22/09 -480 π.χ Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ

                        

 

Το 480 π.Χ. στη Σαλαμίνα δύο μεγάλοι πολιτισμοί έρχονται αντιμέτωποι: της Ελλάδας και της Περσίας. Και οι δύο ήταν στρατιωτικά ανεπτυγμένοι. Αν καταστρεφόταν ο περσικός στόλος, η Αθήνα θα μπορούσε να κατακτήσει τη δύναμη και τον πλούτο για να δημιουργήσει ένα χρυσό αιώνα. Αν αποτύχαινε, η κλασική Ελλάδα θα έχανε τη λάμψη, τον πολιτισμό και τους θεσμούς οι οποίοι θα αποτελούσαν την ιστορία του μετέπειτα κόσμου. Η εποποιία της Σαλαμίνας προσφέρει μια δραματική γνώση των πολεμικών τεχνών, της ευφυΐας, της στρατηγικής, των τεχνασμάτων και των αντι-τεχνασμάτων

 

Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας διεξήχθη στις 22 Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ, στα Στενά της Σαλαμίνας (στον Σαρωνικό Κόλπο, κοντά στην Αθήνα) μεταξύ των αρχαίων ελληνικών πόλεων-κρατών και της Περσικής Αυτοκρατορίας. Η ναυμαχία της Σαλαμίνας αποτέλεσε σημαντική μάχη της δεύτερης περσικής εισβολής στην Ελλάδα, η οποία άρχισε το 480 π.Χ. Για να σταματήσουν την περσική προώθηση, μια μικρή δύναμη Ελλήνων έφραξε το πέρασμα των Θερμοπυλών, καθώς ο ελληνικός στόλος (κυρίως Αθηναίοι) αντιμετώπιζαν τον περσικό στόλο στα στενά του Αρτεμισίου. Στη μάχη των Θερμοπυλών, η οπισθοφυλακή των Ελλήνων εκμηδενίστηκε, ενώ στη ναυμαχία του Αρτεμισίου οι Έλληνες υπέστησαν βαριές απώλειες και υποχώρησαν μετά την ήττα στις Θερμοπύλες. Αυτό επέτρεψε στους Πέρσες να καταλάβουν τη Βοιωτία και την Αττική. Οι Σύμμαχοι ετοιμάστηκαν να υπερασπιστούν τον Ισθμό της Κορίνθου καθώς ο στόλος αποσύρθηκε στο κοντινό νησί της Σαλαμίνας.

Παρά την αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου, ο Θεμιστοκλής έπεισε τους Έλληνες Σύμμαχους να ξαναντιμετωπίσουν σε μάχη τον περσικό στόλο, με την ελπίδα ότι μια νίκη θα απέτρεπε περαιτέρω θαλάσσιες επιχειρήσεις κατά της Πελοποννήσου. Ο Πέρσες βασιλιάς Ξέρξης Α' ήταν επίσης

Η Ζωφόρος του Παρθενώνα ( ΜΕΡΟΣ Β ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ )

