Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ

Ο Θεσμός των μνημόσυνων είναι παλαιός. Οι Πλαταιείς ανελάμβαναν την υποχρέωση να κάνουν μνημόσυνα στους νεκρούς του πολέμου, που ήταν θαμμένοι στη γη τους, κάθε χρόνο. Πληροφορίες έχουμε από τον Ισαίο όπου γίνεται λόγος για εννιάμερα. Ο ίδιος μιλάει για μνημόσυνα τρίμερα και εννιάμερα και παρατηρεί μάλιστα πως στοίχιζαν ακριβά. Ο Αισχίνης και ο Λυσίας κάνουν επίσης λόγο για εννιάμερα. Στα μνημόσυνα μοίραζαν την «μελιτούττο» που ήταν ένα είδος ψυχόπιττας. Στη βυζαντινή εποχή βεβαιώνει ο Κουκουλές ότι τα μνημόσυνα γίνονταν κανονικά σύμφωνα με την αρχαία αλλά και την ιουδαϊκή παράδοση. Στην εποχή μας τα μνημόσυνα εξακολουθούν να γίνονται και ανάλογα με το χρόνο που τελούνται διακρίνονται σε Τρίμερα ή τρίτα, Εννιάμερα, Σαράντα, Τρίμηνα,

ΟΔ.ΕΛΥΤΗΣ - Aσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας: (1945)

1 Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος, που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός, καθώς εχιόνιζε απ' το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας, κι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες, εκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου και μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό, που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε μα όλος ο κόπος τ' ουρανού, όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα πρωί στα πόδια του βουνού, τώρα, σαν από στεναγμό θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει, τώρα, η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκκαλιάρικα, πιάνει και σβήνει ένα-ένα τα λουλούδια επάνω της, μες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν από λιμό χαράς κοίτουνται τα τραγούδια βράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά κόβουνε σιωπιλοί της ερημιάς τον άρτο.

ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Πάνου Καίτη

 

Η Καίτη Πάνου υπήρξε μια από τις δημοφιλέστερες εν ζενί του ελληνικού κινηματογράφου. Γεννήθηκε στον Πύργο Βουλγαρίας το 1927, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα όπου έκανε τις πρώτες εμφανίσεις της στο παιδικό θέατρο. Σπούδασε κλασικό μπαλέτο.

Το 1943 ξεκίνησε στο σινεμά με την ταινία Η Φωνή της Καρδιάς, πλάϊ στον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Στην πρώτη φάση της καριέρας της συμμετείχε σε 6 σημαντικές ταινίες: Η Φωνή της Καρδιάς (1943), Η Βίλλα με τα Νούφαρα (1945), 100000 Λίρες (1948), Άννα Ροδίτη (1948), Το Παιδί μου Πρέπει να Ζήσει (1951) και ο Δρόμος με τις Ακακίες (1954).

ΜΙΚΡΟ ..... ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤO

AΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΑ ΟΜΟΡΦΑ ΤΑΤΟΟ

ALEXA MEADE ---- ΜΙΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙ Σ ΠΟΥ" ΖΩΓΡΑΦΙΖΕΙ " ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΠΙΝΑΚΕΣ

 

 

 

EINAI ΜΙΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΣ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΗ ΜΕΘΟΔΟ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ .ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ο ΚΑΜΒΑΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΑ ΜΟΝΤΕΛΑ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥ BODY PAINTING ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΕΙΔΙΚΩΝ ΑΚΡΙΛΙΚΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΤΑ ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΕΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΦΟΝΤΟ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ .

ΕΧΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΕΝΑ  ΕΙΔΟΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥ ΠΙΝΑΚΑ ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟΥ ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΤΩ ΜΑΤΙΑ ΝΟΜΙΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΝΑΚΑ ΤΟΥ 1800

Δανάη (μυθολογία)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ

---

Η Δανάη και η Χρυσή Βροχή.

