Σελίδες


Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

ΜΕΓΑΛΕΣ ΨΥΧΕΣ – ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΑΧΛΑΔΙΩΤΗ ( Η ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΡΩ)



Δέσποινα Αχλαδιώτη - Η κυρά της Ρω
Προσθήκη λεζάντας
Η Ρω ή Ρώγη ή Ροπή, όπως την αναφέρουν διάφοροι χάρτες ή παλιά βιβλία, βρίσκεται 4 μίλια δυτικά από το Καστελλόριζο και σε απόσταση 12 μιλίων από τις τoυρκικές ακτές.
Είναι το πρώτο νησάκι που βλέπει ο επισκέπτης από το πλοίο λίγο πριν φτάσει στο νησί προερχόμενος από τη Ρόδο, με την ελληνική σημαία να ανεμίζει και το Κάστρο να δεσπόζει στη μέση και ψηλά, σαν μάρτυρας μιας μακράς Ιστορίας πολυκύμαντης αλλά όχι ξεχασμένης.
Όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν το Καστελλόριζο, την ονόμασαν «Καρά αντά», από το μελανωπό χρώμα των βουνών της.
Η ονομασία «Άι Γιώργης» δόθηκε από το μικρό εκκλησάκι με τη λιτή αιγαιοπελαγίτικη, μοναστηριακού ρυθμού, αρχιτεκτονική που μέχρι σήμερα σώζεται ιερό και αμόλυντο στο μικρό και πεταλοειδές λιμανάκι της Ρω.
Κοντά του υπάρχει μια μικρή αγροτική έκταση, που καλλιεργεί ο εκάστοτε διαμένων κτηνοτρόφος.
Η Pω ανήκει «κατά κυριότητα» στο Δήμο Μεγίστης, ο οποίος κάθε τέσσερα χρόνια την εκμισθώνει σε κτηνοτρόφο κάτοικο Καστελλορίζου με τη διαδικασία πλειοδοτικού διαγωνισμού.
Σ΄ αυτό το άγονο νησί, έζησε μια Ελληνίδα νησιώτισσα. Η Δέσποινα Αχλαδιώτη.
Έγινε γνωστή στο πανελλήνιο ως «κυρά της Ρω» γιατί επί 40 χρόνια (από το 1943 ως το θάνατό της) ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω κάθε πρωί και τη κατέβαζε με τη δύση του ήλιου, για να πει σ’ όλους, πως τούτος ο τόπος που πατούσε, απέναντι από τα τουρκικά παράλια, ήταν Ελλάδα.
Στη Ρω είχε εγκατασταθεί με τον άντρα της, Κώστα και την τυφλή μητέρα της από το 1924. Μετά το θάνατο και του άντρα της και της μητέρας της, η κυρα-Δέσποινα ή η «Κόρη της Ρω» όπως την έλεγαν στο νησί, κατόρθωσε μόνη της να κατοικήσει και να κρατήσει ελληνικό το νησάκι της, καλλιεργώντας και βόσκοντας εκεί τα λιγοστά ζώα της.
Το σπουδαιότερο είναι πως συνεργάσθηκε με τον Ιερό Λόχο και με άλλους αντιστασιακούς.
Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πήγε στο Καστελόριζο και εκεί έδρασε με τις αποστολές στρατευμάτων για τη Μέση Ανατολή, κρύβοντας και φυγαδεύοντας αξιωματικούς και στρατιώτες. Τότε, όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του Καστελόριζου, είχαν φύγει για τα γύρω νησιά, την Κύπρο, την Αίγυπτο.
Όταν με διαταγή των Άγγλων εγκαταλείφθηκε ομαδικά το Καστελλόριζο, εκείνη παρέμεινε μόνη στη Ρω. Και με θάρρος και ψυχραιμία αντιμετώπισε όλους τους κινδύνους. Εξαιτίας αυτής της ηρωίδας, το μικρό αυτό νησί παρέμεινε ελληνικό, στο οποίο ύψωνε τη σημαία ή χαιρετούσε με αυτήν τα διερχόμενα πλοία. Κι εκείνα ανταπέδιδαν το χαιρετισμό με τα σφυρίγματα τους. Για τον ηρωισμό της έγραψε αρχικά ο Μιχάλης Χονδρός στα «Καστελλοριζιακά Νέα» το 1960.
Μετά τα γνωστά γεγονότα του 1974, όπου Τούρκοι τοποθετούσαν κρυφά τη σημαία τους, η γυναίκα και το νησάκι της έγιναν γνωστά παντού. Την τίμησε η Ακαδημία Αθηνών, το Πολεμικό Ναυτικό, η Βουλή των Ελλήνων, η Εθνική Τράπεζα, Δήμοι, Σύλλογοι και άλλοι φορείς.
Η ίδια η Δέσποινα Αχλαδιώτη, είχε ζητήσει να ταφεί μ΄αυτή τη σημαία:
Δέσποινα ΑχλαδιώτηΤα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ’ αγαπώ.
Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο.
Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες…

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Κλασική Αγγειογραφία, Ζωγράφος της Ερέτριας Θρήνος του Αχιλλέα

Αυτή η λήκυθος είναι εξαιρετικής καινοτομίας και ομορφιάς. Το ασυνήθιστα μεγάλο σχήμα χωρίζεται σε τρεις ζώνες, το καθένα με μυθολογικό θέμα.
 Στη μεσαία λευκού εδάφους ζώνη ο Αχιλλέας θρηνεί το νεκρό Πάτροκλο, ενώ η μητέρα του Θέτιδα με τις αδελφές Νηρηίδες του φέρνουν καινούρια όπλα πάνω από τη θάλασσα.
 Η κάτω ζώνη απεικονίζει το Θησέα και τον Ιππόλυτο στη μάχη μεταξύ Ελλήνων και Αμαζόνων.
 Η πάνω ζώνη έχει ερμηνευθεί ως αρπαγή της Περσεφόνης, αλλά πιο πιθανό είναι να δείχνει έναν θεό (ή θεά) που αναχωρεί για κάποια αποστολή. 

ΟΙ ΦΩΤΟ ΜΕΓΕΘΥΝΟΝΤΑΙ 
Λήκυθος, ύψος 49,5 εκ., περίπου 420 π.Χ., Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης.

 http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/klasiki/eretria-p4a1.jpg

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

ΒΙΝΤΕΟ Η ΑΘΗΝΑ 40ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ.ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΡΙΣΗ

Αθήνα 40 χρόνια πριν. Όταν δεν υπήρχε νέφος, όταν δεν φοβόσουν να περπατήσεις βράδυ στην Ομόνοια, όταν στον Υμηττό υπήρχαν ακόμα χωράφια και μποστάνια και όταν έτρωγες σουβλάκι με 2 δραχμές.

ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΣΟΦΟΚΛΗΣ -ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ)

 

Σοφοκλής - Ο Φιλαθηναίος.


Εκτός από την προσφορά του στην τραγική ποίηση, ο Σοφοκλής υπηρέτησε την πόλη του αναλαμβάνοντας πρόθυμα δημόσια αξιώματα. Ελληνοταμίας το 443 πΧ, διοικητής του στόλου μαζί με τον Περικλή το 440 πΧ εναντίον της Σάμου, στρατηγός το 428 πΧ μαζί με τον Θουκυδίδη (τον πολιτικό) και μέλος της ολιγαρχικής κυβέρνησης του 413 π.Χ.
Ανέλαβε επίσης θρησκευτικά αξιώματα, κατά τη διάρκεια των οποίων συμμετείχε στην εισαγωγή της λατρείας του Ασκληπειού στην Αθήνα. Όπως και ο Σωκράτης, δεν έφυγε ποτέ από την πόλη παρά μόνο όταν χρειάστηκε να πολεμήσει και ονομάστηκε γι'αυτό "Φιλαθηναίος". Η δράση του αυτή του είχε εξασφαλίσει την εύνοια του αθηναϊκού κοινού, που ανταποκρίθηκε πολύ θερμά στις ποιητικές του δημιουργίες.
Η μοναδική δίκη που εμπλέκει το όνομα του Σοφοκλή, είναι μια μαρτυρία ενός Σάτυρου, του οποίου οι πληροφορίες κρίνονται γενικά αναξιόπιστες (βλέπε και Ευριπίδη). Αυτός αναφέρει, πως ο γιος του ποιητή, ο Ιοφών. κατηγόρησε τον πατέρα του πως έδειχνε υπερβολική εύνοια σε έναν εγγονό του, γιο του Αρίστωνα που ήταν εξώγαμο τέκνο. Ακόμα και αν δεχτούμε το περιστατικό ως αληθές, δεν θα μπορούσε ποτέ μια τέτοια κατηγορία να θέσει τον Σοφοκλή υπό απαγόρευση.

