Έτος 1 μ.Χ.

---

Ο Χρόνος, που μας φαίνεται με ποτάμι που κυλά, δεν είναι παρά ένα αχανές και στατικό τοπίο. Εκείνο που κινείται δεν είναι παρά το μάτι του θεατή». Thornton Wilder, «Η όγδοη μέρα της Δημιουργίας».

Τα χρόνια που διαδραμάτισαν αποφασιστικό ρόλο, όπως και οι αποφασιστικές μάχες, συνιστούσαν ανέκαθεν προσφιλές για τους ιστορικούς θέμα. Το γιατί, γίνεται φανερό για ορισμένα από αυτά τα έτη – 1453, 1789, 1914: οι καλά πληροφο­ρημένοι της εποχής ένιωθαν ότι κάτι σημαντικό συ­νέβαινε, παρ’ όλο που δεν μπορούσαν να προβλέ­ψουν όλες τις συνέπειές του. Συχνότερα, ωστόσο, οι μεγάλες ιστορικές διεργασίες ξεκινούν άδηλα και μόνον πολύ αργότερα, κοιτώντας πίσω, είναι εφικτό να εντοπιστεί η κρίσιμη ημερομηνία. Τέτοιο έτος είναι το Έτος 1. Μάλιστα, από όλα τα σημαντικά έ­τη της Ιστορίας είναι το πλέον περίεργο, διότι ου­δείς ζων την εποχή εκείνη αλλά και αιώνες αργό­τερα είχε την παραμικρή ιδέα ότι εκείνο το έτος ή­ταν το Έτος 1. Εάν ποτέ αναφέρονταν στο έτος αυτό, εννοούσαν το έτος κατά το οποίο δημιουργήθηκε ο κόσμος, και όχι ό,τι εμείς εννοούμε με το1 A. D. (Anno Domini: Έτος του Κυρίου μας ή μ.Χ.)

Ιησούς

Για παράδειγμα, τι έτος αναγραφόταν σε ένα πι­στοποιητικό γεννήσεως, σε μια συμβολαιογραφική πράξη γάμου, σε μια εμπορική συμφωνία που συ­ντάχθηκαν το Έτος 1; Στο ερώτημα αυτό δεν μπο­ρούμε να δώσουμε μία και μόνη απάντηση, καθώς για τις περισσότερες δραστηριότητες της καθημερι­νής ζωής γινόταν χρήση ημερομηνιών ανάλογα με το γεωγραφικό μήκος και πλάτος του κόσμου. Στη Ρώμη ένα συμβόλαιο θα μπορούσε να έχει ημερο­μηνία «επί υπατείας του Ιουλίου Καίσαρα, γιου του Αυγούστου και του Αιμιλίου Παύλου, γιου του Παύ­λου».

Η 1η Ιανουαρίου δεν ήταν πάντα πρωτοχρονιά

Ολα τα ημερολογιακά συστήματα είναι επινοήσεις. Αυτό όμως που τα συνδέει είναι η ύπαρξη κάποιου σημείου αναφοράς, όπως στο χριστιανικό ημερολόγιο, στο οποίο κεντρικό σημείο είναι η γέννηση του Ιησού Ολα τα ημερολογιακά συστήματα είναι επινοήσεις. Αυτό όμως που τα συνδέει είναι η ύπαρξη κάποιου σημείου αναφοράς, όπως στο χριστιανικό ημερολόγιο, στο οποίο κεντρικό σημείο είναι η γέννηση του Ιησού Μέρες που είναι, ας κάνουμε ένα πρωτοχρονιάτικο ταξίδι στα χρονολογικά-ημερολογιακά συστήματα. Μια πρώτη, πολύ γενική, διαπίστωση είναι ότι όλα είναι επινοήσεις και κατασκευές. Συνδέονται, βεβαίως, με αστρονομικά φαινόμενα, και ειδικά τον ήλιο και τη σελήνη ή τον συνδυασμό των κινήσεών τους (αστρονομικό έτος), αλλά η Πρωτοχρονιά είναι μια επαναλαμβανόμενη εφεύρεση, μέχρι να επιβληθεί η 1η Ιανουαρίου. Η 1η Ιανουαρίου δεν ήταν πάντα… Πρωτοχρονιά Η ημερολογιακή αρχή της χρονιάς ήταν διαφορετική πολλές φορές σε διάφορες εποχές. Διέφερε ακόμη και μέσα σε ίδιες εποχές από διάφορες εθνικές ή άλλες ομάδες. Βεβαίως, κι όλα τα πολιτικά ημερολόγια του κόσμου. Αυτό που συνδέει, όμως, τις πρωτοχρονιές όλου του κόσμου στη διαδρομή της Ιστορίας είναι η ύπαρξη κάποιου σημείου αναφοράς. Απ αυτήν ακριβώς την οπτική ο κυρίαρχος σήμερα τρόπος μέτρησης του πολιτικού και εκκλησιαστικού χρόνου, που εισηγήθηκε ο μοναχός Διονύσιος ο Μικρός (6ος αιώνας), ήταν η ωριμότερη έως τότε σκέψη. Η αφετηρία Η ιστορία δεν είχε πια απλώς ένα σημείο εκκίνησης, αλλά ένα κέντρο. Ολα τα συμβάντα μπορούσαν να τοποθετηθούν ΠΡΙΝ ή ΜΕΤΑ από την εμφάνιση του Ιησού. Μέχρι τότε στα περισσότερο γνωστά συστήματα οι χρονολογήσεις τοποθετούσαν τα γεγονότα ΜΕΤΑ μια αφετηρία: Την άλωση της Τροίας, την πρώτη Ολυμπιάδα, την κτίση της Ρώμης, την άνοδο του Διοκλητιανού στην εξουσία, τη δημιουργία του κόσμου κλπ. Είναι φανερό ότι ο καθορισμός ενός γεγονότος-σημείου αναφοράς είναι πολύπλοκος, αλλά πάντα προϋποθέτει τη βούληση μιας εξουσίας (πολιτική, θρησκευτική κλπ.) για να επιβληθεί. Χωρίς να σημαίνει πάντα ότι αυτή η βούληση αρκεί για την καθιέρωση, αφού η αποδοχή ή η απόρριψή του επηρεάζεται και από άλλους παράγοντες (πολιτιστικοί, χρηστικοί κ.ά.). Ετσι, για παράδειγμα, η χρονολόγηση με τα πρόσημα π.Χ. ή μ.Χ., προϋποθέτει την εγκαθίδρυση του χριστιανισμού στη Δύση. Το Ιουλιανό ημερολόγιο την επιβολή της θέλησης του Ιούλιου Καίσαρα, το βυζαντινό τον αυτοκράτορα Διοκλητιανό, το Γρηγοριανό τον Πάπα Γρηγόριο. Για να πάμε πιο πίσω, το πρώτο αρχαίο αθηναϊκό τον Κέκροπα, το αργολικό την Ηρα, της Μεσοποταμίας συγκεκριμένους άρχοντες-βασιλιάδες και πάει λέγοντας

