Γέννηση καὶ διαμόρφωση τοῦ ἑλληνικοῦ Καραγκιόζη

Χρόνια τώρα, ἡ ἄποψη (ἢ θεωρία, πεῖτε τὴν ὅπως θέλετε), ποὺ πρόβαλλαν διάφοροι εἶναι ὅτι ὁ Καραγκιόζης ἦρθε στὸν Πειραιᾶ ἀπὸ τὴν Πόλη. Συνακόλουθη καὶ ἡ καλλιεργούμενη ἀπὸ μερικοὺς ἀντίληψη ὅτι τὸ ἑλληνικὸ λαϊκὸ θέατρο σκιῶν προῆλθε ἀπὸ τὸ τούρκικο. Ποιό; Τὸ θέατρο ποὺ ἀντιμάχεται, σὲ μόνιμη βάση, τὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία...

Χρειάζεται ὅμως νὰ κάνουμε μίαν ἀναδρομή. Νὰ πᾶμε στὰ Γιάννενα, στὰ χρόνια του Ἀλῆ Πασᾶ. «Εἶναι τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ἡ πνευματικὴ καὶ οὐσιαστικὴ πολιτικὴ πρωτεύουσα τῆς κυρίως Ἑλλάδας. Εἶναι ἡ καινούρια καρδιὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀπ᾿ ὅπου διοχετεύεται παντοῦ ζωντανὸ τὸ νέο αἷμα, ἡ πνευματικὴ καὶ κοινωνικὴ ἀνάπλαση, ἡ οἰκονομικὴ καὶ ἐμπορικὴ ζωτικότητα, ὁ διαφωτισμὸς καὶ ἡ ἀφύπνιση, ποὺ θὰ ὁδηγοῦσαν στὴν ἀνάσταση τοῦ Γένους», ὅπως εὔστοχα ἔχει παρατηρήσει ὁ ἀείμνηστος φίλος καὶ ἔξοχος φιλόλογος Λέανδρος Βρανούσης. Κι ὁ Φάνης Μιχαλόπουλος δὲν ὑπερβάλλει, ὅταν τὰ χαρακτηρίζει ὡς «ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα κέντρα τοῦ Ἑλληνισμοῦ μετὰ τὴν Πόλη».
Ἀνάμεσα στὴ Βασιλεύουσα καὶ τὴν  ἠπειρωτικὴ  πρωτεύουσα ὑπῆρχε μία ἀέναη κίνηση καραβανιῶν, μία ἀσταμάτητη ἐπικοινωνία.  Ὁ  ἀξέχαστος  ἠπειρωτολόγος Ἀχ. Μαμμόπουλος ἔγραφε: «Ἂς χρωματίσουμε τὴν περιώνυμη Ἐγνατία ὁδὸ καὶ ἐπάνω σ᾿ αὐτὴν τὶς πόλεις Θεσσαλονίκη, Βοδενὰ (Ἐδεσσα), Μοναστήρι (Βιτώλια), Ἀχρίδα, Ἐλβασὰν καὶ τὰ δύο λιμάνια, τὸ Δυρράχιο ἐπὶ τῆς Ἀδριατικῆς καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη στὸ Βόσπορο σὰν κόμπους τοῦ ἐγκαρσίου μεσογειακοῦ δρόμου, ποὺ διέσχιζε τὴ Βαλκανική, αὐτὴ τὴν Ἐγνατία ποὺ πέρασε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καὶ «πεπλήρωκε» τὸ Εὐαγγέλιο.
Ἄλλη πάλι γραμμὴ ἄρχιζε ἀπὸ τὰ Γιάννινα μὲ προορισμὸ Κοζάνη-Θεσσαλονίκη-Σέρρες-Κωνσταντινούπολη, μὲ διακλάδωση πρὸς βορρᾶν Σόφια-Βουκουρέστι-Βελιγράδι-Βιέννη-Βουδαπέστη».

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΣΤΗ ΜΥΚΗΝΑΪΚΗ ΕΠΟΧΗ

Η οικονομική δραστηριότητα στις ακροπόλεις

Τέσσερα ιδιαίτερα και ταυτόχρονα χαρακτηριστικά, που μας περιγράφει ο Όμηρος, τα οποία δεν ξαναβρίσκουμε μαζί ούτε πριν, στη Μινωική Κρήτη, ούτε μετά, στον ελληνικό κόσμο εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα το μελετητή το μυκηναϊκού πολιτισμού κατά την περίοδο Της μεγαλύτερης ακμής του: οι πολλές ακροπόλεις, η δύναμη Των πολεμιστών, η εκμετάλλευση των ανθρώπων της γης, ο πλούτος των ναυτικών. Και αυτό άσχετα με το έθνος, τη δυναστεία που βασίλευε, τη γλώσσα, τη γεωγραφική θέση. Έχουμε εδώ κάποιο είδος ανθοδέσμης με τέσσερα, λίγο-πολύ, φαρμακερά λουλούδια δεμένα με τον αρκετά χαλαρό δεσμό των οικονομικών αναγκών. Πάνω από Τις τρεις λειτουργικές και απόλυτα θεωρητικές τάξεις στις ινδοευρωπαϊκές κοινωνίες και στις τέσσερις οργανικές τάξεις στις αιγαιοπελαγίτικες κοινωνίες εμφανίζεται ένα ιεραρχικό μισοφεουδαρχικό, μισοφιλελεύθερο σύστημα. Μερικές, γερά ριζωμένες στις πόλεις οικογένειες, βασιλεύουν στο όνομα των θεοτήτων πάνω σ' ένα λαό από στρατιώτες, χωριάτες, κτηνοτρόφους, τεχνίτες, ναυτικούς, τυχοδιώκτες και ληστές. Στα πόδια τους, ωστόσο, βρίσκεται η θάλασσα, που τους τραβάει όλους αυτούς. Μπορεί η ακρόπολη με τα ανάκτορα, τα ιερά, τα εργαστήρια και τις αποθήκες της, να δίνει την εντύπωση πως διατάζει, πως είναι η πρωτεύουσα, η κεφαλή μ' άλλα λόγια σ' αυτό το μεγάλο σώμα: η τόσο κοντινή Μεσόγειος, που τα νερά της προσφέρονται για πειρατεία και οι στεριές της για κατακτήσεις, με τους ασύγκριτους κατακτητές της και πειρατές της σιγοτρώει τον κοινωνικό δεσμό, όπως το νερό

Η Μαστίχα και η Ιστορία της (με αναφορά στην Ιστορία της Χίου)

Written By φιλίστωρ Ι. Β. Δ.

Μαστίχα Χίου

H Μαστίχα Χίου είναι η φυσική ρητίνη που βγαίνει από τον κορμό & τα κλαδιά του σχίνου (Pistacia Lentiscus var. Chia).  Η έκκριση αυτή προκαλείται με χάραγμα του σχίνου από αιχμηρό εργαλείο. Η Μαστίχα εμφανίζεται σαν δάκρυ στα χαραγμένα σημεία και ρέει κατά σταγόνες στο χώμα. Κατά την έκκριση της έχει τη μορφή κολλώδους και διαυγούς υγρού για να στερεοποιηθεί σε ακανόνιστα σχήματα μετά την πάροδο 15-20 ημερών. Η μορφή της, αφού στερεοποιηθεί, είναι κρυσταλλική και η αρχική της γεύση είναι μάλλον πικρή, για να φύγει σύντομα, αφήνοντας ένα ιδιαίτερο άρωμα που της προσδίδει μοναδικότητα.
 Ο βαθμός σκληρότητας της Μαστίχας εξαρτάται από την θερμοκρασία της ατμόσφαιρας, τον χρόνο έκθεσής της στην φύση, καθώς και το μέγεθος που έχει το δάκρυ. Όταν η ροή της Μαστίχας είναι συνεχής, το δάκρυ είναι μεγάλο και σχετικά μαλακό, ενώ η μη συνεχής ροή, αποδίδει μικρό δάκρυ, αλλά μεγαλύτερης σκληρότητας.

