ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Φέρμας Νίκος  (Νίκος Χατζηανδρέου)

 Φέρμας Νίκος  (Νίκος Χατζηανδρέου)

Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1905 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου.

Πρωτοεμφανίστηκε στον περιοδεύοντα θίασο Βερώνη και από το 1925 άρχισε τις εμφανίσεις του στην Αθήνα με την παράσταση Επτά επί Θήβαις του Αισχύλου που ανέβηκε από το Θέατρο Τέχνης. Διακρίθηκε σε έργα πρόζας και επιθεώρησης.
Στον κινηματογράφο ξεκίνησε το 1948, σε ηλικία 43 ετών, στη ταινία Οι Γερμανοί Ξανάρχονται. Έλαβε μέρος σε 151 ταινίες, δράματα και κωμωδίες και ειδικεύτηκε στον ρόλο του βαρύμαγκα, με την χαρακτηριστική του εμφάνιση. Άλλες ταινίες που έκανε χαρακτηριστικές εμφανίσεις, είναι οι κατώθι: Η Καφετζού (1956), Ο Φανούρης και το Σόϊ του (1957), Ο Λεφτάς (1958), Το Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος (1960), Η Χαρτοπαίχτρα (1964), Διπλοπενιές (1966), Καλώς Ήλθε το Δολλάριο (1967) κ.ο.κ.



 Ήταν ο άνθρωπος των δεύτερων ρόλων.  Εμείς όμως τον έχουμε στη καρδιά μας  ως πρωταγωνιστή. Εμβληματική φιγούρα του Ελληνικού κινηματογράφου, διακρίθηκε σε ρόλους  βαρύμαγκα  αλλά μπεσαλή τύπου. Το  πραγματικό του όνομα ήταν Νίκος Χατζηανδρέου και είχε στο ενεργητικό του πάνω από 150 ταινίες. Η διαχρονικότητα αυτών των ταινιών οφείλεται στην αυθεντικότητα αυτών των ανθρώπων.Πρόσωπα  καθαρά , ηθικά, καθημερινά,χωρίς βεντετισμούς και σταριλίκια. Πάνω του ακούμπησε και μεγάλωσε μια Ελλάδα ολόκληρη. Πέθανε το 1972.Έχει μια ταινία όμως  παραγωγής   1954 που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και αυτή είναι ΤΟ ΞΥΠΟΛΗΤΟ ΤΑΓΜΑ σε σκηνοθεσία του Γκρέγκ Τάλλας (Γρηγόρης Θαλασσινός ).
Ο  ίδιος ο Βιτόριο Ντε Σίκα  είπε στον Γκρεγκ  Τάλλας,  όταν είδε το 1955 το Ξυπόλητο Τάγμα στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου «Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον Κλέφτη των ποδηλάτων, τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα!.
Πέθανε το 1972.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

 

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΟΠΥΛΟΣ ΕΝΑΣ ..."ΤΡΥΦΕΡΟΣ ΓΚΡΙΝΙΑΡΗΣ"

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος (1912-1984)