Ερμηνευτικές θεωρίες

Πολλά είναι τα ερμηνευτικά προβλήματα των παραστάσεων της ζωφόρου. Όπως φαίνεται, ο τόπος και ο χρόνος των διαφόρων σκηνών δεν έχει διευκρινισθεί. Σκηνές προετοιμασίας που υπάρχουν σποραδικά σε διάφορα σημεία εναλλάσσονται με σκηνές πορείας. Οι ιππείς της δυτικής ζωφόρου πρέπει να βρίσκονται στο Δίπυλο, τα άρματα και οι ιππείς που τρέχουν πάνω στα καλπάζοντα άλογά τους δεν είναι δυνατόν να βρίσκονται στον ανήφορο προς την Ακρόπολη, ενώ οι κανηφόροι έχουν προχωρήσει και παραδώσει τις προσφορές τους. Ακόμη παραμένουν αναπάντητα αρκετά ερωτήματα: κατά πόσον πρόκειται για τον παλαιό ή τον καινούργιο πέπλο, πού παραδίδεται στην κεντρική σκηνή, πού φυλασσόταν το διιπετές ξόανο της θεάς, μια και ο αρχαϊκός ναός της Αθηνάς είχε καεί από τους Πέρσες, ενώ το Ερέχθειο δεν είχε ακόμη χτισθεί. Εάν η θέση των θεών στην ανατολική ζωφόρο αντιστοιχεί με την τοπογραφική θέση των ιερών της Αθήνας και οι θεοί είναι στην περιοχή του περιβόλου των 12 θεών, τότε ο άρχων βασιλεύς και η ιέρεια μπορεί να τοποθετούν τον πέπλο κάπου κοντά, ίσως στην Βασίλειο Στοά, στην Aρχαία Aγορά. Διαφορές παρατηρούνται μεταξύ των απεικονίσεων της ζωφόρου και των περιγραφών της πομπής στις φιλολογικές πηγές: π.χ. παραλείπονται οι αντιπρόσωποι των συμμάχων και των αποικιών, καθώς και οι σκιαφόροι και διφροφόροι που ήταν κόρες μετοίκων και ακολουθούσαν τις Αθηναίες κανηφόρους. Η σημαντικότερη όμως παράλειψη είναι ότι δεν εικονίζεται το παναθηναϊκό πλοίο, στο κατάρτι του οποίου μεταφερόταν ο πέπλος απλωμένος σαν ιστίο (πανί). Το πλοίο βέβαια δεν ανέβαινε ως την Ακρόπολη, αλλά σταματούσε κάπου κοντά στον Άρειο Πάγο. Από εκεί ο πέπλος μεταφερόταν στα χέρια. Αυτό οδήγησε την Aμερικανίδα αρχαιολόγο S. Rotroff να διατυπώσει την άποψη, ότι στα ανατολικά τμήματα των μακρών πλευρών της ζωφόρου εικονίζονται οι δύο παρατάξεις της πομπής που έφθασαν στην Ακρόπολη, αφού έμεινε το πλοίο στον Άρειο Πάγο. Μια άλλη θεωρία για την ερμηνεία της πομπής διατύπωσε η Eλληνίδα αρχαιολόγος Χρ. Καρδαρά, η οποία υποθέτει ότι έχουμε την απεικόνιση της αρχικής πρώτης πομπής με την καθιέρωση της εορτής των Παναθηναίων από τον Ερεχθέα που τον ταυτίζει με τον Εριχθόνιο και τον αναγνωρίζει στο αγόρι (35) της ανατολικής ζωφόρου. Τον ιερέα (34) της ίδιας πλευράς ταυτίζει με τον Κέκροπα, τη μορφή (33) με τη Γη και τα κορίτσια (31 και 32) με τις κόρες του. Ενδιαφέρουσα είναι και η θεωρία του Άγγλου αρχαιολόγου J. Boardman που ταυτίζει την πομπή των 192 ιππέων της ζωφόρου με την πομπή των 192 αφηρωϊσμένων πεσόντων της μάχης του Μαραθώνα, με την παρουσία θεών και επωνύμων ηρώων. Εξαιρεί όμως τους ηνιόχους των αποβατικών αρμάτων, ενώ είναι γνωστό ότι ο ηνίοχος είχε την ίδια συμβολή στη νίκη με τον αποβάτη και γι’ αυτό έπαιρνε και έπαθλο

Η Ζωφόρος του Παρθενώνα

 

H ζωφόρος του Παρθενώνα είναι μία συνεχής ζώνη με ανάγλυφες παραστάσεις, που περιέτρεχε το πάνω μέρος του σηκού, του κυρίως ναού, μέσα από την εξωτερική κιονοστοιχία του. Θέμα της ήταν η πομπή προς την Aκρόπολη που γινόταν κατά τα Mεγάλα Παναθήναια, τη γιορτή προς τιμήν της θεάς Aθηνάς.

H ζωφόρος αποτελείτο από 115 λίθους. Eίχε συνολικό μήκος 160 μέτρα, ύψος 1.02 μέτρα και πάχος 0, 6 μέτρα. Στην πομπή εικονίζονταν περίπου 378 ανθρώπινες και θεϊκές μορφές καθώς και περισσότερα από 200 ζώα, κυρίως άλογα. Oμάδες ιππέων και αρμάτων καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της ζωφόρου. Aκολουθεί η πομπή της θυσίας, με τα ζώα και τις ομάδες ανδρών και γυναικών που φέρουν ιερά τελετουργικά σκεύη και προσφορές. Στη μέση της ανατολικής πλευράς, πάνω από την είσοδο του ναού, εικονίζεται το αποκορύφωμα του πολυήμερου εορτασμού των Παναθηναίων, στο τέλος της πομπής, η παράδοση του πέπλου, του δώρου των Aθηναίων στο λατρευτικό "διιπετές" ξόανο της θεάς. Aριστερά και δεξιά εικονίζονται καθιστοί οι δώδεκα θεοί του Oλύμπου.