 Η Μαστίχα Χίου από το 1997, έχει χαρακτηρισθεί ως Προϊόν Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης (Π.Ο.Π.), βάσει του υπ’ αριθμ. 123/1997 Κανονισμού (L0224/24-1- 97) της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει  καταχωρηθεί  στον σχετικό Κοινοτικό Κατάλογο των Προϊόντων Π.Ο.Π.*
 *Ως Π.Ο.Π χαρακτηρίζεται το προϊόν, του οποίου τα χαρακτηριστικά οφείλονται κυρίως ή αποκλειστικά στο γεωγραφικό περιβάλλον,  ενώ η παραγωγή, η μεταποίηση και η επεξεργασία του λαμβάνουν χώρα σε οριοθετημένη γεωγραφική περιοχή. Σύμφωνα με τον παραπάνω κανονισμό η Μαστίχα Χίου προστατεύεται από την πώληση οιασδήποτε ανταγωνιστικής απομίμησης που θα υπεξαιρούσε τη φήμη της Ονομασίας Προέλευσης.

Το Δένδρο
  Το μαστιχόδενδρο ή σχίνος –επιστημονικά Pistacia Lentiscus var. Chia-  είναι θάμνος αειθαλής ύψους 2-3 μέτρων που αναπτύσσεται αργά για να πάρει την τελική του μορφή ύστερα από 40 – 50 χρόνια, ενώ η παραγωγή Μαστίχας είναι δυνατή μετά τον πέμπτο χρόνο της φύτευσής του. Ο σχίνος είναι ανθεκτικό φυτό, ευπαθές μόνο στην παγωνιά και την κακομεταχείρηση. Οι νέες φυτείες προέρχονται από κλαδιά παλαιότερων δέντρων (τα  μοσχεύματα) και οι παλιές ανανεώνονται με παραφυάδες ή καταβολάδες. Σχίνοι ή δένδρα αυτής της οικογένειας αποτελούν κύριο στοιχείο της Μακκίας βλάστησης των παραμεσόγειων χωρών, αλλά μόνο στη Χίο, δένδρο και φύση σε μία μαγική συνταγή μας χαρίζουν την ευχαρίστηση, την ανακούφιση και τη γιατρειά μέσα από τα πολύτιμα «δάκρυα» της Μαστίχας. 

Ιδιότητες Μαστίχας

Α ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ - Η ΓΑΛΗΝΙΑ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΩΝ

Μαρία Δανιήλ, αρχιτέκτονας, ΜSc Ε.Μ.Π. Προστασία Μνημείων
Μνημείο Α΄ Κοιμητηρίου Η θρησκευτική πίστη με σημαντικότερο στοιχείο της ότι η ζωή συνεχίζεται μετά θάνατο με κάποια διαφορετική μορφή, είναι πανανθρώπινο φαινόμενο όλων των εποχών. Ο ενταφιασμός των νεκρών αποτελεί τακτική που δεν υπαγορεύτηκε μόνο από κάποια ανάγκη υγιεινής, αλλά κυρίως από την πίστη στη μεταθανάτιο ζωή. Η θέση των νεκροταφείων αναφορικά με τους οικισμούς ποικίλλει στην πορεία της ιστορίας ανάλογα με το βαθμό συμφιλίωσης μεταξύ ζωής και θανάτου κάθε κοινωνίας. Το μέγεθος, το σχήμα και η αξία των ταφικών μνημάτων είναι αντανακλάσεις θρησκευτικών πεποιθήσεων, κοινωνικών συνθηκών, ταξικών διαφορών και γεωγραφικής ποικιλομορφίας. Στην Αθήνα ταφές εμφανίζονται από τα προϊστορικά χρόνια στην Ακρόπολη και στη μετέπειτα Αγορά. Στους κλασικούς χρόνους, ταφές υπάρχουν εκτός των τειχών της πόλης, στον Κεραμεικό και στο Δημόσιο Σήμα, ενώ στα ρωμαϊκά χρόνια στην απομονωμένη συνοικία της Κοίλης. Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας οι ταφές των Χριστιανών γίνονται στους περιβόλους των ναών ενώ των Τούρκων στον περιβάλλοντα χώρο των τζαμιών, αλλά και σε συγκροτημένα νεκροταφεία. Οι ξένοι θαβόντουσαν στο Θησείο (εκκλησία του Αγ. Γεωργίου) και στη μονή των Καπουτσίνων. Μετά τον καθορισμό της Αθήνας (1833) ως πρωτεύουσας του Ελληνικού κράτους, εγκαθίσταται στην πόλη ο βασιλιάς Όθωνας μαζί με τις δημόσιες αρχές που είχαν στελεχωθεί κυρίως από ξένους(1). Δίπλα σε αυτούς έρχονται Ευρωπαίοι γοητευμένοι από τη δόξα της αρχαίας Ελλάδας, ομογενείς του εξωτερικού, Εβραίοι(2), κ.ά., διεκδικώντας όλοι το προβάδισμα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή της πρωτεύουσας της χώρας. Ισραηλιτικό τμήμα Για την άσκηση των θρησκευτικών δικαιωμάτων όλων αυτών των διαφορετικών κοινοτήτων, απαιτήθηκε η δημιουργία ιδιαίτερων ναών και νεκροταφείων. Στους καθολικούς παροίκους των Αθηνών διατέθηκε στα τέλη του 1834 για να μετατραπεί από την Κυβέρνηση, ένας τεκές των Τούρκων στο χώρο της Ρωμαϊκής Αγοράς. Το 1842-1844 ανεγέρθηκε από τον Χρ. Χάνσεν η καθολική εκκλησία του Ευαγγελιστή Λουκά στο Ηράκλειο, τo 1838-1843 η Αγγλικανική εκκλησία του Αγ. Παύλου σε σχέδια του Cockerell υπό την επίβλεψη του Χρ. Χάνσεν και το 1853-1887 ολοκληρώθηκε ο καθολικός ναός του Αγ. Διονυσίου σε σχέδια του Λ. Καυταντζόγλου που τροποποίησε την αρχική μελέτη του Λ. Κλέντσε. Επιτύμβια πλάκα ταφής Καθολικών, 1840 Ταφές Ορθοδόξων Για τις ταφές των Ορθόδοξων Χριστιανών χρησιμοποιήθηκε το σημερινό Α΄ Κοιμητήριο, που τοποθετήθηκε μετά τον Ιλισό ποταμό και νότια του λόφου του Αρδηττού. Η σύστασή του, βασίστηκε στο Βασιλικό Διάταγμα της 28ης Μαρτίου/9ης Απριλίου 1834 «περί των νεκροταφείων και του ενταφιασμού των νεκρών». Σύμφωνα με αυτό απαγορεύτηκαν οι ταφές στις εκκλησίες, και ανατέθηκε στη δικαιοδοσία των Δήμων και Κοινοτήτων η ευθύνη των νεκροταφείων του κράτους. Η τοποθεσία δημιουργίας του βασίστηκε στο Βασιλικό Διάταγμα του 1834 στο οποίο ορίζεται ότι «έκαστον νεκροταφείον πρέπει να απέχη από την πόλιν ή άλλον τινα κατωκοιμένον τόπον κ.λπ. τουλάχιστον 100 μέτρα». Πιθανώς στην επιλογή να συνηγορούσε η παριλίσια θέση του, ώστε να διατηρούνται θρησκευτικές δοξασίες σχετικά με το νερό ως στοιχείο καθαρμού, αλλά και για τη διατήρηση της υγιεινής. Σημαντικό ρόλο θα έπαιξε το γεγονός ότι το μέρος βρισκόταν σε άξονα, ο οποίος ταυτίζεται με την αρχαία οδό που οδηγούσε από τις Διομείες Πύλες στο Σούνιο και συνέδεε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας την περιοχή με την πόλη. Άλλωστε νότια της Ακρόπολης και στα περίχωρα της πόλης, είχαν οριοθετήσει το νεκροταφείο οι Στ. Κλεάνθης και Ε. Σάουμπερτ, στο προτεινόμενο σχέδιο της πόλης των Αθηνών (1833). Άγνωστη είναι η αρχική έκταση και το σχέδιο του κοιμητηρίου. Οι πρώτες εργασίες που μας είναι γνωστές, έγιναν το 1837 από τον τότε αρχιτέκτονα της πόλεως των Αθηνών, F. Stauffert. Στην πρώτη απεικόνιση του 1860 που σώζεται, στο «Τοπογραφικόν Σχέδιον των Αθηνών και των πέριξ» του Ε. Καλλέργη, εμφανίζεται ο αρχικός πυρήνας του νεκροταφείου γύρω από το ναό του Αγ. Λαζάρου ενώ μακρύτερα, διαπιστώνεται η ύπαρξη μικρού τούρκικου νεκροταφείου. Από τότε σημειώνεται σε όλους τους μεταγενέστερους χάρτες της πόλης, ενώ το πρώτο γνωστό σχέδιο του Α΄ Κοιμητηρίου θεωρείται αυτό του 1896 από το μηχανικό του Δήμου Αθηναίων Αρμόδιο Βλάχο. Η σύνθεση, παρουσιάζει ένα κεντρικό άξονα που οδηγεί από την είσοδο στο ναό, με τους σημαντικούς τάφους να κατέχουν περίοπτη θέση κατά μήκος του. Η διάταξη αυτή, τυπική για τα κοιμητήρια του 19ου αι. που παραπέμπει στο «δρόμο» του αρχαίου νεκροταφείου του Κεραμεικού, διατηρείται μέχρι σήμερα. Στο σχέδιο αυτό διακρίνεται σχετική ομοιότητα με το κοιμητήριο Père Lachaise στο Παρίσι του 19oυ αι., που υπήρξε πρότυπο για μια ολόκληρη εποχή. Ήδη στη Δύση εδώ και δύο αιώνες περίπου είχε ξεκινήσει διάλογος για τα νέα κοιμητήρια. Στη Γαλλία με την επιρροή του Διαφωτισμού, στην Αγγλία με το κίνημα του Ρομαντισμού, αλλά και στη Γερμανία, δημιουργήθηκαν κοιμητήρια – κήποι στις περιφέρειες των πόλεων. Η επιρροή των ευρωπαϊκών κοιμητηρίων γίνεται περισσότερο εμφανής στο δεύτερο γνωστό σχέδιο, που εκπονήθηκε περίπου το 1910 από τον αρχιτέκτονα του Δήμου Σπύρο Γ. Ζερβό. Στο ημιτελές αυτό σχέδιο, οργανώνεται η επέκταση του κοιμητηρίου με το σχεδιασμό περίστυλου διαδρόμου που λειτουργεί και ως περίβολος. Επίσης έχει σχεδιαστεί νέο συγκρότημα εισόδου και κτήριο νεκροθαλάμων, οστεοφυλακίου και γραφείων. Σήμερα δύσκολα γίνεται η ανάγνωση κάποιου σχεδιασμού. Το περίγραμμα του Κοιμητηρίου, διαμορφώθηκε τυχαία και έχει προκύψει από διάφορες τμηματικές επεκτάσεις που έγιναν από το 1859 μέχρι το 1943. Η κεντρική διάταξη του 1896 υπάρχει, αλλά λειτουργεί συμπληρωματικά μετά τη δημιουργία της νεότερης πλατείας στην είσοδο. Η ατμόσφαιρα του ρομαντικού κήπου διαφαίνεται μόνο στα παλαιότερα τμήματα κυρίως λόγω των σημαντικών μνημείων της, ενώ τα νεότερα είναι πυκνοδομημένα, χωρίς φύτευση και με μνημεία χαμηλής αισθητικής. Και δυστυχώς, η συνεχής ικανοποίηση των πιέσεων για νέους χώρους ταφής επιτείνει την αλλοίωση του χώρου.

