H Βαγγελιώ
«Να ζήσουν τα φτωχόπαιδα που χουν καρδιά μεγάλη … » ακούγονταν να τραγουδάει η Μαριάννα Χατζοπούλου από το ορθάνοιχτο παράθυρο της Βαγγελιώς.
Μεγαλοκοπέλα η Βαγγελιώ , έτσι λέγaν τότε οι κυρούλες της γειτονιάς όσες πέρναγαν τα 28 – 30 και δεν ήταν παντρεμένες . Είχε έρθει από τα Γιάννενα με τον αδελφό της την δεκαετία του 50 για μια καλύτερη τύχη όπως χιλιάδες έλληνες της υπαίθρου. Νοίκιασαν στο σπιτάκι της κυρα Αναστασίας , ένα δωμάτιο με μπάνιο , απέναντι από το σπίτι μας και έμεναν εκεί περίπου 4 χρόνια. Δούλευε ο αδελφός και η Βαγγελιώ τον φρόντιζε περιμένοντας κι αυτή μια ¨καλύτερη ¨ τύχη με άλλα λόγια να βρει ένα καλό παιδί με σταθερή δουλειά.
Κάθε σούρουπο καλοκαιριού τότε που τα γιασεμί και το αγιόκλημα συναγωνίζονται στις αυλές τον φρεσκοπότισμένο βασιλικό , η Βαγγελιώ άνοιγε διάπλατα το χαμηλό παράθυρο, που έβλεπε στον δρόμο, ακούμπαγε τον σγουρό βασιλικό στο πρεβάζι τον χάιδευε για να σκορπίσει την μυρωδιά του, κι έβαζε πάντα δίσκους 45 στροφών της Χατζοπούλου.
Φόραγε σχεδόν πάντα τα καλά της και περιποιημένη… κάθονταν από την μέσα μεριά και κένταγε ,ενώ φαίνονταν το δωμάτιο καθαρό, τιμαρεμένο με το κεντημένο τραπεζομάντιλο στο τραπέζι και την φοντανιέρα στην μέση.
Ένας μικρός καθρέπτης με εκείνα τα υπέροχα αγγελάκια να λένε καλημέρα, στόλιζε μια γωνιά του δωματίου ενώ στον τοίχο δίπλα στα κρεβάτια ήταν καρφωμένα κεντήματα της με βοσκοπούλες , βοσκούς σε καταπράσινα και ηλιόλουστα βουνά όπως τα όνειρα της Βαγγελιώς
Μικρό το δωμάτιο πολύ μικρό για τις λαχτάρες και τους πόθους της που λες να θελε κάθε απόγευμα να κεντήσει μπροστά στο παράθυρο, σαν να ήθελε να δείξει στις υπόλοιπες κυράδες της γειτονιάς πόσο νοικοκυρά ήταν μπας και καμία από αυτές της έκανε και κανένα προξενιό
Ήταν θυμάμαι σχετικά ψηλή η Βαγγελιώ. Έβγαινε για ψώνια με ένα φόρεμα τσιτάκι απλό λίγο μακρύ, που άφηνε όμως να διαφαίνεται το γεμάτο θηλυκότητα χυμώδες κορμί της . «Φαρδοκάπουλη γυναίκα » είχε πει μια φορά με νόημα ο κυρ Μηνάς – ο μπακάλης-σε ένα σχόλιο μεταξύ ανδρών.
Φαρδοκάπουλη …. δεν ήξερα τι σήμαινε η λέξη … δεν θυμάμαι ποιόν ρώτησα αλλά μου δώσανε να καταλάβω ότι ήταν «κακιά» ¨ λέξη. Θυμάμαι έντονα όμως ότι το πληθωρικό στήθος της που σχεδόν ξεχείλιζε από το ντεκολτέ της , με είχε κάνει να περάσω υπέροχες νύχτες στα 12- 13 μου χρόνια κι ας ήταν «φαρδοκάπουλη » εμένα η Βαγγελιώ μου άρεσε…
Ήμουν όλο χαρά όταν μου ζήταγε να πάω να της πάρω λίγη « λακ μαλακή » από τον Κυρ Παναγιώτη το ψιλικατζίδικο της γειτονίας , αισθανόμουν υπέροχα που από όλα τα παιδιά διάλεγε εμένα για να κάνω το θέλημα.
