Σελίδες


Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

O ΚΟΛΟΣΣΟΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ ... ΤΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ 7 ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ?


Ο Κολοσσός της Ρόδου. Όταν έπεσε καταπλάκωσε τριάντα οικείες στο λιμάνι της Ρόδου.

Αναφέραμε σε προηγούμενο σημείωμά μας, για τον Δημήτριο τον Πολιορκητή, που δεν κατόρθωσε να εκπορθήσει τη Ρόδο, αφού ο Διόγνητος με την ευφυΐα του τον ανάγκασε να λύσει την πολιορκία.
Οι πολιορκητές έφυγαν. Άφησαν όμως πίσω τους την τεράστια πολιορκητική μηχανή τους. Αυτή τη μηχανή την εκμεταλλεύτηκαν οι Ρόδιοι. Την τεμάχισαν και την πούλησαν ως μέταλλο.

Τότε οι Ρόδιοι, ενθουσιασμένοι για την ελευθερία τους, με τα χρήματα που έλαβαν από το μέταλλο, αποφάσισαν να τιμήσουν τον προστάτη του νησιού, το θεό Ήλιο.
 Θα κατασκεύαζαν το ομοίωμα ενός άνδρα σε υπερφυσικές διαστάσεις με τη μορφή του ήλιου (ή την ακτινοβολία του ήλιου). 

Την κατασκευή του ανέλαβε ο Χάρης ο Λίνδιος από τη Ρόδο που ήταν μαθητής του Λύσιππου.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Η ΒΑΣΚΑΝΙΑ ( ΤΟ ΚΑΚΟ ΤΟ ΜΑΤΙ , Η ΓΡΟΥΣΟΥΖΙΑ ) ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ




Με τον όρο βασκανία εννοείται η δυσμενής και ολέθρια ψυχική επίδραση, η οποία εξασκείται τόσο στους ανθρώπους και στα ζώα όσο και στα φυτά αλλά ακόμη και στα αντικείμενα δια του βλέμματος και μόνο από άτομα τα οποία έχουν έμφυτη αυτή τη δύναμη. 
 Πιστεύεται ότι το κακό μάτι ή βασκανία είναι αποτέλεσμα κακόβουλης ή και απλώς ζωώδους μαγνητικής επιδράσεως  η οποία είναι αρκετά ισχυρή σε μερικά άτομα. Με άλλα λόγια η βασκανία δεν είναι τίποτε περισσότερο από την ασυνείδητη εκπομπή σε μεγάλη ένταση χαμηλού μαγνητικού δυναμισμού.  Ο βασκανηστής συνήθως άτομο προικισμένο με ισχυρή θέληση, μπορεί να επιβληθεί μόνον σε άτομα με ασθενή θέληση, σε άσχημη ψυχική κατάσταση, και γενικά πιο αδύναμα. Πιστεύετε ότι άτομα ηθικά, με υγιή ψυχική και πνευματική κατάσταση, που ζούνε έντιμα και σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, δύσκολα ματιάζονται. Βέβαια, ανέκαθεν πιστεύονταν ότι τα άτομα που μπορούσαν να ματιάσουν παρουσίαζαν κάποια συγκεκριμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά π.χ. το πράσινο χρώμα των ματιών και γενικότερα τα ανοικτόχρωμα μάτια, τα μικρά μάτια ή τα σμιχτά φρύδια, ενώ θεωρούνταν ότι οι σαββατογεννημένοι δεν ματιάζονται.

Στην Ελλάδα και ανάλογα με την περιοχή το μάτι θα το συναντήσουμε με διάφορες ονομασίες. Το βάσκαμα ή κακό μάτι στην Θεσσαλία το συναντάμε ως αρμένιασμα, στα Δωδεκάνησα ως ματικό, στην Κρήτη ως λάβωμα, φιαρμός ή θιάρισμα και στη Μάνη ως αποσκασμός.

ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΟΙΡΑ ....