Aπό το σύνολο της ζωφόρου σήμερα σώζονται 50 μέτρα στο Mουσείο της Aκρόπολης, 80 μέτρα στο Bρετανικό Mουσείο, ένας λίθος στο Mουσείο του Λούβρου και κάποια θραύσματα είναι διασκορπισμένα σε μουσεία στο Παλέρμο, στο Bατικανό, στη Xαϊδελβέργη, στη Bιέννη και στο Mόναχο.

Το θέμα της Ζωφόρου - Τα Παναθήναια

Το θέμα για την κάλυψη μιας τόσο μεγάλου μήκους αλλά στενής επιφάνειας έπρεπε να είναι πολυπρόσωπο και ως τέτοιο θεωρήθηκε ότι ήταν κατάλληλη μια πομπή.Οι αρχαίες πηγές σχετικά με τη ζωφόρο είναι όλες νεότερες από τον Παρθενώνα. Σε ορισμένα σημεία οι πληροφορίες δεν συμφωνούν με τις παραστάσεις. Η ασυμφωνία αυτή προκάλεσε και διάφορες ερμηνείες.

16 ΦΩΤΟ – ΤΕΙΧΗ ΚΑΙ ΤΟΙΧΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥ STEVE Mc CURRY

ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ  ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΩΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

ΣΠΙΤΙ : ΕΙΝΑΙ ΟΙ 4 ΤΟΙΧΟΙ ΠΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ ΤΑ ΚΑΤΑΤΑΛΛΗΛΑ ΑΤΟΜΑ

 

ΥΠΑΡΧΟΥΝ 4 ΤΥΠΟΙ ΑΤΟΜΩΝ  ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΤΙΖΟΥΝ ΤΕΙΧΗ

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΑ ΦΥΛΑΝΕ

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ  ΤΑ ΥΠΕΡΠΗΔΑΝΕ

ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΑ ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΟΛΑΚΑΙΡΗ ΖΩΗ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙΣ

P.S. Baber, Cassie Draws the Universe
 


(περισσότερα…)

Η ΘΕΑ ΗΡΑ

Ήρα

Η πολιούχος θεά του Άργους, η ιερή βασίλισσα του Ολύμπου, προστάτιδα του γάμου, της οικογενειακής ζωής και των χρηστών ηθών. Πρωτότοκη κόρη του Κρόνου και της Ρέας, σύζυγος του υψίστου των θεών, κατέχει την πρώτη, εξέχουσα θέση ανάμεσα στις θεές του Ολύμπου.

Δίας και Ήρα, λάδι σε μουσαμά , James Barry (1741–1806)

Γεννήθηκε, όπως ένας μύθος υποστηρίζει, στο Άργος, ενώ άλλες παραδόσεις θεωρούν γενέτειρά της τη Σάμο, την Αρκαδία και την Κόρινθο. Η Ήρα ήταν η ιδανική γυναίκα, ωραία, σεμνή και απόλυτα αφοσιωμένη στον άντρα της. Ουδέποτε σύναψε άλλη ερωτική σχέση, γι’ αυτό απαιτούσε από αυτόν να της είναι πιστός. Οι αναρίθμητες περιπέτειές του όμως την έκαναν ζηλότυπη[1] και οι συζυγικοί καβγάδες τους ήταν συχνότατοι και ιδιαίτερα έντονοι. Σε τέτοιες στιγμές αγανάκτησης η Ήρα γέννησε μόνη της, με την απλή επαφή ενός άνθους, το θεό του πολέμου Άρη.  

Αλλά χωρίς ερωτική συνεύρεση, λένε κάποιοι μύθοι, συνέλαβε και τη θεά της αιώνιας νιότης, την Ήβη- μετά από ένα γεύμα με μαρούλια.[2] Με τον ίδιο τρόπο έφερε στο φως την Ειλείθυια, τη θεά των τοκετών. Βέβαια άλλοι μύθοι αποδίδουν στο Δία και την Ήρα πολλά παιδιά και θεωρούν τον Ήφαιστο καρπό της προγαμιαίας σχέσης τους, ενώ αναφέρουν ότι ο Άρης γεννήθηκε μετά το γάμο, όπως και η Άγγελος που ανήκει στον υποχθόνιο κόσμο.