¨Έλα όμως….. που δεν άρεσε μόνο σε μένα η Βαγγελιώ… οι φλορέτες ( μηχανάκια της εποχής ) δεν μας άφηναν σε ησυχία ήταν αδύνατο τα απογεύματα να παίξουμε μπάλα στον γεμάτο λακκούβες χωμάτινο δρόμο της γειτονιάς Περνούσαν κάθε τόσο με καλοχτενισμένους (το μαλλί κοκοράκι ήταν της μόδας ) νεαρούς σε άσπρα η φανταχτερά πουκάμισα, τεχνηέντως ανοιχτά για να φαίνονται και τα δασύτριχα στήθη.
Μάρσαραν όταν πέρναγαν από το παράθυρο της Βαγγελιώς…. άφηναν γεμάτες λαχτάρα και πόθο ματιές προς το παράθυρο της και χάνονταν μέχρι την γωνιά για να ξαναπεράσουν μετά από λίγο πάλι .
Η Βαγγελιώ κένταγε, είμαι σίγουρος όμως ότι έβλεπε τον κάθε ένα που περνούσε Τις περισσότερες φορές κοίταγε σχεδόν αδιάφορα αλλά… πώς λάμπανε, γελάγανε τα μάτια της όταν πέρναγε ο Μανόλης ο γιος του ταξιτζή.
Έλιωνα από ζήλια…. γιατί να μη είμαι πιο μεγάλος… το ένοιωθα ότι ο Μανόλης της άρεσε .
Πέρασαν πολλά παρά πολλά σούρουπα καλοκαιριού τόσα που γέμισαν δυο χρόνια… η Βαγγελιώ….. πάντα εκεί στο παράθυρο. Είχε γίνει εκείνο το παράθυρο στην παιδική μου φαντασία σωστή « κορνίζα » με πίνακα την Βαγγελιώ καθισμένη να κεντάει με εκείνο το βλέμμα το ταξιδιάρικο κι ένα αχνό χαμόγελο σαν να ζούσε ευχάριστες στιγμές στην καρδιά της σκέψης της.
Κάποιο απόγευμα του Αυγούστου το παράθυρο της Βαγγελιώς δεν άνοιξε στην αρχή δεν το πρόσεξα αλλά μετά από δυο τρία απογεύματα άκουσα στις «γυναικείες κουβέντες» από τις κυρούλες που πίνανε τον καφέ στις αυλόπορτες, να λένε το όνομα της .Έκανα πως έπαιζα μπάλα με τον τοίχο .. θυμάμαι ότι πάγωσα μ αυτό που άκουσα.. μου ήρθε να κλάψω ….έφυγα τρέχοντας να μη με δουν….. η Βαγγελιώ είχε πεθάνει από αιμορραγία λέγανε. Είχε μείνει έγκυος από τον Μανόλη πήγε να κάνει έκτρωση και πέθανε 34 χρονών κοπέλα.
Μετά από λίγες μέρες ο αδελφός της μετακόμισε ίσως από ντροπή που η ανύπαντρη αδελφή του έμεινε έγκυος έτσι λέγον οι γυναίκες .
Από τότε Φλορέτες δεν περνούσαν από την μικρή μας γειτονιά . Τον Μανόλη σχεδόν τον μισούσα. Ήθελα να του κάνω κακό να….. του σπάσω το μηχανάκι χωρίς να θυμάμαι ακόμα και τώρα τον λόγο. Ίσως γιατί μου πήρε την Βαγγελιώ…. ίσως γιατί ήταν η αιτία να πεθάνει… δεν θυμάμαι .
Ακόμη και τώρα ,που πέρασαν χρόνια πολλά από τότε , αν τύχει να ακούσω «να ζήσουν τα φτωχόπαιδα που χουν καρδιά μεγάλη » έρχεται στην θύμηση ολοζώντανη η Βαγγελιώ , σωστή φρεγάτα με εκείνα τα μεγάλα μάτια γεμάτα όνειρα και πάθος.
Η κορνίζα μου μένει τώρα ξεθωριασμένη τα πατζούρια κλειστά μισοσπασμένα είναι χωρίς τον πίνακα με την Βαγγελιώ.
Εμένα ρε παιδιά η Βαγγελιώ μου άρεσε κι ας ήταν « φαρδοκάπουλη «