Σελίδες


Σάββατο 31 Μαΐου 2014

ΑΓΓΕΙΟΓΡΑΦΟΣ - ΨΙΑΞ -ΠΙΝΑΚΙΟ ΜΕ ΑΥΛΗΤΡΙΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΟΣΙΑΣΤΗ 520-510 π.χ


Πινάκιο (Ενα είδος πιάτου) διάμετρος 21,5εκ.  520-510 π.Χ. Βασιλεία, Antikenmuseum und Sammlung Ludwig Ka 421
Στα αριστερά μια γυναίκα με χιτώνα και ιμάτιο παίζει αυλό. Τα μαλλιά της είναι μαζεμένα σε σάκκο. Πίσω της χαμηλά ένας οκλαδίας δίφρος και ψηλότερα κρέμεται μια συβήνη (θήκη για αυλούς). Δεξιά της ένας γενειοφόρος άντρας ντυμένος με γυναικεία ρούχα χορεύει κρατώντας στο ένα του χέρι κύλικα και στο άλλο βάρβιτο(1). Φοράει χιτώνα, ιμάτιο και ψηλά υποδήματα, τους κοθόρνους. Συμποσιαστές με γυναικεία ρούχα συναντάμε και σε άλλα αγγεία, ενώ μερικές φορές ένας από αυτούς τους γυναικωτούς συμποσιαστές είναι ο Ανακρέοντας. Ίσως και στο αγγείο μας να παριστάνεται ο Ανακρέων, ο γνωστός Ίωνας ποιητής που ήρθε στην Αθήνα περίπου το 522 π.Χ. προσκεκλημένος του Ίππαρχου, του γιου του Πεισίστρατου.
Η διακόσμηση του πινακίου έγινε πάνω σε υπόλευκο-κιτρινωπό επίχρισμα.

 1) Η βάρβιτος, ήταν στενότερη από τη λύρα, μακρύτερη και λεπτότερη στην κατασκευή. Ως όργανο συνδέονταν περισσότερο με το διονυσιακό πνεύμα, συνοδεύοντας συχνά το τραγούδι του θεού. Η βάρβιτος διαφέρει από τη λύρα στο σχήμα των βραχιόνων της, που είναι σαφώς μακρύτεροι χωρίς ήπια εσωτερική καμπύλη, αλλά όντας ευθείς καθώς προβάλλουν από το ηχείο. Οι βραχίονες αυτοί ακολουθούν επικλίνουσα πορεία, ώσπου σε μία συγκεκριμένη απόσταση λυγίζουν οριστικά ο ένας προς τον άλλο και στρέφονται προς τα πάνω σχηματίζοντας για μια ακόμη φορά απότομη ορθή γωνία με τα ακρότατά τους τμήματα να είναι παράλληλα και να στηρίζουν την εγκάρσια κυλινδρική ράβδο. Το μήκος των χορδών δείχνει ότι η βάρβιτος διέθετε χαμηλότερη έκταση και γλυκύτερο ήχο από τη λύρα, διαθέτοντας από πέντε έως επτά χορδές. 


 

(

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΟ ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ( 1ηΑΠΡΙΛΙΟΥ 1930)


1930

(1 Απριλίου) Έκδοση "Ανεξαρτησίας"

Αναμνηστική έκδοση για τα 100 χρόνια της Ελληνικής Ανεξαρτησίας. Στους φιλοτελικούς κύκλους επεκράτησε να αποκαλείται σειρά των "Ηρώων". Τυπώθηκε με τη χαλκογραφική μέθοδο, 9 κλάσεις στον οίκο Perkins Bacon και οι οιπόλοιπες στον Bradbury Wilkinson. Αποτελεί μία από τις ωραιότερες ελληνικές σειρές.

ΔΕΞ ΚΛΙΚ> VIEW IMMAGE >ΜΕΓΕΝΘΥΣΗ

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Ζωγράφος του Εδιμβούργου Ο Ηρακλής και ο Κέρβερος, Επιστροφή οπλίτη

ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΕΔΙΜΒΟΥΡΓΟΥ -Γύρω στο 500 π.Χ. Του αποδίδεται η τεχνική της διακόσμησης μεγαλύτερων κυλινδρικών λυκήθων με μελανές μορφές σε λευκό έδαφος αντί του παραδοσιακού κόκκινου χρώματος του πηλού.  Επίσης περιόρισε τον αριθμό των ανθεμίων από επτά σε πέντε.  Ακόμη χρησιμοποίησε μελανό χρώμα στην απόδοση του γυναικείου δέρματος, αντί του συμβατικού λευκού από τη μελανόμορφη τεχνική.
Η τεχνοτροπία του είναι "καθαρή απλή και λιτή, η έκφραση  των προσώπων του μάλλον κενή, με μεγάλα στρογγυλά μάτια" παρατηρεί ο Boardman.

Αμφορέας με λαιμό

ύψος 47 εκ., διάμετρος 29,85 περίπου 500 π.Χ. Los Angeles County Museum of Art
Στην α' όψη του αγγείου ο Ηρακλής σέρνει τον Κέρβερο. Του συμπαραστέκονται ο Ερμής και η Αθηνά.
Στη β' όψη του αγγείου ένας πολεμιστής επιστρέφει στο σπίτι του. Στο αριστερό του χέρι κρατά τα δύο δόρατα και την ασπίδα. Με το δεξί κρατά την περικεφαλαία του που μόλις έχει βγάλει. Δεξιά κάθεται ο πατέρας (;) του που τον υποδέχεται. Στα πόδια του ακουμπά ένας σκύλος. Ο νέος στα αριστερά είναι στραμμένος προς την άλλη όψη του αγγείου. 

Τρίτη 27 Μαΐου 2014

Κωνσταντίνος Μάνος: Φωτογραφίες μιας Ελλάδας που δεν υπάρχει πια

Οι φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Μάνου, του μεγάλου έλληνα δημιουργού της διασποράς, επιστρέφουν για άλλη μια φορά στο Μουσείο Μπενάκη, για να αναδείξουν την Ελλάδα που έχει πλέον χαθεί, την ελληνική επαρχία και τους ανθρώπους της, τη δεκαετία του 1960.
Τα φωτογραφικά ενσταντανέ που περιλαμβάνονται στην παρούσα έκθεση, προέρχονται από την ενότητα «The Greek Portfolio», έχουν παρουσιαστεί περισσότερες από έξι φορές σε όλο τον κόσμο και συνιστούν πολύτιμες μαρτυρίες για το πώς ήταν η χώρα μας 50 χρόνια νωρίτερα.
Με αφορμή λοιπόν, τη συμπλήρωση των 50 χρόνων από τη δημιουργία της πολυβραβευμένης ενότητας φωτογραφιών A Greek Portfolio, ο Κωνσταντίνος Μάνος επανεξετάζει τις λήψεις που πραγματοποίησε κατά το διάστημα 1961-1964 (και συμπληρώθηκαν το 1967), όταν περιηγήθηκε τη γη των γονιών του από άκρη σε άκρη, «ως ένας φιλικός παρατηρητής, δίχως βιασύνη και συγκεκριμένο σχέδιο» και μας προσφέρει μια διαφορετική ανάγνωση του υλικού του.

*Επιστροφή από τους αγρούς, Κριτσά, Κρήτη, δεκαετία 1960 © Κωνσταντίνος Μάνος/MAGNUM/AURION *
Με τις μαγικές του εικόνες ο Μάνος μας καλεί συνοδοιπόρους στα απομακρυσμένα χωριά και νησιά της Ελλάδας του ’60 όπου άνθρωποι φτωχοί και αγέρωχοι, μέσα σ’ ένα σκηνικό αγροτικής απλότητας και γαλήνης, δίνουν με αξιοπρέπεια τον αγώνα τους για επιβίωση προσηλωμένοι σ’ έναν τρόπο ζωής απαράλλακτο για αιώνες. Στις φωτογραφίες του αποκρυσταλλώνονται εφήμερες καθημερινές στιγμές, με λιτό και αυστηρό ύφος, αλλά και με τρυφερότητα, χωρίς ρητορικά σχήματα.

Κυριακή 25 Μαΐου 2014

ΑΓΓΕΙΟΓΡΑΦΟΙ - Ο «ζωγράφος του Βερολίνου»

Ο ταλαντούχος αγγειογράφος που είναι γνωστός ως «ζωγράφος του Βερολίνου» (έχουν υποθέσει ότι ίσως ονομαζόταν Γόργος) οφείλει το συμβατικό του όνομα σε έναν εξαιρετικής ποιότητας αμφορέα που σώζεται με το καπάκι του και βρίσκεται στο Μουσείο του Βερολίνου (εικ. 148). 



Αμφορέας του “ζωγράφου του Βερολίνου”: Σάτυρος, Ερμής και ζαρκάδι, γύρω στο 490 π.Χ. Βερολίνο, Staatliche Museen Preussischer Kulturbesitz, Antikensammlung.


Το αγγείο χρονολογείται γύρω στο 490 π.Χ. Στην κύρια όψη εικονίζονται τρεις επάλληλες μορφές, δύο άνδρες και ένα ζώο. Στο πρώτο επίπεδο βλέπουμε έναν γυμνό σάτυρο, στεφανωμένο με κισσό, που στέκεται κρατώντας στο αριστερό χέρι μια βάρβιτο (έγχορδο όργανο με το οποίο συνόδευαν συνήθως το τραγούδι τους οι αοιδοί στα συμπόσια) και στο δεξί το πλήκτρο για να χτυπά τις χορδές· το όνομά του, Ορείμαχος, είναι γραμμένο προς τα αριστερά στο μαύρο φόντο. Πίσω από τον σάτυρο διακρίνεται ένα ζαρκάδι με υψωμένο το κεφάλι, που το καστανό τρίχωμά του αποδίδεται με

Παρασκευή 23 Μαΐου 2014

TERRA SIGILLATA - H ΛΗΜΝΙΑ ΓΗ



Ένα μοναδικό φαρμακευτικό παρασκεύασμα της Ελληνικής γης που παραμένει άγνωστο στους περισσοτέρους σήμερα, αποτελούσε για αιώνες η Λημνία γη. Η «Λημνία Γη» ή «Λημνία Σφραγίς», ο παχύρρευστος κοκκινωπός πηλός που είχε διάφορες και μοναδικές θεραπευτικές ιδιότητες (η χρήση της γινόταν είτε με επάλειψη σε πληγές, είτε με κατάποση), εξορυσσόταν αδιάλειπτα για αιώνες από την αρχαιότητα έως τις αρχές του 19ου αιώνα στην Λήμνο.