Η Ιστορία του Περιπτέρου ( ΠΛΟΥΣΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ )

Ομόνοια, Λυκαβηττός, Ακρόπολη, Ολύμπιειο, Οδός Ερμού, Φανάρι του Διογένη, Οδός Πλουτάρχου, Πύλη του Ανδριανού, Παρθενώνας, Ζάππειο.
Μια Αθήνα η οποία στις αρχές του 20ου αιώνα έχει αρχίσει να αποκτά μια νέα εικόνα με ετερόκλητα όμως χαρακτηριστικά.Παρότι πρωτεύουσα του νεοελληνικού κράτους, ο πληθυσμός της στα 1900 δεν ξεπερνά τις 200.000 κατοίκους και η συνολική της έκταση έφτανε μόλις στα 20.000 στρέμματα.
Παρ’ όλα αυτά όπως χαρακτηριστικά  σημειώνεται από τον Karl Beedeker στον πιο παλιό τουριστικό οδηγό που κυκλοφόρησε για την Ελλάδα, τον «οδηγό του ταξιδιώτη»,το 1883 στην Λειψία,«Τίποτε σε αυτή την χώρα δεν έχει χάσει την φρεσκάδα του και την αγνότητα του».
Η έκδοση του οδηγού το 1910 στα γαλλικά προτείνει τέσσερις βόλτες-διαδρομές στην Αθήνα της εποχής. Από τα Βασιλικά ανάκτορα, στη νότια πλευρά της Ακρόπολης.Ο δεύτερος περίπατος είναι η πλήρης ξενάγηση στην Ακρόπολη. Ο τρίτος περίπατος μας ταξιδεύει στα Βασιλικά Ανάκτορα και το Θησείο. Ο τέταρτος περίπατος μας δίνει την εικόνα της νέας εποχής, με τις νεόδμητες συνοικίες: Πλατεία Συντάγματος, το Παλάτι, τα Ανάκτορα, το καινούργιο κόσμημα της Αθήνας τον Βασιλικό Κήπο και φυσικά την Λεωφόρο Βασιλλίσης Αμαλίας.
Ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα στοιχεία της Αθήνας της νέας εποχής (αρχές του20ου αιώνα) δεν είναι άλλο, από τα πανέμορφα αρχοντικά που συναντάμε κατά μήκος του άξονα της Λεωφόρου Κηφισίας (σημερινή Β. Σοφίας). Ξεκινώντας από την κάτω πλευρά, της Πλατείας Συντάγματος, βρίσκουμε τα αρχοντικά του Καλλιγά, του Βούρου, του Σκουλούδη, του Στουρνάρη, του Χαροκόπου, του Εμπειρίκου, του Σταθάτου.
Νεόκτιστα νεοκλασικά μέγαρα πλουσίων ομογενών από την Κωνσταντινούπολη, την Αίγυπτο, το Λονδίνο, που έδιναν στην Αθήνα εικόνα και όψη σύγχρονης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας.

Τα παλιά περίπτερα και η ιστορία τους

Τα περίπτερα στη χώρα μας είναι κομμάτι της κοινωνίας μας εδώ και πολλά χρόνια.
 Η μορφή τους όπως την ξέρουμε, είναι Ελληνική ιδιαιτερότητα και πρωτοτυπία, η οποία όμως παρέχει ευκολία και πρακτικότητα στην καθημερινότητα, και τη δικιά μας και των τουριστών.

Πως όμως ξεκίνησαν και πότε ξεκίνησαν;

Στην αρχή λοιπόν, ήταν μικρά καπνοπωλεία, τα οποία εμφανίστηκαν αμέσως μετά την πρώτη ίδρυση του Ελληνικού κράτους στο Ναύπλιο και λίγο μετά ήρθαν και στην Αθήνα. Σιγά-σιγά τα προϊόντα που πωλούσαν πλήθαιναν και έτσι έφτασε στις προθήκες τους το πρώτο φιλολογικό περιοδικό, το «Ίρις» το οποίο πωλούνταν προς 25 λεπτά.

Από το 1889 ξεκίνησε η χορήγηση αδειών σε τραυματίες πολέμου και έτσι ξαφνικά ο αριθμός τους μεγάλωσε κατά πολύ. Την εποχή εκείνη,

Ο ΑΙΣΩΠΟΣ - ( Ο ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ !!! ) 10 ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ

Ελληνιστικό άγαλμα που παριστάνει τον Αίσωπο, από τη συλλογή της Βίλας Αλμπάνι, Ρώμη

Αἴσωπος

Ὁ Αἴσωπος ἦταν ἀρχαῖος ἕλληνας μυθοπλάστης, ὁ πατέρας τῆς μυθογραφίας. Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση ὑπῆρξε δύσμορφος, καταγόταν ἀπὸ τὴν Φρυγία, ἔζησε στὴ Σάμο, ταξίδεψε στὴ Αἴγυπτο καὶ τὴν Ἀνατολὴ καὶ τὸν σκότωσαν μὲ δόλο στοὺς Δελφούς. Μὲ τὸ ὄνομά του διασώθηκαν μῦθοι, κυρίως σὲ μορφὴ διαλόγων μεταξὺ ζῴων ποὺ μιλοῦν καὶ ἐνεργοῦν σὰν ἄνθρωποι, ἐνῷ ὑπάρχουν καὶ μερικοὶ μὲ ἀνθρώπους ἢ θεούς. Βασικὸ χαρακτηριστικὸ τῶν διηγήσεων τοῦ Αἰσώπου ἦταν τὸ ἐπιμύθιο τὸ ὁποῖο ἦταν εὔληπτο γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ τὸ λαό.

