20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ – ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ- ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Προσθήκη λεζάντας

20 Σεπτεμβρίου

331 π.Χ. .—Λίγες μόλις ἡμέρες πρὶν ἀπό τὴν μεγάλη μάχη τῶν Γαυγαμήλων, συνέβη ὁλική ἔκλειψη σελήνης ποὺ ἀπό τοὺς στρατιῶτες του Ἀλεξάνδρου θεωρήθηκε κακὸς οἰωνός. Φυσικὰ, ὁ Ἀλέξανδρος πολὺ γρήγορα ἄλλαξε τὰ δεδομένα. «Καὶ ξάφνου, ἀρχίζει τ’ ἄπλετο φῶς ἀπ’ τ’ ἄστρο νὰ λιγοστεύῃ νὰ χάνεται καὶ σὲ λίγο μαύρισε, καταφαγώθηκ’ ἔτσι τὸ πρόσωπο τῆς πανσελήνου! … Ὅλοι τό’ δαν σὰ σπουδαῖο σημάδι ἀπ’ τοὺς θεοὺς!.. http://wp.me/p12k4g-5BG Ἀνήσυχοι πετάχτηκαν ἀπό τ’ ἀντίσκηνα οἱ στρατιῶτες – κι ὅλοι τρέμανε τὴ θεία ὀργή κι ἄλλοι ἀναθυμόνταν, πὼς ὅταν ὁ Ξέρξης ὥρμαε στὴν Ἑλλάδα, καὶ βρισκόταν ἀκόμα στὶς Σάρδεις, ἔγινε ἔκλειψη ἡλίου, κι’ οἱ μάγοι τότε τὴν ξήγησαν μὲ τὸ πὼς ὁ ἥλιος ἦταν τῶν Ἑλλήνων ἄστρο (ἐνῶ τῶν Περσῶν τὸ φεγγάρι), κι ἄρα λοιπὸν τώρα ποὺ τῶν Περσῶν σβῆσαν οἱ θεοὶ τ’ ἄστρο θάφτασε ἡ ὥρα τους!… Καὶ στὸν ἴδιο τὸν Ἀλέξανδρο εἶπε ὁ μάντης ὁ Ἀρίστανδρος, πὼς τὸ φαινόμενο γι’ αὐτόν εἶναι καλοσημαδιὰ καὶ μὲς στὸ μῆνα θὰ πολεμήσῃ ! Ἔκανε ὕστερα θυσία στὴ Σελήνη, στὸν Ἥλιο, στὴ Γῆ, ὁ Ἀλέξανδρος..- καὶ τὰ σφάγια προμήνυσαν νίκη!»
1351.—Ἡ Θεοδῶρα Καντακουζηνὴ, ἀνηψιά τοῦ αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου, Ἰωάννη ΣΤ’ Καντακουζηνοῦ, παντρεύεται τὸν νεαρὸ ἀκόμη Αὐτοκράτορα Τραπεζοῦντος, Ἀλέξιο Γ΄ Μέγα Κομνηνὸ. Ἀπό τὸν γάμο τους ἀπέκτησαν ἕξι παιδιὰ. Ἡ Α. Βακαλούδη, συνοψίζει τὰ βασικὰ γνωρίσματα μίας ὑποψήφιας αὐτοκράτειρας «στὴν ἀνυπέρβλητη ὡραιότητα, τὴν παρθενία, τὴν εὐγένεια καταγωγῆς καὶ τὴν ἄμεπτη ἠθικὴ». Ἀναφορικά μὲ τὴν Τραπεζοῦντα, ἡ χρυσὴ περίοδός της εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὸν Ἀλέξιο τὸν 3ο, ποὺ ἀποκατέστησε τὴν εἰρήνη μετὰ ἀπό δεκαετὴ ἐμφύλιο πόλεμο, νίκησε τοὺς τουρκομάνους, ἔκτισε μοναστήρια καὶ εὐαγεῖς οἴκους καὶ ὁδήγησε τὴν αὐτοκρατορία σὲ πρωτοφανὴ ἄνθηση.(…) Ὅταν οἱ Βενετοὶ ἐπιτέθηκαν στὸ γενουατικὸ στόλο στὸ λιμάνι τῆς Τραπεζοῦντος, ὁ Ἀλέξιος ὁ 3ος, τοὺς ἀπομάκρυνε δίνοντάς τους προνόμια. Ἀκόμη, ἀνανέωσε τὶς συμμαχίες μὲ τοὺς γειτονικοὺς τούρκους ἐμίρηδες καὶ τοὺς Γεωργιανοὺς μὲ ἐπιγαμίες, καὶ βοήθησε στὴν ἀνάπτυξη τοῦ ἐμπορίου, τῶν γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν.[Ἄλλες πηγὲς ἀναφέρουν τὸ ἔτος 1350].
1793.—Πέθανε σε βαθιά γεράματα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωαννίκιος ο Γ΄.
1821.—Καταστρέφεται το Γαλαξείδι από τους τούρκους του καπουδάν Νουαΐχ Ζααδέ Αλή (Καρα-Αλής).
1827.—Καταστρέφεται η Μεσσηνία από τους τούρκους. Συνέχεια ανάγνωσης →

ΓΛΥΠΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ-Οδυσσέας Ανδρούτσος

Οδυσσέας Ανδρούτσος 

 Τίτλος έργου: Οδυσσέας Ανδρούτσος Θέση: Πεδίον του Άρεως, Λεωφόρος Ηρώων Έτος Κατασκευής: 1937 Υλικό Κατασκευής: Μάρμαρο Καλλιτέχνης: Θανάσης Απάρτης

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ:

ΓΛΥΠΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ-Το Παιδι με τα σταφύλια -

Η προτομή παρουσιάζει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Ο ήρωας αποδίδεται επιβλητικά, με μουστάκι και μακριά μαλλιά. Στα αριστερά της προτομής αναγράφεται: «ΑΠΑΡΤΗΣ 1936» ενώ στην πρόσοψη της βάσης βρίσκεται η επιγραφή: «ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ 1790-1825». Πρόκειται για ένα εκ των αγαλμάτων που «κοσμούν» τη «Λεωφόρο των Ηρώων» στο Πεδίον του Άρεως. Συγκεκριμένα, είναι γνωστό ότι από το 1918 ξεκίνησαν ενέργειες για την ανέγερση Πανελλήνιου Ηρώου στο Πεδίο του Άρεως.

Καταστροφή της Σμύρνης: "Ντρέπομαι που ανήκω στο ανθρώπινο γένος" είπε ο Χόρτον για την βαρβαρότητα των Τούρκων

Σαν σήμερα το 1922 τα τουρκικά στρατεύματα μπήκαν στη Σμύρνη, κατέσφαξαν και πέταξαν στη θάλασσα ανθρώπους, μαζί και τη μακραίωνη ιστορία της Ιωνίας. Η τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής στο απόγειό της, με συνεργούς στο έγκλημα «ημέτερους» και «συμμάχους». Γράφει ο Απόστρατος Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού Χρήστος Γιανταμίδης. 

