ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΙΣΛΑΝΗΣ

Ο Δημήτρης Μπισλάνης ήταν ηθοποιός (1933- 1 Μαΐου του 1977). Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ήταν γνωστός «κακός» στον κινηματογράφο, αλλά και σε ρόλους Μανιάτη.
Σπούδασε στην Αθήνα στη Δραματική Σχολή Ελληνικού Ωδείου. Πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο το 1962 στην ταινία Μερικοί το προτιμούν κρύο και ακολούθησε μια σημαντική καριέρα σε χαρακτηριστικούς δεύτερους ρόλους "κακών". Σημαντική επίσης ήταν και η πορεία του στο θέατρο.
 Είχε φιλικές σχέσεις με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα με τον οποίο έπαιξε σε διάφορες ταινίες. Πέθανε πολύ νέος, την Πρωτομαγιά του 1977, στο νοσοκομείο του Βερολίνου στη Γερμανία,

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 27/02- ΤΟ 1943 ΕΦΕΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ Ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ - ΕΝΑ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Κωστής Παλαμάς (1859-1943)

 

 «Χτες βράδυ μια είδηση ακατανόητη μας ήρθε. Μια είδηση ασύλληπτη. Ο Γέρο-Παλαμάς πέθανε. Είχαμε ξεχάσει πως ήταν θνητός» – γράφει στο προσωπικό της ημερολόγιο η Ιωάννα Τσάτσου...Γεννημένος στην Πάτρα το 1859, ο Κωστής Παλαμάς αποτέλεσε, έως και τον θάνατό του, 84 χρόνια αργότερα, κεντρική φυσιογνωμία της πνευματικής ζωής της Ελλάδας. Ποιητής και πεζογράφος, κριτικός και αρθρογράφος, σθεναρός υπέρμαχος της δημοτικής, υπήρξε –κατά τον Γεώργιο Σεφέρη– «το σημείο όπου λύεται, και ξεσπά, και
βρίσκει την κάθαρσή του ένα υπόκωφο δράμα που παίζεται δυο χιλιάδες χρόνια για τον ελληνισμό». Ηγετική μορφή της γενιάς του 1880, που παρήγαγε πλούσιο ποιητικό έργο και ανανέωσε τη λογοτεχνία μετά τα χρόνια του ρομαντισμού, υποστηρικτής του Χαρίλαου Τρικούπη και της ιδέας της αστικής ανόρθωσης, ο Παλαμάς ανέπτυξε, με τη συνολική παρουσία και δράση του, μια έντονη προβληματική γύρω από τις έννοιες της πατρίδας και του πατριωτισμού, του «ευγενέστερου –σύμφωνα με τον ίδιο– των αισθημάτων». Θιασώτης της εθνικής συσπείρωσης και αναγέννησης, προσέφερε μια νέα ανάγνωση στην ιστορία των βυζαντινών χρόνων και εξέφρασε, με το πλούσιο έργο του, την πίστη στην ψυχή του Εθνους.

Η ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ... Η ΚΥΡΑ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ.

 Ταυτισμένη με τα Κούλουμα (ομαδική έξοδος στις εξοχές), το Γαϊτανάκι (το γαϊτανάκι ήταν ένας ειδικός χορός, στον οποίο τα καρναβάλια κινούνταν γύρω από ένα ψηλό κοντάρι, κρατώντας πολύχρωμες ταινίες, δεμένες στην κορυφή του κονταριού, "πλέκοντας" μ΄αυτό τον τρόπο το γαϊτανάκι) και το πέταγμα χαρταετών [τσερκένια (Σμύρνη), ουτσουρμάδες (Κων/πολη), πουλία (Πόντος), πετάκια (Θράκη), αετός- μύλος- ψαλίδα- άστρο-φωτοστέφανο (κυρίως Ελλάδα), φυσούνα (Επτάνησα)] .

Χρονολόγηση και χαρακτηριστικά των γεωμετρικών αγγείων

Η τέχνη της εποχής που διαδέχθηκε τη μυκηναϊκή πήρε το όνομά της από τη διακόσμηση των πήλινων αγγείων, καθώς αυτά είναι τα αφθονότερα και τα ευκολότερα αναγνωρίσιμα υλικά της κατάλοιπα. Κύριο χαρακτηριστικό της κεραμικής των χρόνων αυτών είναι ότι η επιφάνεια των αγγείων καλύπτεται από σκουρόχρωμα γραμμικά κοσμήματα διατεταγμένα σε ζώνες, τα περισσότερα από τα οποία έχουν τη μορφή γεωμετρικών σχημάτων. Σε κάποιες μάλιστα περιπτώσεις διακρίνουμε ότι τα γραμμικά διακοσμητικά μοτίβα έχουν γίνει με τη βοήθεια γεωμετρικών οργάνων· για παράδειγμα, οι κύκλοι και τα ημικύκλια σχεδιάζονταν με διαβήτη. Το 1870 ο Γερμανός αρχαιολόγος Alexander Conze ονόμασε τη διακόσμηση των αγγείων αυτών γεωμετρική και από τότε ο όρος έχει επικρατήσει ως προσδιορισμός όχι μόνο για τη διακοσμημένη κεραμική, αλλά συνολικά για την τέχνη, και κατ᾽ επέκταση για τη χρονική περίοδο από το τέλος του 11ου ως το τέλος του 8ου αιώνα π.Χ. Την αρχική φάση της γεωμετρικής εποχής (1050-900 π.Χ. περίπου) την ονομάζουμε πρωτογεωμετρική. Η κυρίως γεωμετρική περίοδος διαρκεί από το 900 ως το 700 π.Χ. περίπου και τη χωρίζουμε σε τέσσερις επιμέρους περιόδους ή φάσεις: την πρώιμη (900-850 π.Χ.), τη μέση (850-760 π.Χ.), την ώριμη (760-730 π.Χ.) και την όψιμη (730-700 π.Χ.). Στην πρώιμη φάση μεγάλο μέρος της επιφάνειας των αγγείων καλύπτεται με μαύρο γάνωμα (βερνίκι που παίρνει το σκούρο χρώμα του με το ψήσιμο) και η γεωμετρική διακόσμηση περιορίζεται σε ζώνες που έχουν το χρώμα του πηλού (εικ. 14). 

