ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ( παραθέματα )

Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες
Όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.

«Πουλιά του Προύθου», 16. Ενδοχώρα, 1945. Άγρα, 1997. 56.

Οι λογισμοί της ηδονής είναι πουλιά
Που νύχτα-μέρα διασχίζουν τον αέρα.

«Πουλιά του Προύθου», 15. Ενδοχώρα, 1945. Άγρα, 1997. 56.

Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν και τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύματα
Όπως δεν στέκουν κι οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.

«Στροφές στροφάλων», 75-81. Ενδοχώρα, 1945. Άγρα, 1997. 103.

Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι μας είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν. Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες. Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.

«Ο πλόκαμος της Αλταμίρας», 3. Ενδοχώρα, 1945. Άγρα, 1997. 107.