Η ιστορία της θεραπευτικής «Λημνίας Γης» χάνεται στα βάθη του χρόνου. Σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία, η Λήμνος είναι το νησί του Θεού της φωτιάς Ηφαίστου, λόγω του ότι εκεί έπεσε, όταν τον έριξε από τον Όλυμπο ο Δίας.

Ο Ήφαιστος στριφογύριζε στον αιθέρα για μέρες, έως ότου κατέληξε στον λόφο Μόσυχλο. Λόγω της πτώσης του έσπασε το πόδι του, για αυτό και – αν και Θεός- , κούτσαινε. Η πτώση του έγινε μέσα σε κεραυνούς και αστραπές που προκάλεσαν φωτιά, για αυτό σύμφωνα με το Γαληνό, (ο σπουδαιότερος ιατρός της Αρχαιότητας μετά τον Ιπποκράτη 2ος αιώνας μ.χ) τίποτα δε φυτρώνει εκεί….

Ο Ήφαιστος θεράπευσε τα τραυματισμένα μέλη του από την πτώση, με το θεραπευτικό χώμα της «Λημνίας Γης», για αυτό και αυτό το θεραπευτικό χώμα, δόθηκε ως δώρο στους ανθρώπους του νησιού από τον Θεό της φωτιάς.

Άλλος ένας διάσημος ήρωας θεραπεύτηκε από την Λημνία Γη στην αρχαιότητα. Αυτός ήταν σύμφωνα με τον τραγικό ποιητή Σοφοκλή ο φημισμένος τοξοβόλος και βασιλιάς της Μελιβοίας Φιλοκτήτης. Σύμφωνα με την περιγραφή οι Αχαιοί πηγαίνοντας στην Τροία πέρασαν από τη νησίδα Χρυσή, όπου λατρευόταν η ομώνυμη Θεά «Χρυσή».

Εκεί ο Φιλοκτήτης δαγκώθηκε από ένα φίδι της Θεάς, με αποτέλεσμα η πληγή του να εξελιχθεί σε γάγγραινα και να αποπνέει μία φοβερή δυσοσμία. Γι’ αυτό το λόγο οι σύντροφοί τον εγκατέλειψαν στη Λήμνο. Εκεί έμεινε σε μια σπηλιά στην περιοχή της Ηφαιστείας, γνωστή έως σήμερα ως σπηλιά του Φιλοκτήτη. . .

.tt/

Η σπηλιά του Φιλοκτήτη

Σύμφωνα με τον Σοφοκλή ο Φιλοκτήτης εγκαταλείφθηκε στη Λήμνο από τους Ατρείδες για να πεθάνει. Όμως υπάρχει παράλληλα και άλλη μαρτυρία, πως αφέθηκε για να θεραπευτεί από το ιερό θαυματουργό ίαμα τη «Λημνία γη».

Ο Φιλόστρατος στο έργο του «Ηρωικός» αναφέρει πως ο Φιλοκτήτης θεραπεύτηκε από το χώμα της Λημνίας γης, για αυτό και ο Φιλοκτήτης έδωσε στη Λήμνο την ονομασία «Άκεσα», δηλαδή θεραπεύτρια, «επειδή εν Λήμνο ιάθη». Η Λημνία γη αναφέρεται στην αρχαιότητα ως υλικό με ποικίλες φαρμακευτικές ιδιότητες. Θεωρούσαν πως είχε άριστη αντισηπτική και αιμοστατική δράση, καταπολεμούσε τον πυρετό, θεράπευε προβλήματα του στομάχου, ήταν ισχυρό αντίδοτο σε δηλητήρια. «Δύναμιν αντιδότου θανασίμων φαρμάκων πινομένη συν οίνω και παραληφθείσα εξεμείσθαι αναγκάζει τα δηλητήρια. Αρμόζει δε προς τας των θανασίμων ιοβόλων και θαλασσίων πληγάς και δήξεις» (Διοσκουρίδης), ενώ ως αλοιφή βοηθούσε σε φλεγμονές του δέρματος. Οι γυναίκες το έπιναν σε περίπτωση υπερβολικής εμμηνορροής ή για να επισπεύσουν τη γέννα, επίσης χρησιμοποιήθηκε κατά της πανώλης και της ελονοσίας. Εκτός των μυθολογικών αναφορών, αναφορά στην Λημνία γη γίνεται για πρώτη φορά από τον Ηρόδοτο.

Στη συνέχεια πολλοί περιηγητές και γιατροί της αρχαιότητας τη μελέτησαν, και μαρτυρούν τη σπουδαιότητα της, και την αναφέρουν ως ευεργετικό και θεραπευτική ουσία για πληθώρα ασθενειών. Κάποιοι από αυτούς ήταν οι: Θεόφραστος (310 π.Χ.), Ηρόφιλος (331-250 π.χ.), ο Απολλώνιος ο Μεμφίτης (3ο αιώνα π.Χ.), ο Αρεταίος Καππαδόκης (2ος αιώνα π.Χ), Φιλόστρατος (3ος αιώνας μ.Χ.), ο Νίκανδρος (197-130π.Χ.), Διοσκουρίδης (40-90 μ.Χ). Σημαντικές θεωρούνται οι σχετικές πληροφορίες που μας παρέχει ο Διοσκουρίδης, ο οποίος θεωρείται ο θεμελιωτής της φαρμακολογίας. Το πεντάτομο έργο του μάλιστα «Περί ύλης ιατρικής», υπήρξε το σύγγραμμα με τη μεγαλύτερη επιρροή στη φαρμακολογία έως το 1600 μ.Χ. Εκεί ο Διοσκουρίδης κάνει αναφορά στην Λημνία γη, και μάλιστα αναφέρει πως την εποχή του ήταν τόσο διαδεδομένο φάρμακο, που το σφραγιζόταν πριν πωληθεί λόγω του φόβου νόθευσης ή απομίμησης.

Την ίδια περίπου εποχή αναφορές στην Λημνία Γη κάνουν οι Ρωμαίοι Μάρκος Βιτρούβιος 80-70 π.Χ, Κορνήλιος Κέλσος 25-50μΧ, Γάιος Πλίνιος Σεκούνδος 23-79 μ.χ, ο οποίος στο έργο του «Φυσική Ιστορία» την αναφέρει ως «terra Lemnia» (γη Λημνία) και «terra Sigillata» (γη σφραγισμένη).

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

AYTOΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ -Νίκος Εγγονόπουλος: Mόνος πόθος μου, να περνώ πάντα απαρατήρητος


... Ήταν η χρονιά όπου ετελείωνα τις εργαστηριακές μου σπουδές στη ζωγραφική. Μαθήτευα πλησίον του Κωνσταντίνου Παρθένη, και το εύρισκα άπρεπο απέναντι στον σεβαστό κι’ αγαπητό δάσκαλο να θέλω να εκδηλωθώ προσωπικά, και μάλιστα σε διαφορετική «σχολή», τον υπερρεαλισμό, την στιγμή που καταρτιζόμουνα κοντά του για το μελλούμενο καλλιτεχνικιό μου στάδιο. Δεν πιστεύω να ήτανε και αντίθετο στην επιθυμία του μεγάλου Παρθένη να βλέπη τους μαθητάς του, μετά το πέρας, όμως, των σπουδών τους, να παίρνουν τον δικό τους δρόμο, σύμφωνα με την ιδιαίτερή τους διάθεση και τις ιδιαίτερές τους κλίσεις.

Όταν ο χαριτωμένος ποιητής Απόστολος Μελαχρινός, προχωρημένο πια το καλοκαίρι του 1938, μου εζήτησε ποιήματα για ναν τα περιλάβη σε τεύχος του περιοδικού του «Κύκλος», τότε το μποpoύσα, και του έδωσα αρκετά της παραγωγής μου εκείνης της χpoνιάς, να διαλέξη όσα ήθελε. Του ήρεσαν τόσο («Τα αρέσω», μου είπεν αυτολεξεί), όπου, όχι μόνο δημοσίεψε πολλά στο αμέσως επόμενο τεύχος του «Κύκλου», αλλά προσφέρθηκε και επέμεινε και να βγάλη σε βιβλίo, πάλι στις εκδόσεις του «Κύκλου», όλα όσα του είχα δώσει. Ο ευγενής αυτός άνθρωπος κάθησε μαζί μου και κάναμε τη σελιδοποίηση. Ύστερα φpόντισε τη στoιχειoθέτηση. Αρκετά στoιχειοθέτησε και με το ίδιο του το χέpι - δεν θα την ξεχάσω ποτε αυτή τη μεγάλη τιμή που μου έyινε - καθώς είχε εγκατεστημένο το τυπογραφείο του «Κύκλου» σ' ένα δωμάτιo της τότε κατoικίας του, στην οδό Δαιδάλoυ. Ο αλησμόνητος Mελαχρινός φρόντισε ιδιαιτέρως το τύπωμα: μετά από τον διopθωτή, διάλεξε και τον καλύτερο πιεστή που μπορούσε να βρεθή στην Αθήνα εκείνο τον καιρό. Επέμενε, μάλιστα, γα το εξώφυλλο και για την εσωτεpική πρώτη σελίδα του τίτλου να χρησιμοποιηθούν δυο χρωμάτων μελάνια. Και το βιβλίo παpoυσιάστηκε, ένα, ή το πολύ, δυο μήνες ύστερ' από το περιoδικό.

Ήδη είχαμε προανακρούσματα από την κυκλοφορία του περιoδικoύ. Αλλά, με την εμφάνιση) του βιβλίου, το «σκάνδαλο» το εκσπάσαν υπερέβαινε όχι μόνο κάθε τι το ανάλογο που είχε ποτέ φανερωθεί στα ελληνικά γράμματα, αλλά και τις προβλέψεις τής πιo τολμηρής φαντασίας. Αστραπιαίως έλαβε τέτoιαν ένταση και τέτoιες διαστάσεις, που κι' ο ίδιος ο «ανάδoχος» μου, ο Mελαχρινός, τα έχασε. Αυτός, όπου με κανένα τρόπο δεν μπορούμε να πούμε ότι του έλειψε ποτέ η λεβεντιά. Δεν ανήγγειλε την έκδοση ούτε, ποτέ, περιέλαβε το βιβλίο στους καταλόγους των εκδόσεων του «Κύκλου», που δημοσίευε τακτικά, πίσω, στο εξώφυλλο του περιoδικoύ.