Οι διάφοροι μύθοι, στους οποίους αναφέρεται η Ήρα, δίνουν ως κύρια γνωρίσματα του χαρακτήρα της τον εγωισμό, την αυστηρότητα, τη φιλόνικη διάθεση και τη ζηλοτυπία[3].

ΓΙΑΤΙ ΛΕΜΕ - Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους - Φταίει ο γάϊδαρος και δέρνει το σαμάρι

 Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους


Στα 1825 η επανάσταση κινδύνευε σοβαρά να σβήσει κάτω από την θυελλώδη επέλαση του τακτικού στρατού του Ιμπραήμ που υπότασσε τη μια πόλη μετά την άλλη, το ένα χωριό μετά το άλλο σε Στερεά και Πελοπόννησο. Ο ιδιοφυής στρατιωτικός ηγέτης χρησιμοποιούσε εκτός από την ωμή στρατιωτική βία και τον εκφοβισμό, ακόμα και τον χρηματισμό για να υποτάξει τα εξεγερμένα ελληνικά χωριά. Όποιο χωριό «προσκυνούσε»,  έμενε ήσυχο, υποταγμένο και οι προεστοί του γίνονταν κατά πολύ πλουσιότεροι με το χρυσάφι του πονηρού Αιγυπτίου πρίγκιπα.

Εκείνη τη στιγμή έλαμψε η στρατιωτική ιδιοφυΐα του Κολοκοτρώνη που έριξε το σύνθημα που θα έσωζε την επανάσταση: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Και έπιασε αμέσως «δουλειά». Με τους άντρες του πήγαινε σε κάθε χωριό που είχε προσκυνήσει κρεμούσε τους προδότες

37 ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

(περισσότερα…)

ΗΛΙΘΙΟΣ - ΗΜΕΡΑ (ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ )

Ηλίθιος είναι αυτός που τον χαρακτηρίζει η έλλειψη εξυπνάδας, ο ανόητος, αλλά ηλίθιο είναι και αυτό που προέρχεται από κάποιον που μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Επίσης ηλίθιος αποκαλείται στην ψυχιατρική ο ασθενής που το διακρίνει μειωμένη διανοητική ικανότητα.

Η λέξη απαντάται στα πρώιμα ελληνικά κείμενα (6 ^ος π.Χ. αιώνας) και έχει αρχική σημασία μάταιος, άσκοπος, ανωφελής. Αργότερα αποκτά επί προσώπων τη σημασία του αναίσθητου, του ανόητου, του μωρού. Πιστεύεται πως προέρχεται από το αρχαίο επίθετο ἠλεός (πεπλανημένος, άφρων, μωρός). Ο Μπαμπινιώτης εικάζει σχέση με το θέμα της λέξης αλήτης (από το ρήμα ἀλῶμαι, δηλαδή περιπλανώμαι).

Η λέξη ηλίθιος συγγενεύει με τις λέξεις ηλιθιότητα, ηλιθιώδης, πανηλίθιος, το επίρρημα ηλιθιωδώς.  Χαρακτηριστική είναι η χρήση στις φράσεις «το άκρον άωτον της ηλιθιότητας» και«μνημειώδης ηλιθιότητα» (ειρωνικά). 

========================================

Η ημέρα (ή απλούστερα μέρα) είναι ο χρόνος που χρειάζεται η Γη για να περιστραφεί γύρω από τον εαυτό της, κάτι παραπάνω από 24 ώρες. Ακόμα δηλώνει το διάστημα που μας φωτίζει ο Ήλιος, το αντίθετο της νύχτας.

