ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗ ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ !!! ΜΕΡΟΣ Β

 ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΡΟΣ Α :

ισως να μη ξερετε γιατι μερικες περιοχες της αθηνας ονομαζονται ετσι( ΜΕΡΟΣ Α )

 

Ο ΠΟΔΟΝΙΦΤΗΣ 

 

Η Ν. Φιλαδέλφεια και η Ν. Χαλκηδόνα είχαν, πριν αποκτήσουν τη σημερινή τους ονομασία, ένα κοινό όνομα σαν περιοχή και τοπωνυμία. Το σχετικά κακόηχο "Ποδονίφτης". Από που προήλθε αυτή η ονομασία; Οι γνώμες των ιστορικών της Αθήνας διίστανται. Όπως και αυτές των παλιών κατοίκων σε μαρτυρίες τους που δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς.

Υπάρχουν αναφορές της ονομασίας "Ποδονίφτης" που χρονολογικά φτάνουν πολύ πριν την απελευθέρωση από τους Τούρκους.

Η πρώτη αναφορά -που έχει γίνει γνωστή μέσα από δημοσιεύματα κλπ.- για τον "Ποδονίφτη" φτάνει το 1802. Τότε ο άγγλος περιηγητής Leake (Ιούλιος 1802) περιηγήθηκε την ανατολική Ελλάδα από τον Ισθμό της Κορίνθου ως τις Θερμοπύλες και εξέδωσε 2 βιβλία. "Έρευνα εν Ελλάδι" και "Ελληνικά νομίσματα" στα οποία παρείχε ενδιαφέρουσες ειδήσεις για την εποχή εκείνη.

Αναφέρει λοιπόν:

"Η εξακολούθηση του γαλήνιου καιρού που βρήκα καθώς μπήκα στην Αττική, με παρασύρει, να κάμω μια εκδρομή για την κορυφή της Πάρνηθας, παρά την παρούσα εποχή τους έτους. Εξελθόντες δια της "Γριμπός Κάπεσι" ή πύλης του Ευρίπου στις 1.41' πολύ σύντομα μπήκαμε στον ελαιώνα. Στις 2 η ώρα περάσαμε πολλές θεμελιώσεις τειχών. Στις 2.27' περάσαμε τον Ποδονίφτη, όπως καλείται τώρα ο Κηφισός και σε 4 ακόμα λεπτά, πιο μεγαλύτερο κλάδο του ιδίου του ποταμού απ' τον οποίο πολλά αυλάκια φέρνουν νερό για μύλους και περιβόλια. Στις 2.45' το Δερβίς -Αγού και Τουραλί, δυο μικρά χωριά προς το ποτάμι, είναι σε μικρή απόσταση προς τα δεξιά".

Η Πόλις Εάλω... Το χρονικό της πολιορκίας της Βασιλεύουσας και η πτώση της (29 Μαΐου 1453)

γράφει ο Κωνσταντίνος Λινάρδος 

 

Η έναρξη της πολιορκίας και η παράταξη των δυνάμεων των Βυζαντινών

Στις 2 Απριλίου μια τεράστια Οθωμανική στρατιά που αποτελείτο από τον τακτικό στρατό, τους γενίτσαρους που περιστοίχιζαν τον Σουλτάνο Μεχμέτ Β’, δεκάδες κανόνια με εκατοντάδες βόδια να τα σέρνουν και ένα μεγάλο πλήθος ατάκτων αλλά και βοηθητικών πλησιάζει στα 8 χιλιόμετρα την Κωνσταντινούπολη. Η πορεία του Οθωμανικού στρατεύματος παρουσιάζεται με γλαφυρότητα από τον Τουρσούν Μπέη (μέλος της ακολουθίας του Μεχμέτ ) :

<< Όταν προχωρούσαν το μέρος έμοιαζε με δάσος βελανιδιάς από τις αιχμές των δοράτων, όταν στρατοπέδευαν η γη χανόταν κάτω από τα αντίσκηνα. Ο Οθωμανικός στρατός κυλούσε κατά του φρουρίου σαν την κυματιστή θάλασσα. Τι στρατός ! Ένα βουνό ντυμένο σαν ατσάλι. Θάλασσα φουρτουνιασμένη , από τον ήχο της νίκης. Συντάγματα τέτοια που μόνος του καθένας από τους άντρες τους μπορούσε να εκμηδενίσει ένα ολόκληρο σύνταγμα , έτοιμος για τον αγώνα και αποφασισμένος για τη μάχη. Το χλιμίντρισμα των αλόγων και το ουρλιαχτό των ανθρώπων φυτεύουν στις καρδιές την επιθυμία να πολεμήσουν και να σκοτώσουν >>.

Τις επόμενες ημέρες αυτό το πλήθος που σύμφωνα με τον Ενετό ιατρό Nicolo Barbaro έφτανε τις 160.000 ανθρώπους, προωθείται σταδιακά για να καταλήξει τελικά σε μια απόσταση γύρω στα 400 μέτρα από τα τείχη της πόλης . Για λόγους ασφαλείας στα 250 μέτρα θα σκαφτεί ένα μεγάλο χαντάκι μπροστά από το οποίο θα τοποθετηθούν οχυρωματικά πλέγματα. Παράλληλα καθαρίζεται το έδαφος ώστε και ο στρατός να μετακινείται ευκολότερα αλλά και τα πυροβόλα να ρίχνουν με μεγαλύτερη ευκρίνεια τις βολές τους. Η οργάνωση στο Οθωμανικό στρατόπεδο ήταν πολύ καλή και κάθε στρατιά έπαιρνε τις καθορισμένες θέσεις της. Ο ίδιος ο Σουλτάνος έστησε την γαλάζια καταστόλιστη σκηνή του στο λόφο Μάλτεπε απέναντι από την ευάλωτη πύλη του Αγίου Ρωμανού περιτριγυρισμένος από την πιστή του φρουρά και το σώμα των Γενίτσαρων.

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΤΟ … ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ : O ΔΙΦΡΟΣ (= Σκαμνάκι με τέσσερα ορθογώνια πόδια χωρίς πλάτη )

Richter G.Μ.Α.,”The furnitures of the Greeks”, εικ 200, Etruscans and Romans , 1966
Κοπέλα σε κούνια

Ο Αθήναιος αναφέρεται στο δίφρο ως το ευτελέστερο έπιπλο ανάμεσα στα καθίσματα, συγκρινόμενο τουλάχιστον με το θρόνο ή τον κλισμό- Κλισμός (= Ελαφριά καρέκλα με πλάτη). Οι αναφορές της αρχαίας γραμματείας στο δίφρο είναι ποικίλες. Στην Οδύσσεια ο Οδυσσέας εμφανίζεται ως ταπεινός ζητιάνος και του προσφέρεται ένας δίφρος για να καθίσει. Στο δίφρο προσκαλεί η Ελένη τον Έκτορα, ενώ η Δήμητρα θρηνώντας για τη Περσεφόνη, προτιμά να καθίσει επάνω σε δίφρο και όχι στον κλισμό που της προσφέρεται. Παρόλη την ταπεινότητά του, ο δίφρος παρουσιάζεται στις πηγές, αλλά και στην τέχνη ως κάθισμα και των θεών και των ηρώων. Δίφροι αναφέρονται και στις λίστες της περιουσίας του Παρθενώνα, ανάμεσα στους οποίους μάλιστα τοποθετήθηκε και ο περίφημος δίφρος του Ξέρξη με τα ασημένια πόδια.