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά του Αλεξάνδρου




Ο Αλέξανδρος με τον Ηφαιστίωνα μπροστά στην οικογένεια του Πέρση Βασιλιά Δαρείου
Giulio Fabri, Late 18th Century.- State Hermitage Museum St. Petersburg



Του κ.Μιχάλη A. Τιβέριου, καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Οσο περίεργο και αν φαίνεται, οι πληροφορίες που μας διασώζουν οι γραπτές μαρτυρίες για το παρουσιαστικό και την όλη εμφάνιση του Αλεξάνδρου είναι λιγοστές. Δεν πρέπει βέβαια να λησμονούμε ότι από το έργο των ιστορικών, των σύγχρονων με τον Μακεδόνα βασιλιά, ελάχιστα σπαράγματα μας έχουν διασωθεί, ενώ η πρώτη σωζόμενη βιογραφία του είναι γραμμένη περίπου 400 χρόνια μετά το θάνατό του. Ετσι, η κύρια πηγή των γνώσεών μας για την εξωτερική του εμφάνιση είναι οι σωζόμενες απεικονίσεις του σε ποικίλες δημιουργίες της τέχνης. Αλλά και αυτές, αν εξαιρέσουμε ορισμένες, κυρίως νομίσματα, χρονολογούνται μετά τον θάνατό του, πολλές μάλιστα εξ αυτών αιώνες μετά.

Ο Αλέξανδρος δεν φαίνεται να ήταν ιδιαίτερα υψηλός, κάτι που προκύπτει έμμεσα από ορισμένα ενδεικτικά επεισόδια που μας διασώζουν αρχαίοι συγγραφείς. Οταν π.χ. ο Αλέξανδρος με τον Ηφαιστίωνα, τον επιστήθιο φίλο του, φορώντας ίδια στολή μπήκαν στη σκηνή της οικογένειας του Δαρείου που είχε αιχμαλωτισθεί μετά τη μάχη στην Ισσό, ο δεύτερος υπερείχε σαφώς σε ανάστημα και ομορφιά. Ετσι η μητέρα του Πέρση βασιλιά εξέλαβε αυτόν ως Αλέξανδρο και κινήθηκε προς αυτόν για να τον προσκυνήσει.


Διαφωτιστικές ως προς την εξωτερική εμφάνιση του Αλεξάνδρου είναι οι πληροφορίες της αρχαίας γραμματείας που αναφέρονται σε γνωρίσματα αγαλμάτων του Αλεξάνδρου, που είχε φιλοτεχνήσει ο Σικυώνειος Λύσιππος. Ως γνωστόν, στον μεγάλο αυτό γλύπτη είχε αναθέσει ο Αλέξανδρος την κατασκευή του επίσημου πορτραίτου του, δηλαδή την εικόνα του που ήθελε να προβάλλει στους υπηκόους του. Και αυτό «γιατί μονάχα (ο Λύσιππος) αποτύπωνε στο χαλκό το ήθος του, δηλαδή την προσωπικότητά του, και αποκάλυπτε μαζί με τη μορφή και την αρετή του». Αρχαίοι συγγραφείς μας πληροφορούν ότι στα αγάλματα αυτά η κεφαλή του είχε μια κίνηση προς τα πάνω, ο λαιμός τους μια ελαφριά στροφή προς τα αριστερά, τα μάτια του

Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

H Ελλάδα στην εποχή του τρίκυκλου




Στους ελληνικούς δρόμους – όποιους τέλος πάντων υπήρχαν τις εποχές για τις οποίες γίνεται η αναφορά- το τρίκυκλο ήταν το βασικό μεταφορικό μέσο, τόσο σε επίπεδο επαγγελματικό (μεταφορές, μετακομίσεις κλπ) όσο και για την μεταφορά της οικογένειας, μαζί με το μηχανάκι. Άλλωστε,  ποιος από τους σημερινούς 40άρηδες (και πάνω), μπορεί να ξεχάσει τα θρυλικά Zundapp. Πάνω σε ένα τέτοιο έκανα κι εγώ τις πρώτες μου βόλτες, εκεί στις αρχές της 10ετίας του 1960, με τον (πατέρα) κυρ Ανδρέα τον υδραυλικό να καμαρώνει σαν …γύφτικο σκεπάρνι και την μητέρα μου στην πίσω θέση καθισμένη στο πλάι.
Το τρίκυκλο, ήταν εκείνες τις εποχές, το αυτοκίνητο της εργατικής τάξης, η οποίο βρισκόταν σε περίοδο οικονομικής και κοινωνικής ανάκαμψης, μετά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και τον Εμφύλιο.
Ίσως, και δικαίως, κάποιος αναρωτηθεί γιατί αυτή η αναφορά στο παρελθόν και στις προσπάθειες μικρών ελληνικών εταιριών να κατασκευάσουν ένα αυτοκίνητο Made in Greece.
Γιατί, όπως και τότε, έτσι και τώρα (υπόθεση Pony) , υπάρχουν δύο μαγικές λέξεις, στις οποίες περικλείεται όλη η αλήθεια για το γεγονός ότι τίποτα και ποτέ δεν προχώρησε. Ποιες είναι αυτές; ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΥΠΟΥ.

  ΜΕΒΕΑ
Ας επιστρέψουμε όμως πίσω, στο ξεκίνημα της 10ετίας του 1960. Τότε που δημιουργείται η ΜΕΒΕΑ (Μεσογειακαί Επιχειρήσεις Βιομηχανίας Εμπορίου και Αντιπροσωπειών). Η νέα εταιρία δημιουργήθηκε μετά από την συνένωση δύο κατασκευαστών- συναρμολογητών μοτοποδηλάτων η δραστηριότητα των οποίων χρονολογούνταν από το 1954.

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Η τελευταία συνέντευξη του Καζαντζάκη - "Ο Φτωχούλης του Θεού" (video)

Η τελευταία συνέντευξη του Καζαντζάκη - "Ο Φτωχούλης του Θεού" (video)
Ένα σπάνιο οπτικοακουστικό απόσπασμα, από συνέντευξη, την οποία έδωσε ο Νίκος Καζαντζάκης για τη γαλλική τηλεόραση.
Η συνέντευξη δόθηκε στις 22 Μαΐου 1957, λίγους μήνες πριν από τον θάνατο του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη, σε δύο ανθρώπους των γραμμάτων και δημοσιογράφους, τον Pierre Dumayet και τον Max-Pol Fouchet.
Η συνέντευξη αφορούσε δύο από τα βιβλία του Καζαντζάκη, τον "Ζορμπά" και τον "Φτωχούλη του Θεού", που ήταν και το πιο πρόσφατο...
Δεν είχαμε τίποτα να φάμε. Και ήμουν έτοιμος να πεθάνω απ' την πείνα. Και όλοι πέθαιναν γύρω μου. Λοιπόν, μια μέρα, έλαβα μία επιστολή από έναν φραγκισκανό μοναχό που ζει στην Αθήνα.
Μου είπε: "Εάν μεταφράζατε την βιογραφία του αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης, που γράφτηκε από τον Ζόργκενσεν, τότε θα σας στέλναμε ένα κιβώτιο με προμήθειες".

Aνθολόγιο αυτοβιογραφικών κειμένων- Κωστής Παλαμάς: Το ρυθμό του κόσμου τον αναποδογύριζα

Τα παιγνίδια, που έπαιζα παιδί, σχεδόν όλα παιγνίδια δημιουργημένα μέσα στη μοναξιά, ρυθμισμένα μονάχ' από τη φαντασία. Τα παιγνίδια που γύρευα, που αυτοσχεδίαζα, που καλλιτεχνούσα, που αγαπούσα, και που μεθούσα μ' εκείνα. Τα έπαιζα καταμόναχος, φυλακισμένος μέσα στο σπίτι. Τα παιγνίδια μου, όσο κι αν είτανε πιο πολύ κοριτσιού, είχαν όλη του αρσενικού την ορμή, την πρωτοβουλία, την τρέλα. Γινόμουν αράδα αράδα, κατά την περίσταση και κατά τα κέφια μου, δεσπότης, ιεροκήρυκας, δημοδιδάσκαλος, καθηγητής, περιηγητής, γιατρός, στρατηγός, στρατιώτης, συνομιλητής, λιμαδόρος. Φλυαρούσα, ξεφώνιζα, κουβέντιαζα, ρητόρευα, λειτουργούσα, έψελνα, έδερνα, ανεβοκατέβαινα, αγωνιζόμουνα με τους καναπέδες και με τις καρέκλες, με τα βιβλία και με τα τραπέζια, έπιανα γνωριμίες και ξεσυνερίσματα με τους τοίχους, με τα ξύλα, με τα έπιπλα, με τα φουστάνια.