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΡΗΣ ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΜΕ ΚΑΤΙ....: ΠΑΛΙΕΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ( ΞΕΝΕΣ) 3 –

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΡΗΣ ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΜΕ ΚΑΤΙ....: ΠΑΛΙΕΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ( ΞΕΝΕΣ) 3 –: Ο,ΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ more : www.guardache.wordpress.com

ΠΑΛΙΕΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ( ΞΕΝΕΣ) 3 –

• Ο,ΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ

more : www.guardache.wordpress.com

ΠΑΛΙΕΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ( ΞΕΝΕΣ) 2

MORE

ΠΑΛΙΕΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ( ΞΕΝΕΣ) 2 – VECCHIE CARTOLINE PER IL PRIMO DELL ANNO ( STRANIERE ) 2

ΠΑΛΙΕΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ( ΞΕΝΕΣ) 1 –

 

 

 

 

 

 

Rate This

 ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
www.guardache.wordpress.com

Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ - Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ( ΟΧΙ Η ΕΜΠΟΡΙΚΗ )

Ώρα πια να γνωρίσουμε και πως απεικονίζεται στη θρησκεία μας, την ορθοδοξία, ο Άγιος Βασίλης. 

Αλλά και να διαβάσουμε κάποια πράγματα για την αληθινή του ταυτότητα και τη ζωή του:

Ο Άγιος Βασίλειος, γεννημένος το 330μ.Χ. στη Νεοκαισάρεια του Πόντου από γονείς ευγενείς με δυνατό χριστιανικό φρόνημα, έμελλε να γίνει Μέγας πνευματικός διδάσκαλος και κορυφαίος θεολόγος και Πατέρας της Εκκλησίας, αφού η χριστιανική του ανατροφή και η πνευματική του πορεία τον οδήγησαν στην Θεία θεωρία του Αγίου Ευαγγελίου, και στην αυστηρή ασκητική ζωή, παράλληλα με το ποιμαντικό, παιδαγωγικό και φιλανθρωπικό του έργο.

Ο πατέρας του Βασίλειος ήταν καθηγητής ρητορικής στη Νεοκαισάρεια και η μητέρα του Εμμέλεια απόγονος οικογένειας Ρωμαίων αξιωματούχων. Στην οικογένεια εκτός από το Βασίλειο υπήρχαν άλλα οκτώ παιδιά. Μεταξύ αυτών, ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, ο Όσιος Ναυκράτιος ασκητής και θαυματουργός, η Οσία Μακρίνα και ο Άγιος Πέτρος, Επίσκοπος Σεβαστείας.

Τα πρώτα γράμματα, τού τα δίδαξε ο πατέρας του. Συνέχισε τις σπουδές του στην Καισαρεία της Καππαδοκίας, στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα. Εκεί σπούδασε γεωμετρία, αστρονομία, φιλοσοφία, ιατρική, ρητορική και γραμματική. Οι σπουδές του διήρκησαν τεσσεράμισι χρόνια.

Η ασκητική του ζωή ξεκίνησε ήδη από τα χρόνια όπου φοιτούσε στην Αθήνα. Ο σοφός δάσκαλος του Εύβουλος εντυπωσιασμένος από την αυστηρή νηστεία, του Άγίου, και μετά την παραίνεση του, λέγεται ότι έγινε Χριστιανός.

Λίστες κρατικών βραβείων λογοτεχνίας

Τις βραχείες λίστες για τα βραβεία Διηγήματος-Νουβέλας, Μυθιστορήματος, Ποίησης, Δοκιμίου-Κριτικής, Πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, Χρονικού-Μαρτυρίας, καθώς και τις αντίστοιχες λίστες για τα βραβεία Λογοτεχνικής Μετάφρασης (έργου ξένης λογοτεχνίας στα ελληνικά και ενδογλωσσικής μετάφρασης) ανακοινώνει το Υπουργείο Πολιτισμού σύμφωνα με την εφαρμογή της νέας νομοθεσίας.

Οι βραχείες λίστες συνοδεύονται από Έκθεση των Επιτροπών, από την οποία προκύπτει το σκεπτικό τους.

Στο αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα, μόλις ολοκληρωθούν οι σχετικές εργασίες των αρμοδίων επιτροπών, θα επαναληφθεί η ίδια διαδικασία για τα βραβεία παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου και μετάφρασης ελληνικής λογοτεχνίας σε ξένη γλώσσα.

Α. ΚΡΑΤΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

ΔΙΗΓΗΜΑ-ΝΟΥΒΕΛΑ

1.       Θανάσης Βαλτινόςγια το έργο του «Ο τελευταίος Βαρλάμης», εκδόσεις Εστία.

2.       Μιχάλης Γκανάς για το έργο του «Γυναικών : Μικρές και πολύ μικρές ιστορίες», εκδόσεις Μελάνι.