14. Γεωμετρικός αμφορέας, αρχές του 9ου αι. π.Χ.. Αθήνα, Μουσείο Κεραμεικού.

Στη μέση φάση οι σκουρόχρωμες επιφάνειες περιορίζονται αισθητά και εκτός από τα γεωμετρικά κοσμήματα, που μεγαλώνουν και γίνονται πολυπλοκότερα, εμφανίζονται αρκετά συχνά μορφές ζώων και ανθρώπων (εικ. 15).

ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΣΤΗΝ ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΜΕΡΟΣ Α

 

Ανδρέας Βουρλούμης
Μονή Σταυρονικήτα, (1929)
Ακουαρέλα 23x31 εκ.

Βασίλειος Χατζής
Μοναστήρι
(κάθισμα Αγ. Τρύφωνος), (1913)
Λάδι σε χαρτόνι
28x21 εκ.

Δημήτρης Γιολδάσης
Καρυές, (1935)
λάδι σε χαρτόνι
34,5x25 εκ.

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΠΙΓΡΑΦΩΝ (ΤΙΜΗΤΙΚΑ ΨΗΦΙΣΜΑΤΑ )

Όψεις του δημόσιου και ιδιωτικού βίου των αρχαίων Ελλήνων 

 

TΙΜΗΤΙΚΑ ΨΗΦΙΣΜΑΤΑ

Τα τιμητικά ψηφίσματα πόλεων για ξένους και πολίτες, συνιστούν τη μεγαλύτερη ίσως κατηγορία μεταξύ των δημοσίων κειμένων των πόλεων. Η αναγνώριση των υπηρεσιών που προσέφερε κάποιος σε μία πόλη και η απονομή τιμών και προνομίων σκόπευε εκτός από τη δημόσια έκφραση της ευγνωμοσύνης της πόλης προς τον τιμώμενο για τις συγκεκριμένες «αγαθές πράξεις» του και στην παρακίνηση άλλων ιδιωτών, πολιτών ή ξένων, να προσφέρουν στο μέλλον και αυτοί. Συχνά τα κείμενα αυτά είναι συνοπτικά, ασφαλώς στους πρωιμότερους χρόνους, και πάντως, ακόμη και όταν είναι μακρότερα, δεν παρατίθενται οι ειδικότεροι λόγοι, για τους οποίους τιμάται ο συγκεκριμένος ξένος η πολίτης. Υπάρχουν όμως και τιμητικά ψηφίσματα, κυριότατα των ελληνιστικών και μετέπειτα χρόνων, στα οποία η εκτενής περιγραφή των αγαθών πράξεων παρέχει συχνά και σημαντικές ιστορικές πληροφορίες, κάποτε άγνωστες προηγουμένως.

Ωστόσο, πολίτες τους και ξένους δεν τιμούσαν μόνον οι πόλεις, αλλά και οι δήμοι μιας πόλης, οι λογής φυλετικοί σχηματισμοί (φυλαί, φρατρίαι, γένη) και διαφόρου είδους σχηματισμοί (κοινά, ὀργεῶνες, θίασοι).

ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ 2 ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΤΙΜΗΤΙΚΩΝ ΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ

1-Στήλη λευκού μαρμάρου.

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΤΟ ... ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ( ΠΝΕΥΣΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ )

Ένα είδος μουσικών οργάνων που εμφανίζεται ήδη από τις αρχές της μουσικής ενασχόλησης των αρχαίων είναι τα πνευστά. Με τον όρο πνευστά αναφέρονται τα μουσικά όργανα στα οποία η παραγωγή ήχου είναι συνέπεια της δόνησης ενός σώματος ή μιας στήλης αέρα. Τα πνευστά ανήκουν στη κατηγορία των αερόφωνων οργάνων και κατατάσσονται  ανάλογα με τον τρόπο παραγωγής ήχου, το υλικό κατασκευής τους άλλα και  τη χρήση τους στη μουσική. Τα πιο κύρια πνευστά της αρχαίας Ελλάδας ήταν τα παρακάτω…

Αυλός

Είναι το πιο γνωστό πνευστό όργανο στην αρχαία Ελλάδα. Η ονομασία του άλλαζε ανάλογα με την κατασκευή του. Ο μονός αυλός ονομάζονταν μόναυλος, αυτός που παιζόταν πλάγια έτσι όπως ένα φλάουτο λέγονταν πλαγίαυλός και αυτός που ήταν διπλός είχε την ονομασία δίαυλος. Είχε συνδεθεί άμεσα με τον θεό Διόνυσο μιας και ήταν το βασικό όργανο σε όλους τους εορτασμούς στην και ιδιαίτερα σε τελετές προς τιμή του Διόνυσου. Σε παραστάσεις σε αγγεία συχνά φαίνεται ότι ο αυλός στερεωνόταν με μια δερμάτινη λωρίδα η οποία περνούσε γύρω από το κεφάλι και είχε άνοιγμα στην περιοχή των χειλιών. Οι αυλοί συχνά είχαν γλωττίδα. Κατασκευαζόταν σε διάφορα μεγέθη, σε αντιστοιχία περίπου με τις σημερινές περιοχές φωνών soprano, alto, tenore, basso και χρησιμοποιούνταν συνήθως σε ζευγάρι ως διπλός αυλός (δίαυλος, δίδυμοι αυλοί,

50 ΦΩΤΟ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ ΑΠΟ ΠΑΛΙΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΙΚΑ

ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ ΑΠΟ  ΤΗΝ ΦΩΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ ΤΗΝ ΕΞΗΓΗΣΗ








ΜORE

Οι δεσμοί της αρχαίας Αρκαδίας με την Κύπρο

Οι δεσμοί της Αρκαδίας με την Κύπρο ειναι Προϊστορικοί και χρονολογούνται πρίν από τον 12^ον π.χ αιώνα.Οι πρώτοι άποικοι της νήσου ήταν οι Αρκάδες οπώς αναφέρουν οι αρχαίοι ιστορικοί Ηρόδοτος και Παυσανίας.Η εγκατάσταση των Αρκάδων αποίκων στην Κύπρον έγινε πρό της καθόδου των Δωριέων στην Πελοπόννησον, μάλιστα δε προηγήθησαν τών των Αιολικών και  Ιωνικών αποικιών, οι οποίοι κατέκτησαν αργότερα τα παράλια της Μ. Ασίας.Από την ανάγνωση των Κυπριακών επιγραφών και συγκριτικής μελέτης ειδικών γλωσσολόγων, κατεδείχθη η συγγένεια και επεβεβαιώθη η μεγίστη ομοιότητα της αρχαίας Κυπριακής Διαλέκτου με την αρχαίαν Αρκαδική Διάλεκτο.Η Κύπρος, στην αδιάκοπη και πολυκύμαντη ροή του ιστορικού χρόνου, παρουσιάζει τούτο το χαρακτηριστικό γνώρισμα: αν και δέχτηκε πολλές και έντονες επιδράσεις απ’ τους γειτονικούς της λαούς, ωστόσο, δεν αποκόπηκε ποτέ απ’ την μητροπολιτική Ελληνική εστία. Ο πολιτισμός της, απ’ τα πανάρχαια χρόνια, αποτελεί ένα γονιμοποιό αδέλφωμα γηγενών, Ελληνικών και μεσανατολικών στοιχείων.

Ομηρική Μαρτυρία   

Ο ζωγράφος των Νιοβιδών Ο θάνατος των Νιοβιδών - Ο Ηρακλής και οι Αργοναύτες

Καλυκωτός Κρατήρας, από το Ορβιέτο της Ετρουρίας.  Ύψος 54 εκ. διάμετρο 55 εκ. 455-450 π.Χ., Paris, Musée du Louvre G 341

Στην α' όψη του κρατήρα εικονίζεται ο θάνατος των Νιοβιδών, σκηνή από την οποία πήρε και το όνομά του ο ζωγράφος, ως ο ζωγράφος των Νιοβιδών.

Σύμφωνα με το μύθο η Νιόβη, έχοντας επτά αγόρια και επτά κορίτσια, ειρωνεύτηκε τη Λητώ που είχε μόνο δύο, τον Απόλλωνα και την Άρτεμη. Η "ύβρις" αυτή της Νιόβης της στοίχισε το θάνατο των παιδιών από τα παιδιά της Λητούς, κατόπιν εντολής της μητέρας του.

Στην παράσταση εικονίζονται ήδη δύο από τα παιδιά της Νιόβης να βρίσκονται πεσμένα στο έδαφος με τα βέλη των θεών να τους έχουν πάρει τη ζωή. Ένα τρίτο παιδί, λαβωμένο ήδη, τρέχει να ξεφύγει από το βέλος που ετοιμάζεται να ρίξει ο Απόλλωνας. Ανάμεσά τους εικονίζεται σχηματικά ένα δέντρο, συμβάλλοντας στην απόδοση του φυσικού περιβάλλοντος.  Το τέταρτο λαβωμένο παιδί βρίσκεται πίσω από την Άρτεμη, η οποία βγάζει από τη φαρέτρα της (γωρυτός)το επόμενο βέλος.

Εκτός από την ιδιαιτερότητα και σπανιότητα του θέματος, το αγγείο είναι ιδιαίτερα γνωστό από την εφαρμογή της τεχνικής του Πολυγνώτου του Θασίου και του Μίκωνος του Αθηναίου. Οι μορφές δεν είναι τοποθετημένες σ' ένα ύψος, αλλά αποδίδονται σε διαφορετικά επίπεδα, δίνοντας μια νέα αντίληψη για το χώρο. Οι γραμμές του εδάφους έχουν αποδοθεί με λευκό.

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ

Το μοναστήρι του Αγίου Στεφάνου στα Μετέωρα χτίστηκε στα μέσα του 16ου αιώνα.

Η Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου στην Αιδηψό (Ήλια Εύβοιας)

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΟΡΝΟΦΩΛΙΑΣ ΕΒΡΟΥ

Η Ιερά Μονή της Αγίας Παρασκευής με την εκπληκτική θέα στη χαράδρα του Βίκου

ΜORE

20 ΠΙΝΑΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΕΠΟΧΩΝ ΜΕ ΘΕΜΑ ” ΣΤΗΝ ΒΑΡΚΑ¨¨- Α ΜΕΡΟΣ

Guy Orlando Rose – On the River’s Edge

Claude Monet – In the ‘Norvegienne’

Gustave Caillebotte – Perissoires

(more…)

10 ΠΙΝΑΚΕΣ ΜΕ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ

Stanley Clare Grayson – Sunflower

Stanley Clare Grayson – Sunflower

Frederick William Frohawk – A Sunflower

Frederick William Frohawk – A Sunflower

Boris Grigoriev – Still Life with Sunflowers

Boris Grigoriev – Still Life with Sunflowers

(more…)

ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Φέρμας Νίκος  (Νίκος Χατζηανδρέου)

 Φέρμας Νίκος  (Νίκος Χατζηανδρέου)

Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1905 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου.

Πρωτοεμφανίστηκε στον περιοδεύοντα θίασο Βερώνη και από το 1925 άρχισε τις εμφανίσεις του στην Αθήνα με την παράσταση Επτά επί Θήβαις του Αισχύλου που ανέβηκε από το Θέατρο Τέχνης. Διακρίθηκε σε έργα πρόζας και επιθεώρησης.
Στον κινηματογράφο ξεκίνησε το 1948, σε ηλικία 43 ετών, στη ταινία Οι Γερμανοί Ξανάρχονται. Έλαβε μέρος σε 151 ταινίες, δράματα και κωμωδίες και ειδικεύτηκε στον ρόλο του βαρύμαγκα, με την χαρακτηριστική του εμφάνιση. Άλλες ταινίες που έκανε χαρακτηριστικές εμφανίσεις, είναι οι κατώθι: Η Καφετζού (1956), Ο Φανούρης και το Σόϊ του (1957), Ο Λεφτάς (1958), Το Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος (1960), Η Χαρτοπαίχτρα (1964), Διπλοπενιές (1966), Καλώς Ήλθε το Δολλάριο (1967) κ.ο.κ.



