Ο ΓΑΛΑΤΑΣ ( ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ )

Ο Γαλατάς 

Πολλά παραδοσιακά επαγγέλματα, τα οποία στις μέρες με δεν υπάρχουν πια. Ένα από αυτά είναι ο γαλατάς που με τις φωνές και τις κινήσεις του γέμιζε μια άλλη καθημερινότητα στην οποία ήταν αναπόσπαστο κομμάτι! 

 

 

   Ο γαλατάς ήταν ο πρώτος πλανόδιος μικροπωλητής της ημέρας. Φόρτωνε τα γκιούμια με φρέσκο γάλα στο γαϊδουράκι και ξεκινούσε πρωί-πρωί απ' το χωριό του για την πόλη. Έπρεπε να προφτάσει να εξυπηρετήσει όλους τους πελάτες. Την ίδια πάντα ώρα, πιστός στο ραντεβού, έδενε σε κάποιο δέντρο το ζώο του και ξεκινούσε το μοίρασμα. 

 

  Έπαιρνε στο ένα χέρι το γκιούμι και στο άλλο τη μικρή κούπα, που ζύγιζε 1/2 της οκάς, και χτυπούσε τις πόρτες. Ήξεραν οι νοικοκυρές κι έβγαιναν με την μακιρένια κανάτα ή την κατσαρόλα στο χέρι. Μερικές πάλι, για να μη σηκωθούν απ' το κρεβάτι, άφηναν στην εξώπορτα το κατσαρολάκι για να το γεμίσει ο γαλατάς. Το γέμιζε αυτός και έβαζε μια πέτρα από πάνω για να μην αναποδογυρίσει το σκεύος καμιά γάτα. 

ΑΣ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ...ΠΑΥΣΑΝΙΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΗΓΗΤΗ

Ὁ Παυσανίας ἦταν Ἕλληνας περιηγητὴς καὶ γεωγράφος τοῦ 2ου αἰ., ὁ ὁποῖος ἔζησε στοὺς χρόνους τοῦ Ἀδριανοῦ καὶ τοῦ Μάρκου Αὐρήλιου. Εἶναι διάσημος γιὰ τὸ Ἑλλάδος περιήγησις, ἕνα ἐκτενὲς ἔργο ποὺ περιγράφει τὴν ἀρχαία Ἑλλάδα μὲ μαρτυρίες ἀπὸ πρῶτο χέρι καὶ ἀποτελεῖ σοβαρὸ σημεῖο σύνδεσης μεταξὺ τῆς κλασικῆς φιλολογίας καὶ τῆς σύγχρονης ἀρχαιολογίας.
Τὸ κύριο ἐνδιαφέρον του στὴν μᾶλλον ἐκλεκτικὴ περιγραφή του ἦταν τὰ μνημεῖα (εἰδικὰ τὰ γλυπτὰ καὶ ἡ ζωγραφική) τῆς ἀρχαϊκῆς καὶ κλασικῆς περίοδου, μαζὶ μὲ τὰ ἱστορικὰ πλαίσιά τους καὶ τὸ ἱερό τους ὑπόβαθρο, (λατρεῖες, τελετουργικά, πεποιθήσεις), γιὰ τὰ ὁποῖα εἶχε μία βαθιὰ αἴσθηση. Τὸ ἔργο του εἶναι ὀργανωμένο βάσει τῶν περιηγήσεών του σὲ πόλεις καὶ στὰ ἐκτὸς ἄστεως ἱερὰ τῆς Ἀχαΐας, μὲ κάποιο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν τοπογραφία. Τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ ἀντικείμενα μεταγενέστερα τοῦ 150 π.Χ. εἶναι μικρό, ἂν καὶ τὰ σύγχρονα μνημεῖα ἕλκυσαν τὴν προσοχή του, εἰδικῶς τὰ ἔργα τοῦ Ἀδριανοῦ. Ἔγραψε ὡς αὐτόπτης μάρτυς καὶ ἡ ἀκρίβειά του (παρὰ τὶς ὅποιες ἀποδείξιμες

Ο Ορφικός μύθος περί προελεύσεως του ανθρώπου

---

Ορφεύς και Ορφικοί

Ορφέας και Ευρυδίκη

Από τα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. μέχρι αρκετά προχωρημένο τον 6ο αιώνα μ.Χ., αναπτύχθηκε στην Ελλάδα ένα θρησκευτικό ρεύμα, το οποίο σή­μερα ονομάζουμε Ορφισμό. Επρόκειτο για ένα κί­νημα με απροσδιόριστα όρια, το οποίο μοιραζόταν αρκετές δοξασίες με τους Πυθαγορείους, την Ελευ­σίνια και τη Διονυσιακή Θρησκεία, και υποστήρι­ζε απόψεις περί θεότητας παρόμοιες με αυτές που εξέφραζαν ποιητές του ώριμου αρχαϊσμού, όπως ο Αισχύλος ή ο Πίνδαρος. Οι οπαδοί του κινήματος αυτού βασίζονταν σε μια σειρά ποικίλων κειμένων που αποδίδονταν στον Ορφέα, ένα θαυμάσιο μυθικό τραγουδιστή, για τον οποίο λεγόταν πως είχε συνοδεύσει τους Αργο­ναύτες, πως είχε κατεβεί στον Άδη προς αναζήτη­ση της νεκρής συζύγου του και πως είχε καταφέρει να συγκινήσει με το τραγούδι του ακόμη και τους ί­διους τους θεούς, όπως έκανε με τους θνητούς και τα ζώα.

Παρ’ όλ’ αυτά, η αδυναμία του να σεβαστεί τη θεϊκή απαγόρευση να μη γυρίσει να κοιτάξει τη σύζυγό του, όπως έλεγαν, ματαίωσε την τελευταία στιγμή τη διάσωσή της από τον άλλο κόσμο και την επιστροφή της στον κόσμο των ζώντων. Υπέθε­ταν πως ένα τόσο μυθικό ταξίδι, παρά την αποτυχία του, είχε προικίσει τον Ορφέα με ειδικές γνώσεις σχετικά με τον άλλο κόσμο, που του επέτρεπαν να γνωρίζει ποια ήταν η τύχη των ψυχών μετά το θά­νατο και πως ο Ορφέας είχε αποφασίσει να μετα­δώσει τις γνώσεις του σε συγκεκριμένες ομάδες θνητών μυημένων σε μια μυστηριακή θρησκεία μέσω μιας σειράς κειμένων. Πράγματι, έχουμε στοιχεία για την ύπαρξη μιας ευρείας και ποικίλης λογοτεχνικής παραγωγής, θρησκευτικής ή με φιλοσοφικά στοιχεία, που με βεβαιότητα προέρχεται από διάφορες εποχές, από τον 6ο αιώνα π.Χ. μέχρι αρκετά προχωρημένης της ρωμαϊκής εποχής, και η οποία θεωρούνταν έργο του Ορφέα.

Δεδομένου ότι ο Ορφέας ήταν ένα μυθικό πρό­σωπο και όχι υπαρκτός άνθρωπος, οφείλουμε να σκεφθούμε πως τα κείμενα που του αποδίδονταν θα πρέπει να ήταν έργα διαφόρων ποιητών, οι οποίοι, από φόβο μήπως δεν ληφθούν σοβαρά υπ’ όψιν, αντί να διακινδυνεύσουν να παρουσιάσουν ως δικά τους τα έργα και το θρησκευτικό μήνυμα που περι­είχαν, προτίμησαν να παραμείνουν στην ανωνυμία, ώστε τα πιστεύω τους να γίνουν πιο εύκολα αποδε­κτά (με το πρόσχημα ότι προέρχονταν από ένα φη­μισμένο αυτόπτη μάρτυρα του άλλου κόσμου).

Ένας μύθος περί προελεύσεως του ανθρώπου

Το ορφικό δόγμα θεμελιωνόταν σε ένα μύθο πε­ρί προελεύσεως του ανθρώπου, κάτι το σπάνιο για τον ελληνικό κόσμο, στον οποίο ουσιαστικά δεν υ­πάρχουν άλλοι μύθοι γι’ αυτό το θέμα. Στη Θεογο­νία του Ησιόδου, το μόνο αρχαίο κοσμογονικό ποίημα που έχει διασωθεί ολόκληρο, λείπει η αναφο­ρά στο πως προέκυψαν οι άνθρωποι στον κόσμο. Ο ορφικός μύθος, η ύπαρξη του οποίου στην αρ­χαιότητα αμφισβητήθηκε επανειλημμένως αλλά με ανεπαρκή επιχειρήματα, [1] προκύπτει από διάφορα κείμενα τα οποία, όπως συχνά παρατηρείται στον αρχαίο ελληνικό κόσμο, αναφέρονται σε κάποιο α­πό τα επεισόδια ή σε συγκεκριμένες πτυχές του μύ­θου, αλλά δεν τον διηγούνται με τρόπο συνεχή.

Ο ΠΕΡΣΕΑΣ

Περσέας

---

Ο Δίας πέφτει σαν χρυσή βροχή στα πόδια της Δανάης.

Μυθικός ήρωας του Άργους, γιος του Δία και της Δανάης, κόρης του Ακρίσιου. Σύμφωνα με το μύθο, κάποιος χρησμός προειδοποιούσε τον Ακρίσιο, που ήταν βασιλιάς στο Άργος, ότι ο εγγονός του θα του άρπαζε το θρόνο σκοτώνοντάς τον. Τότε ο Ακρίσιος αποφάσισε να κλειδώσει την κόρη του σε υπόγειο χάλκινο δωμάτιο, για να εμποδίσει την ένωσή της με κάποιον άνδρα. Αλλά ο Δίας αγάπησε την όμορφη και γλυκιά Δανάη και μπήκε στο σκοτεινό δωμάτιο με τη μορφή χρυσής βροχής. Από την ένωση αυτή γεννήθηκε ο Περσέας. Κατατρομαγμένος ο Ακρίσιος έκλεισε την κόρη του και το μωρό σε κιβωτό και διέταξε τους ναύτες να την πετάξουν στο πέλαγο. Όμως, τα κύματα παρέσυραν την κιβωτό μέχρι τη Σέριφο, όπου μητέρα και γιος βρήκαν σωτηρία· κάποιος ψαράς τους ανέσυρε από τα κύματα και ο βασιλιάς του νησιού Πολυδέκτης τους προσέφερε φιλοξενία.

Ο Πολυδέκτης στη συνέχεια αγάπησε τη Δανάη και θεωρώντας τον Περσέα εμπόδιο στον έρωτά του, του αναθέτει να αποκεφαλίσει τη δαιμονική γοργόνα Μέδουσα.

Περσέας (Μπενβενούτο Τσελίνι)

Σ’ αυτή την επικίνδυνη αποστολή ο νέος είχε συμπαραστάτες τον Ερμή και την Αθηνά. Η Μέδουσα, ένα από τα τέρατα της ελληνικής μυθολογίας, ήταν θνητή κόρη του Φόρκυος και της Κητούς, που μαζί με τις δύο αθάνατες αδελφές της Σθεννώ και Ευρυάλη κατοικούσαν πέρα από τον Ωκεανό, στις εσχατιές της Δύσης.

15 ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΟΥ CHRISTIAN SCHLOE ( MEΡΟΣ Β )

ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ Α ΜΕΡΟΣ :

17 ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΟΥ CHRISTIAN SCHLOE ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ MIDNGHT SKY

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

(more…)

ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ – ΦΩΛΙΕΣ ΠΟΥΛΙΩΝ -

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

(more…)

TO ΕΚΚΛΗΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΔΕΝΔΡΑ -Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΣ

 

Προσθήκη λεζάντας

Δεκαεφτά πελώρια δένδρα είναι φυτρωμένα πάνω στη στέγη της,ενώ απ' τα θεμέλιά της αναβλύζουν τα νερά ενός κεφαλαριού. το εκκλησάκι στέκει εκεί δίπλα στα νερά ενός χείμαρρου που διασταυρώνεται με τον ποταμό Χάραδρο και παρότι μικρό σε μέγεθος εντυπωσιάζει κάθε επισκέπτη που προσπαθεί να δικαιολογήσει την ύπαρξη των 17 πανύψηλων δέντρων στην σκεπή του χωρίς ίχνος ρίζας στο κάτω μέρος της στέγης ή το εσωτερικό του ναΐσκου.

Προσθήκη λεζάντας

 

  Η Θεοδώρα, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, γεννημένη από γονείς φτωχούς, είχε ως τόπο κατοικίας της ένα μικρό χωριό κάπου στη Μεσσηνία. Εκεί, ζούσε μαζί με τους γονείς της και τις δύο αδελφές της. Εκείνο τον καιρό, κάπου στον 10ο αιώνα, υπήρχε στη χώρα νόμος του κράτους που ανάγκαζε τα αρσενικά μέλη των οικογενειών, να μπαίνουν στους κόλπους της εκκλησίας και να γίνονται

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 14 ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΤΟ 480 π.χ ΕΓΙΝΕ Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ-BINTEO - NTOKYMANTEΡ

Προσθήκη λεζάντας

 Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΔΙΗΓΕΙΤΑΙ Ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ

Αυτή, λοιπόν, ήταν η θέση του Ξέρξη και του στρατού του στην Τραχινία της Μηλίδας, ενώ οι Έλληνες είχαν καταλάβει τα στενά που είναι γνωστά στους ντόπιους ως Πύλες, αυτά που οι υπόλοιποι Έλληνες ονομάζουν Θερμοπύλες. Εκεί βρίσκονταν τα δύο αντίπαλα στρατεύματα, από τα οποία το ένα είχε τον έλεγχο όλης της περιοχής βόρεια από την Τραχίνα και το άλλο όλων των εκτάσεων προς το νότο. . Η ελληνική δύναμη που περίμενε την άφιξη του Ξέρξη απαρτιζόταν από τα εξής τμήματα: τριακόσιους πεζούς με βαρύ οπλισμό από τη Σπάρτη, πεντακόσιους από την Τεγέα κι άλλους τόσους από τη Μαντίνεια, εκατόν είκοσι από τον Ορχομενό της Αρκαδίας και χίλιους από την υπόλοιπη Αρκαδία· από την Κόρινθο υπήρχαν τετρακόσιοι άνδρες, από τον Φλειούντα άλλοι διακόσιοι και από τις Μυκήνες οδόντα. Εκτός απ’ αυτά τα στρατεύματα από την Πελοπόννησο, υπήρχαν ακόμα τμήματα από τη Βοιωτία, με επτακόσιους άνδρες από τις Θεσπιές κι άλλους τετρακόσιους από τη Θήβα. Οι Οπούντιοι Λοκροί και Οι Φωκείς υπάκουσαν επίσης στο πολεμικό κάλεσμα· οι πρώτοι έστειλαν όλους τους μάχιμους άνδρες που είχαν και οι τελευταίοι χίλιους. Οι Έλληνες είχαν πείσει τις δυο αυτές πόλεις να συμμετάσχουν στην επιχείρηση στέλνοντας μήνυμα ότι αυτοί ήταν απλώς η εμπροσθοφυλακή κι ότι το κύριο σώμα του συμμαχικού στρατού αναμενόταν από μέρα σε μέρα. Η θάλασσα, από την άλλη μεριά, φυλασσόταν καλά από τον στόλο των Αθηναίων, των Αιγινητών και άλλων ναυτικών δυνάμεων. Έτσι, δεν υπήρχε λόγος να φοβούνται, γιατί δεν ήταν θεός αυτός που απειλούσε την Ελλάδα αλλά θνητός και δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει άνθρωπος που να έχει γεννηθεί απαλλαγμένος από την πιθανότητα να αντιμετωπίσει κακοτυχίες στη ζωή του· και μάλιστα, όσο σπουδαιότερος ο άνδρας, τόσο μεγαλύτερη η κακοτυχία. Ο τωρινός εχθρός τους δεν αποτελούσε εξαίρεση· ήταν κι αυτός θνητός και, αργά ή γρήγορα, οι προσδοκίες του θα διαψεύδονταν. Η έκκληση έφερε αποτέλεσμα και Οπούντιοι Λοκροί και οι Φωκείς έστειλαν τα στρατεύματά τους στην Τραχίνα. Τα τμήματα των διάφορων εθνών διοικούνταν το καθένα από δικούς του αξιωματικούς, αλλά γενικός διοικητής του στρατού ήταν ο Σπαρτιάτης Λεωνίδας που απέλαυε και του θαυμασμού όλων. [...]

O ΛΟΥΣΤΡΟΣ -ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ

Σήμερα δεν βλέπουμε τον λούστρο να κάθεται σε μια γωνιά, γιατί δεν τον χρειαζόμαστε πλέον.  Υπάρχουν τα κατάλληλα μέσα με τα μπουκαλάκια που έχουν ένα σφουγγαράκι στην άκρη με μπογιές όλων των αποχρώσεων. Άλλωστε τα παπούτσια μας δεν σκονίζονται τόσο πολύ, γιατί οι δρόμοι είναι ασφαλτοστρωμένοι. Οι λούστροι λοιπόν είχαν χρυσές δουλειές.
Έπιαναν σίγουρα περάσματα και έστηναν την κασελάρα τους ή το κασελάκι τους και περίμεναν. 

Γυάλιζαν τις μπρούντζινες γωνιές και τα διακοσμητικά σιδερένια μέρη, ώστε να αστράφτουν στον ήλιο και να θαμπώνουν τους περαστικούς. Τα κασελάκι ήταν γεμάτο με μπουκάλια διαφόρων χρωμάτων.
Η δουλειά άρχιζε με την τοποθέτηση του ποδιού στην ειδική βάση, που ήταν στη μέση της κασέλας. Μετά ο λούστρος σήκωνε τα μπατζάκια του παντελονιού του πελάτη και τα ξεσκόνιζε με την βούρτσα των ρούχων.

ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ " ΓΙΑΤΡΟΣΟΦΙΑ "

         

Τα παλαιότερα χρόνια, σε κάθε χωριό, υπήρχε και ένας πρακτικός γιατρός ή μια γιάτρισσα. Δεν ήτανε σπουδασμένοι με διπλώματα και πτυχία. Άνθρωποι απλοί, που είχανε το χάρισμα και τη θέληση να θεραπεύουνε τους άρρωστους, να περιποιούνται τις λαβωματιές για να γιάνουνε και γενικά να κάνουνε το καλό. Άξια και ευλογημένα τα χέρια τους, ανώτερα κι' από σπουδασμένου γιατρού.
         Από σπασμένο πόδι ή χέρι μέχρι στραμπούλιγμα και νευροκαβαλίκεμα όλα τα γιατρεύανε. Άφτρα, που πιάνει τα μικρά παιδιά και χρυσή (ίκτερο). Λυσουνάρια (σπυριά) και "ανεμοπύρι" ακόμα και "κακό σπυρί" ...θεός να φυλάει!.. Πίεση, πεσμένη μέση, ανορεξία και όλα όσα παιδεύουνε τους ανθρώπους τα διώχνανε οι "γιατροί" του παλιού καιρού. Άλλα με τα άξια χέρια τους, άλλα με βοτάνια, αμέτρητα βοτάνια, που είχανε κρεμασμένα στους τοίχους του σπιτιού τους, αλλά και με αλοιφές, με σκόνες και καταπλάσματα.
         Για τα κρυολογήματα είχανε καφτούρες (μηλόσπακα, φασκομηλιά, χαμομήλι, μαντζουράνα). Απήγανο, λεμιθόχορτο, γαλαζόπετρα, θειάφι και χίλια δυο γιατρικά, το καθένα για τη χρήση του. Πολεμάγανε τις αρρώστιες άλλοτε με την πείρα και άλλοτε με τα γιατροσόφια και τις αλοιφές που ξέρανε να φτιάνουνε.

Ο " ΔΡΟΜΕΑΣ " ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΩΤΣΟΥ ( ME BINTEO)

 Ο ΔΡΟΜΕΑΣ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΩΤΣΟΥ ΣΤΗΝ ΤΩΡΙΝΗ ΤΟΥ ΘΕΣΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΙΛΤΟΝ

 ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ 

“Δρομέας” Έτος : 1988 Γλύπτης : Κώστας Βαρώτσος ( 1955 – )

Ο Βαρώτσος (γεν. 1955) προχώρησε στη κατασκευή του μετά από πρόσκληση του συνθέτη και αντιδημάρχου Πολιτισμού Αθηναίων εκείνη την εποχή Σταύρου Ξαρχάκου, επί δημαρχίας Μιλτιάδη Έβερτ. Το γλυπτό δέχτηκε πολλές αρνητικές κριτικές τότε.

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ

Το μοναστήρι του Αγίου Στεφάνου στα Μετέωρα χτίστηκε στα μέσα του 16ου αιώνα.

Η Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου στην Αιδηψό (Ήλια Εύβοιας)

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΟΡΝΟΦΩΛΙΑΣ ΕΒΡΟΥ

Η Ιερά Μονή της Αγίας Παρασκευής με την εκπληκτική θέα στη χαράδρα του Βίκου

(more…)

ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

-ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΛΕΝΤΖΑΣ

Προσθήκη λεζάντας

Ο ηθοποιός Γιώργος Βελέντζας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1927. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Το 1948 με την ταινία «Οχυρό 27» έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο και στο θέατρο το 1948 (Θίασος Β.Αργυρόπουλου) με το έργο, "Η απαγωγή του Σμαράγδως". Επίσης συνεργάστηκε με τους θιάσους των Βέμπο, Αυλωνίτη - Βασιλειάδου - Ρίζου, Βουτσά, Χατζηχρήστου, Βέγγου κ.ά. Χαρακτηριστικός είναι ο ρόλος του στην ταινία «Από πού πάνε για τη χαβούζα;», όπου έκανε τον αδερφό της αξέχαστης Άννας Μαντζουράνη, ενώ στην ταινία «Ο τσαρλατάνος» με το Θανάση Βέγγο να κάνει το Θανάση, τη Θανάσω και τον πατέρα του το μπαρμπα-Λευτέρη, ο Βελέντζας έκανε τον αυστηρό διοικητή του αστυνομικού τμήματος. Έχει παίξει πολλές φορές ρόλους στρατιωτικού, κυρίως όμως αστυνομικού. Ασχολήθηκε με το ντουμπλάρισμα φωνής, σε πολλές ελληνικές ταινίες του 1950-70 και σε μεταγλωττίσεις για την τηλεόραση (Μικρό σπίτι στο λιβάδι). Επίσης, έκανε και ένα σημαντικό πέρασμα και από το ραδιόφωνο. Το 1993, για τη συμμετοχή του στην ταινία «Ζωή χαρισάμενη», κέρδισε το βραβείο ερμηνείας β' ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1993. Συμμετείχε και στο πετυχημένο σήριαλ του ΑΝΤ1 «Κωνσταντίνου και Ελένης», ως ο πατέρας της Ματίνας.

ΕΛΙΑ ΤΟ " ΙΕΡΟ" ΔΕΝΔΡΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

 

ΤΟ ΜΑΖΕΜΑ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ - ΕΡΓΟ ΣΟΦΙΑΣ ΒΛΑΧΟΥ

Εδώ και χιλιετίες, το κατ' εξοχήν δέντρο του μεσογειακού χώρου, η ελιά, συνυπάρχει με τους λαούς της Μεσογείου, έχει συνδεθεί με την καθημερινότητα και τις συνήθειές τους και, έχοντας ξεπεράσει τα όρια του τοπίου, έχει αφήσει τα ίχνη της σε όλους τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στα παράλια της.

Ελιά, ένα δώρο της φύσης, μια λέξη-κλειδί για την κατανόηση της εξέλιξης πολλών περιοχών αλλά και μια πρόκληση για να ταξιδέψεις ακολουθώντας τους δρόμους και την πλούσια ιστορία της γύρω από τη Μεσόγειο, τη Μεσόγειο της Ελιάς.

 H φυσιογνωμία των λαών και των κοινωνιών πλάθεται, εκτός των άλλων, και μέσα από τον διάλογό τους με τον φυσικό χώρο που τους περιβάλλει.

Για τους Έλληνες και τους άλλους μεσογειακούς λαούς, αν θα έπρεπε να κατονομάσουμε ένα χαρακτηριστικό της οικείας σ' αυτούς φύσης, ένα καρποφόρο δένδρο που επέδρασε όχι μόνο στην κοινωνική και οικονομική ραγματικότητα, αλλά και στο πεδίο της λατρευτικής τους πρακτικής, των δοξασιών και των εθίμων, την πρώτη θέση κατέχει αναμφισβήτητα, η ελιά.

Ελιά

«Δέντρο γεμάτο πατρογονικά
παραμύθια, το νοιώθει ο καθένας
σαν ευλογία και σαν ασφάλεια
(Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος)

 Η ελιά ως αυτοφυές δέντρο - αγριελιά - πρωτοεμφανίστηκε στην ανατολική Μεσόγειο εκεί δηλαδή όπου αναπτύχθηκαν μερικοί από τους αρχαιότερους πολιτισμούς.

Πρόσφατες αρχαιολογικές έρευνες στις Κυκλάδες, την καρδιά του Αιγαίου, έφεραν στο φως απολιθωμένα φύλλα ελιάς, τα οποία σύμφωνα με τις σύγχρονες μεθόδους χρονολόγησης φαίνεται να είναι ηλικίας 50-60.000 ετών.

Με λίγες σταγόνες λάδι από το καντήλι του Αϊ-Νικόλα γαλήνευαν οι ναυτικοί τη θάλασσα ...

Αξεπέραστη πηγή ζωής, η ελιά είναι παρούσα στα κείμενα των αρχαίων και των σύγχρονων ελλήνων συγγραφέων και ποιητών.

Γοητευμένοι από το φως της και τις υπέροχες αρχέγονες ιστορίες που μόνο αυτή ξέρει τόσο όμορφα να διηγείται, την ύμνησαν όσο λίγα δέντρα γιατί την αγάπησαν πολύ.

Χωρίς την ελιά το ελληνικό τοπίο θα ήταν πιο φτωχό και οι Έλληνες καλλιτέχνες και ποιητές θα είχαν χάσει μια μοναδική πηγή έμπνευσης.

Καταμεσήμερο Ιουλίου...
που κι αν ακόμα δεν υπήρχαν ελαιώνες...
θα τους είχα επινοήσει.
( Οδυσσέας Ελύτης )

Που τρώει λάδι και ψωμί και λαδωτό πιτάρι,
δεν του επιάνου οι σαϊτιές του χαρομακελάρη.
( Κρητική μαντινάδα )

Τα αγγεία στην καθημερινή ζωή κατά την αρχαιότητα - 3 ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ -

Προσθήκη λεζάντας

TOY ΠΑΝΤΕΛΗ ΤΣΑΒΑΛΟΥ*

Τα αγγεία περιέχουν μια εικονογραφία που την συναντά κανείς ευρύτατα στην αρχαιότητα. Ένα αγγείο δεν προοριζόταν για αισθητική απόλαυση. Η αισθητική απόλαυση προκύπτει από την δευτερεύουσα λειτουργία του. Η κύρια αποστολή ενός αγγείου ήταν χρηστική. Ήταν δηλαδή ένα χρηστικό αντικείμενο. Οι άνθρωποι της αρχαιότητας χρησιμοποιούσαν τα αγγεία για συγκεκριμένους λόγους της καθημερινής ζωής. Η καθημερινότητά τους ήταν κατακλυσμένη από εικόνες σε αγγεία. Αυτό που έλεγε η Claude Berard μιλώντας για μια Πόλη των Εικόνων (a City of Images) είναι ακριβώς αυτό το πράγμα. Ήταν δηλαδή μια πόλη όπου εγώ, ο πολίτης, βομβαρδιζόμουν διαρκώς από εικόνες, και στην προσπάθειά μου να τις αποκρυπτογραφώ, συγκροτούσα σιγά-σιγά ένα εννοιολογικό σύμπαν — συλλογικό και ατομικό.
Αυτό το σύνολο από αγγεία, κανάτια, υδρίες, αμφορείς, κάνθαρους, κρατήρες, κύλικες, σκύφους, πελίκες, όλα αυτά τα αντικείμενα δηλαδή που με περιτριγύριζαν σε όλη μου την ζωή, απεικόνιζαν διάφορα θέματα, τα οποία κατά κύριον λόγο ήταν μυθολογικού περιεχομένου. Η μυθολογία λειτουργούσε ως μεταφορά, ως μεταφορικό πλαίσιο, για να μπορέσω να μαθαίνω πράγματα για την ζωή. Διότι αν προσπαθούσα να μιλήσω για την ίδια την ζωή, τότε εξατομίκευα και εξειδίκευα το θέμα μου. Αν όμως μιλούσα για κάτι απ’ την ζωή μέσω του μύθου, τότε γενίκευα το θέμα και το άπλωνα σε χώρο και σε χρόνο, με το σκεπτικό ότι “αφού συνέβη στους θεούς, αφορά όλους τους ανθρώπους και όλες τις εποχές”.

Ο θεός Ύπνος στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία.

"λέγουσι γούν καί τών ιατρών οι χαρίεντες ότι δεί σφόδρα προσέχειν τοίς ενυπνίοις"

Αριστοτέλης, Περί της καθ' ύπνον μαντικής, Κεφ. Α

==================='

"τεχνικώτατος δ΄ εστί κριτής ενυπνίων όστις δύναται τας ομοιότητας θεωρείν"

Αριστοτέλης, Περί της καθ' ύπνον μαντικής, Κεφ. Β'

  ==========================

"Ύπνος άναξ πάντων τε θεών πάντων τ’ ανθρώπων"

Όμηρος, Ιλιάδα, Ξ 224-291

  ======================

"Και γαρ τ' όναρ εκ Διός εστίν"

Όμηρος, Ιλιάδα, Α 63

Ο θεός Ύπνος σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες είναι γιος της Νύχτας και του Ερέβους. Τον φαντάζονταν νέο, ωραίο, με φτερά στους ώμους, να αποκοιμίζει τους κουρασμένους καθώς τους ραντίζει με ένα κλαδί μουσκεμένο από τη δροσιά της λήθης ή καθώς τους ποτίζει από ένα κέρας υπνωτικούς χυμούς ή απλά κουνώντας τα φτερά του.
Η δύναμη του θεού Ύπνου είναι πολύ μεγάλη. Μπορεί να κοιμίσει όλους τους θεούς και όλους τους ανθρώπους. Μάλιστα κοίμισε ακόμα και τον αρχηγό των θεών, τον Δία, παρά τη θέλησή του, ύστερα από πιέσεις της θεάς Ήρας η οποία ήθελε να επηρεάσει την εξέλιξη του Τρωικού Πολέμου. Η Ήρα επισκέπτεται τον Ύπνο στη Λήμνο πού κατοικούσε. Τον προσφωνεί «άνακτα» (άρχοντα, βασιλιά) όλων των θεών και των ανθρώπων, για να τον πείσει, αλλά ο Ύπνος το σκέφτεται να τα βάλει με τον Δία, διότι είχαν προηγούμενα από το παρελθόν. Πείθεται να το κάνει, αφού όμως πρώτα η Ήρα του ορκίστηκε να τον παντρέψει με μία από τις νεότερες Χάριτες, την γλυκιά Πασιθέη, πού τόσο επιθυμούσε. Ο Ύπνος με την Ήρα αναχωρούν μαζί για να βρουν το Δία. Η Ήρα σκορπάει στην καρδιά του Δία «γλυκιά αγάπη και επιθυμία» και ο Ύπνος μεταμορφωμένος σε πουλί, τον αποκοιμίζει.
Να σημειώσουμε ότι η Πασιθέη είναι η θεά της χαλάρωσης και της ξεκούρασης, και έτσι καταλαβαίνουμε γιατί είναι τόσο πολύ επιθυμητή στον θεό Ύπνο !
Ο Ύπνος με την αγαπημένη του Πασιθέη, έκαναν παιδιά τους Όνειρους, που φυσικά ακολούθησαν την οικογενειακή επιχείρηση! Τα αδέρφια οι Όνειροι είναι: ο Μορφεύς, ο Ίκελος, ο Φοβήτωρ και ο Φάντασος. Όλοι μαζί ονομάζονται "Όνειροι" και είναι οι θεοί των ονείρων. Κατοικούσαν στις ακτές του ωκεανού, στη Δύση, σε ένα σπήλαιο κοντά στα σύνορα του Άδη. Οι όνειροι, έστελναν τα όνειρα στους θνητούς, μέσα από δύο πύλες που βρίσκονταν εκεί. Η μία πύλη ήταν φτιαγμένη από Κέρατο, και με αυτή έστελναν τα αληθινά όνειρα (προμηνύματα), ενώ με τη δεύτερη που ήταν φτιαγμένη από Ελεφαντόδοντο, έστελναν τα ψεύτικα όνειρα.
Η Πηνελόπη λέει χαρακτηριστικά (Ομήρου Οδύσσεια, Τ 559-566):

έχουμε, ώ ξένε, ονείρατα ζαβά, με κούφια λόγια,

κι απ' όσα ονειρευόμαστε, σωστά δε βγαίνουν όλα.