Κόρη του Ακρίσιου βασιλιά του Άργους – αδελφού του Προίτου- και της Ευρυδίκης, κόρης του Λακεδαίμονα,  ξαδέλφη της Λυσίππης και Ιφιάνασσας, εγγονή του Άβαντα, δισέγγονη του Λυγκέα και της Υπερμνήστρας και μητέρα του ημίθεου ήρωα Περσέα. Ο Ακρίσιος δεν είχε διάδοχο – το μαντείο που ρώτησε του είπε πως θα τον διαδεχτεί ο εγγονός του και πως θα κάνει ένδοξο το βασίλειο – με την διαφορά πως θα τον σκοτώσει. Για να μην επαληθευτεί ο χρησμός, όμοια όπως έκανε ο Λάιος με τον Οιδίποδα, «υπό γην θάλαμον κατασκευάσας χάλκεον» έκλεισε (ο Λάιος απέρριψε τον Οιδίποδα) σ’ αυτόν την Δανάη, για να μη γίνει μητέρα.

Ο Δίας όμως μαγεμένος από τα θέλγητρα της Δανάης μπήκε απ’ την οροφή ως χρυσή βροχή και η Δανάη συνέλαβε και γέννησε τον Περσέα. Ο Ακρίσιος πήρε τότε ένα κιβώτιο, έκλεισε σ΄ αυτό  μητέρα και παιδί, και το πέταξε στη θάλασσα. Τα κύματα όμως, έφεραν το κιβώτιο στη Σέριφο, όπου βασίλευε ο Πολυδέκτης. Το βρήκε ο αδελφός του Δίκτυς που εργαζόταν ως ψαράς. Ο Πολυδέκτης ερωτεύτηκε την Δανάη, αλλά από φόβο προς τον Περσέα που ανδρώνονταν μέρα με την μέρα σκέφτηκε ένα σατανικό τρόπο για να απαλλαγεί απ’ αυτόν. Ανήγγειλε πως θα παντρευτεί την Ιπποδάμεια του Οινόμαου και ζήτησε τα καθιερωμένα δώρα του γάμου απ’ τους υπηκόους του.

ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Ασημακοπούλου Μπεάτα

 

 Η δημοφιλής ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου Μπεάτα - Ευδοκία Ασημακοπούλου γεννήθηκε το 1932 στην Αθήνα. Φοίτησε στη Σχολή του Τάκη Μουζενίδη με καθηγητές την Ελένη Χαλκούση, τον Γιάννη Φλερύ, την Ελένη Τσουκαλά κ.ά.