 Ήταν ο άνθρωπος των δεύτερων ρόλων.  Εμείς όμως τον έχουμε στη καρδιά μας  ως πρωταγωνιστή. Εμβληματική φιγούρα του Ελληνικού κινηματογράφου, διακρίθηκε σε ρόλους  βαρύμαγκα  αλλά μπεσαλή τύπου. Το  πραγματικό του όνομα ήταν Νίκος Χατζηανδρέου και είχε στο ενεργητικό του πάνω από 150 ταινίες. Η διαχρονικότητα αυτών των ταινιών οφείλεται στην αυθεντικότητα αυτών των ανθρώπων.Πρόσωπα  καθαρά , ηθικά, καθημερινά,χωρίς βεντετισμούς και σταριλίκια. Πάνω του ακούμπησε και μεγάλωσε μια Ελλάδα ολόκληρη. Πέθανε το 1972.Έχει μια ταινία όμως  παραγωγής   1954 που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και αυτή είναι ΤΟ ΞΥΠΟΛΗΤΟ ΤΑΓΜΑ σε σκηνοθεσία του Γκρέγκ Τάλλας (Γρηγόρης Θαλασσινός ).
Ο  ίδιος ο Βιτόριο Ντε Σίκα  είπε στον Γκρεγκ  Τάλλας,  όταν είδε το 1955 το Ξυπόλητο Τάγμα στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου «Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον Κλέφτη των ποδηλάτων, τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα!.
Πέθανε το 1972.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

 

Ο έρωτας στον ελληνικό κινηματογράφο ( Ελίζα-Άννα Δελβερούδη Καθηγήτρια της Iστορίας του Eλληνικού Θεάτρου και Κινηματογράφου Πανεπιστήμιο Κρήτης )

Στον εμπορικό κινηματογράφο, όπου η παραγωγή προσαρμόζεται σε συγκεκριμένα είδη,
παρακολουθούμε, μέσα από στερεότυπα, τις κυρίαρχες αξίες που προσδιορίζουν τον έρωτα σε μια συγκεκριμένη εποχή. Είναι εύγλωττος, για παράδειγμα, όσον αφορά τις ανοχές του κοινού, το τι επιτρέπεται να λέγεται στον δημόσιο χώρο σε σχέση με το σεξ, και τι δεν μπορεί να λεχθεί ή να αναπαρασταθεί: όλοι έχουμε παρατηρήσει τα φωτιστικά, στα οποία στρέφεται ο φακός, όταν το ζευγάρι έχει αγκαλιαστεί και γέρνει προς τα πίσω: είναι η πιο συνηθισμένη μετωνυμική απεικόνιση της ερωτικής πράξης στον ελληνικό εμπορικό κινηματογράφο των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών.
Αυτός ο κινηματογράφος αναφέρεται στον έρωτα με συγκεκριμένους τρόπους, τους οποίους ανακυκλώνει από τη μια ταινία στην άλλη, καταγράφοντας, αλλά και ενισχύοντας τις σχετικές

Ο «ζωγράφος του Κλεοφράδη»

Σύγχρονος του «ζωγράφου του Βερολίνου» και το ίδιο σημαντικός είναι ο «ζωγράφος του Κλεοφράδη», που οφείλει το συμβατικό του όνομα στη συνεργασία του με τον αγγειοπλάστη Κλεοφράδη και το διατηρεί ακόμη, αν και γνωρίζουμε πλέον ότι λεγόταν Επίκτητος. Ένα από τα καλύτερα πρώιμα έργα του αγγειογράφου αυτού είναι η διονυσιακή παράσταση σε έναν οξυπύθμενο αμφορέα που βρίσκεται σήμερα στο Μόναχο, ο οποίος χρονολογείται στην πρώτη δεκαετία του 5ου αιώνα π.Χ. Οι οξυπύθμενοι αμφορείς ήταν εμπορικά αγγεία, που χρησίμευαν για τη μεταφορά και την αποθήκευση του κρασιού· το σχήμα τους με τη στενή βάση επέτρεπε την τοποθέτησή τους πλαγιαστά σε αποθήκες και σε αμπάρια καραβιών χωρίς απώλεια χώρου, και επιπλέον διευκόλυνε το άδειασμά τους. Οι αμφορείς αυτοί έμεναν συνήθως αδιακόσμητοι. Ο αμφορέας του Μονάχου ανήκει στις σπάνιες εξαιρέσεις και είναι λογικό να υποθέσουμε ότι τον χρησιμοποιούσαν για να μεταφέρουν κρασί στις αίθουσες των συμποσίων. Το θέμα της κύριας παράστασης στο σώμα του αγγείου είναι παρμένο από τη λατρεία του Διονύσου (εικ. 150).

150. Οξυπύθμενος αμφορέας του “ζωγράφου του Κλεοφράδη”: Ο Διόνυσος με μαινάδες και Σατύρους, 500-490 π.Χ. Μόναχο, Staatliche Antikensammlungen.

 

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ ΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ !!

Μετά την ενασχόληση του Ιδρύματος Ωνάση στην πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου αλλά και του Ιδρύματος Νιάρχου στην ανάπλαση του Φαληρικού Όρμου και του Φαληρικού Δέλτα, σήμερα σας παρουσιάζουμε μερικούς από τους σπουδαίους Έλληνες ευεργέτες που συνέδεσαν το όνομα τους με σπουδαίες κινήσεις αληθινού πατριωτισμού.