3.       Αλέξανδρος Ίσαρης για το έργο του «Βίνκελμαν ή το πεπρωμένο», εκδόσεις Κίχλη.

ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Γεννήθηκε το 1911. Ξεκίνησε το 1940 ως ηθοποιός του λυρικού θεάτρου. Ασχολήθηκε στη συνέχεια με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Από τις θεατρικές του δραστηριότητες σημαντικότερη ήταν η πολυετής θητεία του στο Κ.Θ.Β.Ε.
Στον κινηματογράφο αποτέλεσε τον σχεδόν μόνιμο συμπρωταγωνιστή του Βασίλη Λογοθετίδη. Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το έκανε το 1949, στην ταινία του Νίκου Τσιφόρου, Τελευταία Αποστολή. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση, με αποτέλεσμα ο θάνατός του, το 1989, να περάσει σχεδόν απαρατήρητος από το καλλιτεχνικό κύκλωμα.

Άγιος Βασίλης – Ένας «πατροπαράδοτος», μεταλλαγμένος άγιος

  

Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.
Η φιγούρα του ευτραφούς και συμπαθή Άγιου Βασίλη με τα δώρα, τα πλούσια λευκά γένια, την κόκκινη στολή με τον σκούφο, είναι μια καθαρά αμερικάνικη επινόηση.
Θα πουν αμέσως πολλοί, «ναι, το ξέρουμε, η εικόνα αυτή δημιουργήθηκε στα πλαίσια μιας διαφήμισης της Coca-Cola, το 1931».
Βασικά, δεν είναι ακριβώς έτσι. Όντως η κλασσική εικόνα του Άι Βασίλη, που όλοι γνωρίζουμε σήμερα, έγινε διάσημη απ’ την Coca-Cola, αλλά δεν την πρωτοδημιούργησε αυτή.
Τα «πρωτεία» φαίνεται ν’ ανήκουν στην, επίσης αμερικανική εταιρεία, White Rock Beverages, η οποία χρησιμοποίησε την εικόνα αυτή, σε μια διαφήμιση μεταλλικού νερού, το 1915.
Μαρτυρούνται δε, και παλαιότερες αναφορές, σύμφωνα με τις οποίες, η συγκεκριμένη εικόνα

Η Γέννηση στη Βυζαντινή Τέχνη

«Ο Αγιορείτης καλόγερος Ιωνάς είναι στο κελί του και ζωγραφίζει τη Γέννηση του Κυρίου. Τι ησυχία! Ακούγεται μόνο το κομπολόγι δύο άλλων καλόγερων που, καθισμένοι σε χαμηλά σκαμνιά, περνούν τις ατελείωτες ώρες των κοιτάζοντας το πινέλο του ζωγράφου ν' ανασταίνει με υπομονή τη θεία ιστορία. Μα, μόλις ο Ιωνάς άρχισε να χρωματίζει έξω από τη σπηλιά της Βηθλεέμ τον μικρό βοσκό που κάθεται σε βράχο και παίζει φλογέρα στα πρόβατα του, έξαφνα θυμήθηκε τον εχθρό του... Το αίμα του ανέβηκε στο κεφάλι. Θυμήθηκε τον Καυσοκαλυβίτη αγιογράφο Αμβρόσιο, που ζωγραφίζει συχνά τη Γέννηση εντελώς αλλιώτικα, με αλλόκοτα πρόσωπα και ζώα πολλά, σαν τους Ευρωπαίους. Δεν τον υποφέρει αυτόν τον άνθρωπο... Τ ήταν τώρα δα, στην ησυχία της δουλειάς του, να τον θυμηθεί; Ερεθισμένος, άρχισε να μιλεί γι' αυτόν ενώ ζωγράφιζε. »Τα πατροπαράδοτα, έλεγε στους άλλους, σκυμμένος στην εικόνα του, εμείς οι εικονογράφοι έχομε καθήκον να τα κρατούμε, επειδή από μας οι πιστοί βλέπουν τα μυστήρια της Ορθοδοξίας. Μολαταύτα επούλησε προχτές ο Αμβρόσιος δια την Τήνο μια Γέννηση με δυο τσοπάνους που παίζουν όργανα με ασκιά. Ακούτε; Με τρεις σκύλους εις το ποίμνιο! Και κοντά στ' άλλα κ' ένα μαύρο κατσίκι, που πηγαίνει και τρώγει κλαράκι απ' το χέρι του Ιωσήφ. Αν γίνεται αυτό ποτέ! Κ' έπειτα, προς τι το λουτρόν του βρέφους; Τι πράγματα είναι αυτά; Πώς βρέθηκεν εκεί η γυναίκα που το βυθίζει στο νερό; Ο Χριστός εγεννήθη εις τον αχερώνα και ως μόνη περιποίησιν έλαβε τα χνώτα των ζώων πού έσκυβαν και τον εζέσταναν. Τούτο πρέπει να παραστήσει ο άξιος ορθόδοξος ζωγράφος! Όχι τους ξενισμούς των Ιταλών και των Ρώσων...»


Έτσι άρχιζε ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου το διήγημα του «Θεία τιμωρία», θίγοντας ένα πολύ σοβαρό ζήτημα της Ορθόδοξης εικονογραφίας γενικότερα και της αναφερομένης στην παράσταση της Γέννησης του Χριστού ειδικότερα. Αυτοί οι ξενισμοί για τους οποίους κάνει λόγο ο καλόγερος, συχνά διαπότισαν την Ορθόδοξη αγιογραφία απομακρύνοντας την, μάλλον ασυνείδητα, από το δόγμα. Όμως όπως έχει παρατηρήσει ο Λ. Ουσπένσκι, η εικόνα της Γέννησης δεν χρησιμεύει για την παράσταση κάποιου κειμένου που αναφέρεται στο γεγονός αυτό. Βασίζεται στην Αγία Γραφή και την Ιερή Παράδοση και αποκαλύπτει το δογματικό περιεχόμενο και το νόημα της Γέννησης στο σύνολο της.

