Ο ΑΠΡΙΛΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ

Ο ΑΠΡΙΛΗΣ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ

Από το λατινικό aperio =ανοίγω, γιατί τότε ανοίγουν-ανθίζουν τα λουλούδια. Είναι ο 4^ος μήνας του Γρηγοριανού (νέου) και του Ιουλιανού (παλαιού) ημερολόγιου και ο 2^ος του ρωμαϊκού, κοινώς Απρίλης. Ήταν αφιερωμένος στην Αφροδίτη. Θεωρείται ο μήνας της άνοιξης. Τότε οι βοσκοί αφήνουν τα χειμαδιά και ανεβαίνουν στα βουνά. Οι βροχές του θεωρούνται ευεργετικές. Μερικά παρατσούκλια του είναι: Γρίλλης (=γκρινιάρης), Τιναχτοκοφινίδης (τίναζαν τα κοφίνια, δηλ. τέλειωναν οι προμήθειες), Αηγιωργίτης ή Αηγιωργάτης, Λαμπριάτης και Τριανταφυλλάς.

                 ΕΡΓΑΣΙΕΣ:
                 Σπέρνουν ρεβίθια, φασόλια, κεχρί, καλαμπόκι, τεύτλα (από τα οποία παράγεται η ζάχαρη), πατάτες, βαμβάκι και καπνά (ανάλογα βέβαια την περιοχή).
                 Θειαφίζουν τα αμπέλια.
:                Κούρεμα προβάτων

                 ΕΘΙΜΑ-ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ:

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΟ 1951 - ΕΚΔΟΣΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ

1951

(15 Ιουνίου) Έκδοση "Απόστολος Παύλος"

Αναμνηστική έκδοση για τον εορτασμό των 1.900 χρόνων από την επίσκεψη του Αποστόλου Παύλου στην Αθήνα. Η σειρά σχεδιάστηκε από τον καθηγητή Καλών Τεχνών Ι. Κεφαλληνό, οι πλάκες χάραξης έγιναν από τον οίκο Thomas De La Rue & Co. Ltd. και τυπώθηκε με τη χαλκογραφική μέθοδο στο τυπογραφείο Ασπιώτη ΕΛΚΑ. Αποσύρθηκε στις 15.12.1951.


- (20 Σεπτεμβρίου) Έκδοση "Ανασυγκρότηση"

Τακτική έκδοση για το οικονομικό πρόγραμμα βοήθειας προς την Ελλάδα, το γνωστό σχέδιο Μάρσαλ, στα πλαίσια της Αμερικανικής βοήθειας για την ανασυγκρότηση της Ευρώπης.
Η σειρά χεδιάστηκε από τον καθηγητή Καλών Τεχνών Ι. Κεφαλληνό, οι πλάκες χάραξης έγιναν από τον οίκο Thomas De La Rue & Co. Ltd. και τυπώθηκε και τυπώθηκε με τη χαλκογραφική μέθοδο στο τυπογραφείο Ασπιώτη ΕΛΚΑ. Αποσύρθηκε στις 16.2.1958.

Ο μοναχικός θρήνος - το ζεϊμπέκικο

Προσθήκη λεζάντας

Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα· είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται.

Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.

Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη. Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε. Η περιγραφή της προετοιμασίας είναι σαφής:

Παίξε, Χρήστο, το μπουζούκι,

ρίξε μια γλυκιά πενιά,

σαν γεμίσω το κεφάλι,

γύρνα το στη ζεϊμπεκιά.

(Τσέτσης) 

Προσθήκη λεζάντας

Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του· αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό. Συμπάσχει με τον στίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιον βαθμό την προσωπική του περίπτωση, γι' αυτό επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια. Δεν σαλτάρει ασύστολα δεξιά κι αριστερά· βρίσκεται σε κατάνυξη. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να φέρει μια μαύρη βόλτα είναι η στιγμή της μουσικής γέφυρας, εκεί που και ο τραγουδιστής ανασαίνει.

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΕΣ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ! Η "ΔΕΛΦΙΚΗ "

 

 

ΤΙ  ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΛΕΞΗ ΑΜΦΙΚΤΥΟΝΙΑ

Αμφικτιονία ήταν η ένωση αρχαίων ελληνικών πόλεων-κρατών με κέντρο κάποιο ιερό. Ετυμολογικά, ο όρος Αμφικτιονία προέρχεται από τη λέξη Αμφικτύονας, που σημαίνει «αυτός που κατοικεί τριγύρω, ο γείτονας». Αυτή, με τη σειρά της, προέρχεται από το πρόθεμα «αμφί-» και τη λέξη «κτοίνα», που σημαίνει οικισμός. Συνεπώς, η Αμφικτιονία δηλώνει τη συνένωση γειτονικών φυλετικών ομάδων. Ο θεσμός της Αμφικτιονίας είναι πιθανότατα πιο αρχαίος και από την εμφάνιση της πόλης-κράτους, επειδή αντιπρόσωποί της ήταν φυλετικές ομάδες και όχι κράτη. Αρχικά είχε μόνο θρησκευτικό χαρακτήρα, αλλά με το πέρασμα του χρόνου εξελίχθηκε σε πολιτική ένωση. Στον ελλαδικό χώρο υπήρχαν πολλές τέτοιες ενώσεις, όπως π.χ. η Αμφικτιονία του Ποσειδώνα στην Καλαυρία (σημερινό Πόρο), η Αμφικτιονία του Απόλλωνα στη Δήλο κ.α.

ΠΟΤΕ ΠΕΡΙΠΟΥ ΙΔΡΥΘΗΚΕ

Ήδη από τον 7ο αιώνα π.Χ. υπήρχε μία Αμφικτιονία των φυλών της κεντρικής Ελλάδας και της Θεσσαλίας, που είχαν αρχικά και τη μεγαλύτερη επιρροή στο συνέδριο. Η Αμφικτιονία είχε ως έδρα της το ιερό της Δήμητρας στην Ανθήλη, κοντά στις Θερμοπύλες. Στην Αμφικτιονία αυτή προσχώρησαν και οι Δελφοί. Με τον καιρό απέκτησε μεγάλες αρμοδιότητες στη διοίκηση του ιερού του Απόλλωνα, στους Δελφούς και ταυτόχρονα ισχυρές πολιτικές δυνάμεις.

ΔΕΛΦΙΚΗ ΑΜΦΙΚΤIΟΝΙΑ

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΤΟ … ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ -ΤΕΤΡΟΒΟΛΟ ΑΠΟ ΤΑ ΑΒΔΗΡΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ – ΗΓΕΜΟΝΑΣ ΠΡΩΤΗΣ ( 395-360 π.χ)

ΤΕΤΡΟΒΟΛΟ ΑΠΟ ΤΑ ΑΒΔΗΡΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ – ΗΓΕΜΟΝΑΣ ΠΡΩΤΗΣ ( 395-360 π.χ)

ΕΝΑΣ ΓΥΠΑΣ ΜΕ ΣΗΚΩΜΕΝΑ ΤΑ ΜΠΡΟΣΤΙΝΑ ΠΟΔΙΑ ΞΕΠΗΔΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΤΑΡΙ. ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΠΛΕΥΡΑ ΔΑΦΝΟΣΤΕΦΑΝΩΜΕΝΗ ΚΕΦΑΛΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΔΕΞΙΑ . ΣΤΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ AΝΑΓΡΑΦΕΤΑΙ Η ΛΕΞΗ ΠΡΩΤΗΣ . ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΜΝ ΜΥΘΟ ΤΑ ΑΒΔΗΡΑ ΕΙΧΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΡΑΚΛΗ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΤΟΥ ΑΒΔΗΡΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΘΑΝΕΙ . Η ΠΟΛΗ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΚΜΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΤΟ 544π.χ ΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗΕΦΘΑΣΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΚΑΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΑΝΑΚΡΕΩΝ ( ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΕΙΜΟ ΗΡΩΔΟΤΟΣ (ι 168) ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΤΗΝ ΣΚΛΑΒΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ

Η 25η Μαρτίου του Μάνου Χατζιδάκι

Στο τεύχος 14 του λογοτεχνικού περιοδικού «Το Δέντρο», το 1985, δημοσιεύτηκε ένα μικρό διήγημα του Μάνου Χατζιδάκι με τίτλο «Ελληνική ιστορία». Στο τέλος του κειμένου ο Χατζιδάκις σημειώνει ότι η ιστορία «αποτελεί μέρος του βιβλίου «Διηγήσεις» που δεν έχει τελειώσει ακόμα.» Τελικά, μέχρι σήμερα δεν έχει κυκλοφορήσει κάποιο βιβλίο με αυτόν τον τίτλο, έχοντας την υπογραφή του. Ίσως οι «Διηγήσεις» να μετονομάστηκαν σε «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» (Ίκαρος, 1988) και η «Ελληνική ιστορία» να μην συμπεριλήφθηκε. Ίσως ακόμα, να παρέμεινε βιβλίο ανολοκλήρωτο. Όπως και να ’χει, η «Ελληνική Ιστορία» του Μάνου Χατζιδάκι παραμένει άκρως επίκαιρη –όχι, μονάχα λόγω της επετείου.

--------------------------------------------

"Στην πλαγιά ενός βουνού.