Μικρός δεν είχε ιδέα από θέατρο. Στο χωριό του, το Διακοφτό, ερχόταν μόνο ο Καραγκιόζης, τον οποίο δεν έχανε ποτέ.
Στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, στο Αίγιο, συμμετείχε σε μια θεατρική παραστάση κι όλοι μετά του έλεγαν μπράβο. Τότε συνειδητοποίησε για πρώτη φορά πως μάλλον είχε ένα ιδιαίτερο ταλέντο στην ηθοποιία.
Μετά το Γυμνάσιο, επέστρεψε στο χωριό του, αλλά η μητέρα του δεν τον άφηνε να σπουδάσει. Έγραψε λοιπόν σε ένα φίλο του στην Αθήνα να του στείλει στο χωριό διάφορα θεατρικά έργα. Εκείνος του έστειλε το “Κόκκινο πουκάμισο” του Μελά, τον “Αγαπητικό της Βοσκοπούλας” και διάφορα άλλα κι άρχισε μόνος του να διοργανώνει παραστάσεις. Μάζευε φίλους του, τους δίδασκε πώς να παίξουν, έφτιαξε τη σκηνή και τα σκηνικά -χωρίς να έχει δει ποτέ του πραγματικό σκηνικό- και για να μη συναντήσει αντιδράσεις, έδινε τις εισπράξεις στην εκκλησία. Μετά το τέλος των παραστάσεων, το είχε αποφασίσει πλέον να γίνει ηθοποιός αλλά είπε στη μητέρα του πως θέλει να σπουδάσει δάσκαλος, γιατί μόνο έτσι θα τον άφηνε να φύγει. Έτσι πάει στην Αθήνα και γράφεται στη Σχολή του Εθνικού.
Το πρώτο καλοκαίρι που επέστρεψε στο χωριό ως “υποψήφιος δημοδιδάσκαλος” του έκαναν και προξενιό! Ένας μακρινός του μπάρμπας του πρότεινε να παντρευτεί ένα καλό κορίτσι, μόλις βέβαια έπαιρνε το πτυχίο του δασκάλου. Του πρόσφερε μάλιστα και “προγαμιαία δωρεά”, εκατό χιλιάδες δραχμές, την οποία δε δέχτηκε κι ας μην είχε φράγκο στην τσέπη.
Τον επόμενο χρόνο τελειώνει τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και ο Βεάκης στέλνει στη μητέρα του συγχαρητήριο τηλεγράφημα “δι’ επιτυχία υιού σας”! Από τη χαρά της η μάνα του, που έρχεται το παιδί της δάσκαλος, κέρασε τον γραμματοκομιστή ένα πακέτο τσιγάρα. Φωνάζει και τον ηλικιωμένο δημοδιδάσκαλο του χωριού και του λέει τα νέα. “Δόξασοι ο Θεός” λέει εκείνος. “Να έρθει το παιδί, εγώ κουράστηκα”. Δε διάβασε όμως ο ίδιος το γράμμα να καταλάβει τι είχε συμβεί. Αργότερα η μητέρα του πήγε στο Αίγιο και έδειξε όλο χαρά το γράμμα σε μια ξαδέλφη της και της είπε, για κοίτα εδώ, πρώτος τελείωσε ο γιος μου, δάσκαλος! Τι δάσκαλος, λέει αυτή, εδώ γράφει πως έγινε ηθοποιός! Η μάνα του τρελάθηκε. Τον αποκήρυξε η οικογένεια κι ο μπάρμπας βέβαια πήρε πίσω το προξενιό. “Δε τη σφάζω καλύτερα”, είπε “που θα τη δώσω σε θεατρίνο!”
Όταν όμως έπαιξε τον πρώτο του σημαντικό ρόλο στα “Δημιουργηθέντα Συμφέροντα” στο Εθνικό και του έγραψαν καλή κριτική στην εφημερίδα, όλα άλλαξαν. Γιατί στη διπλανή στήλη απ’ την

Κώστας Χατζηχρήστος (1921-2001)

Ο ΘΥΜΙΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΘΟΝΗΣ

Ο Χατζηχρήστος πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο του 1940-41.
Αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι ένα απόγευμα, μόλις άρχιζε να σουρουπώνει. Είχαμε βγει περίπολο. Σε κάποια στιγμή είδα κάτι να σαλεύει σε κάτι θάμνους. Αλτ! φωνάζω, και ξεπετάγονται δυο Ιταλοί φωνάζοντας ΦΡΑΤΕΛΟ – ΦΡΑΤΕΛΟ. Ρίχτους, ακούω τη φωνή του λοχαγού πίσω μου. Έντρομοι οι Ιταλοί μου φωνάζουν ΦΡΑΤΕΛΟ – ΦΡΑΤΕΛΟ. Τι να κάνω τώρα; Βλέπεις υποχωρούσαμε τότε, γιατί είχαν μπει οι Γερμανοί. Τους σημαδεύω, αλλά βλέπω ότι είχα να κάνω με δυο αμούστακα παιδιά, σχεδόν στην ηλικία μου. Αϊ στο διάολο λέω, και τους πάω πίσω ζωντανούς.
Τους βλέπει ο λοχαγός, θεριό σωστό, λύκος σκέτος. “Τι είν’ αυτούνοι;” μου λέει άγρια! “Ιταλοί”, του λέω εγώ. “Και γιατί τους έφερες εδώ, δεν σου είπα ρίχτους;” Τσατίζομαι εγώ, παιδί τότε και το αίμα μου έβραζε. Του δίνω το όπλο και του λέω: “Ρίχτους εσύ που είσαι και ζόρικος!” Ο λοχαγός με κοίταξε λιγάκι και μετά μου λέει: “Πώς σε λένε ρε;” “Κώστα Χατζηχρήστο” του λέω. Αυτός χαμογέλασε και μου λέει μαλακά, πάρτους, δέστους σε κανένα δένδρο, άστους και ψωμί και θα τους βρούνε οι δικοί τους. Εμείς σε μια ώρα φεύγουμε και οι Ιταλοί θάναι εδώ σε δυο, τρεις ώρες. Κι έτσι γλίτωσαν οι δυο κοκορόφτεροι Ιταλοί.
από το βιβλίο του Πέτρου Γεωργιόπουλου
“Ο ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ ΤΑ ΛΕΕΙ …ΟΛΑ”
Εκδόσεις ΣΜΠΙΛΙΑΣ

