ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΕΧΝΗΣ

Julian Alden Weir-In the Livingroom, 1889

Wassily Kandinsky-Yellow, Red, Blue  1925

Lu Cong - Aliza - 2008

 

 

The Broken Tryst - William Quiller Orchardson

Γαμικός λέβης, ύψος 51,1 εκ., 430-420 π.Χ., Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΑΜΙΚΟΣ ΛΕΒΗΣ
    

Ο γαμικός λέβης είχε σχήμα παρόμοιο με του λέβητα, διέφερε όμως στο ότι διέθετε ευρύ υψηλό πόδι με κωνικό στήριγμα ενσωματωμένο στο κυρίως αγγείο και λαβές, οι οποίες ξεκινούσαν από τους ώμους και κατέληγαν κοντά στα χείλη του αγγείου. Είχε κάλυμμα σε σχήμα τρούλου που κατέληγε σε λαβή. Συνηθιζόταν να το φέρουν στις γαμήλιες τελετές με το νερό για το γαμήλιο λουτρό και είχε συνήθως ανάλογη διακόσμηση.

Πρωτοεμφανίστηκε τον 6ο αιώνα και χρησιμοποιήθηκε μέχρι τον 4ο αιώνα. Σύμφωνα με τον Beazley ο πρώτος που διακόσμησε γαμικό λέβητα ήταν ο Σοφίλος περίπου το 580 με 570 π.Χ. αναπαριστώντας τη γαμήλια τελετή της Ελένης και του Μενέλαου. 

Γαμικός λέβης, ύψος 51,1 εκ., 430-420 π.Χ., Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη   Γαμικός λέβης, ύψος 51,1 εκ., 430-420 π.Χ., Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη Στην κοιλιά του αγγείου η νύφη κάθεται σε ένα δίφρο, ακουμπά τα πόδια της  σ' ένα υποπόδιο και με τα δυο της χέρια παίζει μια άρπα, υποδηλώνοντας  τα τραγούδια που ακούγονταν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της νύφης.  Μία από τις ακόλουθες πλησιάζει από πίσω, κρατώντας μια λουτροφόρο, αγγείο  που χρησιμοποιόταν κυρίως στους γάμους για τη μεταφορά νερού για το γαμήλιο  μπάνιο. Τρεις γυναίκες πλησιάζουν προς τη νύφη κρατώντας σε κασέλες τα δώρα για το γάμο.  Στην άλλη πλευρά του αγγείου δύο γυναίκες προσφέρουν κασέλες με δώρα. Κάτω από τις λαβές εικονίζονται φτερωτές γυναίκες οι οποίες μπορεί να είναι  Νίκες που υποδηλώνουν τη θριαμβευτική δύναμη της ομορφιάς ή μπορεί  να αντιπροσωπεύουν θεότητες του Κάτω Κόσμου, σχετικές με τη γονιμότητα.  Οι κορδέλες ή οι κλάδοι που φέρουν αντιπροσωπεύουν τη θεία ευλογία  που φέρνουν στη νύφη. Δεδομένου ότι η νύφη δε φοράει πέπλο και στεφάνι και ότι δεν είναι ντυμένη,  μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι απεικονίζονται τα "επαύλια", μία ημέρα  μετά το γλέντι του γάμου και τη νυφική πομπή. Κατά τη διάρκεια   αυτής της περιόδου, η νύφη καλωσόριζε τους φίλους και την οικογένεια  στο νέο σπίτι της και έπαιρνε τα δώρα τους, υφαντά, καλάθια, μπαούλα,  πυξίδες, καθρέφτες κ.τ.λ.

ΓΙΑΤΙ ΛΕΜΕ -Του μπήκαν ψύλλοι στ' αυτιά και του έψησε το ψάρι στα χείλη;

Η φράση «του μπήκαν ψύλλοι στ' αφτιά», που χρησιμοποιείται για κάποιον που άρχισε να έχει υποψίες για κάτι και η φράση «του έψησε το ψάρι στα χείλη», που λέγεται για κάποιον που ταλαιπωρήθηκε πολύ για κάποια υπόθεση ή από κάποια σχέση, έχουν τις ρίζες τους στο Βυζάντιο.

Οι Βυζαντινοί κατά περιόδους έθεταν πολύ αυστηρούς κανόνες, ακόμα και στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων και για τους παραβάτες, υπήρχαν πολλές και «ευφάνταστες» τιμωρίες.
Η τιμωρία του ωτακουστή
Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός εξοργιζόταν όταν συνελάμβανε κάποιον να κρυφακούει, δηλαδή να κατασκοπεύει ή απλά να ακούει με στόχο το κουτσομπολιό. Λέγεται ότι ήταν τόσο αυστηρός με αυτό το θέμα, που ήταν σε θέση να συγχωρήσει ακόμα και έναν προδότη, αλλά έναν ωτακουστή, ποτέ! Ο Ιουλιανός έφτασε στο σημείο να συντάξει νόμο, σύμφωνα με τον οποίο όποιος κρυφάκουγε θα έβρισκε φριχτό θάνατο. Η Σύγκλητος όμως, που έπρεπε να δώσει την έγκρισή της για τη θέσπιση του νόμου, τον θεώρησε πολύ αυστηρό και το απέρριψε.
Σύμφωνα με τα μέλη της Συγκλήτου, το να κρυφακούει κανείς ήταν μεν παράπτωμα, αλλά συνέβαινε λόγω της φυσικής ανθρώπινης περιέργειας και άρα δεν ήταν τόσο σοβαρό ώστε να τιμωρείται με θάνατο. Μάλιστα, οι Συγκλητικοί όχι μόνο δεν «πέρασαν» το νόμο του Ιουλιανού, αλλά κατάργησαν και τον υπάρχοντα, σύμφωνα με τον οποίο οι ωτακουστές τιμωρούνταν με καυτό λάδι, που το έριχναν μέσα στο αφτί. Η τιμωρία που τελικά επιβλήθηκε, στην αρχή φάνηκε αστεία στον αυτοκράτορα, αλλά όταν τέθηκε σε εφαρμογή, αποδείχτηκε αρκετά επίπονη. Το καυτό λάδι, αντικαταστάθηκε από ψύλλους. Έβαζαν δηλαδή μέσα στο αφτί εκείνου που είχε κρυφακούσει, ζωντανούς ψύλλους, με αποτέλεσμα ο τιμωρημένος να φτάνει ακόμα και στα όρια της τρέλας. Δεν είναι γνωστό πώς άλλαξε η χρήση της φράσης από τότε μέχρι σήμερα. Πιθανόν να είναι μια παρανόηση της αληθινής ιστορίας, όπως γίνεται με τη φράση «εξ απαλών ονύχων», που ορισμένοι θεωρούν ότι σημαίνει «μόλις που ακούμπησε», ενώ το ακριβές νόημα είναι: «από την παιδική ηλικία». Τότε, δηλαδή, που τα νύχια είναι απαλά!
Οι αδίστακτοι μοναχοί