* * *

Ὁ Αἴσωπος γεννήθηκε στὴν περιοχὴ τῆς Φρυγίας τὸ 600 περίπου π.Χ. καὶ πέθανε στὰ 564 π.Χ. Ἦταν πολὺ μελαχρινός, δύσμορφος καὶ τραυλός. Ἐργαζόταν σὲ κάποιον κτηματία σὰν δοῦλος - βοσκός. Μιὰ μέρα, ποὺ εἶδε τὸν ἐπιστάτη νὰ χτυπάει ἄδικα ἕναν δοῦλο, ἔτρεξε νὰ τὸν βοηθήσει κι ἔτσι ὁ ἐπιστάτης γιὰ νὰ τὸν ἐκδικηθεῖ τὸν κατηγόρησε στὸ ἀφεντικὸ - κτηματία - ποὺ τὸν πῆγε στὴν ἀγορὰ τῆς Ἐφέσσου νὰ τὸν πουλήσει! Ἐκεῖ, τὸν ἀγόρασε ὁ σοφὸς Ξάνθος ἀπὸ τὴν Σάμο, ποὺ ἐκτίμησε τὸ ἔξυπνο βλέμμα του καὶ τὸν πῆρε μαζί του σὰν δοῦλο. Μαζί του, ὁ Αἴσωπος, ἄρχισε νὰ ταξιδεύει καὶ νὰ γνωρίζει τὸν κόσμο. Κάποτε ἔφθασαν καὶ στὴν περιοχὴ τῶν Δελφῶν ὅπου ἐπισκέφθηκαν τὸ περίφημο Μαντεῖο. Ὁ Αἴσωπος εἰρωνεύτηκε τουε ἱερεῖς τοῦ Μαντείου ὅτι μαντεύουν γιὰ νὰ πλουτίζουν καὶ τοὺς κατοίκους τῶν Δελφῶν ὅτι ἀντὶ νὰ καλλιεργοῦν τὰ κτήματά τους καὶ νὰ φροντίζουν τὰ ζῷα τους ζοῦσαν ἀπὸ τὰ ἀφιερώματα τῶν προσκυνητῶν τοῦ Μαντείου. Αὐτό του τὸ θράσος ἐξόργισε τοὺς ἱερεῖς τοῦ Μαντείου οἱ ὁποῖοι τὸν παγίδευσαν, βάζοντας ἕνα χρυσὸ ποτήρι στὶς ἀποσκευές του, καὶ κατόπιν τὸν κατηγόρησαν γιὰ κλέφτη κι ἱερόσυλο! Ἔτσι τὸν δίκασαν ἄδικα καὶ τὸν καταδίκασαν σὲ θάνατο, ρίχνοντάς τον ἀπὸ τὶς κορυφὲς τῶν Φαιδρυάδων, κάποια ἀπόκρημνα βράχια. Σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, ὁ Ἀπόλλων τιμώρησε τὴν ἀδικία τους στέλνοντας στοὺς κατοίκους τῶν Δελφῶν μεγάλη πεῖνα καὶ λιμό, ποὺ θέρισαν πολλοὺς κατοίκους. Αὐτοὶ τότε γιὰ νὰ ἐξιλεωθοῦν, ἔστησαν μία μαρμάρινη στήλη πρὸς τιμὴν τοῦ Αἰσώπου.
Λέγεται ὅτι ὁ Αἴσωπος εἶπε τοὺς μύθους του αὐτοὺς ὄχι μόνο στὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του ἀλλὰ καὶ στὸ δικαστήριο μὲ σκοπὸ νὰ ὑποστηρίξει τὴν ἀθῳότητά του. Μέσα ἀπὸ τοὺς μύθους του διακρίνεται τὸ εὐρύ, παρατηρητικό του πνεῦμα κι ἡ ἱκανότητά του νὰ διδάσκει μὲ μικρὲς ἁπλὲς ἱστορίες, ποὺ πάντα ἔχουν στὸ τέλος κάποιο ἠθικὸ δίδαγμα. Ὁ Αἴσωπος συνήθιζε μὲ τὴν παρατηρητικότητα καὶ τὴν βαθειὰ σοφία του νὰ πλάθει τέτοιες ἱστορίες καὶ νὰ τὶς λέει γύρω του. Μὲ τὸν καιρὸ ἀπέκτησε μεγάλη φήμη κι ὅλοι ἔτρεχαν κοντά του νὰ ἀκούσουν κάποιο μῦθο του σχετικὸν μὲ κάποιο πρόβλημα ποὺ τοὺς ἀπασχολοῦσε. Σιγὰ-σιγὰ οἱ ἱστορίες του ἄρχισαν νὰ μεταδίδονται ἀπὸ στόμα σὲ στόμα μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, μέχρι τὴν ἑλληνιστικὴ ἐποχή, ὁπότε συγκεντρώθηκαν καὶ παρουσιάστηκαν σὰν ἕνα βιβλίο, αἰῶνες ἀργότερα.
Οἱ μῦθοι τοῦ Αἰσώπου ἔχουν μία ἰδιαίτερη χάρη, μιὰ θαυμαστὴ ἁπλότητα καὶ ἄφταστη διδακτικότητα! Εἶναι παρμένοι ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωὴ καὶ τὴν φύση. Ὁ Αἴσωπος ἔχει μία μοναδικὴ δυνατότητα νὰ δίνει στὰ ζῷα ἀνθρώπινες ἰδιότητες, ψυχὴ καὶ λαλιά, σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ νὰ θεωρεῖς ὅτι αὐτὴ ἦταν κάποτε ἡ πραγματικότητα καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ διηγεῖται ἔχουν συμβεῖ.
ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΠΟΥ ΠΑΡΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΟ  ΤΟΥ ΣΥΝΤΙΠΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ

Τὸ περίφημο «Μυθολογικὸν τοῦ Συντίπα τοῦ Φιλοσόφου», ἀποτελούμενο ἀπὸ 62 μύθους, ἐκ τῶν ὁποίων μόνο μερικοὶ δὲν συναντοῦνται στοὺς ὑπολοιπους συγγραφεῖς, ἀνήκει σὲ αὐτὴ τὴν παράδοση καὶ ἔχει μιὰ πολὺ παράξενη ἱστορία.
Ἐμφανίστηκε τὸν 11^ο μ.Χ. αἰώνα, σὲ ἀττικίζουσα μετάφραση ἀπὸ τὴ συριακὴ γλώσσα ποὺ πραγματοποίησε κάποιος ἄγνωστος κατὰ τὰ λοιπὰ Βυζαντινὸς λόγιος, ὁ Μιχαὴλ Ἀνδρεόπουλος

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ  ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΛΑΝΑΣ

 ΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΕΤΤΙΓΞ- Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΚΙ Ο ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ

Ὀνος ἀκούσας φωνῆς τέττιγος ἡδέως αὐτῇ ἐπετέρπετο, καὶ τὸν τέττιγα ἐπηρώτα λέγων:
«Τί ἄρα τρεφόμενος οὔτω γλυκεῖαν ἔχεις τὴν φωνήν;»
Ὁ δὲ τέττιξ τῷ ὄνῳ ἀντέφησεν:
«Ἡ ἐμὴ τροφὴ ἀήρ ἐστι καὶ δρόσος».
Ὁ δὲ ὄνος τούτου ἀκούσας τοῦ ρήματος ἐνόμισε μέθοδον εὑρηκέναι δι᾿ ἧς ὅμοιαν τῷ τέττιγι σχοίη φωνήν καὶ τὸ στόμα εὐθὺς ἀνοίξας πρὸς τὸν ἀέρα κεχήνωτο ὡς δεξόμενος δῆθεν δρόσον εἰς διατροφήν, ἕως οὗ τῷ λιμῷ διεφθάρη.