Περιγραφή – μορφολογία

Ο δίφρος υπήρξε ένα σύνηθες κάθισμα το οποίο χρησιμοποιούσαν άνθρωποι απλοί, αλλά και σπουδαίοι, ελαφρύ, πρακτικό, χωρίς πλάτη και χέρια, αποτελούμενο αποκλειστικά από ένα ορθογώνιο κάθισμα που στηρίζονταν σε τέσσερα σκαλισμένα συνήθως πόδια, μ’ ένα μαξιλάρι ή δέρμα ζώου για κάλυμμα και ενίοτε με φορεία.

Richter G.Μ.Α.,”The furnitures of the Greeks”, εικ 203, Etruscans and Romans , 1966
Αγόρι κρατάει ένα σκύλο από το λουρί

Το ύψος του δίφρου μπορούσε να ποικίλλει, ενώ το βάρος του δεν πρέπει να ήταν μεγάλο, γεγονός που φαίνεται και από τον τρόπο με τον οποίο τον κουβαλούν στις ποικίλες παραστάσεις, όπως για παράδειγμα στη ζωφόρο του Παρθενώνα. Το υλικό κατασκευής του δίφρου ήταν το ξύλο, μερικές φορές ακριβό – πιθανόν έβενος – διαθέτοντας σε ορισμένες περιπτώσεις ασημένια πόδια. Ανάγνωση του υπολοίπου »

ΣΤΙΣ 28 ΤΟΥ ΜΑΗ ΤΟ 1952 ( ΠΡΙΝ 57 ΧΡΟΝΙΑ ) ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΨΗΦΙΖΑΝ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Ήταν 28 Μαΐου 1952 όταν οι γυναίκες για πρώτη φορά αποκτούν το δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι» στις βουλευτικές και στις δημοτικές εκλογές.
«Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου» ορίζει το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδος στο άρθρο 3, το 1844, χωρίς ωστόσο να αναφέρεται στις Ελληνίδες, οι οποίες δεν αποκτούν τα πολιτικά τους δικαιώματα παρά τη μεγάλη συμβολή τους στον αγώνα για την ανεξαρτησία από τον οθωμανικό ζυγό.

Oι πρώτες γυναίκες ψηφίζουν στην Ελλάδα

Μάλιστα, έως τα μέσα της δεκαετίας του ’20 ήταν δεδομένο ότι μόνον οι άνδρες είχαν δικαίωμα ψήφου. Ενδεικτικό της αντίληψης που επικρατούσε είναι το παρακάτω απόσπασμα από την εφημερίδα «Νέα Ημέρα» στις 20 Μαρτίου 1928: «Παν θήλυ διατελεί εις ανισόρροπον και έξαλλον πνευματικήν κατάστασιν ωρισμένας ημέρας εκάστου μηνός… Νεώτεραι και ακριβέστεραι έρευναι καταδείκνυσιν ότι ου μόνον ωρισμένας ημέρας, αλλά δι’ όλου του μηνός τελούσιν άπαντα τα θήλεα εις πνευματικήν και συναισθηματικήν ανισορροπίαν… Η γυναικεία συνεπώς ψήφος είναι πράγμα επικίνδυνον, άρα αποκρουστέον». Ήταν το 1887 η χρονιά που για πρώτη φορά ακούστηκε στην Ελλάδα το σύνθημα «Ψήφος στη Γυναίκα», από την «Εφημερίδα των Κυριών», που εξέδιδε η Καλλιρρόη Παρρέν Σιγανού. Συντάκτες της ήταν μόνο γυναίκες που υπερασπίζονταν τα δικαιώματά τους.

Η πρώτη γυναίκα βουλευτής, Ελένη Σκούρα

Το 1921 ο πρωθυπουργός Δημήτριος Γούναρης υπόσχεται ψήφο στις γυναίκες και υποβάλει στη Βουλή ανάλογη πρόταση, εγείροντας πολύ ισχυρές αντιδράσεις των ανδρών εκπροσώπων.
Η πρόταση επιστρέφει εκ νέου το 1924 για να υπερψηφιστεί έπειτα από ακόμη πέντε χρόνια διαμάχης και με Προεδρικό Διάταγμα. Στις 5 Φεβρουαρίου 1930, δίδεται το δικαίωμα (μόνο) του «εκλέγειν» στις Ελληνίδες, μόνο στις Δημοτικές και Κοινοτικές Εκλογές, και υπό όρους: αφορούσε μόνο στις εγγράμματες που είχαν συμπληρώσει το 30ό έτος της ηλικίας τους.
Το δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι» των γυναικών στις βουλευτικές και τις δημοτικές εκλογές κατοχυρώνει στις 28 Μαΐου 1952 ο νόμος 2159, ο οποίος παραχωρεί ίσα πολιτικά δικαιώματα στις γυναίκες. Ωστόσο, οι γυναίκες δεν θα ψηφίσουν στις εκλογές του Νοεμβρίου διότι δεν είχαν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι.
Λίγους μήνες αργότερα, στις 18 Ιανουαρίου 1953, σε επαναληπτικές εκλογές, στη Θεσσαλονίκη, εξελέγη η πρώτη γυναίκα βουλευτής. Ήταν η Ελένη Σκούρα («Ελληνικός Συναγερμός»), η οποία μαζί με τη Βιργινία Ζάννα, γιαγιά του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά («Κόμμα Φιλελευθέρων»), υπήρξαν οι δύο πρώτες γυναίκες υποψήφιες για το βουλευτικό αξίωμα.

ΑΠΟΚΟΣΜΕΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΖΩΙΚΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Οι μαγικές ικανότητες των ζώων

---

Ο μόνος τρόπος να γνωρίσουμε τον κόσμο και την εξωτερική πραγματικότητα είναι μέσω των αισθήσεών μας.

Και πράγματι είναι από την εγκεφαλική αποκωδικοποίηση των αισθητηριακών ερεθισμάτων που σχηματοποιείται τόσο η πρόσληψη του κόσμου όσο και η κατανόηση του περιβάλλοντος.

Κι ενώ κάποτε μαθαίναμε ότι οι αισθήσεις μας είναι πέντε, σήμερα ο αριθμός αυτός έχει αυξηθεί (τουλάχιστον 9!) για να συμπεριλάβει και πολλές ακόμα, κάτι που εξαρτάται φυσικά από το τι ορίζουμε ως αίσθηση.

Όσες πάντως αισθήσεις κι αν «ανακαλύψουμε», το ζωικό βασίλειο θα μας βάζει πάντα τα γυαλιά!

Δεν είναι μόνο οι βασικές αισθήσεις που μοιράζονται με τον άνθρωπο, τις οποίες εξασκούν βέβαια με μεγαλύτερη οξύτητα, είναι ο τελείως διαφορετικός τρόπος που προσλαμβάνουν την πραγματικότητα.

Αν ο άνθρωπος είναι η κορωνίδα της δημιουργίας; Εξαιρετικά αμφίβολο πια...