Ο συμβολισμός του χώρου στην αρχαία Ελλάδα

Σε όλους τους παραδοσιακούς πολιτισμούς όπως αναφέρει ο καθ. Φ.Σουαρζ στο βιβλίο του “Η Νέα Ανθρωπολογία”: “οι κοσμογονικοί μύθοι είναι εκείνοι που εξηγούν πως δημιουργήθηκε ο πρωταρχικός χώρος και πώς επέτρεψε στην υπόλοιπη εκδήλωση να εκδηλωθεί . ΟΙερός χώρος αναφέρει είναι η αναδημιουργία σε σμίκρυνση μέσα στον ορατό κόσμο του πρωταρχικού χώρου”.Σε μικρότερη κλίμακα η εγκατάσταση και η ίδρυση ενός πολιτισμού σε ένα χώρο αντιστοιχεί με την γέννηση λοιπόν του ίδιου του κόσμου.
Ο Άνθρωπος δημιουργεί σύμφωνα με ένα μοντέλο το οποίο του αποκαλύπτεται μέσα από τον κοσμογονικό μύθο. Σε κάθε πολιτισμό το μοντέλο αυτό απαιτεί προσαρμογές που ανταποκρίνονται στην χωροχρονική έκφραση και εξέλιξη του κάθε πολιτισμού αλλά όπως θα δούμε στην συνέχεια, στην περίπτωση του ελληνικού πολιτισμού απαίτησε ριζικές αλλαγές , μια ολοκληρωτική μεταμόρφωση της εικόνας του κόσμου , της φύσης , της κοινωνίας, του τρόπου ζωής των ανθρώπων. Στον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό βλέπουμε μια τελείως διαφορετική προσαρμογή του μοντέλου ίδρυσης που δεν είναι η ίδια με τους ως τότε πολιτισμούς. Υπάρχει μια ριζική αλλαγή στην νοοτροπία, βλέπουμε την εμφάνιση μιας νέας νοοτροπίας.
Με την γέννηση και την εγκαθίδρυση του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού βλέπουμε το πέρασμα από μία αρχαία εποχή σε μία νέα . Αυτή η αλλαγή είχε ως αποτέλεσμα την μεταμόρφωση των τομέων που συνθέτουν ένα πολιτισμό δηλ. της ΘΡΗΣΚΕΊΑΣ της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ της ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ και της ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ. 

Ο χώρος στην αρχαία Ελλάδατώρα είναι συμμετρικά οργανωμένος γύρω από ένα κέντρο , και δεν σχηματίζει όπως στους θεοκρατικούς πολιτισμούς της Ανατολής , μια πυραμίδα με κορυφή τον βασιλιά , και μια κατιούσα , ιεραρχία αξιών , προνομίων , λειτουργιών αλλά διαγράφεται πάνω στο γεωμετρικό σχήμα του κύκλου .Το σχήμα αυτό επιτρέπει αντιστρεπτές σχέσεις , θεμελιωμένες πάνω στην ισορροπία και στην αμοιβαιότητα ανάμεσα σε ίσους. ΕΙΣ ΜΕΣΟΝ ΤΕΙΘΑΝΑΙ ΤΗΝ ΑΡΧΉΝ Η ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ δηλ του να καταθέτει κανείς την εξουσία στο κέντρο . Το κράτος βαλμένο στην μέση ξεφεύγει από την ιδιοποίηση .
Ο καθένας κυβερνά τον εαυτό του και τους άλλους και συνάμα υπακούει και στον εαυτό του και στους άλλους. Για τους πολίτες μιας πόλης είναι το ίδιο πράγμα να καταθέτουν το κράτος στο κέντρο και να δηλώνουν πως είναι ελεύθεροι από κάθε κυριαρχία.

Οι στύλοι του Ολυμπίου Διός: Ο μεγαλύτερος ναός της αρχαιότητας

Πώς γκρεμίστηκαν οι περισσότερες από τις 104 κολώνες που ζύγιζαν 364 τόνους…
Ήταν ο μεγαλύτερος ναός της Ελλάδας στα ελληνιστικά και τα ρωμαϊκά χρόνια. Όμως ο ναός του Ολύμπιου Δία είχε ήδη ξεκινήσει να χτίζεται το 515 π.Χ. από τον εγγονό του Πεισίστρατου, τον Πεισίστρατο τον νεότερο.

Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι ο Πεισίστρατος ξεκίνησε την ανέγερση του ναού ακολουθώντας τη γνωστή τακτική πολλών άλλων τυράννων, οι οποίοι κρατούσαν τον πληθυσμό απασχολημένο, ώστε να μην εξεγείρεται ενάντια στη σκληρή διακυβέρνηση. Σύμφωνα με τον περιηγητή Παυσανία όμως, τον ναό είχε θεμελιώσει ο Δευκαλίωνας, ο γενάρχης των Ελλήνων, για να τιμήσει το Δία που τον έσωσε από τον κατακλυσμό. Με την πτώση της τυραννίας του Πεισίστρατου, η ανέγερση του ναού διακόπηκε. Λέγεται μάλιστα, ότι κομμάτια του χρησιμοποιήθηκαν για να χτιστεί το τείχος του Θεμιστοκλή, γύρω στα 479 π.Χ.

ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΕΧΝΗΣ

1897 Alfred Agache (French Academic; 1843-1915) ~ Magicienne

The Traveler - Camilo Mori-1923

Allegorical Portrait of Dante (c.1530). Agnolo Bronzino (Italian, 1503-1572). Oil on wood. National Gallery of Art, Washington.

H Ιερή γεωμετρία των αρχαίων Ελλήνων

  Τη σοφία των Αρχαίων Ελλήνων πολλοί λαοί «ζήλεψαν» και σε αυτή στήριξαν τους δικούς τους πολιτισμούς. Αξιοζήλευτη όσο και ασύλληπτη είναι η μαθηματική ακρίβεια με την οποία έχουν υπολογιστεί οι θέσεις των αρχαίων πόλεων και μνημείων. 
 Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται κανείς είναι ότι πρόκειται για κάτι το ασύλληπτο. Ποιος ανθρώπινος νους θα μπορούσε να κάνει ανάλογους υπολογισμούς; Ποιο μυαλό θα μπορούσε να τοποθετήσει με τέτοια ακρίβεια ένα χάρτη ναών και πόλεων επάνω στη χερσόνησο της Αρχαίας Ελλάδας και, το σημαντικότερο, πώς κατάφεραν να ιδρύσουν και να χτίσουν αυτούς τους ναούς και αυτές τις πόλεις-κράτη υπακούοντας με ευλάβεια τις προσταγές αυτού του ασύλληπτου χάρτη; Τι εξυπηρετούσε η μυστική αυτή γεωγραφία; Και κατά προέκταση, γιατί αυτά τα καταπληκτικά επιτεύγματα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος δεν τα διδαχτήκαμε ποτέ στα σχολεία μας; 
 Πριν από κάποια χρόνια, ο Γάλλος ερευνητής Ζαν Ρισσέν προσπάθησε να αποδείξει ότι η Ελλάδα είναι ο χάρτης του νοητού σύμπαντος χάρη στους ναούς, τα ιερά και τις πόλεις της. Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Θεοφάνης Μάνιας, επανεξέτασε πιο διεξοδικά το θέμα, καταλήγοντας μέσα από τα βιβλία του «Τα Άγνωστα Μεγαλουργήματα των Αρχαίων Ελλήνων» και «Ο Ελληνικό Πνεύμα στις Πυραμίδες της Αιγύπτου» σε εκπληκτικά και ασύλληπτα συμπεράσματα. Παραθέτουμε κάποια από τα σημαντικότερα εξ αυτών: 

 Η Δήλος απέχει: 

 
-1020 στάδια από το Ασκληπιείο της Κω, όσο ακριβώς και από το Ασκληπιείο Επιδαύρου.