Στα 1943, κάπου στη Λάρισα, για να γλυτώσει από τους Γερμανούς που τον κυνηγούσαν κρύφτηκε σ’ ένα θέατρο. Δεν κάθισε όμως στους θεατές, ανέβηκε πάνω στο σανίδι και άρχισε να αυτοσχεδιάζει. Ο κόσμος κάτω άρχισε να γελάει κι αυτή ήταν η πρώτη του πετυχημένη εμφάνιση στο θέατρο.
Ένας από τους καλύτερους φίλους του Χατζηχρήστου ήταν ο Νίκος Ρίζος. Έμεναν στο ίδιο δωμάτιο και μοιράζονταν, εκτός από τις ίδιες καλλιτεχνικές ανησυχίες, και το ίδιο …πουλόβερ. Έπαιζαν στα ζάρια ποιος θα το πλύνει και ποιος θα το βάλει, μόνο που τα ζάρια ήταν «πειραγμένα» από τον Χατζηχρήστο που έτσι κέρδιζε πάντα.
Υπήρχε και κάτι άλλο. Ο Ρίζος ήταν οικονόμος, -τσιγκούνης λένε άλλοι- και έκρυβε τα λεφτά του στη φόδρα του σακακιού του. Ο Χατζηχρήστος σηκωνόταν το βράδυ, την ώρα που ο Ρίζος κοιμόταν, του ξήλωνε τη φόδρα και του έπαιρνε τα λεφτά. Την άλλη μέρα που πληρωνόταν του τα ξανάβαζε στη θέση τους.

από την εκπομπή Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ο ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ (1913-2001)

  

 

  

Αν είχαμε Θρησκευτικά…

Απ’ τη μια μεριά, λοιπόν, η είσοδος των ναζί στην Αθήνα, με κείνες τις πράσινες μοτοσικλετοκίνητες στολές, ενός πράσινου που έγερνε προς το ηπατικό, που προς τιμή της Πατησίων και της όλης διαδρομής, μόνο θεόκλειστα παντζούρια τους υποδέχτηκαν. Συνηθισμένοι, καλομαθημένοι οι Γερμανοί να τους υποδέχονται στις άλλες χώρες με λουλούδια, θα αισθάνθηκαν σαν στο προσκήνιο ενός θεάτρου, που ένας αφηρημένος αρχιτέκτονας θα ‘χε βάλει τα καθίσματα της πλατείας ανάποδα, πλάτη στη σκηνή. Κι απ’ την άλλη μεριά η μεγάλη Νηστεία του αιώνα, οι νηστικές ταξιαρχίες των Ελλήνων με τα γόνατα να παίζουν καστανιέτες από το κρύο και την αφαγία, να τρέχουν μ’ ένα άδειο τενεκεδάκι από κουάκερ, για να το γεμίσουν με οτιδήποτε τσίμα – τσίμα τρωγόταν. Ενώ οι άλλοι μισοί στα μπλόκα, στις φυλακές και στα στρατόπεδα περίμεναν στην γκαρνταρόμπα να ξεκρεμάσουν τα φωτοστέφανά τους. Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα, ο Σαραντίδης ιδρύει την πρώτη ιδιωτική θεατρική Σχολή. Ως τότε μόνο του Εθνικού υπήρχε και αργότερα έγιναν και των Κουν, Κοτοπούλη, Ροντήρη, Μπαστιά. Απ’ τους 150 που παρουσιαζόμαστε με πολλή υπομονή, μας ξεσκονίζει δεκαεννέα. Καθηγητές μας -που για να τους αποκτήσει μια Σχολή σήμερα τόσους μαζεμένους σπουδαίους, είναι όνειρο άπιαστο- Γιώργος Βακαλό, Θρ. Καστανάκης, Μ. Καραγάτσης, Γιάννης Σιδέρης, Γ. Θεοτοκάς, Γιώργος Σεβαστίκογλου, Ραλού Μάνου. Αν είχαμε Θρησκευτικά, θα είχαμε το Θεό.

ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ “ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΝΤΙΝΟΣ” Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ

 

Για ένα λεπτό λευτερώθηκε η Ελλάδα

Στην κηδεία του μεγάλου μας Παλαμά όλος ο εξασθενημένος λαός, σαν πείσμα της αλύγιστης συνείδησης, κάτι σαν αυτό της δικτατορίας με το Γέρο της Δημοκρατίας. Όλοι οι θεατρικοί σπουδαστές ρίχνουμε από ένα μπουκετάκι βιολέτες. Ο Γερμανός Διοικητής της Αθήνας καταθέτει ένα στεφάνι: “Deutschland zu Palamas”. Ο λογοτέχνης Κατσίμπαλης και ο συγγραφέας Δ. Γιαννουκάκης αρχίζουν να ψελλίζουν τον Εθνικό μας Ύμνο. Ακουλουθούμε όλοι βροντόφωνα. Αναταραχή στους γύρω μισθοφόρους ντυμένους ανίερα τσολιάδες. Ο Γερμανός τούς σταμάτησε με μια διαταγή του χεριού και στέκεται κι αυτός προσοχή. Για ένα λεπτό λευτερώθηκε η Ελλάδα.

ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ “ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΝΤΙΝΟΣ” Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ

 Ο Ντίνος Ηλιόπουλος μαθητής στο Saint – Charles της Μασσαλίας στα 1926 από το βιβλίο “ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΝΤΙΝΟΣ” Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ

Το επάγγελμα του ηθοποιού

Ενώ οι άλλοι αφήνουν τα παιγνίδια, για να πάνε να δουλέψουν, αυτός αφήνει τις δουλειές του για να πάει να παίξει.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη στο ελληνικό τραγούδι

 

 Κείμενο: Κώστας Πατσαλής

Στις 23 Ιουλίου, φέτος, συμπληρώνονται 17 χρόνια από τη «φυγή» της Αλίκης Βουγιουκλάκη! Κι όμως αυτή η καλλιτέχνιδα μας απασχολεί ακόμα κι απ’ ότι φαίνεται θα μας απασχολεί για πολλά χρόνια!... Οι ταινίες της παίζονται από τα κανάλια, πωλούνται από περιοδικά κι εφημερίδες. Γράφονται βιβλία για τη ζωή της, γίνονται εκπομπές με θέμα την καριέρα και τη ζωή της, γυρίζονται σήριαλ… Ο κόσμος θέλει να μαθαίνει για εκείνη, ενδιαφέρεται ακόμα για την Αλίκη «του». Ο μύθος «Αλίκη Βουγιουκλάκη»  καλά κρατεί κι όχι άδικα. Η καριέρα αυτής της γυναίκας υπήρξε τεράστια κι αξεπέραστη! Γνώρισε δόξα κι αναγνώριση που ούτε στο μικρό της δαχτυλάκι δεν μπορούν να την αγγίξουν οι τωρινές σταρλετίτσες… Βέβαια όσο πολύ λατρεύτηκε άλλο τόσο και πολεμήθηκε. Αλλά έτσι γίνεται σε τέτοια μεγέθη. Υπάρχουν -το ίδιο δυνατά- και οι δυο όψεις του νομίσματος!

Η διαδρομή της Αλίκης κατέχει πολλά ρεκόρ! Γιατί η Αλίκη ήταν πρωταθλήτρια σε ότι έκανε! Ένα , λοιπόν, από τα ρεκόρ της ήταν και η παρουσία της –και τι παρουσία !-στο ελληνικό τραγούδι. Η Αλίκη , χωρίς η ίδια να είναι τραγουδίστρια, ερμήνευσε τραγούδια που έγιναν μεγάλες επιτυχίες που θα ζήλευαν πολλοί τραγουδιστές! Συνεργάστηκε με τους πιο σημαντικούς συνθέτες της Ελλάδας, μια προίκα που δεν κατόρθωσαν να αποκτήσουν πολλοί επαγγελματίες τραγουδιστές! Αυτά και μόνο υποδηλώνουν τη μεγάλη δύναμη της εικόνας και του ταλέντου της που λειτούργησαν ως πόλος έλξης για όλους αυτούς τους συνθέτες και στιχουργούς.

 

Η πρώτη φορά που τραγούδησε σε ταινία η Αλίκη ήταν στον «Αγαπητικό της βοσκοπούλας» (1955) του Ντ. Δαδήρα. Το τραγούδι λεγόταν «Την αγάπη μου γυρεύω» (Μαργ. Καστέλλη - Ηλ. Λυμπερόπουλου) αλλά δεν έκανε και ιδιαίτερη επιτυχία. Κυκλοφόρησε πολλά χρόνια μετά στο άλμπουμ «Τα ασπρόμαυρα τραγούδια»  BMG (1995) σε επιμέλεια του Μάκη Δελαπόρτα.  Στην ταινία του Ανδρέα Λαμπρινού «Το κορίτσι με τα παραμύθια» (1957) τραγουδάει ένα τραγούδι του Κώστα Καπνίση που όμως στην κόπια που προβάλλεται εδώ και πολλά χρόνια έχει αφαιρεθεί … Την ίδια χρονιά (1957) τραγουδά κι ένα τραγούδι του Τάκη Μωράκη για τις ανάγκες της ταινίας «Μαρία η Πενταγιώτισσα» του Κ. Ανδρίτσου. Κανένα από αυτά όμως δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα…