Η φωτογραφία στην κορυφή, είναι το άγαλμα του Lennon που κοσμεί την Αβάνα στην Κούβα. Τα αποκαλυπτήρια, έκανε ο ίδιος ο Fidel Castro στις 8 Δεκεμβρίου του 2000, στην επέτειο της δολοφονίας του John Lennon.
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΗΤΤΑ
Έγραφες το 1971 στο Imagine:
Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο, αν λίγο το προσπαθήσεις.
Και, (φαντάσου) να μην υπάρχει και καμία κόλαση κάτω από τα πόδια μας.
Μονάχα ουρανός εκεί ψηλά, μονάχα ουρανός.
Φαντάσου, όλους τους ανθρώπους να ζουν για αυτό το σήμερα…»
Τώρα πια, μετά από τόσα χρόνια το ξέρεις πως από όλα σου τα τραγούδια, αυτό, αγαπήθηκε περισσότερο από όλα, ίσως όχι γιατί είναι το πιο σπουδαίο-προσωπικά ανάμεσα από καμιά ντουζίνα δικά σου κομμάτια δυσκολεύομαι να βρω το πιο σημαντικό.
Νομίζω όμως, πως το Imagine λατρεύτηκε γιατί με τρόπο εξαιρετικά λεπτό κι αρμονικό, πότισες με αγάπη μια σειρά από σπουδαίες αλήθειες, που αν ποτέ γίνουν ζωή για όλους τους ανθρώπους, τότε θα δικαιωθεί ο ίδιος οΆνθρωπος.
Το ιδιαίτερο αυτού του τραγουδιού, είναι πως ενώ λέει πράγματα ανατρεπτικά για πολλούς, τα ψιθυρίζει και δεν τα ουρλιάζει.
Γιατί, όταν για τόσες χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι επίμονα διαπαιδαγωγούνται στην ανοχή της κόλασης που έγινε η ζωή στη γη για την ελπίδα ενός ουράνιου παραδείσου, όταν θρησκείες και πολιτική (ένα πράγμα είναι άλλωστε) με αυτό το ιδεολόγημα βιάζουν την αξιοπρέπεια των ανθρώπων καθημερινά, ναι, το τραγούδι σου είναι συγκλονιστικό.
Imagine:
«Και, φαντάσου, πια να μην υπάρχουν χώρες, να σβήσουν τα σύνορα από τη γη.
Ξέρεις, δεν είναι αδύνατο να γίνει…
Να τα καταφέρουμε έτσι, ώστε να μην υπάρχει τίποτα για το οποίο να πρέπει να σκοτώσεις ή να πεθάνεις για αυτό.
Και να φύγουν (επιτέλους) οι θρησκείες από τη μέση.
Φαντάσου, όλους της γης τους ανθρώπους, να ζουν τη ζωή τους ειρηνικά…»
Ναι, τα σύνορα ήδη σβήνουν αλλά όχι γιατί οι άνθρωποι ωριμάσαμε και καταλάβαμε την απόλυτη αρρώστια των πολέμων.
Ούτε γιατί ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε το χυδαίο δούλεμα που μας κάνουν οι κάθε λογής ηγέτες και ηγετίσκοι.
Τα σύνορα σβήνουν καθώς τα ξεπλένουν οι πλημμύρες της Κλιματικής Αλλαγής.
Τα σύνορα σβήνουν καθώς τα δάση καίγονται το ένα μετά το άλλο.
Τα σύνορα σβήνουν καθώς η γη μας γεμίζει τοξικές ουσίες που ποτίζουν με θάνατο το χώμα, τις θάλασσες και τα ποτάμια.
Ο κόλπος του Μεξικού όπως ξέρεις, καταστράφηκε.
Στην Ουγγαρία, η τοξική λάσπη ήδη σκοτώνει ψάρια στο Δούναβη.
Τούτη την ώρα που σου γράφω, στα ανοιχτά της Βρετάνης βυθίζεται ένα πλοίο με 6000 τόνους χημικά.