Το δημιουργηθέν σκάνδαλο κι' η επακoλoυθήσασα κατακραυγή εναντίον μου δεν μπορώ να πω πως δεν με έθιξαν, βαθύτατα. Η βίαιη κακoμεταχείρισις σαν υπoδoχή μιας γνήσιας προσφοράς είναι, το λιγώτεpo, σκληρά άδικη. Περιoδικά, εφημερίδες, le premier chien coiffe venu, παρωδούσαν και αναδημοσίευαν, κοροϊδευτικά, τα πoιήματά μου. Mια δε εφημερίδα, από τις μεγάλες, δεν θuμούμαι τώρα πoιά, αυθαδέστατα, ποδοπατώντας κάθε ιδέα πνευματικής, τέλος πάντων, ιδιοκτησίας, αναδημοσίευσε, σε μια ή δυο συνέχειες... ολόκληρο το βιβλίo! Συνοδεία, πάντοτε, χλευαστιxών και κακεντρεχών, όσο κι' επιπόλαιων, σχολίων.

Ποτέ δεν μ' ενδιέφερε η φήμη, η δόξα. Μόνος πόθος μου: να περνώ πάντα απαρατήρητος, αν δεν το μπορούσα ευxάριστoς, ανάμεσα στους συγκαιρινούς μου «συνοδίτας». Kι' όμως άκουσα κι' αυτή την κουβέντα, που μου εξετόξευσε, δεν ξέρω πια σε τι φύλλο, αγανακτισμένος «φιλολογικός» του συνεργάτrις: «Εγγονόπουλε, πάψε πια να βασανίζεσαι και να μας βασανίζης»

Αν η ζωή μου είναι αφιερωμένη στη ζωγραφική και στην ποίηση, είναι γιατί η ζωγραφική και η ποίησις με παρηγορούν και με διασκεδάζουν. Έτσι και τότε, παρ’ όλη την απογοήτευσή μου, εξακολουθούσα ανελλιπώς να ζωγραφίζω, «να γράφω»* ποιήματα.
[...]
Σημειωτέον ότι στο μεταξύ ο πόλεμος είχε φθάσει πια ως εδώ. Στρατεύθηκα και με έστειλαν στην πρώτη γραμμή, στην «γραμμή πυρός», όπου με βαστήξανε πεισματάρικα, μέχρι το τέλος των επιχειρήσεων. Δίχως καμμιάν ανάπαυλα, αν εξαιρέσω ένα αρκετά βασανιστικό «ιντερμέδιo» στη «Διλοχία Πειραιώς», απλούν «πειθαρχικόν λόχον».

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Φωτογραφίες από το ελληνικό σχολείο παλιότερων χρόνων

ΠΗΓΗ. Τρελλογιάννης



 όταν ο μαυροπίνακας είναι χαρακωμένος και μόλις διακρίνονται τα
σημάδια επάνω του .. η σόμπα στη μέση της "αίθουσας" προσπαθεί να δώσει λίγο ζεστασιά στα μικρά παιδιά


όταν στα θρανία δεν κάθονταν δυο δυο η τρεις τρεις αλλά έξι και πάνω!! Ιδιαίτερη προσοχή δώστε στο βλέμμα του δασκάλου και στα σταυρωμένα χέρια των παιδιών(1952)



 τα παπούτσια βέβαια ήταν πολυτέλεια...




ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΟ - ΣΕΙΡΑ ΒΑΣΙΛΕΩΝ (1957 }

 ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ 26 ΜΑΡΤΙΟΥ 1957


Η δεύτερη έκδοση (ανατύπωση) με τα πορτραίτα των βασιλικών οικογενειών της Ελλάδας, με ίδιες ονομαστικές αξίες αλλά σε διαφορετικά χρώματα. Σχεδιάστηκε από τον χαράκτη Α. Τάσσο και η χάραξη των πλακών έγινε από δύο οίκους, τον Η. Woyty - Wimmer και Thomas De La Rue & Co. Ltd. και τυπώθηκε στο τυπογραφείο Ασπιώτη ΕΛΚΑ.


ΔΕΞ ΚΛΙΚ > VIEW IMMAGE >ΜΕΓΕΝΘΥΣΗ



ΣΕΙΡΑ ΒΑΣΙΛΕΩΝ

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ -ΤΥΜΒΟΣ - ΕΠΙΤΥΜΒΙΕΣ ΣΤΗΛΕΣ ( 3 ΔΕΙΓΜΑΤΑ)

Επιτύμβια στήλη ή επιτάφια στήλη ονομάζεται στήλη, συνήθως μαρμάρινη ή γενικά λίθινη η οποία στήνεται στον τάφο, ώστε αφενός να γίνεται ορατή η θέση του τάφου, αφετέρου για να σημειώνονται τα στοιχεία του νεκρού.] Οι στήλες αυτές μπορεί να είναι απλώς ενεπίγραφες ή διακοσμημένες, για παράδειγμα με σχήματα ή τη μορφή του νεκρού ή παραστάσεις σχετικές με τη ζωή του.
Ο όρος επιτύμβια στήλη αρχικά αναφερόταν σε στήλες που τοποθετούσαν π.χ. οι αρχαίοι Έλληνες, πάνω στον τύμβο (μικρό λόφο από χώμα) με τον οποίο κάλυπταν τον τάφο επιφανών, αλλά σήμερα χρησιμοποιείται με την ίδια έννοια με τον όρο επιτάφια στήλη και αφορά οποιαδήποτε στήλη τάφου και όχι μόνο τύμβου.
Κατά την αρχαιότητα, όταν πέθαινε κάποιος σπουδαίος, τον έθαβαν μέσα σε έναν τάφο που είχε τη μορφή κιβωτίου και ήταν κατασκευασμένος από πωρόλιθο. Πάνω από αυτό τον κιβωτιόσχημο τάφο συσσώρευαν χώμα και έφτιαχναν ένα χαμηλό λοφίσκο, τον «τύμβο» (από όπου και η σημερινή λέξη «τούμπα») και πάνω από αυτόν έστηναν μια «επιτύμβια», μαρμάρινη στήλη, όπου με χαμηλό ανάγλυφο παριστανόταν η μορφή του νεκρού και το όνομά του. Τελικά όμως η αρχαιολογική έρευνα κατέληξε να χαρακτηρίζει κάθε τι που στηνόταν πάνω σε ένα τάφο ως «επιτύμβιο». Κάθε τι που σκέπαζε ένα σπουδαίο νεκρό και όχι μόνο τον σκέπαζε, αλλά και τον σήμαινε. Κάθε επιτύμβια κατασκευή, δηλαδή, δεν ήτανε ένα απλό, ουδέτερο σκέπαστρο, αλλά έδειχνε κιόλας από μακριά πως εκεί, κάτω από τον χωμάτινο λόφο, ήταν θαμμένος ο Μνησικλής, π.χ. ή ο Αλκιβιάδης, ή ο Ευφρόνιος. Ετσι, όσοι περνούσαν από εκεί κοντά έβλεπαν το όνομα του νεκρού κι αν ήτανε φίλος τους κοντοστέκονταν και χαιρετούσαν.

 Η Επιτύμβια στήλη δύο νέων οπλιτών, του Χαιρέδημου και του Λυκέα που βρήκαν, φαίνεται, το θάνατο στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Γύρω στο 420 π.Χ Βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά.
Η Επιτύμβια στήλη δύο νέων οπλιτών, του Χαιρέδημου και του Λυκέα που βρήκαν, φαίνεται, το θάνατο στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Γύρω στο 420 π.Χ
Βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά.

Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Ο μύθος του Κυπάρισσου



Ο ήρωας Κυπάρισσος, ήταν το μικρότερο από τα παιδιά του βασιλιά της Χίου, Μινύα.
Έφηβος ακόμα, απέκτησε την εύνοια του θεού Απόλλωνα, ο οποίος του χάρισε για συντροφιά, ένα εξημερωμένο ελάφι. Το ελάφι αυτό, ζούσε αρχικά στις κοιλάδες της Χίου και ήταν αφιερωμένο στις νύμφες των τριγύρω δασών.
Ο Κυπάρισσος δέθηκε πολύ με το κατοικίδιο ελάφι που του χάρισε ο θεός και καθημερινά στόλιζε τα κέρατά του με λουλούδια για να το βγάλει βόλτα στο δάσος. Συχνά, διέσχιζε την κοιλάδα της Καρταίας καβάλα στην ράχη του.
Μια καλοκαιρινή μέρα όμως, που ο Κυπάρισσος είχε βγεί για κυνήγι στο δάσος, το ελάφι ζαλισμένο από την ζέστη τρύπωσε για να κοιμηθεί σε κάτι χαμόκλαδα και χάθηκε από τα μάτια του αφέντη του. Ο νεαρός κυνηγός, χωρίς να αντιληφθεί οτι επρόκειτο για το αγαπημένο του ελάφι, ύψωσε το κοντάρι του και σημάδεψε το θήραμά του. Όταν πλησίασε το τραυματισμένο ζώο και το αναγνώρισε, ξέσπασε σε κλάμματα και αγκαλιάζοντάς το, αποφάσισε να πεθάνει κι αυτός μαζί με το ελάφι.

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΩΓΡΑΦΟΙ - ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ

- Konstantinos Volanakis (1837 - 1907) - Greece (Heraklion)
Impresionismo, Realismo

Konstantinos Volanakis (griego: Κωνσταντίνος Βολανάκης o Βολονάκης, Heraklion, Creta, 1837 - 29 de junio de 1907) fue un pintor griego, considerado uno de los mejores del siglo XIX. Nacido en una familia acomodada, se trasladó a Trieste, Italia, en 1856, donde se dedicó a la pintura.
Konstantinos-Volanakis-The-port-of-Piraeus
Konstantinos-Volanakis-Argo
Konstantinos-Volanakis-Elegant-figures-at-the-shore

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014

Οι δεσμοί της αρχαίας Αρκαδίας με την Κύπρο

Οι δεσμοί της Αρκαδίας με την Κύπρο ειναι Προϊστορικοί και χρονολογούνται πρίν από τον 12ον π.χ αιώνα.Οι πρώτοι άποικοι της νήσου ήταν οι Αρκάδες οπώς αναφέρουν οι αρχαίοι ιστορικοί Ηρόδοτος και Παυσανίας.Η εγκατάσταση των Αρκάδων αποίκων στην Κύπρον έγινε πρό της καθόδου των Δωριέων στην Πελοπόννησον, μάλιστα δε προηγήθησαν τών των Αιολικών και  Ιωνικών αποικιών, οι οποίοι κατέκτησαν αργότερα τα παράλια της Μ. Ασίας.Από την ανάγνωση των Κυπριακών επιγραφών και συγκριτικής μελέτης ειδικών γλωσσολόγων, κατεδείχθη η συγγένεια και επεβεβαιώθη η μεγίστη ομοιότητα της αρχαίας Κυπριακής Διαλέκτου με την αρχαίαν Αρκαδική Διάλεκτο.Η Κύπρος, στην αδιάκοπη και πολυκύμαντη ροή του ιστορικού χρόνου, παρουσιάζει τούτο το χαρακτηριστικό γνώρισμα: αν και δέχτηκε πολλές και έντονες επιδράσεις απ’ τους γειτονικούς της λαούς, ωστόσο, δεν αποκόπηκε ποτέ απ’ την μητροπολιτική Ελληνική εστία. Ο πολιτισμός της, απ’ τα πανάρχαια χρόνια, αποτελεί ένα γονιμοποιό αδέλφωμα γηγενών, Ελληνικών και μεσανατολικών στοιχείων.