Έκανε την πρώτη επαγγελματική εμφάνισή της στο θέατρο το 1955 στη γαλλική μουσική κωμωδία «Δημόσιο σκάνδαλο», πλάι στον δάσκαλό της Τάκη Μουζενίδη, κατά τη διάρκεια περιοδείας στην Κωνσταντινούπολη. Την ίδια χρονιά πρωτόπαιξε στον κινηματογράφο, στην ταινία «Καταδικασμένη κι απ' το παιδί της». Ακολούθησε καριέρα σε αθηναϊκούς θιάσους και ανάλογη πορεία στο σινεμά, κυρίως στις ταινίες του σκηνοθέτη συζύγου της Ορέστη Λάσκου, με τον οποίο παντρεύτηκαν το 1960 και απέκτησαν έναν γιο.
Στο θέατρο συνεργάστηκε με μεγάλα ονόματα της εποχής, ανάμεσά τους οι Μαρίκα Κρεββατά, Κώστας Χατζηχρήστος, Κούλης Στολίγκας, Μίμης Φωτόπουλος, Σοφία Βέμπο,Βαγγέλης Τραϊφόρος, Νίκος Σταυρίδης, Σμαρούλα Γιούλη, Κάκια Αναλυτή,Κώστας Ρηγόπουλος, Αλέκος Αλεξανδράκης, Νόνικα Γαληνέα, Αλέξανδρος Αντωνόπουλος και έπαιξε σε έργα ξένων και ελλήνων θεατρικών συγγραφέων.
Το 2000, έπειτα από εντεκάχρονη απουσία από τη σκηνή («Κρατικές υποθέσεις», 1987-1988) πρωταγωνίστησε στο έργο του Νίκι Σίλβερ «Anorexia Nervosa» που σκηνοθέτησε ο Χρήστος Ευθυμίου στο θέατρο «ΗΒΗ», στο ρόλο μιας ψυχαναλύτριας. Το «Κουαρτέτο πίσω από την αυλαία» του Ρόναλντ Χάργουντ, το 2005, στο θέατρο «Πρόβα», υπήρξε από τις τελευταίες παραστάσεις της.
Συμμετείχε σε περίπου σαράντα ταινίες, ανάμεσά τους: «Η Καφετζού» (1956), «Ο Λεφτάς» (1958), «Στουρνάρα 288» (1959), «Φτωχαδάκια και Λεφτάδες» (1961), «Λαφίνα» (1962), «Τρίτη και Δεκατρείς» (1963), «Ο Εαυτούλης Μου» (1964), «Άλλος για το Εκατομμύριο» (1964), «Κόσμος και Κοσμάκης» (1964), «Ο άνθρωπος γι όλες τις δουλειές» (1966), «Ο Εμποράκος» (1967), «Για Ποιόν Χτυπά η Κουδούνα» (1968), «Παύλος Μελας» (1974), «Αγάπη μου Ουα Ουα» (1974), «Ελεύθερη Κατάδυση» (1995), «Κορόιδο εν τάξει» (2006). Επίσης, έλαβε μέρος στις τηλεοπτικές σειρές «Δύο ορφανές», «Εκείνες κι εγώ», «Διλήμματα».
Κάποιες χαρακτηριστικές της στιγμές: Η Καφετζού (1956), Ο Λεφτάς (1958), Στουρναρα 288 (1959), Φτωχαδάκια και Λεφτάδες (1961), Ο Εαυτούλης Μου (1964), Άλλος Για Το Εκατομμύριο (1964), Κόσμος και Κοσμάκης (1964), Ο Εμποράκος (1967), Για Ποιόν Χτυπά η Κουδούνα (1968) κ.ο.κ.

πηγή: Multimedia CD-ROM Ελληνικός Κινηματογράφος 1997 ΕΘΝΟDATA

Φιλμογραφία (εώς το 1973):

1955 ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΗ ΚΙ ΑΠ' ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ
1956 Η ΚΑΦΕΤΖΟΥ
1958  Ο ΛΕΦΤΑΣ
1958 ΜΑΚΡΥΑ ΑΠ' ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1963 ( ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ) ΕΝΤΙΘ ΠΙΑΦ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΝΙΚΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ

11 Οκτωβρίου
1963: Η Εντίθ Πιάφ σβήνει την ίδια μέρα με τον φίλο της, Ζαν Κοκτώ, μόλις στα 48 της χρόνια στο Plascassier, κοντά στο Grasse απο κίρρωση. Η Πιάφ έφυγε φτωχή αφήνοντας στον τελευταίο σύζυγό της πολλά χρέη και μια τεράστια ιστορία.
Το πραγματικό της όνομα ήταν Εντίθ Τζοβάνα Γκασιόν (Édith Giovanna Gassion) και ήταν Γαλλίδα τραγουδίστρια, ίσως η πιο σημαντική παρουσία στη γαλλική σκηνή των βαριετέ. Τραγούδια όπως το La vie en rose (1946) και το Non, je ne regrette rien (1960), εκτόξευσαν τη φήμη της και την κατέστησαν την πιο δημοφιλή τραγουδίστρια της Γαλλίας.
Τα πρώτα χρόνια

Γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1915, κάτω από μια λάμπα γκαζιού. Ο πατέρας της, Λουί Αλφόνς Γκασσιόν, ήταν ακροβάτης του δρόμου και η μητέρα της, Ανιτά Μεγιάρ (Anita Maillard), ήταν λυρική τραγουδίστρια, γνωστή με το ψευδώνυμο Line Marsa. Λίγες εβδομάδες μετά τη γέννησή της την εγκατέλειψε και η μικρή Εντίθ περνάει τα πρώτα της χρόνια πρώτα κοντά στη μητρική της γιαγιά. Το 1917 ο πατέρας της, που εργαζόταν ως ακροβάτης στο τσίρκο Ciotti, την πήγε στη δική του μητέρα, η οποία ζούσε στο Μπερνέ (Bernay) της (Νορμανδίας) και ήταν ιδιοκτήτρια ενός οίκου ανοχής. Το 1919 η Εντίθ αρρωσταίνει από κάποια πάθηση στον εγκέφαλο και τυφλώνεται. Μετά από δύο χρόνια όμως θεραπεύεται χωρίς τη βοήθεια γιατρού και η όρασή της επανέρχεται.

ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ Ο ΓΙΑΓΚΟΥΛΑΣ ..... ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ο ΓΙΑΓΚΟΥΛΑΣ ?

Πόσες φορές έχουμε πει αυτή την έκφραση! Αλήθεια γνωρίζουν οι νεότεροι ποιος ήταν ο Γιαγκούλας;Ας ρίξουμε μια ματιά στον βίο και την πολιτεία του.... Ο Φώτης Γιαγκούλας γεννήθηκε στα 1900 στο χωριό Λιβαδερό του νομού Κοζάνης. Στην ηλικία των δεκαέξι χρόνων ξεκίνησε τη ζωή του ληστή.Ήταν κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου μια περίοδο που η ζωοκλοπή ανθούσε, όταν ο Φωτης κατηγορήθηκε από συγχωριανούς του ότι χάθηκαν δυο άλογα από τη βοσκή και υπαίτειος ήταν αυτός . Ισχυρίστηκε ότι ήταν αθώος αλλά τον πιάσανε και τον οδήγησαν στη Λάρισα. Τέσσερις μήνες έμεινε εκεί στη φυλακή και με κάποια χρήματα που έδωσε αποφυλακίστηκε .Δεν ξαναγύρισε στο χωριό και πήρε τον «κακό τον δρόμο».....Ένα χρόνο μετά ένας φίλος του Γιαγκούλα αγαπούσε μια κοπέλα από τον Πολύραχο αλλά ενώ το κορίτσι τον ήθελε για άντρα της, δε μπορούσε να κάνει τίποτα αφού αρνιόταν να τη δώσει ο πατέρας της, ο οποίος, σε καμιά περίπτωση δεν θα ενέκρινε αυτό το γάμο. Ο Γιαγκούλας λοιπόν, έλυσε ένα βράδυ για πάντα το πρόβλημα κόβοντας το κεφάλι του γέρου. Ένα τέτοιο γεγονός στις κλειστές κοινωνίες δεν μένει κρυφό

ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Φέρμας Νίκος  (Νίκος Χατζηανδρέου)

 Φέρμας Νίκος  (Νίκος Χατζηανδρέου)

Γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1905 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου.

Πρωτοεμφανίστηκε στον περιοδεύοντα θίασο Βερώνη και από το 1925 άρχισε τις εμφανίσεις του στην Αθήνα με την παράσταση Επτά επί Θήβαις του Αισχύλου που ανέβηκε από το Θέατρο Τέχνης. Διακρίθηκε σε έργα πρόζας και επιθεώρησης.