Εκατομμύρια εκατομμυρίων άνθρωποι μετακινούνται αναζητώντας νέες πατρίδες γιατί οι δικές τους πεθαίνουν.
Ναι, ξέρω, όταν έγραφες τότε το «Imagine there’s no countries it isn’t hard todo» άλλα είχες στο μυαλό σου.
Παράξενο πάντως, αλλά εκεί οδεύουμε.
Στο σβήσιμο των συνόρων, αλλά με μια διαδικασία ανείπωτα οδυνηρή καθώς μας σπρώχνουν εκεί τα πράγματα.
Ποιος ξέρει;
Ίσως κιόλας, έτσι να γράφεται η ιστορία και επειδή είμαστε μέσα στο κέντρο της αυτή τη στιγμή, να μην μπορούμε να δούμε το «όλο» αλλά μόνο αυτό που μας πονά.
Δεν θα το θυμάσαι John, θα το ξέρεις βέβαια εγκυκλοπαιδικά, την ώρα που εσύ γεννιόσουν στο Liverpool, πιο κάτω στο Λονδίνο η Luftwaffe βομβάρδιζε τον Καθεδρικό του Άγιου Παύλου, ενώ εκεί, στη γενέτειρά σου οι σειρήνες του συναγερμού και οι καμπάνες των εκκλησιών καλούσαν τον κόσμο να κρυφτεί στα καταφύγια.
Ίσως έτσι να χαράχτηκε στο υποσυνείδητο σου η απέχθεια στον παραλογισμό που σπρώχνει τους ανθρώπους στο να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν για πράγματα που στο τέλος δεν τους αφορούν διόλου.
Και, όπως το είπες ακριβώς: «and no religion too».
Δεν είναι πραγματικά αδιανόητο πόσο αίμα έχει χυθεί στο όνομα μιας «σωστής» θρησκείας; Μας μαθαίνουν, μας επιβάλλουν να «αγαπάμε» ένα Θεό και έτσι τελικά γινόμαστε ανίκανοι να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον. Έξυπνο κόλπο, που ακόμα πιάνει.
Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ζήσουν ειρηνικά.
Το πιστεύω. Φτάνει να κατεβάσουν όλοι κάτω τις «σωστές» σημαίες τους.
Imagine:
«Εντάξει. Μπορεί να πεις πως ονειρεύομαι, πως είμαι ένας ονειροπόλος ή ονειροπαρμένος.
Αλλά να ξέρεις. Δεν είμαι μόνος μου.
Και έχω την ελπίδα ζωντανή, πως μια μέρα θα έρθεις μαζί μας.
Τότε, ο κόσμος μας, θα γίνει Ένας.»
Dear John,
Αναρωτιέμαι...
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι –και είναι εκατομμύρια- που έχουν τραγουδήσει το τραγούδι σου με δάκρυα στα μάτια.
Όλοι αυτοί που το ακούνε ξανά και ξανά με την ίδια συγκίνηση.
Είναι άραγε έτοιμοι να βγουν έξω στους δρόμους και να σταματήσουν τη γη από την σημερινή της πορεία;
Φαντάζεσαι (Imagine…) να βγαίνανε εκατομμύρια άνθρωποι σε όλες τις χώρες και να μην κάνανε τίποτα το βίαιο, απλά να καθόντουσαν στο δρόμο.
Να μην πήγαιναν στη δουλειά την επόμενη, ούτε την μεθεπόμενη, ούτε ποτέ, μέχρι να υποχρεωνόντουσαν οι ηγεσίες να κάνουν μεγάλες αλλαγές που να φέρνουν τη ζωή σε πιο ανθρώπινα μέτρα. Μπορούν. Δεν θέλουν.
Όταν γίνει αυτό, ο κόσμος θα αρχίσει να γίνεται ένας, με τον τρόπο που ονειρεύτηκες.
Imagine:
«Φαντάσου (έναν κόσμο) χωρίς ιδιοκτησίες-χωρίς δικό μου και δικό σου-
Μπορείς; Αναρωτιέμαι…
Χωρίς πλεονεξία και πείνα.
Μια ανθρωπότητα αδερφωμένη.