Η συγκέντρωση των ελληνικών δυνάμεων στα λιμάνια της Πανόρμου, της Κιζίκου, και στη χερσόνησο της Ερυθραίας, έτοιμων να επιβιβαστούν στα πλοία και να αναχωρήσουν για την Ελλάδα, έφερε πανικό στον άμαχο ελληνικό πληθυσμό ο οποίος συνέρρεε απροστάτευτος προς τη Σμύρνη για να σωθεί, μη γνωρίζοντας ότι η Σμύρνη θα ήταν ο τόπος της τελευταίας τραγωδίας για δεκάδες χιλιάδες από αυτούς.

Όλα προδιαγράφονταν δυσοίωνα για τους Έλληνες κατοίκους της Μ. Ασίας. Ο Ελληνικός Στρατός, που σ’ αυτόν στήριζαν τη σωτηρία τους, τους εγκατέλειψε, τους άφησε στα δόντια του γκρίζου λύκου, καθώς η τότε κυβέρνηση των Αθηνών με τον υπ’ αριθμόν 2870 νόμο της που εκδόθηκε την 28η Ιουλίου 1922 απαγόρευε την έξοδο του ελληνικού πληθυσμού από τη Σμύρνη, και σε περίπτωση σύλληψης πλοίων που θα μετέφεραν προσφυγικό πληθυσμό, οι ποινές που θα επιβάλλονταν στους παραβάτες θα ήταν αυστηρές – χρηματικές και πειθαρχικές. Συνεπώς, θα έπρεπε η ελληνική κυβέρνηση να τους προστατέψει ως όφειλε, οχυρώνοντας τη Σμύρνη, καθώς χρόνος και μέσα υπήρχαν, ενώ συγχρόνως θα μπορούσαν οι ελληνικές δυνάμεις να οχυρώσουν την Πόλη, δίδοντας έτσι τον απαιτούμενο χρόνο στους πανικόβλητους κατοίκους της να μεταφερθούν στα ελληνικά νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου. Αντ’ αυτού αφέθηκαν στη σφαγή, στην ατίμωση και την αιχμαλωσία.

Ο ρόλος του Στεργιάδη – «Παράφρονα» τον αποκαλούσε ο Χρυσόστομος Σμύρνης

Για τη σφαγή, την ατίμωση και την αιχμαλωσία δεκάδων χιλιάδων άμαχου πληθυσμού της

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΟ 1898: Δολοφονείται στη Γενεύη η αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας Ελισάβετ, γνωστότερη ως Σίσσυ.

Οι ταινίες "Σίσσυ" με την πανέμορφη Ρόμι Σνάιντερ, που προβάλλει ενίοτε η τηλεόραση, δίνουν μια "πειραγμένη" ιδέα για τη ζωή της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Αυστρίας (1837-1898) στη νεότητά της, γνωστής ως "Πριγκίπισσας Σίσσυ". Αν και πολλά από τα στοιχεία που παρουσιάζονται στις συγκεκριμένες ταινίες αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, ίσως οι περισσότεροι να μη γνωρίζετε την τραγική μοίρα της ιστορικής αυτής προσωπικότητας που υπήρξε η αυτοκράτειρα της Αυστρίας με την μεγαλύτερη θητεία (44 χρόνια), καθώς οι ταινίες αυτές δεν ασχολούνται με την μετέπειτα ζωή της: η Σίσσυ έχασε δύο παιδιά, την πρωτότοκη κόρη της σε ηλικία 2 ετών, και τον μοναδικό γιο της και διάδοχο του θρόνου, που αυτοκτόνησε στα 30 του, ενώ είχε αποξενωθεί από τη δευτερότοκη κόρη της (απέκτησε άλλη μία κόρη, το μοναδικό παιδί της που της επετράπη από την Αυλή να αναθρέψει η ίδια). Μέσα σε ένα χρόνο, έχασε τον γιο της, τους γονείς της και την αδερφή της, για να έρθει και το τραγικό τέλος της ίδιας: δολοφονήθηκε από τον αναρχικό Ιταλό Λουίτζι Λουκένι, που, ψάχνοντας να σκοτώσει κάποιον αριστοκράτη, την μαχαίρωσε με ένα λεπτό αιχμηρό αντικείμενο σε περίπατό της στη Γενεύη το 1898, αν και η Αυτοκράτειρα κυκλοφορούσε ινκόγκνιτο.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ  αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας Ελισάβετ, γνωστότερη ως Σίσσυ.

Ηρώ Κωνσταντοπούλου: Λευτεριάς λίπασμα ...

Προσθήκη λεζάντας

Ηταν 5 Σεπτέμβρη του 1944, μόλις δυο μήνες πριν την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς κατακτητές, όταν οι σφαίρες ενός εκτελεστικού γερμανικού αποσπάσματος στο σκοπευτήριο της Καισαριανής έκοβε το νήμα της ζωής στην 17χρονη ΕΠΟΝίτισσα μαθήτρια Ηρώ Κωνσταντοπούλου.

Η Ηρωίδα Ηρώ πότισε με το αίμα της να ανθίσει το δέντρο της λευτεριάς, αφού προηγούμενος, από τον Ιούλη του ’44, είχε συλληφθεί από τους ταγματασφαλίτες, πέρασε το κολαστήριο της Μέρλιν και τα φοβερά βασανιστήρια, χωρίς να βγάλει λέξη για τους συντρόφους της. Κλείστηκε στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου και έμεινε εκεί ως την εκτέλεσή της.

Το παρακάτω δημοσίευμα είναι από τον «Ριζοσπάστη»:

Θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ

Από τις πρώτες ναυμαχίες όπου έλαβε μέρος, στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 – 13, το «Αβέρωφ» έγινε ένας θρύλος. Οι επιτυχίες του, του χάρισαν αμέσως τον χαρακτηρισμό «το τυχερό καράβι». Σήμερα, είναι ένα συναρπαστικό πλωτό μουσείο, όπου όλο και περισσότεροι χώροι είναι επισκέψιμοι.

«Ο βασικός άξονας της προσπάθειας αποκατάστασης του πλοίου κλίνει προς την πλευρά της νοητικής και ψυχικής συμμετοχής του επισκέπτη, και όχι της παθητικής ενατένισης», λέει ο κυβερνήτης του Αβέρωφ, υποναύαρχος Αριστοτέλης Δήμιτσας. «Το να μπορεί κανείς να δει τόσο άμεσα πώς ζούσαν οι ναυτικοί, είναι πραγματική διδαχή της ιστορίας της θάλασσας».