 Ένας οπλαρχηγός φωνάζει στον Αγά που ετοιμάζεται να φύγει.

– Αγά μου, θέλω να πολεμήσω για την ελευθερία της πατρίδος μου. Έλα να σκοτωθούμε…

– Δεν χρειάζεται, του απαντάει ήρεμα ο Αγάς. – Δεν βλέπεις; ετοιμάζομαι να φύγω.

25/03-2014-ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΤΕΤΟΙΑ ΠΑΙΔΙΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ

Το ρυτό (ρέον ή προτομή) ήταν ένα αγγείο πόσης με τη μορφή μονού ή διπλού κέρατου, κεφαλής ζώου, συνήθως κριαριού ή μουλαριού -αλλά και άλλων ζώων- ή ακόμη και ανθρώπινης κεφαλής που προσαρμοζόταν στο κατώτερο μέρος του κύπελου. Σε μερικές περιπτώσεις δύο κεφάλια αντιπαρατίθενται πλάτη με πλάτη το ένα προς το άλλο. Ο τύπος αποτελεί αντιγραφή ανατολικών σπονδικών αγγείων.
--------------------------

Ρυτό ύψος 24,1 εκ. διάμετρος 12,7 εκ. 480-470 π.Χ. 

Λονδίνο, Βρετανικό Μουσείο, Ε 802

Το ράμφος και το χείλος του αγγείου σε μαύρο γάνωμα. Στο κεφάλι έχουν αποδοθεί με καμπύλες μαύρες γραμμές σε κόκκινο έδαφος τα φτερά. Γύρω από το μάτι λεπτές άσπρες γραμμές. Στο μαύρο γάνωμα του ράμφους χρησιμοποιήθηκε αραιωμένο λευκό για να αποδοθούν τα υπολείμματα υποτιθέμενης τροφής.

Αγγειογράφος Δούρις-Ρυτό με κεφάλι αετού<

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ 21 ( Α ΜΕΡΟΣ )

Γκούρας Ἰωάννης (Παρνασσίδα 1791 - Ἀθήνα 1826)

ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΚΟΥΡΑΣ ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ

Ἀγωνιστὴς ποὺ διακρίθηκε γιὰ τὴ στρατηγικὴ ἱκανότητα καὶ τὴν ἀνδρεία του. Μὲ τὴν ἔκρηξη τῆς Ἐπανάστασης στρατολόγησε 700 περίπου ἄνδρες ἀπὸ τὴν περιοχὴ τῆς Παρνασσίδας καὶ στὶς 27 Μαρτίου κατέλαβαν τὰ Σάλωνα (Ἄμφισσα) μαζὶ μὲ τὸν Πανουργιὰ καὶ Γαλαξιδιῶτες ὁπλαρχηγούς. Στὶς 8 Μαΐου πολέμησε μὲ τὸν Ὀδ. Ἀνδροῦτσο στὸ Χάνι τῆς Γραβιᾶς· πῆρε μέρος τὸ Νοέμβριο τοῦ 1821 στὶς ἐργασίες τῆς συνέλευσης τῶν Σαλώνων, καρπὸς τῆς ὁποίας ἦταν ἡ «Νομικὴ Διάταξης τῆς Ἀνατολικῆς Χέρσου Ἑλλάδος» Τὴν περίοδο τοῦ ἐμφυλίου πολέμου τάχθηκε μὲ τὸ μέρος τοῦ Κωλέττη καὶ τοῦ Κουντουριώτη καὶ στράφηκε ἐναντίον τῶν παλαιῶν συναγωνιστῶν του. Μὲ ἐντολὴ τῆς κυβέρνησης Κουντουριώτη ὡς ἀρχηγὸς «τῶν στρατοπέδων τῆς Ἀνατολικῆς Ἑλλάδος» συνέλαβε τὸν Ὀδυσσέα Ἀνδροῦτσο καὶ πρωτοστάτησε στὰ γεγονότα ποὺ ὁδήγησαν στὴν ἐκτέλεσή του. Ὑπεύθυνος γιὰ τὴν ἄμυνα ὁλόκληρης τῆς Ἀττικῆς σκοτώθηκε τὸ 1826 κατὰ τὴν πολιορκία τῆς Ἀκρόπολης ἀπὸ τὸν Κιουταχῆ.

Δεληγιάννης Κανέλλος (Λαγκάδια Γορτυνίας 1780 - Ἀθήνα 1862)

ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΣ

Ἀγωνιστὴς τοῦ 1821, φιλικός, πολιτικὸς καὶ συγγραφέας «Ἀπομνημονευμάτων». Στὶς 23 Μαρτίου μαζὶ μὲ τοὺς ἀδελφούς του καὶ τοὺς Πλαπουταίους κήρυξε τὴν Ἐπανάσταση στὴ Γορτυνία καὶ πῆρε μέρος στὶς πολιορκίες τῆς Καρύταινας, τῆς Τριπολιτσᾶς καὶ τῆς Πάτρας. Ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ πολεμικὴ δράση μετὰ τὴν ἥττα τῶν κυβερνητικῶν, μὲ τοὺς ὁποίους συμπαρατάχθηκε καὶ ἐπανῆλθε ὅταν ὁ Ἰμπραὴμ ἀπείλησε τὴν Πελοπόννησο. Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση ἐντάχθηκε στὸ «γαλλικὸ κόμμα» καὶ ἀναμίχθηκε στὴν πολιτικὴ ζωή. Ἐκλέχθηκε πρῶτος πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς μετὰ τὴν ψήφιση τοῦ Συντάγματος τοῦ 1844. Τὰ «Ἀπομνημονεύματά» του, παρόλο τὸ πάθος καὶ τὴν ὑπερβολὴ ποὺ τὰ διακρίνουν, εἶναι χρήσιμη πηγὴ γιὰ τὴν κατανόηση τοῦ ἐσωτερικοῦ ἀγώνα τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης.

Διάκος Ἀθανάσιος (Μουσουνίτσα Παρνασσίδας 1786 - Λαμία 1821)

ΔΙΑΚΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Ἀγωνιστὴς τοῦ 1821. Ἡ ἡρωική του ἀντίσταση στὴν Ἀλαμάνα καὶ ὁ μαρτυρικός του θάνατος στὴ Λαμία ἔγιναν θρύλος στὴ συνείδηση τοῦ λαοῦ μας. Γιὸς τοῦ Νίκου Μασαβέτα, σὲ νεαρὴ ἡλικία μόνασε ὡς δόκιμος καὶ μετὰ διάκος στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου τῆς Ἀρτοτίνας. Μερικὰ χρόνια πρὶν τὴν Ἐπανάσταση ὑπηρέτησε στὸ σῶμα τῶν «Τσοχανταρέων» (σωματοφυλάκων) τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ. Μετὰ τὸ 1820 ἐκλέχθηκε ἀρχηγὸς στὸ ἀρματολίκι τῆς Ρούμελης, στὴ θέση τοῦ καταδιωκόμενου Ἀνδρούτσου, μὲ τὸν ὁποῖο εἶχε στενὸ σύνδεσμο. Τὴν ἐποχὴ αὐτὴ μυεῖται στὴ Φιλικὴ Ἑταιρεία. Τὸ 1821 ὕψωσε τὴ σημαία τῆς Ἐπανάστασης στὴ Λιβαδειά (30 Μαρτίου -1 Ἀπριλίου) καὶ ἐκκένωσε μαζὶ μὲ τοὺς Δουβουνιώτη καὶ Πανουργιὰ τὴν Ἀνατολικὴ Στερεὰ ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Στὴ γέφυρα τῆς Ἀλαμάνας στὶς 22 Ἀπριλίου 1821 προσπάθησε νὰ ἀνακόψει τὴν πορεία τοῦ Ὁμὲρ Βρυώνη καὶ τοῦ Κιοσὲ Μεχμὲτ πρὸς τὴν Πελοπόννησο. Τὸ βάρος τῆς σύγκρουσης ἔπεσε στὸν Ἀθανάσιο Διάκο ποὺ ἔλεγχε τὸ δρόμο ἀπὸ τὴ Δαμάστα. Μετὰ ἀπὸ πολύωρη μάχη, τραυματισμένος στὸ δεξὶ χέρι αἰχμαλωτίστηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους, μεταφέρθηκε στὴ Λαμία ὅπου θανατώθηκε μὲ ἀνασκολοπισμό. Ἡ θυσία του ἐνίσχυσε τὸ φρόνημα τῶν ἀγωνιζομένων καὶ ἡ δράση του ἐνέπνευσε πολλούς

Κανάρης Κωνσταντῖνος (Ψαρᾶ περίπου 1790 - Ἀθήνα 1877)

 Ἀγωνιστής, πολιτικός, ἀπὸ τὶς ἡρωικότερες μορφὲς τῆς Ἐπανάστασης. Ἡ καταγωγή του καὶ ὁ τόπος γέννησής του δὲν εἶναι ἀπόλυτα ἐξακριβωμένα ἀπὸ τοὺς ἱστορικούς, τὸ βέβαιο εἶναι ὅτι ἡ οἰκογένειά του κατοικοῦσε στὰ Ψαρὰ γύρω στὰ 1770. Μὲ τὴν κήρυξη τῆς Ἐπανάστασης ἐγκατέλειψε τὰ ἐμπορικὰ πλοῖα, ἐντάχθηκε στὸ ψαριανὸ στόλο καὶ εἰδικεύτηκε στὰ πυρπολικά. Τὴ νύχτα τῆς 6ης πρὸς τὴν 7η Ἰουνίου 1822 ἔκανε τὸ πρῶτο του κατόρθωμα πυρπολώντας τὴν τουρκικὴ ναυαρχίδα στὴ Χίο. Ὁ Ἀγγλος ἱστορικός της Ἐπανάστασης Τόμας Γκόρντον γράφει ὅτι ἡ πράξη αὐτὴ ἦταν ἕνα «ἀπὸ τὰ πιὸ καταπληκτικὰ στρατιωτικὰ κατορθώματα ποὺ ἀναφέρει ἡ ἱστορία». Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1822, στὴν Τένεδο αὐτὴ τὴ φορά, πυρπόλησε ἕνα τεράστιο τουρκικὸ δίκροτο προκαλώντας τὸ θαυμασμὸ ὅλων. Ἀκολούθησαν κι ἄλλες ἡρωικὲς ἐπιχειρήσεις στὴ Σάμο καὶ τὴ Μυτιλήνη μὲ ἀποκορύφωμα τὴ δράση τοῦ Κανάρη κατὰ τοῦ αἰγυπτιακοῦ στόλου στὸ λιμάνι τῆς Ἀλεξάνδρειας. Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση ὁ Καποδίστριας τοῦ ἀνέθεσε τὴν ἀρχηγία τοῦ στολίσκου τῶν πυρπολικῶν τιμώντας τὴ δράση καὶ τὸν ἡρωισμό του. Μετὰ τὴ δολοφονία τοῦ κυβερνήτη ὁ Κανάρης ἀποσύρθηκε στὴ Σύρο καὶ ἐπανῆλθε στὸ δημόσιο βίο τὴν περίοδο τοῦ Ὄθωνα μὲ τὸ βαθμὸ τοῦ ναυάρχου ποὺ τοῦ ἀπένειμε ὁ βασιλιάς. Μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τῆς 3ης Σεπτεμβρίου 1843 ἀνέλαβε δυὸ φορὲς τὸ Ὑπουργεῖο Ναυτικῶν καὶ στὴν Ἐθνοσυνέλευση ποὺ ψήφισε τὸ Σύνταγμα τοῦ 1864 ὑπῆρξε ἡγέτης τῶν «Ὀρεινῶν». Ἔγινε τρεῖς φορὲς πρωθυπουργὸς σὲ κρίσιμες γιὰ τὴ χώρα στιγμὲς καὶ πέθανε ὡς πρωθυπουργὸς στὶς 2 Σεπτεμβρίου τοῦ 1877.

 

Καραϊσκάκης Γεώργιος (Μαυρομάτι Καρδίτσας 1780 - Φάληρο Ἀττικῆς 1827)

 

 Σπουδαῖος στρατιωτικός, ἡγέτης τῆς Ἐπανάστασης. Γεννήθηκε στὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὸ χωριὸ Μαυρομάτι (κατ᾿ ἄλλους στὸ Μουζάκι) Καρδίτσας καὶ ἦταν γιὸς τοῦ ἀρματολοῦ Δημήτρη Καραΐσκου καὶ τῆς μετέπειτα καλόγριας Ζωῆς Ντιμισκῆ. Σὲ ἡλικία δεκαπέντε χρονῶν ἀκολούθησε τὸν δρόμο τῆς κλεφτουριᾶς καὶ ἀργότερα ὑπηρέτησε στὰ στρατιωτικὰ σώματα τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ, ὁ ὁποῖος ἀναγνώρισε τὶς ἐξαιρετικές του στρατιωτικές του ἱκανότητες. Μὲ τὴν ἔκρηξη τῆς Ἐπανάστασης, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1821 πῆρε μέρος στὴ σύσκεψη τῆς Λευκάδας μαζὶ μὲ ἄλλους ὁπλαρχηγοὺς ποὺ ἤθελαν νὰ προετοιμάσουν τὴν ἐξέγερση στὴ Στερεὰ Ἑλλάδα καὶ ὕψωσε τὴ σημαία τῆς Ἐπανάστασης στὰ χωριὰ τῶν Τζουμέρκων. Ἂν καὶ συγκρούστηκε μὲ τὸν Ἀλέξανδρο Μαυροκορδάτο γιὰ τὴν ἡγεσία τῶν στρατιωτικῶν ἐπιχειρήσεων στὴ Στερεά, συνεργάστηκε μαζί του κατὰ τὴν πρώτη πολιορκία τοῦ Μεσολογγίου, ὁπότε ὁ Καραϊσκάκης ἔστειλε τμῆμα τοῦ στρατιωτικοῦ του σώματος γιὰ νὰ ἐνισχύσει τὴν ἄμυνα τῆς πόλης. Στὴ διάρκεια τοῦ ἐμφυλίου πολέμου κατηγορήθηκε ἀπὸ τὸν Μαυροκορδάτο γιὰ συνεργασία μὲ τοὺς Τούρκους καὶ ἀποσύρθηκε προσωρινὰ ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ δράση. Τὸ Μάιο τοῦ 1825 ἐπανῆλθε καὶ συνέδραμε τοὺς Μεσολογγίτες κατὰ τὴ δεύτερη πολιορκία τῆς πόλης παρενοχλώντας τοὺς Τούρκους στὴν περιοχή. Τὸ 1826 διορίστηκε ἀρχιστράτηγος τῆς Στερεᾶς Ἑλλάδας καὶ ὀργάνωσε τὸ «Στρατόπεδο τῆς Ἐλευσίνας» μὲ στόχο νὰ ἀνακουφίσει τὴν Ἀθήνα ἀπὸ τὴν πολιορκία τῶν Τούρκων. Δεύτερος στόχος τοῦ Καραϊσκάκη ἦταν νὰ ἀναζωπυρώσει τὴν ἐπανάσταση στὴ Ρούμελη καὶ στὶς συγκρούσεις ποὺ ἀκολούθησαν νίκησε πολλὲς φορὲς τοὺς Τούρκους στὴ Δόμβραινα, τὸ Δίστομο καὶ τὴν Ἀράχωβα. Τὸ 1827 ἔσπευσε στὴν Ἐλευσίνα γιὰ νὰ βοηθήσει τὴν πολιορκούμενη Ἀθήνα. Διαφώνησε ὅμως μὲ τοὺς Κόχραν καὶ Τσωρτς γιὰ τὴν τακτικὴ ποὺ θὰ ἀκολουθοῦσαν κατὰ τῶν Τούρκων. Τραυματίστηκε σὲ ἁψιμαχία στὸ Νέο Φάληρο καὶ πέθανε στὶς 23 Ἀπριλίου 1827, ἀνήμερα τῆς γιορτῆς του.

Κολοκοτρώνης Θεόδωρος (Ραμαβούνι Μεσσηνίας 1770 - Ἀθήνα 1843)

Ἡ σημαντικότερη ἡγετικὴ φυσιογνωμία τῆς Ἐπανάστασης. Τὸ ὄνομα τοῦ Κολοκοτρώνη συνδέθηκε μὲ τὶς σημαντικότερες φάσεις τοῦ Ἀγώνα στὴν Πελοπόννησο. Ὁ πατέρας του Κωνσταντῆς Κολοκοτρώνης πῆρε μέρος στὴν ἔνοπλη ἐξέγερση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ποὺ ὑποκινήθηκε ἀπὸ τὴν Αἰκατερίνη Β´ τῆς Ρωσίας τὸ 1770, καὶ σκοτώθηκε σὲ συγκρούσεις μαζὶ μὲ δυὸ ἀδελφούς του. Τὰ γεγονότα αὐτὰ ὑπῆρξαν καθοριστικὰ γιὰ τὴ διαμόρφωση τοῦ χαρακτήρα τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Ἄρχισε τὴ δράση του τὸ 1805, ὅταν πῆρε μέρος στὶς ναυτικὲς ἐπιχειρήσεις τοῦ ρωσικοῦ στόλου τὴν περίοδο τοῦ ρωσοτουρκικοῦ πολέμου. Ἀργότερα ὑπηρέτησε στὸ ἑλληνικὸ στρατιωτικὸ σῶμα ποὺ ὀργάνωσαν οἱ Ἄγγλοι καὶ τιμήθηκε μὲ τὸ βαθμὸ τοῦ ταγματάρχη γιὰ τὴ δράση του ἐναντίον τῶν Γάλλων. Τὸ 1818 μυήθηκε στὴ Φιλικὴ Ἑταιρεία καὶ ἄρχισε μὲ πάθος νὰ προετοιμάζει τὸν Ἀγώνα στὴν Πελοπόννησο. Μὲ τὴν ἔναρξη τῆς Ἐπανάστασης ἀναδείχτηκε ἡ στρατιωτικὴ ἰδιοφυία τοῦ Κολοκοτρώνη. Ἡ παράδοση τῆς Καλαμάτας (23 Μαρτίου 1821), ἡ ἅλωση τῆς Τριπολιτσᾶς (23 Σεπτεμβρίου 1821), οἱ νίκες στὸ Βαλτέτσι, τὰ Βέρβενα καὶ τὰ Δολιανὰ ἑδραίωσαν τὸ κύρος του ὡς στρατιωτικοῦ ἡγέτη, παράλληλα ὅμως προκάλεσαν καὶ τὶς πρῶτες ἀντιδράσεις μερίδας τῶν τοπικῶν ἀρχόντων. Ἡ ἀντίδραση αὐτὴ κορυφώθηκε μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Δ. Ὑψηλάντη ποὺ ἐπεδίωξε νὰ ὀργανώσει πολιτικὰ τὴν Ἐπανάσταση, καὶ πῆρε τὴ μορφὴ ἀνοικτῆς ρήξης μεταξὺ στρατιωτικῶν καὶ προκρίτων. Ὁ Κολοκοτρώνης προσπάθησε νὰ συνδιαλλάξει τὶς ἀντιμαχόμενες μερίδες καὶ νὰ ἀποτρέψει τὴν κατάρρευση τῆς νεαρῆς Ἐπανάστασης. Στὶς 26 Ἰουλίου 1822 ἡ ἱστορικὴ νίκη του στὰ Δερβενάκια ὁδήγησε στὸν ἀποδεκατισμὸ τῆς στρατιᾶς τοῦ Δράμαλη, διέσωσε τὸν Ἀγώνα στὴν Πελοπόννησο καὶ ἐπικύρωσε, γιὰ μία ἀκόμα φορά, τὶς ἐξαιρετικὲς στρατιωτικὲς ἱκανότητες τοῦ «Γέρου» τοῦ Μοριᾶ. Οἱ ἐπιτυχίες αὐτὲς δὲν ἀπέτρεψαν τὴ συνεχιζόμενη καὶ κλιμακούμενη ἀντιπαράθεση μεταξὺ στρατιωτικῶν καὶ κυβερνητικῶν, τῆς ὁποίας θύμα ὑπῆρξε καὶ ὁ Κολοκοτρώνης. Στὶς ἔνοπλες συγκρούσεις ὁ γιός του Πάνος καὶ ὁ ἴδιος συνελήφθησαν καὶ κρατήθηκαν στὸ Ναύπλιο. Ὁ Κολοκοτρώνης ἀμνηστεύθηκε ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τὴν περίοδο ποὺ ὁ Ἰμπραὴμ ἀποβιβάστηκε στὴν Πελοπόννησο καὶ μαζὶ μὲ τὸν Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη προσπάθησε νὰ ἐμποδίσει τὴν ἀνακατάληψη τῆς Πελοποννήσου ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ νὰ ἐμψυχώσει τὸ δοκιμαζόμενο πληθυσμό. Ὡς τὸ τέλος τῆς Ἐπανάστασης ὁ Κολοκοτρώνης συνέχισε νὰ διαδραματίζει ἐνεργὸ ρόλο στὰ στρατιωτικὰ καὶ πολιτικὰ πράγματα τῆς ἐποχῆς. Ὑποστήριξε θερμὰ τὸν Καποδίστρια καὶ δέχτηκε μὲ ἐνθουσιασμὸ τὴν ἐκλογὴ τοῦ Ὄθωνα. Ἡ διαφωνία του μὲ τὰ μέτρα καὶ τὴν πολιτικὴ

ΒΟΙΩΤΙΑ ΑΛΟΓΟ ΜΕ ΑΝΑΒΑΤΗ ΠΗΛΙΝΟ- ΜΕΣΑ 6ου π.χ ΑΙΩΝΑ

ΠΗΛΙΝΟ ΑΛΟΓΟ ΜΕ ΑΝΑΒΑΤΗ (ΜΕΣΑ 6ου π.χ ΑΙΩΝΑΣ )
ΥΨΟΣ 11.5 ΕΚ

ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΑΒΑΤΗ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΑ ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΣΤΗΝ ΒΟΙΩΤΙΑ ΤΟΝ 6ο π.χ ΑΙΩΝΑ .ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΕΝΔΕΙΞΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΕΧΟΥΣΑΣ ΘΕΣΗΣ .ΒΑΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΑΓΑΛΜΑΤΙΔΙΟ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΟΙ ΠΕΝΘΟΥΝΤΕΣ ΕΔΕΙΧΝΑΝ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΟΤΙ ΥΠΗΡΞΕ ΕΝ ΖΩΗ.ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΑΓΑΛΜΑΤΙΔΙΑ ΕΧΟΥΝ ΒΡΕΙΘΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΔΕΙΓΜΑ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥΘΕΟΥ  ΑΛΛΑ  ΚΑΙ ΕΝΔΕΙΞΗ ΕΥΓΝΟΜΟΣΥΝΗΣ ( ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΤΑΜΑΤΑ)ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΠΙΣΤΟ

Το σημείο αναφοράς των Αθηναίων.Το φαρμακείο του Μπακάκου.

  ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ " ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟΥ"

1902: O φαρμακοποιός Πέτρος Μπακάκος ιδρύει στη γενέτειρά του τις Κροκεές Λακωνίας το πρώτο του φαρμακείο.

1916: Το φαρμακείο μεταφέρεται στην Αθήνα, στην οδό Δώρου αναπτύσσοντας ένα εύρος δραστηριοτήτων πρωτόγνωρο για τις φαρμακευτικές συνθήκες της χώρας.

1919: Το φαρμακείο μεταφέρεται στην πλατεία Ομονοίας απ’ όπου και θα αποτελέσει μέχρι και σήμερα υπόδειγμα πρωτοπόρου επιχείρησης, καθώς θα εξελιχθεί στο μεγαλύτερο φαρμακείο της Ελλάδος και της Ν. Α. Ευρώπης.

1921: Η επιχείρηση θα μετατραπεί σε «Π. Μπακάκος Ανώνυμη Εταιρεία Χημικών & Φαρμακευτικών Προϊόντων» διανύοντας δημιουργική και διαχρονική πορεία.

1935: Η εταιρεία σε συνεργασία με κορυφαίους επιχειρηματίες, συμμετέχει στην δημιουργία πρωτοποριακών για την εποχή επιχειρήσεων, μεταξύ αυτών είναι η Φαρμακοβιομηχανία Μινέρβα, η Sanitas, η ΕΒΙΟ, Η ΒΙΟΡΥΛ κ.α.

1936: Η εταιρεία  Π.ΜΠΑΚΑΚΟΣ Α.Ε. αναλαμβάνει την αντιπροσώπευση του Dr.Scholl για την Ελλάδα.

1950: Η εντυπωσιακή αλλά και η υποδειγματική οργάνωση της επιχειρήσης θα αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για Ευρώπη και Αμερική σύμφωνα με την εικόνα που σχημάτισε ο εκπρόσωπος του τμήματος Υγείας του ΟΗΕ που την επισκεφθήκε, ενώ αφιερώματα στο Φαρμακείο Μπακάκος υπήρχαν στα τεύχη “Cibascope” & “Pharmacy Digest”.

1982: Η επιχείρηση ανακηρύσσεται δωρήτρια από τον «Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό» για την συνεχή προσφορά της, υπερ κοινωφελών σκοπών.

1996: Η επιχείρηση κατακτά την 1η θέση παγκοσμίως μεταξύ όλων των αντιπροσώπων του φημισμένου γαλλικού οίκου ορθοπεδικών ειδών Dr. Gibaud.

1999: Το φαρμακείο πρωτοπορεί πιστοποιούμενο με ISO 9001:2000.

2002: Το φαρμακείο μεταφέρεται στην νέα του θέση σε πολυόροφη ανάπτυξη και με λειτουργική φιλοσοφία πολυκαταστήματος, στην οδό Αγ. Κωνσταντίνου 3, πάντα στην Πλ. Ομονοίας ενώ ταυτόχρονα η επιχείρηση έχει διευρύνει τις εμπορικές της δραστηριότητες στον τομέα των ιατροφαρμακευτικών & επιστημονικών ειδών και προϊόντων υγείας, ως αντιπρόσωπος μεγάλων οίκων του εξωτερικού, προμηθεύοντας Ιδιωτικούς & Δημόσιους φορείς σε όλη τη χώρα.

2012: Συνεχίζεται το έργο της επέκτασης της επιχείρησης, πέραν του Φαρμακείου και των λοιπών δραστηριοτήτων της, και στον τομέα της παροχής υψηλού επιπέδου υπηρεσιών υγείας και ομορφιάς, με τα καταστήματα Μπακάκος Nails (κέντρα περιποίησης άκρων : μανικιούρ, πεντικιούρ, θεραπευτικού πεντικιούρ) στην Αθήνα, την Κηφισιά, την Γλυφάδα και την Ν.Σμύρνη και το κατάστημα Μπακάκος beauty care (κέντρο αισθητικής:  θεραπειών προσώπου, σώματος) στην Αθήνα.

Το ιστορικό φαρμακείο του Μπακάκου στην Ομόνοια, υπήρξε για πολλές δεκαετίες το σημείο αναφοράς των Αθηναίων και όχι μόνο, οι οποίοι έδιναν εκεί το ραντεβού τους για να πάνε για ψώνια ή για να συναντηθούν με τους συγγενείς τους από την επαρχεία. Η φήμη του δε θα ξεπερνούσε τα σύνορα της χώρας και θα απλωνόταν ως την Αμερική. Όπως είχε εύγλωττα δηλώσει ο εκπρόσωπος του Τμήματος Υγείας του ΟΗΕ, όταν αντίκρισε για πρώτη φορά την επιχείρηση: ‘’Παράδειγμα προς μίμησιν δια την Αμερικήν όσον και δια την Ευρώπην αποτελεί το Φαρμακείον Μπακάκου’’.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ( ΓΝΩΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ) ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΤΟ 1821 – ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Δέσπω Σέχου-Μπότση 

 Οι ορδές του Αλή Πασά αφού εξόντωσαν τους Σουλιώτες από τα περισσότερα χωριά τους στις 23 Δεκεμβρίου 1803 στράφηκαν στη Ρηνιάσα. Η Ρηνιάσα είναι ένα μικρό χωριό σε μια πετρώδη περιοχή μεταξύ Πρέβεζας και ʼρτας. Εκεί είχαν καταφύγει μετά τη συνθηκολόγηση είκοσι εφτά σουλιώτικες οικογένειες χωρίς αρχηγό και κατά πλείστον γυναικόπαιδα. Οι Τουρκαλβανοί αποφάσισαν να τους εξοντώσουν και αυτούς. Η Ρηνιάσα δεν είχε ούτε άντρες να παρατάξει ούτε τείχη να αντιτάξει. Όμως το εχθρικό λεφούσι που την έζωσε βρήκε μια μόνη αντίσταση, όχι βέβαια αρκετή να τους αναχαιτίσει, αλλʼ ικανή για να σταθεί σύμβολο ηρωισμού στην ιστορία ενός υπόδουλου έθνους, με ηρωίδα τη Σουλιώτισσα Δέσπω Σέχου-Μπότση.
Η Δέσπω καταγόταν από τη φάρα των Σεχαίων κιʼ ήταν γυναίκα του Γιωργάκη Μπότση που σκοτώθηκε στο Σούλι. Απορφανεμένη και ξεσπιτωμένη καθώς βρέθηκε μετά τη συνθηκολόγηση η Δέσπω, πήρε τη φαμίλια της και τʼ άρματά της και τράβηξε κιʼ αυτή τον δρόμο της φυγής. Σαν έφτασε στη Ρηνιάσα κατέφυγε σε ένα παλιό πύργο που βρισκόταν στην άκρη του χωριού τον πύργο του Δημουλά, όπως τον έλεγαν. Εκεί η Δέσπω αποφάσισε νʼ αντισταθεί. Να πέσει σκλάβα στα χέρια τους αμαχητί η καρδιά της δεν τοʼ λεγε. Σαν τους είδε από μακριά αρματώθηκε κιʼ αυτή και οι θυγατέρες της κιʼ οι νυφάδες της, έφραξαν γερά τη σιδερόπορτα του πύργου και πιάσανε από ψηλά τʼ ανοίγματα, μετατρέποντας έτσι τα παράθυρα του πύργου σε πολεμίστρες. Οι Τούρκοι προσπαθούν να παραβιάσουν την εξώπορτα, οι γυναίκες από πάνω τους ρίχνουν. Σε λίγο όμως ένα άνοιγμα του μαντρότοιχου τους αφήνει και μπαίνουν στον αυλόγυρο. Οι γυναίκες εξακολουθούν να τους ρίχνουν. Αυτοί ορμούν με κραυγές προς τη σκάλα για νʼ ανεβούν στα πάνω δωμάτια, μα πριν προλάβουν να τις πιάσουν ζωντανές, όπως έλπιζαν, μια θεόρατη λάμψη κιʼ ένας κρότος τρομερός αντήχησε ολόγυρα. Ο κουρνιαχτός τους σώριασε κατάχαμα. Τι είχε γίνει. Η Δέσπω αφού αντιστάθηκε ως την τελευταία στιγμή, σύναξε γύρω τις κόρες, νυφάδες κι εγγόνια, έριξε χάμω όσο μπαρούτι τους είχε απομείνει κι αφού έστειλε από μακριά χαιρετισμό στο Σούλι, έβαλε φωτιά και κάηκαν όλοι.
Η θυσία της Δέσπως ενέπνευσε ποιητές συνθέτες και καλλιτέχνες. Και η λαϊκή μούσα απαθανάτισε τη θυσία της Δέσπως με τα αδρότερα χρώματα:
Της Δέσπως
Αχός βαρύς ακούγεται πολλά ντουφέκια πέφτουν.
Μήνα σε γάμο ρίχνονται, ουδέ σε χαροκόπι.
Η Δέσπω κάνει πόλεμο με νύφες και μʼ αγγόνια.
Αρβανιτιά την πλάκωσε στου Δημουλά τον πύργο.
- Γιώργαινα ρίξε τʼ άρματα, δεν είνʼ εδώ το Σούλι
εδώ είσαι σκλάβα του πασά, σκλάβα των Αρβανίτων.
- Το Σούλι κι αν προσκύνησε κι αν τούρκεψεν η Κιάφα
η Δέσπω αφέντες Λιάπηδες δεν έκανε δεν κάνει.
Δαυλί στο χέρι άρπαξε, κόρες και νύφες κράζει:
Σκλάβες Τούρκων μη ζήσετε, παιδιά μαζί μʼ ελάτε.

Μαθήματα οικονομίας από την αρχαία Αθήνα

Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης ο αμερικανός καθηγητής Έντουαρντ Κοέν, ειδικός στην αρχαία ελληνική οικονομία, υπενθυμίζει μέτρα κατά της φοροδιαφυγής ηλικίας 25 αιώνων.

Η μια πορεία διαδέχεται την άλλη στην Πανεπιστημίου. Τα συνθήματα και τα πανό αψηφούν την καταρρακτώδη βροχή. Οι διαδηλωτές φωνάζοντας προσπαθούν να αντισταθούν στα νέα μέτρα που έρχονται. Και μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, στην καρδιά της Πλατείας Συντάγματος, συναντάμε τον ιστορικό που θεωρείται αυθεντία στην αρχαία αθηναϊκή οικονομία, τον Έντουαρντ Κοέν, που μας υποδέχεται με μια «καλημέρα» στα ελληνικά!

Κάποιος που έζησε τον 4ο αι. π.Χ.,
προτίμησε να μην καταθέσει τα χρήματά του στην τράπεζα
και να τα κρύψει σε ένα πήλινο αγγείο.
Είχε συγκεντρώσει νομίσματα από την Πελοπόννησο,
τη Στερεά, τη Βοιωτία και την Αίγινα
- σύνολο 149 - και τα είχε θάψει στο Μούλκι Κορινθίας,
κοντά στην αρχαία Σικυώνα.

Καταξιωμένος ιστορικός και επιτυχημένος επιχειρηματίας, ήλθε στην Ελλάδα για να παραδώσει μαθήματα οικονομίας βγαλμένα από την ιστορία της αρχαίας Αθήνας - σε διάλεξη στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη - ως καλεσμένος της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών υπό τον τίτλο «Οικονομική κρίση! Μαθήματα οικονομίας από την αρχαία Αθήνα».

Ιατρική στα κείμενα του Μακρυγιάννη

Παθήματα, γιατροί και γιατρικά στου Μακρυγιάννη τα γραφτά.

Σε ηλικία 23 ετών μυείται στην φιλική εταιρεία. Από τότε έλαβε μέρος σε πολλές μάχες με  αφοβία, ανδρεία, αυτοθυσία: στην μάχη του Πέτα, στην πολιορκία της Άρτας, στην μάχη για την άλωση της Υπάτης, στην μάχη της Βελίτσας, στην πολιορκία του Νεοκάστρου, στους Μύλους του Ναυπλίου, στην άλωση και την πολιορκία της Ακρόπολης και σε όλες τις μάχες που δόθηκαν στις γύρω θέσεις του στρατοπέδου του Πειραιά με τον στρατό του Κιουταχή.

Σε μερικές από τις μάχες αυτές  ο Μακρυγιάννης παρά λίγο να χάσει τη ζωή του. Τραυματίστηκε πολλές φορές  και κέρδισε πληγές που τον βασάνισαν ως στο τέλος της ζωής του.

Ιωάννης Μακρυγιάννης, ξυλογραφία του Α. Τάσσου.

Στην Άρτα τον έπιασαν οι Τούρκοι και τον κλείσανε στο κάστρο, εβδομήντα πέντε μέρες τον τυράννησαν με βασανιστήρια, όμως δεν μαρτύρησε το μυστικό της Φιλικής Εταιρείας. Παρά λίγο γλύτωσε το κρέμασμα. Άλλη φορά, γράφει ο ίδιος, “πήγαν να με χαλάσουνε και μ’ έβαλαν σ’ ένα μπουντρούμι κι απ’ τα χτυπήματα επρήσηκε το σώμα μου και κοντήλιασε και ήμουν εις θάνατο. Έταξα αρκετά χρήματα ενού Αρβανίτη να βγω να με ιδή γιατρός και να πάρω και γιατρικά και τα χρήματα”. “Ανήρ τοιούτος δεν έμμελε ταχέως  να αποθάνη” συμπληρώνει ο Βλαχογιάννης, “τότε, και πολλάκις ύστερον, έδειξεν ότι “η ψυχή του ήτανε βαθειά”.  

Σε μερικές από τις μάχες αυτές  ο Μακρυγιάννης παρά λίγο να χάσει τη ζωή του. Τραυματίστηκε πολλές φορές  και κέρδισε πληγές που τον βασάνισαν ως στο τέλος της ζωής του. Την πρώτη πληγή στη μάχη του Πέτα όπου “σκοτώθηκαν τρεις από μας και έξι πληγωμένοι. Επληγώθηκα κι εγώ ολίγον εις το δεξί ποδάρι” γράφει.

Κατά την φυγή των προσφύγων από την Άρτα, ανέλαβε να προστατεύσει τους δυστυχείς Αρτηνούς  όπου έρχονταν ξυπόλυτοι και γυμνοί και νηστικοί, τότε όπως γράφει “πούντιασα εις τον δρόμον κι από το κιντέρι μου (στεναχώρια)  αρρώστησα και πήγα να πεθάνω. Είχα πέντε γιατρούς. Άνοιξε η μύτη μου και δεν στανιάριζε, το αίμα πήγαινε  λεγένια και μόβαιναν φτήλια μέσα. Κι έκαμα εις τον κίντυνον ως το Μάρτη. Πιάστηκαν τα ποδάρια μου, δεν έβλεπα κι’ από τα μάτια. Αφού ήμουν αδύνατος πολύ και δεν μπορούσα να κινηθώ ήρθε ο αδελφός μου και με πήρε εις το Σάλωνα, σ’ ένα χωρίον ονομαζόμενον Σερνικάκι. Και εκεί αλλάζοντας τον αγέρα, ανάλαβα από αυτό και περιποίησιν συγγενική”.

Η μάχη των Μύλων της Ναυπλίας. Μακρυγιάννη Ιωάννη – Ζωγράφου Παναγιώτη (Εικόνες του Αγώνος).

Τον Ιούνιο του 1825 δόθηκε η νικηφόρα μάχη στους Μύλους του Ναυπλίου, όπου αποφασιστική στάθηκε η συμμετοχή του Μακρυγιάννη  ο οποίος “έδειξε απαράμιλλα θαύματα ηρωισμού”.

Εκεί όμως πυροβολώντας τον οι Τούρκοι τον λάβωσαν σοβαρά στο δεξί χέρι. Το μολύβι που τον χτύπησε ήταν μεγάλο “από μουσκέτο” “και τούφαγε” όλα τα κόκαλα. “Μόπεσε το σπαθί από το χέρι, δεν βαστιέταν το αίμα, τύλιξα το χέρι εις το πουκάμισο να μην ιδούνε οι άνθρωποι. Αφού ο πόλεμος τελείωσε με πήραν και με πήγαν εις την φρεγάδα την Γαλλική γύρευαν να με κρατήσουν μέσα εις την φρεγάδα για να με γιατρέψουν. Εγώ δεν θέλησα. Μόδεσαν οι γιατροί το χέρι”. Όμως “η πληγή του χεριού μου πήγαινε κακά.  Πρήστηκε το χέρι μου και γίνη τούμπανο. Γύρευαν να μου το κόψουνε εις τον νώμον οι γιατροί, γιατί καγγραίνιασε, τριανταοχτώ μερόνυχτα δεν έκλεισα μάτι. Μ’ ετοίμασαν εις θάνατον, έφερε όλα τα σύνεργα ο γιατρός να μου το κόψη”.

Περί «Κρυφού Σχολειού» και το δημοτικό «Φεγγαράκι μου λαμπρό», Δημητρίου Γ. Κατσαφάνα

 

Συνδέεται ή όχι το δημοτικό παιδικό τραγούδι Φεγγαράκι μου λαμπρό με το κοινό σχολείο, το οποίο λειτουργούσε υποτυπωδώς στους νάρθηκες των εκκλησιών και στα κελλιά των μοναστηριών; Αν ναι, πότε τραγουδήθηκε, ποια είναι η καταγωγή του, η γέννησή του; Το πρόβλημα είναι σοβαρό από την άποψη, ότι μερικοί μελετητές εξαρτούν την ύπαρξη ή όχι του κρυφού σχολειού, του σχολείου πού λειτουργούσε νύχτα, από την σύνδεσή του με το γνωστό αυτό παιδικό τραγούδι.

Σχετικά με τη γνησιότητα, το νόημα του τραγουδιού αυτού έχουν διατυπωθεί μέχρι σήμερα οι πιο διαφορετικές και αντιφατικές απόψεις. Αναφέρουμε ενδει­κτικά τις κυριότερες: Ο Γιάννης Βλαχογιάννης θεωρεί ότι η παιδεία την περίοδο της Τουρκοκρατίας δεν εμποδιζόταν και ότι τούτο είναι να­νούρισμα πού έλεγε «ή κάθε μανούλα, να ετοιμάση, να καλοπιάση το μισοξυπνημένο παιδί της για να το ξεκινήση…». Ο ιερέας δάσκαλος πήγαινε, κατά τον Βλαχογιάννη, «αξημέρωτα στην εκκλησία, και περισ­σότερο άμα είχε νά προσέξη το νάρτηκα είτε και μέσα στα σκαλοπάτια του εικονοστασίου, όπου βοηθούσανε και τ’ αναμμένα κανδήλια».

Ο Δη­μήτριος Καμπούρογλου υποστηρίζει ότι «αβασανίστως και ακρίτως επαναλαμβάνεται ότι παρεμποδιζόντων των Τούρκων την έκπαίδευσιν ηναγκάζοντο τα παιδάκια τη νύκτα με το φεγγάρι να πορεύωνται εις διδάσκαλον προς εκπαίδευσιν». Ο Λίνος Πολίτης, εξάλλου, υποστήριξε ότι «το περίφημον κρυφό σχολειό είναι ένα ιστορικό ψέμμα», αφού, καθώς λέει, μάλλον δεν πρέπει να μιλάμε για τέχνη και παιδεία στους δύο πρώτους αιώνες μέχρι τού τέλους του ΙΣΤ’. Μόνο, συνεχίζει, «από τις αρχές του 17ου αιώνα» αρχίζουν να γίνωνται αισθητά τα ρεύματα για μια πνευματική αναγέννηση, όπου πλέον «όχι κρυφά μα φανερά σχο­λεία ιδρύονται τώρα σε πάρα πολλές πόλεις…».

 Για τη συνέχεια της ανακοίνωσης του Δημητρίου Γ. Κατσαφάνα – συγγραφέα, ερευνητή της υστεροβυζαντινής περιόδου

 Πατήστε διπλό κλικ στο εικονίδιο. Ίσως χρειαστεί να περιμένετε λίγα λεπτά. Το αρχείο θα ανοίξει αυτόματα.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 18/03 ΤΟ 1996 ΠΕΘΑΝΕ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗΣ Ελύτης [Αλεπουδέλης] Oδυσσέας

 

ΕΙΠΕ :

Η Ποίηση έγινε για να διορθώνει τα λάθη του Θεού· ή εάν όχι, τότε, για να δείχνει πόσο λανθασμένα εμείς συλλάβαμε την δωρεά του. 
 «ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟ», Εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ
==================

Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι.

=========================

Τόσο δύσκολο, μα τόσο δύσκολο ν’ αφήσεις την εποχή σου να σε σφραγίσει, χωρίς να σε παραχαράξει.
«ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ» από τα «ΑΝΟΙΧΤΑ ΧΑΡΤΙΑ»
=======================

Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει

=====================

Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

===================

Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει.

========================
Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου… 
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου…
 “ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ”

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ

Η Νίκη της Σαμοθράκης στο Λούβρο

Αυτή η εντυπωσιακή θεότητα, με τη νεαρή φτερωτή γυναικεία μορφή, ήταν σταθερά στηριγμένη στην πλώρη ενός πλοίου και αποτελούσε τμήμα μίας μνημειακής κρήνης που δέσποζε σε κάποιο σημείο πάνω από το θέατρο του ιερού των Μεγάλων Θεών στη Σαμοθράκη. Το μνημείο μάλλον αποτελούσε ανάθημα των Ρόδιων στο ιερό, μετά τη νικηφόρα ναυμαχία της Σίδης (191-190 π.Χ), όπου η Ρόδος είχε πάρει μέρος στο πλευρό της Περγάμου και κατατρόπωσε τον Αντίοχο Γ’ τον Μέγα, βασιλιά της Συρίας.
Μία εκδοχή των αρχαιολόγων για το αφιέρωμα επί πολλά χρόνια ήταν πως το είχε κάνει ο Δημήτριος ο Πολιορκητής (337-283 π.Χ.) όταν νίκησε τον στόλο του Πτολεμαίου στα ανοιχτά της Κύπρου γύρω στο 290 π.Χ. Σήμερα όμως λόγω της τεχνοτροπίας του έργου περισσότερο πιθανή θεωρείται η πρώτη εκδοχή.
Η θεατρικότητα της στάσης της με τα ανοιγμένα φτερά, η δύναμη της κίνησης προς τα εμπρός και οι βαθιές πτυχώσεις των ενδυμάτων από το φύσημα του αέρα, μπλέκονται με

ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΤΡΙΟΒΟΛΟ ΤΟΥ 340-330 π.χ

ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΤΡΙΟΒΟΛΟ ΤΟΥ 340-330 π.χ

Η στεφανωμένη κεφαλή της Δήμητρας Στην πίσω πλευρά,φαίνεται ο Αίαντας προχωραει προς τα δεξιά, Υπάρχει ένα λοφίο τκράνους ανάμεσα στα πόδια του, ένα κουλουριασμένο φίδι στο εσωτερικό της ασπίδας του.
Ο Λόκριος Αίαντας ηταν ενας μυθικος ηρωας γιος του ωασιλέα της Λοκρίδας καιοοποιος ε΄΄ιχε ηγηθεί των Λοκριαίων στον πολεμο της Τροίας .Το ονομασαν Λοκριο για να το ξεχωριζόυν απο τον Αίαντα τον γιο του Τελαμωνα απο την Σαλαμίνα

«ΛΟΥΗΣ – επτά φορές να πέφτεις, οκτώ να σηκώνεσαι». Η νέα ταινία ντοκιμαντέρ του Γιώργου Ζέρβα στο 16ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

---

 Πρεμιέρα στο επίσημο πρόγραμμα του 16ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (13-24 Μαρτίου) θα πραγματοποιήσει η ταινία ντοκιμαντέρ του γνωστού κινηματογραφιστή από την Πρόσυμνα Αργολίδας,Γιώργου Χρ. Ζέρβα «ΛΟΥΗΣ – επτά φορές να πέφτεις, οκτώ να σηκώνεσαι». Η ταινία θα προβληθεί στην αίθουσα «Τόνια Μαρκετάκη» την Τετάρτη 19 Μαρτίου στις 20:00 και το Σάββατο 22 Μαρτίου στις 15:00.

ΛΟΥΗΣ – επτά φορές να πέφτεις, οκτώ να σηκώνεσαι

Πρόκειται για το πορτρέτο του ογδονταεξάχρονου Λεωνίδα Λάμπρου που έζησε και ζει μια σχεδόν κανονική ζωή στο Ναύπλιο. Κανονική γιατί δεν διέφερε ουσιαστικά από τις ζωές πολυάριθμων Ελλήνων. Σχεδόν κανονική, γιατί κάποια δραματικά γεγονότα σημαδεύουν μέχρι σήμερα τη ζωή του.

Μέσα από την καθημερινότητά του, αλλά και από μοναδικά ντοκουμέντα και κινηματογραφικές ταινίες που ο ίδιος είχε τραβήξει με μια κινηματογραφική κάμερα 8mm και ξαναβλέπει μετά από σαράντα τόσα χρόνια, αναδεικνύονται στιγμές από το παρελθόν του, από τη ζωή στη γενέθλια πόλη του, από γεγονότα ιστορικά που τον καθόρισαν. Πόσοι έχουν φύγει κι έχω μείνει μόνος, μονολογεί συντριμμένος κοιτάζοντας τις ταινίες. Μνήμες πικρές αλλά και συγκινητικές, βάσανα και αγώνες για την επιβίωση, σκέψεις και ιδέες. Πτυχές της μεταπολεμικής ιστορίας μας που βιώνονται με αντιφάσεις και συγκρούσεις. Μα πάνω από όλα το τραύμα της απώλειας.

Rolf Armstrong Pin Up -24 ΦΩΤΟ

Rolf Armstrong was born in Bay City, Michigan on April 21, 1889 to Richard and Harriet (Scott) Armstrong. His father owned the Boy-Line Fire Boat Company, which included a line of passenger ships. Some were deployed in Chicago for use at the Chicago World’s Fair there in 1893. However, the father’s business and family were struggling, and the family homestead was lost to foreclosure. In 1899, the family moved to Detroit, Michigan.
During the 1920s and 1930s, his work appeared on many pieces of sheet music, as well as on the covers of many magazines. Many stars posed for his portraits, including Mary Pickford, Greta Garbo, and even Boris Karloff.
Armstrong’s work for the Pictorial Review was largely responsible for that magazine achieving a circulation of more than two million by 1926. A year later, he was the best selling calendar artist at Brown & Bigelow. In 1930, RCA hired him to paint pin-ups to advertise their products, and in 1933 the Thomas D. Murphy Calendar Company signed him to produce a series of paintings for their line.
Rolf Armstrong died in 1960 on the island of Oahu, Hawaii as one of the best “pin-up” artists of the first half of the twentieth century.

ROLF ARMSTRONG PIN UP PRINTS 1900′S GREAT PRINTS!!2

ROLF ARMSTRONG PIN UP PRINT 1900′S on lithograph paper

ROLF ARMSTRONG PIN UP PRINT 1900′S COLLECTION OF 10x

ROLF ARMSTRONG PIN UP PRINT 1900′S COLLECTION OF 10b

(more…)

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΤΟ ... ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ (Άγαλμα Κυβέλης, Αρχαιολογικό Μουσείο Χαιρώνειας,)

Άγαλμα Κυβέλης, Αρχαιολογικό Μουσείο Χαιρώνειας, Βοιωτία

Άγαλμα Κυβέλης. Πεντελικό μάρμαρο. Από τη Λιβαδειά.
Το άγαλμα ήταν ανάθημα της Σωσικλείας Νεικολάου. ιέρειας της Κυβέλης  και έργο του Αθηναίου γλύπτη Ερμεία Ανθεστηρίου, σύμφωνα με τη χαραγμένη στο υποπόδιο επιγραφή.
Πρόκειται για Ρωμαϊκό αντίγραφο (2ος  μ.Χ αιώνας , του φημισμένου αγάλματος της Κυβέλης, έργου του Πάριου γλύπτη Αγοράκριτου, μαθητή του Φειδία (450-440 π.Χ) που ήταν στημένο στο Μητρώο της Αγοράς  των Αθηνών.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΛΗ

Στη Θεογονία του Ησίοδου ήταν η γυναίκα του Κρόνου και μητέρα των πρώτων θεών Δία, Ποσειδώνα και Άδη, που μοιράστηκαν τον κόσμο ύστερα από την Τιτανομαχία. Ως μητέρα του Δία, τον έκρυψε στο όρος Ίδη της Κρήτης για να τον σώσει από τον Κρόνου που έτρωγε τα παιδιά του. Έτσι και η λατρεία της ήταν συνδεδεμένη με τη λατρεία του Δία στην Κρήτη. Οι ποιητές αργότερα την παρουσίασαν σαν τη Μητέρα των Θεών.
Η λατρεία όμως της Μητέρας των Θεών προϋπήρχε στη Μικρά Ασία και εξαπλώθηκε στην Ελλάδα. Στις περιοχές της Φρυγίας, Λυδίας και Βιθυνίας λάτρευαν τη Μεγάλη Μητέρα με το όνομα Κυβέλη. Η Κυβέλη ήταν η αντίστοιχη της Ρέας και συχνά παρουσιάζεται με κοινό όνομα Ρέα-Κυβέλη.

Ο ιταλός κατάσκοπος που έκτισε εκκλησία στην Καστέλλα

  

Κάποτε ένας Ιταλός που τον έλεγαν Βιτσέντζο Καϊβάνο και που κατοικούσε στην Κωνσταντινούπολη γνώρισε μια κοπέλα από τον Πειραιά την Κατερίνα (Αικατερίνη). Αγόρασαν μάλιστα και ένα σπίτι στον Πειραιά και πηγαινοέρχονταν Πειραιά - Κωνσταντινούπολη ανάλογα με τις δουλειές τους. 
Το 1934 όμως η Κατερίνα Καϊβάνου πέθανε και ο Βιντσέντζος τρία χρόνια μετά (το 1937) που οι Πειραιώτες αποκαλούσαν εξελληνισμένα Βικέντιο, ζήτησε από τον Δήμαρχο Πειραιά την άδεια, να κτίσει στην μνήμη της ένα παρεκκλήσι. Με την τότε ισχύουσα νομοθεσία (πολεμικής προετοιμασίας της χώρας του Ι. Μεταξά), απαγορεύονταν ξένοι να είναι ιδιοκτήτες στην συγκεκριμένη περιοχή. Τελικά μετά από πολλές προσπάθειες του έδωσαν την άδεια.

Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΔΕΡΜΑΤΟΣΤΙΞΙΑΣ Η ιστορία της τέχνης του τατουάζ

Η τέχνη του τατουάζ είναι μία από τις αρχαιότερες μορφές τέχνης στην ιστορία της ανθρωπότητας. Άνθρωποι από διάφορους πολιτισμούς σε όλον τον κόσμο «βάφουν» τα σώματά τους εδώ και πάνω από 5.000 χρόνια είτε στο πλαίσιο θρησκευτικών τελετουργικών, είτε ως σύμβολα κοινωνικής θέσης, ή απλά για λόγους αισθητικής.

Η παράδοση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με μόνη διαφορά ότι… έχουν μειωθεί κατά πολύ οι πιθανότητες μόλυνσης από τη διαδικασία αυτή, γράφει ο Andrew Tarantola στο gizmodo.com.



Η τέχνη του τατουάζ κατά την αρχαιότητα

Η τέχνη του τατουάζ υπάρχει από την παλαιολιθική εποχή. Η μούμια του Ότζι («άνθρωπος των πάγων») είχε 57 τατουάζ και όπως εξήγησε στο περιοδικό Smithsonian η ερευνήτρια Joann

PATRIZIO DI RENZO – The marble Galatea ( 16 ΦΩΤΟ)

Patrizio di Renzo photographs for jewelry catalog company «Majo Fruithof» introduce us to a world where live mramornolikie beautiful statues. However, whether they live? Perhaps this is also the wizard escape from reality. Strict composition and static images are contrasted to Brownian motion of everyday life.