Η Αγία Γραφή και πιο συγκεκριμένα το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον περιγράφει τη Γέννηση, ως εξής (κεφ. Β. 7 - 16):
«Και έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον, και εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινεν αυτόν εν τη φάτνη διότι ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι. Και ποιμένες ήσαν εν τη χώρα τη αυτή αγραυλούντες και φυλάσσοντες φύλακας της νυκτός επί την ποίμνην αυτών και ιδού άγγελος Κυρίου επέστη αυτοίς και δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αυτούς, και εφοβήθησαν φόβον μέγαν• και είπεν αυτοίς ο άγγελος, μη φοβείσθε ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ, ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ, ος εστί Χριστός Κύριος, εν πόλει Δαυίδ και τούτο υμίν το σημείον ευρήσετε βρέφος εσπαργανωμένον, κείμενον εν φάτνη και εξαίφνης εγένετο συν τω αγγέλω πλήθος στρατιάς ουρανίου αινούντων τον Θεόν και λεγόντων δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία και εγένετο ως απήλθαν απ' αυτών εις τον ουρανόν οι άγγελοι, και οι άνθρωποι οι ποιμένες είπον προς αλλήλους διέλθωμεν δη έως Βηθλεέμ και ίδωμεν το ρήμα τούτο το γεγονός, ο Κύριος εγνώρισεν ημίν. Και ήλθον σπεύσαντες, και ανεύρον την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος κείμενον εν τη φάτνη».
Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο συμπληρώνει την εικόνα (κεφ. Β, 9 - 11): «και ιδού ο αστήρ ον είδον εν τη ανατολή προήγεν αυτούς, έως ελθών έστη επάνω ου ην το παιδίον• ιδόντες δε τον αστέρα εχάρησαν χαράν μεγάλην σφόδρα, και ελθόντες εις την οικίαν είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού, και πεσόντες προσεκύνησαν αυτώ και ανοίξαντες τους θησαυρούς αυτών προσήνεγκαν αυτώ δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν».

Τα δύο Ευαγγέλια αναφέρουν, λοιπόν, ρητά τη φάτνη, τους ποιμένες, τους μάγους, τους αγγέλους, το αστέρι. Λείπει απ' τις περιγραφές το σπήλαιο, πού απαντά αργότερα στα κοντάκια, τους ύμνους ή τα τροπάρια, όπως το περίφημο «Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει», ή το λιγότερο γνωστό: «Σήμερον τίκτει η Παρθένος τον Ποιητήν του παντός. Εδέμ προσφέρει σπήλαιον, και αστήρ μηνύει Χριστόν, τον Ήλιον τοις εν σκότει. Μετά δώρων Μάγοι προσεκύνησαν, πίστει φωτιζόμενοι και Ποιμένες είδον το θαύμα, Αγγέλων ανυμνούντων και λεγόντων Δόξα εν υψίστοις Θεώ».

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΝ ....ΟΙ ΚΑΛΙΚΑΤΖΑΡΟΙ

Λέγανε οι γιαγιάδες τα παλιά χρόνια στα εγγονάκια τους για να κάθονται ήσυχα ότι κάθε νύχτα του Δωδεκαήμερου στους δρόμους του χωριού και στα χαλάσματα κυκλοφορούν οι τρομεροί Καλικάντζαροι!

Μα τι ήταν αυτοί οι καλικάντζαροι; Όπως λοιπόν έλεγαν οι παλιές γιαγιάδες, ήταν αερικά, ξωτικά.

Η πιο δημοφιλής κατηγορία όντων της λαϊκής μας παράδοσης είναι αναμφίβολα οι καλικάντζαροι. Η φαντασία του λαού μας σχετικά με το πώς είναι αυτά τα όντα οργιάζει.

Η αρχή των μύθων που είναι σχετικοί με τους καλικάντζαρους βρίσκεται στα πολύ παλιά χρόνια. Οι Αρχαίοι πίστευαν πως όταν οι ψυχές έβρισκαν την πόρτα του Άδη ανοιχτή, ανέβαιναν στον απάνω κόσμο και τριγύριζαν παντού, χωρίς έλεγχο και περιορισμούς.

ΠΑΛΙΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ( ΞΕΝΕΣ)

MORE

ΣΚΟΡΠΙΟΣ ( ΖΩΔΙΟ ΚΑΙ ΩΡΟΣΚΟΠΟΣ ) ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ

Ὁ Σκορπιός

17 Νοεμβρίου - 15 Δεκεμβρίου

Οὐρανομετρικὴ διέλευσις: 23 Νοεμβρίου - 17 Δεκεμβρίου Στοιχεῖον (Τρίγωνον): Ὕδωρ Χρῶμα: Ἅλικον, αἱματόχρουν Τριγωνοκράτορες Ὕδατος: ἡμέρας Ἀφροδίτη, νυκτὸς Ἄρης, ἐπίκοινος ἡ Σελήνη Οἶκος: Ἄρεως (νυκτερινός) Ὕψωμα: - / Ταπείνωμα: Σελήνης εἰς 3° Πρόσωπα Δεκανῶν: Ἄρης/1ος, Ἣλιος/2ος, Ἀφροδίτη/3ος Ὅρια: 1° - 7° Ἄρης, 8° - 11° Ἀφροδίτη, 12° - 19° Ἑρμῆς, 20° - 24° Δίας, 25° - 30° Κρόνος (κατὰ Ἡφαιστ./Αἰγυπτίους) 1° - 6° Ἄρης, 7° - 13° Ἀφροδίτη, 14° - 21° Δίας, 22° - 27° Ἑρμῆς, 28° - 30° Κρόνος (κατὰ Πτολεμαῖον) Βοτάνη: ἀρτεμισία Λαμπραὶ μοῖραι: 7°, 10°, 14°, 20°, 30° Κληίδαι Λέξεις: φθινοπωρινό, ἡμερινό, ὑποτακτικόν, χερσαῖον, σπαστικόν, ἄφωνον, φολιδωτὸν, Ἀνατομία: Τὸ αἰδοῖον / Ὁ φαλλός Ὁ Σκορπιὸς ἐφορεύεται ἀπὸ τὸν θεὸν Ἄρην

Τὸ τοῦ Σκορπιοῦ Ἄστρον ἔλαβε τὸ ὄνομά του ὑπὸ τοῦ τεραστίου σκορπιοῦ ὅστις ἔδηξε τὸν Ὠρίωνα.

