WALT DISΝΕΥ ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΕΝΟΣ ΘΡΥΛΟΥ

Όλοι μεγαλώσαμε βλέποντας τις ταινίες και διαβάζοντας τα κόμικ του θρυλικού παραμυθά. Το όνομά του, για ολόκληρες γενιές, υπήρξε συνώνυμο της ψυχαγωγίας μικρών και μεγάλων. Πρόκειται αναμφίβολα για την κορυφαία προσωπικότητα των κινουμένων σχεδίων, που πάντα δήλωνε περήφανος ότι «υπάρχουν πολλοί Μίκυ Μάους μέσα μου». Μόνιμα χαμογελαστός στις φωτογραφίες και ευτυχισμένος, όπως ισχυριζόταν, ο Ουώλτ Ντίσνεϊ καλλιέργησε έντεχνα μια εικόνα, που του υπαγόρευσαν οι υπεύθυνοι των δημοσίων σχέσεων, που θα συνεισέφερε στη διάδοση της επωνυμίας του.

Ωστόσο, η αλήθεια για τον Ουώλτ Ντίσνεϊ είναι κατά τι διαφορετική. Στην πραγματικότητα ο διάσημος παραμυθάς ήταν ένας άνθρωπος εγωπαθής, αλαζόνας, μεγαλομανής, τυραννικός, ρατσιστής και μισογύνης.

Οι ιστορικές φράσεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ

 ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΠΟΔΟΘΗΚΑΝ ΛΙΓΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ

Τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν… Τι θα έλεγες αν τα γνωμικά διάσημων προσωπικοτήτων που καθημερινά επαναλαμβάνουμε δεν τα είπαν όντως αυτοί που νομίζουμε; Κι όμως ακόμη και στην αρχαιότητα άλλος είχε το όνομα και άλλος τη χάρη! Δες εδώ κάποιες εκφράσεις που δεν είναι έτσι όπως νομίζουμε…

1) «Αν δεν έχουν ψωμί ας φάνε παντεσπάνι». Ας υποθέσουμε ότι είσαι καθηγήτρια ιστορίας και θέλεις να δείξεις στους μαθητές σου ότι η γαλλική ελίτ μισούσε την αγροτική τάξη. Ποιος θα ήταν ο καλύτερος τρόπος για να δείξεις πώς σκεφτόταν η Μαρία Αντουανέτα για τον πεινασμένο λαό της; Η ιστορία λέει ότι είπε αυτή τη φράση όταν πληροφορήθηκε ότι οι αντάρτες εισέβαλαν στη Βαστίλλη, και έκτοτε έχει κατοχυρωθεί ως δική της. Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν το είπε όντως αυτό. Στην πραγματικότητα η φράση αυτή απαντάται σε ένα βιβλίο του Ρουσσώ και ειπώθηκε όταν η Queen Marie ήταν περίπου επτά ετών.

2) «Διαφωνώ με αυτό που λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες» Οι δάσκαλοι τρελαίνονται να μας λένε ότι ο Βολταίρος έγραψε αυτό το γνωμικό σε ένα από τα βιβλία του. Αν όμως τους ρωτήσεις σε ποιο βιβλίο του το λέει, αποκλείεται να μπορέσουν να σου απαντήσουν! Η αλήθεια είναι ότι, ενώ η συγκεκριμένη φράση είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες

Ποιος θα μας Σώσει από τους «Σωτήρες»;-- Του Σταύρου Δ. Μαυρουδέα*

Άλλη μία χώρα, η Ιρλανδία, βάδισε τον Γολγοθά της «σωτηρίας» από την ΕΕ και το ΔΝΤ και τουλάχιστον άλλη μία, η Πορτογαλία, εξωθείται – με το «καλό» ή το στανιό – να ακολουθήσει. Οι ομοιότητες με τα δικά μας είναι εξόφθαλμες.

Πρώτα αρχίζουν κάποιες διεθνείς κινδυνολογίες. Ακολουθούν σύντομα οι ίδιες οι ηγεμονικές δυνάμεις της ΕΕ (της Γερμανίας προεξάρχουσας) με δηλώσεις περί «άτακτων χωρών» που χρήζουν συνετισμού. Οι ιθαγενείς κατεστημένοι πολιτικοί αποτάσσονται το πικρό ποτήρι με ρήσεις του τύπου «λεφτά υπάρχουν», «εμείς δεν κινδυνεύουμε» και, συνήθως, δείχνοντας σαν τον Ιούδα κάποια άλλα ομοιοπαθή αδύναμη χώρα.

ΛΟΓΙΑ ΟΡΓΗΣ ΜΕ ΠΙΚΡΑ

Περνανε τα χρονια,περνανε οι ζωες μας και βλεπουμε τα παντα να πηγαινουν προς το χειροτερο,απο την αλλη μερια καθε χρονια με ανοιχτο το στομα διαβαζουμε την αυξηση των περιουσιων των πολιτικων και αναρωτιομαστε.

Ποσες ζωες θα επρεπε να ζησουμε και να δουλευουμε για να κανουμε εστω το ενα εκατοστο απο τις περιουσιες τους?

Περιμενοντας να παμε μπροστα εμεις γυρισαμε ολοταχως πισω,και αδιαμαρτυρητα,δεχτηκαμε εξευτελιστικα νομοσχεδια,δεχτηκαμε οτι τα φαγαμε μαζι,δεν μιλησαμε οταν μας ειπαν διεφθαρμενους,ζουμε ενα παραληρημα διχονοιας,εκβιασμων,μπλοφας και ψεματος.

Περιμενουμε λυσεις απο ανθρωπους που ξεπουλανε την χωρα μας κοματι κοματι,περιμενουμε απαντησεις για το ποιος εκλεψε,πηρε μιζες,υπεγραψε παραχωρησεις και ανταλλαγες.

Απαντησεις δεν θα παρουμε ποτε.

Χειροκροταμε εκει που θα επρεπε να φτυνουμε,η λεξη σαπιλα εχει αντικαταστησει την εννοια ηθικη,η ανικανοτητα λογιζεται σαν χαρισμα αν εισαι μελος αυτης της σπειρας ανθρωπων και μπορεις να χωθεις και να διευθυνεις καπου.

Το παλαιο παρουσιαζεται σαν καινουργιο και διαλαλει τον ερχομο του,το φθαρμενο δειχνει σαν αφθαρτο και μας κοροιδευει γιατι γνωριζει ποσο ευκολα ξεχναμε,η απατη κρυβεται πισω απο την υποσχεση για νεα ξεκινηματα.

Καθε μερα ανθρωποι διπλα μας αφηνουν αυτον τον κοσμο απο δικη τους αποφαση η αποφαση αυτων που θελουν να αποκτησουν οτι ελαχιστο η πολυ εχουν,οι δρομοι μας γεμισαν με κουτακια και κυπελακια ζητιανιας,τα νεα παιδια αφηνονται ερμαια στην ληθη των ναρκωτικων προσπαθωντας να ξεφυγουν απο την πραγματικοτητα που βλεπουν.

Συμμοριες νομιμες και παρανομες λυμαινονται τον πλουτο της χωρας και πλουτιζουν,ο κατηφορος ειναι συνεχομενος μεσα σε υποσχεσεις για αναπτυξη και καλυτερες συνθηκες ζωης που δεν θα ερθουν ποτε,τουλαχιστον στην δικη μας ζωη.Προβολή Ιστολογίου

Καποια στιγμη μεσα στον βαθυ μας υπνο το ονειρο εγινε εφιαλτης,συνηθως σε τετοιες περιπτωσεις με πολυ μεγαλη προσπαθεια ξυπναμε,ιδρωμενοι,ταραγμενοι,κοιταμε γυρω να συνειδητοποιησουμε που βρισκομαστε,να καταλαβουμε οτι ηταν μονο ενα ονειρο.

Τωρα οσο και να προσπαθουμε να ξυπνησουμε ο εφιαλτης θα συνεχιζεται,τωρα χρειαζεται μεγαλυτερη προσπαθεια να καταλαβουμε που βρισκομαστε και προς τα που παμε.

Θα ερθουν και αλλοι μετα απο εμας,η δικη μας αδρανεια θα σημαδευει την ζωη τους.

Επρεπε να ξυπνησουμε νωριτερα.

Αποσύρεται η βλακεία;

Αποφάσισαν να κτυπήσουν την κρίση κατακέφαλα μειώνοντας τις τιμές των αυτοκινήτων και διευκολύνοντας τους έχοντες και κατέχοντες να αγοράσουν φθηνότερα το πολυτελές όχημα των ονείρων τους. Μετά έφτιαξαν ένα πρόγραμμα απόσυρσης των κλιματιστικών και τώρα σκέφτονται ένα ανάλογο πρόγραμμα απόσυρσης των ψυγείων. Αλήθεια, η βλακεία είναι είδος που μπορεί να αποσυρθεί;

Σε εποχή κρίσης λέμε... στους ανασφαλείς για το εργασιακό τους μέλλον εργαζόμενους, στους ανέργους και σε όσους πλήττει η κρίση να καταναλώσουν. Μα, αν μπορούσαν να καταναλώσουν οι ασθενείς οικονομικά τάξεις δεν θα υπήρχε κρίση. Κι έπειτα λέμε σε αυτούς που έχουν έτσι κι αλλιώς την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν τα προϊόντα πιο φθηνά. Γιατί άραγε; Έχουμε αντίστοιχες βιομηχανίες να στηρίξουμε και να σώσουμε τις θέσεις εργασίας τους ή το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να αυξάνουμε κι άλλο τις εισαγωγές μας προς όφελος των βιομηχανικών κρατών;

Είναι αυτές οι λύσεις στο πρόβλημά μας, οι προτάσεις για την έξοδο από την κρίση; Το χαριτωμένο είναι ότι οι υπεύθυνοι των πρωτότυπων αυτών ιδεών χαίρονται για την επιτυχία των «μέτρων». Και παίρνουν θάρρος και σε λίγο θα αρχίσουν να μας καλούν να αποσύρουμε τις παλιές μας τηλεοράσεις, τις κατσαρόλες μας, μέχρι και τα παπούτσια μας.