Στον κινηματογράφο ξεκίνησε το 1948, σε ηλικία 43 ετών, στη ταινία Οι Γερμανοί Ξανάρχονται. Έλαβε μέρος σε 151 ταινίες, δράματα και κωμωδίες και ειδικεύτηκε στον ρόλο του βαρύμαγκα, με την χαρακτηριστική του εμφάνιση. Άλλες ταινίες που έκανε χαρακτηριστικές εμφανίσεις, είναι οι κατώθι: Η Καφετζού (1956), Ο Φανούρης και το Σόϊ του (1957), Ο Λεφτάς (1958), Το Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος (1960), Η Χαρτοπαίχτρα (1964), Διπλοπενιές (1966), Καλώς Ήλθε το Δολλάριο (1967) κ.ο.κ.
 Ήταν ο άνθρωπος των δεύτερων ρόλων.  Εμείς όμως τον έχουμε στη καρδιά μας  ως πρωταγωνιστή. Εμβληματική φιγούρα του Ελληνικού κινηματογράφου, διακρίθηκε σε ρόλους  βαρύμαγκα  αλλά μπεσαλή τύπου. Το  πραγματικό του όνομα ήταν Νίκος Χατζηανδρέου και είχε στο ενεργητικό του πάνω από 150 ταινίες. Η διαχρονικότητα αυτών των ταινιών οφείλεται στην αυθεντικότητα αυτών των ανθρώπων.Πρόσωπα  καθαρά , ηθικά, καθημερινά,χωρίς βεντετισμούς και σταριλίκια. Πάνω του ακούμπησε και μεγάλωσε μια Ελλάδα ολόκληρη. Πέθανε το 1972.Έχει μια ταινία όμως  παραγωγής   1954 που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο και αυτή είναι ΤΟ ΞΥΠΟΛΗΤΟ ΤΑΓΜΑ σε σκηνοθεσία του Γκρέγκ Τάλλας (Γρηγόρης Θαλασσινός ).
Ο  ίδιος ο Βιτόριο Ντε Σίκα  είπε στον Γκρεγκ  Τάλλας,  όταν είδε το 1955 το Ξυπόλητο Τάγμα στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου «Αν είχες γυρίσει αυτή την ταινία προτού γυρίσω εγώ τον Κλέφτη των ποδηλάτων, τότε σήμερα θα ήσουν εσύ ο Ντε Σίκα!.
Πέθανε το 1972.

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Φιλμογραφία:

ΟΝΟΜΑΤΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΟΙΝΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΘΡΥΛΟΣ : ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΤΟ ΣΙΔΕΡΩΣΑΝ