Ομηρική Μαρτυρία   


Ο Όμηρος στην Ιλιάδα μας αναφέρει οτι απο τις Ελληνικές πολεμικές δυνάμεις σε πλοία, άνδρες και αρχηγούς, που συγκεντρώθηκαν στην Αυλίδα ,για να πάρουν μέρος στην εκστρατεία εναντίον της Τροίας ηταν και η Αρκαδία με αρχηγό τους τον βασιλιά Αγαπήνορα.Ο Αγαπήνορας ήταν απο την Τεγέα μια από τις σπουδαιότερες πόλεις της αρχαίας Αρκαδίας.Όταν τελείωσε ο Τρωικός πόλεμος, οι Αρκάδες μπήκαν στα καράβια που πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Πλησιάζοντας στην Κύπρο, τους έπιασε τόσο μεγάλη φουρτούνα, ώστε δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Δεν ηταν και τοσο καλοί θαλασσινοί και δεν τόλμησαν να τα βάλουν με τα μανιασμένα κύματα. Έτσι, άραξαν στις Κυπριακές ακτές και εγκατασταθήκαν μόνιμα εκεί. 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΟ : ΣΕΙΡΑ ΘΕΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ

 ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ 17 Φεβρουαρίου 1986 - Έκδοση "Θεοί του Ολύμπου"


Σημείωση : Από τη χρονιά αυτή ξεκινούν εκδόσεις με δύο ειδών οδοντώσεις, μία με πλήρη οδόντωση και μία με οδόντωση στις δύο πλευρές του γραμματοσήμου. Οι σειρές που απεικονίζονται χωρίς οδόντωση στις δύο πλευρές, έχουν εκδοθεί και με πλήρεις οδοντώσεις.

ΔΕΞ ΚΛΙΚ > VIEW IMMAGE >ΜΕΓΕΝΘΥΣΗ

1986 - ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ - ΗΜΕΡ.ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ 17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

 

 

Τετάρτη 14 Μαΐου 2014

- ΜΟΥΣΕΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΝΔΥΜΑΣΙΑΣ

 ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ

 
Το Μουσείο Ιστορίας της Ελληνικής Ενδυμασίας είναι ένα κατ’ εξοχήν θεματικό μουσείο με ενδυματολογικό περιεχόμενο. Στις συλλογές του περιλαμβάνει περίπου 25.000 αντικείμενα, κυρίως αυθεντικές τοπικές φορεσιές και κοσμήματα του ιστορικού ελληνικού χώρου (τέλη 19ου - αρχές 20ού αιώνα), αντίγραφα μινωικών, αρχαϊκών και βυζαντινών ενδυμάτων, καθώς και 23 πορσελάνινες κούκλες ντυμένες με παραδοσιακές φορεσιές, που αποτελούν δωρεά της Βασίλισσας Όλγας στο Λύκειο των Ελληνίδων. Σκοπός του Μουσείου είναι η συλλογή, η διαφύλαξη, η μελέτη και η προβολή της ιστορίας της ελληνικής τοπικής φορεσιάς. Βασική του δραστηριότητα αποτελεί η διοργάνωση περιοδικών θεματικών εκθέσεων σε ετήσια βάση. Στόχος των εκθέσεων αυτού του είδους είναι να παρουσιάζουν σφαιρικά και τεκμηριωμένα το αντικείμενο που κάθε φορά πραγματεύονται. Από την ίδρυσή του το Μουσείο έχει οργανώσει 13 θεματικές εκθέσεις για τις ελληνικές τοπικές φορεσιές με βάση τα διακριτικά τους γνωρίσματα, ανάλογα με το γεωγραφικό τους εντοπισμό, τις εθνοπολιτισμικές ομάδες, την τελετουργική τους χρήση και τις αναπαραστάσεις τους στην τέχνη.
Το Μουσείο στεγάζεται σε διώροφο κτίριο της οδού Δημοκρίτου 7, που κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1920. Πρόκειται για κτίσμα που δεν έχει το χαρακτήρα του νεοκλασικού κτιρίου του 19ου αιώνα, καθώς στο όλο οικοδόμημα είναι φανερή η αρχή της διείσδυσης της μοντέρνας αισθητικής αντίληψης στην αρχιτεκτονική, έκφραση του αστικού κτιρίου και της λίγο μεταγενέστερης πολυκατοικίας. Η παρουσίαση των θεματικών εκθέσεών του γίνεται σ’ ένα μικρό, αλλά λειτουργικό εκθεσιακό χώρο, που βρίσκεται στο ισόγειο του κτιρίου, του οποίου το κύριο χαρακτηριστικό είναι τα καθαρά και λιτά σχήματα που κυριαρχούν σε όλη του την επιφάνεια. Γι’ αυτό και το Μουσείο δεν έχει μόνιμη έκθεση, αλλά ετήσιες μικρές θεματικές εκθέσεις. Με αυτού του είδους τις εκθέσεις δίνεται η ευκαιρία στο κοινό να γνωρίζει κάθε φορά και ένα τμήμα της πλούσιας συλλογής του.
Παράλληλα με τις εκθέσεις, το Μουσείο οργανώνει συμπληρωματικές δραστηριότητες, όπως εκπαιδευτικά προγράμματα, διαλέξεις, σεμινάρια και συνεργασίες με άλλους φορείς, με στόχο τον εμπλουτισμό της εκθεσιακής του δραστηριότητας και την καλύτερη επικοινωνία του με το κοινό. Έτσι, στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής του πολιτικής πραγματοποιεί εκπαιδευτικά προγράμματα και ξεναγήσεις μαθητών της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με στόχο να γίνει χώρος μάθησης, ανακάλυψης, ψυχαγωγίας και ανάπτυξης της ευαισθησίας των μικρών επισκεπτών. Όντας ένας δυναμικός οργανισμός ανοιχτός στις προκλήσεις και τις προσκλήσεις κρατικών και ιδιωτικών φορέων, συμμετέχει σε ενδυματολογικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, με στόχο την ανάδειξη του ενδυματολογικού πλούτου της Ελλάδας. Τέλος, εκδίδει επιτραπέζια ημερολόγια με 54 έγχρωμες φωτογραφίες και εισαγωγικά κείμενα, τα οποία τα τελευταία χρόνια αποτελούν ένα είδος καταλόγου των εκθέσεων.
Το Μουσείο Ιστορίας της Ελληνικής Ενδυμασίας αποτελεί τμήμα του Λυκείου των Ελληνίδων, σωματείου μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που ιδρύθηκε το 1910 από την Καλλιρρόη Παρρέν. Από το 1997 είναι τακτικό μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσείων (ICOM).

ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Το Μουσείο Ιστορίας της Ελληνικής Ενδυμασίας του Λυκείου των Ελληνίδων εγκαινιάστηκε το Μάρτιο του 1988, από την τότε Υπουργό Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη. Στο Μουσείο αυτό στεγάζεται η ενδυματολογική συλλογή του Λυκείου των Ελληνίδων. Η συλλογή του ενδυματολογικού υλικού του Μουσείου ξεκινά το 1911, όταν η Καλλιρρόη Παρρέν, θέλοντας να παρουσιάσει τις ελληνικές τοπικές ενδυμασίες στις μεγάλες γιορτές του Παναθηναϊκού Σταδίου, ζήτησε και πέτυχε να τις δανείσουν φορεσιές απ’ όλη την Ελλάδα. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό, καθώς άρχισαν να συρρέουν στο Λύκειο των Ελληνίδων δωρεές τοπικών ενδυμασιών. Έτσι δημιουργείται ο πρώτος πυρήνας της τότε Χρηστικής και σημερινής Μουσειακής Ιματιοθήκης του Τμήματος Εθνικών Ενδυμασιών του Λυκείου των Ελληνίδων, που εμπλουτίστηκε αργότερα με αγορές και άλλες πολυάριθμες δωρεές.
 
 
 
ΚΑΛΙΡΟΗ ΠΑΡΡΕΝ
 
Εκτός από τις ελληνικές τοπικές ενδυμασίες και τα κοσμήματα, τη συλλογή συμπληρώνουν και αντίγραφα μινωικών, αρχαϊκών και βυζαντινών ενδυμάτων. Δημιουργός τους είναι μια ομάδα

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΟ -ΣΕΙΡΑ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΝΔΥΜΑΣΙΕΣ

-ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ 1/03-1972
Σχεδιασμός-προσαρμογή Π. Γράββαλος - Γ. Βελισσαρίδης. Τυπώθηκε στο τυπογραφείο Ασπιώτη ΕΛΚΑ.

ΔΕΞ ΚΛΙΚ > VIEW IMMAGE >ΜΕΓΕΝΘΥΣΗ



Τρίτη 13 Μαΐου 2014

ΜΙΑ ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΤΗΝ ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΣΑΣ

ΑΘΗΝΑ 1971
Αθήνα, Ιούλιος 1971. Το κάρο με τα καρπούζια επί της οδού Μάγερ 23, έξω από το ξενοδοχείο "Ωραία Θεσσαλία", στο κέντρο. Τιμή 1.95 έκαστο (σε δραχμές φυσικά). Στα πλαϊνά, γυναικείες μορφές διακοσμούν το όχημα, ενώ δεν λείπει και το διακριτικό "GR". Στο πίσω μέρος η απαραίτητη ζυγαριά.
Αθήνα, Ιούλιος 1971. Το κάρο με τα καρπούζια επί της οδού Μάγερ 23, έξω από το ξενοδοχείο "Ωραία Θεσσαλία", στο κέντρο. Τιμή 1.95 έκαστο (σε δραχμές φυσικά). Στα πλαϊνά, γυναικείες μορφές διακοσμούν το όχημα, ενώ δεν λείπει και το διακριτικό "GR". Στο πίσω μέρος η απαραίτητη ζυγαριά.
-bill-files.