Πρόκειται για ανούσιες κινήσεις που ωφελούν μόνο μία μικρή μερίδα του επιχειρηματικού κόσμου και τίποτα περισσότερο. Οι έμποροι αυτοκινήτων, για παράδειγμα, έτριβαν τα χέρια τους για το «δώρο» του κ. Παπαθανασίου. Ξεπούλησαν το stock τους και έτσι διασώθηκαν όσοι είχαν περάσει την κόκκινη γραμμή. Η κοινωνία, όμως, τι κέρδισε;

Χρειάζονται προτάσεις ουσίας, προτάσεις με αναπτυξιακό περιεχόμενο. Είναι ευτυχές το γεγονός ότι ξεκαθάρισε το θέμα με τα φωτοβολταϊκά, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την πώληση ρεύματος στη ΔΕΗ από ιδιώτες που θέλουν να τα τοποθετήσουν στην ταράτσα του σπιτιού τους. Αν αντί για τα κλιματιστικά επιδοτούσαν αυτή την ενέργεια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η υπερβολικά εξαρτημένη ενεργειακά χώρα μας θα κέρδιζε περισσότερη ενεργειακή ανεξαρτησία σε σχέση με σήμερα. Υπάρχουν εργοστάσια στην Ελλάδα που παράγουν πάνελς και θα μπορούσε μία συντονισμένη πολιτική σε αυτό τον τομέα να προσελκύσει κι άλλες επενδύσεις και να δημιουργηθούν έτσι θέσεις εργασίας.

Έχουμε ξαναμιλήσει για τις ιχθυοκαλλιέργειες και για το ότι το δημόσιο θα μπορούσε να εισάγει κάποια στιγμή την τσιπούρα και το λαβράκι στο στρατό και τα νοσοκομεία. Θα κόστιζε και λιγότερο σε σχέση με τις σημερινές γαστρονομικές επιλογές στα εν λόγω ευαγή -για πολλούς μεσάζοντες- ιδρύματα.

Μας περισσεύουν χρήματα για τη γεωργία; Αν κρίνουμε από τα 500 εκατομμύρια ευρώ που δόθηκαν ως λύτρα στους εξαγριωμένους αγρότες που έκλεισαν τους δρόμους διότι κατέρρευσαν χρηματιστηριακά οι τιμές των προϊόντων τους (σημειωτέον ότι κατέρρευσαν από τα ιστορικά υψηλά τους), τότε θα πρέπει να παραδεχτούμε πως ναι έχουμε χρήματα. Γιατί, λοιπόν, δεν τα δίδουμε αυτά σε νέους γεωργούς που θα θελήσουν να ασχοληθούν με τα βιολογικά προϊόντα αντί να τα πετάμε στους καταληψίες των δρόμων;

Θέλουμε στα αλήθεια να τονώσουμε την κατανάλωση; Αναγνωρίζουν οι κυβερνώντες ή όχι ότι ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού δυστυχεί αυτή τη στιγμή και αγωνιά για τον επιούσιο; Έχουν σκεφτεί ότι οι άνθρωποι αυτοί ίσως έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από ένα πιάτο φαΐ απ΄ ό,τι ένα καινούργιο 4Χ4; Ας δώσουν στους ανθρώπους αυτούς κουπόνια για την αγορά προϊόντων που παράγουν ελληνικές βιομηχανίες.

Μερικές ιδέες είναι ατάκτως ειρημένες στην οθόνη ενός υπολογιστή. Η κοινή λογική είναι. Ας δώσετε κι εσείς περισσότερες ιδέες. Για να τους βοηθήσετε, επειδή η δική τους δεξαμενή ιδεών φαίνεται από τα πεπραγμένα τους ότι έχει αδειάσει...

Η Δημοκρατία δεν τρομοκρατείται (έχετε δει πτώμα να φοβάται;), του Γ. Πήττα

Πριν από λίγες μέρες μερικά εκατομμύρια μόνιμοι κάτοικοι του καναπέ (όλοι εμείς, με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις) «φρικάραμε» με την είδηση:

Ένας άστεγος που βρήκε καταφύγιο σε κάδο σκουπιδιών αλέστηκε στο σκουπιδιάρικο. Την επόμενη στιγμή, το γεγονός σβήστηκε ως εξαιρετικά ενοχλητικό και το ενδιαφέρον (; ) εστιάστηκε στις επόμενες ειδήσεις.

Η Αθηναϊκή πραγματικότητα, όπως εξελίσσεται καθημερινά, μοιάζει να ξεπερνάει τα όσα με θαυμάσιο τρόπο κατέγραφε στις διηγήσεις του ο Charles Dickens τον 18ο αιώνα ανασυνθέτοντας στο χαρτί τη μοίρα των φτωχών της Βικτωριανής περιόδου.

Οι συμβολισμοί που φώλιασαν μαζί με τον άστεγο Αθηναίο και τον θάνατό του είναι σημαντικοί.

Όπως συχνά συμπυκνώνουμε τον «ηρωισμό» σε ένα πρόσωπο (και ο ηρωισμός πολλές φορές είναι προϊόν της τύχης και της συγκυρίας) και μέσα από το πρόσωπο αυτό επιχειρούμε την αναγωγή από το ειδικό στο γενικό, έτσι ο θάνατος του άστεγου στον αλεστικό μύλο του σκουπιδιάρικου, μπορεί κάλλιστα να πυκνωθεί συμβολικά στην τραγωδία που έχει οδηγηθεί η κοινωνία μας. Και με αυτή τη λογική μπορώ να θεωρήσω τον θάνατό του ως «φόνο εξ’ αμελείας» με ενδεχόμενο δόλο και να δείξω ως ηθικό αυτουργό την Πολιτεία. Ή όχι;

«Η δημοκρατία, δεν τρομοκρατείται».
Έτσι διαβεβαιώνουν με στόμφο και εξωφρενική πλέον υποκρισία οι κύριοι που ανεχόμαστε-τρομάρα μας- ως «πολιτική ηγεσία» του τόπου.

Η δημοκρατία, είναι προ πολλού κατατρομοκρατημένη:
Κάθε τόσο, στο πρόσωπο ενός χρεωμένου, απολυμένου, ανασφάλιστου, αυτοκτονεί.
Πόσοι συμπολίτες μας έχουν προβεί τους τελευταίους 24 μήνες στο απονενοημένο διάβημα; Ή φλερτάρουν με την ιδέα; Είμαι βέβαιος πως μια σοβαρή έρευνα με στατιστικά και συγκριτικά στοιχεία θα σοκάρει –όσους ακόμα έχουν περιθώριο για να νιώσουν σοκ.

Η δημοκρατία, είναι προ πολλού βιασμένη κατ’ εξακολούθηση και με τρόπο ιδιαζόντως ειδεχθή:
Πόσοι έχουν πάρει σειρά για να δικαστούν για κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, για μίζες, για ανεξήγητο πλουτισμό, για αδικαιολόγητες ιδιοκτησίες, για εξαφάνιση τεράστιων ποσών από τα Κονδύλια των ΚΠΣ ; Κανένας.

Η δημοκρατία, είναι προ πολλού εξευτελισμένη – η ευνομία την οποία επικαλείται κάθε τόσο ο κος Παπανδρέου, επί ημερών ΠΑΣΟΚ είναι που δυναμιτίστηκε ανεπιστρεπτί σε αυτόν τον τόπο:

Πόσα Κοινοτικά κονδύλια δεν μετατράπηκαν εισόδημα πολλών προκειμένου ο πολίτης-πελάτης να στηρίξει με την ψήφο του το Κόμμα; (αλήθεια τι απέγινε με τις βίλλες και τα σπίτια του κου Τσοχατζόπουλου;)

Που είναι όλοι αυτοί, υψηλόβαθμα και μεσαία στελέχη των Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ που για χρόνια ατελείωτα «εκπαίδευσαν» τον κόσμο στην αρπαχτή και την αρπαγή;

Που είναι όλοι αυτοί που «δίδαξαν» επίμονα πως ο μόνος δρόμος για προκοπή στην Ελλάδα είναι οι «κολλητοί», οι διορισμοί με συνοπτικές διαδικασίες και το γλείψιμο; Που είναι όλοι αυτοί –και είναι πολλοί- οι περιφερόμενοι με τα ουίσκια τα πούρα και το θολό βλέμμα που απαιτούσαν τη μίζα τους προκειμένου να ανατεθούν έργα στον πλειοδότη της μίζας;

Που είναι όλοι αυτοί οι αρουραίοι που το ΠΑΣΟΚ εγκατέστησε στην δημόσια ζωή;
Μία σειρά από ανερμάτιστα ανθρωπάκια που έκαναν παιχνίδι όλα αυτά τα χρόνια δολοφονώντας εν ψυχρώ κάθε έννοια δικαίου και αξιοκρατίας, ακρωτηριάζοντας διαρκώς κάθε άξιο, κάθε ταλέντο και κάθε πραγματικά επαρκή άνθρωπο;
Πόσοι είναι; Δύο; Τέσσερις; Πέντε χιλιάδες άνθρωποι;

Δεν μπορεί να είναι παραπάνω. Αυτοί όμως, ήταν οι αχόρταγοι «μολυντές» μιας ολόκληρης κοινωνίας, η οποία απαίδευτη και αυτή, χωρίς να φταίει για αυτό, είτε κατά ένα ποσοστό χόρεψε σε αυτόν τον ρυθμό είτε στο μεγαλύτερο ποσοστό απλά απογοητεύτηκε και σταδιακά αποσύρθηκε από τα Κοινά, διέγραψε την πολιτικοποίηση από τη ζωή του και λούφαξε για να επιβιώσει.

Όλα αυτά –και είναι πάρα πολλά ακόμα- συνέστησαν και συνιστούν τον απόλυτο πόλεμο κατά του «Κανονικού Ανθρώπου».

Είναι λοιπόν τουλάχιστον για γέλια ή μάλλον για κλάματα να μιλάνε κάποιοι για την δημοκρατία που δεν τρομοκρατείται από καμιά δεκαριά φακέλους με στρακαστρούκες και ταυτόχρονα να γίνεται η εν χορώ δημόσια διαπόμπευση των δύο συλληφθέντων υπόπτων (και όχι ενόχων).

Η «δημοκρατία» που δεν τρομοκρατείται, επιτρέπει σε όσους κατασπάραξαν την Ελλάδα να κοιμούνται ανενόχλητοι και να συνεχίζουν τον πλουτισμό τους, ενώ την ίδια στιγμή δείχνει απολύτως αδίστακτη προκειμένου να ικανοποιήσει την πείνα για αίμα δάκρυ και μίσος του καναπεδιασμένου φιλοθεάμονος κοινού. Έχω την εντύπωση όμως πως αυτό, δεν πιάνει πια. Το επόμενο σενάριο θα πρέπει να είναι πιο ευφάνταστο. Ποιος ξέρει; Ίσως μας επιφυλάσσουν μία κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας υπό τον Γιώργο Παπανδρέου με τη συμμετοχή των κυρίων Καρατζαφέρη και Βορίδη. Αν συμβεί και αυτό (όπως μου λένε μερικοί) τότε νομίζω πως θα προσχωρήσω στους οπαδούς των θεωριών συνομωσίας.

