Πριν από λίγες μέρες μερικά εκατομμύρια μόνιμοι κάτοικοι του καναπέ (όλοι εμείς, με κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις) «φρικάραμε» με την είδηση:
Ένας άστεγος που βρήκε καταφύγιο σε κάδο σκουπιδιών αλέστηκε στο σκουπιδιάρικο. Την επόμενη στιγμή, το γεγονός σβήστηκε ως εξαιρετικά ενοχλητικό και το ενδιαφέρον (; ) εστιάστηκε στις επόμενες ειδήσεις.
Η Αθηναϊκή πραγματικότητα, όπως εξελίσσεται καθημερινά, μοιάζει να ξεπερνάει τα όσα με θαυμάσιο τρόπο κατέγραφε στις διηγήσεις του ο Charles Dickens τον 18ο αιώνα ανασυνθέτοντας στο χαρτί τη μοίρα των φτωχών της Βικτωριανής περιόδου.
Οι συμβολισμοί που φώλιασαν μαζί με τον άστεγο Αθηναίο και τον θάνατό του είναι σημαντικοί.
Όπως συχνά συμπυκνώνουμε τον «ηρωισμό» σε ένα πρόσωπο (και ο ηρωισμός πολλές φορές είναι προϊόν της τύχης και της συγκυρίας) και μέσα από το πρόσωπο αυτό επιχειρούμε την αναγωγή από το ειδικό στο γενικό, έτσι ο θάνατος του άστεγου στον αλεστικό μύλο του σκουπιδιάρικου, μπορεί κάλλιστα να πυκνωθεί συμβολικά στην τραγωδία που έχει οδηγηθεί η κοινωνία μας. Και με αυτή τη λογική μπορώ να θεωρήσω τον θάνατό του ως «φόνο εξ’ αμελείας» με ενδεχόμενο δόλο και να δείξω ως ηθικό αυτουργό την Πολιτεία. Ή όχι;
«Η δημοκρατία, δεν τρομοκρατείται».
Έτσι διαβεβαιώνουν με στόμφο και εξωφρενική πλέον υποκρισία οι κύριοι που ανεχόμαστε-τρομάρα μας- ως «πολιτική ηγεσία» του τόπου.
Η δημοκρατία, είναι προ πολλού κατατρομοκρατημένη:
Κάθε τόσο, στο πρόσωπο ενός χρεωμένου, απολυμένου, ανασφάλιστου, αυτοκτονεί.
Πόσοι συμπολίτες μας έχουν προβεί τους τελευταίους 24 μήνες στο απονενοημένο διάβημα; Ή φλερτάρουν με την ιδέα; Είμαι βέβαιος πως μια σοβαρή έρευνα με στατιστικά και συγκριτικά στοιχεία θα σοκάρει –όσους ακόμα έχουν περιθώριο για να νιώσουν σοκ.
Η δημοκρατία, είναι προ πολλού βιασμένη κατ’ εξακολούθηση και με τρόπο ιδιαζόντως ειδεχθή:
Πόσοι έχουν πάρει σειρά για να δικαστούν για κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, για μίζες, για ανεξήγητο πλουτισμό, για αδικαιολόγητες ιδιοκτησίες, για εξαφάνιση τεράστιων ποσών από τα Κονδύλια των ΚΠΣ ; Κανένας.