Τοπωνυμικά παρατσούκλια κατοίκων της Ελλάδας

ΣΟΦΟΣ
Προσθήκη λεζάντας

Σίγουρα έχετε ακούσει, ότι οι άνθρωποι που ζουν σε κάθε πόλη δεν ονομάζονται μόνο από την πόλη (π.χ. Θεσσαλονίκη: Θεσσαλονικιός), αλλά έχουν και κάποιες ειδικές ονομασίες ανά πόλη, οι οποίες έχουν βγει για διαφορετικό λόγο σε κάθε μία. Πολλές απ’ αυτές έχουν διαδοθεί και γίνει πιο γνωστές ανά το Πανελλήνιο, απ’ όσους διετέλεσαν την στρατιωτική τους θητεία σ’ αυτές. Αρκετές απ’ αυτές πάντως, έχουν περιορισμένη χρήση, ή εκλείπουν σταδιακά, καθώς αποτελούν απομεινάρια παλαιότερων εποχών.
Τα τοπωνυμικά αυτά παρατσούκλια, άλλα αποτυπώνουν χαρακτηριστικά τοπικά γνωρίσματα και συνήθειες και άλλα αποτελούν ένα μείγμα ψηγμάτων αλήθειας και θρύλων

Ας δούμε λοιπόν μερικά απ’ αυτά:

Θεσσαλονίκη: «Καρντάσια» και «Παυλοκαταραμένοι»
«Καρντάσι» είναι ο αδερφός στα τουρκικά. Μεταξύ των προσφύγων -κυρίως των τουρκόφωνων- που κατέκλυσαν την Μακεδονία και την Θράκη, «καρντάσια» κατέληξαν να εννοούνται και να αλληλοαποκαλούνται, αυτοί που είχαν κοινή εθνική καταγωγή ή τοπική προέλευση, σε αντιδιαστολή με τους γηγενείς, που οι πρόσφυγες αποκαλούσαν «μπαγιάτηδες». Οι Θεσσαλονικείς είναι γνωστοί επίσης και ως «Παυλοκαταραμένοι». Μια λαϊκή παράδοση λέει πως, όταν ο απόστολος Παύλος ξεκίνησε να περιοδεύει στη Μακεδονία, για την ίδρυση των πρώτων χριστιανικών εκκλησιών, οι εθνικοί τον κυνήγησαν με τις πέτρες. Ο ο Παύλος έχασε την ψυχραιμία του κι έδωσε κατάρα να μην σηκωθούν ποτέ οι πέτρες από τους δρόμους της πόλης. Κι από τότε η παράδοση ονόμασε τους Θεσσαλονικείς, «Παυλοκαταραμένους».
Ναύπλιο: «Κωλοπλένηδες»
Οι μουσουλμάνοι θεωρούσαν βρομιάρηδες τους «Φράγκους» για μερικούς λόγους, εκ των οποίων οι κυριότεροι ήταν, το ότι έτρωγαν χοιρινό και το ότι δεν καθάριζαν τον κώλο τους όταν πήγαιναν στην τουαλέτα. Το περσικό παρατσούκλι για τους «Φράγκους» γενικά είναι «كون نشو» (kun nashu)· κυριολεκτικά «αυτός που δεν πλένει τον κώλο του», δηλαδή ο «μη κωλοπλένης». Οι Aργείτες αποκαλούσαν «κωλοπλένηδες» τους Ναυπλιώτες, λόγω του ότι επισκέπτονταν τα τουρκικά λουτρά.
Άργος: «Πράσα» ή «Πρασάδες»
Ως αντίποινα οι Ναυπλιώτες τους έβγαλαν έτσι, εφ’ ενός γιατί καλλιεργούσαν πολλά πράσα κι αφ’ ετέρου, διότι, όπως έλεγαν, έτρωγαν το πράσο με το οποίο χτυπούσαν το γαϊδούρι τους.
Κως: «Μπόχαλοι»
Στην τοπική διάλεκτο το μπουκάλι το λένε «μποχάλι». Χαρακτηριστικό δίστιχο που μαθαίνει ο Έλλην «φαν» αφικνόμενος στην «Μποχαλία», ώστε να προσεγγίσει τα τοπικά ήθη και έθιμα δια μέσου της γλώσσης: Συνέχεια ανάγνωσης

Δευτέρα 12 Μαΐου 2014

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ – Η ΠΥΘΙΑ


Η Πυθία δεν είναι κάποια συγκεκριμένη μάντισσα. Περισσότερο είναι τίτλος που δινόταν σε αυτή που κάθε φορά επιλεγόταν να είναι η εκλεκτή του θεού Απόλλωνα. Ο καθηγητής κλασικής αρχαιολογίας Πάνος Βαλαβάνης γράφει για την Πυθία:
Η Πυθία, η γυναίκα που αποτελούσε το διάμεσο μεταξύ του θεού και των πιστών, δεν ήταν τυχαία. Θα πρέπει να ήταν ένα υπερευαίσθητο πλάσμα, που είχε τη δυνατότητα να περιπίπτει σε κατάσταση καταληπτικής αλλοτρίωσης, όχι μόνο πιστεύοντας ότι επικοινωνεί με τον θεό αλλά πείθοντας και τους άλλους γι’ αυτό. Πιθανότατα οι πρώτες Πυθίες ή κάποια συγκεκριμένη γυναίκα των Δελφών να είχε το χάρισμα αυτό, γεγονός που δημιούργησε την πρώτη φήμη του μαντείου. Άλλωστε, η επιλογή των Πυθιών από το ιερατείο θα πρέπει να σχετιζόταν με την πίστη και την αφοσίωσή τους στη λατρεία του Απόλλωνος, γι’ αυτό και γινόταν μόνο από τη γύρω περιοχή. Ο εκεί πληθυσμός θα πρέπει να διαβιούσε σε ατμόσφαιρα άκρου σεβασμού προς τον θεό.
180.p
Η Πυθία οδηγείται στο Ιερό. Richter, Henry James, 1797, Χαλκογραφία Λονδίνο, Βρετανικό Μουσείο, 1874,1212.615 © The Trustees of the British Museum

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

Η Μάχη της Κρήτης - Ένα κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη

Μάχη της Κρήτης (Γερμανικά Luftlandeschlacht um Kreta) ονομάζεται η επιχείρηση κατάληψης της Κρήτης από τους Γερμανούς κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και συγκεκριμένα από το πρωί της 20ής Μαΐου 1941, όταν ξεκίνησε η αεροπορική έφοδος των Γερμανών με συνθηματικό όνομα «Unternehmen Merkur» (Επιχείρηση Ερμής) εναντίον του νησιού, ως την 1η Ιουνίου. Με την επιχείρηση αυτή οι Γερμανοί κατάφεραν να καταλάβουν το νησί από τις αγγλοελληνικές συμμαχικές δυνάμεις, ωστόσο αυτή τους η επιτυχία κόστισε τόσο πολύ ώστε να μην επιχειρήσουν ξανά άλλη αεροπορική έφοδο της ίδιας κλίμακας κατά την διάρκεια του πόλεμου.

 

Σοβαρό είναι το πρόσωπο της Κρήτης, πολυβασανισμένο. Μαδάρες γυμνές, τραχειές, αγέλαστες. Κοιτάζεις από το αεροπλάνο την Κρήτη ν’ απλώνεται στη θάλασσα και νιώθεις πώς αληθινά το νησί τούτο είναι γιοφύρι ανάμεσα στις τρεις τούτες μεγάλες Μοίρες. Για πρώτη φορά στην Ευρώπη πήδηξε κι’ έχτισε φωλιά στην Κρήτη το πεινασμένο αρπαχτικό πουλί πού το λέμε Πνεύμα. Άπλωσε τις φτερούγες του στο Κρητικό χώμα και γέννησε το μυστηριώδη, βουβό ακόμα, όλο ζωή, χάρη, κίνηση και λαμπρότητα, Κρητικό πολιτισμό.

         Η Κρήτη έχει αληθινά κάτι το πανάρχαιο, το άγιο, το πικραμένο και περήφανο, που έχουν οι χαροκαμένες μάνες που γέννησαν παλικάρια. Έχει τόσο πολύ πολεμήσει κι υποφέρει η γης ετούτη, έχει τόσο πολύ συνηθίσει το θάνατο, που τον ξεφοβήθηκε πια και μπορεί να γελάει και να παίζει μαζί του.
         Σαράντα μέρες γύριζα το περασμένο καλοκαίρι την Κρήτη, για να δω τα χωριά που γκρέμισαν κι έκαψαν οι βάρβαροι και τους άντρες και τις γυναίκες που τους έντυσαν τη μαύρη αρματωσιά του πένθους. Περίμενα ν’ ακούσω κλάματα και να δω χέρια ν’ απλώνονται να ζητούν την βοήθεια. Και βρήκα ανυπόταχτες, απαράδοτες ψυχές και κορμιά μισόγυμνα πεινασμένα Κι’ αλύγιστα.
        Τι δύναμη και τι αντοχή είναι τούτη, συλλογιζόμουν, και πού βρίσκουν τα κορμιά τούτα τόση ψυχή; Και ποια ακριτική πνοή τους δίνει τόση αψηφισιά να παλεύουν με το θάνατο;
         Ο Κρητικοί αλήθεια αγαπούν παράφορα τη ζωή και συνάμα ποτέ δεν φοβούνται το θάνατο. Μέσα από τα χαλασμένα χωριά που πέρασα, πάνω από τα νεοανοιγμένα μνήματα που δρασκέλισα, πίσω από τις κουβέντες που άκουσα, ακατάπαυτα διαπίστωσα τούτη τη μεγάλη δισυπόστατη παλικαριά: παράφορη αγάπη για τη ζωή και άφοβο αντίκρισμα του θανάτου.
          Τούτος είναι και ο πρώτος πολύτιμος καρπός που γεύεται όποιος, τώρα που καπνίζουν ακόμα τα ερείπια κι είναι ακόμα νωπά τα αίματα στις πέτρες, περιοδεύει τα χωριά της Κρήτης.
        Αδάμαστες ψυχές οι Κρητικοί, χιλιάδες τώρα χρόνια, παλεύουν στα κακοτράχαλα Κρητικά βουνά την πείνα, την γύμνια, τους βαρβάρους. Κι’ ούτε η μοίρα ούτε οι άνθρωποι μπόρεσαν ποτέ να τους κάμουν να σκύψουν το κεφάλι.
         Οι Κρητικοί, όπως όλες οι γενναίες ψυχές, στην άκρα απελπισία βρίσκουν τη λύτρωση. Πολλοί Κρητικοί, μπροστά από τα τουφέκια των Γερμανών, τη στιγμή που θα τουφεκίζονταν, έβρισκαν τη γαλήνη, κι όχι μονάχα τη γαλήνη παρά και τη χαρά της αδάμαστης ψυχής που αναγαλλιάζει γιατί της δίνεται η ευκαιρία να δείξει την αρετή της. Πολλοί, την ύστερή τους στιγμή, μπροστά από το εχτελεστικό απόσπασμα,

ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ- ΟΙ ΠΟΤΑΜΟΙ

ΠΟΤΑΜΟΙ

Ο Αλφειός πρώτος αριστερά στο Αέτωμα του ναού του Δία.