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΨΥΧΗ ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΜΥΘΟΣ


Έρως και Ψυχή

Υπάρχει ένας μύθος, που λέει ο Απουλήιος, για την κόρη ενός βασιλιά, την Ψυχή, τόσο όμορφη, ώστε οι άνθρωποι άρχισαν να τη θαυμάζουν και να τη λατρεύουν, λησμονώντας ακόμη κι αυτήν την Αφροδίτη. Βλέποντας τα ιερά της να ερημώνονται, η θεά ζήτησε από το γιο της, τον Έρωτα, να τιμωρήσει αυτήν τη θνητή, κάνοντάς την να ερωτευτεί τον πιο αποκρουστικό άντρα του κόσμου. Πράγματι, ο Έρωτας πήγε στην κάμαρα της κόρης· εκτός από τα θανάσιμα βέλη του, είχε μαζί του και δύο κεχριμπαρένια δοχεία – το ένα με το πικρό νερό της λύπης και το άλλο με το γλυκό νερό της χαράς. Η Ψυχή κοιμόταν κι εκείνος έσταξε στα χείλη της μερικές σταγόνες πικρό νερό – όμως, η ομορφιά της άρχισε να τον αιχμαλωτίζει. Ίσα που την άγγιξε με την άκρη του βέλους του· εκείνη ξύπνησε· δεν μπορούσε να τον δει, όμως εκείνος είδε τα μάτια της και μαγεμένος από εκείνο το βλέμμα έστρεψε κατά λάθος το ίδιο του το βέλος στον εαυτό του. Έχοντας πέσει θύμα της δύναμής του, ο Έρωτας ράντισε με το γλυκό νερό τα μαλλιά της Ψυχής, θέλοντας να επανορθώσει το κακό που της είχε κάνει.

Καθώς περνούσε ο καιρός, η Ψυχή εξακολουθούσε να προκαλεί το θαυμασμό και τη λατρεία των ανθρώπων. Όμως, κανείς δεν την ερωτεύτηκε, κανείς δεν ζήτησε να την παντρευτεί. Απελπισμένοι οι γονείς της πήγανε στο Μαντείο των Δελφών· και ο Απόλλωνας, δασκαλεμένος από τον Έρωτα, έδωσε τον τρομερό χρησμό του: «η Ψυχή δεν προορίζεται για γυναίκα κανενός θνητού· ο άντρας της την περιμένει στην κορυφή ενός βουνού, και είναι ένα αποκρουστικό τέρας, που κανείς, ούτε θνητός ούτε αθάνατος, δεν μπορεί να του αντισταθεί».
Ο χρησμός προκάλεσε θλίψη, όμως ποιος θα μπορούσε να αγνοήσει τα λόγια του θεού; Ο γάμος ετοιμάστηκε μέσα σε ατμόσφαιρα πένθιμη, όλος ο λαός συνόδεψε με θρήνους τη νύφη στην κορυφή του βουνού και την άφησε εκεί μόνη της. Κι ενώ εκείνη περίμενε κλαίγοντας την εκπλήρωση του χρησμού, ο Ζέφυρος τη σήκωσε απαλά από τη γη και την έφερε σε μια ανθισμένη κοιλάδα. Η κόρη αποκοιμήθηκε αποκαμωμένη κι όταν ξύπνησε, περπάτησε τριγύρω και είδε μπροστά της ένα λαμπρό παλάτι, που φαινόταν πως δεν το είχαν φτιάξει χέρια θνητού. Γοητευμένη, μπήκε στις εξαίσιες αίθουσες κι άκουσε μια φωνή να της λέει πως ό,τι έβλεπε ήταν δικό της και πως αυτό θα ήταν το σπίτι της από δω και πέρα.
Αργά τη νύχτα, έφτασε και ο κύριος του παλατιού· η Ψυχή δεν μπορούσε να τον δει, όμως, καθώς έγειρε δίπλα της κι άρχισε να της μιλάει τρυφερά, όλοι της οι φόβοι εξαφανίστηκαν· ήξερε πως ο άντρας της δεν μπορεί να ήταν ένα αποκρουστικό τέρας, αλλά εκείνος που χρόνια περίμενε και ονειρευόταν.
Δεν πέρασε καιρός και η Ψυχή άρχισε να νιώθει νοσταλγία για την οικογένειά της. Ζήτησε, λοιπόν, από τον άντρα της να της επιτρέψει να δεχτεί τις δυο της αδελφές και να τους δείξει πόσο ευτυχισμένα ζούσε. Εκείνος προσπάθησε να την αποτρέψει, προειδοποιώντας την για τις συμφορές που θα ακολουθούσαν. Όμως δεν μπόρεσε ν’ αντισταθεί για πολύ στα δάκρυα και στις ικεσίες της και τελικά υπέκυψε, αφού προηγουμένως την έβαλε να του υποσχεθεί πως, ό,τι κι αν γινόταν, δεν θα επιχειρούσε ποτέ να τον δει. Έτσι, την άλλη μέρα, ο Ζέφυρος μετέφερε στο παλάτι τις δύο αδελφές της Ψυχής. Η αρχική τους χαρά για την ευτυχία της δεν άργησε να μετατραπεί σε ζήλια· κι όταν την κατάφεραν να τους πει ότι δεν είχε δει ποτέ τον άντρα της,

Aνθολόγιο αυτοβιογραφικών κειμένων-Τζένη Καρέζη: To διαβατήριο των ερώτων μας

Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη μου! Κατοχή. Πείνα, βομβαρδισμοί και καταφύγια. Κι ένα κοριτσάκι, η Ευγενούλα πολύ άρρωστο. Θα 'ναι δεν θα 'ναι πέντε χρονών. Η μαμά του δεν μπορεί να το σηκώσει από το κρεβάτι. Και κείνο φοβάται. Ακούει τους άλλους να τρέχουνε, τα άλλα παιδάκια να φωνάζουνε, τις μπόμπες να πέφτουνε, βλέπει τη γιαγιά του και τον πατέρα του να φεύγουν τρομαγμένοι με τους άλλους, και το πιάνουν τα κλάματα. Και τότε η μαμά του, για να το παρηγορήσει, πάει και βάζει στο γραμμόφωνο την Ενάτη του Μπετόβεν. Και το δωμάτιο γεμίζει μάγια. Κάτι ήχοι απίστευτοι, και η ομορφιά και η ευτυχία να εισβάλλουν ξαφνικά από παντού. Πού είναι η απελπισία, πού ο τρόμος; Πού οι πανικόβλητοι άνθρωποι; Πού πήγε όλη αυτή η τρομάρα; Πώς έγινε; Τι έγινε; Τι όμορφα που είναι όλα! Νάτα λοιπόν τα παραμύθια. Νάτα τα πριγκηπόπουλα, οι πριγκήπισσες και οι μάγισσες. Όλα εδώ, κοντά της. Δικά της. Όλη η μαγεία της ζωής δικιά της. Η Ευγενούλα σκουπίζει τα μάτια της, αφήνει τη μαμά της να της αλλάξει την πετσέτα στο μέτωπό της, της πιάνει το χέρι και ακούει τον Μπετόβεν. Και είναι αυτή η πρώτη επαφή της με την Τέχνη.

[...]Σε στιγμές μαύρες όπως και σε εποχές ευφορίας, πάντα εκεί καταφεύγω. Δεν έχω άλλη διαφυγή, ούτε άλλη επιλογή. Με αφήνει εντελώς αδιάφορη η λογική και η σοφία. Κρατάω μόνο το συναίσθημα, αυτό το φτερούγισμα της ψυχής, και είναι, νομίζω, το καλύτερο μέσον για να πλησιάσω το όνειρο.