Η δημοκρατία, είναι προ πολλού εξευτελισμένη – η ευνομία την οποία επικαλείται κάθε τόσο ο κος Παπανδρέου, επί ημερών ΠΑΣΟΚ είναι που δυναμιτίστηκε ανεπιστρεπτί σε αυτόν τον τόπο:
Πόσα Κοινοτικά κονδύλια δεν μετατράπηκαν εισόδημα πολλών προκειμένου ο πολίτης-πελάτης να στηρίξει με την ψήφο του το Κόμμα; (αλήθεια τι απέγινε με τις βίλλες και τα σπίτια του κου Τσοχατζόπουλου;)
Που είναι όλοι αυτοί, υψηλόβαθμα και μεσαία στελέχη των Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ που για χρόνια ατελείωτα «εκπαίδευσαν» τον κόσμο στην αρπαχτή και την αρπαγή;
Που είναι όλοι αυτοί που «δίδαξαν» επίμονα πως ο μόνος δρόμος για προκοπή στην Ελλάδα είναι οι «κολλητοί», οι διορισμοί με συνοπτικές διαδικασίες και το γλείψιμο; Που είναι όλοι αυτοί –και είναι πολλοί- οι περιφερόμενοι με τα ουίσκια τα πούρα και το θολό βλέμμα που απαιτούσαν τη μίζα τους προκειμένου να ανατεθούν έργα στον πλειοδότη της μίζας;
Που είναι όλοι αυτοί οι αρουραίοι που το ΠΑΣΟΚ εγκατέστησε στην δημόσια ζωή;
Μία σειρά από ανερμάτιστα ανθρωπάκια που έκαναν παιχνίδι όλα αυτά τα χρόνια δολοφονώντας εν ψυχρώ κάθε έννοια δικαίου και αξιοκρατίας, ακρωτηριάζοντας διαρκώς κάθε άξιο, κάθε ταλέντο και κάθε πραγματικά επαρκή άνθρωπο;
Πόσοι είναι; Δύο; Τέσσερις; Πέντε χιλιάδες άνθρωποι;
Δεν μπορεί να είναι παραπάνω. Αυτοί όμως, ήταν οι αχόρταγοι «μολυντές» μιας ολόκληρης κοινωνίας, η οποία απαίδευτη και αυτή, χωρίς να φταίει για αυτό, είτε κατά ένα ποσοστό χόρεψε σε αυτόν τον ρυθμό είτε στο μεγαλύτερο ποσοστό απλά απογοητεύτηκε και σταδιακά αποσύρθηκε από τα Κοινά, διέγραψε την πολιτικοποίηση από τη ζωή του και λούφαξε για να επιβιώσει.
Όλα αυτά –και είναι πάρα πολλά ακόμα- συνέστησαν και συνιστούν τον απόλυτο πόλεμο κατά του «Κανονικού Ανθρώπου».
Είναι λοιπόν τουλάχιστον για γέλια ή μάλλον για κλάματα να μιλάνε κάποιοι για την δημοκρατία που δεν τρομοκρατείται από καμιά δεκαριά φακέλους με στρακαστρούκες και ταυτόχρονα να γίνεται η εν χορώ δημόσια διαπόμπευση των δύο συλληφθέντων υπόπτων (και όχι ενόχων).
Η «δημοκρατία» που δεν τρομοκρατείται, επιτρέπει σε όσους κατασπάραξαν την Ελλάδα να κοιμούνται ανενόχλητοι και να συνεχίζουν τον πλουτισμό τους, ενώ την ίδια στιγμή δείχνει απολύτως αδίστακτη προκειμένου να ικανοποιήσει την πείνα για αίμα δάκρυ και μίσος του καναπεδιασμένου φιλοθεάμονος κοινού. Έχω την εντύπωση όμως πως αυτό, δεν πιάνει πια. Το επόμενο σενάριο θα πρέπει να είναι πιο ευφάνταστο. Ποιος ξέρει; Ίσως μας επιφυλάσσουν μία κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας υπό τον Γιώργο Παπανδρέου με τη συμμετοχή των κυρίων Καρατζαφέρη και Βορίδη. Αν συμβεί και αυτό (όπως μου λένε μερικοί) τότε νομίζω πως θα προσχωρήσω στους οπαδούς των θεωριών συνομωσίας.
Αλλά, μην ανησυχείτε. Η «δημοκρατία, δεν τρομοκρατείται»
Από αγάπη προς αυτήν την έσπρωξαν σε αφασία ή μάλλον σε βαθύ κώμα.
ΤVXS