MORE

ΑΓΓΕΙΑ - ΟΛΠΗ του Ζωγράφου του Chigi-650 π.Χ. περίπου

  ΟΛΠΗ

 ( ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΑ ΑΓΓΕΙΑ ΓΙΑ  ΑΝΤΛΗΣΗ ΚΑΙ ΣΕΡΒΙΡΙΣΜΑ ΤΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ)

Λεπτό σώμα με ενιαία καμπύλη από το στόμιο μέχρι τη βάση. Είναι υψηλή σε αναλογία με το φάρδος της.

ΟΛΠΗ του Ζωγράφου  του Chigi

 Μάχη οπλιτών, κυνήγι λιονταριού, Κρίση Πάριδος

  Ύψος 26,2- 650 π.Χ. περίπου
Η όλπη αποτελεί ένα καινούριο είδος αγγείου που πρωτοεμφανίζεται την περίοδο αυτή. Είναι μια οινοχόη με περίγραμμα που φαρδαίνει στη βάση.

Το αγγείο αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά ευρήματα της περιόδου αυτής. Παρουσιάζει στη μια από τις τρεις ζώνες μάχη με οπλίτες, οι οποίοι είναι έτοιμοι να συγκρουστούν κατά φάλαγγα με τη συνοδεία ήχων από τον αυλητή.

Η δεύτερη ζώνη του αγγείου εικονίζει ιππείς ανά ζεύγη και άρματα, μια παράσταση που αναγνωρίζεται βάσει επιγραφών ως "Κρίση Πάριδος". Από την πίσω πλευρά παριστάνεται ένα ζωηρό κυνήγι λιονταριού. Το κεφάλι του θηράματος εικονίζεται οξύρυγχο, σύμφωνα με τον ασσυριακό τύπο.

 

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΣΤΗΝ ΝΕΟ ΕΛΛΛΗΝΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΜΕΡΟΣ Β

-ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ:

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΣΤΗΝ ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΜΕΡΟΣ Α

Προσθήκη λεζάντας

Σπύρος Παπαλουκάς
Καυσοκαλύβια, (1924)
Λάδι σε χαρτόνι
50x57 εκ.

Σπύρος Παπαλουκάς
Χαγιάτια στο Πρωτάτο, (1924)
58x65 εκ.

Μωραΐτης: Το πρώτο Ελληνικό Υπερωκεάνειο που διέσχισε τον Ατλαντικό

Το Υπερωκεάνειο ΜΩΡΑΪΤΗΣ (μετέπειτα ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ).

Γράφει ο Στέφανος Μίλεσης
Χρόνια λησμονημένο έξω από μια ακτή της Σαλαμίνας, βρίσκονταν ένα σκαρί που έφερε το όνομα “ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ”. Ήταν το 1933 όταν το παρατημένο αυτό σκάφος πωλήθηκε στους Ιταλούς προκειμένου να πάρει τον δρόμο του για το “κοιμητήριο πλοίων” στην Γένοβα. Ακόμα και τότε λίγοι ασχολήθηκαν με το τελευταίο ταξίδι ενός πλοίου, που το όνομά του όμως θα έμενε αλησμόνητο στην ελληνική ναυτική ιστορία.
Το υπερωκεάνειο αυτό ήταν που πέρασε για πρώτη φορά τον Ατλαντικό Ωκεανό φέροντας στην πρύμνη του την Ελληνική Σημαία και το χαμόγελο στους ξενιτεμένους Έλληνες της Αμερικής. Έφερε το όνομα “Μωραΐτης” καθώς ήταν ναυπηγημένο από τον Ανδριώτη Βουλευτή και Εφοπλιστή Δημήτριο Μωραΐτη (1866 – 1942) το 1907, αλλά που τον επόμενο χρόνο (1908) περιήλθε στην ιδιοκτησία των πιστωτών, δηλαδή της “Υπερωκεάνειου Ελληνικής Ατμοπλοΐας” που μετονόμασε το πλοίο σε “ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ”.

Μελίνα Μερκούρη (1920-1994) -- ΜΙΑ ΓΝΗΣΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ

Βιογραφικό

Τη χαρακτήρισαν "τελευταία ελληνίδα θεά" και "γυναίκα - φλόγα". Όλη της η ζωή ήταν γεμάτη όνειρα, ελπίδες, αγωνίες και αγώνες. Η Μελίνα Μερκούρη ήταν μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες του 20ού αιώνα. Υπήρξε πολύμορφη προσωπικότητα. Κορυφαία αγωνίστρια της Δημοκρατίας στον αγώνα κατά της χούντας (1967-1974). Σπουδαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου με διεθνή καριέρα και με ερμηνείες που έχουν καταγραφεί στις σελίδες της Έβδομης Τέχνης. Πολιτικός που σημάδεψε με την παρουσία της τον πολιτισμό της Ελλάδας, τον έφερε στις πρώτες σελίδες των εφημερίδων. Πίστευε ακράδαντα ότι ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας. Ότι είναι ένα σοβαρό εξαγώγιμο προϊόν και ότι έχει μεγάλη σημασία και αξία η ανάδειξή του.
Τη βάφτισαν Αμαλία - Μαρία, δεν τη φώναξαν όμως έτσι ποτέ. Το όνομα που θα χρησιμοποιούσαν σε όλη της τη ζωή, και με το οποίο έγινε πασίγνωστη, ήταν το "Μελίνα". Πολλές φορές δεν χρειαζόταν καν το επίθετο "Μερκούρη" για να συστηθεί. Ήταν η Μελίνα όλων των Ελλήνων, αλλά και η Μελίνα των ξένων.

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε κύκνοι τα πάρκα τους ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας

Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π’ αγαπούμε

είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ’ τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΤΟ ... ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ( ΑΓΑΛΜΑ ΔΗΜΗΤΡΑΣ 5ος ΑΙΩΝΑΣ π.χ - ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ )

Άγαλμα Δήμητρας, Αρχαιολογικό μουσείο Ελευσίνας, Αττική

 

 

H Δήμητρα ήταν η ανθρωπόμορφη θεότητα της καλλιέργειας, της γεωργίας,της βλάστησης του εδάφους και της γονιμότητας.
Ήταν επίσης προστάτιδα του Γάμου και της μητρότητας. Σύμφωνα με Δελφικό χρησμό και εξαιτίας του λιμού, καθιερώθηκε γιορτή και θυσία στην Ελευσίνα για την εξευμένιση της.
Το περίφημο ακέφαλο άγαλμα της έχει ύψος 1,80 μέτρα και χρονολογείται από τον 5ο αιώνα π.χ.

1η ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ ΣΗΜΕΡΑ - ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ

Στο Ιουλιανό και αργότερα στο Γρηγοριανό ημερολόγιο έχει 31 ημέρες. Από τις 19 μέχρι τις 23 Μαρτίου ο ήλιος μπαίνει στον αστερισμό του Κριού. Στις 21 Μαρτίου πραγματοποιείται η αστρονομική έναρξη της άνοιξης με τη λεγόμενη  «εαρινή ισημερία», δηλ. την ίση χρονική διάρκεια ημέρας και νύχτας. Το όνομα του είναι ρωμαϊκής καταγωγής. Είχε οριστεί ως ο μήνας του θεού Μαρς, που αντιστοιχεί  με τον Άρη, το θεό του πόλεμου των αρχαίων Ελλήνων. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ήταν  αφιερωμένος στον Mercurius δηλ. τον Ερμή. Οι μεγάλες καιρικές μεταβολές του, έδωσαν αφορμή στη λαϊκή φαντασία να πλάσει μύθους, θρύλους, παροιμίες και  παραδόσεις, που αναφέρονται στα βασικά γνωρίσματα του. 

Αρκετοί μύθοι ζητούν να αιτιολογήσουν, γιατί ο Μάρτης μια γελά και μια κλαίει. Σύμφωνα με κάποια αθηναϊκή παράδοση ο Μάρτης έχει δυο γυναίκες, την μια πολύ όμορφη και φτωχή, την άλλη πολύ άσκημη και πολύ πλούσια. Ο Μάρτης κοιμάται στη μέση. Όταν γυρίζει προς την άσκημη, κατσουφιάζει, μαυρίζει και σκοτιδιάζει όλος ο κόσμος, όταν γυρίζει από την όμορφη, γελάει, χαίρεται και λάμπει όλος ο κόσμος. Αλλά τις περισσότερες φορές γυρίζει από την άσχημη γιατί αυτή είναι πλούσια και τρέφει και τη φτωχή και όμορφη.

Άλλες ονομασίες: Ανοιξιάτης, Κλαψομάρτης, Πεντάγνωμος, Φυτευτής και Βαγγελιώτης (λόγω Ευαγγελισμού) 

 ΕΡΓΑΣΙΕΣ:

 Όργωμα & σβάρνισμα.
  Σπορά καλαμποκιού & τριφυλλιού.
Φύτεμα καλοκαιρινής πατάτας, ντομάτας, μελιτζάνας, πιπεριάς & κολοκυθιάς.
 Ψεκασμός & θειάφισμα δέντρων.
Αποκοπή μικρών αρνιών από τις μάνες τους.