Το Θωρηκτό Αβέρωφ (θωρακισμένο καταδρομικό, για την ακρίβεια), αποκτήθηκε από την Ελλάδα χάρη σε κληροδότημα του εθνικού ευεργέτη Γεώργιου Αβέρωφ, απ’ όπου προήλθε σημαντικό μέρος των χρημάτων για την αγορά του. Η ναυπήγησή του ολοκληρώθηκε το 1911 στην Ιταλία.

Το νέο πλοίο χάρισε τεχνολογική ανωτερότητα στο στόλο του Αιγαίου. Oι 23,5 κόμβοι που ανέπτυσσε (ταχύτητα σημαντική και σήμερα) και η τολμηρή στρατηγική του Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, έκαναν το Αβέρωφ να επιβληθεί του τουρκικού στόλου στις ναυμαχίες της «Έλλης» και της Λήμνου (τέλη 1912, αρχές 1913).

Το θωρακισμένο καταδρομικό, που συνδέθηκε άρρηκτα με τον Ναύαρχο Κουντουριώτη και την πολιτική πίστη του Ελευθέριου Βενιζέλου στην ναυτική ισχύ της Ελλάδας, εξακολούθησε να είναι η ναυαρχίδα του ελληνικού στόλου έως το 1951.

Tο 1941, είχε καταφέρει να διαφύγει από την Ελευσίνα (παρά την αρχική εντολή να αυτοβυθιστεί ώστε να μην πέσει στα χέρια των Γερμανών) και να πλεύσει με τον υπόλοιπο ελληνικό στόλο στην Μέση Ανατολή, όπου χρησιμοποιήθηκε σαν συνοδεία νηοπομπών στον Ινδικό. Τον Οκτώβριο του 1944, με την απελευθέρωση και το τέλος του πολέμου, είχε επιστρέψει πανηγυρικά επικεφαλής του κύριου μέρους του ελληνικού στόλου.

Σήμερα, μπορεί κανείς να γνωρίσει πολλούς από τους χώρους όπου ζούσαν οι 670 ναύτες και οι πάνω από 20 αξιωματικοί του πλοίου. Θα δει χώρους ενδιαίτησης, ύπνου (σε αιώρες!) μαγειρείων και αποθηκών (όταν το πλοίο μετέφερε αγήματα, έφθανε τους 1200 ναύτες), καταστρώματα, λέμβους και γέφυρες απ’ όπου κυβερνιόταν το «Αβέρωφ»…

Από ένα ειδικό «παράθυρο» ο επισκέπτης μπορεί να δει στο εσωτερικό του πύργου των δύο κανονιών της πλώρης (το Αβέρωφ έχει 12 πυροβόλα, διάφορα βοηθητικά ταχυβόλα και αντιαεροπορικά και 3 τορπιλοσωλήνες).

Κάτω από το κύριο κατάστρωμα, τεράστια σακιά για κάρβουνο μας θυμίζουν ότι το πλοίο κινιόταν με ατμό – και το νερό στους λέβητες θερμαινόταν με κάρβουνο. Εικοσιδύο θερμαστές είχε το πλοίο και, όταν έφθανε η ώρα να φορτώσει κάρβουνο, όλοι εκτός από τον καπετάνιο και τον πρώτο μηχανικό, το κουβαλούσαν στις ανθρακαποθήκες του.

Γοητευτικό είναι το τεράστιο μηχανοστάσιο, ένας πολυώροφος λαβύρινθος γεμάτος έμβολα και σωληνώσεις. Τα διαμερίσματα των αξιωματικών και τα ναυαρχικά διαμερίσματα, με την απαραίτητη στο «παιχνίδι» της ιεραρχίας πολυτέλεια, αποτελούν μια ενδιαφέρουσα αντίθεση.

Από τις τέσσερις γέφυρες του Αβέρωφ (με εντυπωσιακά παλιά όργανα) οι δύο ήταν θωρακισμένες, όπως θωρακισμένο ήταν ένα σημαντικό τμήμα του πλοίου, με ατσάλι που φθάνει σε πάχος τα 200 χιλιοστά.

Σε περίπτωση που για οποιοδήποτε λόγο το πλοίο δεν μπορούσε να κυβερνηθεί από τις γέφυρες, υπήρχαν τέσσερα τιμόνια, το ένα πίσω από το άλλο, κοντά στην πρύμη: αυτά συνδέονταν απευθείας με το πηδάλιο ανάγκης..

ΜΕΓΑΛΕΣ ΨΥΧΕΣ – ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΑΧΛΑΔΙΩΤΗ ( Η ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΡΩ)

Προσθήκη λεζάντας

Η Ρω ή Ρώγη ή Ροπή, όπως την αναφέρουν διάφοροι χάρτες ή παλιά βιβλία, βρίσκεται 4 μίλια δυτικά από το Καστελλόριζο και σε απόσταση 12 μιλίων από τις τoυρκικές ακτές.
Είναι το πρώτο νησάκι που βλέπει ο επισκέπτης από το πλοίο λίγο πριν φτάσει στο νησί προερχόμενος από τη Ρόδο, με την ελληνική σημαία να ανεμίζει και το Κάστρο να δεσπόζει στη μέση και ψηλά, σαν μάρτυρας μιας μακράς Ιστορίας πολυκύμαντης αλλά όχι ξεχασμένης.
Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν το Καστελλόριζο, την ονόμασαν «Καρά αντά», από το μελανωπό χρώμα των βουνών της.
Η ονομασία «Άι Γιώργης» δόθηκε από το μικρό εκκλησάκι με τη λιτή αιγαιοπελαγίτικη, μοναστηριακού ρυθμού, αρχιτεκτονική που μέχρι σήμερα σώζεται ιερό και αμόλυντο στο μικρό και πεταλοειδές λιμανάκι της Ρω.
Κοντά του υπάρχει μια μικρή αγροτική έκταση, που καλλιεργεί ο εκάστοτε διαμένων κτηνοτρόφος.
Η Pω ανήκει «κατά κυριότητα» στο Δήμο Μεγίστης, ο οποίος κάθε τέσσερα χρόνια την εκμισθώνει σε κτηνοτρόφο κάτοικο Καστελλορίζου με τη διαδικασία πλειοδοτικού διαγωνισμού.
Σ΄ αυτό το άγονο νησί, έζησε μια Ελληνίδα νησιώτισσα. Η Δέσποινα Αχλαδιώτη.
Έγινε γνωστή στο πανελλήνιο ως «κυρά της Ρω» γιατί επί 40 χρόνια (από το 1943 ως το θάνατό της) ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω κάθε πρωί και τη κατέβαζε με τη δύση του ήλιου, για να πει σ’ όλους, πως τούτος ο τόπος που πατούσε, απέναντι από τα τουρκικά παράλια, ήταν Ελλάδα.
Στη Ρω είχε εγκατασταθεί με τον άντρα της, Κώστα και την τυφλή μητέρα της από το 1924. Μετά το θάνατο και του άντρα της και της μητέρας της, η κυρα-Δέσποινα ή η «Κόρη της Ρω» όπως την έλεγαν στο νησί, κατόρθωσε μόνη της να κατοικήσει και να κρατήσει ελληνικό το νησάκι της, καλλιεργώντας και βόσκοντας εκεί τα λιγοστά ζώα της.
Το σπουδαιότερο είναι πως συνεργάσθηκε με τον Ιερό Λόχο και με άλλους αντιστασιακούς.
Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πήγε στο Καστελόριζο και εκεί έδρασε με τις αποστολές στρατευμάτων για τη Μέση Ανατολή, κρύβοντας και φυγαδεύοντας αξιωματικούς και στρατιώτες. Τότε, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του Καστελόριζου, είχαν φύγει για τα γύρω νησιά, την Κύπρο, την Αίγυπτο.
Όταν με διαταγή των Άγγλων εγκαταλείφθηκε ομαδικά το Καστελλόριζο, εκείνη παρέμεινε μόνη στη Ρω. Και με θάρρος και ψυχραιμία αντιμετώπισε όλους τους κινδύνους. Εξαιτίας αυτής της ηρωίδας, το μικρό αυτό νησί παρέμεινε ελληνικό, στο οποίο ύψωνε τη σημαία ή χαιρετούσε με αυτήν τα διερχόμενα πλοία. Κι εκείνα ανταπέδιδαν το χαιρετισμό με τα σφυρίγματα τους. Για τον ηρωισμό της έγραψε αρχικά ο Μιχάλης Χονδρός στα «Καστελλοριζιακά Νέα» το 1960.
Μετά τα γνωστά γεγονότα του 1974, όπου Τούρκοι τοποθετούσαν κρυφά τη σημαία τους, η γυναίκα και το νησάκι της έγιναν γνωστά παντού. Την τίμησε η Ακαδημία Αθηνών, το Πολεμικό Ναυτικό, η Βουλή των Ελλήνων, η Εθνική Τράπεζα, Δήμοι, Σύλλογοι και άλλοι φορείς.
Η ίδια η Δέσποινα Αχλαδιώτη, είχε ζητήσει να ταφεί μ΄αυτή τη σημαία:

Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ’ αγαπώ.
Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο.
Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες…

ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΣΟΦΟΚΛΗΣ -ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ)

 

Σοφοκλής - Ο Φιλαθηναίος.

Εκτός από την προσφορά του στην τραγική ποίηση, ο Σοφοκλής υπηρέτησε την πόλη του αναλαμβάνοντας πρόθυμα δημόσια αξιώματα. Ελληνοταμίας το 443 πΧ, διοικητής του στόλου μαζί με τον Περικλή το 440 πΧ εναντίον της Σάμου, στρατηγός το 428 πΧ μαζί με τον Θουκυδίδη (τον πολιτικό) και μέλος της ολιγαρχικής κυβέρνησης του 413 π.Χ.
Ανέλαβε επίσης θρησκευτικά αξιώματα, κατά τη διάρκεια των οποίων συμμετείχε στην εισαγωγή της λατρείας του Ασκληπειού στην Αθήνα. Όπως και ο Σωκράτης, δεν έφυγε ποτέ από την πόλη παρά μόνο όταν χρειάστηκε να πολεμήσει και ονομάστηκε γι'αυτό "Φιλαθηναίος". Η δράση του αυτή του είχε εξασφαλίσει την εύνοια του αθηναϊκού κοινού, που ανταποκρίθηκε πολύ θερμά στις ποιητικές του δημιουργίες.
Η μοναδική δίκη που εμπλέκει το όνομα του Σοφοκλή, είναι μια μαρτυρία ενός Σάτυρου, του οποίου οι πληροφορίες κρίνονται γενικά αναξιόπιστες (βλέπε και Ευριπίδη). Αυτός αναφέρει, πως ο γιος του ποιητή, ο Ιοφών. κατηγόρησε τον πατέρα του πως έδειχνε υπερβολική εύνοια σε έναν εγγονό του, γιο του Αρίστωνα που ήταν εξώγαμο τέκνο. Ακόμα και αν δεχτούμε το περιστατικό ως αληθές, δεν θα μπορούσε ποτέ μια τέτοια κατηγορία να θέσει τον Σοφοκλή υπό απαγόρευση.

Η τελευταία συνέντευξη του Καζαντζάκη - "Ο Φτωχούλης του Θεού" (video)

Ένα σπάνιο οπτικοακουστικό απόσπασμα, από συνέντευξη, την οποία έδωσε ο Νίκος Καζαντζάκης για τη γαλλική τηλεόραση.
Η συνέντευξη δόθηκε στις 22 Μαΐου 1957, λίγους μήνες πριν από τον θάνατο του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη, σε δύο ανθρώπους των γραμμάτων και δημοσιογράφους, τον Pierre Dumayet και τον Max-Pol Fouchet.
Η συνέντευξη αφορούσε δύο από τα βιβλία του Καζαντζάκη, τον "Ζορμπά" και τον "Φτωχούλη του Θεού", που ήταν και το πιο πρόσφατο...

Δεν είχαμε τίποτα να φάμε. Και ήμουν έτοιμος να πεθάνω απ' την πείνα. Και όλοι πέθαιναν γύρω μου. Λοιπόν, μια μέρα, έλαβα μία επιστολή από έναν φραγκισκανό μοναχό που ζει στην Αθήνα.
Μου είπε: "Εάν μεταφράζατε την βιογραφία του αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, που γράφτηκε από τον Ζόργκενσεν, τότε θα σας στέλναμε ένα κιβώτιο με προμήθειες".

Aνθολόγιο αυτοβιογραφικών κειμένων- Κωστής Παλαμάς: Το ρυθμό του κόσμου τον αναποδογύριζα

Τα παιγνίδια, που έπαιζα παιδί, σχεδόν όλα παιγνίδια δημιουργημένα μέσα στη μοναξιά, ρυθμισμένα μονάχ' από τη φαντασία. Τα παιγνίδια που γύρευα, που αυτοσχεδίαζα, που καλλιτεχνούσα, που αγαπούσα, και που μεθούσα μ' εκείνα. Τα έπαιζα καταμόναχος, φυλακισμένος μέσα στο σπίτι. Τα παιγνίδια μου, όσο κι αν είτανε πιο πολύ κοριτσιού, είχαν όλη του αρσενικού την ορμή, την πρωτοβουλία, την τρέλα. Γινόμουν αράδα αράδα, κατά την περίσταση και κατά τα κέφια μου, δεσπότης, ιεροκήρυκας, δημοδιδάσκαλος, καθηγητής, περιηγητής, γιατρός, στρατηγός, στρατιώτης, συνομιλητής, λιμαδόρος. Φλυαρούσα, ξεφώνιζα, κουβέντιαζα, ρητόρευα, λειτουργούσα, έψελνα, έδερνα, ανεβοκατέβαινα, αγωνιζόμουνα με τους καναπέδες και με τις καρέκλες, με τα βιβλία και με τα τραπέζια, έπιανα γνωριμίες και ξεσυνερίσματα με τους τοίχους, με τα ξύλα, με τα έπιπλα, με τα φουστάνια.

ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΗΡΟΔΟΤΟΣ)

Ηρόδοτος - Το άγνωστο τέλος του πατέρα της ιστορίας.

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ:

ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (- ΦΕΙΔΙΑΣ )

ΗΡΟΔΟΤΟΣ

Γεννήθηκε στην Αλικαρνασσό της Μ. Ασίας, από πατέρα καρικής καταγωγής (Λύξης) και μητέρα Ελληνίδα (Δρυώ ή Ροιώ). Κατά τους μηδικούς πολέμους η πατρίδα του ήταν υποτελής στους Πέρσες και πολέμησε στο πλάι του Ξέρξη. Μετά τη νίκη των Ελλήνων, μία μία οι πόλεις του Αιγαίου και της Μ. Ασίας επαναστάτησαν εναντίον του κατακτητή. Στην Αλικαρνασσό έγινε μια προσπάθεια ανατροπής του τυράννου Λύγδαμη, στην οποία έλαβε μέρος και η οικογένεια του Ηροδότου. Εκεί θα πρέπει να σκοτώθηκε ο θείος του, ο επικός ποιητής Πανύασσης, και η οικογένεια για να αποφύγει τα χειρότερα καταφεύγει στη Σάμο. Λίγο πριν το 454 π.Χ, επιστρέφει στην πατρίδα του και λαμβάνει μέρος στη νέα προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος, αυτή τη φορά με επιτυχία.
Θα ακολουθήσει μια δεκαετία ταξιδιών στην Ασία, στην Αίγυπτο, στη Σκυθία και αλλού, που θα καταλήξει στην Αθήνα. Εκεί θα ζήσει για κάποιο διάστημα μέχρι που θα μετοικήσει μαζί με διακεκριμένους Αθηναίους, όπως ο Ιππόδαμος και ο Πρωταγόρας, στη νέα αποικία των Θουρίων που ιδρύεται στα συντρίμμια της παλιάς Σύβαρης. Δεν ξέρουμε αν εγκαταστάθηκε εκεί το 444 π.Χ που ιδρύθηκε η αποικία ή πήγε αργότερα.

ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (- ΦΕΙΔΙΑΣ )

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ-

ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (1) ( ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ - ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ )

Πορτραίτο του Φειδία. Ρωμαϊκό αντίγραφο.

Από τους στενότερους φίλους του Περικλή, ο Φειδίας συνέβαλλε καθοριστικά στην ανάδειξη του μεγαλείου της Αθήνας κατά τον χρυσό αιώνα. Η φιλία του με τον ισχυρό στρατηγό τον έβαλε στο στόχαστρο των πολιτικών αντιπάλων του Περικλή, αν και ο ίδιος ο γλύπτης δεν ασχολήθηκε με την πολιτική.
Η πρώτη επίθεση που δέχτηκε, αφορούσε το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Παρθένου Αθηνάς στον Παρθενώνα. Τον κατηγόρησαν πως καταχράστηκε ποσότητα χρυσού που προοριζόταν για το άγαλμα. Εύκολα ο Φειδίας απέδειξε την αθοώτητά του, εφόσον κατόπιν συμβουλής του Περικλή, το χρυσό ένδυμα της Αθηνάς ήταν πτυσσόμενο και ο χρυσός εύκολα μπορούσε να αφαιρεθεί και να ζυγιστεί.
Δεν είχε όμως την ίδια τύχη με την κατηγορία για αλαζονεία. Στην παράσταση της μάχης των Αμαζόνων, επάνω στην ασπίδα της Αθηνάς, δύο πολεμιστές απεικόνιζαν τις μορφές του ίδιου και του Περικλή. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση.

Γενοκτονία Ποντίων - 353.000 νεκροί ΒΙΝΤΕΟ

Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 - 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.

Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η "νέα τάξη πραγμάτων" που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά.
Ο περιορισμός των πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειματική ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων.
Τι εννούμε με τον όρο "γενοκτονία" ;
Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. 
Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. 
Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί. Πως και πότε διαπράχθηκε η γενοκτονία; 
Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας ( 1461 ) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση - γενοκτονία του αιώνα μας.Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα. Η οθωμανική κατάκτηση του μικρασιατικού Πόντου μπορεί να διαριθεί σε τρεις περιόδους.
• Η πρώτη αρχίζει με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και λήγει στα μέσα του 17ου αιώνα. Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι κρατούν μάλλον ουδέτερη στάση κατά των Ελλήνων του Πόντου.

Ο ΒΟΥΚΕΦΑΛΑΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

 XPYΣOYΛA ΣAATΣOΓΛOY-ΠAΛIAΔEΛH
Αναπλ. καθηγήτρια Κλασικής Αρχαιολογίας
στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

O Aλεξανδρος δαμαζει τον Βουκεφαλα . Πινακας του γερμανου ζωγραφου,F. Schommer, 19ος αιωνας.

 

Κανένα ίσως άλογο στην ιστορία δεν είχε την τύχη της επωνυμίας του Βουκεφάλα, του μοναδικού ίσως αλόγου που μοιράστηκε ένα μέρος από τη δόξα του αναβάτη του, ακολουθώντας και εισπράττοντας, ταυτόχρονα, την εξέλιξη της μορφής του Αλεξάνδρου από ιστορική σε μυθική, και τη μετατροπή της εκστρατείας του από συγκροτημένη χρονική αλληλουχία γεγονότων σε υπερφυσική περιήγηση στον κόσμο των θαυμάτων.

Kαβάλα στον Bουκεφάλα, ο Αλέξανδρος εφορμά κατά του Δαρείου στη μάχη της Iσσού. Λεπτομέρεια από το περίφημο ψηφιδωτό στην

Πομπηία («Oικία του Φούνου»), 2ος -1ος αι. π.X., αντίγραφο ζωγραφικού έργου του 4ου αι. π.X.

 Nάπολη, aρχαιολογικό Mουσείο. Πρόκειται για την αυθεντικότερη μάλλον απεικόνιση του αγαπημένου αλόγου του Αλέξανδρου.

Η μυθοπλαστική προσέγγιση και η υπερφυσική διάσταση της εκστρατείας του Αλεξάνδρου στην Ανατολή, όπως καταγράφηκε στο Μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου (αλλιώς Βίος του Αλεξάνδρου του Μακεδόνος), έξι αιώνες μετά τον θάνατό του, από έναν άγνωστο aλεξανδρινό που συμβατικά ονομάζεται Ψευδοκαλλισθένης (τέλος 3ου μ.Χ. αι.), εγκαινίασε μια μεγάλη σειρά από μεταφράσεις, διασκευές και παραλλαγές του, που διέδωσαν τις

Η Σκοτεινή Πλευρά των Φωτεινών Πνευμάτων της Αναγέννησης

Χαρισματικοί καλλιτέχνες που άφησαν το σημάδι τους στον κόσμο μας, με επίπεδο ευφυΐας και δημιουργίας αξιοθαύμαστο μέχρι σήμερα, που είχαν όμως κι αυτοί τα βάσανά τους.