Οὗτος ὁ μὺθος δηλοῖ ὅτι οὐ δεῖ τινα τὰ φυσικὰ τοῖς παρὰ φύσιν ἐξομοιοὺν καὶ τοῖς ἀδυνάτοις ἀφρόνως ἐπιχειρεῖν.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

ΤΟ ΑΒΑΚΙΟ

Το αβάκιο-εισαγωγή

Το αβάκιο είναι ένα μηχανικό βοήθημα που χρησιμοποιείται στο μέτρημα. Δεν είναι υπολογιστική μηχανή με την έννοια του όρου που χρησιμοποιούμε σήμερα. Ο χειριστής του αβακίου εκτελεί τους υπολογισμούς στο μυαλό του και χρησιμοποιεί το αβάκιο για να παρακολουθεί τα αποτελέσματα των αθροίσεων, τα υπόλοιπα, τα κρατούμενα κλπ. Με ένα τυπικό αβάκιο μπορεί κανείς να εκτελέσει και τις τέσσερις αριθμητικές πράξεις (πρόσθεση, αφαίρεση, πολλαπλασιασμό και διαίρεση. 

 

Κατασκευή και περιγραφή

 

 Ένα αβάκιο κατασκευάζεται από διαφόρων ειδών σκληρή ξυλεία και σε διάφορα μεγέθη. Το πλαίσιο περικλείει μια σειρά από κατακόρυφους άξονες (που στο παρελθόν ίσως ήταν από ξύλο μπαμπού), πάνω στους οποίους ολισθαίνουν ένα συγκεκριμένο πλήθος από ψηφίδες. Ένα οριζόντιο δοκάρι χωρίζει το πλαίσιο σε δύο τμήματα, γνωστά σαν το πάνω και το κάτω διάζωμα. 

 

Τα βασικά.

ΤΑ ΓΛΥΠΤΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΗΠΟΥ

Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης ( 1824 – 1879 )
■ Γλύπτης : Φωκίων Ρωκ ( 1891 – 1945 )
■ Έτος : 1926
■ Δαπάναι : Κώστα Ελευθερουδάκη
■ Θέση : Εθνικός Κήπος

■ Ο Ιωάννης Καποδίστριας ( 1776 – 1831 ) ■ Έτος : 1866 ■ Γλύπτης : Ιωάννης Κόσσος ( Τρίπολη 1822- Αθήνα 1873 ) ■ Θέση : Εθνικός Κήπος ■ Από τη βάση :
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΣΣΟΣ ΕΠΟΙΕΙ
ΔΑΠΑΝΗ
ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ ΕΛΒΕΤΩΝ
ΕΝ ΕΤΕΙ ΑΩΞΣ
ΙΩΑΝΝΗΣ Α. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 

Ο Ιωάννης Εϋνάρδος ( 1775 – 1863 ) ■ Έτος : 1866 ■ Γλύπτης : Ιωάννης Κόσσος ( Τρίπολη 1822- Αθήνα 1873 ) ■ Θέση : Εθνικός Κήπος ■ Από τη βάση :
ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΣΣΟΣ ΕΠΟΙΕΙ
ΔΑΠΑΝΗ
ΤΗΣ
ΧΗΡΑΣ ΕΥΝΑΡΔΟΥ
ΙΩΑΝΝΗΣ ΕΥΝΑΡΔΟΣ
ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ .

■ Ο Ζαν Μορεάς ( 1856 – 1910 ) ■ Γλύπτης : Antoine Bourdelle ( 1861 – 1929 ) ■ Έτος : ■ Θέση : Εθνικός Κήπος

Από το βάθρο :

JEAN MOREAS
ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝ
ΤΟΠΟΥΛΟΣ
1856 – 1910
Ο ΔΗΜΟΣ
ΑΘΗΝΑΙΩΝ
ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ
ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΗ
ΠΡΟΣΦΟΡΑΝ
ΤΗΣ Κ. BOURDELLE
Κ ΤΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΓΑΛ
ΛΙΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ
ΝΕΩΝ

Ο Σπυρίδων – Φιλίσκος Σαμάρας (1861 – 1917), ■ Έτος : 1917 ■ Γλύπτης : Μιχάλης Τόμπρος ( 1889 – 1974 ) ■

-

Ο έρωτας και η αγάπη στα δημοτικά μας τραγούδια

Γιώργος Μιχαήλ
Ο Ησίοδος, στη Θεογονία του, θεωρεί ως αρχαιότερη θεά τη Γαία και ως αρχαιότερο θεό τον Έρωτα, που είναι ο ωραιότερος απ’ όλους τους αθάνατους, λύνει τα μέλη του σώματος, λυγάει την ψυχή και των θεών και των ανθρώπων και σβήνει την περίσκεψη από τον νου τους. Και στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, που είναι το πρώτο στην ιστορία της ανθρωπότητας δοκίμιο για τον έρωτα, ο Φαίδρος υποστηρίζει ότι η ζωή των ανθρώπων δεν πρέπει να κατευθύνεται ούτε από τους συγγενικούς δεσμούς ούτε από τα πλούτη ούτε από τίποτα άλλο, αλλά από τον έρωτα. Ο Ευρυξίμαχος, με τη σειρά του, επισημαίνει ότι ο θεός Έρωτας δεν περιορίζει τη δράση του στους θεούς και τους ανθρώπους, αλλά εκτείνει τη δύναμή του σε ολόκληρο το σύμπαν.
Παίρνοντας, στη συνέχεια, τον λόγο, ο Αριστοφάνης εκθέτει τη δική του άποψη για τον έρωτα. Λέει, λοιπόν, ότι παλιά το ανθρώπινο σώμα δεν ήταν όπως αυτό που έχουμε τώρα, αλλά ήταν διπλό. Είχαμε, δηλαδή, δύο σώματα ενωμένα σε ένα. Αλλά επειδή οι άνθρωποι τόλμησαν κάποια στιγμή να τα βάλουν με τους ίδιους τους θεούς, ο Δίας αποφάσισε να τους τιμωρήσει. Έτσι, έκοψε στη μέση τα διπλά τους σώματα κι έφτιαξε από τον καθένα δυο διαφορετικούς ανθρώπους που συμπλήρωναν ο ένας τον άλλον. Μετά τη διχοτόμηση, το κάθε σώμα αναζητούσε απεγνωσμένα το άλλο του μισό. Κι όταν το έβρισκε, το σφιχταγκάλιαζε και δεν έκανε τίποτα άλλο, παρά περίμενε να ξαναενωθεί μαζί του. Καθώς τα δυο μισά δεν νοιάζονταν ούτε για φαγητό ούτε για ύπνο, το γένος των ανθρώπων κινδύνευε με αφανισμό. Ο Δίας τους λυπήθηκε και, τοποθετώντας αντικριστά τα γεννητικά τους όργανα, όρισε να ερωτεύονται και να σμίγουν για να αναπαραχθούν. Γι’ αυτό και ο έρωτας είναι η αναζήτηση του χαμένου μας μισού. Ερωτευόμαστε γιατί ποθούμε να ξαναβρούμε τη χαμένη μας ενότητα, γιατί νοσταλγούμε, δηλαδή, την παλιά μας ολοκληρωμένη φύση.

Οι ιστορικοί «μύθοι» του Ηροδότου

Προσθήκη λεζάντας

Ο «πατέρας της Ιστορίας», ο Ηρόδοτος, ήταν γόνος Έλληνα αποίκου της Καρίας και γεννήθηκε το 485 π.Χ. στην Αλικαρνασσό. Θα ζούσε μια εύπορη και ήσυχη ζωή, αν δεν τον ξερίζωνε από την πατρίδα του η αντίσταση στην τυραννία. Ήταν 30 χρόνων όταν βρέθηκε να περιπλανιέται στα μέρη του τότε γνωστού κόσμου, από την Κύπρο ως τη Βαβυλωνία και από την Κριμαία ως την Αθήνα, την Αίγυπτο και την Κυρηναϊκή. Κατέληξε να ιδρύσει, μαζί με τον Πρωταγόρα, την αποικία των Θουρίων, στην Κάτω Ιταλία. Εκεί έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, γράφοντας τα όσα είχε δει και είχε ακούσει.