Πίσω στην Ευγενούλα τώρα. Ήταν πολύ ευαίσθητο παιδί. Πολύ ευαίσθητη ήταν και η υγεία της. Αρρώσταινε συνεχώς. Ως τα έντεκά της χρόνια. Ως την ώρα που μπήκε στην εφηβεία. Από τότε δεν ξαναρρώστησε ποτέ. Αντίθετα, σε όλη της τη ζωή είχε μια θηριώδη υγεία και μια παροιμιώδη ανθρώπινη αντοχή. Αλλά τώρα, είπαμε: είναι μονάχα πέντε ετών. Αρρωσταίνει λοιπόν. Της κάνουνε τρεις τέσσερις παρακεντήσεις στα αυτάκια της. Χωρίς να την κοιμήσουν. Θεέ μου, τι αφόρητος πόνος! Της έχουν πει, ότι αν κουνηθεί την ώρα που μπαίνει εκείνη η τεράστια βελόνα θα μείνει κουφή.

ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΗΡΟΔΟΤΟΣ)

Ηρόδοτος - Το άγνωστο τέλος του πατέρα της ιστορίας.

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ:

ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (- ΦΕΙΔΙΑΣ )

herodotus
ΗΡΟΔΟΤΟΣ


Γεννήθηκε στην Αλικαρνασσό της Μ. Ασίας, από πατέρα καρικής καταγωγής (Λύξης) και μητέρα Ελληνίδα (Δρυώ ή Ροιώ). Κατά τους μηδικούς πολέμους η πατρίδα του ήταν υποτελής στους Πέρσες και πολέμησε στο πλάι του Ξέρξη. Μετά τη νίκη των Ελλήνων, μία μία οι πόλεις του Αιγαίου και της Μ. Ασίας επαναστάτησαν εναντίον του κατακτητή. Στην Αλικαρνασσό έγινε μια προσπάθεια ανατροπής του τυράννου Λύγδαμη, στην οποία έλαβε μέρος και η οικογένεια του Ηροδότου. Εκεί θα πρέπει να σκοτώθηκε ο θείος του, ο επικός ποιητής Πανύασσης, και η οικογένεια για να αποφύγει τα χειρότερα καταφεύγει στη Σάμο. Λίγο πριν το 454 π.Χ, επιστρέφει στην πατρίδα του και λαμβάνει μέρος στη νέα προσπάθεια ανατροπής του καθεστώτος, αυτή τη φορά με επιτυχία.
Θα ακολουθήσει μια δεκαετία ταξιδιών στην Ασία, στην Αίγυπτο, στη Σκυθία και αλλού, που θα καταλήξει στην Αθήνα. Εκεί θα ζήσει για κάποιο διάστημα μέχρι που θα μετοικήσει μαζί με διακεκριμένους Αθηναίους, όπως ο Ιππόδαμος και ο Πρωταγόρας, στη νέα αποικία των Θουρίων που ιδρύεται στα συντρίμμια της παλιάς Σύβαρης. Δεν ξέρουμε αν εγκαταστάθηκε εκεί το 444 π.Χ που ιδρύθηκε η αποικία ή πήγε αργότερα.

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (- ΦΕΙΔΙΑΣ )


ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ-

ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (1) ( ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ - ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ )

Πορτραίτο του Φειδία. Ρωμαϊκό αντίγραφο.

Από τους στενότερους φίλους του Περικλή, ο Φειδίας συνέβαλλε καθοριστικά στην ανάδειξη του μεγαλείου της Αθήνας κατά τον χρυσό αιώνα. Η φιλία του με τον ισχυρό στρατηγό τον έβαλε στο στόχαστρο των πολιτικών αντιπάλων του Περικλή, αν και ο ίδιος ο γλύπτης δεν ασχολήθηκε με την πολιτική.
Η πρώτη επίθεση που δέχτηκε, αφορούσε το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Παρθένου Αθηνάς στον Παρθενώνα. Τον κατηγόρησαν πως καταχράστηκε ποσότητα χρυσού που προοριζόταν για το άγαλμα. Εύκολα ο Φειδίας απέδειξε την αθοώτητά του, εφόσον κατόπιν συμβουλής του Περικλή, το χρυσό ένδυμα της Αθηνάς ήταν πτυσσόμενο και ο χρυσός εύκολα μπορούσε να αφαιρεθεί και να ζυγιστεί.
Δεν είχε όμως την ίδια τύχη με την κατηγορία για αλαζονεία. Στην παράσταση της μάχης των Αμαζόνων, επάνω στην ασπίδα της Αθηνάς, δύο πολεμιστές απεικόνιζαν τις μορφές του ίδιου και του Περικλή. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Γενοκτονία Ποντίων - 353.000 νεκροί ΒΙΝΤΕΟ


Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 - 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.

Το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Πόντο την περίοδο 1916-1923. Η αναγνώριση αυτή, παρόλη την εβδομηκονταετή καθυστέρηση, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό και συνέδεσε το σύγχρονο ελληνισμό με την ιστορική του μνήμη. Γιατί η ήττα του 1922, η "νέα τάξη πραγμάτων" που επικράτησε τότε, με την απόλυτη συνενοχή ολόκληρου του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου, περιόρισαν ουσιαστικά όχι μόνο τα γεωγραφικά όρια του ελληνισμού αλλά και τα διανοητικά.
Ο περιορισμός των πνευματικών νεοελληνικών οριζόντων είχε άμεση αντανάκλαση στη ελλειματική ιστορική μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων.
Τι εννούμε με τον όρο "γενοκτονία" ;
Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. 
Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. 
Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί. Πως και πότε διαπράχθηκε η γενοκτονία; 
Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας ( 1461 ) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση - γενοκτονία του αιώνα μας.Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα. Η οθωμανική κατάκτηση του μικρασιατικού Πόντου μπορεί να διαριθεί σε τρεις περιόδους.
• Η πρώτη αρχίζει με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και λήγει στα μέσα του 17ου αιώνα. Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι κρατούν μάλλον ουδέτερη στάση κατά των Ελλήνων του Πόντου.

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (1) ( ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ - ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ )

Θουκυδίδης - Μια εξορία που γέννησε την ιστορία

Θουκυδίδης
Θουκυδίδης
Ο διάσημος ιστορικός ήταν γόνος σπουδαίας οικογένειας της Θράκης, με βασιλική καταγωγή. Πατέρας του ήταν ο Όλορος, ιδιοκτήτης χρυσωρυχείων στη Σκαπτή Ύλη του Παγγαίου απέναντι από τη Θάσο και είχε συγγενικούς δεσμούς με τον πολιτικό και στρατηγό Μιλτιάδη και με τον άλλον Θουκυδίδη, τον πολιτικό, που ανήκε επίσης στη συντηρητική παράταξη. Γεννήθηκε και ανατράφηκε στην Αθήνα, στον δήμο Αλιμούντα.
Το 424 π.Χ και ενώ είχε αναλάβει ως εκλεγμένος στρατηγός τη διοίκηση των πλοίων που περιπολούσαν την περιοχή γύρω από τη Θάσο, συνέβη ο Βρασίδας να καταλάβει την Αμφίπολη. Ο Θουκυδίδης άργησε να φτάσει και κατηγορήθηκε για ολιγωρία από τους συμπολίτες του, με αποτέλεσμα να εξοριστεί για 20 χρόνια. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πληροφορίες ικανές να μας οδηγήσουν σε ασφαλή συμπεράσματα, σχετικά με την ευθύνη που έφερε ο Θουκυδίδης για την ήττα.

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Η ΤΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΑΘΗΝΑ


Ο γάμος αποτελούσε τη διαδικασία δημιουργίας της οικογενειακής μονάδας, του οίκου, μέσα από τον οποίο διαβιβαζόταν το δικαίωμα του πολίτη στην αθηναϊκή κοινωνία και εξασφαλιζόταν η αναπαραγωγή νόμιμων παιδιών. Oι γυναίκες στην κλασική Αθήνα παντρεύονταν σε μικρή ηλικία, δηλαδή από δεκαπέντε χρονών και εξής. Αντίθετα, οι άντρες δεν νυμφεύονταν  πριν από την ενηλικίωσή τους -πριν δηλαδή από τα δεκαοχτώ τους χρόνια- ενώ συχνά αυτό συνέβαινε μετά τη στρατιωτική τους θητεία, η οποία διαρκούσε δύο χρόνια, από τα δεκαοχτώ τους μέχρι τα είκοσι τους.     Ήδη από την εποχή του Σόλωνα η διαδικασία του γάμου ξεκινούσε με μία προφορική συμφωνία -ένα είδος συμβολαίου- ανάμεσα στο μελλοντικό σύζυγο και στον πατέρα ή στον κηδεμόνα της κοπέλας, η οποία ονομαζόταν εγγύη. H μέλλουσα σύζυγος δεν παρευρισκόταν συνήθως σε αυτήν την τελετή, αφού μάλιστα η συγκατάθεσή της δεν ήταν υποχρεωτική (;).
Στην Αθήνα, η προίκα αποτελούσε ένα σημαντικό στοιχείο του γάμου και μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις μία κοπέλα μπορούσε να παντρευτεί και χωρίς αυτήν. Ο σύζυγος έδινε εγγύηση ότι θα επέστρεφε την προίκα σε περίπτωση διάλυσης του γάμου ή θανάτου της συζύγου του, αν δεν υπήρχε κληρονόμος.