Οι Έλληνες θεωρούσαν τους ποταμούς θεούς ή παιδιά θεών, ότι από ποταμούς κατάγονταν σπουδαίοι άνθρωποι, Νύμφες κυκλοφορούσαν σε πηγές και κρήνες που θεωρούνταν τόποι εξαιρετικών γεγονότων· νερά από συγκεκριμένους υδάτινους πόρους θεωρούνταν γονιμοποιά, γι' αυτό και σχετίζονταν με το τελετουργικό λουτρό του γαμπρού και της νύφης πριν τον γάμο· νεογέννητα καθαίρονταν σε νερά ή από νερά συγκεκριμένης ιερής πηγής· στα νερά της Στύγας ορκίζονταν οι θεοί -ήταν ο πιο ιερός τους όρκος· νερά λίμνης διέσχιζαν οι νεκροί, για να μεταβούν στον κάτω των σκιών, με νερό καθαίρονταν όσοι είχαν έλθει σε επαφή με το μίασμα του θανάτου και το σπίτι του νεκρού· με νερό καθαίρονταν το ζώο της θυσίας και όσοι συμμετείχαν στο τελετουργικό της θυσίας, στην προσευχή, σε οποιοδήποτε τελετουργικό στο οποίο γινόταν επίκληση στους θεούς…
Αρκετοί από τους ποτάμιους θεούς εμπλέκονται οι ίδιοι σε ερωτικές ιστορίες ή γίνονται μάρτυρες ερώτων που συχνά εξελίσσονται κοντά τους ή μέσα. Σχετίζονται όμως και με τον θάνατο, μάλιστα πολλές φορές μετονομάζονται παίρνοντας το όνομα αυτού που έπεσε στα νερά τους και πνίγηκε.
Άλλο χαρακτηριστικό των υδάτινων θεοτήτων είναι οι μεταμορφώσεις. Ο Νηρέας, λ.χ., μεταμορφώθηκε και σε φωτιά για να ξεφύγει από τον Ηρακλή, οι δύο Νηρηίδες που τον συνόδευαν σε λιοντάρι και πάνθηρα, ο Πρωτέας έπαιρνε όποια μορφή ήθελε, η νηρηίδα Θέτιδα, προκειμένου να γλιτώσει από το ερωτικό σμίξιμο με τον Πηλέα, μεταμορφώθηκε σε αέρα, φωτιά, νερό, δέντρο, πτηνό, τίγρη, λιοντάρι, φίδι, σουπιά.
Οι μεταμορφώσεις αυτές ίσως να αντανακλούν εκείνους τους πανάρχαιους κοσμογονικούς μύθους που θέλουν τον Ωκεανό πατέρα θεών και ανθρώπων -ος περ γένεσις πάντεσσι τέτυκται (Ιλ., Ξ 200, 246)[1]- το ίδιο και την Τηθύ -Ωκεανόν τε, θεών γένεσιν και μητέρα Τηθύν (Ιλ., Ξ 201). Ωκεανός και Τηθύς γεννούν όλες τις άλλες μορφές του κόσμου, οι οποίες στη μυθική σκέψη εκλαμβάνονται ως μεταμορφώσεις του νερού.[2]

Οι πιο γνωστοί, με μυθολογική ιστορία, ποταμοί ανά περιοχή και αλφαβητικά είναι οι εξής:

Α. Νήσοι
1. Ίμβρασος (Σάμος)
2. Ινωπός (Δήλος)
3. Ληθαίος (Κρήτη)
4. Τέθρυς ή Θήρην (Κρήτη, κοντά στην Κνωσσό)

Β. Πελοπόννησος
1. Αλφειός (διατρέχει την Πελοπόννησο, περνά από Ολυμπία)

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

ΕΛΛΑΔΑ ... ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΦΩΣ

wonderful colors of greece

Η ιστορία της Citroen.


Ο Αντρέ Σιτροέν, γνωστός και ως «Χένρι Φορντ της Γαλλίας», δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο πάθος για τα αυτοκίνητα. Σε αντίθεση µε άλλους συναδέλφους του µηχανικούς, ο Σιτροέν µπήκε στον χώρο των αυτοκινήτων καθυστερηµένα και µάλλον από ανάγκη. Όµως αυτό δεν µείωσε σε καµιά περίπτωση την επιτυχία του, αφού οι πρωτοποριακές –για τα ευρωπαϊκά δεδοµένα– µέθοδοι παραγωγής που εφάρµοσε και το έντονο φλερτ µε τη διαφήµιση και τη δηµοσιότητα στάθηκαν αρκετά για να κάνουν την εταιρεία του να ξεχωρίσει.
Γεννηµένος το 1878 στο Παρίσι ως Αντρέ Σιτρούν από Ολλανδοεβραίο πατέρα, έµπορο διαµαντιών, και Πολωνοεβραία µητέρα, ο Αντρέ, που ξεχώρισε στο σχολείο όπου είχε τους υψηλότερους βαθµούς, φοίτησε στο πιο διάσηµο γαλλικό πανεπιστήµιο για µηχανικούς. Μετά την αποφοίτηση, ο νεαρός, που πρόσθεσε σε ένα φωνήεν του επωνύµου του διαλυτικά οπότε και προέκυψε το Σιτροέν, προτίµησε να καταταγεί στον στρατό, όπου και καθορίστηκε το µέλλον του. Τότε, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στην γενέτειρα της µητέρας του, την Πολωνία, πρόσεξε έξω από ένα εργαστήριο σωρούς από ξύλινα διπλά ελικοειδή γρανάζια. Ο νεαρός δεν έχασε καιρό και άρχισε αµέσως να κάνει σχέδια για τη δυνατότητα χρησιµοποίησης των γραναζιών στη βιοµηχανία.

Παρασκευή 9 Μαΐου 2014

ΓΙΑΤΙ ΛΕΜΕ ΦΡΑΣΕΙΣ ΟΠΩΣ .... «πομπή», «ρεζίλι», «μούτζα», «πλάκωμα στο ξύλο»



Οι ποινές που εφήρμοζε το ρωμαϊκό δίκαιο που εφάρμοζε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως και που ήταν φυσική συνέχεια των ποινών του ρωμαϊκού δικαίου, περιελάμβαναν τη θανάτωση, τον εξανδραποδισμό, τον ακρωτηριασμό, το σωματικό κολασμό, την κουρά, την εξορία, τη δήμευση.
 Εθιμικά είχε καθιερωθεί και η διαπόμπευση, ενώ ο νόμος δεν την καθόριζε ρητά παρά μόνο σε δύο περιπτώσεις.
Εκτός από την ηθική απαξίωση και την οικονομική εξαθλίωση που συνεπάγονταν ποινές όπως αυτή της κουράς, της εξορίας και της δήμευσης των περιουσιακών στοιχείων, παρατηρείται μια καταφανής αγριότητα στις περιπτώσεις της θανατικής ποινής, της διαπόμπευσης και του ακρωτηριασμού και του σωματικού κολασμού.
Ακόμα και ο Γεωργικός Νόμος του 7ου-8ου αι. προέβλεπε ακρωτηριασμό στην περίπτωση που έκοβε κανείς σταφύλια ή καρπούς σε ξένη ιδιοκτησία, και φραγγελισμό στην περίπτωση που τα ζώα κάποιου διέφευγαν της προσοχής του και έμπαιναν σε ξένη γη.
Κατά τον Καθ. Γ. Μπαμπινιώτη (131, ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ, ΚΕΝΤΡΟ ΛΕΞΙΚΟΛΟΓΙΑΣ, 1966) διαπόμπευση είναι Δημόσιος Εξευτελισμός.
Κατά Φυτράκη (ΜΕΙΖΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ) σ. 327 είναι διασυρμός, πόμπεμα, ρεζίλεμα.
Κατά Σταματάκο [ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ] σ. 265 διαπομπεύω σημαίνει φέρω εις πέρας την πομπήν ή περιφέρω, φέρω πέριξ.
Κατά Δημητράκο (300, ΜΕΓΑ ΛΕΞΙΚΟΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ, Τομ. 4 Σελ. 1922) διαπομπεύω σημαίνει φέρω εις πέρας, τελώ πομπήν και περιφέροντας κάτι το προσφέρω όπως προς τους καλεσμένους σε συμπόσιο.
Στο Βυζάντιο διαπόμπευαν τους κλέφτες, τους δειλούς, τους μέθυσους, τους μοιχούς, τους προδότες και άλλους, είτε ήταν απλοί πολίτες είτε εξέχουσες προσωπικότητες. H μαστίγωση, η κουρά, η ρινότμηση και πολλά άλλα αποτρόπαια βασανιστήρια συνόδευαν την διαπόμπευση.
Η διαπόμπευση ήταν περιφορά του τιμωρουμένου συνήθως καθισμένου ανάποδα σε ένα γάιδαρο. Η περιφορά αυτή λεγόταν ειρωνικά θρίαμβος και «συγύρισμα» (τριγύρισμα). Στον ύστερο μεσαίωνα και ιδιαίτερα στην Κρήτη λεγόταν και «γιβέντισμα» (από το γαλλικό μεσαιωνικό gibbet = σταυρός, ενώ κατά Ξανθουδίδη από το τουρκικό güvenmek = εξευτελίζω, πρβλ. γιβεντισμένη).
Η διαπόμπευση ήταν μια πομπή με πρωταγωνιστή τον διαπομπευόμενο και ένα ξέφρενο όχλο που τον προσέβαλε και εξευτέλιζε με κάθε τρόπο, σε πλατείες και δρόμους. Ήταν από τα πιο αγαπημένα θεάματα των βυζαντινών.
Και σήμερα λέμε "είδα τις πομπές σου", ή χαρακτηρίζουμε κάποιον ως "μπομπή" (βλ. και "μπόμπιρας"). Πομπεύομαι έχει σήμερα την έννοια του "ντροπιάζομαι".
Πράξη πρώτη: Τα Προκαταρτικά
Η διαπόμπευση δεν είχε νομικό έρεισμα παρά μόνο σε 2 περιπτώσεις. Τις ποινές που προέβλεπαν οι Νεαρές του Ιουστινιανού τις βρίσκουμε και στην Εξάβιβλο του Αρμενοπούλου[Αρμ [499].
Όπου όμως ανέφεραν : "τυπτόμενος και κουρευόμενος, εξοριζέσθω" (συχνά στην Εξάβιβλο του Αρμενοπούλου [499]) υπονοούσαν, χωρίς να επιβάλλουν, ότι θα επακολουθούσε και διαπόμπευση. Δεν θα είχε άλλωστε νόημα η κουρά[1] χωρίς διαπόμπευση, αφού γινόταν για λόγους εξευτελισμού και όχι για λόγους υγιεινής ή αισθητικής.