Φαντάσου, όλους τους ανθρώπους, απλά,
Να μοιράζονται, να χαίρονται τον κόσμο.»
Dear John,
Όταν βγαίνει ο κος Dominique Strauss-Kahn και χωρίς απολύτως καμιά ντροπή δηλώνει πως «πληρώνουν αυτοί που δεν φταίνε», όταν λέει απροκάλυπτα πως για ολάκερη την κρίση φταίνε οι κυβερνήσεις –και βέβαια οι διάφοροι παρακοιμώμενοι τους-
πώς να μην ονειρευτώ την πτώση της Βαστίλης;
Πώς να μην ηδονιστώ με την ιδέα της γκιλοτίνας;
Πώς να μην πυρποληθεί ο εγκέφαλός μου από το άφατο μέγεθος του εγκλήματος κατά του ανθρώπου;
Στο κάτω-κάτω της γραφής John, έγραψες το Imagine αλλά έγραψες και τοPower to the People.
Δεν ξέρω αν έχουν υπάρξει-ιστορικά- αναιδέστερες και πιο υποκριτικές δηλώσεις από αυτές του κου Kahn, ο οποίος ανάμεσα στα άλλα είπε πως αν ήταν Έλληνας ή Γάλλος ή Ιρλανδός εργαζόμενος θα διαδήλωνε και αυτός!
Πραγματικός εμετός έρχεται στον κανονικό άνθρωπο με τόση υποκρισία.
Σε αυτούς τους στίχους σου, είναι που ο κόσμος κυριολεκτικά σφαδάζει.
Ιδιοκτησίες, πλεονεξία, πείνα.(…Imagine no possessions…)
Και κυρίως η ασυγκράτητη και αχόρταγη αρπακτική πλεονεξία των λίγων που κατέστρεψε και ξόδεψε το οξυγόνο ζωής των πολλών.
Ξέρεις που καταντήσαμε John;
Καταντήσαμε η δουλειά για τους ανθρώπους να είναι τόσο μεγάλη πολυτέλεια, που πια την δέχονται-αν την βρουν- ακόμα και με απόλυτη διάλυση των για χρόνια αυτονόητων δικαιωμάτων τους.
Και όμως.
Είμαι βέβαιος, πως ο κόσμος υπάρχει για να τον χαίρονται όλοι οι άνθρωποι μαζί. Κανένας λιγότερο, κανένας περισσότερο.
Οτιδήποτε έξω από αυτό μου μοιάζει αφύσικο.
Και αυτό- για να μην παρεξηγηθώ- δεν σημαίνει πως «είμαστε όλοι ίδιοι και ίσοι».
Μακριά από μένα αυτές οι υπεραπλουστεύσεις.
Όμως, ξέρω, πως θα μπορούσαν όλοι άνθρωποι να ξεκινούν από το ίδιο σημείο, να τρέχουν με τα ίδια παπούτσια, στο ίδιο γήπεδο, με τις ίδιες συνθήκες.
Και από κει και πέρα, ας φτάσει ο κάθε ένας όπου πραγματικά μπορεί.
Και ξέρω επίσης, πως αυτοί που θα έφταναν πολύ μακριά θα ήταν απίστευτα περισσότεροι από όσους το κατορθώνουν τώρα.
Imagine:
«You may say that I'm a dreamer
But I'm not the only one
I hope someday you'll join us
And the world will live as one»
Dear John,
Σήμερα θα έκλεινες τα 70 σου χρόνια.
Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι θα έλεγες για όλα όσα γίνονται στον κόσμο, αν ήσουν ακόμα εδώ. Εκεί που βρίσκεσαι, κάνε μου μια χάρη.
Τρέχα και βρες τον Antonio (τον Vivaldi ντε) και πες του πως μόλις ανακάλυψαν μια χαμένη παρτιτούρα του, το κονσέρτο για φλάουτο Il GranMogol.
Θα παρουσιαστεί στην Αυστραλία τον Γενάρη του 2011 και υποθέτω πως θα είστε και οι δύο κάπου εκεί…