Δυό θύρες τ' αλαφροΐσκιωτα τα όνειρα έχουν πάντα

με κέρατο φτιαστή τη μιά, με φίλντισι την άλλη

όσα όνειρα απ’ το φίλντισι το πριονιστό διαβαίνουν,

χαμένα είναι κι ανώφελα, και τους θνητούς γελάνε.

πάλε όσα απ' τα καλόξεστα τα κέρατα περάσουν,

αληθινά του βγαίνουνε του ανθρώπου που τα βλέπει

 
Αναλυτικά τα παιδιά του θεού Ύπνου είναι οι εξής:

• Μορφέας : Το όνομα, βγήκε από τη λέξη "Μορφή" και σχετίζεται με την ικανότητά του να παίρνει οποιαδήποτε ανθρώπινη μορφή και να εμφανίζεται στα όνειρα. Έχει την ιδιότητα να στέλνει εικόνες στα όνειρα ή στα οράματα των ανθρώπων, να τα διαμορφώνει, και να
  

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΤΟ ... ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ - ΤΑ ΦΥΤΑ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ

Η εικονογραφία των νομισμάτων αποτελεί ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Οι εικονογραφικοί τύποι που σφραγίζουν τις δύο όψεις του νομίσματος παραπέμπουν στην εκδότρια αρχή και γίνονται μία σημαντική πηγή άντλησης πληροφοριών ποικίλου είδους.

Πολλές οι πηγές έμπνευσης των αρχαίων χαρακτών και ανάμεσα σε αυτές η θρησκεία, η μυθολογική παράδοση, ιστορικά γεγονότα, ακόμα και το φυσικό περιβάλλον της εκάστοτε περιοχής. Η απεικόνιση της χλωρίδας εντάσσεται σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα της εικονογραφίας των αρχαίων νομισμάτων. Φυτά που απεικονίζονται άλλοτε ως κύριοι εικονογραφικοί τύποι, άλλοτε ως σύμβολα χαραγμένα στο πεδίο της παράστασης ακόμα και στεφάνια που φέρουν στην κεφαλή τους διάφορες θεότητες, επιβεβαιώνουν την φαντασία του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, ικανού να προσδώσει ομορφιά ακόμα και σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης, στα νομίσματα.

Μία κατηγορία φυτών, που απαντούν ως εικονογραφικοί τύποι στα αρχαία νομίσματα είναι τα γεωργικά προϊόντα. Πρόκειται κυρίως για εγχώρια προϊόντα, που αποτελούσαν σημαντική πηγή πλούτου και ευημερίας για την πόλη. Από τις νομισματικές εκδόσεις του Μεταποντίου στην περιοχή της Λευκανίας στην Κάτω Ιταλία, μαρτυρείται η μεγάλη παραγωγή δημητριακών, αφού η πόλη επέλεξε για τα νομίσματά της ένα στάχυ.
                                        
                      Μεταπόντιο, Λευκανία. Αργυρός στατήρ, 520 π.Χ.

14 ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΗ

ΤΟΥΛΙΠΕΣ ΣΤΗΝ ΟΛΛΑΝΔΙΑ

ΔΑΣΟΣ ΑΠΟ ΜΠΑΜΠΥ ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ

 

ΒΟΝΝΗ -ΓΕΡΜΑΝΙΑ 

 (more…)

Ο ΜΗΝΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ....ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΜΑΣ

Ο όγδοος μήνας του χρόνου, ο μήνας της Παναγιάς & των διακοπών για τους περισσότερους Έλληνες. Έχει 31 ημέρες και είναι ο αντίστοιχος του έκτου μήνα του παλαιού ημερολογίου, που ονομαζόταν Sextilis. Ονομάστηκε Αύγουστος προς τιμή του Οκταβιανού μετά την απονομή του τίτλου από τη ρωμαϊκή Σύγκλητο. Πριν από την επικράτηση του ρωμαϊκού Ιουλιανού ημερολογίου,  αντίστοιχος μήνας στο αθηναϊκό ημερολόγιο ήταν ο Μεταγειτνεών. Είναι από τους πιο ζεστούς μήνες του χρόνου και ο λαός του έχει δώσει και άλλα ονόματα, όπως Πεντεφάς ή Πενταφάς, Συκολόγος (λόγω της συγκομιδής των σύκων), Δριμάρης, Τραπεζοφόρος και Διπλοχέστης (λόγω της αφθονίας των καρπών). Στα  βυζαντινά χρόνια το έτος τελείωνε στις 31 Αυγούστου και πρωτοχρονιά ήταν η 1^η Σεπτεμβρίου. Γι` αυτό η τελευταία μέρα του Αυγούστου λέγεται και Κλειδοχρονιά.
                ΕΡΓΑΣΙΕΣ:
                Συνεχίζεται το αλώνισμα (ανάλογα την περιοχή).
                Προς το τέλος του μήνα καίγονται οι καλαμιές.
                Αρχίζει ο τρύγος (ανάλογα την περιοχή) & λιάσιμο στ’ αλώνια.
                Μάζεμα καλαμποκιού, αρμάθιασμα & ξήρανση αυτού.