Ηλεκτροεντοπισμός

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΤΟ … ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ( ΟΙ ΔΕΛΦΟΙ -ΜΕΡΟΣ Α )

Το χωριό Καστρί πριν την έναρξη των ανασκαφών
© Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή

ΣυντάκτηςΔρ. Έ. Παρτίδα, αρχαιολόγος 

ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Στους πρόποδες του Παρνασσού, στο υποβλητικό φυσικό τοπίο που σχηματίζεται ανάμεσα σε δύο θεόρατους βράχους, τις Φαιδριάδες, βρίσκεται το πανελλήνιο ιερό των Δελφών και το πιο ξακουστό μαντείο της αρχαίας Ελλάδας. Οι Δελφοί ήταν ο ομφαλός της γης, όπου, σύμφωνα με τη μυθολογία, συναντήθηκαν οι δύο αετοί που έστειλε ο Δίας από τα άκρα του σύμπαντος για να βρει το κέντρο του κόσμου, και για πολλούς αιώνες αποτελούσαν το πνευματικό και θρησκευτικό κέντρο και το σύμβολο της ενότητας του αρχαίου ελληνισμού. Η ιστορία των Δελφών χάνεται στην προϊστορία και στους μύθους των αρχαίων Ελλήνων. Σύμφωνα με την παράδοση, εδώ αρχικά υπήρχε ιερό αφιερωμένο στη γυναικεία θεότητα της Γης, και φύλακάς του ήταν ο φοβερός δράκοντας Πύθων. Ο Απόλλωνας σκότωσε τον Πύθωνα και το δικό του ιερό ιδρύθηκε από Κρήτες που έφθασαν στην Κίρρα, το επίνειο των Δελφών, με τη συνοδεία του θεού, μεταμορφωμένου σε δελφίνι. Ο μύθος αυτός σχετικά με την κυριαρχία του Απόλλωνα επιβίωσε σε εορταστικές αναπαραστάσεις που γίνονταν στους Δελφούς, τα Σεπτήρια, τα Δελφίνια, τα Θαργήλεια, τα Θεοφάνεια, και, βέβαια, τα περίφημα Πύθια, που τελούνταν για να θυμίζουν τη νίκη του θεού εναντίον του Πύθωνα και περιελάμβαναν μουσικούς διαγωνισμούς και γυμνικούς αγώνες.
Τα παλαιότερα ευρήματα στην περιοχή των Δελφών χρονολογούνται στη νεολιθική εποχή (4000 π.Χ.) και προέρχονται από το Κωρύκειο Άντρο, σπήλαιο στον Παρνασσό, όπου τελούνταν οι πρώτες λατρείες. Εντός των ορίων του ιερού βρέθηκαν κατάλοιπα μυκηναϊκού οικισμού και νεκροταφείου. Τα ίχνη κατοίκησης είναι ελάχιστα και πολύ αποσπασματικά μέχρι τον 8ο αι. π.Χ., περίοδο κατά την οποία επικράτησε οριστικά η λατρεία του Απόλλωνα και άρχισε η ανάπτυξη του ιερού και του μαντείου. Προς το τέλος του 7ου αι. π.Χ. οικοδομήθηκαν οι πρώτοι λίθινοι ναοί, αφιερωμένοι ο ένας στον Απόλλωνα και ο άλλος στην Αθηνά, που επίσης λατρευόταν επίσημα, με την επωνυμία «Προναία› ή «Προνοία› και είχε δικό της τέμενος. Σύμφωνα με φιλολογικές μαρτυρίες και αρχαιολογικά ευρήματα, στους Δελφούς λατρεύονταν, ακόμη, η Άρτεμις, ο Ποσειδώνας, ο Διόνυσος, ο Ερμής, ο Ζευς Πολιεύς, η Υγεία και η Ειλείθυια. Ανάγνωση του υπολοίπου »

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΤΟ … ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ – ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (τα Αφροδίσια )

Αφροδίσια (τα)

Ειδώλιο αναδυομένης Αφροδίτης.
Κορινθία, 4ος αι. π.Χ.
Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Αθήνα.

Aφροδίσια λέγονταν οι προς τιμή της Aφροδίτης τελετές που γιορτάζονταν με αυτό το όνομα σε όλη την Eλλάδα. Σπάνια συναντάμε γιορτές της Aφροδίτης με άλλο όνομα, όπως τα Yβριστικά (1) και τα Yστήρια (2) στο Άργος και η Κάρπωσις στην Αμαθούντα της Κύπρου.
Αφροδίσια γιορτάζονταν στην Κύπρο και ιδιαίτερα στην Πάφο, στην Αμαθούντα, στο Κίτιο, στην Ταμασσό, στους Σολούς, αλλά και σε άλλες πόλεις της ηπειρωτικής Ελλάδας και των νησιών (Κήθυρα, Κόρινθος, Σπάρτη, Άργος, Αίγινα, Ήλιδα, Θήβα, Αθήνα).
Τα αρχαιότερα Αφροδίσια γιορτάζονταν στην Πάφο της Κύπρου, όπου εκεί υπήρχε και ο αρχαιότερος ναός της θεάς. Τη γιορτή την ίδρυσε ο Κινύρας (ο πρώτος βασιλιάς της Κύπρου) γι’ αυτό κι οι ιερείς της Αφροδίτης εκλέγονταν από το γένος του κι ονομάζονταν “Κινυριάδαι”. Ο αρχιερέας της θεάς ονομαζόταν αγήτωρ.
Στην Πάφο κατά τη διάρκεια της γιορτής γίνονταν αρματοδρομίες, μουσικοί και γυμνικοί αγώνες και κοινά γεύματα. Οι μετέχοντες στη γιορτή συγκεντρώνονταν στο χώρο του ιερού της θεάς και έκαναν αναίμακτες θυσίες, δηλαδή έκαναν προσφορές λουλουδιών και θυμιαμάτων. Οι γυναίκες για να συμμετάσχουν στις παννυχίδες (ολονυκτίες) έπρεπε πρώτα να πλύνουν το άγαλμα της θεάς στη θάλασσα κι ύστερα να πλυθούν κι αυτές στα νερά της. Ανάγνωση του υπολοίπου »

ΑΘΗΝΑ- ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΣΤΗΝ…. ΑΣΧΗΜΙΑ

-Το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο της Αθήνας – η εξέλιξη στο σήμερα

 

Δρ Γεώργιος Τουρσούνογλου
Αρχιτέκτονας DESA Παρισίων
Επίκ. Καθηγητής Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων
Συχνά αναφερόμαστε στην κακή πολεοδομική ανάπτυξη της Αθήνας, στους στενούς δρόμους, τα συνεχή μποτιλιαρίσματα, τις καθυστερήσεις στις μετακινήσεις και εν γένει στις κακές συνθήκες που καθημερινά αντιμετωπίζει ο Αθηναίος. Αν θελήσουμε να δούμε την εξέλιξη της Αθήνας, θα πρέπει να ανατρέξουμε στο πρώτο πολεοδομικό σχέδιο που εκπόνησαν οι αρχιτέκτονες Κλεάνθης και Σάουμπερτ το 1832, προτού ακόμη αυτή ανακηρυχθεί πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους το 1834.
Μελετώντας το τοπογραφικό σχέδιο των δύο αρχιτεκτόνων διαπιστώνουμε ότι διέθετε όλα αυτά που αργότερα στερήθηκε η Αθήνα, δηλαδή οδούς μεγάλου πλάτους, κήπους, πλατείες και χώρους για τα δημόσια κτίρια. Σημείο αναφοράς ήταν τα τέσσερα βουλεβάρτα γύρω από το κέντρο, που έδιναν σημαντική ανάσα και διέξοδο στη μελλοντική ανάπτυξή της. Κύριες γραμμές του σχεδίου, η Σταδίου και η Πειραιώς εκεί που είναι και σήμερα, με τη διαφορά ότι η Σταδίου έφθανε μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο. Στη δε συνάντηση των δύο δρόμων τοποθετούνταν τα ανάκτορα. Τρίτος βασικός δρόμος η Ερμού, δημιουργώντας με τους δύο προηγούμενους ένα ισοσκελές τρίγωνο και με έκταση που 2.200 στρέμματα.