Οι έξυπνες μηχανές των θεών

Ένα ντοκιμαντέρ που περιγράφει τις μηχανές που υπήρχαν στους αρχαίους ναούς. 

Εκπληκτικές μηχανές που παρήγαγαν ψευδαισθήσεις στους πιστούς της εποχής. 

Στην Ολυμπία του 5ου αιώνα π.κ.χ. δέσποζε το Χρυσελεφάντινο Άγαλμα του Δία. Με ύψος που έφτανε τα 14 μέτρα, το άγαλμα του Ολυμπίου Διός φιλοτεχνήθηκε από το γλύπτη Φειδία κι έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα Επτά Θαύματα του Αρχαίου Κόσμου.

History Channel - Machines of the Gods

Ancient Discoveries - Discover the MIRACLES of the Ancient Inventions

Έλλη Λαμπέτη- αφιερωμα

“Η Έλλη έκανε πάντα κάτι αναπάντεχο”, λέει ο Κουν. Από ένα τέτοιο αναπάντεχο θα γεννηθεί το 1946 μια στιγμή που θα περάσει στην ιερή Μυθολογία του θεάτρου μας.
Ήταν μια σκηνή στον “Γυάλινο κόσμο” όπου η Λάουρα σβήνει το κερί, δίπλα στον κοιμισμένο αδελφό της: “Μια ποιητική στιγμή!” Πώς να κάνεις όμως ποίηση, όταν πρέπει να φουσκώσεις τα μάγουλά σου για να φυσήξεις; Η Έλλη αποφάσισε να λύσει τον γρίφο, χωρίς να πει τίποτε στον Κουν. Κάθε βράδυ που γύριζε στην οδό Ασκληπιού, κλεινόταν μόνη της στην κουζίνα, άναβε ένα σπαρματσέτο και προσπαθούσε να το σβήσει ποιητικά:
“Τελικά βρήκα τον τρόπο. Έπρεπε το στόμα μου να είναι ακριβώς απέναντι στο σπαρματσέτο – η ανάσα μου να σημαδεύει τη φλόγα. Μου πήρε ένα μήνα, αλλά τα κατάφερα! Έμαθα να σβήνω το κερί με μιαν ανάσα”.
Όλα αυτά για μια σκηνή που κρατούσε όλα κι όλα δέκα δευτερόλεπτα! Άξιζε όμως τον κόπο. Ένα βράδυ μπαίνει στο θέατρο ο Άγγελος Σικελιανός – περίπου τυχαία. Θα ξανάρθει άλλες δέκα φορές:
“Έρχομαι για να καταλάβω πώς σβήνει τα κεριά το κορίτσι αυτό” λέει ο Σικελιανός. “Είναι το πιο ποιητικό πράμα που είδα ποτέ μου”.
 ΦΡΕΝΤΥ ΓΕΡΜΑΝΟΣ “ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ”
Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ

 Η Έλλη Λαμπέτη λέει το εκφραστικότερο “Σ’ αγαπώ” στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου

μαρτυρίες για την Έλλη Λαμπέτη:
Την Έλλη τη γνώρισα στη σχολή της Μαρίκας Κοτοπούλη. Τον καιρό της Κατοχής. Τα μαθήματα γίνονταν στο σπίτι της κυρίας Μαρίκας και στο θέατρο Ρεξ. Η Κοτοπούλη είχε πει σ’ όλους τους μαθητές, όποιος θέλει, πέρα από τις τακτές ημέρες και ώρες των μαθημάτων, να πηγαίνει στο σπίτι της και να κάνει πρόβες στα θεατρικά κείμενα που μας είχε μοιράσει. Σ’ αυτές τις επισκέψεις οι πιο τακτικές ήμασταν η Έλλη κι εγώ. Κι όχι απλώς τακτικές, πηγαίναμε κάθε μέρα. Και το χαιρότανε η Μαρίκα. Μας είχε δώσει Ηλέκτρα και Εκάβη. Κι έκανα εγώ Εκάβη κι η Έλλη Πολυξένη. Αλλά τι Πολυξένη ήταν αυτή! Η Έλλη ήταν συγκλονιστική. Η Μαρίκα συγκλονίζονταν από την Έλλη και την ερμηνεία της. Τέλειωνε η Έλλη και γινόταν ένα μικρό διαλειμματάκι, μια παυσούλα μικρή κι ακουγόταν η Μαρίκα: «μπράβο σου, παιδί μου!… μπράβο πουλάκι μου, καρδούλα μου!»
ΟΛΥΜΠΙΑ ΠΑΠΑΔΟΥΚΑ
από την εκπομπή του Φ. Γερμανού

20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ – ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ- ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Προσθήκη λεζάντας