1. ΑΒΕΡΩΦ Γεώργιος (Μέτσοβο 1815, Αλεξάνδρεια 1899). Ο πρύ­τανης των νεοτέρων εθνικών ευεργετών. Στο Μέτσοβο, ανήγειρε μεγαλόπρεπο σχολείο κ.ά. Στην ελληνική παροικία της Αλεξάνδρειας ιδρύει Σχολή Βιοτεχνίας, γυμνάσιο, παρθεναγωγείο, τα οποία και επιδοτεί. Ναυπηγεί το θωρηκτό «Αβέρωφ», χρηματοδοτεί την αποπεράτωση του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, κτίζει τη Στρα­τιωτική Σχολή Ευελπίδων, το Αβερώφειο Εφηβείο, αναμορφώνει το Παναθηναϊκό Στάδιο.
Ιδρύει τις φυλακές Αβέρωφ (εκεί που εί­ναι σήμερα ο Αρειος Πάγος, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας). Με δω­ρεά του, φιλοτεχνήθηκαν οι ανδριάντες του Ρήγα Φεραίου (1872) και του Γρηγορίου Ε (1871), μπροστά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (Θεολογική Σχολή). Κατά την πτώχευση του Χαρ. Τρικούπη το 1893 δώρισε στο ελληνικό κράτος 70.000 λίρες.

ΑΝΑΘΗΜΑΤΙΚΟ ΑΝΑΓΛΥΦΟ ΜΕ ΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ, ΤΟΝ ΤΡΙΠΤΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗ

Υλικό: μάρμαρο Έτος δημιουργίας: 440-430 π.Χ. Τόπος διατήρησης: Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Αθήνα Διαστάσεις: 220 εκ. Ύψος x 152 εκ. Πλάτος

 ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

Το ανάγλυφο αυτό, μνημειακών διαστάσεων, ανακαλύφθηκε στην Ελευσίνα το 1859 και εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Σχετίζεται με τη λατρεία της θεάς Δήμητρας. Πιθανόν να ήταν λατρευτικό και όχι αναθηματικό*. Ήταν πολύ γνωστό στην αρχαιότητα και υπήρχαν αντίγραφά του. Ο σχετικός μύθος αναφέρει ότι ο Πλούτωνας, με τη συναίνεση του Δία, απήγαγε την Περσεφόνη, κόρη της Δήμητρας, θεάς της γεωργίας, και την κράτησε στον Κάτω Κόσμο ως γυναίκα του. Η θεά Δήμητρα, αφού έψαξε απελπισμένα την κόρη της, κλείστηκε στον ναό και η γη έπαψε να καρπίζει. Τότε επενέβη ο Δίας και επήλθε συμβιβασμός: η Περσεφόνη θα έμενε τέσσερις μήνες στον Αδη μαζί με τον Πλούτωνα και τους άλλους οκτώ μήνες θα έμενε επάνω στη γη με τη μητέρα της. Έτσι ο μύθος εξηγούσε την αναζωογόνηση της φύσης κάθε άνοιξη. Η Περσεφόνη συμβολίζει τη βλάστηση, αφού ο σπόρος μένει θαμμένος για μήνες στη γη και μετά βλασταίνει. Ο Τριπτόλεμος, γιος του βασιλιά της Ελευσίνας Κέλσου, είναι ελευσινιακή θεότητα που διέδωσε την καλλιέργεια του σίτου. Απεικονίζεται συχνά σε άρμα που σέρνουν φτερωτά φίδια, το οποίο του είχε δώσει η Δήμητρα, για να μεταφέρει σιτάρι για τη σπορά. Η Δήμητρα τον είχε κάνει αθάνατο.

Παρουσίαση του έργου:

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΟΠΥΛΟΣ ΕΝΑΣ ..."ΤΡΥΦΕΡΟΣ ΓΚΡΙΝΙΑΡΗΣ"

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος (1912-1984)

Μικρός δεν είχε ιδέα από θέατρο. Στο χωριό του, το Διακοφτό, ερχόταν μόνο ο Καραγκιόζης, τον οποίο δεν έχανε ποτέ.
Στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, στο Αίγιο, συμμετείχε σε μια θεατρική παραστάση κι όλοι μετά του έλεγαν μπράβο. Τότε συνειδητοποίησε για πρώτη φορά πως μάλλον είχε ένα ιδιαίτερο ταλέντο στην ηθοποιία.
Μετά το Γυμνάσιο, επέστρεψε στο χωριό του, αλλά η μητέρα του δεν τον άφηνε να σπουδάσει. Έγραψε λοιπόν σε ένα φίλο του στην Αθήνα να του στείλει στο χωριό διάφορα θεατρικά έργα. Εκείνος του έστειλε το “Κόκκινο πουκάμισο” του Μελά, τον “Αγαπητικό της Βοσκοπούλας” και διάφορα άλλα κι άρχισε μόνος του να διοργανώνει παραστάσεις. Μάζευε φίλους του, τους δίδασκε πώς να παίξουν, έφτιαξε τη σκηνή και τα σκηνικά -χωρίς να έχει δει ποτέ του πραγματικό σκηνικό- και για να μη συναντήσει αντιδράσεις, έδινε τις εισπράξεις στην εκκλησία. Μετά το τέλος των παραστάσεων, το είχε αποφασίσει πλέον να γίνει ηθοποιός αλλά είπε στη μητέρα του πως θέλει να σπουδάσει δάσκαλος, γιατί μόνο έτσι θα τον άφηνε να φύγει. Έτσι πάει στην Αθήνα και γράφεται στη Σχολή του Εθνικού.
Το πρώτο καλοκαίρι που επέστρεψε στο χωριό ως “υποψήφιος δημοδιδάσκαλος” του έκαναν και προξενιό! Ένας μακρινός του μπάρμπας του πρότεινε να παντρευτεί ένα καλό κορίτσι, μόλις βέβαια έπαιρνε το πτυχίο του δασκάλου. Του πρόσφερε μάλιστα και “προγαμιαία δωρεά”, εκατό χιλιάδες δραχμές, την οποία δε δέχτηκε κι ας μην είχε φράγκο στην τσέπη.
Τον επόμενο χρόνο τελειώνει τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και ο Βεάκης στέλνει στη μητέρα του συγχαρητήριο τηλεγράφημα “δι’ επιτυχία υιού σας”! Από τη χαρά της η μάνα του, που έρχεται το παιδί της δάσκαλος, κέρασε τον γραμματοκομιστή ένα πακέτο τσιγάρα. Φωνάζει και τον ηλικιωμένο δημοδιδάσκαλο του χωριού και του λέει τα νέα. “Δόξασοι ο Θεός” λέει εκείνος. “Να έρθει το παιδί, εγώ κουράστηκα”. Δε διάβασε όμως ο ίδιος το γράμμα να καταλάβει τι είχε συμβεί. Αργότερα η μητέρα του πήγε στο Αίγιο και έδειξε όλο χαρά το γράμμα σε μια ξαδέλφη της και της είπε, για κοίτα εδώ, πρώτος τελείωσε ο γιος μου, δάσκαλος! Τι δάσκαλος, λέει αυτή, εδώ γράφει πως έγινε ηθοποιός! Η μάνα του τρελάθηκε. Τον αποκήρυξε η οικογένεια κι ο μπάρμπας βέβαια πήρε πίσω το προξενιό. “Δε τη σφάζω καλύτερα”, είπε “που θα τη δώσω σε θεατρίνο!”
Όταν όμως έπαιξε τον πρώτο του σημαντικό ρόλο στα “Δημιουργηθέντα Συμφέροντα” στο Εθνικό και του έγραψαν καλή κριτική στην εφημερίδα, όλα άλλαξαν. Γιατί στη διπλανή στήλη απ’ την