ΓΙΑ ΜΕΓΕΝΘΥΣΗ ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΦΩΤΟ

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Ετυμολογικά τής κρίσεως.

γράφει ο  Γεώργιος Μπαμπινιώτης,

Επειδή το τού Αντισθένους «αρχή επιστήμης η των ονομάτων επίσκεψις» είναι πάντοτε χρήσιμο, θα επιχειρήσουμε μια αναγωγή στην προέλευση των λέξεων που χρησιμοποιούμε αυτόν τον καιρό για την οικονομική κρίση. Εν πρώτοις η ίδια η λέξη κρίση (< κρίνω) έφυγε από μάς ως «νοητική διεργασία που καταλήγει σε εκτιμήσεις, σκέψεις και αποφάσεις» αλλά και ως «κακή κατάσταση για νόσους» (κρίσιμη) και μάς γύρισε πίσω ως «κακή έκβαση στα οικονομικά», μέσω των γαλλ. crise και αγγλ. crisis, ευτυχώς όχι ως δάνειο, αλλά ως «αντιδάνειο» !
Το δάνειο, ο οικονομικός μας εφιάλτης, ανάγεται στο ρήμα δίδω (αρχ. δίδωμι), ξεκινώντας από τη λέξη δάνος (το), μια λέξη που –κατά τραγική ειρωνεία– σήμαινε «το δώρο» ! Άμποτε το δάνειό μας να ήταν δώρο των Ευρωπαίων εταίρων μας με πιο ανθρώπινους όρους, αντίδωρον ανθ’ ων έλαβον… Μακάρι να είχαν πραγματικά «ευρείς ώπας», ώστε να μπορούν να δουν ότι ως Ευρ-ώπη άλλη στάση θα έπρεπε να τηρούν στους «πρωτοτυπικά» Ευρωπαίους.

ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ - Κληρωτήριο Αθηναϊκού Δικαστηρίου

Γενική εισαγωγή

Τα αθηναϊκά εργαστήρια ήταν πολυμελή και επίσης πολλά σε αριθμό. Οι πηγές μας παρέχουν σημαντικές πληροφορίες σχετικά με τα δικαστήρια των Αθηνών. Ο Αριστοτέλης στο έργο του Αθηναίων Πολιτεία περιγράφει ένα επιμελημένο συγκρότημα δικαστηρίων του 4ου αιώνα, ενώ ο Παυσανίας μας παραδίδει αναλυτικό κατάλογο των δικαστηρίων της πόλης.
Οι ανασκαφές οι οποίες έφεραν στο φως τα λείψανα των κτιρίων της περιοχής της Αγοράς, αποκάλυψαν και ένα πλήθος αντικειμένων τα οποία χρησιμοποιούνταν προφανώς στα δικαστήρια, όπως οι κλεψύδρες, τα δικαστικά σύμβολα και τα πινάκια, με πιο ενδιαφέρον όμως εύρημα το κληρωτήριο το οποίο χρησιμοποιούνταν για την κατανομή των δικαστών και την επιλογή των αρχόντων.

Περιγραφή

 

Κάλπη που βρέθηκε κάτω από την στοά του Αττάλου.

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

 (more…)

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 22/05 1825 ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ Η ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ ΗΡΩΪΔΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821

Η καπετάνισσα του Εικοσιένα Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, έργο του Adam Friedel. Λιθογραφία. Σχέδιο εκ του φυσικού, Λονδίνο, 1824.

ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ;

Η Λασκαρίνα Μπούμπουλη (Μπουμπουλίνα) γεννήθηκε το 1771 στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης. Η μητέρα της η Σκεύω, είχε επισκεφτεί τότε την Πόλη για να συναντήσει τον άντρα της, τον Σταυριανό Πινότση, ο οποίος ήταν φυλακισμένος εκεί με την κατηγορία ότι συμμετείχε στην Επανάσταση της Πελοποννήσου (1769) . Το όνομα Λασκαρίνα της το έδωσε ο επίσης φυλακισμένος και φίλος του πατέρα της, Παναγιώτης Τρουπάκης ή Μούρτζινος. Μετά τον θάνατο του Πινότση, η Μπουμπουλίνα έζησε για μερικά χρόνια με την μητέρα της στην Ύδρα, και στη συνέχεια, έφυγαν μαζί για τις Σπέτσες. Εκεί η Σκεύω παντρεύτηκε τον Δημήτριο Λαζάρου (ή Ορλώφ). Η Λασκαρίνα από την άλλη, παντρεύτηκε για πρώτη φορά στα δεκαεπτά, τον Δημήτριο Γιάννουζα και για δεύτερη φορά στα τριάντα, τον Δημήτριο Μπούμπουλη, από το όνομα του οποίου έγινε γνωστή ως Μπουμπουλίνα. Και οι δύο άντρες ήταν καραβοκύρηδες που σκοτώθηκαν στη διάρκεια του γάμου τους με τη Μπουμπουλίνα, σε συμπλοκές με πειρατές στην θάλασσα. Με τον Γιάννουζα η Λασκαρίνα απέκτησε τρία παιδιά και στη συνέχεια, άλλα τρία με τον Μπούμπουλη.