Ετυμολογείται από την Ινδοευρωπαϊκή ρίζα  * amer- ή *amor=ημέρα, που συνδέεται με το Αρμενικό awr.
Στον Όμηρο απαντάται η γνωστή φράση νόστιμον ἦμαρ (δηλαδή η γλυκιά ημέρα της επιστρ ο φής), όπου νόστος = επιστροφή και ἦ μαρ (τοῦ ἤματος) = η ημέρα- δωρικός τύπος ἆμαρ, τοῦ ἄματος, με ψιλή, σε αντίθεση με τον ιωνικό – αττικό τύπο που δασύνεται. Σημειώνουμε ότι η έκφραση αυτή μας έδωσε και τη λέξη νόστιμος με την σημερινή σημασία.
Εκτός από το ἦμα, στον Όμηρο (Οδύσσεια ξ, 93) βρίσκουμε επίσης τη λέξη ημέρα, με τη σύγχρονη σημασία «ὅσσαι γὰρ νύκτες τε καὶ ἡμέραι ἐκ Διός εἰσιν» (Τὶκάθε μέρα καὶνυχτιὰποὺμᾶς χαρίζει ὁ Δίας- μετάφραση Ἀργύρη Ἐφταλιώτη).
Αξιοσημείωτο είναι πως στην Αγγλική οι σχετικές παράγωγες και σύνθετες λέξεις προέρχονται από την λέξη day. Υπάρχουν όμως και ελληνογενείς λέξεις, όπως ephemera που αρχικά είχε ιατρική σημασία (πυρετός μιας ημέρας, 14^ος αιώνας), αλλά αργότερα επεκτάθηκε και στα πλάσματα της μιας ημέρας (άνθη και πεταλούδες, 17^ος αιώνας).
Στη νέα ελληνική συναντάμε πλήθος σύνθετα και παράγωγα ημερομίσθιο, ημερόβιος, ημεροδείκτης, μεροκάματο, μεροδούλι, ημεραλωπία (αρρώστια), ημερονύκτιο, μερόνυκτο, ημεροσκόπος, ημερολόγιο και ημερολογιακός, ημερομηνία, το τοπωνύμιο Ημεροβίγλι και άλλα.

Ακόμη, πολλές είναι οι σχετικές με τη μέρα εκφράσεις: κι αύριο μέρα είναι, κάνω τη νύχτα μέρα, καλή σου μέρα, καλημέρα, βλέπω το φως της μέρας, η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, χρονιάρες μέρες, αυγά ημέρας, έργα και ημέρες, μέρα μεσημέρι και πολλές ακόμα. 

ασπρη λέξη

ΔΗΜΗΤΡΑ ( ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ)

Η Δήμητρα, κόρη του Κρόνου και της Ρέας, αδελφή του Δία, της Ήραςκαι άλλων  θεών του Ολύμπου, ήταν θεά της γεωργίας και του αγροτικού βίου, των καλλιεργειών. Σύμβολό της ήταν το στάχυ.

Παλαιότερα ετυμολογούσαν τη λέξη ως παλιότερο τύπο του  «γη+μήτηρ» (Λίντελ Σκοτ), όπου  το δα αποτελεί δωρικό τύπο του γη, η άποψη όμως αυτή παρουσιάζει αρκετά προβλήματα γλωσσολογικά και φωνολογικά.  Αν η ερμηνεία αυτή είναι σωστή, τότε εξηγείται καλύτερα η καταγωγή της θεάς Δήμητρας από τη λατρεία μιας χθόνιας θηλυκής θεότητας, μιας Μητέρας-Γης. Αυτή η εκδοχή ενισχύεται από τις πινακίδες της Γραμμικής Β΄με τον τύπο e-ne-si-da-o-ne που σημαίνει αυτόν που σείει τη γη (δηλαδή ο Ποσειδώνας).

ΓΙΑΤΙ ΛΕΜΕ “Σ’αγαπάει η πεθερά σου” - “Σε τρώει η μύτη σου, ξύλο θα φας”

 
Ο Νικόλας Πολίτης δίνει την εξήγηση στην έκφραση αυτή. Λέει πως πριν παντρέψουν το κορίτσι τους , οι πεθερες , είναι ευγενικές και αγαπούν το μέλλοντα γαμπρό τους . Ο γαμπρός θα κάτσει στο καλύτερο μέρος του τραπεζιού , ο γαμπρός θα πάρει την καλύτερη .Ο γαμπρός παντα βρίσκεται στην πρώτη και καλύτερη γραμμή για την πεθερά .Τον προσέχει πολύ και δεν αρχίζουν ποτέ να φάνε , αν δεν έρθει ο γαμπρός. Τον περιμένει πάντα η πεθερά και αυτό το έχει επιβάλλει και στους άλλους.

