ΜΠΟΥΚΑΛΙΑ ΓΙΑ ΑΡΩΜΑΤΑ ΤΟΥ 18ου ΑΙΩΝΑ – ΕΡΓΑ ΤΕΧΝΗΣ –

H ΠΟΡΣΕΛΑΝΗ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΑΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΟΛΩΝΙΕΣ  ΜΕΤΑ ΤΟΝ 18 ο ΑΙΩΝα. ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝ ΤΟ ΓΥΑΛΙ.
ΒΑΣΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ  ΜΠΟΥΚΑΛΙΩΝ ΓΙΑ ΑΡΩΜΑΤΑ ΠΟΡΣΕΛΑΝΗΣ ΗΤΑΝ  Chelsea Porcelain Factory -ΠΟΥ ΕΘΕΣΕ ΣΕ KΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΗΣ ΠΡΟΪΟΝ  ΤΟ 1745

(περισσότερα…)

ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΟΙ ΝΥΜΦΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ

Νύμφες, θεότητες και τελετουργίες εξαγνισμού, είναι σύμφυτες με την ιδιαίτερη θέση που κατείχε και κατέχει διαχρονικά το νερό από αρχαιοτάτων χρόνων στην καθημερινή ζωή των προγόνων μας, αλλά και ευρύτερα.

Αξίζει  μια αναδρομή στο μακρινό παρελθόν, στους θρύλους και τους μύθους χιλιάδων χρόνων, που έχουν καταγραφεί και αποτελούν το αντικείμενο της έρευνας νεώτερων επιστημόνων, οι οποίοι επιχειρούν να ρίξουν άπλετο φως στα μυστήρια και τις δοξασίες του μακρινού παρελθόντος. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι οι αρχαίες πόλεις της περιοχής μας, αλλά και του ευρύτερου ελλαδικού χώρου, κτίζονταν κοντά σε ποτάμια, λίμνες και πηγές ή σε απόσταση αναπνοής από την θάλασσα, αναπτύσσοντας αξιοσημείωτη πορεία. Οι ιστορίες για τις νύμφες και τα ξωτικά του νερού, που κυριαρχούν στις αφηγήσεις των προγενέστερων, αναζητούν, κατά συνέπεια, τις ρίζες τους στο χρόνο και αναδεικνύουν άγνωστες πηγές πληροφοριών.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι οι θεοποιημένοι ποταμοί της αρχαιότητας υποδέχονταν τελετές μύησης και συναφή έθιμα. Η κάθαρση με κατάδυση στα ύδατά τους έγινε στο πέρασμα των αιώνων τελετουργικό βάπτισμα, υποδηλώνοντας την αναγέννηση του πιστού. Το νερό δεν συνδέθηκε, κατά συνέπεια, μόνο με την υγιεινή και την περιποίηση του σώματος, αλλά αποτέλεσε βασικό στοιχείο θρησκευτικών τελετουργιών.

28 ΠΑΛΙΕΣ ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ( ΞΕΝΕΣ) ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

23 ΠΑΣΧΑΛΙΑΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ( ΞΕΝΕΣ) ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΣΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ  ΦΑΙΝΕΤΑΙ Η ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ






(περισσότερα…)

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ - Η ΑΜΒΡΟΣΙΑ Η ΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Οι αρχαίοι Έλληνες δίνοντας στους θεούς τους ανθρώπινα χαρακτηριστικά, συμπεριέλαβαν τις ιδιότητες, τα προτερήματα και τις αδυναμίες των ανθρώπων. Κι έτσι θεώρησαν φυσικό να έχουν και την ανάγκη της τροφής. Η διαφορά μόνον είναι ότι η για τους Θεούς προορισμένη τροφή τους εξασφάλιζε την αθανασία και γι’ αυτό απαγορεύονταν αυστηρά η χρησιμοποίηση της θείας τροφής από τους κοινούς θνητούς.

Η ΑΜΒΡΟΣΙΑ ΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Η αμβροσία ήταν η τροφή των Θεών, όπως το νέκταρ υπήρξε το ποτό αυτών. Πριν βρεθεί η αμβροσία, οι Θεοί οσφραίνονταν μόνον την κνίσα των θυμάτων. Αρχικά, η τροφή αυτή εμφανίστηκε κατά την γέννηση του Διός, ρέουσα από το κέρας της Αμάλθειας. Κατά το έπος της Οδύσσειας, οι Πελείες έφεραν την αμβροσία στον πατέρα Δία˙μέσα στις Πλαγκτές όπου μία από αυτές πάντοτε χάνεται, αλλά ο Ζευς πλάθει άλλη προς αντικατάσταση αυτής:

«Και ουδέ πουλί ταίς προσπερνά, αλλ’ ουδέ η περιστέραις

οπού του Δία του πατρός την αμβροσία φέρων˙

ως και απ’ αυταίς κάθε φοράν η γλυστρή πέτρ’ αρπάζει˙

αλλά να κλεισ’ ο αριθμός στέλνει ο πατέρας άλλην»

(Οδυσ. Μ, 62 –65).

Κατά την ποιήτρια Μυρώ την Βυζαντία, την αμβροσία κόμισαν στον Δία, όταν ήταν παιδί στην Κρήτη, οι Πελειάδες, το δε νέκταρ αετοί και ο Ζευς, νικώντας τον πατέρα του, τον αετό εποίησε αθάνατο και τον πήρε στον ουρανό, εκείνους κατέστησε προπομπούς του θέρους και του χειμώνος. Κατ’ άλλο μύθο, μνημονευόμενο από τον Πρόκλο, η Δήμητραπαρασκεύαζε την αμβροσία και το νέκταρ για τους αθανάτους.

Η ΑΜΒΡΟΣΙΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ

Αρχικά η αμβροσία δήλωνε την αθανασία και την μεταχειρίζονταν αντ’ αυτής. Πίστευαν ότι όπως ο άνθρωπος ζει από την τροφή, έτσι και οι Θεοί διατηρούνταν αθάνατοι μέσω της αμβροσίας.

Εν τούτοις, μέσω της αμβροσία και οι κοινοί θνητοί κατέστησαν αθάνατοι. Με αυτό τον τρόπο, η Αφροδίτη κατέστησε δια της αμβροσίας αθάνατη τη Βερενίκη:

ΑΙΓΙΝΑ - Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΑΦΑΙΑΣ

O Ναός της (Αθηνάς) Αφαίας βρίσκεται στην Αίγινα, στο ιερό αφιερωμένο στην ομώνυμη θεότητα. Βρίσκεται σε ύψος 160 μέτρων στην ανατολική πλευρά του νησιού. Το ιερό επίσης βρίσκεται 29 περίπου χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Ακρόπολης των Αθηνών.