Η καθημερινότητά τους, ο χαρακτήρας τους, τα πάθη και οι φόβοι τους δεν διαφέρουν από εκείνα οποιουδήποτε ανθρώπου. Μόνο που εκείνοι μπόρεσαν να φωτίσουν τα σκοτάδια της ψυχής τους –και της δικής μας-  με την ομορφιά της τέχνης. 

Sandro Botticelli (Φλωρεντία 1445 -1510)

Τα έργα του Μποτιτσέλι (ειδικά τα πρώτα του) είναι μία σύνοψη του πνεύματος που είχε καταλάβει τον άνθρωπο της Αναγέννησης. Η Primavera του, το σύμβολο του ανθρωπισμού του 15ου αιώνα και η «Γέννηση της Αφροδίτης», η απόδοση της ανύψωσης του ανθρώπου ή της εξανθρώπισης του θείου (ανάλογα με τους «φακούς» του καθενός) είναι ανάμεσα στους δημοφιλέστερους πίνακες όλων των εποχών.

Αυτός, όμως, ο εκφραστής των ουμανιστικών ιδεών της σημαντικότερης ίσως εποχής της ευρωπαϊκής ιστορίας, το 1492, μετά τον θάνατο του Λορέντζο των Μεδίκων και του αδελφού του, Τζοβάνι, αφέθηκε στη σκοτεινή γοητεία του θρησκόληπτου Σαβοναρόλα, ο οποίος για δέκα περίπου χρόνια ανέκοψε την αναγεννησιακή πορεία στη Φλωρεντία.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ

Προσθήκη λεζάντας

Έργο του Αγίου Αποστόλου & Ευαγγελιστή Λουκά η αγία εικόνα της Παναγίας Σουμελά, μεταφέρθηκε θαυματουργικά με θέλημα της Θεοτόκου στο όρος Μελά του Πόντου (στου Μελά = σουμελά), όπου μετέβησαν κατά το κάλεσμα της Θεομήτορος οι μοναχοί Βαρνάβας και Σωφρόνιος από την Αθήνα, οδηγούμενοι υπό πλήθους αλλεπάλληλων θαυμάτων!!!

Σαν έφτασανμετά από πολλά και κατάφεραν να σκαρφαλώσουν στο απότομο σπήλαιο του βουνού, βρήκαν μέσα τη θαυματουργή εικόνα που είχαν πρωταντικρύσει στη Θήβα (στη Θήβα βρίσκεται και σήμερα ο τάφος του Αγιογράφου της εικόνας, του Αποστόλου Λουκά) και την οποία είχαν σήκωσει μπροστά τους άγγελοι για να τη μεταφέρουν από τη Θήβα έως τον Πόντο!!!

Δεκαεπτά ημέρες είχαν νηστικοί, προσπαθώντας να συντηρηθούν με χόρτα και το αγίασμα που θαυματουργικά ανέβλυσε από το βράχο η Παναγία, ακριβώς στο σημείο όπου ήταν στερεωμένη η εικόνα της (εκεί μέχρι σήμερα σπεύουν χιλιάδες Τούρκοι και Κούρδοι για να ζητήσουν βοήθεια στο σημερινό ερειπωμένο μοναστήρι - πρόκειται για συγκολινιστικά γεγονότα), όταν είδαν ξαφνικά ένα μουλάρι φορτωμένο με δύο κοφίνια γεμάτα τρόφιμα κάτω από τη σπηλιά! Έκπληκτοι γιατί ούτε αγριοκάτσικο δεν έφτανε ως εκεί, κατέβηκαν οι μοναχοί και βρήκαν σε ένα κοφίνι μια περγαμηνή που τους πληροφορούσε πως τα τρόφιμα τα έστελνε η Ιερά Μονή Βαζελώνος, διότι η Παναγία φάνηκε σε όραμα στον Ηγούμενο και του ζήτησε να στείλει τρόφιμα στους μοναχούς Βαρνάβα και Σωφρόνιο που προσπαθούσαν να φτιάξουν Ναό στο βουνό του Μελά!!! Σημείωνε μάλιστα ο Ηγούμενος πώς φόρτωσαν και έστειλαν κατόπι το μουλάρι μόνο του, αφήνοντάς το στη Χάρη της Παναγιάς να το οδηγήσει!!!

Από τότε, μέσα σε όλους τους αιώνες που κύλησαν, πάντα εκείνη την ημέρα το Μοναστήρι της Σουμελά, έστελνε ένα φορτωμένο μουλάρι προς τη Μονή Βαζελώνος, σε ανάμνηση εκείνης της μεγάλης βοήθειας και του θαύματος!

Το Μοναστήρι τελικά στερέωσαν και λάμπρυναν οι Κομνηνοί, όπως ο Μανουήλ και ο Αλέξιος και παρά την πτώση της Πόλης, η Παναγία Σουμελά φώτισε τον σκλαβωμένο Ελληνισμό έως τη Γενοκτονία του Πόντου και τη Μικρασιατική Καταστροφή

- 14 Αυγούστου 1954: Απόψε, που σκοτώνουν τον Πλουμπίδη

Νικος Μπογιοπουλος •

   Φορούσε μαύρο κοστούμι και άσπρο πουκάμισο. Ηταν ντυμένος λες και πήγαινε σε γιορτή. Γύρω στις 5 το πρωί, πριν ακόμα ξημερώσει, κατεβαίνει από το αυτοκίνητο. Ο τόπος που είχε επιλεγεί ήταν η Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί. Περνώντας δίπλα από τους δημοσιογράφους, δεμένος ακόμα με τις χειροπέδες, κοντοστέκεται. Τους χαιρετά.
   «Γεια σας παιδιά. Μπράβο, όλο νιάτα βλέπω μπροστά μου. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία, να “στε πάντα καλά. Βλέπετε εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει».
   Λίγες ώρες αργότερα, οι εφημερίδες φέρνουν στην Αθήνα την είδηση: «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος (…) δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του»…
   Ηταν 14 Αυγούστου 1954. Πριν από ακριβώς 60 χρόνια. Ο Νίκος Πλουμπίδης, ο φλογερός επαναστάτης, ο αλύγιστος κομμουνιστής, ο «κόκκινος δάσκαλος», ο διανοούμενος του λόγου και της πράξης, πέφτει νεκρός. Δολοφονημένος από το εκτελεστικό απόσπασμα της αμερικανοκρατίας και της ντόπιας πλουτοκρατίας.