Ολη η ιστορια της σπυριδουλας.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, η ιστορία της Σπυριδούλας Ράπτη συγκλόνισε την Ελλάδα, προκάλεσε πρωτοφανές ενδιαφέρον σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και ανέδειξε ένα… λαϊκό ίνδαλμα.Οι γιατροί του Τζάνειου Νοσοκομείου στον Πειραιά έμειναν άναυδοι με το θέαμα που αντιμετώπισαν στις 8 το πρωί της Πέμπτης 4 Αυγούστου 1955. Μπροστά τους στεκόταν, τυλιγμένη σε μια μπλε κουβέρτα, η 12χρονη Σπυριδούλα Ράπτη, με περίεργα σημάδια στο πρόσωπο και τρομαγμένη έκφραση στα μάτια. Η Σπυριδούλα εργαζόταν, τα τελευταία δύο χρόνια, ως υπηρέτρια στο σπίτι του ζεύγους Γιώργου και Αντιγόνης Βεϊζαδέ, στην Καλλίπολη του Πειραιά. Η Αντ. Βεϊζαδέ, μια έντονα θρησκευόμενη γυναίκα και μητέρα ενός κοριτσιού 2,5 ετών, που συνόδευε την Σπυριδούλα, εξήγησε πως η μικρή κάηκε όταν έπεσε πάνω της μια κατσαρόλα με καυτό νερό.
ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...Οι γιατροί αφαίρεσαν την κουβέρτα και διαπίστωσαν πως πολλά σημεία του σώματός της έφεραν εκτεταμένα εγκαύματα, τα οποία είχαν «ζωή» τουλάχιστον δύο ημερών και υπήρχε κίνδυνος να μολυνθούν. Επιπλέον, η Σπυριδούλα παρουσίαζε υψηλό πυρετό και είχε έντονους πόνους. Αμέσως, την τοποθέτησαν γυμνή σε ειδικό κρεβάτι με ξύλινο σκελετό σκεπασμένο με κουβέρτες, καθώς τα σεντόνια κολλούσαν στις πληγές της, ενώ παράλληλα της παρείχαν διαρκώς ορούς. Η Αντ. Βεϊζαδέ ρώτησε τους γιατρούς αν θα μπορούσε να μείνει κοντά στην 12χρονη και τις δύο επόμενες ημέρες την επισκεπτόταν τακτικά στο δωμάτιό της, φέρνοντας φαγητά, φρούτα και φάρμακα.Το βράδυ της Παρασκευής, όταν η κατάσταση της Σπυριδούλας είχε βελτιωθεί και η ίδια ήταν σε θέση να μιλήσει, η νοσοκόμος Φ. Λέκκα ζήτησε το ιστορικό της. Η Σπυριδούλα, αρχικώς, επανέλαβε την ιστορία με το καυτό νερό αλλά λίγο αργότερα, απαλλαγμένη και από το φόβο της παρουσίας της Αντ. Βεϊζαδέ, αποκάλυψε την αλήθεια, που γέμισε φρίκη τόσο την Φ. Λέκκα, όσο και τους γιατρούς οι οποίοι ενημερώθηκαν αμέσως μετά.
Ο Γ. Βεϊζαδές, συνιδιοκτήτης του νυκτερινού κέντρου (καμπαρέ) «Τζων Μπουλ» στην περιοχή της Τρούμπας του Πειραιά, συναλλασσόταν τακτικά με αξιωματικούς και ναύτες από τα αμερικανικά πλοία που, κατά καιρούς, προσόρμιζαν στο Φάληρο και το λιμάνι της πόλης, οι οποίοι σύχναζαν το μαγαζί του. Το βράδυ της 31ης Ιουλίου, διαπίστωσε πως έλειπε από την ντουλάπα του σπιτιού ένα χαρτονόμισμα των 50 δολαρίων, σημαντικό ποσό εκείνη την εποχή.Υπέθεσε πως υπεύθυνη για την απώλεια αυτή ήταν η Σπυριδούλα. Αυτή το αρνήθηκε, αλλά οι Βεϊζαδέ επέμειναν και μάλιστα άρχισαν να την κτυπούν με τα χέρια και ένα ξύλινο αντικείμενο.Το επόμενο πρωί, επανήλθαν στις απαιτήσεις τους, αλλά η Σπυριδούλα απαντούσε σταθερά πως δεν είχε ιδέα. Τότε, ο Γ. Βεϊζαδές την απείλησε πως αν δεν ομολογήσει με τη θέλησή της «έχει ένα μέσο που θα την κάνει να μιλήσει». Το βλέμμα της Σπυριδούλας έπεσε πάνω στο τραπέζι του σαλονιού, το οποίο αν και δεν ήταν στρωμένο για σιδέρωμα, εντούτοις το ηλεκτρικό σίδερο ήταν στην πρίζα και ζεσταινόταν.Μαζί με τη σύζυγό του την έγδυσαν και με τη βία την έδεσαν ανάσκελα, πάνω στο μεγάλο τραπέζι του σαλονιού.

100 ΧΡΟΝΙΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΝΟΜΠΕΛ - ΜΕΡΙΚΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ -

Ρεκόρ υποψηφίων: 241 φέτος για το Νόμπελ Ειρήνης. Ανάμεσα στους υποψήφιους περιλαμβάνονται 53 οργανώσεις.