Την «παγκόσμια Ιστορία» του οι αλεξανδρινοί μελετητές τη χώρισαν σε εννέα βιβλία και έδωσαν στο καθένα το όνομα μίας από τις εννέα Μούσες. Τα πέντε τελευταία βιβλία του περιέγραφαν αναλυτικά τους Περσικούς Πολέμους, αλλά τα τέσσερα πρώτα θεωρήθηκαν περισσότερο πολιτικο-γεωγραφικές πληροφορίες, μύθοι και ανέκδοτα για τους μακρινούς μας λαούς. Από αυτά πήγασε η «ρετσινιά» που τον ακολουθεί ως σήμερα: «Ιστοριογράφος ναι, ιστορικός όχι». Άρα, αμφιβόλου αξιοπιστίας.
Η ετυμηγορία αυτή των ιστορικών για τον «πατέρα τους» θα παρέμενε ως μία ακόμη σταθερά, αν οι ανακαλύψεις των τελευταίων ετών δεν αποδείκνυαν του λόγου του το αληθές.
Ο κατάλογος των «τερατολογιών του Ηροδότου», που έκαναν τους νεότερους ιστορικούς να μειδιούν ειρωνικά, είναι μακρός. Γνωστότερη -και σημαντικότερη για την ιστορία μας- η απαρίθμηση των Περσών του Ξέρξη: ήταν 1.500.000 οι αντίπαλοι των 300 του Λεωνίδα ή… 100.000; Μάλλον απίθανο να βρεθεί ποτέ έγκυρη απάντηση στο ερώτημα, αλλά για πολλά άλλα ρηθέντα υπό του ιδίου έχουν αρχίσει να προκύπτουν συγκλονιστικές επιβεβαιώσεις.

Ο χαμένος στρατός του Καμβύση

ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ( ΜΙΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ )

Τα νομίσματα, προϊόντα μαζικής παραγωγής, παρέχουν ένα πλήθος πληροφοριών για την εποχή στην οποία ανήκουν, την οικονομική κατάσταση του κράτους που τα εξέδωσε, τη νομισματική του πολιτική, τις εκάστοτε πολιτειακές αλλαγές, τις εμπορικές επαφές, τις μετακινήσεις των στρατευμάτων κ.τ.λ. Παράλληλα, μας πληροφορούν για διάφορα χαμένα αριστουργήματα της τέχνης, αλλά και για αρχιτεκτονήματα που δεν έχουν σωθεί με τα χρόνια. 

''Νομίσματα και Νομισματική'', Υπουργείο Πολιτισμού- Νομισματικό Μουσείο,68, Αθήνα 2001
Σάμος, στατήρ από ήλεκτρο.

Οι συναλλαγές με αντιπραγματισμό κυριάρχησαν στο αρχαίο εμπόριο επί αιώνες, με το μειονέκτημα ότι ο αγοραστής έπρεπε να διαθέτει αγαθά ίσης αξίας με εκείνα που θα αγόραζε. Μέχρι την εγκατάσταση των νομάδων σε μόνιμες κατοικίες, οι εμπορικές δοσοληψίες βασίζονταν στο σύστημα των ανταλλαγών, με πλεονάζοντα αγαθά. Στα χρόνια αυτά και κυρίως στην Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία, ο πλούτος υπολογίζονταν σε κεφάλια βοδιών και προβάτων. Από την 3^η χιλιετία π.Χ. όμως τα μέταλλα άρχισαν να αντικαθιστούν τα ζώα στις συναλλαγές, καθώς όντας λιγότερο ογκώδη, πιο εύχρηστα, περισσότερο ανθεκτικά -σε άμορφες μάζες, σε σχήμα δοράς βοδιού, σε μορφή δακτυλιδιών ή τριπόδων, όπλων και πελέκεων- προσφέρονται ως δώρα ή χρησιμοποιούνται ως μέτρο βάρους. Ένα χαρακτηριστικό τέτοιο πρώτο είδος ανταλλακτικού μέσου ήταν οι σιδερένιοι οβελοί, οι ράβδοι που χρησιμοποιούνταν δηλαδή για των ψήσιμο των κρεάτων.
Με το πέρασμα των χρόνων και παράλληλα με το γεγονός ότι ο άνθρωπος αρχίζει να διανύει μεγάλες αποστάσεις και να αναπτύσσει μακρινές επαφές, τα μέταλλα παίρνουν πλέον το προβάδισμα στις συναλλαγές. Η ανάπτυξη του εμπορίου και η οικονομική ευρωστία, παράλληλα με τις ανάγκες για την πληρωμή των μισθοφόρων, των φόρων, των δασμών, αλλά και την αποθησαύριση του πλεονάσματος, ήταν παράγοντες που επέτειναν την ανάγκη για πιο ευέλικτες οικονομικές συναλλαγές. Έτσι επινοήθηκε το νόμισμα, ένα μικρό, καθορισμένου μεγέθους και προσδιορισμένης αξίας ανταλλακτικό μέσο, σφραγισμένο με το σύμβολο της εκάστοτε αρχής, λύνοντας το πρόβλημα των συναλλαγών κάθε κλίμακας. 

Χρυσός στατήρ Φιλίππου Β΄Μακεδονίας, π.323/2-π.315 π.Χ. (μεταθανάτια κοπή) Εμπροσθότυπος:Κεφαλή Απόλλωνος. Αθήνα, Νομισματικό Μουσείο.

Δώσαμε σουλτανίνα, πήραμε το Μαντείο Ιστορικό των ανασκαφών στο αρχαίο θέατρο των Δελφών

 

Το αρχαίο θέατρο των Δελφών.

Ένα θέατρο, η σουλτανίνα και μια ανασκαφή. Από τις μεγαλύτερες στην Ελλάδα, αφού αφορούσε το ιερό των Δελφών θαμμένο κάτω από τόνους χώματος και από μερικές δεκάδες νεότερα σπίτια. Η σταφίδα εξάλλου ήταν το διαπραγματευτικό χαρτί της ελληνικής κυβέρνησης τον 19ο αιώνα για την εξαγωγή της στη Γαλλία σε αντάλλαγμα της παραχώρησης της ανασκαφής των Δελφών στη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή. Και τέλος το θέατρο. Το μεγαλύτερο οικοδόμημα του τεμένους κάτω από τους βράχους των Φαιδριάδων, εκεί όπου οι αρχαίοι διεξήγαγαν τους μουσικούς αγώνες των Πυθίων υπό την προστασία των Μουσών και προς τιμήν του Απόλλωνα Μουσαγέτη. Ένα μνημείο που σιγεί λόγω της κατάστασης διατήρησής του, με μόνη εξαίρεση τη χθεσινή μουσική εκδήλωση του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών.
Πτώσεις βράχων, νεροποντές και άλλα καιρικά φαινόμενα απειλούν το θέατρο των Δελφών, ενώ από το 1895 που ήρθε στο φως ουσιαστική αποκατάσταση-αναστήλωση ουδέποτε δέχθηκε. Αυτό το νέο κεφάλαιο ανοίγει λοιπόν τώρα στην ιστορία του χάρη στο πρόγραμμα επεμβάσεων που στοχεύει στα ευπαθή σημεία του ώστε, όπως λέει η αρχιτέκτων κυρία Λιάνα Χλέπα που πραγματοποίησε τη μελέτη, «να ληφθούν μέτρα για την αποτροπή και τον περιορισμό διαβρωτικών παραγόντων που το παραμορφώνουν θέτοντας σε κίνδυνο την ακεραιότητά του».

ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΥΠΕΡΩΚΕΑΝΙΑ

Από την πρώτη υπερπόντια γραμμή το 1907, έως το τελευταίο ταξίδι του “Αυστραλίς”, το 1977.

Περί Αλός

Του Αναστασίου Ι. Τζαμτζή

.

Μοντέλο του υπερωκεανίου ΟΛΥΜΠΙΑ κοσμεί την βιτρίνα

πρακτορείου ταξιδίων. ΦΩΤΟ: ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ

 

Το ελληνικό μεταναστευτικό κύμα προς την Αμερική έως το 1907, οπότε ιδρύθηκε η πρώτη ελληνική ωκεανοπόρος επιβατική γραμμή, το διακινούσαν ξένες ατμοπλοϊκές εταιρίες. Οι γαλλικές “Messageries Maritimes” και “Fabre Line”, οι οποίες μετέφεραν τους μετανάστες έως τη Μασσαλία και από εκεί σιδηροδρομικώς στην Χάβρη ή το Χερβούργο όπου επιβιβάζονταν στα υπερωκεάνια του Βορείου Ατλαντικού με προορισμό τη Νέα Υόρκη. Επίσης, η γερμανική “Hamburg American Line” και κυρίως η Αυστριακή “Austro Americana” που τα υπερωκεάνια τους προσέγγιζαν στην Πάτρα.