20 Σεπτεμβρίου

331 π.Χ. .—Λίγες μόλις ἡμέρες πρὶν ἀπό τὴν μεγάλη μάχη τῶν Γαυγαμήλων, συνέβη ὁλική ἔκλειψη σελήνης ποὺ ἀπό τοὺς στρατιῶτες του Ἀλεξάνδρου θεωρήθηκε κακὸς οἰωνός. Φυσικὰ, ὁ Ἀλέξανδρος πολὺ γρήγορα ἄλλαξε τὰ δεδομένα. «Καὶ ξάφνου, ἀρχίζει τ’ ἄπλετο φῶς ἀπ’ τ’ ἄστρο νὰ λιγοστεύῃ νὰ χάνεται καὶ σὲ λίγο μαύρισε, καταφαγώθηκ’ ἔτσι τὸ πρόσωπο τῆς πανσελήνου! … Ὅλοι τό’ δαν σὰ σπουδαῖο σημάδι ἀπ’ τοὺς θεοὺς!.. http://wp.me/p12k4g-5BG Ἀνήσυχοι πετάχτηκαν ἀπό τ’ ἀντίσκηνα οἱ στρατιῶτες – κι ὅλοι τρέμανε τὴ θεία ὀργή κι ἄλλοι ἀναθυμόνταν, πὼς ὅταν ὁ Ξέρξης ὥρμαε στὴν Ἑλλάδα, καὶ βρισκόταν ἀκόμα στὶς Σάρδεις, ἔγινε ἔκλειψη ἡλίου, κι’ οἱ μάγοι τότε τὴν ξήγησαν μὲ τὸ πὼς ὁ ἥλιος ἦταν τῶν Ἑλλήνων ἄστρο (ἐνῶ τῶν Περσῶν τὸ φεγγάρι), κι ἄρα λοιπὸν τώρα ποὺ τῶν Περσῶν σβῆσαν οἱ θεοὶ τ’ ἄστρο θάφτασε ἡ ὥρα τους!… Καὶ στὸν ἴδιο τὸν Ἀλέξανδρο εἶπε ὁ μάντης ὁ Ἀρίστανδρος, πὼς τὸ φαινόμενο γι’ αὐτόν εἶναι καλοσημαδιὰ καὶ μὲς στὸ μῆνα θὰ πολεμήσῃ ! Ἔκανε ὕστερα θυσία στὴ Σελήνη, στὸν Ἥλιο, στὴ Γῆ, ὁ Ἀλέξανδρος..- καὶ τὰ σφάγια προμήνυσαν νίκη!»
1351.—Ἡ Θεοδῶρα Καντακουζηνὴ, ἀνηψιά τοῦ αὐτοκράτορα τοῦ Βυζαντίου, Ἰωάννη ΣΤ’ Καντακουζηνοῦ, παντρεύεται τὸν νεαρὸ ἀκόμη Αὐτοκράτορα Τραπεζοῦντος, Ἀλέξιο Γ΄ Μέγα Κομνηνὸ. Ἀπό τὸν γάμο τους ἀπέκτησαν ἕξι παιδιὰ. Ἡ Α. Βακαλούδη, συνοψίζει τὰ βασικὰ γνωρίσματα μίας ὑποψήφιας αὐτοκράτειρας «στὴν ἀνυπέρβλητη ὡραιότητα, τὴν παρθενία, τὴν εὐγένεια καταγωγῆς καὶ τὴν ἄμεπτη ἠθικὴ». Ἀναφορικά μὲ τὴν Τραπεζοῦντα, ἡ χρυσὴ περίοδός της εἶναι συνδεδεμένη μὲ τὸν Ἀλέξιο τὸν 3ο, ποὺ ἀποκατέστησε τὴν εἰρήνη μετὰ ἀπό δεκαετὴ ἐμφύλιο πόλεμο, νίκησε τοὺς τουρκομάνους, ἔκτισε μοναστήρια καὶ εὐαγεῖς οἴκους καὶ ὁδήγησε τὴν αὐτοκρατορία σὲ πρωτοφανὴ ἄνθηση.(…) Ὅταν οἱ Βενετοὶ ἐπιτέθηκαν στὸ γενουατικὸ στόλο στὸ λιμάνι τῆς Τραπεζοῦντος, ὁ Ἀλέξιος ὁ 3ος, τοὺς ἀπομάκρυνε δίνοντάς τους προνόμια. Ἀκόμη, ἀνανέωσε τὶς συμμαχίες μὲ τοὺς γειτονικοὺς τούρκους ἐμίρηδες καὶ τοὺς Γεωργιανοὺς μὲ ἐπιγαμίες, καὶ βοήθησε στὴν ἀνάπτυξη τοῦ ἐμπορίου, τῶν γραμμάτων καὶ τῶν τεχνῶν.[Ἄλλες πηγὲς ἀναφέρουν τὸ ἔτος 1350].
1793.—Πέθανε σε βαθιά γεράματα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωαννίκιος ο Γ΄.
1821.—Καταστρέφεται το Γαλαξείδι από τους τούρκους του καπουδάν Νουαΐχ Ζααδέ Αλή (Καρα-Αλής).
1827.—Καταστρέφεται η Μεσσηνία από τους τούρκους. Συνέχεια ανάγνωσης →

ΓΛΥΠΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ-Οδυσσέας Ανδρούτσος

Οδυσσέας Ανδρούτσος 

 Τίτλος έργου: Οδυσσέας Ανδρούτσος Θέση: Πεδίον του Άρεως, Λεωφόρος Ηρώων Έτος Κατασκευής: 1937 Υλικό Κατασκευής: Μάρμαρο Καλλιτέχνης: Θανάσης Απάρτης

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ:

ΓΛΥΠΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ-Το Παιδι με τα σταφύλια -

Η προτομή παρουσιάζει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Ο ήρωας αποδίδεται επιβλητικά, με μουστάκι και μακριά μαλλιά. Στα αριστερά της προτομής αναγράφεται: «ΑΠΑΡΤΗΣ 1936» ενώ στην πρόσοψη της βάσης βρίσκεται η επιγραφή: «ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΣ 1790-1825». Πρόκειται για ένα εκ των αγαλμάτων που «κοσμούν» τη «Λεωφόρο των Ηρώων» στο Πεδίον του Άρεως. Συγκεκριμένα, είναι γνωστό ότι από το 1918 ξεκίνησαν ενέργειες για την ανέγερση Πανελλήνιου Ηρώου στο Πεδίο του Άρεως.

Μουσική και Φιλοσοφία

Posted on Αυγούστου 3, 2011 by nnews | Επεξεργασία

Η μουσική στην αρχαιότητα είχε μια πιο ευρεία έννοια από την σημερινή. Δεν ήταν μόνο η οδός του μουσικού αλλά το σύνολο των τεχνών που προστατεύονταν από τις εννέα μούσες και διοικούνταν από τον θεό Απόλλωνα. Είναι η επίτευξη της Αρμονίας μέσα από την ομορφιά. Η αρμονία πρέπει να αντανακλάται σε όλους τους φορείς του ανθρώπου.
Η καθηγήτρια Δέλια Γκουθμαν μας λέει σχετικά με την αρμονία «Θέλεις να είσαι ευτυχισμένος; Καλλιέργησε την αρμονία. Όταν μας μαθαίνουν μουσική και μας δίνουν τον πρώτο ορισμό της αρμονίας, μας λένε ότι είναι η τέχνη να ξέρουμε να συνδυάσουμε τους ήχους… και τις σιωπές βέβαια. Πιστεύω ότι σε μας η αρμονία έγκειται στο να συνδυάσουμε τις δράσεις και τις αναπαύσεις, προσπαθώντας οι αναπαύσεις να μην είναι πολύ μακροχρόνιες και οι δράσεις να μην είναι πολύ βιαστικές. Η αρμονία είναι να συνδυάσουμε, να ξέρουμε να συνδυάσουμε τα πράγματα. Πόσες φορές μας λείπει αρμονία, γιατί πιστεύουμε ότι η συγκίνηση και ο νους είναι εχθροί; Με κανένα τρόπο! Αυτός που τα συνδυάζει έχει καταφέρει την πιο δύσκολη από τις αρμονίες. Το να συνδυάσουμε την καρδιά με τη σκέψη είναι αρμονία. Το να συνδυάσουμε τη σκέψη με τη διαίσθηση είναι αρμονία.» (D.S.G)

Η καθηγήτρια Δέλια Γκουθμαν αναφέρει «Πιστεύουμε ότι το βασικό είναι να ξυπνήσουν τα ανώτερα συναισθήματα, τόσο στον καλλιτέχνη όσο και στους αποδέκτες της τέχνης».
«Πρέπει να θυμηθούμε ότι μέσα στον ψυχικό κόσμο υπάρχουν διάφορα υποσώματα , άλλα κατώτερα και άλλα ανώτερα υποσώματα. Τα ανώτερα υποσώματα του αστρικού βοηθούν να στερεωθούν , να στερεοποιηθούν τα συναισθήματα. Τα κατώτερα υποσώματα του αστρικού είναι αυτά που μας κάνουν να περάσουμε χωρίς να καταλάβουμε τους λόγους από μια κατάσταση σε άλλη με διακυμάνσεις…. Η αληθινή εσωτερική ζωή βρίσκεται σε πιο υψηλά επίπεδα δηλ στα πιο ανώτερα υποσώματα του αστρικού , στα νοητικά σώματα και σε ότι υπάρχει από το εγώ. Δηλ από το πραγματικό άτομο. Και όταν λέει ο ΧΑΛ ότι η εσωτερική ζωή είναι απαραίτητη αναφέρεται σε αυτήν ανώτερου χαρακτήρα.»
Η ανάπτυξη των ανώτερων συναισθημάτων όπως του δικαίου, του ηρωισμού, του ωραίου, του αγαθού, είναι βασική προϋπόθεση στον σημερινό άνθρωπο για την κατάκτηση της εσωτερικής αρμονίας που να αντανακλάται σε μια ανάλογη εξωτερική αισθητική.

ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΕΧΝΗΣ- ΑΠΑNΘΙΣΜA ΕΡΓΩΝ GIORGIO DE CHIRICO

Giorgio de Chirico- The One Consolation (1958

“Self-Portrait”, 1922, Giorgio de Chirico.

-

“The Enigma of the Arrival and the Afternoon”, 1912, -

The Uncertainity of the Poet. 1913. Giorgio De Chirico

Giorgio De Chirico, Piazza (Souvenir d’Italie) 1925

H ΕΛΛΗΚΗ ΛΑΪΚΗ ΣΟΦΙΑ

 
Ελεύθερη μετάφραση Ρίκη Ματαλλιωτάκη
Απού θέλει ν΄ αγαπήσει πρέπει να κακοπαθήσει..(Ο έρωτας όχι μόνο δεν χαρίζεται αλλά αντίθετα για να στερεωθεί χρειάζονται δοκιμασίες εκατέρωθεν..)

2. Άνθρωπος που ΄ναι αχόρταγος ποτέ ντου δεν χορταίνει.( Η απληστία και η πλεονεξία είναι οι πιο σίγουροι οδηγοί για την κόλαση μιας ταραγμένης ψυχής..)
3. Άμα δεν κατές να φάνεις τα μασούρια ήντα τα βάνεις;( Ουδείς μπορεί να είναι γνώστης των πάντων οπότε καλύτερα μπρος την άγνοια να λείπουν οι εξυπνάδες και να γυρεύεις τη.. δουλειά σου..)
4. Ανέ βρέξει ο τρυγητής χαράς στον τυροκόμο..(Δυστυχώς ότι είναι φάρμακο για τον ένα αυτόματα μετατρέπεται σε φαρμάκι για τον άλλο. Νόμοι της φύσεως είναι αυτοί κι αν μπορείς βάλε τα μαζί τους..)
5.Αλεπού που κοιμάται όρνιθες δεν πιάνει.(Μέγα προσόν η εξυπνάδα, εξουδετερώνει τα πάντα..)
6. Ανάθεμα την αντρειά που πονηριά δεν έχει..( Προφανώς όμως ο άνθρωπος μάλλον που πρέπει να τα συμπληρώνει όλα. Κι ο Οδυσσέας στο κάτω κάτω για την πονηριά του έγινε γνωστός μα και στη Τροία μέσα από το πονηρό κόλπο του Δούρειου ίππου μπήκαν οι αρχαίοι υμών πρόγονοι ..)
7. Μωρέ που ξανακούστηκε χοίρου τριχιά μετάξι και του κακόσειρου παιδί να ΄χει αθρωπιά και τάξη..( Ότι σπείρεις θα θερίσεις διαφορετικά υπάρχει και η γονιμοποίηση με κλωνωποιημένες μεθόδους.. Κι εν πάση περιπτώσει η πιο μεγάλη διδαχή για ένα παιδί που μεγαλώνει είναι όχι αυτή που βγαίνει από το στόμα αλλά αυτή που βλέπει το ίδιο με τα δικά του μάτια στο σπίτι του..)
8. Απόνταν ήκαμε η γουρούνα γουρούνια δεν εχόρτασε χουμά..(Γεγονός αφού μάνα είναι μόνο μία!! Και τελικά είχε δίκιο εκείνος που έβγαλε την άλλη ρύση που λέει πως η «μάνα πονεί στην καρδιά κι ο πατέρας στη φτέρνα.. )9. Άλλη του τάξανε κι άλλη του κάτσανε..(Κακός σύμβουλος η ευπιστία, δεν γνωρίζεις ποτέ σε τι δαιδαλώδη μονοπάτια μπορεί να σε οδηγήσει. Μέχρι κι έως του σημείου άλλη γυναίκα να δεις και μ΄ άλλη να κοιμηθείς.

ΑΙΤΙΕΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΔΙΑΣΗΜΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ( ΙΚΤΙΝΟΣ -ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ

Ictinus

Για τον μεγάλο αυτόν αρχιτέκτονα του Παρθενώνα, ελάχιστα πράγματα μας είναι γνωστά. Δεν γνωρίζουμε τίποτα για την καταγωγή και την οικογένειά του ούτε είμαστε σε θέση να χρονολογήσουμε τη γέννηση ή τον θάνατό του.   

Όσες πληροφορίες διαθέτουμε προέρχονται από τον Στράβωνα, τον Παυσανία και τον Πλούταρχο. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, ο Ικτίνος ήταν στενός φίλος του Φειδία με τον οποίο συνεργάστηκε στην κατασκευή των έργων της Ακρόπολης και ο αρχιτέκτονας του Ναού του Απόλλωνα στις Βάσσες. Αναφέρεται και ως ο κατασκευαστής του Τελεστηρίου της Δήμητρας στην Ελευσίνα.

Ο Βιτρούβιος επίσης, μας πληροφορεί πως συνέγραψε μια τεχνική μελέτη με τίτλο: "Για τον δωρικό ναό της Αθηνάς στην Αθήνα".

Έφυγε από την Αθήνα μετά την ολοκλήρωση του Παρθενώνα και εγκαταστάθηκε στην Αρκαδία, γύρω στο 430 π.Χ για επαγγελματικούς λόγους, καθώς του είχε αναταθεί να ολοκληρώσει την κατασκευή του ναού του Απόλλωνα στις Βάσσες, που πιθανότατα είχε ξεκινήσει παλαιότερα από άλλον αρχιτέκτονα.

 Σοφοκλής - Ο Φιλαθηναίος.

ΣΟΦΟΚΛΗΣ

Ο τύμβος στους πρόποδες της Πάρνηθας. Ίσως ο τάφος του Σοφοκλή

Εκτός από την προσφορά του στην τραγική ποίηση, ο Σοφοκλής υπηρέτησε την πόλη του αναλαμβάνοντας πρόθυμα δημόσια αξιώματα. Ελληνοταμίας το 443 πΧ, διοικητής του στόλου μαζί με τον Περικλή το 440 πΧ εναντίον της Σάμου, στρατηγός το 428 πΧ μαζί με τον Θουκυδίδη (τον πολιτικό) και μέλος της ολιγαρχικής κυβέρνησης του 413 π.Χ.

Ανέλαβε επίσης θρησκευτικά αξιώματα, κατά τη διάρκεια των οποίων συμμετείχε στην εισαγωγή της λατρείας του Ασκληπειού στην Αθήνα. Όπως και ο Σωκράτης, δεν έφυγε ποτέ από την πόλη παρά μόνο όταν χρειάστηκε να πολεμήσει και ονομάστηκε γι'αυτό "Φιλαθηναίος". Η δράση του αυτή του είχε εξασφαλίσει την εύνοια του αθηναϊκού κοινού, που ανταποκρίθηκε πολύ θερμά στις ποιητικές του δημιουργίες.