Ενώ ο γάμος υφίστατο νομικά από τη στιγμή της εγγύης, οι διαδικασίες ολοκληρώνονταν με τη μετακόμιση της κοπέλας στο σπίτι του μελλοντικού συζύγου της. Οι γαμήλιες τελετές στην κλασική Αθήνα διαρκούσαν τρεις ημέρες. Tην ημέρα πριν από το γάμο τελούνταν τα προαύλια και την επομένη του γάμου τα επαύλια (τα ονόματα αυτά παράγονται από το ρήμα "αυλίζομαι", που σημαίνει "περνώ τη νύχτα"). Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, οι Αθηναίοι προτιμούσαν να παντρεύονται το χειμώνα. Πολλοί γάμοι τελούνταν το μήνα Γαμηλιώνα, ο οποίος αποτελούσε τον έβδομο μήνα του αθηναϊκού έτους και ήταν αφιερωμένος στην Ήρα, στην προστάτιδα του γάμου.
Οι μελλόνυμφοι τελούσαν τα προτέλεια, δηλαδή τις θυσίες για τον εξευμενισμό των θεών. Στην Αθήνα, θυσίες γίνονταν προς τιμήν της Αφροδίτης, τηςΑρτεμης, της Ήρας, του Ουρανού και της Γης, των πατρογονικών θεών (Τριτοπατόρων) και της προστάτιδας της πόλης, της Αθηνάς. Επειδή ο γάμος σηματοδοτούσε την ενηλικίωση της κοπέλας, συνηθιζόταν εκείνη να αφιερώνει τα παιχνίδια της και ορισμένα από τα ρούχα της σε μία από τις γαμήλιες θεότητες. Συχνά οι κοπέλες προσέφεραν βοστρύχους από τα μαλλιά τους ή το δίχτυ που τα συγκρατούσε, τη ζώνη τους και άλλα προσωπικά τους αντικείμενα.
Το λουτρό της νύφης και του γαμπρού ήταν αναπόσπαστο τμήμα της γαμήλιας τελετουργίας, γιατί σηματοδοτούσε το τέλος μίας φάσης της ζωής τους και την έναρξη μιας καινούριας. Εξάλλου, ο εξαγνισμός με νερό πριν από οποιαδήποτε επαφή με τα θεία αποτελούσε παράδοση για τους ΄Eλληνες. Το νερό για το γαμήλιο λουτρό αντλούνταν από συγκεκριμένη πηγή και στην Αθήνα- πιο συγκεκριμένα- προερχόταν από την Eννεάκρουνο. Tο αγγείο για τη μεταφορά του ήταν η λουτροφόρος. Τo θέμα του λουτρού της νύφης απεικονίζεται πιο συχνά από ότι του γαμπρού, αλλά η σκηνή συνοψίζεται στην πομπή προς ή από την κρήνη.

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

Ο Ερμής του Πολυκλείτου (αντίγραφο του μουσείου Μεσσήνης)

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0FIH0BAjGiXz9c2cV-VIBSNvEfYLi_8MSTCi7pezFc1OTnfCrHm1-4H44nA5EiI9lEHzX4V7QHTmgto_OEvy1iZ9czAEVyNk4Hhyoc3gVOjTIvrA2ac_9EIRMRDcctwTWtfLeMgJqU2d_/s1600/%CE%9F+%CE%95%CF%81%CE%BC%CE%AE%CF%82+%CF%84%CE%BF%CF%85+%CE%A0%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%BF%CF%85+-+%CE%9C%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%AE%CE%BD%CE%B7%CF%82+01.jpg
Προσθήκη λεζάντας
-
Το μαρμάρινο άγαλμα του Ερμή δεσπόζει στην Αίθουσα Α του Αρχαιολογικού Μουσείου. Το μέγεθός του υπερβαίνει το φυσικό και υπολογίζεται στα 2,07μ. μαζί με την συμφυή πλίνθο. Αποκαλύφθηκε σχεδόν ακέραιο στο χώρο ΙΧ της δυτικής στοάς του Γυμνασίου μαζί με το βάθρο του, το 1996. Φαίνεται ότι εκεί είχε μεταφερθεί από άλλο παρακείμενο χώρο, όταν ανακαινίστηκε το Γυμνάσιο, τον 1ο αι. μ.κ.χ. Πρόκειται για άριστα διατηρημένο Ρωμαϊκό αντίγραφο του 1ου αι. μ.κ.χ. από πρωτότυπο έργο του 4ου αι. π.κ.χ., δηλαδή για μοναδική παραλλαγή του γενικού τύπου του Ερμή. Η εικόνα του θεού ταυτίζεται με κάποιον άγνωστο σε μας αφηρωισμένο Μεσσήνιο νεκρό.

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΚΑΚΑΒΙΩΤΙΣΣΑ -Ο μοναδικός ασκεπής ναός στον κόσμο

kakaviotisa-lemnosΗ Παναγιά η Κακαβιώτισσα είναι ένα εξωκκλήσι κοντά στο χωριό Ζεματά (περιοχή Θάνος, περ. 4. χλμ. από τη Μύρινα).

Κατάλοιπο ενός από τα πολλά μετόχια του νησιού, είναι γνωστό από το 1305, έτος που περιήλθε στην ιδιοκτησία της μονής Μεγίστης Λαύρας, όταν μοναχοί από τον Άγ. Ευστράτιο που ανήκαν στη μονή, εγκαταστάθηκαν στο εξωκκλήσι για να προστατευθούν από επιδρομές Τούρκων. Εντυπωσιακή είναι η θέση του σε δυσπρόσιτη σπηλιά, στην κορυφή του βουνού, ανάμεσα σε επιβλητικά βράχια, θέση που πιθανότατα φιλοξένησε παλαιοχριστιανικό ναό και ερημίτες στη βυζαντινή περίοδο.
kakav
Το εξωκκλήσι λειτουργεί κάθε Λαμπροτρίτη, οπότε και μεταφέρεται σ’ αυτό η εικόνα της Παναγίας Κακαβιώτισσας, την οποία διατηρεί μια οικογένεια στον Κοντιά. Σύμφωνα με την παράδοση, η εικόνα δόθηκε από τον τελευταίο μοναχό του μετοχίου σε κάποιον ξωμάχο, απόγονοι του οποίου είναι η συγκεκριμένη οικογένεια.

Ιστορία του καφενείου

Τα Χαφτεία... κάποτε! Στο βάθος η Ομόνοια

 
   Στον Γιάννη Χάφτα, αγωνιστή του ’21, δόθηκε τιμητικά ένα μεγάλο κτήμα στην τότε… εξοχική περιοχή, όπου σήμερα είναι η διασταύρωση των οδών Πανεπιστημίου και Πατησίων! Η περιοχή και σήμερα φέρει το όνομα του πρώτου κτήτορα, Χαφτεία. (Και όχι Χαυτεία, όπως κακώς επεκράτησε να λέγεται).  Ένα κτήμα με αμπέλια, μποστάνια, πεύκα κι ένα… πηγάδι με δροσερό νερό!
   Όταν άρχισαν οι Αθηναίοι να «σουλατσάρουν» στην… εξοχή αυτή, γύρω στα 1849, αναζητώντας ησυχία και ηρεμία, ο παμπόνηρος Χάφτας σκέφτηκε να στήσει μία παράγκα στο κτήμα του και να προσφέρει παγωμένη λεμονάδα, καφεδάκι και κρύο νερό στους περιπατητάς. Σύντομα ο ανταγωνισμός και ο παρατηρούμενος… συνωστισμός της πελατείας έκανε να «ξεφυτρώσουν» και άλλα παρόμοια καφενεδάκια στην περιοχή. Όμως ο Χάφτας παρέμεινε πάντα ο πρώτος.  Ο κυρίαρχος του παιχνιδιού και της περιοχής. Το καφενείο του στην αρχή το αποκαλούσαν, σκωπτικά, καφενείο των «γερόντων», από το κατ' εξοχήν είδος της πελατείας του και μετά έγινε γνωστό, μέχρι τέλους, ως το «Καφενείο των ευ φρονούντων».

Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

Ο ΒΟΥΚΕΦΑΛΑΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ


 XPYΣOYΛA ΣAATΣOΓΛOY-ΠAΛIAΔEΛH
Αναπλ. καθηγήτρια Κλασικής Αρχαιολογίας
στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

O Aλεξανδρος δαμαζει τον Βουκεφαλα . Πινακας του γερμανου ζωγραφου,F. Schommer, 19ος αιωνας.

 
Κανένα ίσως άλογο στην ιστορία δεν είχε την τύχη της επωνυμίας του Βουκεφάλα, του μοναδικού ίσως αλόγου που μοιράστηκε ένα μέρος από τη δόξα του αναβάτη του, ακολουθώντας και εισπράττοντας, ταυτόχρονα, την εξέλιξη της μορφής του Αλεξάνδρου από ιστορική σε μυθική, και τη μετατροπή της εκστρατείας του από συγκροτημένη χρονική αλληλουχία γεγονότων σε υπερφυσική περιήγηση στον κόσμο των θαυμάτων.
Kαβάλα στον Bουκεφάλα, ο Αλέξανδρος εφορμά κατά του Δαρείου στη μάχη της Iσσού. Λεπτομέρεια από το περίφημο ψηφιδωτό στην
Πομπηία («Oικία του Φούνου»), 2ος -1ος αι. π.X., αντίγραφο ζωγραφικού έργου του 4ου αι. π.X.
 Nάπολη, aρχαιολογικό Mουσείο. Πρόκειται για την αυθεντικότερη μάλλον απεικόνιση του αγαπημένου αλόγου του Αλέξανδρου.


Η μυθοπλαστική προσέγγιση και η υπερφυσική διάσταση της εκστρατείας του Αλεξάνδρου στην Ανατολή, όπως καταγράφηκε στο Μυθιστόρημα του Αλεξάνδρου (αλλιώς Βίος του Αλεξάνδρου του Μακεδόνος), έξι αιώνες μετά τον θάνατό του, από έναν άγνωστο aλεξανδρινό που συμβατικά ονομάζεται Ψευδοκαλλισθένης (τέλος 3ου μ.Χ. αι.), εγκαινίασε μια μεγάλη σειρά από μεταφράσεις, διασκευές και παραλλαγές του, που διέδωσαν τις

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

Μελίνα Μερκούρη: Ποτέ δεν διάβασα τίποτα -ανθολόγιο αυτοβιογραφικών κειμένων

Ο πρώτος άντρας που αγάπησα ονομαζόταν Σπύρος. Ήταν υπερβολικά όμορφος, υπερβολικά γοητευτικός. Το στόμα του μύριζε γλυκύτερα απ' το στόμα οποιουδήποτε άντρα που γνώρισα ποτέ. Λάτρευα το αγκάλιασμά του, ένα αγκάλιασμα που ήταν αρωματισμένο με ροδόνερο και βασιλικό. Ήταν δυνατός. Ήταν ψηλός. Αγαπούσε τη γυναίκα του και την απατούσε. Αγαπούσε τους γιους του και τους φρόντιζε. Ένιωθε πάθος για μένα, κι αυτό έκανε τα παιδικά μου χρόνια πολύ ευτυχισμένα. Ο Σπύρος ήταν ο παπούς μου. Ήταν επίσης Δήμαρχος Αθηναίων επί τριάντα χρόνια.

Ο γιος του, ο Σταμάτης, ο πατέρας μου, ήταν επίσης προορισμένος για την πολιτική. Αλλά ακόμα κι όταν παντρεύτηκε στην προχωρημένη ηλικία των είκοσι δύο χρόνων με μια κοπέλα που ήταν είκοσι ενός, εξακολούθησε να ζει στο σπίτι του Μεγάλου Σπύρου και να κυριαρχείται από εκείνον. Ο Σπύρος ήταν η ανώτατη εξουσία. Όλοι ήμαστε σκλάβοι του αλλά ήταν μια γλυκιά σκλαβιά. [....] η μητέρα μου η Ειρήνη και η γιαγιά μου η Αμαλία, ήταν περιορισμένες στο σπίτι και στις χαρές του κεντήματος. Αν ποτέ έρριχναν μια λοξή ματιά σ' έναν άντρα, απειλούνταν με στραγγαλισμό ή και διώξιμο. Εξάλλου, κανένας Αθηναίος με λογική δεν θα τολμούσε να πλησιάσει μια γυναίκα της οικογένειας μας. Ο Μεγάλος Σπύρος είχε πιστόλια στο σπίτι. Αυτό ήταν γνωστό. Και ο πατέρας μου, όχι μόνο για έναν εντυπωσιακό κατάλογο από απιστίες αλλά και για το ανέμελο θάρρος του, ονομαζόταν «Ντ' Αρτανιάν».

Ακόμη και σαν παιδί αναγνώριζα το άδικο αυτών των διπλών κριτηρίων. Υπήρχαν πολλοί «Ντ' Αρτανιάν» στην Αθήνα, αλλά όχι αρκετές «Μυλαίδες». Αποφάσισα να γίνω η «Μυλαίδη» ή η Λαίδη Χάμιλτον ή η Μεγάλη Αικατερίνη, αλλά ασφαλώς να μην δεχθώ τη ζωή της μητέρας μου ή της γιαγιάς μου. Με λίγα λόγια, ήθελα ν' αλλάξω την εποχή. Αμφιβάλλω αν ήμουν εγώ υπεύθυνη γι' αυτό, αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει.

Τα παιδικά μου χρόνια ήταν πολύ ευτυχισμένα. Ο παπούς με προστάτευε. Μ' έπαιρνε μαζί του όπου κι αν πήγαινε. Όλα μάς διασκέδαζαν κι όλοι μάς ζήλευαν. Ήμουν η αγαπημένη του και ήταν παράδεισος να' σαι η αγαπημένη του αγαπημένου τέκνου της Αθήνας. Ιδιαίτερα τις απόκριες. Τις Κυριακές της απόκριας, διασχίζαμε την Αθήνα μέσα σ' ανοιχτό αμάξι κι ο άρχοντας της πόλης συναντούσε το λαό του. Κι εγώ ήμουν εκείνη που καθόταν δίπλα του. Αλλά πρώτα, μια μικρή πρόβα. Κάθισε ίσια, με αξιοπρέπεια, με σιγουριά. Υποκλίσου με χάρη, δεξιά, αριστερά. Πολύ καλά! Πάμε!

ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ - Η ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ

O ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ



Προικισμένος με ομορφιά, ευφράδεια και πλούτη και γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, ο Αλκιβιάδης έμελλε να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην ιστορία της Αθήνας. Λατρεύτηκε και μισήθηκε όσο λίγοι, δοξάστηκε και ταπεινώθηκε. Οι ποικίλες αντιδράσεις του αθηναϊκού κοινού οφείλονται κατά ένα μεγάλο μέρος στον άστατο και απείθαρχο χαρακτήρα και τον εγωκεντρισμό του.
Μαθητής του Σωκράτη, αλλά και των Σοφιστών, αγάπησε πολύ τον πρώτο, αλλά επηρεάστηκε κυρίως από τους δεύτερους, όπως έδειξε η στάση του στα πολιτικά πράγματα. "Υπερβολικά φιλόδοξος", γράφει ο Θουκυδίδης, "ο πιο απρόσεκτος από όλα τα ανθρώπινα όντα", γράφει ο Πλούταρχος, ενώ ο Λυσίας τον αποκαλεί "εχθρό της πολιτείας, που πληρώνει με πληγές τη βοήθεια των φίλων του". Ο Ισοκράτης και ο Δημοσθένης από την άλλη μεριά, επαινούν τη στρατιωτική του ευφυία, τον πατριωτισμό και τη γενναιότητά του.