Καθώς το μεταναστευτικό ρεύμα ογκωνόταν, γεννήθηκε η ανάγκη της καθιερώσεως μιας ελληνικής γραμμής, η οποία θα συνέδεε τη μητέρα-πατρίδα με την υπερπόντια παροικία. Το εγχείρημα ανέλαβε ένας πρωτοπόρος της ατμήρους ναυτιλίας, ο Ανδριώτης Δημήτριος Γ. Μωραΐτης (1866-1942). Ο Μωραΐτης με τη βοήθεια του Παναγή Βαλιάνου είχε αγοράσει τα πρώτα του φορτηγά ατμόπλοια το 1906, όταν αποφάσισε να ξανοιχτεί και στα ωκεανοπόρα επιβατικά. Το κυριότερο εμπόδιο στα σχέδιά του ήταν η έλλειψη κεφαλαίων για μια τέτοια επιχείρηση. Μπόρεσε όμως ο Μωραΐτης να πείσει πολλούς κεφαλαιούχους και οικονομικούς παράγοντες της εποχής να συμμετάσχουν και αμέσως προχώρησε στο επόμενο βήμα, που ήταν η παραγγελία στην Αγγλία δύο υπερωκεανίων: του “Μωραΐτης“ (ολικής χωρητικότητας 6.045 κόρων ) και το κάπως μεγαλύτερο “Αθήναι“ (ολικής χωρητικότητας 6.142 κόρων).

13 ΙΟΥΝΙΟΥ ΤΟ 323 ΠΕΘΑΝΕ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Προσθήκη λεζάντας

Στις 28 του μακεδονικού μηνός Δαισίου του 323 π.Χ., 13 Ιουνίου με το σημερινό ημερολόγιο, πεθαίνει στη Βαβυλώνα ο Αλέξανδρος ο Φιλίππου, ο βασιλιάς πάντων των Ελλήνων -πλην Λακεδαιμονίων- και όλου του ανατολικά της Ελλάδας γνωστού κόσμου. Ήταν 33 ετών, στο απόγειο της βασιλείας του και μαζί με τους στρατηγούς του προετοίμαζε στα ανάκτορα της Βαβυλώνας τα επόμενα βήματα της θαυμαστής πορείας του προς την ανατολή, που είχε ξεκινήσει από την Πέλλα της Μακεδονίας 12 χρόνια πριν.
Η ιστορία τον ονόμασε ΜΕΓΑ και το επίτευγμά του συνεχίζει να προκαλεί μέχρι σήμερα το θαυμασμό. Ο Αλέξανδρος ο Μακεδόνας ήταν ο πρώτος που ονειρεύτηκε κι έκανε πράξη την ιδέα ενός παγκόσμιου πολιτισμού κάτω από τη σκέπη του ελληνικού πνεύματος. Ο πρόωρος και αναπάντεχος θάνατός του στα 33 του χρόνια, από αιτία άγνωστη, μυστηριώδη ακόμα και για τους σύγχρονους ερευνητές, διέκοψε τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του. Οι «συνεχιστές» του έργου του, παραδομένοι στις προσωπικές τους έριδες και στη φιλοδοξία της διαδοχής, αφού εξόντωσαν τους φυσικούς διαδόχους, δεν μπόρεσαν να φανούν αντάξιοι του μύθου του βασιλιά τους και να διατηρήσουν τη γιγαντιαία αυτοκρατορία του.

Προσθήκη λεζάντας

ΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Ενα από τα γοητευτικότερα και πιο όμορφα κομμάτια της αρχαίας ελληνικής ιστορίας είναι αναμφισβήτητα η ιστορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου του Μακεδόνα, του νεαρού βασιλιά που από την πρώτη στιγμή της ζωής του βρέθηκε μέσα σε μία σύνθεση από συμπτώσεις και θείες διαταγές, σχετικά με την πορεία και το μέλλον του. Η μετέπειτα ιστορία του και το ανυπέρβλητο κατόρθωμά του -η κατάκτηση όλου του ανατολικά της Ελλάδας γνωστού κόσμου- δικαίωσαν τα σημάδια που συντρόφευσαν τη στιγμή της γέννησης του και τους προφήτες που προφήτευσαν τη βασιλεία του αιώνες πριν.
Ένα μοναδικό ντοκουμέντο εκείνων των σχεδόν μυθικών ημερών που επέζησε μέχρι σήμερα μόνο μέσα από τα λόγια των αρχαίων συγγραφέων είναι οι «Βασίλειες Εφημερίδες», τα ημερήσια φύλλα πλήρους καταγραφής των όσων συνέβαιναν καθημερινά στο απέραντο τότε βασίλειο της Μακεδονίας. Η «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως», θα λέγαμε σήμερα, της εποχής εκείνης, μία επίσημη και λεπτομερής παρουσίαση των καθημερινών γεγονότων του πολιτικού κόσμου του κράτους του Αλεξάνδρου και μαζί η πιο πλήρης ιστορία και η πιο αυθεντική πηγή για εκείνες τις ώρες που σημάδεψαν ανεξίτηλα και συνεχίζουν να σημαδεύουν ολόκληρο τον κόσμο.

Δημιουργία & περιεχόμενο

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1944 ΕΓΙΝΕ Η ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ -Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ - Από το περιοδικό ΑΕΡΑ στο τεύχος του πρώτου δεκαπενθημέρου του Ιανουαρίου του 1945

Πηγή/Αναδημοσίευση: Ιστορικά του Παρνασσού

Αυτό είναι το Δίστομο. Μνημείο εσαεί του Γερμανικού «πολιτισμού», οι κάτοικοί του σφάχτηκαν στις 10 Ιουνίου 1944.

Του συλλέκτη Λουκά Παπαλεξανδρή

  Από το περιοδικό ΑΕΡΑ(υπάρχει πρωτότυπο στην συλλογή μου) στο τεύχος του πρώτου δεκαπενθημέρου του Ιανουαρίου το 1945, έξι μήνες μετά την σφαγή του Διστόμου και δύο μήνες μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από την Γερμανική κατοχή, διαβάζουμε την παρακάτω ολοσέλιδη δημοσίευση με τον τίτλο Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΔΙΣΤΟΜΟΥ συμπεριλαμβανομένων και τεσσάρων φωτογραφιών από την τραγωδία αυτή.

Η στυγνή τραγωδία χαράχτηκε για πάντα σ’ αυτό το πρόσωπο. Πατέρας, μάννα, αδελφός, αδελφή, γαμπρός κι’ ένα ανιψάκι τριών χρονών όλοι τους σφάχτηκαν από τους απάνθρωπους νεοβαρβάρους : τους Γερμανούς.

Λευκά, καθαρά, νοικοκυρεμένα, σαν αγριολούλουδα αρμονικά σπαρμένα στις πλαγιές και στους κάμπους, τα Ελληνικά χωριά δεν υπάρχουν πια. Αραιοί, μαυρισμένοι τοίχοι υψώνονται ακόμα προς τον τραγικό ουρανό, σαν τελευταία χειρονομία ικεσίας ενός κορμιού που το βρήκε τ’ αστροπελέκι κι έμεινε σ’ αυτή τη στάση όταν το εγκατέλειψε η ψυχή.

Είναι χίλια πεντακόσια τα καμένα χωριά της Ελλάδος.

Και οι κάτοικοί τους, όσοι δεν εσφάγησαν η δεν εκάσησαν, στιβάζονται πρόσφυγες στις πόλεις, ή περιπλανώνται γυμνοί, στην έρημη φύση.

Οι Γερμανοί εξήντλησαν όλη τους την αγριότητα κατά των Ελλήνων. Άφησαν αιωνία δείγματα της βαρβαρότητός των ώστε να τους θυμούνται με φρίκη οι γενιές που θα ακολουθήσουν.

Γιατί ;  Γιατί αυτό το ριζικό στην Ελλάδα ;

Γιατί περισσότερο από όλους τους άλλους Λαούς που αγάπησαν την ελευθερία τους,η οργή του Βαρβάρου εξέσπασεν αχαλίνωτη απάνω στους Έλληνες ; 300.000 νεκρούς εστοίχισεν ο υποσιτισμός, 100.000 τουφεκίστηκαν από τους Γερμανούς, τους Ιταλούς και τους Βουλγάρους. 100.000 έχουν απαχθή ως όμηροι στη Βουλγαρία, 80.000 στη Γερμανία, που η τύχη των αγνοείται και ίσως για πάντα θα αγνοηθή. 200.000 εξετόπισαν οι Βούλγαροι από  τη Μακεδονία. 1.100.000 ξεκλήρισαν οι Γερμανοϊταλοί από τα ρημαγμένα χωριά. Σ’ ένα πληθυσμό 7.500.000 είναι 500.000 οι νεκροί, μαζί και με τα θύματα του πολέμου, 180.000 αγνοούμενοι, 1.300.000 οι ξεκληρισμένοι, οι άστεγοι, οι πρόσφυγες.