Η μοναδική δίκη που εμπλέκει το όνομα του Σοφοκλή, είναι μια μαρτυρία ενός Σάτυρου, του οποίου οι πληροφορίες κρίνονται γενικά αναξιόπιστες (βλέπε και Ευριπίδη). Αυτός αναφέρει, πως ο γιος του ποιητή, ο Ιοφών. κατηγόρησε τον πατέρα του πως έδειχνε υπερβολική εύνοια σε έναν εγγονό του, γιο του Αρίστωνα που ήταν εξώγαμο τέκνο. Ακόμα και αν δεχτούμε το περιστατικό ως αληθές, δεν θα μπορούσε ποτέ μια τέτοια κατηγορία να θέσει τον Σοφοκλή υπό απαγόρευση.

Τρεις διαφορετικές αιτίες θανάτου έχουν διασωθεί στη γραμματεία. Η πρώτη λέει πως πνίγηκε με μια ρόγα σταφύλι, η δεύτερη πως πέθανε από ασφυξία προσπαθώντας να απαγγείλει ένα μεγάλο κομμάτι από την "Αντιγόνη", χωρίς ανάσα και η τρίτη πως πέθανε από υπερβολική συγκίνηση, όταν του ανήγγειλαν ακόμα μία θεατρική νίκη.

Ο τόπος ταφής του είναι ίσως ο τύμβος που βρίσκεται στους πρόποδες της Πάρνηθας, στον παλαιό δρόμο προς Δεκέλεια, που ήταν ο τόπος καταγωγής του.

. Ευριπίδης - Ο διαφωτιστής των Αθηνών στην αυλή του Αρχέλαου.

Άγαλμα του Ευριπίδη στο Μουσείο του Βατικανού, Ρώμη.

Καταστροφή της Σμύρνης: "Ντρέπομαι που ανήκω στο ανθρώπινο γένος" είπε ο Χόρτον για την βαρβαρότητα των Τούρκων

Σαν σήμερα το 1922 τα τουρκικά στρατεύματα μπήκαν στη Σμύρνη, κατέσφαξαν και πέταξαν στη θάλασσα ανθρώπους, μαζί και τη μακραίωνη ιστορία της Ιωνίας. Η τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής στο απόγειό της, με συνεργούς στο έγκλημα «ημέτερους» και «συμμάχους». Γράφει ο Απόστρατος Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού Χρήστος Γιανταμίδης. 

Η συγκέντρωση των ελληνικών δυνάμεων στα λιμάνια της Πανόρμου, της Κιζίκου, και στη χερσόνησο της Ερυθραίας, έτοιμων να επιβιβαστούν στα πλοία και να αναχωρήσουν για την Ελλάδα, έφερε πανικό στον άμαχο ελληνικό πληθυσμό ο οποίος συνέρρεε απροστάτευτος προς τη Σμύρνη για να σωθεί, μη γνωρίζοντας ότι η Σμύρνη θα ήταν ο τόπος της τελευταίας τραγωδίας για δεκάδες χιλιάδες από αυτούς.

Όλα προδιαγράφονταν δυσοίωνα για τους Έλληνες κατοίκους της Μ. Ασίας. Ο Ελληνικός Στρατός, που σ’ αυτόν στήριζαν τη σωτηρία τους, τους εγκατέλειψε, τους άφησε στα δόντια του γκρίζου λύκου, καθώς η τότε κυβέρνηση των Αθηνών με τον υπ’ αριθμόν 2870 νόμο της που εκδόθηκε την 28η Ιουλίου 1922 απαγόρευε την έξοδο του ελληνικού πληθυσμού από τη Σμύρνη, και σε περίπτωση σύλληψης πλοίων που θα μετέφεραν προσφυγικό πληθυσμό, οι ποινές που θα επιβάλλονταν στους παραβάτες θα ήταν αυστηρές – χρηματικές και πειθαρχικές. Συνεπώς, θα έπρεπε η ελληνική κυβέρνηση να τους προστατέψει ως όφειλε, οχυρώνοντας τη Σμύρνη, καθώς χρόνος και μέσα υπήρχαν, ενώ συγχρόνως θα μπορούσαν οι ελληνικές δυνάμεις να οχυρώσουν την Πόλη, δίδοντας έτσι τον απαιτούμενο χρόνο στους πανικόβλητους κατοίκους της να μεταφερθούν στα ελληνικά νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου. Αντ’ αυτού αφέθηκαν στη σφαγή, στην ατίμωση και την αιχμαλωσία.

Ο ρόλος του Στεργιάδη – «Παράφρονα» τον αποκαλούσε ο Χρυσόστομος Σμύρνης

Για τη σφαγή, την ατίμωση και την αιχμαλωσία δεκάδων χιλιάδων άμαχου πληθυσμού της

Σπάνιο φωτογραφικό υλικό από την ανακάλυψη του λέοντα της Αμφίπολης

Σπάνιο φωτογραφικό υλικό από την ανακάλυψη του επιβλητικού Λέοντα της Αμφίπολης σε κομμάτια στις όχθες του Στρυμώνα, καθώς και από τη  επανασυναρμολόγηση του επιβλητικού γλυπτού και την κατασκευή του μνημείου του, περιέχει βιβλίο του Αμερικανοσουηδού συγγραφέα και αρχαιολόγου Oscar Broneer.
Το βιβλίο με τα σπάνια φωτογραφικά ντοκουμέντα εκδόθηκε το 1941, αλλά δεν μεταφράστηκε ποτέ στα ελληνικά.

 

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΟ 1898: Δολοφονείται στη Γενεύη η αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας Ελισάβετ, γνωστότερη ως Σίσσυ.

Οι ταινίες "Σίσσυ" με την πανέμορφη Ρόμι Σνάιντερ, που προβάλλει ενίοτε η τηλεόραση, δίνουν μια "πειραγμένη" ιδέα για τη ζωή της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ της Αυστρίας (1837-1898) στη νεότητά της, γνωστής ως "Πριγκίπισσας Σίσσυ". Αν και πολλά από τα στοιχεία που παρουσιάζονται στις συγκεκριμένες ταινίες αντιστοιχούν στην πραγματικότητα, ίσως οι περισσότεροι να μη γνωρίζετε την τραγική μοίρα της ιστορικής αυτής προσωπικότητας που υπήρξε η αυτοκράτειρα της Αυστρίας με την μεγαλύτερη θητεία (44 χρόνια), καθώς οι ταινίες αυτές δεν ασχολούνται με την μετέπειτα ζωή της: η Σίσσυ έχασε δύο παιδιά, την πρωτότοκη κόρη της σε ηλικία 2 ετών, και τον μοναδικό γιο της και διάδοχο του θρόνου, που αυτοκτόνησε στα 30 του, ενώ είχε αποξενωθεί από τη δευτερότοκη κόρη της (απέκτησε άλλη μία κόρη, το μοναδικό παιδί της που της επετράπη από την Αυλή να αναθρέψει η ίδια). Μέσα σε ένα χρόνο, έχασε τον γιο της, τους γονείς της και την αδερφή της, για να έρθει και το τραγικό τέλος της ίδιας: δολοφονήθηκε από τον αναρχικό Ιταλό Λουίτζι Λουκένι, που, ψάχνοντας να σκοτώσει κάποιον αριστοκράτη, την μαχαίρωσε με ένα λεπτό αιχμηρό αντικείμενο σε περίπατό της στη Γενεύη το 1898, αν και η Αυτοκράτειρα κυκλοφορούσε ινκόγκνιτο.