* Αρνήθηκαν να παραλάβουν το βραβείο: ο Γάλλος Ζαν-Πολ Σαρτρ το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1964 και ο βιετναμέζος πρωθυπουργός Λε Ντουκ Θο, ο οποίος το 1973 δεν δέχτηκε να μοιραστεί το Νόμπελ Ειρήνης με τον τότε αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ. Ο Χίτλερ απαγόρευσε σε τρεις Γερμανούς που τιμήθηκαν με το βραβείο να το παραλάβουν: στον Ρίχαρντ Κουν (Χημεία 1938), στον Αντολφ Μπούτεναντ (Χημεία 1939) και στον Γκέρχαρντ Ντόμαγκ (Ιατρική 1939). Η ηγεσία της Σοβιετικής Ενωσης το 1958 ανάγκασε τον Μπόρις Πάστερνακ να αρνηθεί το Βραβείο Λογοτεχνίας.

‘Ανάθιμάμι άμα έχτι ούλ σας γνώσ’ ίσια μι τουν πούτσουμ’

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η μαρτυρία που δημοσιεύω σήμερα είναι ένα
Απόσπασμα πρακτικού συνεδριάσεως της Εφοροδημογεροντίας Σουφλίου της 1ης Αυγούστου 1904
Είμαι βέβαιος ότι σε μερικά σημεία δε θα μπουρέστι να του καταλάβτι, ούτι γω μπουράω που γινίθκα ιδώ, σ’ αυτά τα μέρια. Να σας υπενθυμίσω ότι το Σουφλί, όπως όλη η βόρεια Ελλάδα, το 1904 ανήκει στην Τουρκία και είναι η μεγαλύτερη κωμόπολη του Έβρου, ένα πρώιμο βιοτεχνικό και αστικό κέντρο – τα αρχοντικά της εποχής αυτής σώζονται ακόμα. Την εποχή αυτή το Δυδιμότειχο είναι μια μικρή κωμόπολη, η  Αλεξανδρούπολη (Δεδεάγατς)  ένα μικρό  χωριό ενώ η Ορεστιάδα δεν έχει κτιστεί ακόμα. Διευκρινίζω ότι η Εφοροδημογεροντία  ήταν ό,τι είναι σήμερα το Δημοτικό Συμβούλιο.  Αντικείμενο της συνεδρίασης είναι η εξέταση του αιτήματος μια δασκάλας να της δοθεί αύξηση στο μισθό. Για την κατανόηση του κειμένου παραθέτω ένα (ελλιπές) γλωσσάρι. Τα σημεία στίξης μέσα στις παρενθέσεις είναι δικά μου.

Ο ΥΠΕΡ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ OMAR ORTIZ

 ΜΕΞΙΚΑΝΟΣ ΚΑΛΙΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΤΑΙ  ΑΠΟ ΜΙΑ ΥΠΕΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΤΕΧΝΙΚΗ ΠΟΥ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΖΕΙ  . ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ  ΚΑΙ Η ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ  ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΙΝΑΚΑ ΝΑ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΑ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ

Μαλλιαγρός Άρης

Γεννήθηκε στην Κεφαλληνία το 1895.

Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Βασιλικού Θεάτρου. Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1914 και στον κινηματογράφο το 1917 στην ταινία Ο ανήφορος του Γολγοθά.
Ηθοποιός της σκηνής είχε ένα πλούσιο ρεπερτόριο ρόλων στο ενεργητικό του κι έχει τιμηθεί με τον Χρυσό Σταυρό Φοίνικος. Συνήθιζε να εμφανίζεται σε δεύτερους ρόλους, κυρίως σε παραγωγές της Φίνος Φιλμ.
Μερικοί από τους πλέον χαρακτηριστικούς του ρόλους, είναι μεταξύ άλλων: Τρίτη και 13 (1963), Η Βίλλα των Οργίων (1964), Μοντέρνα Σταχτοπούτα (1965), Ο Ουρανοκατέβατος (1965),