Σελίδες

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

ΕΡΧΕΤΑΙ ΛΑΜΠΡΗ... ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ..ΓΕΜΑΤΟ ΜΕ ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ (2ο ΜΕΡΟΣ)


ΚΟΚΚΙΝΑ ΑΥΓΑ

Τα αυγά, το πιο χαρακτηριστικό πρωτόγονο σύμβολο που επιβιώνει μέχρι σήμερα, βάφονται συνήθως κόκκινα (τη Μεγ. Πέμπτη), χρώμα παγανιστικό και ξορκιστικό. Οπως αναφέρει ο Γ. Α. Μέγας «χρωματιστά, κυρίως κόκκινα, αυγά μνημονεύονται στην Κίνα, για γιορταστικούς σκοπούς, ήδη τον 5ο αι. και στην Αίγυπτο τον 10ο αι. Τον 17ο αι. τα βρίσκουμε στους Χριστιανούς και τους Μωαμεθανούς, π.χ. στη Μεσοποταμία και τη Συρία, έπειτα στην Περσία και τη Χερσόνησο του Αίμου. Ετσι μερικοί υποθέτουν ότι τα κόκκινα αυγά του Πάσχα διαδόθηκαν, με κάποιο αρχαίο έθιμο των Καλανδών, σε όλη την Ευρώπη και την Ασία, έως την Κίνα και συνδέθηκαν με ντόπια έθιμα του κάθε λαού, αρχική κοιτίδα τους θεωρείται η Αίγυπτος. Κατά τον Fehrle είναι επίσης πιθανό, ότι το βάψιμο των αυγών για λατρευτικούς σκοπούς παρουσιάστηκε αυτοτελώς σε διάφορες περιοχές του κόσμου, όχι σε μία». Στα χωριά της Μακεδονίας τα αυγά βάφονται με κόκκινο ξύλο, την «μπακάμη». Παλιά το πρώτο αυγό το παράχωναν στα αμπέλια, άλλο αυγό τοποθετούνταν στο εικονοστάσι, ενώ τη βαφή που έμενε την παράχωναν στο χώμα, σαφή αναφορά σε πρωτόγονες δοξασίες. Σε κάποια χωριά της Μακεδονίας, όπως οι Ελευθερές, με την μπογιά σημάδευαν το κεφάλι και την πλάτη των μικρών αρνιών, ενώ στη Μαργαρίτα Εδεσσας πίστευαν ότι αν μια χρονιά δε ρίξουν κόκκινα αυγά στο βράχο η σοδειά τους θα καταστραφεί. Από την Ανατολική Θράκη προέρχεται το έθιμο, που συναντάμε στο Αμύνταιο, με τα αγιασμένα αυγά να τοποθετούνται δίπλα στο εικόνισμα.

Ενα από αυτά μένει όλο το χρόνο κοντά στην εικόνα, ενώ όταν έχει καταιγίδα η μητέρα το βγάζει στο μπαλκόνι με την πυροστιά και προσεύχεται για να απομακρυνθούν ο κεραυνός, το χαλάζι, οι πλημμύρες. Τα υπόλοιπα αγιασμένα αυγά θάβονται μετά τη γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής στα αμπέλια και στα χωράφια για να δώσουν καλή σοδειά.

Εντονο συμβολισμό έχουν επίσης τα «λαζαράκια» (κουλούρια σε σχήμα σαβανωμένου ανθρώπου), τα «λαζαρικά» που τραγουδούσαν τα παιδιά κρατώντας ένα «λάζαρο», αλλά και τα «βαγιοχτυπήματα» (των Βαΐων) - ελαφρά χτυπήματα με βαγιόκλαδα στις νέες νύφες, για τη δύναμη της γονιμότητας. Τα λουλούδια παίζουν συμβολικό ρόλο και στο στολισμό του επιτάφιου, έθιμο που ανάγεται στην αρχαιότητα και στο νεκρικό στολισμό. Η δε περιφορά του ανθοστόλιστου επιτάφιου και η γενικότερη τελετουργική μυσταγωγία παραπέμπουν σε ανάλογες αρχαίες τελετές και οι εθιμικές συγγένειες με τις αρχαίες παραδόσεις είναι ακόμη πιο ευδιάκριτες σε πολλές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας, όπου οι νοικοκυρές βγάζουν στις πόρτες τη Μεγάλη Παρασκευή φρεσκοφυτεμένα σιτηρά και όσπρια, έθιμο που έχει σαφή αναφορά στους περίφημους κήπους του Αδωνη.

ΤΟ ΤΣΟΥΓΚΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΑΥΓΩΝ


Ο μεν οβελίας συμβολίζει τα πάθη του Χριστού – ο οποίος θυσιάστηκε ως αμνός για τη σωτηρία του λαού του, τα δε αυγά συμβολίζουν την ίδια την πηγή της ζωής και της αναγέννησης. Επιπροσθέτως, λένε, το σπάσιμο του αυγού παραπέμπει και στις ρωγμές που δημιουργήθηκαν στον τάφο του Χριστού πριν από την Ανάστασή Του.
Το αυγό από τα προχριστιανικά χρόνια ήταν άρρηκτα δεμένο με τη ζωή, τη φύση ή και τα δύο μαζί που «συστεγάζονται» στην άνοιξη. Τόσο οι αρχαίοι Έλληνες, οι Πέρσες όσο και οι Κινέζοι δώριζαν αυγά κατά τη διάρκεια της άνοιξης. Ένα από τα λίγα έθιμα που υιοθέτησε και προσάρμοσε στα δικά του δεδομένα ο χριστιανισμός. Όσο για την καταλυτική επικράτηση του κόκκινου χρώματος στ’ αυγά, υπάρχουν διάφορες εκδοχές. Μία από αυτές λέει ότι συμβολίζει το αίμα του Χριστού όταν ο Ρωμαίος στρατιώτης Τον χτύπησε με τη λόγχη. Μία άλλη λέει ότι όταν αναστήθηκε ο Χριστός, το είπαν σε μία γυναίκα που κρατούσε στην αγκαλιά της αυγά. Εκείνη δεν το πίστεψε και απάντησε ότι ο Χριστός θ’ ανασταινόταν μόνον αν τα αυγά που κρατούσε γίνονταν κόκκινα. Όπως και έγινε…
Μια άλλη εκδοχή του πασχαλινού αυγού είναι η σοκολατένια. Είδος πολυτελείας κάποτε, η σοκολάτα ήταν αποκλεισμένη από τη σεμνότητα και την ταπεινότητα της νηστίσιμης διατροφής. Έτσι, με το πού ερχόταν η Ανάσταση, επιτρεπόταν και η χλιδή προσαρμοσμένη στο έθιμο. Και φυσικά το βάψιμο των αυγών δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Λέγεται ότι ξεκίνησε από τις χώρες της Ανατολής, ενώ εκτείνεται μέχρι τη Λατινική Αμερική. Οι άλλες συνήθεις χρωματικές παραλλαγές του σε άλλες χώρες είναι το μαύρο και το λευκό.
Το πρώτο για τα Πάθη και το δεύτερο για την Ανάσταση.
Είναι αναπόσπαστο «συστατικό» του πασχαλινού τραπεζιού. Είναι ένα από τα πρώτα εδέσματα με τα οποία θα δώσουμε τέλος στη νηστεία του Πάσχα.