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ  αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας Ελισάβετ, γνωστότερη ως Σίσσυ.

ΚΑΡΥΑΤΙΔΕΣ

Η πρόσταση των Καρυάτιδων δεν ήταν ένα διακοσμητικό στοιχείο μόνο, αλλά έπρεπε να προστατέψει έναν ιερό χώρο, κι αυτός ήταν ο τάφος του παλιού βασιλιά της Αθήνας, του Κέκροπα.

Θα μιλήσουμε για έναν πανέμορφο ναό της Ακρόπολης, το Ερέχθειο, που είναι γνωστός σ' όλο τον κόσμο για τις πανέμορφες κοπέλες-κολώνες, τις Καρυάτιδες.

Πρόκειται για ένα ιδιότυπο κτίριο αφιερωμένο στη λατρεία διάφορων πανάρχαιων θεοτήτων. Κατασκευάστηκε από πεντελικό μάρμαρο στη διάρκεια του πελοποννησιακού πολέμου, μεταξύ 421 και 406 π.Χ., μάλλον από τον αρχιτέκτονα Μνησικλή. Ο ναός πυρπολήθηκε πολλές φορές και πολλές φορές ανοικοδομήθηκε, ώσπου τον έκτο μ.Χ. αιώνα μετατράπηκε σε χριστιανικό ναό. Όταν η Ακρόπολη έγινε τουρκικό φρούριο, χρησιμοποιήθηκε ως κατάλυμα από τον Τούρκο διοικητή της φρουράς, για να έχει μέσα το χαρέμι του. Όταν η Ελλάδα ελευθερώθηκε το Ερέχθειο πήρε και πάλι την αρχική του μορφή.

SUCCESS STORY-Μαμά μην κλαίς, θα τα λέμε στο Skype - Don't cry mom, we'll talk on Skype (1ο ΕΠΑΛ ΑΡΓΟΥΣ)...

ΜΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ  ... ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ

Ἀπὸ τὴν ἀρχαία Οὐκρανία στὸ βυθὸ τῶν Ἀντικυθήρων…

 

     Ο περίφημος “Φιλόσοφος”  που φιλοξενείται στο Εθνικὸ Αρχαιολογικό Μουσείο. Πρόκειται για τα κατάλοιπα ενός χάλκινου ανδριάντα, περίπου φυσικού μεγέθους, που βρέθηκε στο ναυάγιο των Αντικυθήρων…

     Από τον ανδριάντα, που χρονολογείται περί το 240 π.Χ., έχουν σωθεί η κεφαλή, τα χέρια, τα πόδια και τμήμα του ενδύματός του. Αποδιδόταν ένας άνδρας ώριμης ηλικίας, όρθιος, με τα δύο πόδια σταθερά στο έδαφος, ντυμένος με μακρύ ιμάτιο. Στο αριστερό χέρι κρατούσε ραβδί, ενώ το δεξί ήταν λυγισμένο και προτεταμένο σε μια χειρονομία που χαρακτηρίζει τα αγάλματα ρητόρων – εκεί βασίζεται και η ερμηνεία του ως “φιλοσόφου”.

Ηρώ Κωνσταντοπούλου: Λευτεριάς λίπασμα ...

Προσθήκη λεζάντας

Ηταν 5 Σεπτέμβρη του 1944, μόλις δυο μήνες πριν την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς κατακτητές, όταν οι σφαίρες ενός εκτελεστικού γερμανικού αποσπάσματος στο σκοπευτήριο της Καισαριανής έκοβε το νήμα της ζωής στην 17χρονη ΕΠΟΝίτισσα μαθήτρια Ηρώ Κωνσταντοπούλου.

Η Ηρωίδα Ηρώ πότισε με το αίμα της να ανθίσει το δέντρο της λευτεριάς, αφού προηγούμενος, από τον Ιούλη του ’44, είχε συλληφθεί από τους ταγματασφαλίτες, πέρασε το κολαστήριο της Μέρλιν και τα φοβερά βασανιστήρια, χωρίς να βγάλει λέξη για τους συντρόφους της. Κλείστηκε στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου και έμεινε εκεί ως την εκτέλεσή της.

Το παρακάτω δημοσίευμα είναι από τον «Ριζοσπάστη»:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ - Ο ΖΕΦΥΡΟΣ

Ο Ζέφυρος κατά την ελληνική μυθολογία ήταν προσωποποίηση του δυτικού ανέμου, ο οποίος εξακολυθεί να αναφέρεται με αυτό το όνομα ακόμα και σήμερα. Θεωρείται γιός της Ηώς και του Αστραίου, αδελφός του Βορέα. Είναι άνεμος απαλός, δίνει δροσιά στα Ηλύσια Πεδία (1) και βοηθάει στη βλάστηση. Παντρεύτηκε την Ποδάργη και αντί για παιδιά απέκτησε τα δύο άλογα του Αχιλλέα, τον Ξάνθο και το Βαλίο.

--

(1 )Κατά την Ελληνική Μυθολογία τα Ηλύσια Πεδία αποτελούσαν τμήμα του Άδη. Ήταν ο τελικός προορισμός της ψυχής των ηρώων και των ενάρετων.

Μυθολογία

Ενώ τα Τάρταρα ήταν τόπος τιμωρίας, τα Ηλύσια Πεδία ήταν παραδείσιος τόπος με ολάνθιστα λιβάδια, όπου επικρατούσε αιώνια άνοιξη και οι πηγές της Λήθης ανάβλυζαν νέκταρ που έκανε τους νεκρούς να λησμονούν όλα τα γήινα δάκρυα και τις κακουχίες.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ 1920-1929

 

MORE

Aνθολόγιο αυτοβιογραφικών κειμένων-Ανδρέας Λασκαράτος: μόνος σε ένα σκοτεινό δρόμο