Η θεότητα ταυτίζεται με την κρητική Δίκτυννα ή Βριτόμαρτη. Σύμφωνα με μια σύμπτυξη μύθων από την ελληνική μυθολογία, ο βασιλιάς της Κρήτης Μίνως ερωτεύθηκε τη Βριτόμαρτη και την κυνηγούσε και εκείνη για να γλιτώσει έπεσε στη θάλασσα. Την έσωσαν όμως ψαράδες που τη μετέφεραν στην Αίγινα, αλλά κι εκεί την κυνηγούσε ένας από αυτούς. Κατέφυγε λοιπόν στο ιερό άλσος της Άρτεμις και εξαφανίστηκε με τη βοήθεια της θεάς. Σίγουρη είναι η σχέση της με την Άρτεμις, καθώς αλλού αναφέρεται η Βριτόμαρτις ως νύμφη, κόρη της, ενώ η ίδια η Άρτεμις έχει τα λατρευτικά ονόματα Αφαία, Βριτόμαρτη, Δίκτυννα[2].

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ -20 ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ 1922 - ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ( Ο ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ )

Ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1922 και «έφυγε» στα 66 του χρόνια, ξημερώματα Κυριακής στις 30 Οκτωβρίου του 1988. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μεταξουργείο.
Ο πατέρας του καταγόταν από την Αρκαδία, ήταν εύπορος μεγαλέμπορος που πτώχευσε λόγω του πολέμου. Η μητέρα του, Βασιλική Κοντοπούλου, ήταν Αθηναία. Από τα τέσσερα αδέρφια του, τα δύο ήταν καλλιτέχνες. Ο Μίμης, μουσικός της Λυρικής, ο Αλέκος, επιτυχημένος ηθοποιός του θεάτρου και κινηματογράφου, που πέθανε το 1980 κι αυτός από την ίδια πάθηση με τον ποιητή, ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής. Το 1934 εγγράφεται στο 9ο Γυμνάσιο στην πλατεία Κουμουνδούρου, κοντά στο πατρικό του σπίτι στην οδό Λεωνίδου. Το 1940 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας. Δεν θα τελειώσει όμως ποτέ, καθώς αφιερώνεται στην Αντίσταση από τις τάξεις ΕΠΟΝ. Το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ αργότερα κι ενώ είναι εξόριστος στην Μακρόνησο (1951), χάνει και τη μητέρα του.

Το Ερεχθείο και οι μύθοι γύρω απο τον ναό

Το Ερεχθείο είναι από τους πιο ιδιόρρυθμους ναούς της ελληνικής αρχαιότητας. Η ονομασία του, που παραπέμπει στο μυθικό βασιλιά της Αθήνας Ερεχθέα, είναι μεταγενέστερη και αναφέρεται μόνο στον Παυσανία (έστι δε και οίκημα Ερεχθείον καλούμενον, 1, 26,5) και στον Πλούταρχο (843Ε). Παλαιότερα ήταν γνωστός με την ονομασία ο νεώς ο αρχαίος της Αθηνάς ή απλούστερα ο αρχαίος νεώς ή περιφραστικά ο νεώς ο εν πόλει εν ω το αρχαίον άγαλμα, αφού κτίστηκε στη θέση του παλαιότερου ναού της Αθηνάς.

Προβληματική παραμένει η χρονολόγηση του ναού. Υπάρχουν δύο διαφορετικές απόψεις. Σύμφωνα με την πρώτη ο ναός κτίστηκε κατά τη διάρκεια του πελοποννησιακού πολέμου, ανάμεσα στο 421 με 406 π.Χ., με μια πιθανή διακοπή γύρω στο 413 π.Χ. εξαιτίας της ήττας στη Σικελική Εκστρατεία. Σύμφωνα με τη δεύτερη άποψη που τη διατύπωσε ο W. Dorpfeld, η ανέγερση ξεκίνησε ανάμεσα στο 438 - 431 π.Χ. Ο ναός αποτελούσε μέρος του οικοδομικού προγράμματος του Περικλή, μαζί με τον Παρθενώνα και τα Προπύλαια, με πιθανό αρχιτέκτονα τον Μνησικλή.

Από μια επιγραφή που βρέθηκε στην Ακρόπολη πληροφορούμαστε ότι κατά την επανάληψη των εργασιών αρχιτέκτονας την πρώτη χρονιά ήταν κάποιος Φιλοκλής, που αντικαταστάθηκε τη δεύτερη χρονιά από τον Αρχίλοχο. Η ιδιορρυθμία του ναού οφείλεται στο σχήμα του που είναι διαφορετικό από το συνηθισμένο σχήμα των αρχαίων ναών και οφείλεται:
α) στην ανωμαλία του εδάφους, μια και το έδαφος δεν ήταν επίπεδο,
β) στο γεγονός ότι στο κτίριο έπρεπε να συμπεριληφθούν οι παλαιότερες λατρείες,
γ) οι μυστηριακού χαρακτήρα λατρείες που τελούνταν επέβαλαν μια εντελώς διαφορετική μορφή κτιρίου.

Ο ναός αρχικά ήταν αφιερωμένος στη λατρεία των δύο κύριων θεοτήτων της Αττικής, της Αθηνάς και του Ποσειδώνα (θεοί σύνναοι). Ο Ποσειδώνας, άγνωστο σε ποια χρονική στιγμή, ταυτίστηκε με τον Ερεχθέα. Υπήρχαν βωμοί για τον Ήφαιστο, τον Βούτο, ενώ εδώ κατοικούσε και ο "οικουρός όφις". Το κτίριο στην αρχή πρέπει να ήταν χωρισμένο σε δύο μέρη, ένα ανατολικό και ένα δυτικό. Η αρχική διαίρεση του ναού δε μας είναι γνωστή, εξαιτίας των αλλεπάλληλων μετατροπών στο πέρασμα των χρόνων.

16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1834 - ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΩΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΛΑΠΟΥΤΑ

Κολοκοτρώνης Θεόδωρος - Η δίκη

---

  

Προσωπογραφία Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, έργο του Karl Krazeisen, 1828.

 Σαν σήμερα, στις 16 Απριλίου του 1834, ξεκίνησε η δίκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και του Δημήτριου Πλαπούτα με την κατηγορία της συνωμοσίας εναντίον του βασιλιά Όθωνα. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που φυλακίστηκε. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του είχαν συλληφθεί και φυλακιστεί στο Ναύπλιο.