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014

Η Σκοτεινή Πλευρά των Φωτεινών Πνευμάτων της Αναγέννησης

Χαρισματικοί καλλιτέχνες που άφησαν το σημάδι τους στον κόσμο μας, με επίπεδο ευφυΐας και δημιουργίας αξιοθαύμαστο μέχρι σήμερα, που είχαν όμως κι αυτοί τα βάσανά τους.
Η καθημερινότητά τους, ο χαρακτήρας τους, τα πάθη και οι φόβοι τους δεν διαφέρουν από εκείνα οποιουδήποτε ανθρώπου. Μόνο που εκείνοι μπόρεσαν να φωτίσουν τα σκοτάδια της ψυχής τους –και της δικής μας-  με την ομορφιά της τέχνης. 

Sandro Botticelli (Φλωρεντία 1445 -1510)
Τα έργα του Μποτιτσέλι (ειδικά τα πρώτα του) είναι μία σύνοψη του πνεύματος που είχε καταλάβει τον άνθρωπο της Αναγέννησης. Η Primavera του, το σύμβολο του ανθρωπισμού του 15ου αιώνα και η «Γέννηση της Αφροδίτης», η απόδοση της ανύψωσης του ανθρώπου ή της εξανθρώπισης του θείου (ανάλογα με τους «φακούς» του καθενός) είναι ανάμεσα στους δημοφιλέστερους πίνακες όλων των εποχών.
Αυτός, όμως, ο εκφραστής των ουμανιστικών ιδεών της σημαντικότερης ίσως εποχής της ευρωπαϊκής ιστορίας, το 1492, μετά τον θάνατο του Λορέντζο των Μεδίκων και του αδελφού του, Τζοβάνι, αφέθηκε στη σκοτεινή γοητεία του θρησκόληπτου Σαβοναρόλα, ο οποίος για δέκα περίπου χρόνια ανέκοψε την αναγεννησιακή πορεία στη Φλωρεντία.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ


Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ
Προσθήκη λεζάντας



Έργο του Αγίου Αποστόλου & Ευαγγελιστή Λουκά η αγία εικόνα της Παναγίας Σουμελά, μεταφέρθηκε θαυματουργικά με θέλημα της Θεοτόκου στο όρος Μελά του Πόντου (στου Μελά = σουμελά), όπου μετέβησαν κατά το κάλεσμα της Θεομήτορος οι μοναχοί Βαρνάβας και Σωφρόνιος από την Αθήνα, οδηγούμενοι υπό πλήθους αλλεπάλληλων θαυμάτων!!!
Σαν έφτασανμετά από πολλά και κατάφεραν να σκαρφαλώσουν στο απότομο σπήλαιο του βουνού, βρήκαν μέσα τη θαυματουργή εικόνα που είχαν πρωταντικρύσει στη Θήβα (στη Θήβα βρίσκεται και σήμερα ο τάφος του Αγιογράφου της εικόνας, του Αποστόλου Λουκά) και την οποία είχαν σήκωσει μπροστά τους άγγελοι για να τη μεταφέρουν από τη Θήβα έως τον Πόντο!!!
Δεκαεπτά ημέρες είχαν νηστικοί, προσπαθώντας να συντηρηθούν με χόρτα και το αγίασμα που θαυματουργικά ανέβλυσε από το βράχο η Παναγία, ακριβώς στο σημείο όπου ήταν στερεωμένη η εικόνα της (εκεί μέχρι σήμερα σπεύουν χιλιάδες Τούρκοι και Κούρδοι για να ζητήσουν βοήθεια στο σημερινό ερειπωμένο μοναστήρι - πρόκειται για συγκολινιστικά γεγονότα), όταν είδαν ξαφνικά ένα μουλάρι φορτωμένο με δύο κοφίνια γεμάτα τρόφιμα κάτω από τη σπηλιά! Έκπληκτοι γιατί ούτε αγριοκάτσικο δεν έφτανε ως εκεί, κατέβηκαν οι μοναχοί και βρήκαν σε ένα κοφίνι μια περγαμηνή που τους πληροφορούσε πως τα τρόφιμα τα έστελνε η Ιερά Μονή Βαζελώνος, διότι η Παναγία φάνηκε σε όραμα στον Ηγούμενο και του ζήτησε να στείλει τρόφιμα στους μοναχούς Βαρνάβα και Σωφρόνιο που προσπαθούσαν να φτιάξουν Ναό στο βουνό του Μελά!!! Σημείωνε μάλιστα ο Ηγούμενος πώς φόρτωσαν και έστειλαν κατόπι το μουλάρι μόνο του, αφήνοντάς το στη Χάρη της Παναγιάς να το οδηγήσει!!!
Από τότε, μέσα σε όλους τους αιώνες που κύλησαν, πάντα εκείνη την ημέρα το Μοναστήρι της Σουμελά, έστελνε ένα φορτωμένο μουλάρι προς τη Μονή Βαζελώνος, σε ανάμνηση εκείνης της μεγάλης βοήθειας και του θαύματος!
Το Μοναστήρι τελικά στερέωσαν και λάμπρυναν οι Κομνηνοί, όπως ο Μανουήλ και ο Αλέξιος και παρά την πτώση της Πόλης, η Παναγία Σουμελά φώτισε τον σκλαβωμένο Ελληνισμό έως τη Γενοκτονία του Πόντου και τη Μικρασιατική Καταστροφή

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

- 14 Αυγούστου 1954: Απόψε, που σκοτώνουν τον Πλουμπίδη


καρουσελ

Νικος Μπογιοπουλος

   Φορούσε μαύρο κοστούμι και άσπρο πουκάμισο. Ηταν ντυμένος λες και πήγαινε σε γιορτή. Γύρω στις 5 το πρωί, πριν ακόμα ξημερώσει, κατεβαίνει από το αυτοκίνητο. Ο τόπος που είχε επιλεγεί ήταν η Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί. Περνώντας δίπλα από τους δημοσιογράφους, δεμένος ακόμα με τις χειροπέδες, κοντοστέκεται. Τους χαιρετά.
   «Γεια σας παιδιά. Μπράβο, όλο νιάτα βλέπω μπροστά μου. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία, να “στε πάντα καλά. Βλέπετε εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει».
   Λίγες ώρες αργότερα, οι εφημερίδες φέρνουν στην Αθήνα την είδηση: «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος (…) δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του»…
   Ηταν 14 Αυγούστου 1954. Πριν από ακριβώς 60 χρόνια. Ο Νίκος Πλουμπίδης, ο φλογερός επαναστάτης, ο αλύγιστος κομμουνιστής, ο «κόκκινος δάσκαλος», ο διανοούμενος του λόγου και της πράξης, πέφτει νεκρός. Δολοφονημένος από το εκτελεστικό απόσπασμα της αμερικανοκρατίας και της ντόπιας πλουτοκρατίας.

φωτο 1
Πλουμπίδης: Ο λαικός ηγέτης
    Ο Ν. Πλουμπίδης γεννήθηκε στα Λαγκάδια της Αρκαδίας στις 31 Δεκέμβρη 1902. Καταγόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια. Μετά από πολλές στερήσεις παίρνει το δίπλωμά του από το διδασκαλείο του Πύργου και το 1924 διορίζεται δάσκαλος στο χωριό Μηλέα της Ελασσόνας. Ξεκινάει η συνδικαλιστική του δράση μέσα από τις γραμμές της Δασκαλικής Ομοσπονδίας που αγωνίζεται για αύξηση των μισθών των δασκάλων.
   «Γνωρίζεται» με την Ασφάλεια όταν στις απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις του 1929 συλλαμβάνεται και βασανίζεται. Ηδη από το 1926 είναι μέλος του ΚΚΕ.
   Ενώ έχει προσβληθεί από φυματίωση και οι γιατροί δεν του δίνουν πάνω από 6 μήνες ζωή, συνεχίζει την αγωνιστική του δράση. Εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων. Το «έπαθλο» για την συμμετοχή του στο δημοσιουπαλληλικό κίνημα είναι η σύλληψή του τον Μάρτη του 1931, η καταδίκη του και η απόλυσή του από δάσκαλος. Το 1933, εκλέγεται μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής και στη Γραμματεία της Ενωτικής ΓΣΕΕ. Τον Αύγουστο του 1935 παίρνει μέρος στο 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
   Με τη δικτατορία του Μεταξά, ο Ν. Πλουμπίδης περνά στην παρανομία. Τον Ιούνη 1938 εκλέγεται μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ενα χρόνο αργότερα πέφτει στα χέρια της Ασφάλειας. Το μεταξικό καθεστώς τον βασανίζει απάνθρωπα σε βαθμό που ακόμα και ο ασφαλίτης γιατρός απεκδύεται της ευθύνης καθώς η ζωή του Πλουμπίδη κρέμεται από μια κλωστή. Τον μεταφέρουν στη φυλακή – σανατόριο της «Σωτηρίας», σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης που περιλαμβάνουν απαγόρευση προαυλισμού, συνομιλίας με οποιονδήποτε κρατούμενο και φυσικά επισκέψεων. Ο Πλουμπίδης καταφέρνει να επιβιώσει.