Αλλά, μην ανησυχείτε. Η «δημοκρατία, δεν τρομοκρατείται»
Από αγάπη προς αυτήν την έσπρωξαν σε αφασία ή μάλλον σε βαθύ κώμα.

ΤVXS

Περί δημοσιογραφίας και άλλα - Κοινωνικός διπολισμός και μέσα ενημέρωσης

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ Η. ΧΑΛΑΖΙΑ

Ο τηλεθεατής αποκομίζεται παθητικά μπροστά σε χαμηλού επιπέδου προγράμματα. Ο αυτοκινητιστής κλείνεται μόνος στο κυλιόμενο κουτί του. Ο πεζός βαδίζει αποκομμένος από το περιβάλλον του μέσα στον εκκωφαντικό ήχο της ροκ μουσικής που μεταδίδει το γουόκμαν του. Τεχνολογία – αποβλάκωσης. Τεχνολογία – απομόνωσης… Η νοικοκυρά όμως που απελευθερώνεται από την καθημερινή υποδούλωση χάρις στις διάφορες οικιακές ηλεκτρικές συσκευές: Τα εργοστάσια, που καταργούν χάρις στον αυτοματισμό, επικίνδυνες ή επαναληπτικές χειρωνακτικές εργασίες. Τεχνολογία – απελευθέρωση,. Τεχνολογία – κατάκτηση… Το θέμα είναι παλιό και τετριμμένο η τεχνολογία είναι καλή ή κακή;
Γιατί όμως πρέπει οπωσδήποτε η τεχνολογία να είναι καλή ή κακή; Η απάντηση είναι εξ ίσου παλιά και κοινότυπη όσο και το ίδιο το ερώτημα. Εκ πρώτης όψεως, η τεχνολογία δεν περιέχει παρά μία και μόνη εγγενή αξία, την αποτελεσματικότητα. Αυξάνει τις δυνατότητες εξουσίας πάνω στη φύση και πάνω στους ανθρώπους. Μ’ αυτή της τη λειτουργία παίζει το ρόλο του μεγεθυντή, τον πολλαπλασιαστή. Επιταχύνει τις εξελίξεις, βαθαίνει τις αποκλίσεις, τονίζει της ανομοιότητες, ενισχύει τις αντιθέσεις. Όταν όμως η ταχεία τεχνολογική πρόοδος συνδυάζεται με μια διαδικασία μετασχηματισμού των δομών της κοινωνίας, συμπτώματα τα οποία παρατηρούνται στην Ευρώπη του σήμερα, το φαινόμενο επιταχύνεται και δρας ε βάθος. Τότε χρειάζεται προσοχή. Στην περίπτωση αυτή η τεχνολογία μπορεί να γίνει εργαλείο καταστροφής του κοινωνικού ιστού.
Ένα θέμα που δίκαια βρίσκεται σήμερα στην επικαιρότητα μας προσφέρει το πιο εύκολο παράδειγμα. Όλοι μιλούν για εκμοντερνισμό των επιχειρήσεων. Υπονοείται γενικά ο τεχνολογικός εκμοντερνισμός. Αλλά για πια επιχείρηση πρόκειται; Σ ένα κράτος, ισχυρό στις τηλεαρένες, στον ατομικισμό του, στην παντοκρατορία των συντεχνιών του, στην πίστη του στην ιεραρχική διαστρωμάτωση, υπάρχει κίνδυνος σε πολλές περιπτώσεις η τεχνολογία να οξύνει τα σοβαρά μειονεκτήματα ενός κοινωνικού μοντέλου που έχει κριθεί οπισθοδρομικά. Εάν δεν βρίσκεται υπό σωστό κοινωνικό έλεγχο, τη σφετερίζεται μια μικρή μερίδα πληθυσμού για να δυναμώσει τα μονοπώλια των αποφάσεων και τα προνόμια που τα συνοδεύουν.
Αυτού του είδους η εξέλιξη μπορεί να πάρει πολλά πρόσωπα, όπως: κοινωνική πόλωση, περιθωριοποίηση δυνατότητας κοινωνικού έλεγχου και εξατομίκευση. Ας τα δούμε με τη σειρά.
Κοινωνική πόλωση. Το νήμα τεντώνεται, με κίνδυνο κάποια στιγμή να σπάσει εφ’ όσον συνεχίζεται να διογκώνεται η διαφορά μεταξύ μιας ολοένα και μικρότερης ομάδας ανθρώπων που τρέχουν μπροστά και ενός πολυπληθούς κοπαδιού που αργοπορεί. Ο αυτοματισμός στη βιομηχανία αποτελεί τυπικό παράδειγμα του φαινομένου αυτού. Με τη διάδοση νέων τεχνολογικών μεθόδων παραγωγής που βασίζονται στην πληροφορική, οι βιομηχανικοί εξοπλισμοί μετατρέπονται σταδιακά σε προγραμματισμένα εργαλεία. Οι μηχανές – εργαλεία θα είναι εξοπλισμένα με ψηφιακά χειριστήρια , η εκκίνηση και η παύση της λειτουργίας των μηχανισμών θα ανατίθενται σε προγραμματισμένα ρομπότ, οι λεπτοί χειρισμοί θα πραγματοποιούνται με τη βοήθεια προγραμματισμένων και τηλεκατευθυνόμενων εξομοιωτών. Η γνώση των μεθόδων παραγωγής θα απαιτεί στο εξής γνώσεις προγραμματισμού.
Νέα ερωτήματα λοιπόν μπαίνουν σχετικά με την οργάνωση της εργασίας, ποιος την προγραμματίζει; Ποιος μπορεί να τροποποιήσει τα προγράμματα; Ποιος έχει το δικαίωμα να γνωρίζει πως λειτουργούν; Με μια πρώτη ματιά, αυτό που φαίνεται ότι διακυβεύεται πρωταρχικά είναι το ενδιαφέρον για την εργασία, δηλαδή το κίνητρο των εργαζομένων. Στην πραγματικότητα όμως η εμβέλεια του ζητήματος είναι π-ολύ μεγαλύτερη. Εάν οι επιλογές ακολουθούν τα πρότυπου της τηλεαρένας οι «φυσιολογικοί» εργαζόμενοι θα δουν τον ρόλο τους να περιορίζεται σε αυτό των απλών επιτηρητών. Μη χάνοντας πλέον κανένα μέσο δράσης , καμιά αυτονομία καμιά υπευθυνότητα, καμιά πρόσβαση τη γνώση, δεν θα έχουν πλέον ανάγκη από ιδιαίτερη εξειδίκευση. Μη έχοντας εξειδίκευση, θα αμείβονται όλο και λιγότερο. Αντίθετα, η μικρή μειοψηφία των υψηλά καταρτισμένων και καλά αμειβόμενων στελεχών θα περιλάβει και θα περικλείσει στις γραμμές της την ομάδα των χειριστών του προγραμματισμού. Επομένως η επιλεκτική αυτομόρφωση της βιομηχανίας, ζευγαρωμένη με ένα τηλεαρενιστικό μοντέλο οργάνωσης της εργασίας, θα τείνει να συγκεντρώσει τη μάζα των εργαζομένων στους δυο ακραίους πόλους όσον αφορά τη γνώση και τις αποδοχές, μια μειοψηφία καλοπληρωμένων και υπερεξειδικευμένων, και μια πλειοψηφία ανειδίκευτων και μετρίως αμειβομένων, συν κάποια ενδιάμεσα στρώματα που θα λιγοστέψουν όλο και πιο πολύ. Αποτέλεσμα, συνεχώς αυξανόμενες ανισότητες και υποχώρηση σε παλαιότερες, ξεπερασμένες κοινωνικές δομές.
Ακραία έκφραση του κοινωνικού αυτού διπολισμού είναι η απλή και ξεκάθαρη περιθωριοποίηση μια μερίδα του ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού να βρίσκεται τελείως αποκλεισμένη από τον χώρο της εργασίας. Οι νέες τεχνολογίες συμβάλουν, ευτυχώς σε μια αισθητή βελτίωση των παραγωγικών επιδόσεων ετησίως. Αυτό οδηγεί εκτός των άλλων και σε υψηλή άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας κάθε χρόνο, γεγονός το οποίο, σε περιόδους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης καταλήγει αναπόφευκτα σε σταδιακή μείωση των ωρών εργασίας. Τα μόνα μέσα για να αποφευχθεί μια συνεχής αύξηση της ανεργίας είναι λοιπόν η οικονομική ανάκαμψη και η μείωση σε τακτικά χρονικά διαστήματα της διάρκειας του προσωπικού χρόνου εργασίας του καθενός. Είναι τόσο προφανής η αριθμητική αυτή λογική ώστε φαίνεται μάταιο να αρνούμαστε τη σπουδαιότητα της συζήτησης για τη διάρκεια του χρόνου εργασίας. Και όμως , αυτό ακριβώς κάνουν (λιγότερο ή όχι φανερά) τελευταία σε όλη την Ευρώπη, οι εργοδότες και μερικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και τα πολιτικά κόμματα, υπακούοντας αναμφισβήτητα σε διάφορα συντηρητικά αντανακλαστικά ή σε μια στερεότυπη ηθική της εργασίας. Η συζήτηση αυτή δεν έχει καν αρχίσει στη χώρα μας. Για την ώρα παρακολουθούμε τις συμφωνίες του μνημονίου.
Οι εμφανείς επιπτώσεις της πόλωσης και της περιθωριοποίησης μπορούν βέβαια να θέσουν σε δοκιμασία τον κοινωνικό ιστό, μέχρι σημείου να τον διαταράξουν, όμως ο κίνδυνος που συνδέεται άμεσα με την κοινωνικά οπισθοδρομική εφαρμογή των νέων τεχνολογιών δεν σταματά εδώ. Η διόγκωση ανισοτήτων και η συνεχώς αυξανόμενη ετερογένεια του κοινωνικού σώματος σπάνια συμβιώνουν αρμονικά με τις δημοκρατικές πρακτικές. Αυτό βέβαια ισχύει τόσο σε επίπεδο επιχείρησης όσο και κοινωνικό επίπεδο. Είδαμε ότι οι νέες τεχνολογίες μπορούν να προσφέρουν συσσώρευση γνώσης και εισοδήματος. Μπορούν όμως συγχρόνως να συμβάλουν και στην ενδυνάμωση του δεσποτισμού.
Η πληροφορική πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες κοινωνικού ελέγχου στο δεκαπλάσιο. Ο πειρασμός να την χρησιμοποιήσει κανείς για συστήματα – δεσμοφύλακες ή συστήματα – καταδότες είναι μεγάλος και δεν μπορούν όλοι να του αντισταθούν. Απόδειξη, τα τελειοποιημένα συστήματα που τοποθετήθηκαν σε μερικές επιχειρήσεις με σκοπό να ελέγχουν την παραγωγικότητα, την παρουσία ή την ένταση της εργασίας των χειριστών. Ο οργουελικός εφιάλτης της Μεγάλης Οθόνης πανταχού παρόν. Σε πραγματικό χρόνο, δηλαδή χωρίς καθυστέρηση, και με εξαντλητικό τρόπο έλεγχο της αποδοτικότητας του κάθε ατόμου, της κάθε ομάδας, της κάθε μηχανής, μπορεί πλέον να γίνει πραγματικότητα. Και πολλά άλλα επίσης , καταμέτρηση του χρόνου λειτουργίας από το ίδιο μηχάνημα, ικανότητα αναζήτησης της πορείας των προϊόντων ( διαδικασία που επιτρέπει να εντοπίσουμε τον παράγοντα που είναι υπεύθυνος για την κακή ποιότητα του προϊόντος), προκαθορισμένες και με ακρίβεια ρυθμισμένες ακολουθίες στη διαδικασία της παραγωγής κ.α.
Μια ιδιαίτερη μορφή κοινωνικού ελέγχου είναι η εξατομίκευση, η κατάσταση των συνόλων, ή απλώς η πρακτική του «διαίρει και βασίλευε». Η γενίκευση των οθονών πληροφορικής μέσα στην εργασία, είτε πρόκειται για βιομηχανική μονάδα είτε για επιχείρηση του τριγενούς, τομέα, μπορεί να έχει στο σύνολο των εργαζομένων τις ίδιες εκπτώσεις που έχει η τηλεόραση στα μέλη μιας οικογένειας, τη διάλυση κάθε μορφής επικοινωνίας. Η ροή ( είτε μεταδίδει πληροφορίες μέσου των δικτύων επικοινωνίας, είτε μεταφέρει υλικά πράγματα μέσω συστημάτων αυτοματοποιημένου χειρισμού), είναι προσχεδιασμένη, αυτοματοποιημένη, κατευθυνόμενη και προσφέρει σε κάθε υπηρεσία το σύνολο των πόρων που χρειάζεται για να λειτουργήσει. Το ιδανικό της αλυσίδας του Φορντ μπορεί στο εξής να προχωρήσει ως τα ακρότατα όρια της πραγμάτωσής του. Η αλυσίδα δεν αρκείται μόνο να μεταφέρει το προϊόν, μεταφέρει επίσης και τα εργαλεία και κυρίως μεταφέρει την πληροφορία, και τη γνώση (τι θα γίνει, πως και σε ποιο βαθμό) και τον έλεγχο ( μέτρησης, επίβλεψης…). Η διαπροσωπική επικοινωνία, ακόμα και η σύγκρουση με τον επιτηρητή της εργασίας, καταντά περιττή. Μπορούμε επομένως να την κάνουμε και από φυσική άποψη αδύνατη, απομονώνοντας και υλικά τις υπηρεσίες.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι μοιραίο ή αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με τις νέες τεχνολογίες. Είναι πάντα ζήτημα επιλογής. Στις αρνητικές αυτές ουτοπίες μπορούν να αντιπαρατεθούν οι θετικές. Στο χέρι μας είναι να στις σφυρηλατήσουμε και, το, κυριότερο, να τις θέσουμε σε εφαρμογή. Προς τον τελικό αυτό σκοπό οφείλει να εξελιχτεί η χώρα μας, αν θέλει να μάθει να χρησιμοποιεί την τεχνική πρόοδο με ωριμότητα ενηλίκου και να καλλιεργήσει νέους δημοκρατικούς μηχανισμούς. Ειδάλλως, ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Υπάρχει μια πολλαπλασιαστική δύναμη, εκρηκτική μέσα στην τεχνική αλλαγή που εφαρμόζεται στην εργασία, στην παραγωγή, ή στη διαχείριση, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που γίνεται θανατηφόρα όταν εφαρμοστεί στο έγκλημα ή στον πόλεμο. Ανισότητες, περιθωριοποιήσεις, τοπικοί δεσποτισμοί, απομόνωση, στρες… το όνειρο των νέων τεχνολογιών στην επιχείρηση και την εργασία όταν συνοδεύεται από ένα οπισθοδρομικό κοινωνικό όραμα, μπορεί α μετατραπεί σε κοινωνική έκρηξη ή σε εφιάλτη.