Η δίωξη και καταδίκη σε θάνατο του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη και του συντρόφου του αγωνιστή Δημητρίου Πλαπούτα, που συγκλόνισε το πανελλήνιο στη διετία 1833-1834, οφείλεται κυρίως σε τρεις παράγοντες. Ο πρώτος και γενικότερος, που ιδιαίτερα έχει προβληθεί από τους ιστορικούς, προερχόταν από την απολυταρχική διακυβέρνηση της βαυαροκρατίας και ειδικότερα την Αντιβασιλεία, που καταδυνάστευε το λαό προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις, λαϊκό ξεσηκωμό, προς αντιμετώπιση του οποίου και προς εκφοβισμό των λαϊκών στρωμάτων εισή­γαγε τελικά σε δίκη – παρωδία και καταδίκασε σε θάνατο το λαοφιλέστερο ηγέτη του Αγώνα, το θρυ­λικό Γέρο του Μοριά. Είναι βέβαια αληθές ότι οι θεσμοί που εισήγαγε η Αντιβασιλεία μακροπρόθεσμα ωφέλησαν τον τόπο, ο απόλυτος και σκληρός όμως τρόπος που θέλησε να τους επιβάλει, σε σχέ­ση με την υφιστάμενη τότε κατάσταση στην Ελλά­δα, ήταν εκτός τόπου και χρόνου και έβλαψε τη χώρα.

Έλεγε για την Αντιβασιλεία ο Γέρος του Μο­ριά με τη γνωστή θυμοσοφία του, προσπαθώντας να διασκεδάσει μάλλον τη λαϊκή αντίδραση παρά να την προκαλέσει: «τα παπούτσια του Χατζη-Πέτρου (που ήταν γίγας) θέλουν να τα βάλουν στα πόδια του Λόντου (που ήταν νάνος)». Ήλπιζαν λοιπόν οι Βαυαροί ότι θα εκφοβίσουν το λαό αποκεφαλίζοντας το λαοφιλέστερο ηγέτη της Επανάστασης.

Μινωίτες: ειρηνικοί ή πολεμοχαρείς ;

Σύμφωνα με νέα έρευνα, ο πολιτισμός που έγινε διάσημος από το μύθο του Μινώταυρου ήταν τόσο πολεμοχαρής όσο και ο ταύρος που αποτελούσε το σύμβολό τους.

Μέχρι σήμερα υπήρχε η πεποίθηση ότι οι αρχαίοι άνθρωποι της Κρήτης, γνωστοί και ως Μινωίτες, ήταν ειρηνιστές. Η άποψη αυτή έχει γίνει πιο περίπλοκη τα τελευταία χρόνια, αλλά τώρα ο αρχαιολόγος Barry Molloy από το πανεπιστήμιο του Sheffield δηλώνει ότι ο πόλεμος δεν αποτελούσε απλά μόνο ένα μέρος της μινωικής κοινωνίας – ήταν ένα καθοριστικό μέρος της.

«Οι ιδεολογίες του πολέμου φαίνεται να είχαν διαποτίσει τη θρησκεία, την τέχνη, τη βιομηχανία, την πολιτική και το εμπόριο και οι κοινωνικές πρακτικές που περιβάλλουν τις πολεμικές παραδόσεις ήταν αποδεδειγμένα ένα σημαντικό μέρος του πώς αυτή η κοινωνία εξελίχθηκε και πώς οι ίδιοι έβλεπαν τους εαυτούς τους», δηλώνει ο Molloy.

Οι αρχαίοι Μινωίτες

Ο Θησέας σκοτώνει τον Μινώταυρο
σε αγγείο του 6ου αιώνα π.Χ..

Η Κρήτη είναι το μεγαλύτερο ελληνικό νησί με χιλιάδες χρόνια πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένων των Μινωιτών, που κυριάρχησαν κατά τη διάρκεια της Εποχής του Χαλκού, μεταξύ 2700 π.Χ. περίπου και 1420 π.Χ. Η πτώση τους μπορεί να οφείλεται στην ισχυρή έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, το οποίο βάση γεωλογικών στοιχείων φαίνεται να εκρήγνυται περίπου την ίδια χρονική περίοδο.

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ - ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ

 

Σε μια εποχή που η τυπογραφία άνηκε ακόμη στο μακρινό μέλλον, τα χειρόγραφα αποτελούσαν το μοναδικό τρόπο για να διασωθούν οι αρχαίες γνώσεις στο διηνεκές.
Στο Μεσαίωνα, μια εποχή σκοταδισμού και θρησκευτικού φανατισμού, ορισμένα μοναστήρια λειτούργησαν –σε πείσμα της... κατεστημένης θεοκρατικής αντίληψης– και ως «κιβωτοί γνώσεων» διαφυλάσσοντας τα αρχαία κείμενα με τη μορφή χειρογράφων.
Τα χειρόγραφα αυτά αντιγράφονταν από μοναχούς μέσα στο ημίφως των μοναστηριακών εργαστηρίων, στα περίφημα καλλιγραφεία. Τα περισσότερα αρχαιοελληνικά κείμενα που διασώθηκαν ως τις μέρες μας, είναι αποτέλεσμα των ακατάπαυστων αντιγραφών, που γίνονταν σ’ αυτά τα εργαστήρια από ορισμένους γενναίους μοναχούς.
Μοναχούς που έβαζαν σε κίνδυνο ακόμη και τη ζωή τους προκειμένου να διαφυλάξουν τις αρχαίες γνώσεις, που για κάποιους φανατικούς χριστιανούς θεωρούνταν «αιρετικές». Κι όμως, αυτές οι «αιρετικές» γνώσεις ήταν εκείνες που οδήγησαν στην αναγέννηση του Δυτικού πολιτισμού…
Ακόμη και στα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα, σε μια εποχή που κυριαρχούσε η αγραμματοσύνη, οι αγιορείτες μοναχοί έδιναν έμφαση στο γραπτό λόγο, θεωρώντας ότι συμβάλει στην πνευματική αναβάθμιση των ανθρώπων. Γι’ αυτό και έγραφαν, αντέγραφαν και διαφύλατταν χιλιάδες χειρόγραφα, όχι μόνο θεολογικού ή λειτουργικού χαρακτήρα, αλλά και «κοσμικών γνώσεων», οι οποίες κληροδοτήθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες σοφούς.
Τα χειρόγραφα αυτά, πέρα από το περιεχόμενο τους, ήταν και διακοσμημένα με καλλιγραφίες, πράγμα που τα καθιστούσε αληθινά μνημεία τέχνης. Παρά τις καταστροφές και τις αφαιμάξεις που υπέστησαν, οι βιβλιοθήκες των μοναστηριών του Άθω κρύβουν έναν πραγματικό θησαυρό αρχαιοελληνικών γνώσεων. Σήμερα, στις μοναστηριακές βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους φυλάσσονται περίπου 20.000 πολύτιμα χειρόγραφα, που περιμένουν υπομονετικά τους ειδικούς για να τα μελετήσουν…

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΟΙ-ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΘΩΝΑ

 
Η χερσόνησος του Άθω άρχισε να αναδύεται ως μοναστικό κέντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας προς τα τέλη του 10ου μ.Χ. αιώνα, όταν κατέφθασε εκεί κρυφά ο μοναχός Αθανάσιος, ο οποίος ίδρυσε στο νοτιοανατολικό άκρο της χερσονήσου τη μονή Μεγίστης Λαύρας(963μ.Χ.). Ο Αθανάσιος, ο ιδρυτής του αγιορείτικου κοινοβιακού μοναχισμού, ήταν προσωπικός φίλος του Ιωάννη Τσιμισκή καθώς και διακεκριμένος καλλιγράφος και ταχυγράφος.
Επέλεξε τη χερσόνησο του Άθω ως τόπο μοναστικής ζωής εξ αιτίας της απαράμιλλης φυσικής της ομορφιάς, της φυσικής της προστασίας από τις εχθρικές επιδρομές, του γεγονότος ότι ήταν ουσιαστικά ακατοίκητη από ανθρώπους, καθώς και εξ’ αιτίας της γεωγραφικής της εγγύτητας με τη συμβασιλεύουσα πόλη της αυτοκρατορίας, τη Θεσσαλονίκη. Εξαιτίας αυτών των πλεονεκτημάτων ο Άθως εξελίχθηκε σύντομα στο σημαντικότερο μοναστηριακό κέντρο του ορθόδοξου χριστιανισμού, με πολυάριθμα μοναστήρια και χιλιάδες μοναχούς.
Ο Αθανάσιος ο Αθωνίτης ήταν ένας άνθρωπος ασκητικός, που όμως αγαπούσε υπερβολικά τα βιβλία. Όταν από την Κωνσταντινούπολη κατέφθασε στον Άθω, εκτός από το καλογερικό του κουκούλι κουβάλησε μαζί του και δύο βιβλία. Αυτή η αγάπη του για τα βιβλία τον οδήγησε να ιδρύσει στην νεοσύστατη ακόμη Μεγίστη Λαύρα ένα εργαστήριο αντιγραφής χειρογράφων (Scriptorium) και μια οργανωμένη βιβλιοθήκη. Όρισε μάλιστα υπεύθυνο για το εργαστήριο τον πρωτοκαλλίγραφο Ιωάννη και βιβλιοφύλακα τον μοναχό Μιχαήλ.
Το παράδειγμα του μιμήθηκαν και οι κτήτορες των άλλων μοναστηριών (Βατοπαιδίου 985μ.Χ. και Ιβήρων 980μ.χ.), που φρόντισαν προσωπικά για την παραγωγή, την αντιγραφή και τη διαφύλαξη βιβλίων, με περιεχόμενο όχι μόνον θεολογικό και λειτουργικό αλλά και «κοσμικών γνώσεων», δηλαδή φιλοσοφικό, ιατρικό, νομικό, μουσικό κι εκπαιδευτικό.
Πολλοί μοναχοί έμειναν γνωστοί και ως γραφείς χειρόγραφων κωδίκων με πλούσια δράση και παραγωγή (Αθανάσιος ο Αθωνίτης, Ιωάννης Λαυριώτης, Ευθύμιος ο Ιβηρ, Διονύσιος Στουδίτης, Νείλος ο Μυροβλήτης, Ιωάννης ο Κουκουζέλης κ.α.). Συνολικά μνημονεύονται πάνω από 40 επώνυμοι βυζαντινοί καλλίγραφοι-μοναχοί, που συνέγραψαν χειρόγραφα στις αγιορείτικες μονές.

TAMARA DE LEMPICKA – Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΗΣ ART DECO ( 30 ΠΙΝΑΚΕΣ – ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΔΕΙΓΜΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΤΗΣ )

Η Tamara de Lempicka (Μάιος 16, 1898 – 18 Μαρτίου, 1980),γεννήθηκε σαν Μαρία Gorska απο μια πλούσια οικογένεια στη Βαρσοβία.
ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ ΣΤΗΝ ΦΩΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

(περισσότερα…)

9 ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ 1870 Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΔΗΛΕΣΙ ( ΒΙΝΤΕΟ )

Τέσσερις από τους ληστές στο Δήλεσι

Ένα από τα πιο θλιβερά γεγονότα στην ιστορία του νεοελληνικού κράτους, που οδήγησε στον διεθνή διασυρμό της χώρας.
Κατά τη μετεπαναστατική περίοδο, η ληστεία βρισκόταν σε έξαρση, παρά τα διάφορα μέτρα που είχαν πάρει οι κυβερνήσεις για την εξουδετέρωσή της. Το αραιοκατοίκητο της υπαίθρου, η ανεπαρκής αστυνόμευση, η χαλαρή φύλαξη των ελληνοτουρκικών συνόρων και η πολιτική ασυλία κάποιων ληστών, συνέβαλαν στη διατήρηση του φαινομένου καθ' όλο τον 19ο αιώνα.

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟ … ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ( Μελανόμορφα και ερυθρόμορφα αγγεία )

Κατά κανόνα, τα αρχαία ελληνικά αγγεία διακοσμούνται πριν από την όπτηση. Οι μορφές και τα υπόλοιπα μοτίβα σχεδιάζονταν και «χρωματίζονταν» όσο ο πηλός ήταν ακόμη νωπός. Με την όπτηση τα «χρώματα» διαπερνούσαν τους πόρους του πηλού και σταθεροποιούνταν – σε αυτό οφείλεται και η καλή τους διατήρηση έως σήμερα.
Οι αρχαίοι κεραμείς, βέβαια, δεν χρησιμοποιούσαν χρωστικές ουσίες για τη διακόσμηση των αγγείων. Αντίθετα, εκμεταλλεύονταν τις χημικές αντιδράσεις των οξειδίων του σιδήρου, που περιέχει ο πηλός, κατά την όπτηση. Τα οξείδια αυτά, έχουν την τάση να αποκτούν ερυθρό χρώμα όταν βρεθούν σε οξειδωτικές συνθήκες καύσης και μελανό όταν βρεθούν σε αναγωγικές συνθήκες (δηλαδή χωρίς παρουσία οξυγόνου).