ΤΟ ΝΕΚΡΟΜΑΝΤΕΙΟ ΤΟΥ ΑΧΕΡΟΝΤΑ

 ΙΣΤΟΡΙΚΟ

ΥΠΟΓΕΙΑ ΚΡΥΠΤΗ

Το πιο φημισμένο νεκρομαντείο του αρχαίου ελληνικού κόσμου βρίσκεται κοντά στις βορειοδυτικές όχθες της Αχερουσίας λίμνης, στο σημείο όπου ενώνονται τα ποτάμια του Άδη, ο Αχέροντας με τον Κωκυτό. Στις αρχαίες πηγές η τοποθεσία της Αχερουσίας λίμνης περιγράφεται ως το σημείο κατάβασης των νεκρών στον Άδη και η Εφύρα, η πόλη της Ηπείρου που βρίσκεται λίγο βορειότερα, συνδέεται με πανάρχαιη λατρεία της θεότητας του θανάτου. Στο νεκρομαντείο πήγαιναν οι πιστοί για να συναντήσουν τις ψυχές των νεκρών, που μετά την απελευθέρωσή τους από το σώμα αποκτούσαν την ικανότητα να προβλέπουν το μέλλον. Η παλαιότερη αναφορά του νεκρομαντείου του Αχέροντα γίνεται από τον Όμηρο στην Οδύσσεια, όταν η Κίρκη συμβουλεύει τον Οδυσσέα να συναντήσει στον Κάτω Κόσμο τον τυφλό μάντη Τειρεσία και να πάρει χρησμό για την επιστροφή στην πατρίδα του (κ 488 κ.ε.), και αμέσως παρακάτω δίνει τη συναρπαστική περιγραφή της καθόδου του Οδυσσέα, ενός θνητού, στον Άδη (λ 24 κ.ε.). Η ομοιότητα της ομηρικής περιγραφής με τη θέση του νεκρομαντείου είναι εκπληκτική, στοιχείο που παρατηρεί και ο Παυσανίας σχεδόν χίλια χρόνια αργότερα, θεωρώντας ότι ο Όμηρος πρέπει να είχε δει τα μέρη αυτά (1.17.5). Ωστόσο, στην ελληνική μυθολογία και άλλοι ήρωες είχαν τολμήσει αυτή την κατάβαση στον Άδη: ο Ορφέας για να φέρει στη γη την αγαπημένη του Ευρυδίκη, ο Ηρακλής για να φέρει στο βασιλιά Ευρυσθέα τον Κέρβερο, τον τρικέφαλο σκύλο-φύλακα της εξόδου από τον Άδη, και ο Θησέας με τον Πειρίθου για να αρπάξουν την Περσεφόνη. < Η παλαιότερη χρήση του λόφου όπου σώζεται το νεκρομαντείο ανάγεται στη μυκηναϊκή εποχή (14ος-13ος αι. π.Χ.), στην οποία χρονολογούνται τρεις παιδικοί τάφοι με λιγοστά ευρήματα. Αργότερα στο χώρο πρέπει να ιδρύθηκε ιερό αφιερωμένο στη θεότητα της Γης, όπως δείχνουν όστρακα αγγείων και πήλινα ειδώλια, που βρέθηκαν στους δυτικούς πρόποδες του λόφου και χρονολογούνται μέχρι και τα μέσα του 7ου αι. π.Χ. Τα σωζόμενα λείψανα του νεκρομαντείου χρονολογούνται στην ελληνιστική περίοδο. Το κύριο τμήμα του ιερού χρονολογείται στους πρώιμους ελληνιστικούς χρόνους (τέλη 4ου - αρχές 3ου αι. π.Χ.), ενώ σε μια δεύτερη οικιστική φάση, στο τέλος του 3ου αι. π.Χ., προστέθηκε στα δυτικά του αρχικού ιερού ένα συγκρότημα με μια κεντρική αυλή, γύρω από την οποία υπήρχαν δωμάτια και αποθήκες. Το ιερό με αυτή τη μορφή λειτούργησε αδιάλειπτα για δύο αιώνες περίπου. Με την κατάκτηση της Μακεδονίας από τους Ρωμαίους πυρπολήθηκε το 167 π.Χ., οπότε και τελείωσε η λειτουργία του. Στον 1ο αι. π.Χ. με την εγκατάσταση Ρωμαίων εποίκων στην πεδιάδα του Αχέροντα, η αυλή του ιερού κατοικήθηκε πάλι. Στις αρχές του 18ου αιώνα στο χώρο οικοδομήθηκε η μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, που σώζεται μέχρι σήμερα, και το αντίστοιχο νεκροταφείο. 

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Νίκος Γκάτσος, ο μεγάλος ποιητής-στιχουρχός των τραγουδιών του Χατζηδάκι του Θεοδωράκη και του Ξαρχάκου-"Έφυγε" πριν απο 21 χρόνια στις 12 Μαΐου-Αφιέρωμα

 ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε στα Χάνια Φραγκόβρυσης της Αρκαδίας το 1911. Τέλειωσε το Γυμνάσιο στην Τρίπολη και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε με τη μητέρα και την αδελφή του στην Αθήνα, όπου σπούδασε στο τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου. Την περίοδο 1935-1936 ταξίδεψε στη Νότιο Γαλλία και το Παρίσι.



Την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία έκανε το 1931 με τη δημοσίευση του ποιήματος "Της μοναξιάς" στο περιοδικό "Νέα Εστία", ενώ την ίδια περίοδο μπήκε στον κύκλο του περιοδικού "Νέα Γράμματα" με το οποίο συνεργάστηκε και ως κριτικός λογοτεχνίας, δραστηριότητα που ανέπτυξε και σε άλλα λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας. Το 1943 εξέδωσε την "Αμοργό", ποιητική συλλογή που θεωρήθηκε ως ορόσημο στην ιστορία της ελληνικής υπερρεαλιστικής ποίησης και επηρέασε σύγχρονους και μεταγενέστερούς του ποιητές.



Μετά την "Αμοργό" ωστόσο δε δημοσίευσε παρά τρία ποιήματα στον περιοδικό τύπο. Στη μεταπολεμική περίοδο συνεργάστηκε με το περιοδικό του Κ.Γ. Κατσίμπαλη "Αγγλοελληνική Επιθεώρηση" και με το Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Ασχολήθηκε επίσης με τη θεατρική μετάφραση (Λόρκα, Στρίντμπεργκ, Ο’Νηλ, Λόπε ντε Βέγκα, Τενεσσή Ουΐλλιαμς κ.α.) σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης και άλλων αθηναϊκών θιάσων και από τη δεκαετία του ’50 με τη στιχουργική.




Στίχοι του μελοποιήθηκαν από το Μάνο Χατζιδάκι, το Μίκη Θεοδωράκη, το Σταύρο Ξαρχάκο και άλλους έλληνες συνθέτες.

DALeast Street artist – TA ” ΣΥΡΜΑΤΙΝΑ ” ΤΟΥ ΖΩΑ – 24 ΦΩΤΟ

Honolulu-Hawaii

Miami-USA

Miami-USA 1

‘Deer Park’ Cape Town-South Africa

(more…)

ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Φέρμας Νίκος  (Νίκος Χατζηανδρέου

 Φέρμας Νίκος  (Νίκος Χατζηανδρέου)

Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1905 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου.

Πρωτοεμφανίστηκε στον περιοδεύοντα θίασο Βερώνη και από το 1925 άρχισε τις εμφανίσεις του στην Αθήνα με την παράσταση Επτά επί Θήβαις του Αισχύλου που ανέβηκε από το Θέατρο Τέχνης. Διακρίθηκε σε έργα πρόζας και επιθεώρησης.

Στον κινηματογράφο ξεκίνησε το 1948, σε ηλικία 43 ετών, στη ταινία Οι Γερμανοί Ξανάρχονται. Έλαβε μέρος σε 151 ταινίες, δράματα και κωμωδίες και ειδικεύτηκε στον ρόλο του βαρύμαγκα, με την χαρακτηριστική του εμφάνιση. Άλλες ταινίες που έκανε χαρακτηριστικές εμφανίσεις, είναι οι κατώθι: Η Καφετζού (1956), Ο Φανούρης και το Σόϊ του (1957), Ο Λεφτάς (1958), Το Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος (1960), Η Χαρτοπαίχτρα (1964), Διπλοπενιές (1966), Καλώς Ήλθε το Δολλάριο (1967) κ.ο.κ.
 Ήταν ο άνθρωπος των δεύτερων ρόλων.  Εμείς όμως τον έχουμε στη καρδιά μας  ως πρωταγωνιστή. Εμβληματική φιγούρα του Ελληνικού κινηματογράφου, διακρίθηκε σε ρόλους  βαρύμαγκα  αλλά μπεσαλή τύπου. Το  πραγματικό του όνομα ήταν Νίκος Χατζηανδρέου και είχε στο ενεργητικό του πάνω από 150 ταινίες. Η διαχρονικότητα αυτών των ταινιών οφείλεται στην αυθεντικότητα αυτών των ανθρώπων.Πρόσωπα  καθαρά , ηθικά, καθημερινά,χωρίς βεντετισμούς και σταριλίκια. Πάνω του ακούμπησε και μεγάλωσε μια Ελλάδα ολόκληρη. Πέθανε το 1972.Έχει μια ταινία όμως  παραγωγής   1954 που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και αυτή είναι ΤΟ ΞΥΠΟΛΗΤΟ ΤΑΓΜΑ σε σκηνοθεσία του Γκρέγκ Τάλλας (Γρηγόρης Θαλασσινός ).
Ο  ίδιος ο Βιτόριο Ντε Σίκα  είπε στον Γκρεγκ  Τάλλας,  όταν είδε το 1955 το Ξυπόλητο Τάγμα στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου «Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον Κλέφτη των ποδηλάτων, τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα!.
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