XΡ.ΓΙΑΝΝΑΡΑ - ΖΟΥΜΕ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΑΣ ΤΕΛΟΣ...

Tου Χρηστου Γιανναρα

Οι επερχόμενες εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης μπορούν και πρέπει να έχουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Με την ψήφο τους οι πολίτες να προσδιορίσουν τον τύπο του πολιτεύματος: Θέλουν δημοκρατία ή κομματοκρατία;

Αν θέλουν δημοκρατία, ας περισώσουν αυτή τη φορά με την ψήφο τους τη θεμελιώδη προϋπόθεση της δημοκρατίας: τη διάκριση των εξουσιών. Ξέρουν από άμεση πείρα οι πολίτες ότι τοπική αυτοδιοίκηση υποταγμένη σε κεντρικές κομματικές ντιρεχτίβες σημαίνει την έτοιμη ραχοκοκαλιά κομματικού κράτους. Ξέρουν ότι τα κόμματα στην Ελλάδα δεν έχουν την παραμικρή σχέση με ό,τι προβλέπει για τον ρόλο τους η πολιτική θεωρία της «αντιπροσωπευτικής» δημοκρατίας. Τα κόμματα σήμερα είναι συντεχνίες επαγγελματιών της εξουσίας, οργανωμένες συσπειρώσεις συμφερόντων. Στόχος τους είναι η μονοπώληση της εξουσίας, ο ολοκληρωτικός έλεγχος κάθε πτυχής του συλλογικού βίου. Γι’ αυτό και κάθε αντίσταση στην κομματοκρατία είναι κέρδος για τη δημοκρατία, προάσπιση των κοινωνικών προτεραιοτήτων, των αναγκών του πολίτη.

Κάθε υποψήφιος για την τοπική αυτοδιοίκηση που έχει κομματικό χρίσμα επιβεβαιώνει εθελούσια την απαίτηση των κομματικών συντεχνιών να ελέγχουν ολοκληρωτικά τη χώρα, να προηγείται η κομματική σκοπιμότητα των αναγκών κάθε τοπικής κοινωνίας. Οι υποψήφιοι με κομματικό χρίσμα είναι χλεύη της δημοκρατίας, απειλή της δημοκρατίας. Απαιτούν από τους πολίτες την εθελόδουλη υποταγή στη νοοτροπία του λακέ, του ραγιά: να βάζουν πρώτο το συμφέρον του αφεντικού, τα παιχνίδια εξουσίας αδίστακτων επαγγελματιών, και σε δεύτερη μοίρα τη δική τους αξιοπρέπεια, την ποιότητα της ζωής τους.

Δεν μοιάζει να υπάρχει Ελληνας σήμερα που να μην έχει πεισθεί για την ανικανότητα, την προκλητική ιδιοτέλεια, τη φαυλότητα των υπαρχόντων κομμάτων – η οργή, η αηδία, η πίκρα των πολιτών κατακλύζει τη χώρα. Και στις εκλογές τις αυτοδιοικητικές η έκφραση της αποδοκιμασίας δεν χρειάζεται την (αμφίβολης αποτελεσματικότητας) λευκή ψήφο ή αποχή. Τώρα η απέχθεια έχει γόνιμη διέξοδο: Αποκλείει τους μολυσματικούς κεχρισμένους, εμπιστεύεται τους τίμια ασυμβίβαστους και από σεμνή αξιοσύνη ακομμάτιστους.

Επιτέλους, τι περισσότερο θέλουμε να δούμε για να βγάλουμε τις συνέπειες της κοινής αγανάκτησης για τα κόμματα; Υπερχρέωσαν εφιαλτικά το κράτος εξαγοράζοντας ψήφους με διορισμούς, επιδοτήσεις, χαριστικές «προμήθειες», ασύδοτες παροχές. Καταλήστευσαν το δημόσιο ταμείο και τους πακτωλούς των «πακέτων» της Ε.Ε. για να στήσουν το δικό του κάθε κόμμα πελατειακό κράτος, αστρονομικού κόστους μηχανισμούς επανεκλογής τους. Διαγούμισαν τα ασφαλιστικά ταμεία, την υποχρεωτική αποταμίευση κάθε βιοπαλαιστή. Εμπορεύτηκαν, με ληστρικές υπερτιμολογήσεις και «λίστες» εξαίρεσης από μειοδοτικούς διαγωνισμούς, ακόμα και ιατρικά είδη, οι αθεόφοβοι. Και πόσα ακόμα εγκλήματα ειδεχθή, με εξασφαλισμένη θεσμικά την ατιμωρησία.

Τελικά οδήγησαν την Ελλάδα στην οικονομική καταστροφή. Και πώς την αντιμετώπισαν; Κατακρεούργησαν μισθούς και συντάξεις, οι μικροεπιχειρήσεις και τα καταστήματα κλείνουν με ρυθμούς πρωτόγνωρους, η ανεργία έγινε κύμα κατακλυσμικό, οι έμμεσοι φόροι απάνθρωπης αδικίας χαράτσι, η νεολαία δίχως παραμικρή προοπτική, σε απόγνωση. Το ελληνικό (κοινό όλων μας) όνομα το κατάντησαν περίγελο σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κάθε κυβέρνηση πλαστογραφούσε, όπως οι κοινοί απατεώνες, τα στοιχεία που της ζητούσαν οι Βρυξέλλες και στη συνέχεια, από διεθνή μπαλκόνια, κατάγγελνε το προκάτοχο της εξουσίας κόμμα για ψεύτικα στοιχεία και τεχνάσματα.

Φυσικό ήταν οι δανειστές μας να εκμεταλλευτούν την οικονομική μας χρεοκοπία, τον διεθνή διασυρμό της αξιοπιστίας μας: Εστησαν «Τρόικα» πατρωνείας να τιθασεύσει την κομματική φαυλότητα, να δεσμεύσει τους κομματανθρώπους με τις υπογραφές τους σε «Μνημόνιο».

