Τα δένδρα ξαποστάσανε Στους ίσκιους
kαι οι ευχές μας γέννησαν φτερά
τα σύννεφα αγκάλιασαν τον ήλιο
και στοιχειωθήκαν όνειρα παλιά
Κλωστίτσες αιχμαλώτισαν τα χέρια
Και δεν ανοίξαν άλλες αγκαλιές
Αυλές που λάτρεψαν τα μεσημέρια
Κάναν το αύριο ολόιδιο με το χθες
τα λόγια τα μεγάλα μη ζητήσεις
Που σου χανε χαράξει την ψυχή
Τα παίξαν στην ρουλέτα και τα ζάρια
Του κόσμου αυτού οι αργυραμοιβοί
κι αν τ αύριο σου λάχει και ρωτήσει
με του παιδιού αθώα την ματιά
να μη τους πεις εκείνοι που ΄χουν κρύψει
λόγια που κρύφθηκαν σε μιά γροθιά
Το άσπρο εκκλησιάς στην Σαντορίνη
Και τού πελάγου κύμα τον αφρό
Αυτό το βράδυ τάχα τι να μείνει
Στο μια φορά και πάλι ένα καιρό