Μελανόμορφος αμφορέας

Ο μελανόμορφος ρυθμός ήταν μια τεχνική διακόσμησης αρχαίων ελληνικών αγγείων, που συνίστατο στην απόδοση των μορφών με στιλπνό μαύρο χρώμα πάνω στο ανοιχτόχρωμο βάθος του πηλού. Οι μορφές αποδίδονταν με περίγραμμα και οι εσωτερικές λεπτομέρειες (ανατομία,

ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗ ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ !!! ( ΜΕΡΟΣ Α )

 Εξάρχεια:
Έξαρχος λεγόταν ένας Ηπειρώτης, που είχε το μπακάλικό του στη γωνία των οδών Σολωμού και Θεμιστοκλέους στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα. Από το επίθετό του βαφτίστηκε η γειτονιά του, αρχικά προφορικά και εν συνεχεία και επίσημα. Το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ελευθερουδάκη, του 1929, αναφέρει τα Εξάρχεια ως «τοποθεσία των Αθηνών εν τη συνοικία της Νεαπόλεως, περί τα σηµεία και την µικράν πλατείαν ένθα συναντάται η οδός Θεµιστοκλέους µετά των οδών Στουρνάρα, Σολωµού, Αραχώβης, Βαλτετσίου και Μεταξά».
Βαρβάκειος:
Ο Ιωάννης Λεοντίδης ήταν εθνικός ευεργέτης από τα Ψαρά κατά μία εκδοχή, ή από το Αϊβαλί κατά μία άλλη. Το παρατσούκλι «βαρβάκης» του το χάρισαν όταν ήταν μικρός οι συμμαθητές του, για το διαπεραστικό του βλέμμα που τους θύμιζε το ομώνυμο πουλί –είδος γερακιού– που ζει στα Ψαρά και την Ήπειρο. Πλοίαρχος εμπορικού πλοίου, καταδρομέας κατά τον ρωσσοτουρκικό πόλεμο του 1770 και κατόπιν αυλικός σύμβουλος στην αυλή της Αικατερίνης της Ρωσίας, επιδόθηκε σε κοινωφελή έργα σε Ελλάδα και Ρωσία και δώρισε με τη διαθήκη του το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του στο ελληνικό κράτος, για την ίδρυση μεταξύ άλλων του Βαρβάκειου Λυκείου. Το νεοκλασικό κτίριο του λυκείου ανεγέρθηκε το 1859, απέναντι από την Δημοτική Αγορά της οδού Αθηνάς, κάηκε το 1944 στα Δεκεμβριανά και κατεδαφίστηκε το 1956. Το όνομά του το κράτησε, τελικά, η αγορά. 

ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΑΘΗΝΑΙΟΥ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ :

ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΘΗΝΑΙΑΣ

Στην Αθήνα η μέρα αρχίζει όπως στη φύση, με την ανατολή του ήλιου. Στον Αθηναίο δεν άρεσε η τεμπελιά. Πλούσιος ή φτωχός, σηκωνόταν μόλις φώτιζε η μέρα. Αλλιώς ούτε ήταν δυνατό. Η ζωή της Αθήνας ήταν έτσι ρυθμισμένη, που εκείνος που θα επέτρεπε στον εαυτό του να τεμπελιάσει τις πρώτες ώρες της μέρας δεν θάβρισκε κανέναν στο σπίτι.

Όταν ο Ιπποκράτης ήθελε να περάσει από τον Σωκράτη να τον πάρει για να κάνουν μαζί μια επίσκεψη στον Πρωταγόρα, που είχε έρθει στην Αθήνα, πήγε στον Σωκράτη πριν από την ανατολή του ήλιου, κι όπως λέει ο Πλάτωνας "έκανε μεγάλη φασαρία χτυπώντας τη θύρα με ένα ραβδί".

Ο Σωκράτης κοιμόταν. Ο Ιπποκράτης τον σήκωσε απ' το κρεβάτι και επέμεινε να πάνε χωρίς καθυστέρηση. Αλλά ο φιλόσοφος του απάντησε: "Όχι, είναι πολύ νωρίς. Να πάμε όταν φέξει".

Μόλις φάνηκαν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Καλλία, όπου είχε καταλύσει ο Πρωταγόρας. Όταν όμως έφτασαν εκεί, βρήκαν το σπίτι γεμάτο καλεσμένους. Ο Πρωταγόρας έκανε περίπατο στη στοά μαζί με τον Καλλία και τους ακολουθούσε μια ομάδα ξένων, που είχαν έρθει από άλλες πόλεις, ακολουθώντας τα ίχνη του Πρωταγόρα. Στην άλλη άκρη της στοάς ένας άλλος σοφιστής, ο Πρόδικος, ήταν ακόμα ξαπλωμένος και σκεπασμένος με την κουβέρτα στο δωμάτιο, που είχε μετατραπεί σε κοιτώνα εξαιτίας των πολλών καλεσμένων, και συζητούσε κι αυτός για κάτι, αλλά ο Σωκράτης δεν κατάφερε να μάθει για ποιο πράγμα γινόταν λόγος γιατί ο Πρόδικος μιλούσε πάρα πολύ σιγανά.

Έτσι, λοιπόν, ο Αθηναίος έκανε τις επισκέψεις του την αυγή. Η πρωινή προετοιμασία των Αθηναίων δεν ήταν και τόσο πολύπλοκη. 'Έπλεναν μονάχα το πρόσωπο και τα χέρια, έπειτα ντύνονταν και έβγαιναν.

Ενδυμασία

Συνήθως πιστεύουν ότι οι Έλληνες ντύνονταν στα λευκά, αλλά αυτή η γνώμη είναι λαθεμένη. Το πλήθος στην Αθήνα παρουσίαζε μια εικόνα πολύ γραφική, που δεν έμοιαζε καθόλου με μια μονότονη πομπή λευκών μορφών. Η ενδυμασία ήταν κατασκευασμένη από υφάσματα με ζωηρά χρώματα, κάποτε μάλιστα από πολλά χρώματα (ειδικότερα η ενδυμασία των νέων) : πορφυρό, κόκκινο, πράσινο και γαλάζιο.

Στους άντρες δεν άρεσε το κίτρινο χρώμα, το θεωρούσαν καλό μόνο για τις γυναίκες. Τα λευκά ενδύματα στολίζονταν με μια λωρίδα χρωματιστή. Το κύριο αντικείμενο της αντρικής ενδυμασίας ήταν ο χιτώνας, που τον φορούσαν κατάσαρκα. Ο χιτώνας δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα κομμάτι πανί, με τρύπες για τα χέρια, που το έπιαναν στον έναν ώμο με πόρπη. Το μήκος του χιτώνα ποίκιλλε ανάλογα με την εποχή. Στην αρχή ήταν πολύ μακρύς, μα αργότερα άρχισαν να τον σφίγγουν στη μέση με ένα κορδόνι και έτσι έφτανε ως τα γόνατα. Κάποτε στο χιτώνα έβαζαν και μανίκια. Οι χιτώνες, που προορίζονταν για τους υπηρέτες, τους βιοτέχνες, τους στρατιώτες και τους δούλους είχαν μια τρύπα, μονάχα για το αριστερό χέρι, ο δεξιός ώμος έμενε ακάλυπτος. Πάνω από το χιτώνα οι Αθηναίοι

ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΘΗΝΑΙΑΣ

 