Ὁ Ὠρίων οὗτος ἐστὶ γίγας ὡραῖος, υἱὸς τοῦ Ποσειδῶνος μετὰ τῆς τοῦ Μίνωος θυγατρὸς Εὐρυάλης. Ἀπὸ τὸν πατέρα του ἔλαβε τὸ χάρισμα τοῦ ἐφ’ ὕδατος περιπατείν. Ὑπερέχει κατὰ τήν δύναμιν καὶ τὸ μέγεθος ὅλων τῶν ἡρώων, φέρεται δὲ κτίζων ἔργα σπουδαῖα. Ὁ Ἡσίοδος ἀναφέρει πὼς ὅταν ἡ θάλασσα ἐπεξετάθη μεταξὺ τῆς Σικελίας καὶ τῆς ἠπειρωτικῆς χώρας τῆς Ἰταλίας, ὁ Ὠρίων ἔκτισε τὸ κατὰ τὴν Πελωρίδα κείμενον ἀκρωτήριον καὶ ἐδημιούργησε ἐπίσης τὸ τέμενος τοῦ Ποσειδῶνος, τὸ ἰδιαιτέρως τιμηθὲν ὑπὸ τῶν ἐκεῖ κατοίκων. Ἡ πιὸ γνωστὴ ἱστορία του εἶναι ἡ τῆς ἀντιπαραθέσεώς του πρὸς τὸν Οἰνοπίωνα, βασιλέα τῆς Χίου.

Ὁ Ὠρίων ἅμα τῇ ελεύσει του εἰς Χῖον, μεθᾷ καὶ προσβάλλει τὴν τοῦ βασιλέως θυγατέρα, Μερόπη. Ὁ Οἰνοπίων θυμωθεὶς σφοδρῶς τυφλώνει τὸν Ὠρίωνα ἐν τῇ ὑπνώσει του. Συμφώνως ἐκδοχῆς ἑτέρας, ὁ μὲν Ὠρίων ἐπιχειρεῖ τὴν Μερόπη ἀποπλανήσειν, ὁ δὲ Οἰνοπίων τὸν μεθᾷ μέχρι ὑπνώσεως· κατόπιν τὸν τυφλώνει καὶ τὸν ἀποπέμπει τῆς νήσου.

Ὁ Ὠρίων ἔρχεται περιπλανώμενος εἰς Λῆμνον ὅπου συναντᾷ τὸν Ἥφαιστον. Ἐλεήσας ὁ θεὸς τὸν Ὠρίωνα, τοῦ προσφέρει τὸν οἰκέτην του, Κηδαλίωνα, ὠς ὁδηγόν. Ὁ γίγας τὸν καθίζει ἐπὶ τῶν ὤμων του καὶ ὁ Κηδαλίων τὸν κατευθύνει ἐν ταῖς ὁδοῖς. Οὕτως μετέρχεται πρὸς ἀνατολὰς καὶ συναντώντας τὸν Ἥλιον, θεραπεύεται. Ἔχοντας ἀνακτήσει τὴν ὅρασίν του, ἐπιστρέφει πρὸς τιμωρίαν τὸν Οἰνοπίωνος, τὸν ὁποῖον ὅμως οἱ πολίτες κρύβουσιν ὑπὸ τῆς χθονός.

Ὁ Ὠρίων παραιτεῖται τῆς ἀναζητήσεως καὶ ἔρχεται εἰς Κρήτην, ὅπου περὶ τὰς θήρας διάγει κυνηγετῶν, τῆς Ἀρτέμιδος παρούσης καὶ τῆς Λητοῦς. Παρασύρεται ὅμως καὶ μίαν ἡμέραν ἐκαυχάται πὼς δὲν ἐστὶ θηρίον ἀπὸ τὰ τῆς Γαίας ἁπάσης, τὸ ὁποῖον οὗ δύναται οὗτος καταβάλλειν. Θυμώνοντας μαζὶ του ἡ Γαῖα πέμπει ἐναντίον του ἔναν τεράστιον σκορπιόν· πληγεῖς ἀπὸ τὸ κεντρὶ του ὁ Ὠρίων χάνεται. Ὁ Ζεὺς ἀξιωθεὶς ὑπὸ τῆς Ἀρτέμιδος καὶ τῆς Λητοῦς, τὸν θέτει μεταξὺ τῶν ἄστρων διὰ τὴν ἀνδρείαν του καθὼς καὶ τὸν Σκορπιόν ὠς σημεῖον μνήμης αὐτοῦ καὶ τῆς πράξεως.

Κατ’ ἄλλους μύθους ὁ Σκορπιός προκαλεῖ τὸ ἀφηνίασμα τῶν ἡλιακῶν ἵππων, ὅταν τὸ ἅρμα ὑπὸ τὴν ἀπειρίαν τοῦ Φαέθοντος ἠνιόχου ὑψώνεται ὑπερβολικῶς· τότε συναντᾷ τὸν Σκορπιόν. Ὁ ποιητὴς τῶν Ἀστρονομικῶν Μανίλος, τὸν ἀποκαλεὶ "ὅστις ὀπισθόνδε περιπατεῖ" καὶ τὸν χαρακτηρίζει "κεκρυμμένον" ἢ "ἀΐδωτον".