Χωρίς, όμως, να λογαριάσουν οι πάτρωνες την πανουργία της κομματικής ατσιδοσύνης: Ετσι, η τρίτη γενιά του παπανδρεϊσμού κατάφερε, με άψογη επιδεξιότητα, να φορτώσει στην πιο αδύναμη μερίδα της κοινωνίας τα «σπασμένα» της αφροσύνης των κομμάτων. Μας κρατάνε ομήρους παζαρεύοντας την παράταση της παντοδυναμίας τους.

Στις δημοσκοπήσεις η συντριπτική, σαρωτική πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει ότι δεν εμπιστεύεται πια κανένα κόμμα, η γενικευμένη αγανάκτηση και αηδία φτάνει σε ποσοστά απίστευτα. Ομως, μπροστά στην κάλπη ο φόβος της ανασφάλειας γεννάει τον στερεότυπο συμβιβασμό: «δεν έχουμε κάτι καλύτερο να ψηφίσουμε, αυτά τα κόμματα παράγει η κοινωνία μας, αυτά συνιστούν τη δημοκρατία μας». Και συνεχίζουμε «να μεταλλάσσωμεν τυράννους», όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης πριν από 118 χρόνια.

Αλλά ο συλλογισμός «αυτούς έχουμε, αυτούς ψηφίζουμε» είναι τουλάχιστον αφελής και στις αυτοδιοικητικές εκλογές ούτε για τους αφελείς ισχύει. Διότι υπάρχουν υποψήφιοι με κομματικό χρίσμα, υπάρχουν και οι τίμια ακομμάτιστοι. Συνήθως το κομματικό χρίσμα δίνεται σε φανταχτερούς, με εντυπωσιακή «αναγνωρισιμότητα» γόητες του πλήθους (μπασκετμπολίστες, προπονητές, ηθοποιούς τηλεοπτικών «σειρών», πρώην καλλονές, πρόσωπα με θητεία στη δημοσιότητα έστω και παταγωδώς αποτυχημένη). Ο πολίτης που έχει συνειδητοποιήσει ότι η κομματοκρατία είναι συμφορά για τον ίδιο και για την πατρίδα θα ξέρει να αναγνωρίσει στη «γοητεία» των κεχρισμένων το στίγμα απειλητικής λοιμικής.

Αυτή τη φορά καλούμαστε να ψηφίσουμε διαχειριστές καινούργιων θεσμών αυτοδιοίκησης. Η κομματοκρατία αποφασίζει για τους θεσμούς ερήμην των πολιτών και για τη διαχείριση των θεσμών μεθοδεύει την υφαρπαγή της ψήφου μας. Η προηγούμενη γενιά του παπανδρεϊσμού, η ανδρεϊκή, επέβαλε τον «Καποδίστρια», η τωρινή, η ανδρεικελική, μας καπελώνει με τον «Καλλικράτη». Και στις δύο περιπτώσεις κίνητρο και κριτήριο δεν ήταν οι ανάγκες, οι ιδιαιτερότητες, οι ιστορικοί εθισμοί της κοινωνίας των Ελλήνων. Ο τεμαχισμός της χώρας, και τις δύο φορές, σε αυθαίρετα μερίσματα έγινε, αποκλειστικά και ομολογημένα, για να εξυπηρετηθούν ελπιζόμενα προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης και ασφυκτικότερος συγκεντρωτικός έλεγχος της χώρας από το εκάστοτε κομματικό κράτος. Πειθαρχούμε δήθεν στα μοντέλα αυτοδιοίκησης που λανσάρει η Ε.Ε. αποκεντρώνοντας όχι την εξουσία, αλλά την κατακλυσμική διαφθορά και φαυλότητα, πολλαπλασιάζοντας τα ερείσματα της κομματοκρατίας.

Ο Ελληνισμός έζησε τρεις χιλιάδες χρόνια χάρη στο μοντέλο της πόλης - κράτους, της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας, που ο ίδιος γέννησε – το αποδείχνει ο τεχνοκράτης Κων. Καραβίδας, που πολλοί τιμούν και ελάχιστοι καταλαβαίνουν. Η πόλη «εάλω», η γλώσσα «απέσβετο», η εκκλησία αλλοτριώθηκε σε θρησκεία. Ζούμε το ιστορικό μας τέλος, αλλά όχι ηρωικά. Απλώς παρακολουθούμε, δίχως επίγνωση, την κηδεία μας.

ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ!!

«Σε φωνάζουν Ανθρωπάκο, κοινό άνθρωπο. Μα δεν είσαι εσύ που το λες, ανθρωπάκο. Το λένε εκείνοι οι αντιπρόεδροι των Εθνών, οι εργατοπατέρες, οι πολιτικοί και οι φιλόσοφοι. Σου προσφέρουν το μέλλον σου μα δε ρωτούν για το παρελθόν σου.

Και όμως είσαι κληρονόμος ενός τρομερού παρελθόντος. Τούτη η κληρονομιά καίει σαν πυρωμένο διαμάντι στη χούφτα σου. Αυτό έχω μόνο να σου πω ......

Το μέλλον της ανθρωπότητας θα εξαρτηθεί από τις σκέψεις και τις πράξεις σου. Όμως οι δάσκαλοι και οι αφέντες σου δεν σου μιλάνε για τον τρόπο που σκέφτεσαι πραγματικά. Δε σου λένε ποιος είσαι στα αλήθεια. Κανένας δεν τολμά να σε φέρει αντιμέτωπο με την μοναδική πραγματικότητα που έχει την δύναμη να σε καταστήσει κύριο του πεπρωμένου σου ......

Επιτρέπεις στους ισχυρούς να απαιτούν την δύναμη εν ονόματι του "ανθρωπάκου". Όμως εσύ ο ίδιος παραμένεις βουβός. Ενισχύεις τους ισχυρούς με περισσότερη δύναμη. Επιλέγεις για εκπροσώπους ανθρώπους αδύναμους και κακοήθης. Τελικά διαπιστώνεις πάντα πολύ αργά ότι πιάστηκες κορόϊδο......

Σε καταλαβαίνω !! Όμως μην το βάζεις κάτω ανθρωπάκο. Βρές το κουράγιο να αντικρύσεις τον εαυτό σου ....Εσύ μονάχα μπορείς να γίνεις ο ελευθερωτής του εαυτού σου !!!

Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει ανθρωπάκο ...από εσένα εξαρτάται αν θα πας ή όχι στον πόλεμο αυτό ...Αν ήξερες μονάχα ότι παλεύεις για την ζωή και όχι για τον θάνατο...Αν ήξερες ότι όλα τα ανθρωπάκια του πλανήτη είναι ακριβώς σαν εσένα και η μοίρα σας κοινή .... Όλα από εσένα εξαρτώνται ανθρωπάκο η ζωή σου και η ζωή των παιδιών σου.

Με ρωτάς ανθρωπάκο πότε επιτέλους θα έχεις μια καλή εξασφαλισμένη ζωή.

ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΖΩΗ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΘΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ...Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΓΝΩΜΗ .

Όταν θα μάθεις να αναγνωρίζεις τα λάθη σου όχι "κατόπιν" εορτής όπως κάνεις μέχρι σήμερα.

Όταν θα σε εμπνέουν οι αλήθειες και οι τυπικότητες θα σε αηδιάζουν.

Όσο για τους δικτάτορες και τους δυνάστες ,τους πανούργους και τους κακοήθης, τα όρνια και τις ύαινες τους απευθύνω τα λόγια ετούτα που έγραψε ένας αρχαίος σοφός :

Στέριωσα το λάβαρο λόγων ιερών σε τούτον εδώ τον κόσμο

Και όταν πια ο φοίνικας θα έχει μαραθεί και ο βράχος γίνει σκόνη.

Όταν οι αστραφτεροί μονάρχες θα έχουν εξανεμιστεί σαν τη σκόνη των φύλλων του φθινοπώρου μετά από κάθε κατακλυσμό.

Χιλιάδες Κιβωτοί θα μεταφέρουν το λόγο μου .....Θα Υπερισχύσει!!!!!!!!!!»

--------

Απόσπασμα από το βιβλίο του WILHELM REICH "ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚO"

Αφιερωμένο σε όλα εμάς τα ανθρωπάκια στα μάτια των όρνεων άλλα αληθινοί γίγαντες στα μάτια της ψυχής μας !!

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΑ ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΗ!!!

Διαφωνώντας με πολλούς συνομηλίκους μου, που ούτε να ακούσουν θέλουν για Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές, Πληροφορική και Διαδίκτυο, εγώ έχω ενστερνιστεί αυτή τη Νέα Τεχνολογία και καταγίνομαι όσο μπορώ, μαζί της. Φυσικά δεν την υπερτιμώ ούτε τη θεοποιώ. Φρονώ πως η τεχνολογία, οποιαδήποτε τεχνολογία, είναι καλή εφόσον τη χρησιμοποιείς σωστά. Να μην ξεχνούμε πως οι Γερμανοί χρησιμοποιήσανε υψηλή τεχνολογία για επονείδιστους σκοπούς: Τα κρεματόρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ήταν η τελευταία λέξη τεχνολογικής εξέλιξης των χαλυβουργείων Κρουπ, και το αέριο zyklon, με το οποίο θανάτωναν τους κρατουμένους, ήταν επίσης τεχνολογικά εξελιγμένο προϊόν της BASF. Τελευταία λέξη της τεχνολογικής προόδου, ήταν άλλωστε οι ατομικές βόμβες που πέσανε στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Ανεξάρτητα όμως από τη σωστή ή λανθασμένη χρήση της Νέας Τεχνολογίας, αυτή υπάρχει και επηρεάζει τη ζωή μας, ανεξάρτητα αν αυτό μας αρέσει ή όχι. Και η διάδοσή της, δεν μπορεί να ανακοπεί, όσο ισχυρά συμφέροντα και αν θίγει.Ας προσπαθήσουν λοιπόν οι συνομήλικοι να προσαρμοστούν με το ρεύμα των καιρών δεν είναι δα και αμαρτία για να ντρέπεσαι να πεις οτι ασχολείσαι με το PC!!!!

Η λογοτεχνία στα μίντια

Tου Ηλια Μαγκλινη

Πριν από περίπου ένα μήνα, ο Αμερικανός συγγραφέας Τζόναθαν Φράνζεν έγινε εξώφυλλο στο περιοδικό Time. Είχε περάσει δεκαετία από τότε που το φημισμένο αμερικανικό έντυπο τίμησε με εξώφυλλο και cover story έναν λογοτέχνη. Το 2000 ήταν ο Στίβεν Κινγκ, ο πιο αξιόλογος, ίσως, συγγραφέας best-seller που υπάρχει. Δύο χρόνια πριν, μέσα στο 1998, είχαμε δύο συγγραφείς σε εξώφυλλο του Time: τον Τομ Γουλφ και βέβαια τη νομπελίστα Τόνι Μόρισον. Ο επίσης διάσημος και ευπώλητος Μάικλ Κράιτον είχε προηγηθεί το 1995, πολύ πιο πριν ο Τζον Απντάικ (1982) και ακόμα πιο πριν ο εξαιρετικός Τζον Λε Καρέ (1977).