Τα παιδικά χρόνια ενός κοριτσιού δεν ήταν στερημένα από χαρά. Τα πρώτα χρόνια της ζωής η μάνα ή μια τροφός το κουνούσαν σ' ένα κρεμαστό καλάθι ή το κρατούσαν στα χέρια και το λίκνιζαν τραγουδώντας του νανουρίσματα. Το παιδί τρεφόταν με χυλό στον οποίο έβαζαν μέλι για να γλυκάνει και το φύλαγαν από το κακό μάτι με πολλά φυλαχτά. Όλα θα πήγαιναν καλά αν δεν το τρόμαζαν συνεχώς με κάθε λογής ακάθαρτα και πονηρά πνεύματα, που παραφύλαγαν γύρω από το κρεβάτι του. Το κοριτσάκι δεν καταλάβαινε για τι λογής τέρατα γινόταν λόγος, παρ' όλα αυτά όμως ο φόβος τρύπωνε στην ψυχή του. Όταν το κοριτσάκι άρχιζε να περπατάει, τα σύνορα του κόσμου του πλάταιναν αισθητά. Είχε έναν κηπάκο όπου μπορούσε να παίζει, είχε παιχνίδια και κατοικίδια ζώα. Τα παιχνίδια ήταν διάφορα: κούκλες πήλινες και κέρινες, βαμμένες ωραία, που μπορούσαν να κινούν τα χέρια και τα πόδια τους, σπιτάκια και βαρκούλες δερμάτινες, σχεδόν ίδιες με τις αληθινές, μαϊμουδάκια από άργιλο που κρατούσαν στα χέρια άψυχα πουλάκια. Αμαξάκια που κινούνταν με τροχούς και κουδουνίστρες που έκαναν φοβερό θόρυβο. Η κρεμαστή κούνια σηκωνόταν τόσο ψηλά που σου κοβόταν η αναπνοή. Στο κηπάκι υπήρχε αρκετός χώρος για να τρέχει με το στεφανάκι του ή να παίζει τόπι με τα αδελφάκια του, τα οποία ως τα επτά χρόνια μεγάλωναν μαζί με τα κοριτσάκια. Εκτός από τα σκυλιά και τις γάτες είχε κι ένα γερανό εξημερωμένο. Μπορούσε να πηγαίνει στο τραπέζι των μεγάλων όταν πρόσφεραν τα επιδόρπια και συχνά έπαιρνε το πρόγευμα στην εσωτερική αυλίτσα, μαζί με τον πατέρα και τη μητέρα του. Μάθαινε να διαβάζει, να γράφει και να παίζει διάφορα μουσικά όργανα. Δεν υπήρχε καμιά καθορισμένη μέθοδος αγωγής των κοριτσιών .η μάνα τούς μετέδιδε τις γνώσεις της, αυτές βέβαια που είχε. Ο Ευριπίδης υποστήριζε ότι η γυναίκα δεν γίνεται πιο καλή αν ξέρει πολλά. Το κορίτσι μάθαινε να πλέκει, να υφαίνει, να κεντάει, να μαγειρεύει νόστιμα φαγητά, να μπορεί να τα κάνει όλα με τα χέρια του. .έπειτα του έδειχναν πώς να κρατάει γερά από τα ηνία τις δούλες και πώς διευθύνεται το νοικοκυριό. Κι η αγωγή του σταματούσε εδώ. Να βλέπει όσο το δυνατό λιγότερα, να ακούει όσο το δυνατό λιγότερα και να θέτει όσο το δυνατό λιγότερες ερωτήσεις. Έτσι εννοούσε ο Ξενοφώντας την ιδανική αγωγή των κοριτσιών. Αποστολή της γυναίκας ήταν "να έχει τη φροντίδα του σπιτιού και να ακούει τον άντρα της". Στα γραπτά των ποιητών και των φιλοσόφων βρίσκονται πολυάριθμες επιβεβαιώσεις αυτής της αντίληψης. Ο αθηναίος δεν κρατούσε τη γυναίκα κλειδωμένη στο σπίτι, αλλά ολόκληρο το σύστημα της αθηναϊκής ζωής έδειχνε στη σύζυγο ότι η θέση της είναι στο σπίτι και ότι ο χώρος όπου θα περνούσε τη ζωή της τελείωνε μπροστά στην εξώθυρα. Τα νέα κορίτσια έβγαιναν στην πόλη συνοδευόμενα πάντοτε από τους γονείς ή από άλλα ηλικιωμένα πρόσωπα, αλλά και τότε μόνο για να πάρουν μέρος στις μεγάλες θρησκευτικές τελετές, σε μια κηδεία ή να μεταβούν στο ναό. Μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις μπορούσε να τα δει το μάτι ξένου άντρα. Σε μια κωμωδία του Αριστοφάνη κάποια σύζυγος λέει: όταν ρώτησα τον άντρα τι αποφάσισε η εκκλησία του δήμου (η συνέλευση του λαού) αυτός μου απάντησε: "τι σε ενδιαφέρει; κλείσε το στόμα σου, και πρόσθεσε: σώπασα. Έτσι, λοιπόν, η γυναίκα βρισκόταν σε κατάσταση κατωτερότητας, πράγμα που δεν σημαίνει ότι δεν τη σέβονταν και προπαντός ότι δεν σεβόταν η ίδια τον εαυτό της. Ο άντρας μπορούσε να της επιτρέψει ή να της απαγορεύσει να μιλήσει για την πολιτική στη διάρκεια του φαγητού, αλλά είναι αναμφίβολο πως αυτή επεδίωκε να φέρει τη συζήτηση στα πολιτικά.

Γάμος

Σ' όλα τα ελληνικά κράτη ο γάμος κατοχυρωνόταν με νόμο. Η γυναίκα ήταν πολίτισσα και σαν τέτοια προστατευόταν από την ασπίδα των νόμων της πόλης- κράτους. Ένας πολίτης επιτρεπόταν να παντρευτεί μονάχα με μια πολίτισσα και μόνο τα παιδιά της νόμιμης συζύγου του κληρονομούσαν το όνομα και την περιουσία. Η μονογαμία αποτελούσε θεμελιακή αρχή του γάμου στους έλληνες. Απαγορευόταν στους αθηναίους να παντρευτούν με μια ξένη. Στη Σπάρτη όσους έμεναν ανύπαντροι ως τα γεράματα δεν τους εκτιμούσαν όπως τους άλλους γέρους. Ένας νέος Λακεδαιμόνιος δεν παραχώρησε τη θέση του στο στρατηγό Δερκυλίδα λέγοντάς του: "γιατί και συ δεν έκανες αυτόν που θα παραχωρήσει τη θέση του σε μένα". Οι αρχαίοι έλληνες θεωρούσαν ότι έπρεπε να υπάρχει

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ Ο ΟΜΠΑΜΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕ ΧΘΕΣ ΤΗΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΓΙΑ ΑΡΧΗ ΜΕ 100 ΕΚΑΤ ΔΟΛΑΡΙΑ

O ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΜΠΑΜΑ ΧΘΕΣ 2 ΑΠΡΙΛΙΟΥ  ΠΡΟΤΕΙΝΕ ΣΤΟ ΚΟΓΚΡΕΣΟ  ΕΝΑ  ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ  ΑΞΙΑΣ ΠΕΡΙΠΟΥ 100 ΕΚΑΤ ΔΟΛΑΡΙΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΕΧΕΙ ΒΑΣΙΚΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΙΟ ΜΙΚΡΟ ΚΥΤΤΑΡΟ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΥ ΟΝΟΜΑΣΤΗΚΕ  BRAI N ((Brain Research through Advancing Innovative Neurotechnologies) era ) ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙ ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΟΜΠΑΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
«ΕΙΜΑΣΤΕ  ΙΚΑΝΟΙ ΝΑ  ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΥΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΜΑΚΡΥΝΟΥΣ ΓΑΛΑΞΙΕΣ  ΠΟΥ ΑΠΕΧΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ ΟΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΚΑΝΟΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΙΔΟΣ  ΝΑ ΜΕΛΕΤΑΜΕ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΟ ΜΙΚΡΑ ΑΤΟΜΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ  ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ  ΑΠΟΚΑΛΥΨΟΥΜΕ  ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ  1.3 ΚΙΛΩΝ   ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΔΥΟ ΑΥΤΙΑ ΜΑΣ» ΕΙΠΕ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

ΒΕΒΑΙΑ Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΜΟΛΙΣ

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΤΟ … ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ (ΝΙΚΗ – VICTORIA ΣΕ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΙΑ ) B MΕΡΟΣ

Posted on Απριλίου 2, 2013 by nnews | Επεξεργασία

ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ Α ΜΕΡΟΣ
Η αυτοκρατορική Νίκη (1ος αι. π.Χ. – 5ος αι. μ.Χ.)
Η νίκη του Οκταβιανού στη ναυμαχία του Ακτίου (31 π.Χ.) έθεσε τα θεμέλια μιας αυτοκρατορίας. Και η Νίκη απεικονίστηκε στα νομίσματα πάνω σε πολεμικό πλοίο. Η μορφή της νίκης συνδέθηκε με τον αυτοκρατορικό θεσμό αφού πρόβαλε τον αυτοκράτορα και την στρατιωτική του δύναμη και τις επιτυχίες του.

Χρυσός aureus Μάρκου Αυρηλίου, περ. 171-172 μ.Χ. Νομισματικό Μουσείο, Αθήνα. Η Νίκη στέφει τον Μάρκο Αυρήλιο.

Με τη δημιουργία της αυτοκρατορίας εμφανίστηκε και η παράσταση της Νίκης πάνω σε σφαίρα και αναγράφηκε το όνομά της, VICTORIA AVG, παρουσιάστηκε επίσης να στεφανώνει τον αυτοκράτορα ή τους δύο Αυγούστους ή να χαράσσει πάνω στην ασπίδα.
Μετά την επικράτηση του χριστιανισμού νέα σύμβολα όπως το χριστόγραμμα και ο σταυρός πήραν εν μέρει τη θέση της μορφής της. Ο Μέγας Κωνσταντίνος και οι διάδοχοί του (307-364) χρησιμοποίσηαν την παράστασή της σε επετειακές κοπές, δηλαδή σε μετάλλια, ακολουθώντας την παλαιότερη παράδοση, στα οποία η Νίκη στεφανώνει την προσωποποίηση της νέας πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας, την Κωνσταντινούπολη.
Στη διάρκεια της πρωτοβυζαντινής περιόδου (4ος-7ος αι.) συντελείται μία αργή διαδικασία μεταλλαγής των ρωμαϊκών θεμάτων σε χριστιανικά. Έτσι στα νομίσματα του 4ου και 5ου αιώνα, η Νίκη παριστάνεται όρθια κρατώντας σταυρό ή καθιστή κρατώντας ασπίδα με το χριστόγραμμα ή σε ολόσωμη παράσταση γεμάτη κίνηση κρατώντας στεφάνι και σταυροφόρο σφαίρα.

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΤΟ … ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ (ΝΙΚΗ – VICTORIA ΣΕ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΙΑ )

Η επιτυχία του στόχου, η αναγνώριση από τους άλλους, η επικράτηση στον εχθρό, είναι η Νίκη. Η κατάκτηση της Νίκης είναι η μεγάλη επιδίωξη, η δυνατή επιθυμία, το όνειρο. Η σχέση της με το θείο είναι πολύ στενή, αφού την στέλνει ο θεός τον οποίο συνήθως συνοδεύει. Ο θρίαμβος της Νίκης και η αποθέωση είναι έννοιες συγγενείς εφόσον υποδηλώνουν τη στιγμή που ο άνθρωπος ξεπερνά τα όριά του. Αυτή την έννοια πολύ γρήγορα την προσωποποίησαν οι άνθρωποι. Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, η Νίκη ανήκε στην πρώτη θεϊκή γενιά, ήταν κόρη της Στυγός και του Πάλλαντος, αδερφή του Ζήλου, του Κράτους και της Βίας. Στο πέρασμα των αιώνων και ανάλογα με τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες έπαιρνε τη θέση που της ανήκε.
Η μορφή της αποτυπώθηκε σε αγγεία, ψηφιδωτά, λυχνάρια, σφραγιδόλιθους, ειδώλια, αγάλματα και φυσικά σε νομίσματα.

Η Νίκη των πόλεων (5ος-3ος αι. π.Χ.)
Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο τα νομίσματα εκδίδονταν από τις πόλεις-κράτη. Η κάθε πόλη χρησιμοποιούσε σύμβολα οικεία στους πολίτες της, που προέρχονταν από την ιστορία της, τη μυθολογία της, τα χαρακτηριστικά προϊόντα της.
Η πρώτη πόλη που χρησιμοποίησε την προσωποποίηση της Νίκης στα αργυρά νομίσματά της, ήταν η Ήλις (περιοχή της Ηλείας) στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. Η ίδια πόλη άρχισε να διοργανώνει τους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο ιερό της Ολυμπίας και κράτησε αυτό το ρόλο επί μία χιλιετία.

Αργυρός στατήρ Ήλιδος, μέσα 5ου αι. π.Χ. Νομισματικό Μουσείο, Αθήνα. Η Νίκη σε έντονη κίνηση, κρατά στεφάνι, το τιμητικό έπαθλο των νικητών στους αθλητικούς αγώνε

Η Nίκη απεικονίστηκε ως μία όρθια γυναικεία μορφή με έντονη κινητικότητα να κρατά στεφάνι, το τιμητικό έπαθλο για τον νικητή σε αθλητικούς αγώνες ή στον πόλεμο.
Η Νίκη χρησιμοποιήθηκε επίσης σε νομίσματα άλλων ελληνικών πόλεων και αποικιών από την Ιταλία και την Σικελία μέχρι τη Μικρά Ασία.