9/05-1927 ΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΔΕΛΦΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ - Η ΕΡΤ ΤΙΣ ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ - ΒΙΝΤΕΟ -

Το Αρχείο της ΕΡΤ, με αφορμή την επέτειο της διοργάνωσης των πρώτων Δελφικών Εορτών (9 Μαΐου 1927), ψηφιοποίησε και παρουσιάζει μέσω των ιστοσελίδων www.ert-archives.gr και www.ert.gr, το ντοκιμαντέρ της Μαίρης Κουτσούρη «ΔΕΛΦΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ», παραγωγής 1981.
Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται στις πρώτες Δελφικές Εορτές που διοργάνωσαν ο Άγγελος και η Εύα Σικελιανού στους Δελφούς, στη Δελφική Ιδέα και στο όραμα για πνευματική αμφικτιονία που είχαν καλλιεργήσει, με σκοπό τη συσπείρωση των πνευματικών ανθρώπων της εποχής και τη συνεργασία για την ειρήνη και τη συμφιλίωση των λαών. Μεταξύ άλλων, οι εκδηλώσεις περιλάμβαναν γυμνικούς αγώνες και την παράσταση της τραγωδίας του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης» – η πρώτη παράσταση αρχαίου δράματος σε υπαίθριο χώρο.
Κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, παρατίθενται πληροφορίες για την προετοιμασία του εγχειρήματος και προβάλλονται αποσπάσματα από την ταινία των αδελφών Γαζιάδη, με βωβές λήψεις των γυμνικών αγώνων και της θεατρικής παράστασης. Ακούγονται οι φωνές των ηθοποιών που υποδύονται τους θεατρικούς ρόλους και τα χορικά της παράστασης, μετά την προσθήκη ήχου στην  ταινία από τον Οκτάβιο Μερλιέ το 1971.

Για το ντοκιμαντέρ κάντε κλικ εδώ!

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1833 ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ - ΒΙΝΤΕΟ-

Ο Γιώργος Παπανικολάου γεννήθηκε στις 13 Μαΐου 1883 στην Κύμη της Εύβοιας, σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1907 μετέβη στη Γερμανία όπου παρακολούθησε μαθήματα βιολογίας υπό τους καθηγητές Χαίκελ και Βάισμαν. Στη συνέχεια γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου όπου και άρχισε τις βιολογικές έρευνες επί του «καθορισμού του φύλου» στα οστρακόδερμα υπό τον καθηγητή Ρίχαρντ Έρτβιχ.

 Μετά την ανακήρυξή του σε διδάκτορα του Πανεπιστημίου επέστρεψε στην Αθήνα το 1910 όπου και νυμφεύθηκε την Ανδρομάχη Μαυρογένη και στη συνέχεια μετέβη στο Μονακό όπου και εργάσθηκε στο ωκεανογραφικό ινστιτούτο του Πριγκιπάτου συμμετέχοντας στην ομάδα ωκεανογραφικής εξερεύνησης του Πρίγκιπα του Μονακό (1911).

 Επανερχόμενος στην Ελλάδα συμμετείχε των Βαλκανικών πολέμων και το 1913 αναχώρησε για τις ΗΠΑ όπου και εργάσθηκε ως βοηθός στο κλάδο της ανατομίας στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ. Ακολούθως εκλέχθηκε υφηγητής, έκτακτος καθηγητής και τέλος τακτικός καθηγητής της ανατομίας και ιστολογίας της ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου αυτού.

Η ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ – ΣΕ 55 ΠΙΝΑΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ( ΜΕΡΟΣ Β)

ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΗ  ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

Η ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ – ΣΕ 40 ΠΙΝΑΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ( ΜΕΡΟΣ Α )

ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΩΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

(more…)

ΤΥΛΙΓΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟ ΡΟΖ ΚΙ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ (28 ΦΩΤΟ )

-ΓΙΑ ΠΑΛΙΟΤΕΡΕΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΤΥΛΙΓΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟ ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ -21 ΦΩΤΟ -

(more…)

Ο Ήλιος της Βεργίνας - Η Ιστορία του αρχαίου Ελληνικού συμβόλου

Ελληνικός αμφορέας του 560 π.Χ. που απεικονίζει την θεά Αθηνά μετον Ερμή.

Ο Ήλιος της Βεργίνας (αλλιώς "Αστέρι της Βεργίνας") είναι ένα σύμβολο που χρησιμοποιήθηκε ευρέως από τους Αρχαίους Έλληνες. Αν και ο Ηλιος της Βεργίνας είναι ένα σύμβολο Πανελλήνιο, έγινε διάσημος λόγω των Μακεδόνων, οι οποίοι το χρησιμοποίησαν ως σύμβολο της δυναστείας Αργεαδών στο Βασίλειο της Μακεδονίας.

Το Ελληνικό Αρχείο σας παραθέτει όλα τα στοιχεία και τις εικόνες, που δείχνουν την ιστορία και την σημασία αυτού του σημαντικού συμβόλου, στην Αρχαία Ελλάδα.


Ο τυπικός Ήλιος της Βεργίνας, αποτελείται απο 16 ακτίνες. Μπορούμε επίσης να τον δούμε και με 12 ή ακόμα και 8 ακτίνες του Ήλιου. Ο Ήλιος με τις δεκαέξι ακτίνες αντιπροσωπεύει τα εξής: Οι 4 ακτίνες αντιπροσωπεύουν τα 4 στοιχεία της φύσης, ΓΗ - ΘΑΛΑΣΣΑ - ΦΩΤΙΑ - ΑΕΡΑΣ και οι υπόλοιπες 12 ακτίνες αντιπροσωπεύουν τους 12 Θεούς του Ολύμπου.
(Δείτε την χαρακτηριστική εικόνα αριστερά, που επεξηγεί τις ονομασίες των 16 ακτίνων.)


Ο Ήλιος της Βεργίνας, κατά κυριότητα συμβολίζει κάτι το παρθένο. Γι'αυτό και συνήθως βλέπουμε το αρχαίο αυτό Ελληνικό σύμβολο, στην παρθένο θεά Αθηνά. Αλλα και σε αρκετές άλλες περιπτώσεις, μπορεί να ταυτοποιηστεί και με τον θεό Απόλλωνα.

ΣΠΥΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ

 

 Καΐκια, 1957 τέμπερα σε hardboard 43 x 61 εκ.