Οι Μοίρες παριστάνονταν, συνήθως, ως τρεις γυναικείες μορφές που κλώθουν. Η κλωστή που κρατούν στα χέρια τους, είναι η ανθρώπινη ζωή· συμβολίζεται έτσι το πόσο μηδαμινή κι ασήμαντη αποδεικνύεται τελικά, αφού κόβεται με το παραμικρό, όπως μια κλωστή. Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ, γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεση, μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα. Η τρίτη Μοίρα, τέλος, η ’τροπος, κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων. Οι Μοίρες είναι επομένως οι δυνάμεις που ευθύνονται για τα καλά και τα κακά της ζωής του κάθε θνητού, από τη γέννηση μέχρι το θάνατό του. Σε κάποιες περιπτώσεις οι άνθρωποι πίστευαν πως δεν ήταν τρεις, αλλά μία ή δύο, όπως, για παράδειγμα, συνέβαινε στο μαντείο των Δελφών, όπου λάτρευαν μόνο τη Μοίρα της Γέννησης και τη Μοίρα του Θανάτου.
Η λέξη "μοίρα" βγαίνει από το ρήμα "μοιράζω", είναι δηλαδή το "μερίδιο" και το "μερτικό", το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά ενός όλου.

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ


Μόλις προς το τέλος του έτους 1830 επισημαίνουμε, στην «Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος», την πρώτη εκτέλεση  θανατικής  ποινής («κεφαλικής ποινής»). Συνολικά, τρεις φορές και μόνο τούς δύο τελευταίους μήνες του 1830 βρίσκουμε εκθέσεις εκτελέσεων ([3]), από τις οποίες η πρώτη γίνεται στη Σκόπελο, η δεύ­τερη στην Καλαμάτα και η τρίτη στα Σάλωνα.
Χαρακτηριστικό είναι ότι οι εκτελέσεις γίνονταν δημόσια, αφού ο μελλοθάνατος εγκλειόταν σε ναό της περιοχής μαζί με ιερέα, για συνεχή εξομολόγηση επί μία ημέρα, μετάνοια και συγχώρηση. Και στις τρεις περιπτώσεις εκτελεστές ήταν τρεις άνδρες της τοπικής φρουράς, που πυροβολούσαν εξ επαφής, ενώ ήταν παρούσες και οι τοπικές αρχές.
Τα αδικήματα, για τα οποία είχε επι­βληθεί η θανατική ποινή, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, σήμερα, σαν ειδεχθή: κλοπή και, κατόπιν, φόνος τριπλός, στην πρώτη περίπτωση, τριπλός φόνος και ληστεία σε πλοίο («φονοπειρατία»), στη δεύτερη περίπτωση, και εξαιρετικά δόλια ανθρωποκτονία και ληστεία, στην τρίτη περίπτωση (με επιβαρυντικό το ότι ο δολοφόνος πήρε μέρος σε συνωμοσία για από­δραση κρατουμένων, μετά τη σύλληψή του). Ο Κυβερνήτης είχε αρνηθεί, και στις τρεις περιπτώσεις, να χορηγήσει χάρη. Από τις σχετικές εκθέσεις, που δημοσιεύθηκαν αυτούσιες στην «Γενική Εφημερίδα», μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η φύση του εγκλήματος και ο παραδειγματισμός ήταν τα αποφασιστικότερα κριτήρια για την τελική επιβολή της θανατικής ποινής.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ = Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ

Ὁ Παπαδιαμάντης, ὅπως φαίνεται σὲ ὅλα τὰ ἔργα του, δὲν ἦταν Πνευματικὸς πατέρας καὶ καθοδηγητής, οὔτε ἐξασκοῦσε ποιμαντικὴ σὲ ἀνθρώπους ποὺ ἔπρεπε νὰ καθαρίσουν τὸ παθητικὸ καὶ τὸ λογιστικὸ τῆς ψυχῆς, οὔτε ἦταν δάσκαλος καὶ Ἱεροκήρυκας. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ εἶχε ἐπηρεασθῆ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ὅπως ἐκφραζόταν στὶς κοινότητες τῆς Σκιάθου, τὶς ὁποῖες μποροῦμε νὰ ὀνομάσουμε θεραπευτικές. Στὰ κείμενά του, λοιπόν, περιέγραφε μία κοινωνία ποὺ διαπνεόταν ἀπὸ τοὺς δερματίνους χιτῶνες τῆς φθορᾶς καὶ τῆς θνητότητας, μιὰ κοινωνία ποὺ ζοῦσε μέσα στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐξασκοῦσε τὴν ὑπομονή, τὴν καρτερία, διακατεχόταν ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ ζοῦσε μέσα στὴν λατρευτικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Παπαδιαμάντης ἦταν «ὁ μεγάλος ζωγράφος τῶν ταπεινῶν», κατὰ τὸν Κωστῆ Παλαμᾶ. Πρόκειται γιὰ ἕνα κλίμα καὶ μία ἀτμόσφαιρα ποὺ καθαρίζει τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὑπάρχουν στοιχεῖα νοερᾶς προσευχῆς, ἀφοῦ πρόκειται γιὰ προσευχὴ ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἕναν βαθὺ πόνο. Καὶ προτιμῶ αὐτὴν τὴν κοινωνία ἀπὸ μερικὲς ἄλλες κοινωνίες ποὺ χαρακτηρίζονται ἀπὸ πουριτανικὲς ἰδέες μὲ φαντασιώσεις ὑψηλῆς πνευματικῆς ζωῆς.

ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Χριστοφορίδης Περικλής

Γεννήθηκε στην Τραπεζούντα της Μικράς Ασίας το 1908. Ηθοποιός της σκηνής από το 1924, πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο το 1929, στην ταινία "Μπόρα".
Στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και ίδρυσε δικούς του, και περιόδευσε στον ελληνισμό του εξωτερικού. Παράλληλα ήταν συγγραφέας θεατρικών έργων και κινηματογραφικών σεναρίων και ως ηθοποιός, έκανε μια πλούσια κινηματογραφική καριέρα με τη συμμετοχή του σε περισσότερες από 200 ταινίες.
Μετά τον Λαυρέντη Διανέλλο, είναι ο πιο παραγωγικός ηθοποιός του ελληνικού σινεμά σε αριθμό ταινιών.
Πέθανε το 1983.

πηγή: Multimedia CD-ROM Ελληνικός Κινηματογράφος

Φιλμογραφία (από το 1947 μέχρι το 1973):

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

ΓΙΑΤΙ ΛΕΜΕ .... ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΣΤΑΝΑ

Η φράση αυτή, λέγεται για όσους είναι άτεγκτοι, σκληροί κι αδέκαστοι και φαίνεται να ξεκίνησε από την Μάνη…
Άντρες, γυναίκες και παιδιά της Μάνης, το μόνο επάγγελμα που ήξεραν να κάνουν στα παλιά τα χρόνια, ήταν τα όπλα. Για τα χωριά τους δεν έλεγαν, ότι έχουν τόσους κατοίκους, παρά τόσα τουφέκια…
Κανένας κατακτητής δεν πάτησε εκεί το πόδι του, ούτε οι Φράγκοι ούτε οι Αλβανοί. Ο ίδιος ο Ιμπραήμ, που έκαψε την Πελοπόννησο, μόνο τη Μάνη δεν μπόρεσε να πάρει.
Στα 1826 προσπάθησε να τους ξεγελάσει. Χώρισε στα δύο τον στρατό του και τράβηξε τους Μανιάτες προς τον Αλμυρό, ενώ η άλλη φάλαγγά του -από τον όρμο του Δηρού- ανέβηκε στα έρημα χωριά τους, αλλά τα γυναικόπαιδα, που βρέθηκαν εκεί, τους έδιωξαν με πέτρες και δρεπάνια