Ο ΑΡΠΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΚΕΡΟΥ

Υλικό: μάρμαρο Έτος δημιουργίας: ΙΙ πρωτοκυκλαδική περίοδος* (2800 - 2300 π.Χ.) Τόπος διατήρησης:Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Αθήνα Διαστάσεις: ύψος 21,5 εκ.

Σύντομο ιστορικό:

Στα νησιά των Κυκλάδων έχουν βρεθεί ίχνη ενός ιδιαίτερου πολιτισμού, ο οποίος ονομάστηκε «κυκλαδικός πολιτισμός». Οι Κυκλαδίτες, λαός ναυτικός, ανέπτυξαν όχι μόνο το εμπόριο αλλά και τις τέχνες. Το άφθονο και εξαιρετικής ποιότητας λευκό μάρμαρο έδωσε την πρώτη ύλη στους γλύπτες, οι οποίοι σκάλισαν πάνω του σκεύη και μικροαντικείμενα, καθώς και τα περίφημα κυκλαδικά ειδώλια*. Το ύψος των ειδωλίων είναι περίπου 25-30 εκ., υπάρχουν όμως και ειδώλια με ύψος έως και 153 εκ. Συνήθως παριστάνουν γυμνές γυναίκες, όρθιες, με αυστηρή μετωπικότητα και χέρια στο στήθος, μακρύ λαιμό, πέλματα λοξά, με εγχάρακτες λίγες λεπτομέρειες. Η μορφοποίηση του ανθρώπινου σώματος ποικίλλει. Βρέθηκαν βιολόσχημα ειδώλια, με σώμα δηλαδή που θυμίζει περισσότερο βιολί, αλλά βρέ-θηκαν και ορισμένα περίοπτα με ανεπτυγμένη κίνηση, όπως «Ο προπίνων», που σηκώνει το χέρι του σε πρόποση, «Ο αυλητής», ο οποίος παίζει διπλό αυλό, καθώς και «Ο αρπιστής». Σήμερα βρίσκονται σε μουσεία, αλλά και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές σε όλο τον κόσμο.

Κώστας Χατζηχρήστος (1921-2001)

Ο ΘΥΜΙΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΘΟΝΗΣ

Ο Χατζηχρήστος πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο του 1940-41.
Αυτό που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι ένα απόγευμα, μόλις άρχιζε να σουρουπώνει. Είχαμε βγει περίπολο. Σε κάποια στιγμή είδα κάτι να σαλεύει σε κάτι θάμνους. Αλτ! φωνάζω, και ξεπετάγονται δυο Ιταλοί φωνάζοντας ΦΡΑΤΕΛΟ – ΦΡΑΤΕΛΟ. Ρίχτους, ακούω τη φωνή του λοχαγού πίσω μου. Έντρομοι οι Ιταλοί μου φωνάζουν ΦΡΑΤΕΛΟ – ΦΡΑΤΕΛΟ. Τι να κάνω τώρα; Βλέπεις υποχωρούσαμε τότε, γιατί είχαν μπει οι Γερμανοί. Τους σημαδεύω, αλλά βλέπω ότι είχα να κάνω με δυο αμούστακα παιδιά, σχεδόν στην ηλικία μου. Αϊ στο διάολο λέω, και τους πάω πίσω ζωντανούς.
Τους βλέπει ο λοχαγός, θεριό σωστό, λύκος σκέτος. “Τι είν’ αυτούνοι;” μου λέει άγρια! “Ιταλοί”, του λέω εγώ. “Και γιατί τους έφερες εδώ, δεν σου είπα ρίχτους;” Τσατίζομαι εγώ, παιδί τότε και το αίμα μου έβραζε. Του δίνω το όπλο και του λέω: “Ρίχτους εσύ που είσαι και ζόρικος!” Ο λοχαγός με κοίταξε λιγάκι και μετά μου λέει: “Πώς σε λένε ρε;” “Κώστα Χατζηχρήστο” του λέω. Αυτός χαμογέλασε και μου λέει μαλακά, πάρτους, δέστους σε κανένα δένδρο, άστους και ψωμί και θα τους βρούνε οι δικοί τους. Εμείς σε μια ώρα φεύγουμε και οι Ιταλοί θάναι εδώ σε δυο, τρεις ώρες. Κι έτσι γλίτωσαν οι δυο κοκορόφτεροι Ιταλοί.
από το βιβλίο του Πέτρου Γεωργιόπουλου
“Ο ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ ΤΑ ΛΕΕΙ …ΟΛΑ”
Εκδόσεις ΣΜΠΙΛΙΑΣ

