Ο Γαλατάς
Πολλά παραδοσιακά επαγγέλματα,
τα οποία στις μέρες με δεν υπάρχουν πια. Ένα από αυτά είναι ο γαλατάς
που με τις φωνές και τις κινήσεις του γέμιζε μια άλλη καθημερινότητα
στην οποία ήταν αναπόσπαστο κομμάτι!
Ο γαλατάς ήταν ο πρώτος πλανόδιος μικροπωλητής της ημέρας. Φόρτωνε τα γκιούμια με
φρέσκο γάλα στο γαϊδουράκι και ξεκινούσε πρωί-πρωί απ' το χωριό του για
την πόλη. Έπρεπε να προφτάσει να εξυπηρετήσει όλους τους πελάτες. Την
ίδια πάντα ώρα, πιστός στο ραντεβού, έδενε σε κάποιο δέντρο το ζώο του
και ξεκινούσε το μοίρασμα.
Έπαιρνε στο ένα χέρι το γκιούμι και στο άλλο τη μικρή κούπα, που ζύγιζε 1/2 της οκάς,
και χτυπούσε τις πόρτες. Ήξεραν οι νοικοκυρές κι έβγαιναν με την
μακιρένια κανάτα ή την κατσαρόλα στο χέρι. Μερικές πάλι, για να μη
σηκωθούν απ' το κρεβάτι, άφηναν στην εξώπορτα το κατσαρολάκι για να το
γεμίσει ο γαλατάς. Το γέμιζε αυτός και έβαζε μια πέτρα από πάνω για να
μην αναποδογυρίσει το σκεύος καμιά γάτα.
Είχε, συνήθως,
μόνιμους πελάτες... αν, όμως, τύχαινε και του περίσσευε γάλα, τότε
έπαιρνε τους δρόμους φωνάζοντας: " Ο γαλατάς! Φρέσκο, άπαχο γάλα!" μέχρι
να το πουλήσει όλο και να γυρίσει στο χωριό του.
Στην επαρχία τότε
είχαν πολλή κτηνοτροφία. Αγελάδες, πρόβατα, κατσίκες...
Άρμεγαν Ανάρμεγα πρωί και βράδυ, κρατούσαν όσο γάλα χρειάζονταν για να
το κάνουν τυρί ή γιαούρτι και το υπόλοιπο το πουλούσαν. Ο κόσμος στην
πόλη το αγόραζε, επειδή ήταν φρέσκο και άπαχο. Δεν είχε καμιά σχέση με
αυτό που πίνουμε σήμερα!
Μέχρι τη δεκαετία
του '70 περνούσαν ακόμη γαλατάδες απ' τις γειτονιές. Με τη λειτουργία,
όμως, των εργοστασίων γάλακτος χάθηκαν.
