Σελίδες


Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

ΦΩΣ ΚΑΙ ΧΡΩΜΑ


Πάντα τα χρώματα αγκαλιάζονται σχεδόν αθόρυβα ακόμα και αν φαινομενικά δεν ταιριάζουν. Προσπαθούν να διατηρήσουν η ακόμα και να δημιουργήσουν μία οπτική ισορροπία παίζοντας ένα περίεργο αέναο παιχνίδι με το φως που αγγίζει πολλές φορές τα όρια του ερωτικού.

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

αβίωτες εμπειρίες


Απόψε σωπάσανε οι σκέψεις
ως το λυχνάρι όταν σβήνει στο σκοτάδι.
Oι φωνές κάποιων βοσκών του πόθου
αργά καταλαγιάσανε
σαν την δροσιά,σε χορτάρι της άνοιξης.
Θεριέψανε των τζιτζικιών τα καλοκαίρια
κι η άμμος σταμάτησε να γλιστρά
από την χούφτα την υγρή ,
καθώς το κόκκινο των δειλινών
μαβί απλό εγίνηκε στα μάτια τους...
Τότε κατάλαβαν
πως όλα ξαφνικά είχαν τελειώσει.
Τα παραμύθια των λιβαδιών και της φωτιάς
δεν είχαν πλέον καμία σημασία.
Τα φλουριά των κοριτσιών
ολόδια με τα μήλα τα χρυσά της Παναγιάς
ελιές που σάπιζαν
σε πιθαριού το βάθος γινήκαν...
και αυτοί με πάθος λάτρεψαν τότε
του Ηράκλειτου την άδυτη μυστικότητα.
Δεν θέλησαν στα νερά των ποταμών
πετρούλες να πετάξουν
μα... δέσανε κλωστίτσα κόκκινη
στης μνήμης τους καρπούς
σε άλλες γενιές με ακύμαντη ματιά
ο,τι δεν ζήσανε
σαν παραμύθι να το πούνε

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Α-Ω


Μια εισπνοή
Μια εκπνοή
όπως αρχή και τέλος
χαίρε κι αντίο
κουκκίδα που χάραξε
κύκλο στην άμμο


πάρε την γλώσσα της σιωπής
κι έλα απόψε να μου πεις
αν μένουνε οι κύκλοι
αν μας προσέχει ο θεός
όταν ο κύκλος σβήνει


μια εισπνοή
μια εκπνοή
όπως αγάπη μίσος
για ένα ναι και ίσως


πάρε την γλώσσα της σιωπής
κι έλα απόψε να μου πεις
αν μένουνε οι λέξεις
αν μένουνε οι στεναγμοί
κι ότι σου πω ν αντέξεις

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

έτσι αμήχανα...


θαμπή βροχή
και ευχές θαλασσινών,
του αέρα η πνοή
ανάσα μου έγινε,
και των γλάρων το πέταγμα,
την χαρά του πελάγου ζωγράφιζε...
στο ρυτίδιασμα του βράχου
σοφία εσύχνασα,
και στο ρίξιμο του βότσαλου
γοργά και για λίγο
το όνειρο αναπήδησε,
δείγμα τρανό μα απλό
να προσπαθήσω πάλι.

Πέμπτη 1 Απριλίου 2010

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ....


Μπουγιουρντισμένος ο καιρός
τον μήνα περιμένει να τελειώσει...
μα εκείνος,
γατζωμένος σαν μέλισσα
στα σκασμένα σύκα του καλοκαιριού,
φαινόνταν
σαν να μη ήθελε ποτέ του να περάσει.
Μια μοναχική ματιά
που δεν ήξερα από ποια φωτιά ήταν αντίλαλος,
σώπαινε...
όπως ο κούκος κάθε αυγή
σοφά, ξέρει να σωπαίνει