Γαλαζοαίματος
Η λέξη-έκφραση «γαλαζοαίματος», χρησιμοποιείται για να δηλώσει την ευγενική (αριστοκρατική, βασιλική) καταγωγή κάποιου.Ο όρος προέκυψε στην μεσαιωνική Ισπανία (κατά μία άλλη εκδοχή, λιγότερο πιθανή, στην Αγγλία), εξαιτίας των Ισπανών ευγενών. Ήταν η εποχή, κατά την οποία η Ισπανία είχε καταληφθεί από τους Άραβες. Σε αντίθεση, με την μελαμψή -κι ενίοτε βρόμικη- επιδερμίδα των Αράβων, το δέρμα των Ισπανών και ειδικά των ευγενών, ήταν καθαρό και περιποιημένο, ενώ λόγω του ότι σπανίως το έβλεπε ο ήλιος, είχε ένα κατάλευκο χρώμα, σε σημείο που να είναι σχετικά ευδιάκριτες οι φλέβες τους. Λόγω του κυανού (γαλάζιου) χρώματος των αρτηριών (φλεβών), ονομάστηκαν «κυανόαιμοι», δηλαδή γαλαζοαίματοι, ή γαλαζόαιμοι (φυσικά το αίμα των «γαλαζοαίματων», δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ αυτό των υπόλοιπων ανθρώπων).
Να μένει το βύσσινο
Η λαϊκή αυτή έκφραση που γεννήθηκε κάπου μεταξύ 1900 και 1905 και σήμερα δηλώνει άρνηση (εναλλακτικά «να (μού) λείπει το βύσσινο» ή «να μου λείπει»), προέρχεται από ένα περιστατικό που συνέβη σ’ ένα καφενείο μεταξύ ενός βουλευτή κι ενός ψηφοφόρου του.Ο ψηφοφόρος παρήγγειλε στον σερβιτόρο του καφενείου που συναντήθηκαν ένα γλυκό βύσσινο, για να κεράσει τον βουλευτή κι έτσι να πετύχει το -τί άλλο;- το ρουσφετάκι του. Ο βουλευτής, όμως, σκληρό καρύδι, δε φαινότανε διατεθειμένος να τον βοηθήσει. Αγανακτισμένος τότε ο ψηφοφόρος, που έβλεπε πως δε θα γινότανε τίποτα, φώναξε δυνατά στον σερβιτόρο: «Να μένει το βύσσινο!».
Δεν κάνει ούτε για ζήτω
Στις πρώτες βουλευτικές εκλογές (στην εποχή του Όθωνα) τα κόμματα μάζευαν άνδρες, που θα φώναζαν «ζήτω» (μπούγιο – κλάκα – αβάντα) επί πληρωμή, όταν έβλεπαν να περνάει ο αρχηγός του κόμματος ή όταν αυτός και οι βουλευτές του έβγαζαν λόγους.Αυτούς τούς…μισθοφόρους, για να διαπιστώσουν ότι έχουν γερή και δυνατή φωνή, τούς μάζευαν σε μια μάντρα (κοντά στη σημερινή πλατεία Ρηγίλλης) και τους έβαζαν να φωνάζουν «ζήτω» και «μπράβο». Αν η φωνή τους ήταν δυνατή, τούς έδιναν μια δραχμή την ημέρα, αν όχι, τούς έδιωχναν. Δεν έκαναν δηλαδή ούτε για…ζήτω!
Η φράση έγινε περισσότερο γνωστή, όταν την είπε η αδελφή του Χαρίλαου Τρικούπη για τον πολιτικό αντίπαλο τού αδελφού της, τον Θεόδωρο Δεληγιάννη. Λέγεται, λοιπόν, πως η Σοφία Τρικούπη είπε: «Ο κύριος Δεληγιάννης δεν κάμνει ούτε να κραυγάζει -ζήτω- διά τόν αδελφόν μου».
Και για το ιστορικό του πράγματος, προσθέτουμε την απάντηση του Θεόδωρου Δεληγιάννη, όταν το έμαθε: «Συμφωνώ απολύτως προς την ερίτιμον. Λευκοί πολιτικοί, οίος, εγώ, δεν είναι οι κατάλληλοι όχι να ζητωκραυγάζουν, αλλ’ ούτε να έχωσιν οιανδήποτε επαφήν με πολιτευόμενον, ηνιοχούμενον υπό υστερικής γεροντοκόρης».