Όταν , όμως , γίνει ο γάμος , η πεθερά δεν έχει κανένα λόγο να τον περιμένει. Δε βρίσκει, δηλαδή, ο γαμπρός τις χαρές που είχε, οταν ήταν αρραβωνιασμένος. Γι’αυτο και σ’όποιον πάει σε κάποιο σπίτι, όταν αρχίζουν να τρώνε , λένε πως «τον αγαπάει η πεθερά του»

========================================


Έκφραση παροιμιακή, που ξεκινάει από πρόληψη & δεισιδαιμονία.

Στην αρχαία Ελλάδα πίστευαν πως ο «κνησμός», η φαγούρα, δηλαδή, του σώματος, ήταν προειδοποίηση των θεών. Πίστευαν πως όταν ένας άνθρωπος αισθανόταν φαγούρα στα πόδια του, θα έφευγε σε ταξίδι. Όταν πάλι τον έτρωγε η αριστερή του παλάμη, θα έπαιρνε δώρα. Η

Γνωρίζοντας τις δελφικές επιγραφές Η έκθεση επιγραφών στο Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών

Τμήμα του πολυγωνικού τοίχου.

Στους Δελφούς έχουν βρεθεί μέχρι σήμερα αρκετές χιλιάδες επιγραφές που χρονολογούνται από τους αρχαϊκούς μέχρι τους πρώιμους χριστιανικούς χρόνους. Οι περισσότερες έχουν χαραχθεί σε αρχιτεκτονικά μνημεία, όπως στον πολυγωνικό τοίχο, το μεγάλο ανάλημμα στο οποίο εδράστηκε ο ναός του Απόλλωνα , και τους αναλημματικούς τοίχους στις παρόδους του θεάτρου  Πολλοί είναι, επίσης, οι ανεξάρτητοι ενεπίγραφοι λίθοι, κυρίως αγαλματικές βάσεις και τμήματα μεγαλύτερων μνημείων που βρίσκονται στη θέση όπου είχαν στηθεί στην αρχαιότητα (εικ. 3) ή έχουν συγκεντρωθεί στις αποθήκες του Αρχαιολογικού Μουσείου, καθώς και σε συγκεκριμένα σημεία στον αρχαιολογικό χώρο . Από αυτούς τους λίθους πενήντα δύο μεταφέρθηκαν στην επιμήκη αίθουσα στο ισόγειο του Μουσείου, η οποία διαρθρώνεται σε δύο επίπεδα, ένα ευρύτερο στεγασμένο τμήμα  και έναν αύλειο χώρο, ο οποίος επιστρώθηκε με γκρι βότσαλα 
Οι επιγραφές που εκτέθηκαν επιλέχθηκαν με κριτήριο όχι μόνο τη σημασία τους ως φορέων ιστορικών και άλλων πληροφοριών αλλά κυρίως τη δυνατότητα που παρέχουν να κατανοήσει ο επισκέπτης την ποικιλία των επιγραφών. Το υλικό παρουσιάζεται στις εξής επιμέρους θεματικές ενότητες:
Α. Αναθηματικές επιγραφές, οι οποίες κατατάσσονται σε υποομάδες ανάλογα με την καταγωγή του αναθέτη, προσώπου, πόλης ή κοινού από: α) τη δυτική Ελλάδα, β) την κεντρική Ελλάδα, γ) την ανατολική Ελλάδα, καθώς και δ) τους Δελφούς.
Β. Έμμετρες επιγραφές, στις οποίες περιλαμβάνονται και δύο ύμνοι προς τον Απόλλωνα.
Γ. Επιγραφές της Αμφικτυονίας, κυρίως αφιερώματα και ψηφίσματα των αμφικτυονικών πόλεων.
Δ. Οικονομικές πράξεις, δηλαδή ετήσιοι απολογισμοί των λογαριασμών που κατέθεταν οι ναοποιοί.
Ε. Αγωνιστικές επιγραφές, κυρίως ενθυμήματα νικών που πέτυχαν πρόσωπα σε αθλητικούς και μουσικούς αγώνες.
ΣΤ. Επιτύμβιες επιγραφές προσώπων που απεβίωσαν στους Δελφούς, αν και είχαν καταγωγή από μακρινούς τόπους.