Πλουμπίδης: Ο λαικός ηγέτης

    Ο Ν. Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια της Αρκαδίας στις 31 Δεκέμβρη 1902. Καταγόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια. Μετά από πολλές στερήσεις παίρνει το δίπλωμά του από το διδασκαλείο του Πύργου και το 1924 διορίζεται δάσκαλος στο χωριό Μηλέα της Ελασσόνας. Ξεκινάει η συνδικαλιστική του δράση μέσα από τις γραμμές της Δασκαλικής Ομοσπονδίας που αγωνίζεται για αύξηση των μισθών των δασκάλων.
   «Γνωρίζεται» με την Ασφάλεια όταν στις απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις του 1929 συλλαμβάνεται και βασανίζεται. Ηδη από το 1926 είναι μέλος του ΚΚΕ.
   Ενώ έχει προσβληθεί από φυματίωση και οι γιατροί δεν του δίνουν πάνω από 6 μήνες ζωή, συνεχίζει την αγωνιστική του δράση. Εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων. Το «έπαθλο» για την συμμετοχή του στο δημοσιουπαλληλικό κίνημα είναι η σύλληψή του τον Μάρτη του 1931, η καταδίκη του και η απόλυσή του από δάσκαλος. Το 1933, εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και στη Γραμματεία της Ενωτικής ΓΣΕΕ. Τον Αύγουστο του 1935 παίρνει μέρος στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
   Με τη δικτατορία του Μεταξά, ο Ν. Πλουμπίδης περνά στην παρανομία. Τον Ιούνη 1938 εκλέγεται μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ενα χρόνο αργότερα πέφτει στα χέρια της Ασφάλειας. Το μεταξικό καθεστώς τον βασανίζει απάνθρωπα σε βαθμό που ακόμα και ο ασφαλίτης γιατρός απεκδύεται της ευθύνης καθώς η ζωή του Πλουμπίδη κρέμεται από μια κλωστή. Τον μεταφέρουν στη φυλακή – σανατόριο της «Σωτηρίας», σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης που περιλαμβάνουν απαγόρευση προαυλισμού, συνομιλίας με οποιονδήποτε κρατούμενο και φυσικά επισκέψεων. Ο Πλουμπίδης καταφέρνει να επιβιώσει.

Βιβλία που λογοκρίθηκαν ανά τους αιώνες

Ρεπορτάζ: Νίκη Παπάζογλου

Τα έργα που μπήκαν στο στόχαστρο της εξουσίας

«Έχουμε το φυσικό δικαίωμα να χρησιμοποιούμε τις πένες μας, όπως τις γλώσσες μας, με δική μας ευθύνη», είχε πει το 1764 ο Βολταίρος, ένας από τους πρώτους συγγραφείς που τοποθετήθηκαν στο πυρ το εξώτερο από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Κάθε χώρα παρουσιάζει τους δικούς της νόμους για το λίβελο, την βλασφημία, την αισχρολογία, ή ακόμα και την ανταρσία έναντι της εξουσίας. Η λογοκρισία συναντάται σε διάφορες μορφές από τη στιγμή που οι άνθρωποι άρχισαν να επικοινωνούν μεταξύ τους, και αναδιαμορφώνεται ανάλογα με την ηθική της κάθε εποχής.

Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, τα Ηνωμένα Έθνη υιοθέτησαν την Παγκόσμια Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το άρθρο 19 της οποίας αναφέρει πως «καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης, που σημαίνει το δικαίωμα να μην υφίσταται δυσμενείς συνέπειες για τις γνώμες του και το δικαίωμα να αναζητά, να παίρνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης και από όλο τον κόσμο».

Ακόμα όμως και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο σκοταδισμός, ο νέο-συντηρητισμός και ο πουριτανισμός δεν υποχώρησαν και η διάδοση ιδεών μέσω των βιβλίων κυνηγήθηκε άγρια ακόμη και στις νεότερες δεκαετίες. Οι περιπτώσεις βιβλίων που διώχθηκαν, τόσο στην Ελλάδα όσο και σ’ ολόκληρο τον κόσμο είναι εκατοντάδες. Οι λόγοι τις λογοκρισίας των συγγραφέων και των έργων τους υπήρξαν άλλοτε πολιτικοί, άλλοτε θρησκευτικοί ακόμα και οικονομικοί…

Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας

Το πρώτο μεγάλο πλήγμα που έμεινε στην ιστορία , ήταν αυτό της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Ο «ναός της γνώσης» της Αιγύπτου περιείχε μια σειρά βιβλίων που είχαν μπει στη «μαύρη λίστα» της τότε εποχής. Η πυρκαγιά και η «μετακόμιση» της Βιβλιοθήκης έμεινε ανεξιχνίαστη.

Τα «Ανάλεκτα» του Κομφούκιου

 Επόμενο κρούσμα απαγόρευσης κυκλοφορίας που συναντάμε είναι τον 3ο αιώνα π. Χ. στην Κίνα, εις βάρος του φιλοσόφου Κομφούκιου. Τα «Ανάλεκτά» του, που αποτέλεσαν πρότυπο διαβίωσης για πολλές γενιές Κινέζων, κάηκαν από τον κινέζο αυτοκράτορα, το 250 π. Χ. και μαζί τους και όσοι το είχαν στην κατοχή τους…

Η Βίβλος

Το best seller όλων των εποχών, η Βίβλος, που κυκλοφορεί σήμερα σχεδόν σε όλες τις γλώσσες πουλώντας εκατομμύρια αντίτυπα, έγινε η αιτία για να ριχθεί στην πυρά ο πρώτος μεταφραστής του στην αγγλική γλώσσα, ονόματι Ταιλάντερ, με την κατηγορία του αιρετικού.

Ο Ντε Σαντ

Ο μαρκήσιος Ντε Σαντ υπέρμαχος της κοινωνικής ελευθεριότητας και ερωτικής ακολασίας, άθεος, ηδονοθήρας και αντι-κληρικαλιστής, έπεσε θύμα πολυετούς φυλάκισης από το λουδοβίκειο και βοναπαρτικό καθεστώς για τη συγγραφή διαφόρων βιβλίων του καθώς και για την απαγγελία αντιχριστιανικών στίχων. Οι πράξεις του στο κατηγορητήριο είχαν για λόγους ευπρέπειας μεταφερθεί αόριστα ως «ακραία ακολασία» και «τερατώδης βλασφημία».