Ἡ οὐρὰ τοῦ Σκορπιοῦ φαίνεται καταλήγουσα εἰς μίαν σκοτεινὴν περιοχὴν τοῦ Γαλαξίου, ἡ ὁποία παλαιοτέρως ἐθεωρεῖτο ἄνοιγμα τοῦ Ἅδου, ἀπὸ τὸν ὁποῖον καὶ ἀναδύεται ὁ Σκορπιός. Οἱ πλησίον τοῦ Σκορπιοῦ ἀστέρες τοῦ Ὄφεως θεωροῦνται σχετικοὶ καὶ μετὰ τοῦ θυελλώδους ἀνέμου. Παρ' Αἰγυπτίοις ἡ ἀκρονύκτιος ἀνατολὴ τοῦ Σκορπιοῦ συνέπιπτε μὲ τὴν ἀρχήν τοῦ πενηνταημέρου δυνατοῦ ἀνέμου Χαμζίν, τοῦ φέροντος σφοδρὰς ἀμμοθύελλας καὶ λοιμούς, ἐγείρει δὲ καὶ τοὺς σκορπιούς τῆς ἐρήμου οἵτινες ξεχῦνονται πρὸς κατοικημένας περιοχάς.

TO ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΔΡΟ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι το πιο διαδεδομένο έθιμο σε όλο τον κόσμο και ο στολισμός του ταυτίζεται με το πνεύμα των ημερών. Από την αρχαιότητα υπήρχε σε όλες τις θρησκείες η παράδοση να στολίζονται δέντρα ή κομμάτια δέντρων.
Η λατρεία των δέντρων

Οι πρόγονοι του Χριστουγεννιάτικου δέντρου μπορούν να αναζητηθούν στα ειδωλολατρικά έθιμα της λατρείας των δέντρων. Οι Βίκινγκς χρησιμοποιούσαν το δέντρο στις τελετές τους ως σύμβολο αναγέννησης που σηματοδοτούσε το τέλος του χειμώνα και τον ερχομό της άνοιξης και της αναγέννησης της μητέρας Φύσης. Στην Αγγλία, όπως και στην Γαλλία, οι Δρυίδες στόλιζαν βελανιδιές με φρούτα και κεριά προς τιμήν των Θεών τους. Οι Αιγύπτιοι, οι Κινέζοι και οι Εβραίοι έφτιαχναν γιρλάντες και στεφάνια από αειθαλή δέντρα ως σύμβολα της αιώνιας ζωής.

O ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ ... ΤΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ 7 ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ?

Ο Κολοσσός της Ρόδου. Όταν έπεσε καταπλάκωσε τριάντα οικείες στο λιμάνι της Ρόδου.

Αναφέραμε σε προηγούμενο σημείωμά μας, για τον Δημήτριο τον Πολιορκητή, που δεν κατόρθωσε να εκπορθήσει τη Ρόδο, αφού ο Διόγνητος με την ευφυΐα του τον ανάγκασε να λύσει την πολιορκία.

Οι πολιορκητές έφυγαν. Άφησαν όμως πίσω τους την τεράστια πολιορκητική μηχανή τους. Αυτή τη μηχανή την εκμεταλλεύτηκαν οι Ρόδιοι. Την τεμάχισαν και την πούλησαν ως μέταλλο.

Τότε οι Ρόδιοι, ενθουσιασμένοι για την ελευθερία τους, με τα χρήματα που έλαβαν από το μέταλλο, αποφάσισαν να τιμήσουν τον προστάτη του νησιού, το θεό Ήλιο.

 Θα κατασκεύαζαν το ομοίωμα ενός άνδρα σε υπερφυσικές διαστάσεις με τη μορφή του ήλιου (ή την ακτινοβολία του ήλιου). 

Την κατασκευή του ανέλαβε ο Χάρης ο Λίνδιος από τη Ρόδο που ήταν μαθητής του Λύσιππου.

Η ΒΑΣΚΑΝΙΑ ( ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΟ ΜΑΤΙ , Η ΓΡΟΥΣΟΥΖΙΑ ) ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ

Με τον όρο βασκανία εννοείται η δυσμενής και ολέθρια ψυχική επίδραση, η οποία εξασκείται τόσο στους ανθρώπους και στα ζώα όσο και στα φυτά αλλά ακόμη και στα αντικείμενα δια του βλέμματος και μόνο από άτομα τα οποία έχουν έμφυτη αυτή τη δύναμη. 

 Πιστεύεται ότι το κακό μάτι ή βασκανία είναι αποτέλεσμα κακόβουλης ή και απλώς ζωώδους μαγνητικής επιδράσεως  η οποία είναι αρκετά ισχυρή σε μερικά άτομα. Με άλλα λόγια η βασκανία δεν είναι τίποτε περισσότερο από την ασυνείδητη εκπομπή σε μεγάλη ένταση χαμηλού μαγνητικού δυναμισμού.  Ο βασκανηστής συνήθως άτομο προικισμένο με ισχυρή θέληση, μπορεί να επιβληθεί μόνον σε άτομα με ασθενή θέληση, σε άσχημη ψυχική κατάσταση, και γενικά πιο αδύναμα. Πιστεύετε ότι άτομα ηθικά, με υγιή ψυχική και πνευματική κατάσταση, που ζούνε έντιμα και σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, δύσκολα ματιάζονται. Βέβαια, ανέκαθεν πιστεύονταν ότι τα άτομα που μπορούσαν να ματιάσουν παρουσίαζαν κάποια συγκεκριμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά π.χ. το πράσινο χρώμα των ματιών και γενικότερα τα ανοικτόχρωμα μάτια, τα μικρά μάτια ή τα σμιχτά φρύδια, ενώ θεωρούνταν ότι οι σαββατογεννημένοι δεν ματιάζονται.