Από τους παραπάνω συγγραφείς, ο περισσότερο «συγγενής» στον Φράνζεν, ως προς τη λογοτεχνικότητα, την εκλεκτικότητα της ίδιας της γραφής, είναι μάλλον ο Απντάικ. Οι περισσότεροι συγγραφείς που έγιναν εξώφυλλα στο Time τις τελευταίες δεκαετίες ήταν διάσημοι όχι αυστηρά και μόνον μέσα από το γράψιμό τους: ο Μάριο Πούτζο (1978), δημιουργός του «Νονού», και ο Αρθουρ Χέιλι (1977), ο οποίος έγραψε τις «Ρίζες», βιβλία που διαδόθηκαν μέσα από το σινεμά και την τηλεόραση.

Το 1993, το αμερικανικό περιοδικό είχε προτείνει στον Φίλιπ Ροθ να γίνει εξώφυλλο, με αφορμή την έκδοση του μυθιστορήματός του «Επιχείρηση Σάιλοκ», όμως στη συνέχεια η προσφορά αποσύρθηκε (ίσως διότι η εικόνα του Ισραήλ στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα δεν είναι η πιο κολακευτική).

Για το αν αξίζει ή όχι αυτή την αποθέωση ο πενηντάχρονος Φράνζεν (μεταξύ των άλλων, ο Economist συνέκρινε το νέο του μυθιστόρημα, «Freedom», με το κλασικό «Paradise Lost» του Μίλτον) θα αποφανθεί ο ίδιος ο χρόνος. Πολλά άλλα λογοτεχνικά εξώφυλλα του Time σήμερα τα έχει καταπιεί η λήθη.

Αποτελεί μοναδική εξαίρεση αυτή η προβολή πάντως, καθώς ουδέποτε οι συγγραφείς θεωρούνταν «ζουμερό θέμα» για τα Μέσα, πόσο μάλλον τα τελευταία χρόνια. Και μιλάμε για γνήσιους συγγραφείς και όχι αγιοβασιλιάτικους. Ο Φράνζεν, ανεξάρτητα από το αν κανείς δηλώνει φανατικός αναγνώστης του ή όχι, είναι ένας καθαρόαιμος, ατόφιος, αφιερωμένος γραφιάς. Μιλάμε για συγγραφείς που γίνονται είδηση όχι εξαιτίας κάποιου σκανδάλου ή της προσωπικής τους ζωής, αλλά λόγω του έργου τους.

Αν ρίξετε μια ματιά σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, πρόσφατη συνέντευξη του Αμερικανού συγγραφέα στον Guardian, θα πάρετε μια γεύση από το πόσο ψυχαναγκαστική, μονήρης, πληκτική δουλειά είναι το γράψιμο ενός μυθιστορήματος. Ειδικά ο Φράνζεν δουλεύει μέσα σε ένα μικρό δωμάτιο που μοιάζει με κελί μοναχού, συχνά φορώντας ωτασπίδες, ενίοτε ακόμα και μάσκα ύπνου (!) για να μπορεί να φτάσει στο 100% της αυτοσυγκέντρωσης. Το μυθιστόρημα «Freedom», για το οποίο αποθεώθηκε έτσι, κυκλοφόρησε τον περασμένο Αύγουστο και το έγραφε επί εννέα συναπτά έτη.

Το αστείο είναι ότι ο ίδιος ο Φράνζεν είχε γράψει από το 1996 για το πώς τα περιοδικά και τα Μέσα γενικότερα αδιαφορούν όλο και περισσότερο για τη σοβαρή λογοτεχνία. Το εξώφυλλο αυτό τον δικαιώνει, διαψεύδοντάς τον λοιπόν. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα: το 2001, όταν η παγκοσμίως διάσημη Οπρα Ουίνφρεϊ συμπεριέλαβε τις «Διορθώσεις» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωκεανίδα στη χώρα μας) στην επίσης διάσημη τηλεοπτική λέσχη ανάγνωσής της (όποιο βιβλίο αναφέρεται από την Οπρα, αυτομάτως, κερδίζει ένα διαβατήριο στη μακρινή χώρα των εκατομμυρίων πωλήσεων), ο Φράνζεν τη σνόμπαρε. Αποτέλεσμα; Το Newsweek και άλλα έντυπα και εφημερίδες τον κατακρεούργησαν ως ένα εγωπαθές, κακομαθημένο πλάσμα. «Μάλλον πλησιάζω προς το τέλος της καριέρας μου», δηλώνει τώρα ο Φράνζεν. «Ο κόσμος αρχίζει να με εγκρίνει».

Η αλήθεια είναι ότι οι συγγραφείς δεν είναι ούτε ηθοποιοί ούτε τραγουδιστές. Οι συγγραφείς δεν είναι διασκεδαστές. Είναι ανύπαρκτοι, ειδικά για την τηλεόραση. Δεν «γράφουν στον φακό», μόνο στον ιδιωτικό τους χώρο. Δεν έχουν σχέση ούτε με τις εξωφρενικές ταχύτητες ούτε με τη σημερινή δυναστεία της ποσοτικής αξιολόγησης. Είναι αθόρυβοι επαναστάτες, σε διαρκή ανταρτοπόλεμο. Πού και πού γίνονται και εξώφυλλα.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Το αν υπάρχει πραγματικά ο χρόνος ή όχι είναι ένα καθαρά φιλοσοφικό ερώτημα. Γεγονός, όμως, είναι ότι από αρχαιοτάτων χρόνων ο άνθρωπος προσπάθησε να τον ορίσει.Στην αρχή, η μέτρησή του γινόταν με συσκευές που στηρίζονταν σε υλικά που ρέουν, όπως το νερό και η άμμος. Το βασικό χρονομετρικό όργανο όμως από την αρχαιότητα έως τον 16ο αιώνα ήταν το ηλιακό ρολόι, διαφόρων τύπων, που έδειχνε την ώρα με τη βοήθεια της σκιάς που δημιουργούσε ο ήλιος. Σταθμό στην «τεχνολογία» της χρονομέτρησης αποτέλεσε η κατασκευή του αστρολάβου, με τον οποίο προσδιοριζόταν η ώρα με ακρίβεια λεπτού. Μόλις τον 13ο αιώνα μ.Χ. επινοήθηκαν τα μηχανικά και ακολούθησαν τα ρολόγια με εκκρεμές. Από το 17ο αιώνα άρχισε η καταλυτική επίδραση του χρόνου στις δραστηριότητες των δυτικών κοινωνιών. Όμως κάθε τόπος είχε ρυθμίσει ξεχωριστά την ώρα του και υπήρχε πρόβλημα για τους ναυτικούς, αφού ο καθένας χρησιμοποιούσε το μεσημβρινό του λιμανιού του για τον προσδιορισμό της θέσης του στους ωκεανούς που ταξίδευε. Σε μια διεθνή σύσκεψη που έγινε το 1884 στην αμερικανική πρωτεύουσα, η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ ζήτησαν να υιοθετηθεί απ' όλες τις χώρες ως πρωτεύων μεσημβρινός αυτός του Γκρήνουιτς, όπου λειτουργούσε το βασιλικό αστεροσκοπείο της Αγγλίας. Πριν απ' αυτό είχαν ήδη προταθεί η Ιερουσαλήμ και η μεγάλη πυραμίδα της Αιγύπτου. Τις επόμενες δεκαετίες ακολούθησαν αρκετές ακόμα βελτιώσεις: οι ΗΠΑ χωρίστηκαν σε χρονικές ζώνες το 1883, ολόκληρος ο κόσμος το 1884, και το 1915 καθιερώθηκε για πρώτη φορά διαφορετική ώρα για τους μήνες του χειμώνα. Ο χρόνος άρχισε να σφίγγει όλο και πιο δυνατά τη ζωή των ανθρώπων - και τα χέρια τους επίσης - από την ημέρα που εμφανίστηκαν τα ρολόγια χειρός...

«Μαρτυρίες μιας διαδρομής» Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ

«Μαρτυρίες μιας διαδρομής»

«Οι νέοι των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα, δεν μπορούν να καταλάβουν τη σχέση ενός κομμουνιστή του '40 με το Κόμμα. Ήταν μια σχέση καθαρά μεταφυσική» γράφει η Έλλη Παππά στην πνευματική της διαθήκη, που μόλις κυκλοφόρησε, αυτούσια και υπό τον τίτλο «Έλλη Παππά - Μαρτυρίες μιας διαδρομής», από τις εκδόσεις του Μουσείου Μπενάκη (σελίδες 349).

«Η προσωπική μου αντίληψη» συνεχίζει η ίδια «ήταν ότι το να ξεκόψεις από το Κόμμα ή να σε απορρίψει το Κόμμα ήταν σαν να σε απόδιωχνε το γένος σου στην κοινωνία των γενών: Ήταν ποινή χειρότερη από την καταδίκη σε θάνατο» λέει η γενναία αγωνίστρια της Αριστεράς, η οποία 16 χρόνια πριν πεθάνει είχε καταθέσει σε δύο φάσεις, το 1993 και το 1995, στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, δύο κείμενά της για την βιωματική της μαρτυρία και την πολιτική της εμπειρία από την μακρόχρονη θητεία της στο κομμουνιστικό κίνημα, με τον όρο να ανοιχτούν μετά τον θάνατό της.

Η Έλλη Παππά, σημαντικό στέλεχος του ΚΚΕ από τα κατοχικά χρόνια, κρίκος στην αλυσίδα του παράνομου μηχανισμού του κομμουνιστικού κόμματος στην διάρκεια του εμφυλίου έως την σύλληψή της, τον Δεκέμβριο του 1950 , παρέμεινε μέχρι το τέλος της (πέθανε στις 27 Οκτωβρίου 2009), μαχητική, διανοούμενη, ασυμβίβαστη.

Καταθέτει τα πράγματα όπως τα αντιλήφθηκε, τα πίστεψε και τα ερμήνευσε. Παρέδωσε τεκμήρια που εναπόκειται στους ιστορικούς να τα εκτιμήσουν.