 

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
 

• 1902 Γεννιέται στο Γαλαξείδι, απ' όπου κατάγονταν κι οι γονείς του. Εκεί ολοκληρώνει και τις εγκύκλιες σπουδές. 1920-27 Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, Αθήνα. Εργαστήριο Νικολάου Λύτρα. 1926 Έκθεση των Τεσσάρων, Δημοτικό Θέατρο Αθηνών. Πρώτη δημόσια παρουσίαση του καλλιτέχνη. Περισσότερες από 120 εκθέσεις έκτοτε. 1927 Η έκθεση των Τεσσάρων στη Θεσσαλονίκη. 1929 Α' Ατομική Έκθεση, Αίθουσα Στρατηγοπούλου, Αθήνα.
  Πρώτη σκηνογραφία, στα «Κορακιστικά» του Νερουλού, Βασιλικό Θέατρο. Περισσότερες από 150 συνολικά.
  Επιμορφωτικά ταξίδια στην Ευρώπη, γνωριμία με τη ζωγραφική των Κάτω Χωρών. 1930 Μπενάκειο Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών για τη μελέτη αγιογράφησης του Αγ. Διονυσίου. 1934 19η Μπιενάλε Βενετίας. Ομάδα "Τέχνη", Θεσσαλονίκη.
  Αγιογράφηση Πολιούχου Αθηνών Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου. 1940-46 Ξυλογραφίες εθνικού περιεχομένου, σε κείμενα και με τη συνεργασία του Αγγέλου Σικελιανού και άλλων πνευματικών ανθρώπων.
  
  Συνεργασίες του στα «Νεοελληνικά Γράμματα». 1950 Συμμετέχει στην ομάδα «Στάθμη». 1951 Σκηνικά για τη «Θυσία του Αβραάμ», στη «Ροτόντα»Θεσσαλονίκης, σκηνοθεσία Λ. Πολίτη. 1953 Ατομική με τέμπερες και ακουαρέλες, αίθουσα της εφημερίδας «Το Βήμα». 1956 Α' Ατομική στη θεσσαλονίκη, Σχολή Βαλαγιάννη 1957 «Το παλιό γραμμόφωνο κι άλλες ιστορίες», ατομική έκθεση «Ζυγός». 1958 Αντιπροσωπεύει την Ελλάδα στον διαγωνισμό Guggenheim και βραβεύεται το έργο του «Φώτα καιΣκιές». 1960,1966 Μάιος, Ατομική έκθεση, «Τέχνη», Θεσσαλονίκη. 1973, ’77, ’80 Γκαλερί «Κοχλίας», Ατομική έκθεση, Θεσσαλονίκη. 1975 Μεγάλη αναδρομική έκθεση, Εθνική Πινακοθήκη. 1982 «Τέσσερις Εικοσαετίες», τιμητική εκδήλωση και έκθεση, Εθνική Πινακοθήκη. 1985 Μάρτιος, πεθαίνει στο σπίτι του στην οδό Γουέ-μπστερ 5, Αθήνα.

===================

"Το τοπίο ως μαρτυρία, το τοπίο ως κατάσταση ψυχής"*

 ΝΕΛΛΗ ΚΥΡΙΑΖΗ Διευθύντρια Πινακοθήκης Δήμου Αθηναίων

 Ούτε είναι ντροπή να συνομιλούμε απερίφραστα,

να χαϊδεύουμε το χνούδι των πραγμάτων,

να ρεμβάζουμε το δειλινό.

Τούτη τη λαχταριστή μερίδα δεν την αλλάζω με τίποτα.

Ακόμα και αν είναι να μου τάξουν χάρισμα

την ταπετσαρία όλη της Γης.

Σπύρος Βασιλείου

 Στις φράσεις αυτές, διατυπωμένες το 1961 υπό μορφήν υστερόγραφου στον Ανδρέα Καραντώνη, σε πρόγραμμα έκθεσης έργων του στην Γκαλερί Ζυγός, συμπυκνώνει ο ζωγράφος - χαράκτης και σκηνογράφος Σπύρος Βασιλείου σταθερές αρχές και αξίες μιας διαμορφωμένης, από καιρό, θεώρησης του κόσμου, άρα και του ρόλου που πρέπει να διαδραματίζουν οι εικαστικές τέχνες για τον φυσικό τους αποδέκτη, τον άνθρωπο. "Ένας ζωγραφικός πίνακας πρέπει, πριν από όλα, να είναι μια γιορτή της όρασης" επεσήμανε αφοριστικά ο Delacroix, δόγμα που λειτούργησε ως ευαγγέλιο της ζωγραφικής, κατά τον Hauser, έως και τον ιμπρεσσιονισμό. Ο αφορισμός αυτός του Delacroix βρίσκει την πλήρη του πραγμάτωση στα έργα του Σπύρου Βασιλείου, γεγονός που ερμηνεύει ικανοποιητικά και την αναγνώριση του τόσο από τους ειδικούς, όσο και από τους απλούς φιλότεχνους, ένθερμους θιασώτες της ζωγραφικής του.

Γεννημένος στο Γαλαξείδι, μαθητής του Νικόλαου Λύτρα στη Σχολή Καλών Τεχνών, ο Βασιλείου, κατά τις περιπλανήσεις του στους πολυδαίδαλους δρόμους της τέχνης, εντόπισε γρήγορα και με ακρίβεια τον μίτο επαφής του με το κοινό, μέσω μιας γλώσσας εύληπτης, χυμώδους, με ποιητική δύναμη, επιστρατεύοντας ως σύνεργα άρθρωσής της, την αναμφισβήτητη τεχνική συγκρότηση, τη σοφή γνώση και χρήση του χρώματος, την πειθαρχημένη αξιοποίηση του ζωγραφικού χώρου. Αυτοδίδακτος στη χαρακτική, φιλοτέχνησε τα δύσκολα χρόνια 1940-1947 -όταν με τον πόλεμο έλειψαν τα χρώματα- ξυλογραφίες, οι οποίες εικονογράφησαν λογοτεχνικά και ποιητικά κείμενα, με εκπληκτική άνεση που παραπέμπει σε, δόκιμης θητείας στο είδος, χαράκτη.

Σκηνογράφος μιας πλειάδας θεατρικών παραστάσεων, από την αρχή κιόλας της καλλιτεχνικής πορείας του, αγιογράφος της εκκλησίας του Αγίου Διονυσίου στην Αθήνα (1936 -1939), έστρεψε το ενδιαφέρον του παράλληλα και στην έκδοση σημαντικών βιβλίων - Γαλαξειδιώτικα καράβια, Τα ελληνικά εμπορικά πλοία, Παιδικά σχέδια.

