"....κυρά Λένη θα καούμε σήμερα..."
Καλοκαίρι στην αυλή των θαυμάτων και η μετεωρολόγος έδινε το σύνθημα....
"... κατάβρεξε τις κουρτίνες γρήγορα..."
Αυτό το κατάβρεγμα ήταν συνήθεια....θα λέγαμε σήμερα άνοιξε το αιρκοντίσιον...
Ο ζεστός αέρας πιστεύανε ότι όταν περνούσε από την βρεγμένη κουρτίνα
που υπήρχε στην πόρτα της κάμαρας κάτι σαν μπερντές...θα δρόσιζε.
Υπήρχαν κι άλλοι τρόποι δροσιάς με πρώτο και καλύτερο το μαύρο λάστιχο της
αυλής που έβγαζε μουτζούρα λόγω κατασκευής...
Έβαζες το κεφάλι από κάτω από το νερό και στην συνέχεια στα πόδια τα ξυπόλητα
που το καλοκαίρι δύσκολα δεχόντουσαν παπούτσι.
Σκέτη σόλα η πατούσα και καμμιά φορά δηλαδή συχνά όταν πατούσες κάτι σκουριασμένο όπως καρφί πήγαινες στον "γιατρό" της αυλής που σου έπιανε το πόδι όπως ο πεταλωτής το άλογο και το χτύπαγε με ένα ξύλο γύρω από την πληγή ...για να φύγει η σκουριά και να μην πάθεις τέτανο.
Φυσικά μετά ιώδιο και σε πήγαινε στα χέρια ενώ σφάδαζες από τους πόνους....
"...να τι παθαίνεις όταν δεν προσέχεις...." έλεγε η μάνα και ευχαριστούσε τον ειδικό της φάλαγγας.
Καλοκαιράκι....
Μετά από την ζέστη δεύτερος μεγάλος εχθρός ήταν τα πεινασμένα κουνούπια....
Γνωστό το όπλο...τρόμπα και φλίτ και μύριζε και σε έπαιρνε και στην μούρη
καμμιά φορά αλλά γνωστή η μυρουδιά την συνήθιζες και την προτιμούσες
από τις επιθέσεις των καμικάζι με τον απαίσιο ήχο που προσπαθούσαν να σου πάρουν το λιγοστό αίμα που με κόπο αναπλήρωνες εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
Θα επανέλθω και με άλλες θύμησες καλοκαιρινές που δεν ξεχνιούνται.