Ρητές μνείες υπάρχουν:
[Αρμ 499 σ.211 Βιβ. ΙΙΙ Τιτ. Η - «Περί μισθώσεως και περί εργολάβων» §43] "οι δε τινές (εργολάβοι) ευρεθώσι παρά τά διατεταγμένα διαπραττόμενοι, τυπτόμενοι και κουρευόμενοι εξοριζέσθωσαν"

Πέμπτη 8 Μαΐου 2014

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΗΜΑ

5 ΙΟΥΝΙΟΥ 1987 ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ” ΜΥΘΟΙ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΔΕΞ ΚΛΙΚ > VIEW IMMAGE ΜΕΓΕΝΘΥΝΕΤΑΙΗ ΕΙΚΟΝΑ

ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΩΓΡΑΦΟΙ - ΣΠΥΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (1902-1985 ) 10 ΕΡΓΑ ΤΟΥ

-ΣΠΥΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ (ΓΑΛΑΞΕΙΔΙ 1902- ΑΘΗΝΑ 1985)

 
ΤΟ ΖΑΧΑΡΟΠΛΑΣΤΕΙΟΝ ΛΟΥΞ-ΑΚΡΥΛΙΚΟ ΣΕ ΜΟΥΣΑΜΑ
--

 
ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ -ΛΑΔΙ ΣΕ ΚΑΜΒΑ


ΔΑΦΝΟΣ - ΛΑΔΙ ΣΕ ΞΥΛΟ
   

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014

Η ΧΡΥΣΟΠΤΕΡΗ ΘΕΑ ΙΡΙΣ

 

Η Ίρις -λέει- ήταν η χρυσόπτερη θεά του Λόγου και της Δικαιοσύνης;

Διαβάστε ένα άρθρο που μας έστειλε για δημοσίευση ο κ Σωτήρης Μπεκάκος, Υποψήφιος Διδάκτωρ Γλωσσολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, για την Ίριδα, η οποία έχει φτερά αγγέλου και σίγουρα η μορφή των αγγέλων που υπάρχει στις χριστιανικές εκκλησίες προέρχεται από την μορφή της Ίριδας των αρχαίων Ελλήνων!..


Ἶρις – η χρυσόπτερη θεά του Λόγου και της Δικαιοσύνης
του ΣΩΤΗΡΗ ΜΠΕΚΑΚΟΥ
Υποψήφιου Διδάκτορα στην Γλωσσολογία
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης


Ζεύς δέ πατήρ…
Ἶριν δ’ δ’ ὤτρυνε χρυσοπτερόν ἀγγελέουσαν
βασκ’ ἴθι, Ἶρι ταχεῖα…
..

Το όνομα “Ἶρις” υπάρχει στον Ομηρικό Ύμνο, ΙΙ, 314, στο έργο του Νόννου «Διονυσιακά» (20, 251, 31, 110). Υπάρχει επίσης στον Στησίχορο (16, 11) ως θεότητα που χαρακτηρίζει τις Μούσες και σε άλλους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς χαρακτηρίζει την Αφροδίτη, ενώ στον Νόννο (Διονυσιακά, 19, 234) χαρακτηρίζει τον θεό Ερμή.
Τα επίθετα «χρυσόπτερυγος» «χρυσεόταρσος» που αποδίδονται στις Μούσες, σύμφωνα με τους ορφικούς ύμνους (Ορφ. Ύμνοι, Α, 340) αποδίδονται και στην Ίριδα από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς.
Στα σανσκριτικά υπάρχει μια θεότητα που μοιάζει με την Ίριδα των Ελλήνων, η οποία ονομάζεται «hiraṇyaparna».
(ελλ. χρυσόπτερος – σύνθ. ποιητική λέξη: Ετυμολ.parna = φτερό + hiranya = χρυσός).
Πρόκειται για έναν όρο, ο οποίος πέρασε από την αρχαϊκή ελληνική γλώσσα στην αρχαία ινδική και εκεί χαρακτηρίζει τους κύκνους.
Στην Veda το επίθετο αυτό δηλώνει τα χρυσά φτερά των κύκνων που σέρνουν το αμάξι του Asvin.
Σε άλλο σημείο της ινδικής βέδα ξανασυναντάμε τον ίδιο όρο ως επίθετο που χαρακτηρίζει την αρχαία ινδική θεά Βένα, την αγγελιοφόρο του θεού Βαρούνα
(Veda, X, 123, 6: hiranyapaksam Varunasa dùtam = H Βένα, η αγγελιοφόρος του θεού Βαρούνα με τα χρυσά φτερά……).

Η Ίριδα αποκαλείται «ἄγγελος ὠκύς» (Οδύσσεια, π 468 – μ 374).
Η Ίριδα έχει φτερά αγγέλου και σίγουρα η μορφή των αγγέλων που υπάρχει στις χριστιανικές εκκλησίες προέρχεται από την μορφή της Ίριδας των αρχαίων Ελλήνων.
Στον Όμηρο βλέπουμε ότι υπάρχει μια έντονη πάρουσία της θεάς Ίριδας.
Η Ίριδα στα έπη του Ομήρου έχει δυο συμβολισμούς. Είναι το σύμβολο του λόγου και το σύμβολο της αγάπης ταυτόχρονα. Γι’αυτό και την χαρακτηρίζει «Ὠκέα Ἶρις».
Στην Βέδα, η θεά που αντιστοιχεί στη Ίριδα χαρακτηρίζεται με τα επίθετα «asuum - dutam», δηλαδή «γρήγορη θεά» (ΙΙΙ, 9, 8 – IV, 7, 4).
Η θεά Ίριδα είναι η θηλυκή έκφραση του Λόγου, η αρσενική έκφραση του λόγου
(δηλαδή η πεζή, δυναμική έκφραση του λόγου) ανήκει στον θεό Ερμή.

Τρίτη 6 Μαΐου 2014

Το πρώτο Φαρμακείο του Πειραιά (Ερνέστο Ορλάνδο)



Τα πρώτα φαρμακεία στο ανεξάρτητο πλέον ελληνικό κράτος δεν πωλούσαν απλά φάρμακα αλλά όπως δηλώνει και ο τίτλος "Φαρμακοποιός", ποιούσαν τα φάρμακα δηλαδή τα έφτιαχναν.
Ο Φαρμακοποιός λάμβανε εγγράφως τις οδηγίες του γιατρού (εάν υπήρχε αυτή η πολυτέλεια) και ρίχνοντας τα σκευάσματα σε ένα γουδί παρασκεύαζε τα φάρμακα. Επειδή όμως το πιο συνηθισμένο ήταν να μην υπάρχει γιατρός, ο φαρμακοποιός από μόνος του και με την πείρα που είχε "έκανε την διάγνωση" και παρασκεύαζε το γιατρικό. Η εικόνα του φαρμακοποιού με το γουδί το χέρι να "χτυπάει" σκόνες με σκοπό την ανάμιξή τους ήταν τόσο έντονη που ο λαός του κόλλησε και το παρατσούκλι "φαρμακοτρίφτης".
Εκτός από αυτό εντός του φαρμακείου εκείνης της εποχής γίνονταν και οι εξετάσεις ούρων, αίματος και εκκριμάτων ενώ ήταν σύνηθες να γίνονται και απολυμάνσεις και ταριχεύσεις νεκρών προς μεταφορά. Ως καταστήματα λοιπόν ήταν μεγάλα με πολύ προσωπικό και διέθεταν πόρους.

Στα φαρμακεία την εποχή εκείνη γίνονταν και ταριχεύσεις νεκρών. Είναι γνωστό ότι στο πρώτο φαρμακείο στην τότε πρωτεύουσα της Ελλάδας Ναύπλιο που δημιουργήθηκε το 1828 ταριχεύθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας
Επίσης κάθε φορά που ανακαλύπτονταν νέο παρασκεύασμα προέβαιναν σε διαφήμιση στον ημερήσιο τύπο περί αυτού. Ήταν συχνό φαινόμενο η διαφήμιση όπως "στο φαρμακείο μας παρασκευάζουμε κινίνη" (ανακαλύφτηκε το 1820), ατροπίνη (1833), χλωροφόρμιο (1847), ασπιρίνη (1893) κ.ο.κ.
Διαφήμιση φαρμάκου για την ανικανότητα από το φαρμακείο του Αλεξίου 
Στην Αθήνα τα πρώτα φαρμακεία εμφανίστηκαν για κάποιον ανεξήγητο λόγο στα ισόγεια των ξενοδοχείων, ενώ μέχρι το 1900 φαίνεται πως λειτουργούν περισσότερα από δέκα φαρμακεία πέριξ της πλατείας Ομονοίας.

Το γνωστό φαρμακείο του Μαρινόπουλου στην Αθήνα, επίσημου προμηθευτού της Βασιλικής Αυλής (Εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ 1903)


Στον Πειραιά βρισκόμαστε γύρω στο 1835 ημερομηνία κατά την οποία ο Πειραιάς έγινε Δήμος. Μέχρι τότε οι Πειραιώτες πήγαιναν σε Βαυαρό Στρατιωτικό Φαρμακοποιό, ο οποίος ήταν ένας από τους πολλούς Βαυαρούς που ακολούθησαν τον Όθωνα στην Ελλάδα. Το πρόβλημα με τον συγκεκριμένο Βαυαρό όμως ήταν ότι δεν γνώριζε ελληνικά, με αποτέλεσμα δεν καταλάβαινε τι είδους φάρμακα ήθελε ο καθένας. Πολλοί άνθρωποι την εποχή εκείνη έχασαν τη ζωή τους από λανθασμένη "συνταγή" ή παρερμηνεία. 

Στις 14 Απριλίου του 1836 δημιουργείται το πρώτο φαρμακείο στον Πειραιά. Η σχετική άδεια από τον Δήμο δόθηκε στον Ερνέστο Ορλάνδο. Ο ίδιος διατηρούσε μέχρι τότε ήδη φαρμακείο στην Αθήνα και έλαβε  την απόφαση να επεκταθεί και στον Πειραιά βλέποντας την ταχεία ανάπτυξη της πόλης.

ΣΑΡΠΗΔΟΝΑΣ - ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΠΟΥ Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΓΓΕΙΟ ΚΑΙ Ο ΚΑΒΑΦΗΣ ΕΓΡΑΨΕ ΠΟΙΗΜΑ

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΣΑΡΠΗΔΟΝΑΣ 
 Γιος του Δία και της Λαοδάμειας, που σκοτώθηκε από τον Πάτροκλο στον Τρωικό Πόλεμο. Κατά την περιγραφή που δίνει η Ιλιάδα, βλέποντας ο Σαρπηδόνας τον Πάτροκλο να σκοτώνει πολλούς γενναίους Τρώες, πρόσταξε τους δικούς του πολεμιστές να σταθούν. Αποφάσισε να μονομαχήσει μαζί του, οπότε πήδηξε κάτω από το άρμα του. Τον είδε και ο Πάτροκλος και κατέβηκε και αυτός από το δικό του. Ο Δίας, που τους έβλεπε από ψηλά, καρδιοχτύπησε για τον γιο του, τον Σαρπηδόνα, και σκεφτόταν πώς να τον γλιτώσει. Η σύζυγός του, η Ήρα, τον άκουσε να κλαίγεται, αλλά δεν τον παρότρυνε να σώσει τον γιο του. Αντιθέτως, του θύμισε ότι πολλών θεών οι γιοι πολεμούσαν στην Τροία και ορισμένοι από αυτούς είχαν ήδη σκοτωθεί. Αν ο Δίας γλίτωνε τον Σαρπηδόνα, τότε και άλλοι θεοί θα ήθελαν να σώσουν τους δικούς τους γιους. Για τον λόγο αυτό, έπρεπε να αφήσει τον Πάτροκλο να τον σκοτώσει, αν αυτή ήταν η μοίρα του. Ο Δίας με βαριά καρδιά συμφώνησε, και έβρεξε ματωμένες σταγόνες βροχής στον κάμπο της Τροίας για να τιμήσει τον θάνατο του γιου του. Πρώτος έριξε το ακόντιό του ο Πάτροκλος και κάρφωσε τον υπασπιστή του Σαρπηδόνα. Μετά έριξε ο Σαρπηδόνας και πέτυχε ένα από τα άλογα που ήταν ζευμένα στο άρμα του Αχιλλέα (το οποίο είχε πάρει ο Πάτροκλος). Τότε όρμησαν κι οι δυο ο ένας πάνω στον άλλο. Ο Σαρπηδόνας αστόχησε και πάλι, ο Πάτροκλος όμως τον κτύπησε στο στήθος. Ο Σαρπηδόνας, πριν ξεψυχήσει, είπε στον εξάδελφο και φίλο του Γλαύκο να πάρει τη θέση του στη μάχη και να αποτρέψει τους Έλληνες από το να τον «σκυλεύσουν», δηλαδή να του πάρουν την αρματωσιά. Ο Γλαύκος, επειδή ήταν κι αυτός πληγωμένος, παρακάλεσε τους θεούς να τον θεραπεύσουν. Ο Απόλλων τον άκουσε και τον έκανε καλά. Τότε ο Γλαύκος συγκέντρωσε τους ήρωες της Τροίας και τους ζήτησε να δώσουν μάχη για το πτώμα του Σαρπηδόνα, όπως και έγινε. Ο Πάτροκλος κάλεσε κι εκείνος σε βοήθεια Έλληνες ήρωες: πρώτοι ήρθαν οι δύο Αίαντες. Και άρχισε η μάχη γύρω από το κουφάρι του νεκρού ήρωα. Ο Δίας το τύλιξε στο σκοτάδι. Η έκβαση ήταν υπέρ των Ελλήνων, καθώς ο Έκτορας δείλιασε προς στιγμή και υπεχώρησε. Τότε οι Έλληνες έβγαλαν την πανοπλία του Σαρπηδόνα και ο Πάτροκλος διέταξε να τη μεταφέρουν στο πλοίο. Μετά ο Δίας φώναξε τον Απόλλωνα και του είπε να πάρει το σώμα του Σαρπηδόνα, να το πλύνει από τη σκόνη και το αίμα, να το αλείψει με μυρωμένο λάδι και να το ντύσει με πολύτιμα υφάσματα, όπως και έγινε. Στη συνέχεια, οι δύο αδελφοί, ο θεός Ύπνος και ο θεός Θάνατος, μετέφεραν το πτώμα στη Λυκία, όπου το έθαψαν με μεγάλες τιμές τα αδέλφια του και οι φίλοι του. Ο Πάτροκλος συνέχισε να κυνηγά τους Τρώες προς τα τείχη, πράγμα που έμελλε να του στοιχίσει τη ζωή αργότερα την ίδια εκείνη ημέρα..

 http://www.kavafis.gr/images/header-logo-3.jpg

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΒΑΦΗ

Η Κηδεία του Σαρπηδόνος Αποκηρυγμένα
Είν’ η καρδία του Διός πλήρης οδύνης.
Ο Πάτροκλος εφόνευσε τον Σαρπηδόνα.

Βουλήν της μοίρας εσεβάσθη ο Θεός.
Aλλ’ ο πατήρ θρηνεί την δυστυχίαν του.

Του Μενοιτίου ο υιός ανίκητος,
οι Aχαιοί ως λέοντες βρυχώμενοι,
ζητούσι τον νεκρόν ν’ αρπάξουν, και βοράν

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Η εκπαίδευση τον 5ο αιώνα π.Χ. – Ο δάσκαλος στα κλασικά χρόνια

didaskalia002
Ορόσημο για τον παγκόσμιο πολιτισμό και ειδικότερα για την εκπαίδευση αποτελεί ο 5ος  π.Χ. αιώνας της κλασικής Ελλάδας. Στην αρχαία Αθήνα καθιερώνεται ένα εκπαιδευτικό σύστημα με βασικές συνιστώσες τις γραμματικές γνώσεις, τη μουσική αγωγή και τη γύμναση του σώματος, που αποτελεί τη βάση της εκπαίδευσης μέχρι σήμερα, ενώ η εισαγωγή του παιδιού στις ηθικές αξίες ξεκινούσε από το οικείο περιβάλλον.

Ο σκοπός της αγωγής ήταν η ελεύθερη ανάπτυξη της ανθρώπινης προσωπικότητας, η αρμονική και τέλεια ανάπτυξη σώματος και πνεύματος. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτή την προσπάθεια για την καλλιέργεια των παιδιών έχουν οι δάσκαλοι, που εξειδικεύουν τον τρόπο και το περιεχόμενο της διδασκαλίας, με αποκορύφωμα την εκπαιδευτική αντίληψη των μεγάλων φιλοσόφων.
Όπως αναφέρει ο Πλάτωνας: «Στην Αθήνα, οι άνθρωποι με φροντίδα και επιμέλεια διδάσκουν και νουθετούν τα παιδιά. Πρώτα πρώτα η τροφός, η μητέρα, ο παιδαγωγός και ο ίδιος ο πατέρας φροντίζουν πως θα γίνει καλό παιδί, διδάσκοντάς του το δίκαιο και το άδικο, το ωραίο και το άσχημο. Ύστερα απ’ αυτά, όταν τα παιδιά φτάσουν στην κατάλληλη ηλικία, οι γονείς τα στέλνουν στα σπίτια των δασκάλων, όπου οι γραμματιστές φροντίζουν να μάθουν γραφή και ανάγνωση, οι κιθαριστές με το να διδάσκουν λύρα τα κάνουν πιο εκλεπτυσμένα και προσπαθούν να εξοικειώσουν την ψυχή τους με το ρυθμό και την αρμονία. Ακόμα τα παιδιά συχνάζουν στα γυμναστήρια και τις παλαίστρες, όπου οι παιδοτρίβες κάνουν τα σώματά τους πιο δυνατά για να μην αναγκάζονται να δειλιάζουν εξαιτίας της κακής σωματικής κατάστασης.» [1].
Οι Αθηναίοι φρόντιζαν ώστε η παιδευτική επίδραση προς τους νέους να ασκείται και στην κοινωνική ζωή, μέσα από τις θρησκευτικές τελετές και γιορτές, στις οποίες οι νέοι συμμετείχαν ενεργά χορεύοντας και ψάλλοντας. Εξάλλου, το θέατρο, οι αγώνες, τα μνημεία τέχνης, όλα συνδυάζονταν για να προσδώσουν και να εντυπώσουν στους νέους την αίσθηση της τάξης και της ωραιότητας.
Τα πρώτα στάδια 
Το πρώτο στάδιο εκπαίδευσης ήταν της προσχολικής και σχολικής ηλικίας, όπως αυτή της Μύρτιδας. Την πρώτη την αναλάμβανε η μητέρα ή η τροφός και αποσκοπούσε στην καλλιέργεια των έμφυτων ικανοτήτων του παιδιού, στη μεταλαμπάδευση της πίστης στους θεσμούς και τις αξίες, και στην προετοιμασία του να δεχθεί τη σχολική εκπαίδευση, που άρχιζε συνήθως στα επτά χρόνια. Μέχρι αυτή την ηλικία η αγωγή των παιδιών ήταν κοινή, στη συνέχεια όμως τα δύο φύλα διαχωρίζονταν.
Εκπαίδευση κοριτσιών 
Τα αγόρια διδάσκονταν ποικίλες γνώσεις από ειδικούς δασκάλους, ενώ τα κορίτσια συνέχιζαν τη εκπαίδευση μέσα στην οικογένεια, με σκοπό να μάθουν να οργανώνουν και να διαχειρίζονται τις υποθέσεις του σπιτιού, αφού συνήθως δεν ήταν εφικτό να πάρουν ανώτερη μόρφωση. Η αγωγή ήταν ηθική και πρακτική. Η νέα έπρεπε να μένει συνεχώς στο σπίτι, ασχολούμενη με. την υφαντική, την πλεκτική και τη ραπτική.