ΑΡΜΑΘΙΑΣΜΑ ΚΑΛΑΜΠΟΚΙΟΥ

                Μάζεμα σκόρδων & κρεμμυδιών.
                Σπορά καρότων, σπανακιού & μαρουλόσπορου.
                Μεταφορά κυψελών στο πεύκο.

ΟΙ ΚΟΤΣΑΜΠΑΣΗΔΕΣ ... ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ, ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ

Οι περισσότεροι περιηγητές χρησιμοποιούν σκληρή γλώσσα για τους κοτζαμπάσηδες. Αλλά και από την Ελληνική πλευρά η κατακραυγή ήταν μεγάλη. Πολλές επικρίσεις είχαν διατυπωθεί εναντίον τους στα χρόνια της τουρκοκρατίας και του ξεσηκωμού. Ο Καποδίστριας έλεγε πως ήταν « Τούρκοι φέροντες χριστιανικά ονόματα ». Ο Κουντουριώτης τους αποκαλούσε τουρκοπροεστούς, ο λαός τουρκοκοτζαμπάσηδες. Και πρώτα-πρώτα ο τρόπος εκλογής τους. Οι Τούρκοι έδιναν εντολή να γίνεται ελεύθερη η ανάδειξη του κοτζαμπάση. « Όποιον ήθελον εύρει εύλογον, εκείνον να εκλέγουν ». Στην ανάδειξη του όμως δεν έπαιρνε μέρος ο λαός αλλά μόνο ο μητροπολίτης, οι ηγούμενοι και προ-ηγούμενοι των μοναστηριών της περιοχής, οι άρχοντες, οι προεστοί, οι δημογέροντες και οι επισημότεροι των λαϊκών τάξεων, όπως φαίνεται από έγγραφο του πατριάρχη Κύριλλου ΣΤ’. Σπεύδει μάλιστα ο πατριάρχης να καταστήση προσεκτικό το μητροπολίτη της περιοχής γράφοντας « μη τυχόν εις την εκλογήν εισχωρήσωσι τινες εκ της τάξεως των γεμιτζήδων η’ άλλοι τινες εκ των εγχωρίων ραγιάδων ». Αλλά και σε αυτές τις περιπτώσεις οι εκλογές που γίνονταν « δι’ επιφωνήσεως και ουχί δια ψηφοφορίας, δεν ήταν ελεύθερες, προπάντων οσάκις οι Οθωμανοί δια της βίας επενέβαιναν, προσπαθούντες όπως εκλεχθώσιν οι αφωσιωμένοι αυτοίς ». Οι κοτζαμπάσηδες δεν ήταν λαοπρόβλητοι, καθώς  πολλοί γράφουν και λέγουν αλλά ένα σώμα ενωμένον δια το μεταξύ τους συμφέρον. Όλος ο θόρυβος και η κίνησης εγίνετο προς το συμφέρον των Τούρκων και των συντρόφων των κοτζαμπάσηδων. Εισέπρατταν  εκατό και έδιναν μόνο είκοσι πέντε εξαπατώντας τους Τούρκους. Τέτοιος ήταν ο κοτζαμπάσης, όστις και κατά τα άλλα μιμείτο τον Τούρκο, καθώς εις την ενδυμασία, εις τους εξωτερικούς τρόπους και εις τα της οικίας του. Η ευζωία του ήταν ιδία με εκείνη του Τούρκου και μόνο κατά το όνομα διέφερε, αντί πχ . να τον λένε Χασάνη, τον έλεγαν Γιάννη και αντί να πηγαίνει εις το τζαμί, πήγαινε στην εκκλησία.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΡΙΣΙΑΔΗΣ ( ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ )

Mατιές στη μακρινή Ελλάδα

Γόνος αστικής οικογένειας από την Καβάλα. Σπούδασε Χημεία στη Λωζάνη, ενώ η φωτογραφία από νωρίς τράβηξε το ενδιαφέρον του.
Αφετηρία της φωτογραφικής του πορείας αποτέλεσε το αλβανικό μέτωπο (1940), όταν ο Χαρισιάδης ως έφεδρος αξιωματικός και επίσημος φωτογράφος του στρατού, απαθανάτισε τη ζωή των στρατιωτών και την επέλαση της ελληνικής στρατιάς στη Βόρεια Ήπειρο. Μετακληθείς λόγω της γλωσσομάθειάς του, στην Αθήνα, κατέγραψε τις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ως ανταποκριτής του ευρωπαϊκού τύπου φωτογράφησε τα «Δεκεμβριανά» και τον Εμφύλιο. Μετά την Απελευθέρωση και για λογαριασμό των ξένων αποστολών βοήθειας, τεκμηρίωσε φωτογραφικά την άφιξη και τη διανομή της αμερικανικής βοήθειας προς τη χώρα. Αργότερα, με εντολή του Υπουργείου Ανασυγκρότησης κατέγραψε την οικονομική ανάκαμψη της χώρας και τα μεγάλα έργα.

Ως φωτογράφος του Εθνικού Θεάτρου εντρύφησε και στη θεατρική φωτογραφία, καταθέτοντας πολυτιμότατο υλικό για την ιστορία του.
Παράλληλα με την επαγγελματική φωτογράφηση, το προσωπικό του ενδιαφέρον στράφηκε προς το ελληνικό τοπίο, τους οικισμούς, την καθημερινή ζωή των ανθρώπων της υπαίθρου και των πόλεων, και τέλος προς τον ίδιο τον άνθρωπο, «το πλέον ενδιαφέρον θέμα που υπάρχει εις τον Κόσμον»