Ενάρετοι κύκλοι

Τα αυγά δεν είναι μόνο για τσούγκρισμα: αντιπαρέρχομαι την άποψη των Ορφικών, οι οποίοι δεν τρώνε αυγά επειδή τους θυμίζουν τη ζωή (η οποία, όσο και αν ανακυκλώνεται, δεν παύει να είναι κλούβια), και τα προτείνω ως μέρος της πασχαλινής ιεροτελεστίας.
Πόσο μπορεί να μας ενδιαφέρουν οι έριδες για τον ακριβή συμβολισμό των πασχαλινών αυγών; Όχι και πολύ, εδώ που τα λέμε, αλλά ίσως τουλάχιστον όσο και το ποιος θα βγει νικητής από το… τσούγκρισμά τους – με τη μύτη ή με τον κώλο – το αναστάσιμο βράδυ ή ανήμερα της Λαμπρής. Ποιον να πιστέψουμε, λοιπόν; Υπάρχουν αυτοί που επιμένουν στη συμβολική αναφορά – δια του αυγού – στη γονιμότητα και τη δημιουργία. Στην γέννηση, συνεπώς, η οποία προϋποθέτει μια φάση κυοφορίας – επώασης, για την ακρίβεια, εδώ του «εν σπέρματι» σωτήριου λόγου. Δεν θέλουν να ακούσουν για γεννητούρια οι άλλοι. Πλεονασμός θα ήταν, άλλωστε, ισχυρίζονται, μετά την άλλη επίσημη γιορτή των Χριστουγέννων, οπότε και δεν τρατάρουμε βέβαια βαμμένα κόκκινα αυγά, αλλά μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Το αυγό, κατ’ αυτούς, δεν παραπέμπει στη γέννηση, αλλά στην αναγέννηση του κόσμου. Εμφραίνει την περιοδική ανανέωση της φύσης (στην καρδιά της άνοιξης βρισκόμαστε έτσι κι αλλιώς) και, ειδικότερα στην περίπτωση της χριστιανικής πίστης, την προσδοκία της ανάστασης, η οποία θα πρέπει να οριστεί όχι τόσο ως ξεκίνημα αλλά ως νόστος, επιστροφή, επανάληψη. (Επανάληψη τίνος πράγματος; Επιστροφή, δηλαδή, σε ποια κατάσταση; Μα, υποθετικά έστω – νοερά και πολύ παρηγορητικά – στη χαρισάμενη ζωή πριν από την «πτώση»).
Ποιον θα ανακηρύξουμε νικητή; Ποιανών τα αυγά είναι πιο γερά; Των δεύτερων, μάλλον. Όλα συνηγορούν στο ότι το αυγό εν προκειμένω (μιλούμε βέβαια για τα ελληνοχριστιανικά λατρευτικά έθιμα) δηλώνει την ανακύκλωση και όχι τη δημιουργία των πραγμάτων. Έχουμε δε και μία απόκρυψη αλλά εξαιρετικά εύγλωττη απόδειξη εκ του αντιθέτου: οι Ορφικοί, οι οποίοι καταδικάζουν οποιαδήποτε επιθυμία μετενσάρκωσης και γενικότερα την ιδέα της περιοδικής επαναφοράς στην ύπαρξη – προγραμματικός στόχος τους η «αποπνευμάτωση» του ατόμου και η οριστική απαλλαγή του από το ελεεινό σαρκικό φορτίο – απαγορεύουν όχι μόνο τη συμβολική αλλά και την υλική κατανάλωση αυγών. Δεν τρώνε αυγά, με δύο λόγια, επειδή τους θυμίζουν τη ζωή η οποία, όσο κι αν επιμείνει να ανακυκλώνεται, δεν παύει να είναι κλούβια!
Αποψή τους. Εμείς, βέβαια, θα ξανατσουγκρίσουμε και θα ξαναφάμε μπόλικα αυγά φέτος το Πάσχα. Οι πιστοί ανάμεσά μας θα το πράξουν με τη βεβαιότητα ότι «αληθώς ανέστη» ο Κύριος, πατώντας δια του θανάτου του το θάνατο και δείχνοντάς μας το δρόμο για μια καινούρια – καθαρμένη από τους πρότερους πειρασμούς – ζωή. Για τους άθεους, που θα θελήσουν οπωσδήποτε να συμμετάσχουν και αυτοί στο πανηγύρι χωρίς να συμμερίζονται κατ’ ανάγκη την πίστη στην αιώνια ζωή, έχω να προτείνω ως παρηγοριά τη φόρμουλα των γενετιστών: η κότα δεν είναι παρά ο τρόπος του αυγού να κάνει ένα ακόμα αυγό. Στον πυρήνα της ζωής ξαναγυρνάμε και μ’ αυτήν τη διατύπωση. Της ζωής, που για ένα μόνο πράγμα νοιάζεται: για την αέναη μεταβίβασή της και τη διαιώνισή της συνεπώς, μέσα από διαρκείς – κάθε φορά πιο επιτυχείς και πολύπλοκους – μετασχηματισμούς.