Στα 1943, κάπου στη Λάρισα, για να γλυτώσει από τους Γερμανούς που τον κυνηγούσαν κρύφτηκε σ’ ένα θέατρο. Δεν κάθισε όμως στους θεατές, ανέβηκε πάνω στο σανίδι και άρχισε να αυτοσχεδιάζει. Ο κόσμος κάτω άρχισε να γελάει κι αυτή ήταν η πρώτη του πετυχημένη εμφάνιση στο θέατρο.
Ένας από τους καλύτερους φίλους του Χατζηχρήστου ήταν ο Νίκος Ρίζος. Έμεναν στο ίδιο δωμάτιο και μοιράζονταν, εκτός από τις ίδιες καλλιτεχνικές ανησυχίες, και το ίδιο …πουλόβερ. Έπαιζαν στα ζάρια ποιος θα το πλύνει και ποιος θα το βάλει, μόνο που τα ζάρια ήταν «πειραγμένα» από τον Χατζηχρήστο που έτσι κέρδιζε πάντα.
Υπήρχε και κάτι άλλο. Ο Ρίζος ήταν οικονόμος, -τσιγκούνης λένε άλλοι- και έκρυβε τα λεφτά του στη φόδρα του σακακιού του. Ο Χατζηχρήστος σηκωνόταν το βράδυ, την ώρα που ο Ρίζος κοιμόταν, του ξήλωνε τη φόδρα και του έπαιρνε τα λεφτά. Την άλλη μέρα που πληρωνόταν του τα ξανάβαζε στη θέση τους.

από την εκπομπή Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Η Γαλλική Επανάσταση On-Line

Και οι γκιλοτίνες πρώτο πλάνο...

 

14.000 εικόνες σε υψηλή ανάλυση από τη Γαλλική Επανάσταση, είναι πια on-line, χάρη στη συνεργασία μεταξύ του Πανεπιστημίου του Στάνφορντ και της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας.

Όλοι όσοι ενδιαφέρονται θα μπορούν να έχουν πρόσβαση μέχρι το τέλος του μήνα σε αυτό το εξαιρετικό αρχείο. Η πρόσβαση στα αρχεία είναι απίστευτα φιλική και εύκολη.

Αυτό το πλούσιο υλικό με τα ζωηρά χρώματα που αφορά σε ένα από τα πιο ταραχώδη κομμάτια της παγκόσμιας ιστορίας, χωρίζεται σε δυο τομείς. Τα Κοινοβουλευτικά Αρχεία και Εικόνες της Γαλλικής Επανάστασης.

Συνοδεύονται από ένα πολύ πρακτικό χρονοδιάγραμμα, ώστε να μπορείτε να εντοπίσετε τη χρονιά για την οποία πιθανώς θέλετε να αντλήσετε υλικά.

Επίσης υπάρχουν κατηγορίες στις οποίες μπορείτε να επικεντρωθείτε, όπως θρησκεία, βασιλείς και βασιλικές οικογένειες, ήρωες, αλληγορίες και πολιτική στο μπουντουάρ.

Φυσικά σε πολλές εικόνες πρωταγωνιστεί το εθνικό φονικό ξύρισμα: Η γκιλοτίνα.

 

KEVIN SLOAN – 25 ΠΙΝΑΚΕΣ – Ο ΑΛΛΗΓΟΡΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

(more…)

Ο ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ (1913-2001)

  

 

  

Αν είχαμε Θρησκευτικά…

Απ’ τη μια μεριά, λοιπόν, η είσοδος των ναζί στην Αθήνα, με κείνες τις πράσινες μοτοσικλετοκίνητες στολές, ενός πράσινου που έγερνε προς το ηπατικό, που προς τιμή της Πατησίων και της όλης διαδρομής, μόνο θεόκλειστα παντζούρια τους υποδέχτηκαν. Συνηθισμένοι, καλομαθημένοι οι Γερμανοί να τους υποδέχονται στις άλλες χώρες με λουλούδια, θα αισθάνθηκαν σαν στο προσκήνιο ενός θεάτρου, που ένας αφηρημένος αρχιτέκτονας θα ‘χε βάλει τα καθίσματα της πλατείας ανάποδα, πλάτη στη σκηνή. Κι απ’ την άλλη μεριά η μεγάλη Νηστεία του αιώνα, οι νηστικές ταξιαρχίες των Ελλήνων με τα γόνατα να παίζουν καστανιέτες από το κρύο και την αφαγία, να τρέχουν μ’ ένα άδειο τενεκεδάκι από κουάκερ, για να το γεμίσουν με οτιδήποτε τσίμα – τσίμα τρωγόταν. Ενώ οι άλλοι μισοί στα μπλόκα, στις φυλακές και στα στρατόπεδα περίμεναν στην γκαρνταρόμπα να ξεκρεμάσουν τα φωτοστέφανά τους. Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα, ο Σαραντίδης ιδρύει την πρώτη ιδιωτική θεατρική Σχολή. Ως τότε μόνο του Εθνικού υπήρχε και αργότερα έγιναν και των Κουν, Κοτοπούλη, Ροντήρη, Μπαστιά. Απ’ τους 150 που παρουσιαζόμαστε με πολλή υπομονή, μας ξεσκονίζει δεκαεννέα. Καθηγητές μας -που για να τους αποκτήσει μια Σχολή σήμερα τόσους μαζεμένους σπουδαίους, είναι όνειρο άπιαστο- Γιώργος Βακαλό, Θρ. Καστανάκης, Μ. Καραγάτσης, Γιάννης Σιδέρης, Γ. Θεοτοκάς, Γιώργος Σεβαστίκογλου, Ραλού Μάνου. Αν είχαμε Θρησκευτικά, θα είχαμε το Θεό.

ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ “ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΝΤΙΝΟΣ” Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ

 

Για ένα λεπτό λευτερώθηκε η Ελλάδα

Στην κηδεία του μεγάλου μας Παλαμά όλος ο εξασθενημένος λαός, σαν πείσμα της αλύγιστης συνείδησης, κάτι σαν αυτό της δικτατορίας με το Γέρο της Δημοκρατίας. Όλοι οι θεατρικοί σπουδαστές ρίχνουμε από ένα μπουκετάκι βιολέτες. Ο Γερμανός Διοικητής της Αθήνας καταθέτει ένα στεφάνι: “Deutschland zu Palamas”. Ο λογοτέχνης Κατσίμπαλης και ο συγγραφέας Δ. Γιαννουκάκης αρχίζουν να ψελλίζουν τον Εθνικό μας Ύμνο. Ακουλουθούμε όλοι βροντόφωνα. Αναταραχή στους γύρω μισθοφόρους ντυμένους ανίερα τσολιάδες. Ο Γερμανός τούς σταμάτησε με μια διαταγή του χεριού και στέκεται κι αυτός προσοχή. Για ένα λεπτό λευτερώθηκε η Ελλάδα.

ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ “ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΝΤΙΝΟΣ” Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ

 Ο Ντίνος Ηλιόπουλος μαθητής στο Saint – Charles της Μασσαλίας στα 1926 από το βιβλίο “ΕΝΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΝΤΙΝΟΣ” Εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ

Το επάγγελμα του ηθοποιού

Ενώ οι άλλοι αφήνουν τα παιγνίδια, για να πάνε να δουλέψουν, αυτός αφήνει τις δουλειές του για να πάει να παίξει.

Ζωγράφος του Αχιλλέα Οιδίποδας και Σφίγγα

Αμφορέας τύπου Νόλας, εσωτερικό, ύψος 33,2 διάμετρος 16,7 εκ. 450-440 π.Χ., mfa Boston

Στη μια πλευρά του αγγείο ο Οιδίποδας μπροστά στη σφίγγα της Θήβας καθώς λύνει το αίνιγμά της. Στην άλλη πλευρά του αγγείου εικονίζεται ένας νέος.

 

Το λεξικό της Τρούμπας (Πειραϊκόν Λεξικόν)

Μορφωθείτε Πειραϊκά από το Μέγα Λεξικόν της Τρούμπας

Αλανιάρα = γυναίκα ρέμπελη του δρόμου 

Αλαμπουρνέζικα = αυτά που δεν βγάζεις νόημα. Κατά τον Μπαμπιώτη προέρχονται από την φυλή Μπουρνού του Σουδάν που όταν μιλάνε ακούγονται απλά ήχοι περίεργοι.

Άμπακο = αυτό που δεν έχει τέλος (έφαγε τον άμπακο). Βγήκε από τον Άβακα τον τρόπο που οι άραβες έκαναν υπολογισμούς, κάτι σαν μικρό κομπιουτεράκι, με χάντρες που μπορούν ωστόσο να κάνουν υπολογισμούς τεράστιους άνευ τέλους

Αντάμικα = αντρίκια, θαρραλέα

Αρκουδόμαγκας = ψευτόμαγκας

Ασίκης = ωραίος, λεβέντης

Βλάμης =  σταυραδελφός, παλικαράς, κουτσαβάκης,  εραστής, γενναίος

Βουβή = μαχαίρι 

Βουβουζέλας = αυτός που κάνει θόρυβο (όπως λέμε παπαρδέλας για αυτόν που μιλάει πολύ). Κατά συνέπεια η λέξη βουβουζέλα στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής είναι λέξη "πειραϊκή". 

Γιαβάσης = ήρεμος, ψύχραιμος, αποφεύγει εντάσεις

Γιαβουκλού = μνηστή, ερωμένη

Γιαγκίνι = Σφοδρό ερωτικό πάθος

Γιάφκα = πρόκειται για ρωσική λέξη που σημαίνει το παράνομο στέκι που συγκεντρώνονταν οι κομμουνιστές για να προετοιμάσουν την επανάσταση του 1917

Γομάρια = τα γαϊδούρια αλλά στην Τρούμπα είχε την έννοια του σωματοφύλακα, του μπράβου που δεν καταλάβαινε τίποτα. Όπως τα γαϊδούρια που τα φορτώνεις και πάνε, έτσι κι αυτός "εαν τις έτρωγε" δεν έκανε πίσω.

Δαχτυλίθρες = παράνομο παιχνίδι εξαπάτησης, στο οποίο το θύμα  έπρεπε να βρει σε ποια από τις τρεις συνήθως δαχτυλίθρες, που είχε ο θύτης, βρισκόταν το στραγάλι, η φακή ή το ρεβύθι

Δερβίσης = Σωστός ιδανικός άντρας, μάγκας

Δίκοπη = Το αμφίστομο μαχαίρι

Ο ΦΛΕΒΑΡΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ

Το όνομα του (κοινώς Φλεβάρης) προέρχεται από τη λατινική λέξη februare (=εξαγνίζω), που σημαίνει καθαρτήρια γιορτή, γιατί κατά την διάρκεια  του γίνονταν στη Ρώμη γιορτές θρησκευτικού καθαρμού και εξαγνισμού. Επίσης λέγεται Φλιάρης, Κουτσουφλέβαρος ή Κουτσός, Κούντουρος ή Κούτσουρος (δηλ. με κομμένη την ουρά, Πόντος), Κουτσούκης ή Μικρός (Κύπρος) και Κλαδευτής. Από το 46 π.Χ. οπότε καθιερώθηκε το Ιουλιανό ημερολόγιο, οι ημέρες του μήνα αυτού, από 30  περιορίστηκαν σε 29, ενώ κατά την εποχή του Αυγούστου μειώθηκαν κατά μια ακόμη ημέρα, η οποία προστέθηκε στο μήνα Αύγουστο, για να τιμηθεί ο αυτοκράτορας. Για να συντονιστεί το ημερολόγιο των 365 ημερών προς το  ηλιακό έτος, καθιερώθηκε η αύξηση των ημερών του Φεβρουαρίου κατά μια, κάθε 4 χρόνια. Τότε λέμε πως η χρονιά είναι δίσεκτη. Το δίσεκτο έτος, θεωρείται από το λαό μας κακότυχο, γι’ αυτό δεν πρέπει να φυτεύουν αμπέλια οι γεωργοί ούτε να γίνονται γάμοι ούτε να χτίζονται σπίτια.
                ΕΡΓΑΣΙΕΣ:
                Φυτεύουν πατάτες.
                Προετοιμάζουν τα χωράφια για να σπείρουν ανοιξιάτικα σιτηρά & ενισχύουν τα φθινοπωρινά, λιπαίνοντάς τα.
                Κλαδεύουν αμπέλια & δέντρα.
                Καθαρισμός μαντριών.
                Συντήρηση κοπριάς σε λάκκους.