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ

Γεννήθηκα την 1/13 Μαΐου 1811 στο Ληξούρι της Κεφαληνίας και τα παιδικά μου χρόνια ήταν εκείνα ενός κακομαθημένου παιδιού, γιατί ήμουνα τότε μοναχοπαίδι στην οικογένεια. Από τον πατέρα μου, κατά τα άλλα, άνθρωπο συνετό και τίμιο, έλαβα πάντοτε διδασκαλίες και παραδείγματα της πιο υγιούς, της πιο αυστηρής ηθικής.
    Μέχρις ότου έμεινα στο Ληξούρι είχα πάντα δασκάλους, αλλά δασκάλους χωρίς αξία και η απόδοση μου ήταν μηδέν ή σχεδόν μηδέν.
    Όταν έγινα λίγο μεγαλούτσικος, ίσως δώδεκα χρόνων, ο θειος μου κόντες Δελλαδέτσιμας με πήρε μαζί του στο Αργοστόλι στο σπίτι του, για να με μορφώσει. Τότε άρχισα να έχω καλούς δασκάλους: κάποιον Ιωάννη Βαπτιστή Bartolocci για την ιταλική γλώσσα, και αργότερα τον Νεόφυτο Βάμβα, εξοχότατο καθηγητή της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και φιλολογίας.
    Όταν ο πατέρας μου και ο  θείος μου ενέργησαν να με βγάλουν από το ιταλικό σχολείο για να με βάλουν στο ελληνικό, έτυχε να έχω και εγώ μια θέληση, αλλά μια θέληση αντίθετη από τη δική τους. Επειδή οι δικοί μου δεν έδωσαν σημασία σ' αυτό που εκείνοι ονόμαζαν παιδιάρισμα, δήλωσα ότι σε κείνο το σχολείο δε θα μάθαινα ποτέ τίποτα και δυστυχώς κράτησα το λόγο μου.
    Στου Βάμβα δεν έκανα με ευχαρίστηση τις ασκήσεις καλλιγραφίας γιατί με αυτές διασκέδαζα να συγχέω το δάσκαλο. Ο Βάμβας δε με υποχρέωνε να κρατώ τετράδια για την καλλιγραφία, αλλά έσκιζε κάθε φορά ένα κομμάτι χαρτί όπου έγραφε τρεις ή τέσσερις γραμμές και μου το έδινε να κάνω αντιγραφή. Τώρα, η ευκολία μου να μιμούμαι τους άλλους ήταν τέτοια, που, κόβοντας και εγώ ένα κομμάτι χαρτί όπως εκείνο του δασκάλου και κάνοντας ένα πανόμοιο με αυτό, ευχαριστιόμουνα να βλέπω ότι ο Βάμβας δεν ήξερε ποτέ να ξεχωρίσει το δικό του. «Καλά» μου έλεγε κάθε φορά «ποιο είναι το δικό μου;» Όποιο από τα δύο και να του έδινα, εκείνο έπαιρνε για δικό του.
    Αυτό το δώρο της φύσης, πολύτιμο στα χέρια ενός κατεργάρη, σε μένα δε χρησίμεψε αργότερα παρά στο να φοβίζω τους φίλους και γνωστούς κάθε φορά που στα γραφτά μου παρουσίαζα το χαρακτήρα τώρα του ενός τώρα του άλλου.

Θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ

Από τις πρώτες ναυμαχίες όπου έλαβε μέρος, στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912 – 13, το «Αβέρωφ» έγινε ένας θρύλος. Οι επιτυχίες του, του χάρισαν αμέσως τον χαρακτηρισμό «το τυχερό καράβι». Σήμερα, είναι ένα συναρπαστικό πλωτό μουσείο, όπου όλο και περισσότεροι χώροι είναι επισκέψιμοι.

«Ο βασικός άξονας της προσπάθειας αποκατάστασης του πλοίου κλίνει προς την πλευρά της νοητικής και ψυχικής συμμετοχής του επισκέπτη, και όχι της παθητικής ενατένισης», λέει ο κυβερνήτης του Αβέρωφ, υποναύαρχος Αριστοτέλης Δήμιτσας. «Το να μπορεί κανείς να δει τόσο άμεσα πώς ζούσαν οι ναυτικοί, είναι πραγματική διδαχή της ιστορίας της θάλασσας».

Το Θωρηκτό Αβέρωφ (θωρακισμένο καταδρομικό, για την ακρίβεια), αποκτήθηκε από την Ελλάδα χάρη σε κληροδότημα του εθνικού ευεργέτη Γεώργιου Αβέρωφ, απ’ όπου προήλθε σημαντικό μέρος των χρημάτων για την αγορά του. Η ναυπήγησή του ολοκληρώθηκε το 1911 στην Ιταλία.

Το νέο πλοίο χάρισε τεχνολογική ανωτερότητα στο στόλο του Αιγαίου. Oι 23,5 κόμβοι που ανέπτυσσε (ταχύτητα σημαντική και σήμερα) και η τολμηρή στρατηγική του Ναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη, έκαναν το Αβέρωφ να επιβληθεί του τουρκικού στόλου στις ναυμαχίες της «Έλλης» και της Λήμνου (τέλη 1912, αρχές 1913).

Το θωρακισμένο καταδρομικό, που συνδέθηκε άρρηκτα με τον Ναύαρχο Κουντουριώτη και την πολιτική πίστη του Ελευθέριου Βενιζέλου στην ναυτική ισχύ της Ελλάδας, εξακολούθησε να είναι η ναυαρχίδα του ελληνικού στόλου έως το 1951.

Tο 1941, είχε καταφέρει να διαφύγει από την Ελευσίνα (παρά την αρχική εντολή να αυτοβυθιστεί ώστε να μην πέσει στα χέρια των Γερμανών) και να πλεύσει με τον υπόλοιπο ελληνικό στόλο στην Μέση Ανατολή, όπου χρησιμοποιήθηκε σαν συνοδεία νηοπομπών στον Ινδικό. Τον Οκτώβριο του 1944, με την απελευθέρωση και το τέλος του πολέμου, είχε επιστρέψει πανηγυρικά επικεφαλής του κύριου μέρους του ελληνικού στόλου.

Σήμερα, μπορεί κανείς να γνωρίσει πολλούς από τους χώρους όπου ζούσαν οι 670 ναύτες και οι πάνω από 20 αξιωματικοί του πλοίου. Θα δει χώρους ενδιαίτησης, ύπνου (σε αιώρες!) μαγειρείων και αποθηκών (όταν το πλοίο μετέφερε αγήματα, έφθανε τους 1200 ναύτες), καταστρώματα, λέμβους και γέφυρες απ’ όπου κυβερνιόταν το «Αβέρωφ»…

Από ένα ειδικό «παράθυρο» ο επισκέπτης μπορεί να δει στο εσωτερικό του πύργου των δύο κανονιών της πλώρης (το Αβέρωφ έχει 12 πυροβόλα, διάφορα βοηθητικά ταχυβόλα και αντιαεροπορικά και 3 τορπιλοσωλήνες).

Κάτω από το κύριο κατάστρωμα, τεράστια σακιά για κάρβουνο μας θυμίζουν ότι το πλοίο κινιόταν με ατμό – και το νερό στους λέβητες θερμαινόταν με κάρβουνο. Εικοσιδύο θερμαστές είχε το πλοίο και, όταν έφθανε η ώρα να φορτώσει κάρβουνο, όλοι εκτός από τον καπετάνιο και τον πρώτο μηχανικό, το κουβαλούσαν στις ανθρακαποθήκες του.

Γοητευτικό είναι το τεράστιο μηχανοστάσιο, ένας πολυώροφος λαβύρινθος γεμάτος έμβολα και σωληνώσεις. Τα διαμερίσματα των αξιωματικών και τα ναυαρχικά διαμερίσματα, με την απαραίτητη στο «παιχνίδι» της ιεραρχίας πολυτέλεια, αποτελούν μια ενδιαφέρουσα αντίθεση.

Από τις τέσσερις γέφυρες του Αβέρωφ (με εντυπωσιακά παλιά όργανα) οι δύο ήταν θωρακισμένες, όπως θωρακισμένο ήταν ένα σημαντικό τμήμα του πλοίου, με ατσάλι που φθάνει σε πάχος τα 200 χιλιοστά.

Σε περίπτωση που για οποιοδήποτε λόγο το πλοίο δεν μπορούσε να κυβερνηθεί από τις γέφυρες, υπήρχαν τέσσερα τιμόνια, το ένα πίσω από το άλλο, κοντά στην πρύμη: αυτά συνδέονταν απευθείας με το πηδάλιο ανάγκης..