ΤΖΙΜ ΛΟΝΤΟΣ – Ο ΔΙΑΣΗΜΟΤΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΡΙΝ ΤΟΝ NICK THE GREEK ΚΑΙ ΤΟΝ ΩΝΑΣΗ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 8 ΤΟΥ ΙΟΥΝΗ ΤΟ 1930 ΑΝΑΚΥΡΗΧΘΗΚΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗΣ ΠΑΛΗΣ

Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος δέχεται στο γραφείο του τον Τζιμ Λόντο και τον Δημήτριο Τόφαλο (νικητής στην άρση βαρών στη μεσολυμπιάδα του 1906 και παγκόσμιος ρέκορντμαν) και λέει στον πρωτοπαλαιστή:   Καλά που έχουμε και εσένα  και αναπτερώνεις το ηθικό του ελληνισμού  σε χρόνους δίσεκτους.  2. Σε  επίδειξη στη Πάτρα ο Λόντος,  δείχνει  την τεχνική του αεροπλανικού κόλπου του. 

 Στο βίντεο που ακολουθεί υπάρχουν δύο αγώνες του Λόντου. 1. με τον Μάτρος Κιριλένκο. 2. με τον Πρίμο Καρνέρα, πρώην παγκόσμιο πρωταθλητή της πυγμαχίας, που μεταπήδησε στο κατς.

Στη φωτο ο Πρίμο Καρνέρα (όταν είχε ρθεί στην Αθήνα) αστειεύεται με τον φωτορεπόρτερ Παναγιώτη Μήτσουρα και παρακολουθούν, στο βάθος ο παλαιστής Χάρης Καρπόζηλος και δεξιά ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος – αθλητικός συντάκτης τότε…

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ υπήρχε   ένας θρύλος των πανελλήνων! στις δεκαετίες του 1920-1930 ήταν ο βασιλιάς της ελευθέρας πάλης (που μετονομάστηκε σε κατς) στην Αμερική και οι νίκες του τον έκαναν δισεκατομμυριούχο και τον απανταχού της Γης ελληνισμό υπερήφανο. στη καθημαγμένη πατρίδα εκείνων των χρόνων, κάθε νίκη του (αληθινή ή προβαρισμένη) γινόταν πρωτοσέλιδη… δυό αθλητικογράφοι εκείνου του καιρού βιοπορίστηκαν στην Αθήνα με τούς άθλους του και περιέγραφαν ακόμη και φανταστικούς αγώνες του πέρα απο τον Ατλαντικό, με ανθρωπόμορφα τέρατα, θηρία ακόμη και σαμουράι… υπήρξε η λατρεία του λαού, ακόμη και του Ελευθερίου Βενιζέλου που τον κάλεσε να τον γνωρίσει…

 όταν τον ρώτησε ένας δημοσιογράφος στην Αμερική ποιόν Έλληνα απο την αρχαιότητα θαυμάζει περισσότερο, ονόμασε τον πολυμήχανο Οδυσσέα και εξήγησε, γιατί εκπόρθησε  την Τροία με το κόλπο του Δούρειου ίππου…

Ανάγνωση του υπολοίπου »

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟ 1800 ΑΠΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΥΣ (11 ΦΩΤΟ ) Β ΜΕΡΟΣ

-ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟ 1800 ΑΠΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΥΣ (18 ΦΩΤΟ ) Α ΜΕΡΟΣ

- ΑΝ  ΚΑΝΕΤΕ ΑΡ ΚΛΙΚ VIEW IMMAGE ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΕΓΕΝΘΥΝΕΤΕ  ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΗΝ ΦΩΤΟ

081. ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΛΥΚΑΒΗΤΟΣ 1865 ( Κωνσταντίνου Δημήτριος)

080. ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΛΥΚΑΒΗΤΟΣ 1864 ( Henri Beck)

079. ΑΘΗΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙ 1864 ( Henri Beck)

(more…)

Τα ελληνικά αυτοκίνητα Attica

H Attica ήταν μία από τις θυγατρικές της εταιρείας Bioplastic που έδρευε στο Μοσχάτο, ιδιοκτησίας του Γιώργου Δημητριάδη.
Ο Γιώργος Δημητριάδης το 1958 σχεδιάσε και κατασκεύασε, ένα τετράτροχο ελαφρύ επιβατηγό όχημα (μοντέλο 505), με την πρόθεση να μπει στην παραγωγή. Όμως η τότε υψηλή φορολογία για τα τετράτροχα οχήματα στην Ελλάδα δεν του επέτρεψε να προχωρήσει. Έτσι, αποφάσισε να επικεντρωθεί στην παραγωγή τρίτροχων οχημάτων στα οποία η φορολόγηση ήταν όμοια με εκέινη των μοτοσυκλετών.
Το 1962, κάτω από την σκέπη της γερμανικής εταιρείας Fuldamobil, ο Δημητριάδης ξεκίνησε την παραγωγή ενός τρίτροχου επιβατηγού μοντέλου του Attica 200, το οποίο έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές στη χώρα μας. Το αυτοκίνητο κατασκευάστηκε με μερικές παραλλαγές από το αρχικό γερμανικό σχέδιο, στο σασί και στο αμάξωμα.

ATTICA 200

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Το 1965 η εταιρεία προσπαθεί να μπει στον χώρο κατασκευής αυτοκινήτων, συναρμολογώντας το Attica Carmel 12, έπειτα από άδεια της ισραηλινής εταιρείας Israeli Autocars. Το μοντέλο αυτό, δεν βρήκε ιδιαίτερη απήχηση και έτσι σταμάτησε η παραγωγή του.

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟ 1800 ΑΠΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΥΣ (18 ΦΩΤΟ ) Α ΜΕΡΟΣ

- ΑΝ  ΚΑΝΕΤΕ ΑΡ ΚΛΙΚ VIEW IMMAGE ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΕΓΕΝΘΥΝΕΤΕ  ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΤΗΝ ΦΩΤΟ

ames Robertson (1813-1888); A ruined temple, Greece, 1850s; Albumen print; 23.7

ΠΥΛΗ ΑΝΔΡΙΑΝΟΥ – ΝΑΟΣ ΟΛΥΜΠΙΟΥ ΔΙΟΣ 1860 (Κωνσταντίνου Δημήτρης)

ΠΥΛΗ ΑΝΔΡΙΑΝΟΥ 1870 (Filix Bonfils)
(more…)

ΦΩΛΙΕΣ ΠΟΥΛΙΩΝ – ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

Προσθήκη λεζάντας

(περισσότερα…)

Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ ΤΟ … ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ ( ΛΥΚΙΘΟΣ – ΛΑΔΙΟΥ – ) – ΑΠΟΔΙΔΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΖΩΓΡΑΦΟ ΑΜΑΣΗ

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ – ca. 550–530 B.C.

ΥΨΟΣ  . 6 3/4 in. (17.15 cm)

Προσθήκη λεζάντας

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Στον λαιμο, μια καθιστή γυναίκα, ίσως μια θεά, προσεγγίζεται από τέσσερις νέους και οκτώ κορίτσια χορεύουν
Στο σώμα, οι γυναίκες κάνουν μάλλινο ύφασμα.
Μία από τις πιο σημαντικές αρμοδιότητες των γυναικών ήταν η προετοιμασία του μαλλιού και η  ύφανση του υφάσματος. Εδώ, στο κέντρο, δύο γυναίκες που εργάζονται σε ένα όρθιο αργαλειό. Στα δεξιά, τρεις γυναίκες ζυγίζουν μαλλί. Μακρύτερα προς τα δεξιά, τέσσερις μαλλί γύρισμα των γυναικών σε νήματα, ενώ ανάμεσά τους υφασμα που έχει τελειωσει το διπλώνουν.

Προσθήκη λεζάντας