«Ποιος ήταν ο ρόλος ανθρώπων με ηγετικές θέσεις ή εξ απορρήτων της ηγεσίας με αινιγματική προσωπικότητα και δραστηριότητα;» είναι ένα ερώτημα που την απασχολεί έντονα και υπογραμμίζει τρεις περιπτώσεις - Θ. Λυκογιάννη, Δ. Βλαντά, Ν. Βαβούδη. Οι εκτιμήσεις της μάλιστα για τον τελευταίο, διαπερνούν το βιβλίο.

Σημειώνεται ότι ο Νίκος Βαβούδης, στέλεχος του ΚΚΕ, είχε την εποχή εκείνη την ευθύνη των ασυρμάτων που επέτρεπαν την επικοινωνία με την εξόριστη ηγεσία του ΚΚΕ.

Από το στέλεχος του ΚΚΕ, Νίκο Ακριτίδη, περίμενε, όπως γράφει, κάποιες εξηγήσεις , «πράγμα που δεν έγινε ποτέ».

Η γνωριμία της με το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, Νίκο Μπελογιάννη, ο έρωτάς τους, η σύλληψη και η απομόνωσή τους στην φυλακή, η εκτέλεση Μπελογιάννη, τα γράμματα στον γιο τους Νίκο, κυριαρχούν στο κείμενό της.

Η μακρά της «θητεία» στις φυλακές Αβέρωφ (αποφυλακίστηκε το 1963), οι συγκρούσεις της με ομάδα φυλακισμένων γυναικών, η καθαίρεσή της από τα κομματικά της καθήκοντα μέσα στην φυλακή, κατονομάζονται, αποκαλύπτοντας τραγικές παραμέτρους.

«Με την ελπίδα ότι οι καταγεγραμμένες εμπειρίες της μπορούν ίσως να χρησιμεύσουν σε κάτι» η Έλλη Παππά, αναφέρει ρητά ότι «η αλλαγή μεθόδων λειτουργίας, λήψης κι εφαρμογής των αποφάσεων, ο σεβασμός στους αγωνιστές είναι πλέον στοιχειώδεις ανάγκες για την Αριστερά του τόπου μας, ύστερα από τις σκληρές εμπειρίες της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού».

Ειδικό κεφάλαιο στο βιβλίο είναι το πολυσέλιδο δακτυλόγραφό της, για τον Νίκο Πλουμπίδη, το οποίο κατέθεσε πρώτο στο Μπενάκη, το 1993.

«Χρύσα Χατζηβασιλείου, Στέργιος Αναστασιάδης, Νίκος Πλουμπίδης: τρία μέλη του Πολιτικού Γραφείου που είχαν αντιταχθεί στην απόφαση για τον ένοπλο αγώνα. Και οι τρεις εξοντώθηκαν διπλά. Με την απομόνωση, την δυσφήμιση ή το διά της σιωπής θάψιμο από το ίδιο το Κόμμα, στο οποίο ήταν στρατευμένοι με αφοσίωση και συνέπεια μέχρι θανάτου» γράφει, μεταξύ άλλων η Έλλη Παππά.

Στο κείμενό της για τον Νίκο Πλουμπίδη, περιλαμβάνεται και το ιδιόχειρο γράμμα του προς την ίδια, με ημερομηνία 4/5/52, στο οποίο τής γράφει για τον Νίκο Βαβούδη , ενώ με διάθεση προστατευτική, την συμβουλεύει πώς να διαχειριστεί τις πολύ δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζει μέσα στην φυλακή, μετά την εκτέλεση του Μπελογιάννη.

Για την «υπόθεση Πλουμπίδη», η Έλλη Παππά καταθέτει ό,τι βίωσε και γνωρίζει. Εξάλλου η υπόθεση Νίκου Πλουμπίδη,- για τον οποίο δεν έγινε ποτέ κομματική αποκατάσταση όπως ο ίδιος την εννοούσε, σε συνέδριο του ΚΚΕ, - είναι ένα αυτόνομο κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος και στη νεώτερη πολιτική ιστορία.

Τον τόμο «Έλλη Παππά - Μαρτυρίες μιας διαδρομής», επιμελήθηκε ο ιστορικός του Μουσείου Μπενάκη, Τάσος Σακελλαρόπουλος.-

ΠΗΓΗ ΑΠΕ

Η ΑΧΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΑΝΝΑ RONTGEN KAI THΣ ΜΑRILYN MONROE

ΠΕΡΙΠΟΥ ΠΡΙΝ 3 ΜΗΝΕΣ ΣΤΟ ΛΑΣ ΒΕΓΚΑΣ ΒΓΗΚΑΝ ΣΕ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΧΤΙΝΟΓΡΑΦΙΕΣ ( ΘΩΡΑΚΑ ΚΑΙ ΛΕΚΑΝΗΣ) ΤΗΣ MARILYN MONROE ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΓΙΝΕΙ ΣΤΙΣ 10 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟ 1954 .ΤΟ ΠΟΣΟΝ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΕΦΤΑΣΕ ΤΑ 45.000 ΔΟΛΛΑΡΙΑ . ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΕΚΕΙΝΗ ΤΟΥ ΘΩΡΑΚΑ.

ΌΤΑΝ ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΗΤΑΝ Η ΠΡΩΤΗ ΑΧΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΗΤΑΝ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟ 1895 ΑΠΟ ΤΟΝ WΙLHELM KONRAD RONTGEN ( ΒΡΑΒΕΙΟ ΦΥΣΙΚΗΣ TO 1901 ) KAI ΑΠΕΙΚΟΝΙΖΕ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΟΥ ΑΝΝΑ .

ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΙΔΙΕΚΕΙΝΗ Η ΑΧΤΙΝΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΕ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ ΆΛΛΑ ΒΛΕΠΕΙΣ Η ΑΝΝΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜARILYN ΚΑΙ ΊΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ Ο ΠΟΛΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΗΝ ΒΡΗΚΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΕΙΧΝΩ

Ορθοπεδική ή Ορθοπαιδική;

Άρθρο του Δρ. Χαράλαμπου Γκούβα*

Η κατά παραγγελίαν ανάλυση των τριών καθηγητών γλωσσολογίας σχετικά με την ορθογραφία της λέξης «Ορθοπεδική» ή «Ορθοπαιδική» είναι επιστημονικά πληρέστατη και δεν χρειάζεται σχόλια από μένα. Εκτός από το γλωσσολογικό σκέλος όμως υπάρχει το εννοιολογικό και το πρακτικό. Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή.

Ανεξάρτητα από την προέλευση της λέξης «Ορθοπεδική», στην Ελλάδα η νέα αυτή ειδικότητα εδραιώθηκε μεταπολεμικά και πάντοτε γραφόταν με «ε». Από το 1947 έχουμε την Ελληνική Εταιρία Χειρουργικής Ορθοπεδικής και Τραυματολογίας (EEXOT) γραμμένο με «ε». Μια ανεπίσημη υποειδικότητα συναδέλφων μας, η «Παιδο-Ορθοπεδική» γραφόταν πάλι με «ε». Μέχρι το 1995 δεν υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα γραφής της λέξης σε όλη την Ελλάδα. Σε λεξικά, βιβλία, άρθρα, ταμπέλες, κάρτες, έντυπα, παντού η λέξη εγράφετο «Ορθοπεδική». Στην ξένη όμως βιβλιογραφία υπήρχαν και υπάρχουν δύο γραφές.

Τα Βρεττανικά συγγράμματα κατά κανόνα γράφουν Orthopaedics όπως πχ το βιβλίο του Graham Appley: «System of Orthopaedics and Fractures» (1996). Στα Αμερικάνικα συγγράμματα έχουμε και τις δύο γραφές Οrthopaedics και Orthopedics. Αναφέρονται μερικά παραδείγματα.: Campbell’s: «Οperative Orthopaedics» (1988), Tachdjian: «Pediatric Orthopedics», Harry Skinner: «Current Orthopedics» (1996), AOOS-USA: «Orthopaedic Knowledge Update». Στις άλλες γλώσσες κατά κανόνα επικρατούσε το «e» παρά το «ae». Έτσι υπερτερούσε μάλλον η τάση για γραφή με «e», και είναι σίγουρο ότι με μια συντονισμένη αλληλογραφία της ΕΕΧΟΤ παγκοσμίως, θα περνούσε η γραφή με «e».
Από το 1995 και μετά ενέσκηψε μια ανεξήγητη λαίλαπα (μόδα) γραφής της Ορθοπεδικής με «αι» (Ορθοπαιδική) προς μίμησιν με το «ae» των Αγγλοσαξώνων (Orthopaedics).

Tελικά μετά από πολλές αναβολές και καθυστερήσεις η αρχική ομάδα των ερασιτεχνών γλωσσολόγων κατάφερε πείθοντας και άλλους …διανοούμενους της ιατρικής να θέσουν το θέμα σε …ψηφοφορία στην ΕΕΧΟΤ και τελικά το αποτέλεσμα ήταν με πλειοψηφία η Ορθοπεδική να γράφεται πλέον «Ορθοπαιδική». Έτυχε να απουσιάζω από αυτή τη Γενική Συνέλευση της ΕΕΧΟΤ, αλλά ως συνήθως παρευρίσκονται 50-100 άτομα από το σύνολο των 1500 Ελλήνων Ορθοπεδικών. Αν υπολογίσουμε ότι ψήφισαν θετικά 70 άτομα από τα 100, 70 άτομα επί συνόλου 1500 αποφάσισαν η λέξη Ορθοπεδική να γράφεται από τούδε και στο εξής Ορθοπαιδική! Έτσι έχουμε πλέον την παγκόσμια πρωτοτυπία για το βιβλίο ρεκόρ Γκίνες, να τεκμηριώνεται η ορθογραφία μιας λέξης ενδεικτικής επαγγέλματος και επιστήμης, με δημοκρατικές διαδικασίες!!! Τι άλλο θα δούμε πλέον σ’ αυτή τη χώρα!