Αργυρό δεκάδραχμον Συρακουσών, αρχές 4ου αι. π.Χ. Νομισματικό Μουσείο, Αθήνα. Η Νίκη υπερίπταται των αλόγων και στεφανώνει τον ηνίοχο του τεθρίππου. Στο έξεργο απεικονίζεται αμυντικός οπλισμός δηλ. ασπίδα, θώρακας, περικνημίδες και περικεφαλαία. Τα όπλα περιγράφονται ως «ΑΘΛΑ» ένας όρος που θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως βραβεία κάποιου αγώνα ή πολεμικά τρόπαια.

Στα νομίσματα των πόλεων αυτών, το στεφάνι της Νίκης δεν προορίζεται για τον νικητή όπως στην Ολυμπία αλλά για τον νικητή της πόλης. Στα νομίσματα των Συρακουσών, της Μεσσήνης, της Γέλας, των Λεοντίνων, της Κατάνης, της Καμάρινας, η Νίκη υπερίπταται άρματος και στεφανώνει τον ηνίοχο ή τα άλογα.
Σε κάποιες περιπτώσεις στη διάρκεια του πρώτου μισού του 4ου αιώνα π.Χ. οι παραστάσεις νομισμάτων σχετίζονται με πολεμικά γεγονότα και προβάλλουν τη νικηφόρα έκβαση της μάχης. Η νίκη απεικονίζεται να κρατεί άφλαστο από την πρύμνη πλοίου, υποδήλωση νίκης σε ναυμαχία, σε στατήρα της Κυζίκου, να θυσιάζει κριό μετά από νικηφόρα μάχη σε στατήρες της Λαμψάκου και της Αβύδου ή να στερεώνει τρόπαιο, το νικητήριο μνημείο που κατασκευάζεται από τον οπλισμό των ηττημένων στο πεδίο της μάχης σε στατήρα της Λαμψάκου.

Η Νίκη των ηγεμόνων (4ος-1ος αι. π.Χ.)

Την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου (336-323 π.Χ.), η νομισματική εικονογραφία της Νίκης πήρε νέες διαστάσεις και συμβολισμούς. Οι πόλεις-κράτη, υποτάχθηκαν σιγά-σιγά στον Μακεδόνα βασιλιά και τα νομίσματα που εκδόθηκαν, είχαν κυρίως παραστάσεις που σχετίζονταν με τον νέο ηγεμόνα. Η μορφή της Nίκης έγινε επιβλητική και μεγαλοπρεπής, εκτός από το στεφάνι κρατούσε στυλίδα, ιστό πλοίου, και προέβαλε γενικά την πολεμική επιτυχία και τη δόξα.

Χρυσός στατήρ Αλεξάνδρου Γ΄, 323-317 π.Χ. (μεταθανάτια κοπή). Νομισματικό Μουσείο, Αθήνα. Η Νίκη με στεφάνι δάφνης και στυλίδα, σύμβολο ναυτικής νίκης αποτελεί μία από τις ιδιότητες του Μακεδόνα βασιλιά και αντανακλά τη νικηφόρα του πορεία.

Ο ΑΠΡΙΛΗΣ -

Απρίλιος

Ο Απρίλιος, ή Απρίλης, είναι ο τέταρτος μήνας του έτους κατά το Ιουλιανό και το Γρηγοριανό Hμερολόγιο, ο όγδοος κατά το Εκκλησιαστικό που αρχίζει τον Σεπτέμβριο, ο δεύτερος κατά το παλαιό ρωμαϊκό ημερολόγιο, και ο δέκατος στο αττικό ημερολόγιο ο οποίος ονομάζονταν Μουνιχιών και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 24 Μαρτίου-22 Απριλίου του Γρηγοριανού ημερολογίου. Ο Απρίλιος περιλαμβάνει 30 ημέρες.

Η λέξη Απρίλιος ετυμολογείται από το λατινικό Aprillis, από το ρήμα aperire, που σημαίνει «ανοίγω». Είναι ο μήνας κατά τον οποίο ο καιρός «ανοίγει» και έρχεται η Άνοιξη, όπως σημειώνεται στο Μέγα Συναξαριστή. Ο Απρίλιος μέχρι την εποχή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Ιουλίου Καίσαρα περιελάμβανε 29 ημέρες και από τότε 30. Το 65 μ. Χ. ο Νέρων προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να μετονομάσει τον Απρίλιο σε Νερώνιο (Neronius) σε ανάμνηση της σωτηρίας του μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του στην οποία συμμετείχε και ο δάσκαλός του Σενέκας, που τελικά αυτοκτόνησε για να αποφύγει τον εξευτελισμό.

Οι Μήνες, του Γιάννη Τσαρούχη

___

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης

Μουσική - Εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Ένας ευαίσθητος Απρίλης - 2006

Ένας ευαίσθητος Απρίλης, ένας αθέατος καιρός γελάει το φρουρό της πύλης και βγαίνει ήλιος λαμπερός. Πετά τα ρούχα του στρατιώτη, φορά πουκάμισο λευκό και στην αγάπη του την πρώτη στέλνει ένα όνειρο γλυκό.

Φέρνει μια ζάλη στους ανέμους, ανατριχίλα στο νερό με την καρδιά στήνει πολέμους και με τον Έρωτα χορό.

ΟΤΑΝ "ΕΦΥΓΕ " Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Στις 27 Φεβρουαρίου 1943 έφευγε από τη ζωή, σε ηλικία 84 ετών, ο σπουδαίος έλληνας ποιητής Κωστής Παλαμάς. Ήταν βαριά άρρωστος όταν τον συνάντησε ο χάρος στο σπίτι του, στην οδό Περιάνδρου 3 στην Πλάκα. Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 9 Φεβρουαρίου του 1943, είχε πάρει τη γυναίκα του Μαρία.
Το νέο του θανάτου του επιφανέστερου ποιητή της γενιάς του 1880 κυκλοφόρησε με αστραπιαία ταχύτητα στην κατοχική Αθήνα. «Χτες βράδυ μία είδηση ακατανόητη μας ήρθε. Μία είδηση ασύλληπτη. Ο Γέρο-Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός» γράφει στο προσωπικό της...
ημερολόγιο η Ιωάννα Τσάτσου.

Από νωρίς το πρωί της 28ης Φεβρουαρίου πλήθος λαού άρχισε να συγκεντρώνεται στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας για να αποτίσει το ύστατο χαίρε στον μεγάλο ποιητή, αλλά και για να εκφράσει τα αντικατοχικά του αισθήματα.