Τα βιβλία που κυνήγησε η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία

Εις μνήμην ενός ακόμα ξεχασμένου ήρωα, του Οδυσσέα Ανδρούτσου

Δημήτρης Σταθακόπουλος*
4η Ιουνίου είναι η επέτειος δολοφονίας του Οδυσσέα Ανδρούτσου από τον Γρίβα και τους δεσμοφύλακές του.
Η μάνα του, έχασε 3 παιδιά στον αγώνα , έμεινε πάμπτωχη και τελικά πήρε μια μικρή σύνταξη από τον Καποδίστρια.
Ακούστε και το  σχετικό τραγούδι ιστορικό, ηχογραφημένο από την Μαρίκα Παπαγκίκα τη δεκαετία του 1920. Του Ανδρούτσου η μάνα – Παπαγκίκα. Έτος ηχογρ. 1923
Η Ακριβή Τζ(σ)αλαμπά, μητέρα του Οδυσσέα Ανδρούτσ(ζ)ου, ενδεής , ζητά αποζημίωση ή βοήθεια από το νέο Κράτος το 1832



Στις 6 Ιουνίου 1825, η «Εφημερίς των Αθηνών», που τυπωνόταν στην Αίγινα έγραψε: «Σήμερον ετελείωσε το δρόμο της ζωής του ο Οδυσσεύς Ανδρούτσος».
Το γεγονός του θανάτου του Οδυσσέα, είχε συμβεί το ξημέρωμα της 4ης προς 5η Ιουνίου 1825 .
Η ίδια εφημερίδα, στο φύλλο της 9ης Ιουνίου 1825 επανερχόμενη αναφέρει: «ο θάνατος του περιβόητου εις την ιστορίαν Οδυσσέως Ανδρίτσου ακολούθησε τρόπω τοιώδε: αυτός είχε προβλέψει με τη φυσικήν του πανουργίαν δύο τριχιαίς, οι οποίαις φαίνεται ότι ήταν από τα γαϊδούρια οπού ανέβαιναν εις το κάστρον, παλαιαίς κατά κακήν του τύχην και αδύναταις. Περί τας 5 ώρας της νυκτός της 4 Ιουνίου, ενώ δύο στρατιώται που τον εφύλαττον, ήσαν εις το πρωτοΰπνι, κρεμιέται με τη μίαν από ψηλά του Πύργου – Γουλέ – έχοντας ζωσμένην και την

ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ ... Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ

Γέννηση	639 π.Χ. Αθήνα
Θάνατος	559 π.Χ.

 

ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ

 

Ο Αθηναίος Σόλων κέρδισε και αυτός μια θέση μεταξύ των Επτά Σοφών. Ήταν εξάλλου ποιητής (Κακριδής 2.4.Β.iii.γ [σ. 70-71]). Ο ίδιος θεωρούσε μάλλον ότι πάνω απ᾽ όλα υπήρξε πολιτικός και ότι το ποιητικό χάρισμα και η σοφία του υπηρετούσαν πολιτικούς στόχους. Το όνομά του ταυτίστηκε με την πόλη του και έμεινε στην ιστορία ως σύμβολο πολιτικών μεταρρυθμίσεων. Αντί να πέσει πάνω στους δυνατούς σαν βράχος, όπως ο Κύψελος, στάθηκε ανάμεσα στις αντιμαχόμενες παρατάξεις. Έτσι ισχυρίστηκε σε ένα από τα ποιήματά του και έτσι τον κράτησε ζωντανό η αθηναϊκή παράδοση. Αποτιμώντας ο ίδιος το έργο που είχε επιτελέσει, έγραψε τους ακόλουθους στίχους:

Διότι στον δήμο απέδωσα τόση εξουσία όση του αρκεί,

δίχως ούτε να αφαιρέσω ούτε να προσθέσω κάτι σε αυτά που αξίζει (την τιμήν του).

Πρόσεξα ωστόσο να μην πάθουν τίποτα ανάρμοστο

αυτοί που είχαν δύναμη και χρήματα.

Στάθηκα ανάμεσά τους προβάλλοντας κραταιή ασπίδα,

χωρίς να αφήσω καμία από τις δύο πλευρές να νικήσει άδικα.

Στο τέλος του 7ου αιώνα, μια γενεά περίπου πριν από την εμφάνιση του Σόλωνα, τα προβλήματα στην Αθήνα ήταν οξύτατα και προκαλούσαν μεγάλες εντάσεις. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που διασώζουν ο Αριστοτέλης και ο Πλούταρχος, συγκρούονταν μεταξύ τους οι πλούσιοι και οι πένητες, οι «λίγοι» και οι «πολλοί», οι γνώριμοι (δηλαδή οι επιφανείς, οι ευγενείς) και ο δήμος.

Οι αιτίες για την κοινωνική αυτή αναστάτωση ήταν πολλές. Ένας μικρός αριθμός Αθηναίων αριστοκρατικής καταγωγής είχε τον έλεγχο της καλύτερης γης. Οι περισσότεροι βρίσκονταν υπερχρεωμένοι. Επιπλέον, κινδύνευαν να χάσουν την ελευθερία τους, εφόσον τα δάνεια που αναγκάζονταν να συνάψουν δίνονταν με εγγύηση το σώμα τους, δηλαδή την ελευθερία τους, και συνεπώς γίνονταν οι ίδιοι δούλοι, αν δεν κατόρθωναν να εξοφλήσουν έγκαιρα το χρέος. Τα οικονομικά και κοινωνικά αυτά προβλήματα τα επιδείνωνε το πολιτικό σύστημα, σύμφωνα με το οποίο όλη η πολιτική εξουσία βρισκόταν στα χέρια των λίγων. Και ενώ επικρατούσε μεγάλη αναταραχή, η Αθήνα είχε να αντιμετωπίσει τα γειτονικά Μέγαρα σε μακροχρόνιο και δύσκολο πόλεμο για τον έλεγχο της Σαλαμίνας. Η κατάσταση έδειχνε ώριμη για την επικράτηση ενός τυράννου.

Πράγματι, ένας αριστοκράτης, ο Κύλων, νικητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες, προσπάθησε να καταλάβει την εξουσία. Φαίνεται ωστόσο ότι δεν έκανε τις σωστές ενέργειες. Οπωσδήποτε η υποστήριξη που έλαβε από τον πεθερό του, τον τύραννο των Μεγάρων Θεαγένη, δεν τον ωφέλησε. Η σύγκρουση με τα Μέγαρα ήταν μέρος του προβλήματος, όχι μέρος της λύσης. Όπως και να έχει, ο Αθηναίος άρχοντας Μεγακλής (που ανήκε στην επιφανή αθηναϊκή οικογένεια των Αλκμεωνιδών) κατάφερε να συσπειρώσει επαρκείς δυνάμεις για να καταστείλει την απόπειρα και να θανατώσει τους οπαδούς του επίδοξου τυράννου. Ωστόσο, η αποτροπή της τυραννίας, και μάλιστα με τον τρόπο που επιτεύχθηκε, δεν γαλήνεψε τα πάθη στην Αθήνα. Ούτε και η προσπάθεια του Δράκοντα να ρυθμίσει την κατάσταση έφερε κάποιο αποτέλεσμα. Οι νόμοι του ήταν υπερβολικά σκληροί και δεν αντιμετώπιζαν τα κοινωνικά προβλήματα.