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

Ήθη και έθιμα του Δεκαπενταύγουστου


panagia tin

Η Κοίμηση της Θεοτόκου αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της χριστιανοσύνης και στην Ελλάδα γιορτάζεται από τη μία άκρη ως την άλλη με ιδιαίτερη λαμπρότητα και ευλάβεια.

Αυτή η ιδιαίτερη λατρεία που έχει ο ελληνικός λαός για την Παναγία φαίνεται και από τα εκατοντάδες προσωνύμια που της έχουν αποδώσει, αλλά και από τα αναρίθμητα προσκυνήματα ανά την επικράτεια.
Κάθε χρόνο το επίκεντρο των εορταστικών εκδηλώσεων βρίσκεται στην Παναγία της Τήνου, όπου έχει και εθνικό χαρακτήρα, αφού εκτός από την Παναγία τιμάται και η μνήμη αυτών που χάθηκαν κατά τον τορπιλισμό του πολεμικού πλοίου «Έλλη» από τους Ιταλούς. Ήθη και έθιμα αιώνων, όμως αναβιώνουν το Δεκαπενταύγουστο σε κάθε γωνιά της χώρας με πιο γνωστά τα εξής:
Ξακουστά σε ολόκληρη την Ελλάδα είναι τα πανηγύρια της Παναγίας που γίνονται τον Δεκαπενταύγουστο στα Ζαγοροχώρια. Σε χωριά όπως η Βίτσα και το Τσεπέλοβο, οι εκδηλώσεις στη μνήμη της Κοίμησης της Θεοτόκου είναι τριήμερες και προσφέρουν την ευκαιρία για ατελείωτο γλέντι με παραδοσιακούς ηπειρώτικους χορούς.
Κι ενώ οι δύο πρώτες ημέρες το γλέντι είναι ανοιχτό για όλους, την τρίτη και τελευταία ημέρα της χαράς και του κεφιού, τον πρώτο λόγο έχουν οι ντόπιοι, με τοπικούς σκοπούς και ηπειρώτικους χορούς.

Ιωάννινα (Παλαιόπυργος Πωγωνίου) – Κοίμηση της Θεοτόκου
Στον Παλαιόπυργο, το πανηγύρι οργανώνει Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού. Το μεσημέρι, μετά το φαγητό, το οποίο γίνεται στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας, ακολουθούν τα «ντολιά», ένα έθιμο το οποίο γίνονταν και παλιά και συνεχίζεται και σήμερα.
Κατά το έθιμο η εντολή ντολή -ντολιά δίνεται από τον «ντολή πασά» που ορίζεται κάποιος από τους μεγαλύτερους, και παίρνοντας το ποτήρι του με το κρασί θα το τσουγκρίσει με έναν παρευρισκόμενο (κάποιο ξένο καλεσμένο, τον παπά κ.α.). Θα πιεί τρία ποτήρια ή τρείς φορές και θα τα αφιερώσει κάθε φορά και σε διάφορους ζητώντας από τους οργανοπαίκτες να παίξουν ένα τραγούδι.
Ύστερα οι υπόλοιποι με την σειρά που ορίζει ο «ντολή πασάς» αφιερώνουν τις ευχές τους όπου θέλει ο καθένας ζητώντας και από ένα τραγούδι. Ένας και από τους σκοπούς αυτού του εθίμου ήταν να διαλύονται και οι μικροπαρεξηγήσεις που είχαν δημιουργηθεί και να υπά

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Ο Πυγμάχος των Θερμών

Είναι ίσως το μόνο αυθεντικό σωζόμενο έργο του Λύσιππου σε χαλκό. Ο δημιουργός έχει διαλέξει την στιγμή, που οι δικαστές αναγγέλλουν τον νικητή.
Ο πυγμάχος, που πιθανότατα είναι ανήμπορος να ακούσει πιθανόν λόγω των τραυμάτων του, κοιτάζει προς τους δικαστές και το πλήθος για να επιβεβαιώσει το αποτέλεσμα. Τα τραύματα στο πρόσωπο του έχουν επιπροστεθεί από καθαρά φύλλα χαλκού.
Το άγαλμα βρίσκετε στο Εθνικό Μουσείο Ρωμανό.

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Ο χάλκινος Αποξυόμενος του Λύσιππου

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCms39JorB7-sh2p83brkBA2T4mVAVqgR__vlBmLJnnAuQELbyT-uZkV34NrhObLMudEcfSaSK6UB3rc-WbuTTlQrk00QjGMW36dF6QeVn82FgC-kAO6-vNfljy22fI66WEmFfV7ecD0I/s400/01+%CF%87%CE%AC%CE%BB%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%82+%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BE%CF%85%CF%8C%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CF%82.jpg
Προσθήκη λεζάντας
Το χάλκινο άγαλμα αθλητή, ύψους 192 εκατοστών, ανασύρθηκε από το βυθό της θάλασσας μεταξύ της νησίδας Βέλε Οριούλε και του νησιού Λόσινι το 1998. Είναι το μεγαλύτερο χάλκινο άγαλμα που βρέθηκε μέχρι σήμερα στην ανατολική ακτή της Αδριατικής Θάλασσας.
Ο χάλκινος Αποξυόμενος αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα δείγματα αρχαίας ελληνικής γλυπτικής κι ένα από τα σπουδαιότερα αρχαιολογικά ευρήματα της Κροατίας. Απεικονίζει έναν Έλληνα αθλητή στο τέλος ενός αγώνα να αποξέει το σώμα του με τη στλεγγίδα, ένα εργαλείο που χρησίμευε στην απομάκρυνση του ελαίου, με το οποίο αλείφονταν οι αθλητές. Το άγαλμα έχει μεταφερθεί μία μόνο φορά, στη Φλωρεντία.

Παρασκευή 1 Αυγούστου 2014

Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ

 
AΥΓΟΥΣΤΟΣ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ

Ο όγδοος μήνας του χρόνου, ο μήνας της Παναγιάς & των διακοπών για τους περισσότερους Έλληνες. Έχει 31 ημέρες και είναι ο αντίστοιχος του έκτου μήνα του παλαιού ημερολογίου, που ονομαζόταν Sextilis. Ονομάστηκε Αύγουστος προς τιμή του Οκταβιανού μετά την απονομή του τίτλου από τη ρωμαϊκή Σύγκλητο. Πριν από την επικράτηση του ρωμαϊκού Ιουλιανού ημερολογίου,  αντίστοιχος μήνας στο αθηναϊκό ημερολόγιο ήταν ο Μεταγειτνεών. Είναι από τους πιο ζεστούς μήνες του χρόνου και ο λαός του έχει δώσει και άλλα ονόματα, όπως Πεντεφάς ή Πενταφάς, Συκολόγος (λόγω της συγκομιδής των σύκων), Δριμάρης, Τραπεζοφόρος και Διπλοχέστης (λόγω της αφθονίας των καρπών). Στα  βυζαντινά χρόνια το έτος τελείωνε στις 31 Αυγούστου και πρωτοχρονιά ήταν η 1η Σεπτεμβρίου. Γι` αυτό η τελευταία μέρα του Αυγούστου λέγεται και Κλειδοχρονιά.

ΕΡΓΟ ΣΟΦΙΑΣ ΒΛΑΧΟΥ


                ΕΡΓΑΣΙΕΣ:
                Συνεχίζεται το αλώνισμα (ανάλογα την περιοχή).
                Προς το τέλος του μήνα καίγονται οι καλαμιές.
                Αρχίζει ο τρύγος (ανάλογα την περιοχή) & λιάσιμο στ’ αλώνια.
                Μάζεμα καλαμποκιού, αρμάθιασμα & ξήρανση αυτού.
                Μάζεμα σκόρδων & κρεμμυδιών.
                Σπορά καρότων, σπανακιού & μαρουλόσπορου.