10/05 - ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ …ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

-ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ 2-3 ΦΟΡΕΣ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
ANAΡΤΗΣΗ 09/05

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

-ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ :ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ …ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

ΑΞΕΧΑΣΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ; ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ

 
Ο Σταυρίδης, φτωχόπαιδο από τη Σάμο, βρέθηκε στην Αθήνα στα τέλη της δεκαετίας του 1920 να δουλεύει σε μια αποθήκη υλικού πολέμου στον Πειραιά. Δουλειά του ήταν να ταιριάζει αρβύλες κατά μέγεθος. Το μεροκάματό του έφτανε μόνο για μια μερίδα φασόλια και μια φέτα ψωμί. Από την Αθήνα, όπου έμενε, πήγαινε με τα πόδια μέχρι τον Πειραιά. Είχε όμως φωνή τενόρου. Έτσι μια μέρα που πέρασε έξω από ένα μουσικό θέατρο κι άκουσε να κάνουν πρόβα, βρήκε το θάρρος, μπήκε μέσα και ζήτησε από τον μαέστρο να τον δοκιμάσουν στο τραγούδι.
-Το ξέρεις αυτό το τραγούδι; ρώτησε ο μαέστρος.
-Το ξέρω.
-Σε τι τόνο το τραγουδάς;
-Πιάσε όποιο τόνο θέλεις.
Εντωμεταξύ ο Αυλωνίτης κι ένας άλλος πρωταγωνιστής της εποχής, ο Μακριδάκης, ήρθαν κοντά του να του κάνουν πλάκα γιατί νόμισαν πως ήταν «ψώνιο». Μόλις όμως άρχισε να τραγουδάει «με φωνή τενοράλε» τους κόπηκε κάθε διάθεση για πλάκα.
Από την επόμενη, ο Σταυρίδης άρχισε να συμμετέχει στις παραστάσεις. Στον πρώτο του ρόλο έκανε τον λούστρο που έβαφε τα παπούτσια του Αυλωνίτη. Μόλις τελείωνε το βάψιμο, έβγαζε απ’ το κασελάκι του ένα χαρτόσημο των 30 λεπτών κι αφού το σάλιωνε το κολλούσε στο παπούτσι του Αυλωνίτη. “Μία το βάψιμο, τριάντα το χαρτόσημο, μία και τριάντα”, έλεγε σατιρίζοντας την τότε κυβέρνηση που έβαζε σε όλα φόρους μέσω χαρτόσημων.

Οι οικονομικές κρίσεις, ένα φαινόμενο με ιστορία

 

. Νέρων (54-68), Aureus (χρυσό νόμισμα), έκδοση 65-66 μ.Χ. μετά τη νομισματική μεταρρύθμιση. Αντί για 40 aurei από κάθε ρωμαϊκή λίβρα (ουγκιά) έκοβαν πλέον 45 και το νόμισμα είναι λιποβαρές σε σχέση με τα νομίσματα πριν και ζυγίζει 7,30 γραμμ. CNG, Triton XVI, 9.01.2013, 1046. Οι οικονομικές κρίσεις, ένα φαινόμενο με ιστορία (Μέρος Α΄)

Εισαγωγή

Αυτή την εποχή της οικονομικής κρίσης, νέες έννοιες μπήκαν στην καθημερινότητά μας και λέξεις που χρησιμοποιούσαν μόνο οι ειδικοί της οικονομίας πέρασαν στο λεξιλόγιο μας. Οι δύσκολες αυτές οικονομικές καταστάσεις δεν είναι κάτι καινούριο στην ιστορία.
Από την εποχή που αναπτύχθηκαν οι εγχρήματες κοινωνίες, οι οικονομικές κρίσεις υπήρξαν ένα επαναλαμβανόμενο φαινόμενο. Εμπόριο, ναυτιλία, ανεύρεση και εξόρυξη μετάλλων, νέες τεχνικές, αλλαγή εξουσίας, μεταβίβαση του κέντρου βάρους σε άλλη γεωγραφική περιοχή, οδηγούσαν σε κρίσεις που σήμαιναν πολέμους, αλλαγές νομισμάτων, μετάλλων, αλλαγές κατόχων του πλούτου, νέες εξουσίες, νέες εποχές και νέες νοοτροπίες. Αυτές οι αλλαγές, όπως ήταν φυσικό, είχαν μεγαλύτερες επιπτώσεις σε διαφορετικές κοινωνικές ομάδες. Οι πληροφορίες για την ύπαρξη αυτών των κρίσεων στο παρελθόν, η διαχείρισή τους, οι λόγοι που τις προκάλεσαν, οι ομάδες ανθρώπων που επηρεάστηκαν από αυτές, οι αλλαγές τις οποίες προκάλεσαν πιθανόν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να βιώσουν τη σημερινή συγκυρία.
Ο φόρος υποτελείας, η φορολόγηση της γης, του εμπορίου, των μεταφορών, των φυσικών πόρων, η κοπή νέων νομισμάτων υπήρξαν τα μέσα για να αντιμετωπιστούν οι δύσκολες οικονομικές καταστάσεις. Η υποτίμηση, η απαξίωση του νομίσματος, δηλαδή μείωση της περιεκτικότητας του νομίσματος σε πολύτιμο μέταλλο, υπήρξαν λύσεις που αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν η Αθηναϊκή Δημοκρατία με τα πονηρά χαλκία αλλά και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία με τα δηνάρια και τους αντωνιανούς, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία με τους απαξιωμένους σόλιδους, και το σύγχρονο ελληνικό κράτος με την υποτίμηση της δραχμής.
Αυτά τα θέματα προσεγγίζουν οι ειδικοί νομισματολόγοι και ιστορικοί, από την αρχαιότητα ως σήμερα ώστε να αποκτήσουμε μια πιο διαχρονική εικόνα αυτών των καταστάσεων.

Δέσποινα Ευγενίδου
Επίτιμη Διευθύντρια Νομισματικού Μουσείου

Νόμισμα και οικονομία: Το ελληνικό παράδειγμα σε ιστορική προοπτική

Νομισματικά συστήματα στην Ευρώπη του 19ου αιώνα
Κατά το 19o αιώνα, η νομισματική κατάσταση στην Ευρώπη διέφερε από τη σημερινή στο βαθμό που τα νομίσματα ήταν συνδεδεμένα με την αξία των πολύτιμων μετάλλων, όμως –όπως και σήμερα– υπήρχαν διακρατικές νομισματικές ζώνες. Έτσι, από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914), τα νομισματικά συστήματα των ευρωπαϊκών κρατών και των ΗΠΑ βασίζονταν είτε στον κανόνα χρυσού είτε στο διμεταλλισμό. Τούτο σημαίνει ότι στον κανόνα χρυσού η εκάστοτε κύρια νομισματική μονάδα βασιζόταν στη νομοθετικά καθορισμένη σταθερή ισοτιμία της με τον χρυσό. Στο διμεταλλισμό, η αργυρή κύρια νομισματική μονάδα και τα χρυσά πολλαπλάσια βασίζονταν στη σταθερή σχέση της τιμής (ratio) των δύο πολύτιμων μετάλλων, του χρυσού και του αργύρου. Η εφαρμογή τόσο του κανόνα χρυσού όσο και του διμεταλλισμού είχε ως απαραίτητη προϋπόθεση την ελεύθερη μετατρεψιμότητα των τραπεζογραμματίων σε αργυρά ή χρυσά νομίσματα.
Το νόμισμα είναι μεταλλικό χρήμα που εκδίδεται από το Κράτος με νομοθετικώς τυποποιημένα χαρακτηριστικά. Στο διμεταλλισμό, όπως και στον κανόνα χρυσού, καθορίζεται η πραγματική περιεκτικότητα του νομίσματος σε πολύτιμο μέταλλο. Στο πλαίσιο και των δύο αυτών συστημάτων, πραγματοποιούνται χάλκινες κοπές νομισμάτων μικρής ονομαστικής αξίας, τα οποία προορίζονται για την εξυπηρέτηση των μικροσυναλλαγών. Στο διμεταλλικό νομισματικό σύστημα, που ίσχυσε σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες έως τα τέλη του 19ου αιώνα, η κύρια νομισματική μονάδα ήταν το αργυρό νόμισμα των 5 φράγκων, ενώ κόβονταν και χρυσά πολλαπλάσια.

ΤΥΛΙΓΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΟ ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ -21 ΦΩΤΟ -

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

(περισσότερα…)