Τελικά τι κατάφεραν με αυτή την αλλαγή του ονόματος; Απλώς να ευθυγραμμισθούν ορθογραφικά με το 50% των τίτλων της λέξης Ορθοπεδικής στη γη. Μια τρύπα στο νερό! Πάντως, όπως και να έχουν τα πράγματα, ο γράφων, θα είναι παγκοσμίως ο τελευταίος που θα δεχθεί να γράψει το «Ορθοπεδική» με «αι», και αυτό για τους εξής λόγους:

(α) Διεθνής επιθυμία είναι η παγκοσμιοποίηση της γλώσσας και η απλοποίησή της, που πέραν της ευχρηστίας έχει άμεσο όφελος (λιγότερες πληκτρολογήσεις σε υπολογιστή, λιγότερο μελάνι στην εκτύπωση, ευκολία συνεννόησης, κλπ), και
(β) Πέραν της ετυμολογικής προέλευσης, το «Ορθοπεδική» καλώς ή κακώς εμπεριέχει το νόημα ότι είναι η Επιστήμη πού «στήνει τον ανάπηρο στα πόδια του» («ορθώνω εις το πέδον»). Οι λέξεις πέδη, δάπεδο, τροχοπέδη, πέδιλο, επιδαπέδιος, έχουν την ίδια ρίζα.
(γ) Αντίθετα, το «Ορθοπαιδική» (Ορθόν + Παιδίον) αφήνει το ψεύτικο μήνυμα ότι είναι η Επιστήμη πού «φροντίζει τα παιδιά να μεγαλώσουν χωρίς αναπηρίες». Ουδέν αναληθέστερον τούτου, γιατί η Ορθοπεδική καλύπτει όλες τις ηλικίες.
(δ) Όταν βλέπω συναδέλφους μου ηλικίας άνω των 60 ετών να αλλάζουν οψίμως την ορθογραφία μια λέξης, με επιχειρήματα γνωστά από εκατονταετηρίδος, δεν μας θυμίζει αυτό «μιμητισμό» (πιθηκισμό) προς κάποιες ξένες γραφές, αλλά και γιατί όχι, δεν μοιάζει κάπως με την περίπτωση του ονόματος της «Μακεδονίας», που επί 50 χρόνια όλοι «έκαναν την πάπια» όταν το υπέκλεψαν οι Γιουγκοσλάβοι του Τίτο και ξαφνικά έγιναν υπερπατριώτες, επιθυμούντες και απαιτούντες από τον Κίρο Γκλιγκόρωφ την αλλαγή του;
(ε) Εφόσον οι αγαπητοί καθηγητές ήθελαν μια ριζική αλλαγή στον όρο, γιατί δεν πρότειναν κάτι που πραγματικά να πιάσει τόπο; Και αυτό είναι μόνο ο όρος «Μυοσκελετική χειρουργική» (Musculoskeletal Surgery) και «Χειρουργός Μυοσκελετικού» (Musculoskeletal Surgeon) για να τελειώνει η υπόθεση μια για πάντα.

«Ορθοπεδική» λοιπόν, τύποις και ουσία.


© Χαράλαμπος Γκούβας

* Ο Δρ. Χαράλαμπος Γκούβας είναι Ορθοπεδικός Χειρουργός, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών και Διευθυντής του Ιδρύματος «Μουσείο Τεχνών και Επιστημών Πρέβεζας».

ΒΟΗΘΑ ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΜΗ ΦΑΓΩΘΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ BΑΣΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΝ ΒΡΕΤΤΑΝΙΚΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΗ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ( ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ ) ΗΤΑΝ
ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ.

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΟΙ ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΑΝEΞΑΡΤΗΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΟΤΑΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΟΠΟ ΣΕ ΚΡΑΤΗ ΔΟΡΥΦΟΡΟΥΣ ΤΟΥΣ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΟΠΩΣ ΛΕΓΟΝΤΑΝ ΤΟΤΕ) ΕΦΑΡΜΟΖΑΝ ΑΣΥΣΤΟΛΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΡΧΗ .
TΟ ΙΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΤΙΛΑΪΚΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ?

ΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΗΝ ΜΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ
ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ
ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΑΟΓΡΑΦΩΝ
ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ
ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΝ ΕΝΤΕΧΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΜΑΕΣΤΡΙΑ Ο ΕΝΑΣ ΝΑ ΚΑΡΦΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΕΙΣ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΕΜΑΣ ΤΟΣΟ ΕΚEΙΝΟΥΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΥΤΟΙ ΒΓΑΖΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΜΕΙΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΛΠ ΚΛΠ

Ο,ΤΙ ΗΘΕΛΑΝ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ: ΤΟ ΟΤΙ ΜΑΣ ΤΣΑΚΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΞΥΛΟ ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕI ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΦΑΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΞΥΛΟ ΑΠΌ ΤΟΝ ΔΙΠΛΑΝΟ ΜΑΣ . ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ Ο.ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ

ΕΝΑ ΛΕΩ ......

ΒΟΗΘΑ ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΜΗ ΦΑΓΩΘΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ.....

ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΑ-ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ "Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ "

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, βάσει των αποφάσεων που έλαβαν την προηγούμενη εβδομάδα οι 16 ηγέτες των χωρών του ευρώ, προτείνει την αυστηρότερη τήρηση των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, καθώς και την καθιέρωση μιας νέας οικονομικής διακυβέρνησης, υπό την έννοια

ότι οι εθνικοί προϋπολογισμοί των χωρών του ευρώ θα πρέπει πριν ψηφιστούν από τα εθνικά κοινοβούλια, να έχουν την έγκριση και του Συμβουλίου Eurogroup.

EΡΩΤΗΣΗ

ΑΝ ΟΙ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΙ ΚΑΝΟΝΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ/ΔΝΤ (ΔΗΛ ΠΑΙΔΕΙΑ,ΥΓΕΙΑ,ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ )

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΦΕΛΗΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΤΟ EUROGROUP ΠΟΥ ΕΛΕΓΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΔΝΤ ΚΑΙ ΕΥΡ,ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΘΑ ΕΓΚΡΙΝΕΙ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΚΡΑΤΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΡΕΣΤΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΒΛΑΚΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ.ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΛΟ ΚΟΣΜΑΚΗ

ΕΦΥΓΕ Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ....ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΛΛΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙ..

ΤΙ ΔΙΑOΛΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΦΡΑΣΗ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ

• ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ
• ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ
• ΣΤΟΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΤΟΜΕΑ

ΕΝΩ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΚΥΡΗΞΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ?

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ?

ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ......

· Τώρα που η πατρίδα μας δέθηκε με τις αλυσίδες του Δ.Ν.Τ., προκειμένου να μπορεί να δανείζεται, ώστε με νέα δανεικά να ξεπληρώνει τα προηγούμενα δάνειά της, οφείλουμε να αναρωτηθούμε, κατ΄ αρχήν το εξής: Σε ποιους χρωστάμε;

«Οι γαλλικές, οι ελβετικές και οι γερμανικές τράπεζες είναι οι μεγαλύτεροι πιστωτές για τον ελληνικό δανεισμό, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών.»
Χρωστάμε, δηλαδή, στο γαλλικό ή το γερμανικό κράτος; Η απάντηση είναι όχι. Χρωστάμε στις γαλλικές και τις γερμανικές ΤΡΑΠΕΖΕΣ.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝΤΑΙ ΟΜΩΣ ΜΕΡΙΚΑ ΕΥΛΟΓΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΛΑ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΕΜΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

1. Πώς είναι δυνατόν όλα τα κράτη του κόσμου, χωρίς σχεδόν καμία εξαίρεση, να έχουν τεράστια χρέη στις τράπεζες;

2. Πώς είναι δυνατόν οι χώρες με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος (σε απόλυτο μέγεθος) στον κόσμο να είναι κατά σειρά οι Η.Π.Α., η Ιαπωνία, η Γερμανία, η Ιταλία, η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία [2, 3], δηλαδή οι κατά τεκμήριο πλουσιότερες χώρες στον κόσμο;

3. Πώς είναι δυνατόν, αντί οι φτωχές χώρες να χρωστάνε στις πλούσιες, όπως θα περίμενε κανείς, να χρωστάει όλος ο κόσμος στις τράπεζες;

4. Πώς είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι και όλα τα κράτη του κόσμου να είναι χρεωμένοι στις τράπεζες, δηλαδή σε επιχειρήσεις οι οποίες δεν παράγουν κανένα χρήσιμο υλικό προϊόν;

5. Πώς είναι δυνατόν τα δισεκατομμύρια ανθρώπων που παράγουν να χρωστάνε σε μερικούς χιλιάδες τραπεζίτες, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ;

ΚΟΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ

Τρεις συναθρωποί μας τρεις εργαζόμενοι έχασαν πραγματικά άδικα την ζωή τους γιατί μερικοί ανεγκέφαλοι έριξαν βενζίνη και βόμβες Μολότωφ στον χώρο εργασίας τους . Μια πράξη και ένα συμβάν το οποίο δεν πιστευω να υπάρχει κανένας που να μη καταδικάζει.

Εκείνο όμως που προκαλέι όχι μόνο οργή αλλά και μια τάση προς έμετο είναι η εικόνα που δίνουν τα κανάλια με την σχεδόν ζωντανή αναμετάδωση της κηδείας των ατόμων που έχασαν την ζωή τους .

Με λέξεις "όλη η Ελλάδα σε πένθος"κανένας στον δρόμο σήμερα δεν χαμογελάει" και κατι τέτοιες δακρύβρεχτες δημοσιογραφικές-παπαγαλιστικές αηδίες.Σιγουρα κανένας δεν χαίρεται αλλά μήπως είναι μελαγχολικός ο κοσμάκης γιατι αρχίζει να υποψιάζεται τι τον περιμένει?

Ακόμα πιο θλιβεροί είναι εκείνοι τύποι που πάνε με λουλούδια στον τόπο της τραγωδίας και περιμένουν να τους πάρουν τα κανάλια σαν δείγμα της λαϊκής θλίψης...καραγκιόζηδες θύματα μαζικής υστερίας που έντεχνα τα κανάλια δημιουργούν.Ας αφήσουν τους οικείους των νεκρών να θρηνήσουν τους δικούς τους... έλεος.Δεν είδα όμως τα κανάλια να τρέχουν και να μιλούν για δολοφονικές πράξεις όταν κάποιος φουκαράς εργάτης έπεφτε από σκαλωσιά θύμα εργοδοτικής αδιαφορίας που ήταν τότε όλοι αυτοί ? δεν ήταν εκείνη δολοφονική πράξη εκ μέρους του εργοδότη που για να κάνει εξοικονόμηση χρημάτων δεν πήρε τα μέτρα ασφαλείας?

Δυο είναι τα γεγονότα

• πρώτον ότι χάθηκαν τρεις ζωές και
• δεύτερο ότι ΠΟΛΛΩΝ ΕΙΔΩΝ ΚΟΡΑΚΙΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥΣ ΚΟΙΤΑΕΙ ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΘΕΙ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ .Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ,ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΔΥΣΦΗΜΗΣΟΥΝ
• ΚΑΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥς ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΘΛΙΜΜΕΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ ΕΚΕΙΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