Στην Ελλάδα και ανάλογα με την περιοχή το μάτι θα το συναντήσουμε με διάφορες ονομασίες. Το βάσκαμα ή κακό μάτι στην Θεσσαλία το συναντάμε ως αρμένιασμα, στα Δωδεκάνησα ως ματικό, στην Κρήτη ως λάβωμα, φιαρμός ή θιάρισμα και στη Μάνη ως αποσκασμός.

ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΟΙΡΑ ....

Οι Μοίρες παριστάνονταν, συνήθως, ως τρεις γυναικείες μορφές που κλώθουν. Η κλωστή που κρατούν στα χέρια τους, είναι η ανθρώπινη ζωή· συμβολίζεται έτσι το πόσο μηδαμινή κι ασήμαντη αποδεικνύεται τελικά, αφού κόβεται με το παραμικρό, όπως μια κλωστή. Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ, γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεση, μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα. Η τρίτη Μοίρα, τέλος, η ’τροπος, κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων. Οι Μοίρες είναι επομένως οι δυνάμεις που ευθύνονται για τα καλά και τα κακά της ζωής του κάθε θνητού, από τη γέννηση μέχρι το θάνατό του. Σε κάποιες περιπτώσεις οι άνθρωποι πίστευαν πως δεν ήταν τρεις, αλλά μία ή δύο, όπως, για παράδειγμα, συνέβαινε στο μαντείο των Δελφών, όπου λάτρευαν μόνο τη Μοίρα της Γέννησης και τη Μοίρα του Θανάτου.

Η λέξη "μοίρα" βγαίνει από το ρήμα "μοιράζω", είναι δηλαδή το "μερίδιο" και το "μερτικό", το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά ενός όλου.

Η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ

Μόλις προς το τέλος του έτους 1830 επισημαίνουμε, στην «Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος», την πρώτη εκτέλεση  θανατικής  ποινής («κεφαλικής ποινής»). Συνολικά, τρεις φορές και μόνο τούς δύο τελευταίους μήνες του 1830 βρίσκουμε εκθέσεις εκτελέσεων ([3]), από τις οποίες η πρώτη γίνεται στη Σκόπελο, η δεύ­τερη στην Καλαμάτα και η τρίτη στα Σάλωνα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι οι εκτελέσεις γίνονταν δημόσια, αφού ο μελλοθάνατος εγκλειόταν σε ναό της περιοχής μαζί με ιερέα, για συνεχή εξομολόγηση επί μία ημέρα, μετάνοια και συγχώρηση. Και στις τρεις περιπτώσεις εκτελεστές ήταν τρεις άνδρες της τοπικής φρουράς, που πυροβολούσαν εξ επαφής, ενώ ήταν παρούσες και οι τοπικές αρχές.

Τα αδικήματα, για τα οποία είχε επι­βληθεί η θανατική ποινή, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, σήμερα, σαν ειδεχθή: κλοπή και, κατόπιν, φόνος τριπλός, στην πρώτη περίπτωση, τριπλός φόνος και ληστεία σε πλοίο («φονοπειρατία»), στη δεύτερη περίπτωση, και εξαιρετικά δόλια ανθρωποκτονία και ληστεία, στην τρίτη περίπτωση (με επιβαρυντικό το ότι ο δολοφόνος πήρε μέρος σε συνωμοσία για από­δραση κρατουμένων, μετά τη σύλληψή του). Ο Κυβερνήτης είχε αρνηθεί, και στις τρεις περιπτώσεις, να χορηγήσει χάρη. Από τις σχετικές εκθέσεις, που δημοσιεύθηκαν αυτούσιες στην «Γενική Εφημερίδα», μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η φύση του εγκλήματος και ο παραδειγματισμός ήταν τα αποφασιστικότερα κριτήρια για την τελική επιβολή της θανατικής ποινής.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ = Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

Ὁ Παπαδιαμάντης, ὅπως φαίνεται σὲ ὅλα τὰ ἔργα του, δὲν ἦταν Πνευματικὸς πατέρας καὶ καθοδηγητής, οὔτε ἐξασκοῦσε ποιμαντικὴ σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔπρεπε νὰ καθαρίσουν τὸ παθητικὸ καὶ τὸ λογιστικὸ τῆς ψυχῆς, οὔτε ἦταν δάσκαλος καὶ Ἱεροκήρυκας. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ἐπηρεασθῆ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ὅπως ἐκφραζόταν στὶς κοινότητες τῆς Σκιάθου, τὶς ὁποῖες μποροῦμε νὰ ὀνομάσουμε θεραπευτικές. Στὰ κείμενά του, λοιπόν, περιέγραφε μία κοινωνία ποὺ διαπνεόταν ἀπὸ τοὺς δερματίνους χιτῶνες τῆς φθορᾶς καὶ τῆς θνητότητας, μιὰ κοινωνία ποὺ ζοῦσε μέσα στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐξασκοῦσε τὴν ὑπομονή, τὴν καρτερία, διακατεχόταν ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ ζοῦσε μέσα στὴν λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Παπαδιαμάντης ἦταν «ὁ μεγάλος ζωγράφος τῶν ταπεινῶν», κατὰ τὸν Κωστῆ Παλαμᾶ. Πρόκειται γιὰ ἕνα κλίμα καὶ μία ἀτμόσφαιρα ποὺ καθαρίζει τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὑπάρχουν στοιχεῖα νοερᾶς προσευχῆς, ἀφοῦ πρόκειται γιὰ προσευχὴ ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἕναν βαθὺ πόνο. Καὶ προτιμῶ αὐτὴν τὴν κοινωνία ἀπὸ μερικὲς ἄλλες κοινωνίες ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ πουριτανικὲς ἰδέες μὲ φαντασιώσεις ὑψηλῆς πνευματικῆς ζωῆς.

ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Χριστοφορίδης Περικλής

Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα της Μικράς Ασίας το 1908. Ηθοποιός της σκηνής από το 1924, πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο το 1929, στην ταινία "Μπόρα".
Στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και ίδρυσε δικούς του, και περιόδευσε στον ελληνισμό του εξωτερικού. Παράλληλα ήταν συγγραφέας θεατρικών έργων και κινηματογραφικών σεναρίων και ως ηθοποιός, έκανε μια πλούσια κινηματογραφική καριέρα με τη συμμετοχή του σε περισσότερες από 200 ταινίες.
Μετά τον Λαυρέντη Διανέλλο, είναι ο πιο παραγωγικός ηθοποιός του ελληνικού σινεμά σε αριθμό ταινιών.
Πέθανε το 1983.

πηγή: Multimedia CD-ROM Ελληνικός Κινηματογράφος

Φιλμογραφία (από το 1947 μέχρι το 1973):

"Δωριστί αρμονίες": Το αληθινό πρόσωπο της αρχαίας Σπάρτης Ομιλία του Δημήτρη Λιαντίνη, διάρκειας 47 λεπτών, στο Δημοτικό Θέατρο Σπάρτης στις 31/01/1998.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΓΚΑΚΙ - ΦΩΤΟ-

 

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΠΡΟΪΟΝΤΒΩΝ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΧΘΕΣ

ARTE POVERA - ANASTASIA ELLIAS - OTAN ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΞΕΚΙΝΑΝΕ ΑΠΟ ΕΝΑ ΡΟΛΟ ΧΑΡΤΙ ΥΓΕΙΑΣ !!!

ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΙΧΟΥΣ ΜΕ ΜΥΝΗΜΑΤΑ ΑΓΑΠΗΣ , ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ ΚΛΠ !!!

ΓΙΑΤΙ ΛΕΜΕ .... ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΣΤΑΝΑ

Η φράση αυτή, λέγεται για όσους είναι άτεγκτοι, σκληροί κι αδέκαστοι και φαίνεται να ξεκίνησε από την Μάνη…
Άντρες, γυναίκες και παιδιά της Μάνης, το μόνο επάγγελμα που ήξεραν να κάνουν στα παλιά τα χρόνια, ήταν τα όπλα. Για τα χωριά τους δεν έλεγαν, ότι έχουν τόσους κατοίκους, παρά τόσα τουφέκια…
Κανένας κατακτητής δεν πάτησε εκεί το πόδι του, ούτε οι Φράγκοι ούτε οι Αλβανοί. Ο ίδιος ο Ιμπραήμ, που έκαψε την Πελοπόννησο, μόνο τη Μάνη δεν μπόρεσε να πάρει.
Στα 1826 προσπάθησε να τους ξεγελάσει. Χώρισε στα δύο τον στρατό του και τράβηξε τους Μανιάτες προς τον Αλμυρό, ενώ η άλλη φάλαγγά του -από τον όρμο του Δηρού- ανέβηκε στα έρημα χωριά τους, αλλά τα γυναικόπαιδα, που βρέθηκαν εκεί, τους έδιωξαν με πέτρες και δρεπάνια

Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ

Ο Θεσμός των μνημόσυνων είναι παλαιός. Οι Πλαταιείς ανελάμβαναν την υποχρέωση να κάνουν μνημόσυνα στους νεκρούς του πολέμου, που ήταν θαμμένοι στη γη τους, κάθε χρόνο. Πληροφορίες έχουμε από τον Ισαίο όπου γίνεται λόγος για εννιάμερα. Ο ίδιος μιλάει για μνημόσυνα τρίμερα και εννιάμερα και παρατηρεί μάλιστα πως στοίχιζαν ακριβά. Ο Αισχίνης και ο Λυσίας κάνουν επίσης λόγο για εννιάμερα. Στα μνημόσυνα μοίραζαν την «μελιτούττο» που ήταν ένα είδος ψυχόπιττας. Στη βυζαντινή εποχή βεβαιώνει ο Κουκουλές ότι τα μνημόσυνα γίνονταν κανονικά σύμφωνα με την αρχαία αλλά και την ιουδαϊκή παράδοση. Στην εποχή μας τα μνημόσυνα εξακολουθούν να γίνονται και ανάλογα με το χρόνο που τελούνται διακρίνονται σε Τρίμερα ή τρίτα, Εννιάμερα, Σαράντα, Τρίμηνα,

ΟΔ.ΕΛΥΤΗΣ - Aσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας: (1945)

1 Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος, που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός, καθώς εχιόνιζε απ' το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας, κι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες, εκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου και μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό, που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε μα όλος ο κόπος τ' ουρανού, όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα πρωί στα πόδια του βουνού, τώρα, σαν από στεναγμό θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει, τώρα, η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκκαλιάρικα, πιάνει και σβήνει ένα-ένα τα λουλούδια επάνω της, μες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν από λιμό χαράς κοίτουνται τα τραγούδια βράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά κόβουνε σιωπιλοί της ερημιάς τον άρτο.

ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Πάνου Καίτη

 

Η Καίτη Πάνου υπήρξε μια από τις δημοφιλέστερες εν ζενί του ελληνικού κινηματογράφου. Γεννήθηκε στον Πύργο Βουλγαρίας το 1927, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα όπου έκανε τις πρώτες εμφανίσεις της στο παιδικό θέατρο. Σπούδασε κλασικό μπαλέτο.

Το 1943 ξεκίνησε στο σινεμά με την ταινία Η Φωνή της Καρδιάς, πλάϊ στον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Στην πρώτη φάση της καριέρας της συμμετείχε σε 6 σημαντικές ταινίες: Η Φωνή της Καρδιάς (1943), Η Βίλλα με τα Νούφαρα (1945), 100000 Λίρες (1948), Άννα Ροδίτη (1948), Το Παιδί μου Πρέπει να Ζήσει (1951) και ο Δρόμος με τις Ακακίες (1954).

ΜΙΚΡΟ ..... ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤO